ความคิดเห็นที่ 1 “ผมที่เคยทำดีกับกานต์ ผมที่เคยยอมกานต์มาตลอด แม้แต่ผมในตอนนี้ที่กานต์รู้สึกว่าไม่ใช่ผมคนเดิม ไม่ใช่ผู้ชายแสนดีเหมือนที่กานต์เคยเห็น ก็คือผมคนเดียวกันนั่นแหละ” ประณตบอก “ไม่ว่ากานต์จะมองผมเป็นยังไง จำภาพของผมมาแบบไหน หรือคิดว่าผมแค่ทำดีกับกานต์เพื่อหวังให้กานต์ประทับใจ ผมบอกเลยก็ได้ว่า ผมไม่เคยลำบากใจหรือฝืนใจที่จะทำดีกับกานต์ สิ่งที่ผมทำ สิ่งที่ผมเป็น ผมยอมรับว่าบางครั้งก็เป็นเพราะผมพยายามทำตามที่กานต์คาดหวังจากผมให้ได้ กานต์อยากให้ผมทำอะไรให้ ผมก็ทำได้”   เธอกำมือแน่น “แล้วทำไมณตไม่บอกฉันว่า ตัวเองชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เป็นคนแบบไหนมาตั้งแต่แรกกันเล่า... ทำให้ฉันคิดว่าณตเป็นคนแบบที่ฉันเคยเข้าใจว่าเป็นไปทำไม ทำไมไม่เถียง ทำไมไม่แย้งบ้างว่าไม่จริง” “ผมพูดแล้วกานต์เคยฟัง เคยเชื่อผมบ้างหรือเปล่า” เขาย้อนถาม “พอผมจะพูด กานต์ก็บอกว่าไม่ต้องพูด เข้าใจแล้ว พอผมทำอย่างหนึ่ง กานต์ก็ถามผมอีกว่าทำไมไม่ทำแบบนั้น พอผมจะอธิบาย กานต์ก็บอกว่าไม่ต้อง... ผมพยายามเข้าใจ พยายามทำให้กานต์พอใจ แต่บางทีผมก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงถึงจะเอาใจกานต์ถูก” “กานต์ไม่อยากให้ผมเถียง ผมก็ไม่เถียง อยากให้ผมเงียบ ผมก็เงียบ แต่พอถึงเวลาที่ผมจะได้พูดบ้าง บางครั้งผมก็กลัว ไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่พูดไปจะมีความหมายแค่ไหน ทำให้ผมตัดสินใจที่จะไม่พูด... แต่ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่า มันเป็นการตัดสินใจที่ผิด เพราะยิ่งทำให้กานต์กังวลในตัวผมมากกว่าเดิม” ชายหนุ่มหยุดพักหายใจชั่วครู่ ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเหมือนอ่อนใจเต็มที “เอาเถอะ ผมจะเป็นยังไงก็ช่าง หรือกานต์จะให้ผมเป็นคนผิดไปตลอดก็ได้... แต่กานต์บอกผมมาได้ไหมว่าจะให้ผมทำยังไง จะให้เราจบกันแค่นี้ เริ่มต้นนับหนึ่งกันใหม่ หรืออะไร” กานตาภาขบริมฝีปาก รู้สึกว่ามือที่กำแน่นของเธอกำลังสั่นน้อย ๆ “ถ้าฉันบอกให้เราจบกัน ณตก็จะยอมจบโดยไม่รู้สึกผิด ไม่ต้องเหนื่อยใจกับฉันอีก แล้วก็จะลืมเรื่องนี้ได้ในที่สุดใช่ไหม” สิ้นคำถามของเธอ แต่คำตอบที่เธอได้รับกลับมาคือความเงียบ น้ำตาเริ่มรื้นคลอขอบตาด้วยความโกรธระคนเสียใจ... แทนที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยดีอย่างที่มันควรจะเป็น แต่ท้ายที่สุดทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นกลับย้อนคืนมาทำร้ายจิตใจของเธอซ้ำ เธอไม่น่ามาพบกับเขาเพื่อที่จะได้รับรู้ว่าความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับเขาที่เธอเคยจดจำจะถูกลบล้างเมื่อพบว่า ไม่ได้เป็นคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก แต่จะว่าไปแล้ว ก็ดีเหมือนกันที่เธอจะได้ลบเขาออกไปจากใจได้โดยไม่ต้องลำบากใจ ไม่เหลือความเห็นใจสงสารกันมากมายอีก “นั่นสินะ ณตพูดเรื่องที่อยากพูดไปหมดแล้ว แล้วอยากให้มันจบแบบนี้เอง ทำไมฉันจะทำให้ไม่ได้” เธอเชิดหน้าขึ้น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาให้เขาเห็น “เรื่องของเราจบแล้ว ไม่มีอะไรที่เราต้องพูดกันอีก ฉันจะลืมทุกอย่างที่ณตบอก ลืมเรื่องวันนี้ไปให้หมด พอใจหรือยัง” มีรอยยิ้มน้อย ๆ เกิดที่มุมปากของนายตำรวจหนุ่ม หากเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่นเต็มที  “อย่างที่ผมพูดไว้แต่แรกนั่นละ... ผมไม่มีความสามารถพอที่จะทำให้กานต์เข้าใจผมได้จริง ๆ” คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวชะงักไปทันที “ทำไมผมจะไม่เสียใจ ทำไมผมจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไปง่าย ๆ ผมได้แต่เก็บมันเอาไว้ข้างใน เพราะผมไม่รู้ว่าจะแสดงออกมายังไง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความผมไม่มีหัวใจ ไม่รู้สึกอะไร...” เขาเอ่ย “ผมผิดหวังที่ได้รู้ว่ากานต์กำลังเริ่มต้นกับใครอีกคน ผมเสียใจที่กานต์ไม่เหลือความรู้สึกเดิม ๆ ให้ผมแล้ว ไม่ใช่ว่าผมไม่เจ็บที่ทำอย่างนั้นกับกานต์ แต่มันไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกพวกนี้จะหายไปจากผมไม่ได้ แต่ผมต้องการเวลาบ้าง” “ผมบอกไม่ได้ว่าจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ผมถึงจะกลับมาคุยกับกานต์ได้สนิทใจเหมือนเดิม แต่มันไม่ใช่ภายในวันนี้ นาทีนี้... ไม่มีทางที่พอกานต์บอกผมว่ากานต์กำลังคบกับใครคนหนึ่งอยู่ แล้วผมจะยิ้มรับความจริงได้อย่างหน้าชื่นตาบานในนาทีถัดมา บอกกานต์ว่าดีใจด้วย เรากลับมาเป็นพี่น้องกันก็ได้ อย่างดีที่สุดผมก็ได้แต่เงียบ ไม่พูดอะไรออกมาเท่านั้นเอง” แววตาของเขาวูบไหวด้วยความรู้สึกที่เขาพยายามจะสะกดเก็บเอาไว้ให้ได้ “ที่ผมบอกว่า จบแล้ว ผมไม่มีอะไรจะพูดกับกานต์อีกแล้ว เพราะผมกลัวว่ายิ่งพูด ยิ่งนึกถึงต่อไป อีกไม่นานผมก็คงจะทนกับความรู้สึกที่ตัวเองแบกอยู่ไม่ไหว แล้วถ้าไม่ยอมจบตรงนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรลงไปอีกบ้าง” “ผมรู้ตัวผมดีว่า ผมเป็นคนยังไง...” เขากล่าวตามตรง “เมื่อก่อนผมอาจจะเคยมองโลกในแง่ดีว่า ไม่เป็นไรหรอก ให้ผมทำอะไรก็ได้ ขอให้คนที่ผมรักมีความสุขก็พอแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจแล้วว่าถ้าเราคบกันต่อไป ผมจะเป็นคนดีของกานต์ได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า คนปากหนัก ดื้อเงียบ เก็บความรู้สึก มีโลกส่วนตัวสูงอย่างผมจะทำให้กานต์ไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของเราอย่างที่ผมเคยทำให้กานต์รู้สึกแบบนั้นมาตลอดเวลาที่เราคบกันอีกไหม” ชายหนุ่มกำหมัดแน่นเพื่อกดความรู้สึกที่คุกรุ่นอยู่ภายในให้สงบลง ก่อนระบายลมหายใจยาว และกล่าวกับเธอด้วยสีหน้าและน้ำเสียงราบเรียบเช่นเขาคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก “ใจผม ผมอยากให้เรื่องของเราจบกันแค่นี้ ผมไม่อยากทำผิดกับใครอีก ไม่ว่ากานต์ เขาคนนั้น รวมถึงตัวผมเองด้วย แต่สำหรับกานต์ ไม่ว่ากานต์จะตัดสินใจเรื่องนี้ยังไง ผมก็พร้อมที่จะเคารพการตัดสินใจของกานต์” “ขอเวลาให้ฉันคิดอีกหน่อยได้ไหม...” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้ารับแต่โดยดี แล้วหยิบกุญแจรถที่เขาทำตกลงกับพื้นโดยไม่รู้ตัวขึ้นมา มองเธอเป็นเชิงถามว่า จะให้เขาไปส่งแล้วหรือยัง ประณตหลีกทางให้เธอเดินไปขึ้นรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เปิดประตูให้แล้วปิดประตูให้เมื่อเธอขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วจึงกลับไปประจำที่ของตน... ตลอดเวลานั้นไม่มีใครพูดอะไรกัน แทบไม่มีใครมองกันและกันอีก ท้องฟ้ายามดึกมืดครึ้มไปด้วยเมฆฝนที่หนาแน่นขึ้นทุกที และดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตกลงมาอีกในไม่ช้า อากาศยามนี้หนาวจับใจ และยิ่งเยียบเย็นหนักเพราะกำแพงน้ำแข็งที่ก่อตัวขึ้นกั้นเธอกับเขาออกจากกัน แม้เขาจะปฏิบัติต่อเธอดังเดิมทุกอย่าง หากความอบอุ่นคุ้นเคยที่เคยมีกลับสลายหายไปจนหมดสิ้น หญิงสาวเอนหลังพิงพนัก หลับตาลงชั่วครู่ จึงค่อยลืมตาขึ้น ทอดสายตาออกไปนอกกระจกรถเหม่อมองแสงไฟจากอาคารและบ้านเรือนที่เรียงรายอยู่ตลอดเส้นทางสายที่มุ่งตรงไปยังโรงแรมที่พักของเธอผ่านสายฝนที่ตกลงมาอีกครั้งหนึ่ง ระหว่างเธอกับเขา นอกจากเสียงสายฝนที่ซัดสาดบนกระจกรถแล้ว มีเพียงเสียงเพลงเบา ๆ จากวิทยุในรถยนต์ที่เขาเปิดทิ้งไว้เท่านั้น เธอก้มลงมองมือของตนที่วางอยู่บนตัก... ความจริงแล้วมือของเธอไม่ได้ว่างเปล่าเสียทีเดียว หากยังมีแหวนวงหนึ่งสวมติดนิ้วอยู่ เป็นแหวนที่ใครคนนั้นมอบให้ และเป็นสิ่งที่ทำให้เหตุการณ์ก้าวผ่านมาถึงจุดนี้ในที่สุด ประณตพูดถูก และบางที เขาอาจเข้าใจเธอยิ่งกว่าที่เธอเข้าใจตัวเองเสียอีก... ใช่ เธอไม่ได้รักเขาแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก หากเกิดขึ้นด้วยอารมณ์หวั่นไหวที่เกิดจากความใกล้ชิด และความรู้สึกดี ๆ เกี่ยวกับเขาที่ยังหลงเหลืออยู่เท่านั้น เธอโอนอ่อนไปตามสัมผัสของเขาก็จริง แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอกลับตอบคำถามที่เขาถามเธอว่า ยังรักเขาอยู่บ้างไหมไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็รู้สึกผิดกับใครอีกคนหนึ่งอย่างบอกไม่ถูก และอดละอายกับการกระทำของตัวเองอยู่ลึก ๆ ไม่ได้ ทั้งที่เธอกับเขาคนนั้นเพิ่งเริ่มต้นศึกษากันได้ไม่นานและยังไม่รู้เลยว่า ความสัมพันธ์ครั้งนี้จะสานต่อไปได้ไกลกว่าที่เป็นอยู่เพียงใด ก่อนหน้านี้ เธอไม่เคยคิดถึงอนาคตหลังจากที่เธอกับเขาคบหากันจนไปถึงวันที่ตกลงใช้ชีวิตด้วยกันเลย และหากระหว่างเธอกับเขายังคงเต็มไปด้วยคำถาม ข้อสงสัย ความไม่ไว้วางใจต่อไปเช่นที่เป็นอยู่จนกระทั่งวันนี้ ต่างฝ่ายจะอยู่ร่วมกันได้อย่างราบรื่นและมีความสุขแท้จริงได้อย่างนั้นหรือ ถ้อยคำทุกคำที่เขาบอกรักเธอในวันนี้ มันสายเกินไปที่จะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นแบบเดิมแล้วจริง ๆ แต่เธอก็คิดไม่ได้ว่า ถ้าเขาบอกรักเธอก่อนหน้านี้เล่า เรื่องราวจะเปลี่ยนไปไหม หรือสุดท้ายอาจลงเอยเช่นวันนี้อีก เพราะเธอและเขาแตกต่างกันเกินไป และส่วนที่เหมือนกัน คือ ความรั้นลึก กลับกลายเป็นปัญหาอย่างไม่คาดคิด หญิงสาวหันไปมองหน้าของชายหนุ่มที่กำลังเลี้ยวรถเข้าไปยังลานจอดด้านหน้าโรงแรมเพื่อเลี่ยงการจอดซ้อนกับรถตู้ของนักท่องเที่ยวที่กำลังนำสัมภาระลง หยุดรถ แล้วเอ่ยเตือนเธอว่า มาถึงที่หมายแล้ว บางที การปล่อยให้เรื่องจบลงอย่างนี้ อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุดของเธอและเขาแล้วก็ได้ อย่างน้อยที่สุด ไม่ว่าเธอจะก้าวต่อไปจากจุดนี้อย่างไร เธอก็ควรจะปล่อยเขาไป และให้โอกาสเขาในการเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่เข้าใจเขาและทำดีกับเขามากกว่าเธอเสียที “ผมไปส่งข้างบนได้ไหม” ประณตเอ่ยถามขณะนำร่มมารับเธอ และเดินเคียงกันมาจนถึงหน้าประตูทางเข้าของอาคาร กานตาภามองเขาอย่างชั่งใจครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ รับกุญแจห้องพักมาแล้ว เธอกับเขาต่างยืนรอลิฟต์ด้วยกันเงียบ ๆ แล้วก้าวเข้าไปภายในพร้อมกันโดยไม่มีใครพูดอะไรกันอีกเช่นเดิม จนกระทั่งประตูลิฟต์ดังกล่าวปิดลง “ณต” เธอเรียกชื่อเขาขึ้นเบา ๆ เขาเหลือบมองเธอนิดหนึ่งขณะขานรับสั้น ๆ “ครับ” “ที่ณตพูดกับฉันวันนี้ ไม่ว่าตอนที่อยู่ในร้าน หรือที่บ้านเมื่อกี้นี้เป็นความจริงทั้งหมดใช่ไหม” “จริงทั้งหมดครับ” เขาตอบ “ยกเว้นเรื่องที่บอกว่าจะให้ผมทำแบบที่พี่หนึ่งทำก็ได้... ผมทำไม่ได้หรอก”   “ถ้าฉันบอกว่า เราจบกันแค่นี้ แล้วต่อมาเราได้เจอกันอีก เราจะยังคุยกันได้อยู่ไหม” “ผมอยากให้เป็นอย่างนั้น” เธอเม้มปากแน่นและตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย “เรื่องระหว่างเราจบแล้ว ณต...” มีความเจ็บปวดสะท้อนขึ้นในแววตาของชายหนุ่ม หากในความรู้สึกนั้นกลับมีความโล่งใจแฝงอยู่ เช่นเดียวกับในรอยยิ้มจาง ๆ ที่ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขายามย้ำคำพูดของเธอซ้ำอีกครั้ง “ครับ... มันจบแล้ว” เสียงสัญญาณบอกชั้นร้องเตือนขึ้น ประณตหยิบนามบัตรซึ่งพิมพ์ชื่อของเขา หน่วยงานที่สังกัด และหมายเลขโทรศัพท์สำหรับติดต่อออกมาจากกระเป๋าสตางค์ และยื่นส่งให้เธอก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก “มีอะไรก็ติดต่อได้นะครับ” กานตาภาพยักหน้า รับนามบัตรของเขามาถือไว้ กล่าวคำลา และก้าวออกจากลิฟต์ ตรงไปยังห้องพักของตนเอง ใช่ ทุกอย่างจบแล้ว... จบในวันที่เธอได้ยินถ้อยคำบอกรักของเขาเป็นครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้าย จบลงแบบเดิมอย่างที่เคยจบมาแล้วเมื่อหลายปีก่อน... เถียงกัน ทะเลาะกัน แล้วเลิกรากันไป หากคราวนี้ ไม่มีเรื่องใดให้แต่ละฝ่ายต้องค้างคาใจกันเช่นแต่ก่อนอีกแล้ว นับจากนี้จะไม่มี Salut D’Amour สำหรับความรักที่ยังฝังใจ และจะไม่มีใครที่เป็นเสมือนเพลง Mot D’Amour ที่ถูกกลืนหายด้วยท่วงทำนองของเรื่องราวครั้งเก่าที่ยังฝังตรึงในความทรงจำ   ยกเว้นแต่คนเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่เคยเป็นดังเพลง Mot D’Amour ของเธอ... ความคิดนั้นทำให้เธอต้องหันหลังกลับไปมอง หากภาพสุดท้ายที่เธอเห็น คือ ประตูลิฟต์ที่ปิดลง ไม่มีภาพของเจ้าของนามบัตรในมือของเธอหลงเหลือให้เห็นแม้เพียงเสี้ยววินาที เธอยืนนิ่ง มองอยู่จนกระทั่งแสงไฟหน้าลูกศรบอกทิศทางลงไปชั้นล่างดับหายไปจึงหันกลับไปยังห้องพักของตนอีกครั้ง สอดนามบัตรใบนั้นเก็บไว้ในปกสมุดบันทึกคู่มือในมุมที่เธอจะสามารถมองเห็นและไม่ลืมว่าเอาเก็บไว้ที่ไหน เพื่อที่เธอจะหยิบมันออกมาและกลับไปพูดคุยกับเขาได้อีกครั้ง... สักวันหนึ่ง ในไม่ช้า... ====================== (จบ) ====================== จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 ก.พ. 52 00:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุดเรื่องนี้ก็มาถึงตอนจบจนได้ สำหรับตอนนี้อาจจะมาไวหน่อยนะคะ เพราะหลังจากนี้ไปจะไม่ค่อยว่างแล้ว ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาแวะมาติดตาม อ่านจบแล้วมีความคิดเห็นอย่างไร พบข้อผิดพลาดตรงไหนบอกกันได้ ยินดีรับฟังด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่งเช่นเคยค่ะ  :) ว่าแล้วเราก็มาคุยกันก่อน แมวน้ำกิฟท์ (waidhaya) : มันถึงที่ต้องตัด มันก็ต้องตัดอะ ตัวเอง   คุณกุลธิดา : คราวนี้ บรรยากาศแบบพายุเข้าเต็ม ๆ เลยแหละ สำหรับผู้ชายแบบประณตนี่พอจะหาได้บ้าง แต่ก็ยากเต็มทนแล้วละค่ะ ส่วนเพลง Mot D’Amour เคยเจอว่ามีในร้านขายซีดีนะคะ คุณเทียนสี : เป็นตอนสำคัญมาก ๆ ค่ะ เพราะงานนี้คนเขียนอาจมีแนวโน้มถึงชีวิตตอนจบได้ - -“   คุณ Mnemosyne : อ่า ตอนจบนี้ อาจจะไม่ซึ้งแล้วละค่ะ ^ ^”   คุณหมูอมโรค : บางทีการเขียนนิยายก็คือการทำให้ 1% กลายเป็น 100 เต็มนะคะ ต้องพยายามทำใจให้เชื่อก่อนว่า เรื่องนี้เป็นไปได้ (แบบมีเหตุผล) เคยไม่เชื่อเหมือนกัน แต่ในที่สุดก็ต้องเปลี่ยนใจหันมาเชื่อ เพราะรู้แล้วว่า คนแบบนี้มีจริง ๆ ในโลก อาจจะดีกว่าประณตด้วยซ้ำไป และไม่อยากบอกให้ตกใจเลยว่า ผู้ชายคนที่ว่าเป็นตำรวจซะด้วยสิ ^ ^”   คุณ grislycat : ตอนจบนี่ ประณตอาจจะไม่น่ารักแล้วก็ได้นา   คุณลูนาติก : รอมานานจริง ๆ ค่ะ แต่สุดท้ายก็ได้แห้วไปนอนกอดทั้งไร่เลย คุณระรินใจ : ง่า ตอนจบเป็นอย่างที่คาดไว้ไหมคะ คุณ BestChild : เป็นงั้นไปเนอะ (แต่ทำไมแอบรู้สึกว่าเฮียณตปลอดภัยแล้วละเนี่ย แหะ ๆ)   คุณ scottie : มีไว้เพื่อความตื่นเต้นในชีวิตไงคะ  เหมือนได้เล่น Charade ทุกวัน เหอ ๆ จบแบบต่างคนต่างไป แต่ไม่แน่ใจว่าหวานหรือเปล่าเหมือนกันนิ  ^ ^” คุณ จิณณา (Siraprapa_p) : ตอนจบแบบนี้ เป็นไปตามโผหรือเปล่าคะ :) คุณโยเกิตมะนาว : ตอนจบมาแล้วค่า... แต่มันไม่ค่อยหวานแล้วนะคะ   แล้วก็ขออนุญาตคุยแบบยาว ๆ เป็นการส่งท้าย ที่มาที่ไปของเรื่องก็เกิดมาจากเรื่องที่ไม่เกี่ยวอะไรกับความรักเลยค่ะ แต่เกิดมาจากบทสนทนาแบบงง ๆ ของตัวเองกับเพื่อนในวันหนึ่ง ระหว่างโทรศัพท์คุยกัน ถามความเห็นเจ้าตัวถึงความเห็นของเจ้าหน้าที่รัฐ เกี่ยวกับการบังคับใช้กฎหมายบางเรื่อง ซึ่งมีความเห็นอะไรก็ว่ากันไป จบเรื่องธุระแล้วก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ จนมาถึงเรื่องการพนันฟุตบอล ซึ่งเพื่อนก็เล่าว่า เขาต่อรองกันยังไง ไปสืบจับกันแบบไหน ฯลฯ แต่เล่าอยู่ดี ๆ จู่ ๆ เพื่อนก็ถามขึ้นมาว่า “เชื่อไหมว่าเราไม่เคยเล่น” ฟังแล้วก็งง ๆ ว่า ถามทำไม (วะ) แต่ก็ตอบตามที่คิดว่า “เชื่อ” แล้วก็งงรอบสองเพราะเพื่อนถามอีกเหมือนฟังผิด “แกเชื่อเราจริง ๆ เหรอ” ในใจก็คิดว่า อ้าว คนรู้ดี ไม่จำเป็นต้องเล่นเองก็ได้นี่ ไม่เห็นแปลกอะไรเลย เท่าที่รู้จักคิดว่าเพื่อนไม่เล่น แถมตะกี้เพิ่งสมน้ำหน้าพวกพนันบอลให้ฟังอยู่ ในเมื่อเชื่อแบบนั้นก็ยืนยันไปว่า “เชื่อจริง ๆ แกถามทำไม หรือแกเล่น” “ไม่เล่น” เพื่อนว่า แต่ฟังคำตอบต่อมาแล้วก็อึ้งไปนิด ๆ “แต่แกเป็นคนแรกที่บอกว่า เชื่อเรา ขนาดคนที่สนิทกับเรายิ่งกว่าแก เขายังไม่เชื่อเลยว่า เราไม่เคยเล่น” “แกเคยไปทำอะไรให้เขาไม่เชื่อแก หรือทำให้เขาคิดว่าแกเล่นหรือเปล่า” “เปล่า ไม่เห็นทำอะไรก็เป็นอย่างที่เป็นเนี่ย” เพื่อนตอบตรง ๆ “ไม่เข้าใจว่ะ” แล้วเจ้าตัวก็ถามมาอีกคำถามหนึ่ง  “ทำไมแกถึงเชื่อว่าเราไม่เล่น” ตอนที่คุยก็ขำ ๆ กันแล้วก็ไปคุยเรื่องอื่นต่อ แต่ตัวเองยังติดใจคำถามนี้อยู่ ทำไมเราถึงเชื่อคำพูดเขา ขณะที่คนอื่นที่ควรจะรู้จักเขาดีกว่ากลับไม่เชื่อ... เราเชื่อว่าเพื่อนเป็นแบบที่เขาพูดจริง ๆ ก็เพราะเราเห็นเขาเป็นคนแบบนี้   แต่คนอื่นที่ไม่เชื่อว่าเพื่อนพูดจริงล่ะ เขามองเพื่อนว่าเป็นคนแบบไหนกัน เขาเป็นแบบนี้ เพราะเขาเป็นเอง หรือเป็นแบบนี้เพราะสายตาของคนอื่นมอง แล้วบทสนทนาที่ว่าก็กลายสภาพมาเป็นเรื่องสั้นสี่ตอนจบเรื่องนี้นี่แหละค่ะ มันไม่น่าจะเกี่ยวกัน แต่ก็อุตส่าห์เกี่ยวจนได้ เรื่องนี้ลองใช้วิธีเล่าเรื่องโดยผ่านสายตาของกานต์เป็นหลัก ตัวตนของประณตจะเป็นอย่างที่กานต์เห็นและรู้สึกต่อการกระทำของเขา แต่ไม่ค่อยจะได้ขึ้นอยู่กับตัวของเจ้าตัวเองสักเท่าไหร่ พอลองเล่าด้วยวิธีการนี้ เลยอดรู้สึกไม่ได้ว่า เรียกว่าเป็นเรื่องรักก็คงพูดได้ไม่เต็มปากสักเท่าไหร่ เพราะเรื่องนี้มีแต่คำถามที่กานต์ตั้งข้อสงสัยกับณตตั้งแต่ต้นจนจบเลย ^ ^” แล้วจะแวบมาคุยด้วยเป็นระยะนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ ^_____^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 ก.พ. 52 00:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องละเมียดมากค่ะ ปล. อยากแต่งได้แบบนี้บ้างจัง จากคุณ : ริวไผ่ (ริวไผ่) - [ 10 ก.พ. 52 01:00:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ^ ฉันเชื่อว่ามันไม่เล่นพนันบอลหรอก... เพราะว่ามันชอบเล่น Call of Duty มากกว่า วินนิ่งไง หะเอิ๊กๆๆๆ =========================================== เข้าเรื่องๆ เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเฮียเป็นคนแบบเฮียเนี่ยแหละ และเจ๊กานต์ก็ ไม่ใช่คนประเภทที่จะมารับมือกับคนแบบเฮียได้ตลอดเวลาหรอก เรื่องก็เลยเอวังเช่นนี้ หุหุ จากคุณ : waidhaya - [ 10 ก.พ. 52 01:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม... อ่านจบแล้ว รู้สึกโล่งอกที่จบได้เสียที เพราะระหว่างที่อ่านเหมือนกับ มีกังวลอยู่ตลอดเวลาว่าผู้ชายอย่างประณตจะทำอะไรได้บ้างกับสถานการณ์ แบบนี้ แต่จบแบบนี้ก็ดี เพียงแต่ยังตะขิดตะขวงใจอยู่หน่อยๆ ถึงรายละเอียดบาง ส่วนที่เหมือนจะเยอะไป แล้วก็ไม่จำเป็นต่อเนื้อเรื่องเสียด้วยซ้ำ ส่วนเรื่อง ซีนอารมณ์ เค้าว่าส้มยังเขียนได้ลึกกว่านี้อีกว่ะ แต่อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ ค่อยคุ้นเคยกับการเขียนแนวนี้ล่ะมั้ง จังหวะเนื้อเรื่องบางช่วงมันเลยดูก้ำๆ กึ่งๆ ยังไงพิกล โดยรวมแล้วสนุกดี แต่ได้อีกเพื่อน ชั้นว่าแกเขียนได้สนุกกว่านี้อีก จากคุณ : ตัว(Z) - [ 10 ก.พ. 52 01:21:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ สงสัยต้องไปติวใน Moon Gate สินะ หุหุ /me :มาทวงแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว จากคุณ : waidhaya - [ 10 ก.พ. 52 01:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คิดว่าจบได้สวยมากเลยค่ะ คือไม่ถึงกับตัดขาดจากกันเสียทีเดียว เหมือนยังมีความหวังอยู่ หรืออย่างน้อยๆเมื่อเคลียร์ปัญหาเรื่องหัวใจที่ค้างคามานานหลายปี ก็ยังกลับไปเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิม ชอบมากตรงที่สะท้อนให้เห็นถึงความสลับซับซ้อนของบุคลิกและนิสัยของคนค่ะ ไม่มีใครในโลกนี้มีเพียงด้านเดียว และจริงเลยค่ะ สิ่งที่เราเห็นเกี่ยวกับคนๆหนึ่งก็คือสิ่งที่เราเห็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง ตัวตนจริงๆของเขามีมากกว่านั้นและบางทีก็ซับซ้อนกว่านั้นมาก คุณปิยะรักษ์เก่งจังค่ะ เอาทั้งหมดนั้นมาไว้ในเรื่องสั้นแค่ 4 ตอนจบ ถ้าให้ตัวเองเขียนให้ได้ทั้งหมดแบบนี้ สงสัยร้อยตอนไม่รู้จะจบหรือเปล่าเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 10 ก.พ. 52 01:44:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ... ประณต ลืมกานต์ได้เลย สิงห์รออยู่ .. .. .. ละเมียดละไม ละมุน ซึมค่ะซึม จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ 10 ก.พ. 52 08:43:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดีใจที่จบแบบนี้ค่ะ เขียนได้ดีมากเลยค่ะ เห็นด้วยกับคุณกุลธิดาที่ว่าคุณส้มสามารถแสดงให้เห็น ถึงความซับซ้อนของตัวละครได้ในเรื่องสั้นแค่สี่ตอน (เป็นตัวเองต้องใช้เป็นสิบๆตอนเหมือนกันกว่าจะได้เท่านี้) ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบเป็นเหมือนกานต์ ได้แต่คาดหวังแต่ไม่ได้ค้นหา ตัวผู้ชายที่ตัวเองกำลังคบหาอยู่ ผู้ชายก็มีหัวใจเหมือนกันนี่นะ เขาก็เป็นในสิ่งที่เขาเป็น ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงอยากให้เขาเป็น (แอบไม่ชอบกานตาภาได้ป่าวคะ คนอะไรเพิ่งคบกับผู้ชายแค่ 2 เดือน รับของมีค่าเขามาสวมติดนิ้วแล้ว พิลึกจริง) แต่ก็ดีค่ะ สร้างตัวละครได้หลากหลายสมจริงดีค่ะ ผู้หญิงแบบกานต์จริงๆก็มีอยู่มากมายมหาศาลในโลกใบนี้นี่ล่ะ จากคุณ : หมูอมโรค - [ 10 ก.พ. 52 09:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คนที่เล็งณตไว้ คงดีใจที่คู่นี้จบลงไปแล้ว หมดคู่แข่ง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 10 ก.พ. 52 11:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แอบเศร้า แต่คนเขียนก็ยังคงฝีมือถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้สวยงามเช่นเคยนะคะ จากคุณ : Mnemosyne - [ 10 ก.พ. 52 11:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ในความเป็นจริงมันยากอยู่แล้วล่ะที่จะกลับมาเริ่มกันใหม่ แต่รู้สึกตอนอธิบายเรื่องแหวน มันพยายามอธิบายไปนิดนึงนะ ไม่ค่อยเหมือนผู้ชายพูดด้วย จากคุณ : scottie - [ 10 ก.พ. 52 15:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลืมชมคนเขียน เขียนได้ละเมียดดีมากเลยค่ะ อ่านเรื่องคุณส้มแล้วรู้สึกถึงความเป็นวรรณศิลป์ชัดเจนมาก จนจิตตกเขียนเรื่องตัวเองไม่ออกทุกที ต้องมานั่งปลงอยู่นานว่ามันไม่ใช่เรา เราไม่มีปัญญาใช้ภาษาสวยเพราะพริ้วขนาดนี้ ต้องทำใจ ปล คุณ scottie เดาเรื่องตอนจบได้แม่นมากๆเลย ทำได้ไง หรือรู้ทางคนเขียน เนื่องจากอ่านบ่อยล่ะคะเนี่ย จากคุณ : หมูอมโรค - [ 10 ก.พ. 52 15:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แอบมาคุยค่า คุณริวไผ่ : ขอบคุณค่ะ :) แมวน้ำ waidhaya : จูนไม่ติดก็จบเนอะ มันไม่คิดจะเปลี่ยนเกมเล่นบ้างเรอะ = =' หมีน้อย ตัว(Z) : อืม คิดว่างั้นนะ เหมือนตอนหัดทำเค้กใหม่ ๆ หน้าตามันก็เหมือนเค้กนะ แต่รู้สึกว่ามันมีอะไรสักอย่างที่ยังไม่ใช่เค้ก บางทีก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะว่ามันคืออะไร - -' แมวน้ำ : มาทวงอะไรแถวนี้ /เหล่ คุณกุลธิดา (kdunagin): ขอบคุณค่ะ คิดว่าเป็นความพยายามที่ได้ผลพอสมควรแล้วละ ^ ^ คุณสิงห์อมบ๊วย : ง่า เอาจริงเหรอคะ แน่ใจนาว่า เลี้ยงได้ คุณหมูอมโรค : ส่วนตัวแล้วรู้สึกว่า เขียนนิยายยากว่าเยอะเลยนะคะ เพราะยิ่งยาว ยิ่งกลัวหลุดมากกว่า ขนาดเรื่องสั้นก็ยังแอบ ๆ มีบ้างเลย คุณลูนาติก : เอาขายทอดตลาดเลยดีไหมคะ เหอ ๆ คุณ Mnemosyne: เศร้านิด ๆ ค่ะ แต่จบแบบมีความสุขมันยากกว่าเนอะ คุณ scottie : ยังไงก็ไปไม่รอดแน่ ๆ ค่ะ คู่นี้ ส่วนเรื่องแหวนนี่ ลองปรับดูในกระทู้เรียบร้อยแล้วนะคะ ขอบคุณที่ทักมาค่ะ ^__^ คุณแอนนี่ (อีกที) : มาตอบคุณแอนนี่เพิ่มเติมค่ะ เปิดหน้าจอค้างไว้ วิ่งไปรับโทรศัพท์แป๊บเดียว เพิ่งเห็นตอนส่งข้อความนี่เอง แหะ ๆ ขอบคุณค่ะ ยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอกเน้อ ป.ล. เนอะ ๆ แต่ไม่แปลกใจที่คาดได้อะค่ะ คนอ่านคนนี้เก่งอยู่แล้วละ :) ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 16:46:54 แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 16:38:24 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 ก.พ. 52 16:15:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ก็..จบอย่างที่คาดไว้จริงๆน่ะค่ะ เพราะความรู้สึกมันให้มาแบบนี้ตั้งแต่ต้น อิอิ เผอิญว่าตัวเองมักจะใช้ความรู้สึกเป็นส่วนใหญ่ในสิ่งที่ได้สัมผัส ไม่ว่าจะเป็น การดู อ่าน ฟัง ก่อนจะคิดหาเหตุผลค่ะ (ทั้งๆที่ในใจก็ยังพยายามลุ้นให้แฮปปี้) ส่วนเรื่องการติติงในข้อผิดพลาดนั้นขอผ่านนะคะ เพราะถือว่าเป็นจุดเล็กน้อย เกี่ยวกับเรื่องการแสดงอารมณ์เท่านั้นเอง และอีกอย่าง ด้วยความ สามารถของตัวเองยังอ่อนเกินไปที่จะแนะนำอะไรได้ค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วก็ให้หวนคิดถึงตัวเอง ว่า... เมื่อไหร่...ตรู..จะเขียนได้ละเมียดซาบซึ้งใจแบบนี้บ้างฟระ (อันนี้รำพึงรำพันกับตัวเองค่ะ) ปล. เรื่องของตำรวจที่มีนิสัยคล้ายณตน่ะ ดิฉันก็รู้จักเป็นอย่างดีอยู่คนหนึ่งค่ะ ...เพียงแต่เฮียไม่ใช่คนที่มีความรักได้ยืนยาวแบบณตเท่านั้นเอง ^^ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 18:58:24 จากคุณ : ระรินใจ (ระรินใจ) - [ 10 ก.พ. 52 18:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านจนจบ ต่อเนื่องลื่นไหล น่าติดตามดี ชอบครับ ผู้ชายมักคาดหวังให้ผู้หญิงที่ตนรัก ไม่เปลี่ยนแปลง ผู้หญิงก็มักคาดหวังให้ชายที่ตนรักเปลี่ยนตัวตนให้ได้ดังใจผู้หญิง ประเด็นประมาณนี้ก็เขียนได้หลายเรื่องเลยครับ จะติดตามผลงานต่อไปครับ สู้ๆ จากคุณ : look4images - [ 10 ก.พ. 52 21:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ^ ^ คคห. 13 ใช้สิทธิ์ถูกพาดพิง อิอิ เปล่าเก่งค่ะ โทนเรื่องมันออกแนวนี้อยู่ แฝงความหม่นเศร้าไม่เข้าใจ มีโอกาสที่จะปรับความเข้าใจ แต่จะให้เริ่มกันใหม่ ออกจะยาก จริงๆ ทายผิดนะ เพราะตอนนี้โหด ไม่หวานอ่า ไม่ใช่ว่าจับทางคนเขียนได้ค่ะ นานๆ ส้มถึงจะเอาเรื่องมาลง จับทางมะได้หรอก แต่ว่าด้วยลักษณะ ไม่ใช่คนเขียนตามใจฉัน แต่อิงความเป็นไปได้ ถึงเดาว่าน่าจะอย่างนี้ค่ะ เดาถูกหลายคนน้า ---------------------------------------- เพิ่งกลับมาอ่านคคห.คนอื่น อยากบอกว่ารู้สึกคล้ายๆ ตัวซี ภาษาละเมียดละไมไร้ที่ติอยู่แล้ว แต่มีบางอย่างรู้สึกเหมือนไม่สุดเหมือนกัน อาจจะเพราะพ่อประณตสุภาพเกินไปมั้ง ถึงจะหลุดๆ จนกานต์ตกใจ แต่มันก็กึ่งๆ พิกล ไม่สุด แต่ก็เชื่อนะว่าคงจะมีคนที่สุภาพแต่อยากโหดบ้าง คงออกมาประมาณประณตนี่แหละ (ไม่อยากบอกว่ารู้จักคนชื่อประณต นิ่งๆ เงียบๆ แบบนี้เลย แต่มีแฟน อืม น่ากัว .. แทนแฟน) จากคุณ : scottie - [ 11 ก.พ. 52 01:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แอบมาคุยด้วยค่ะ บ่ายนี้อู้งานไปสรรพากรมา คุณระรินใจ : จริง ๆ แล้วเป็นคนเขียนงานแล้วเดาตอนจบได้ง่ายนะคะ ใจจริงก็อยากให้จบแบบมีความสุขเหมือนกัน แต่พอมานึกดูก็... อย่าดีกว่า สงสัยคบกันต่อไปจะฆ่ากันตายไปข้างมากกว่าอยู่กันแบบมีความสุข ไม่เกี่ยวกับความสามารถหรอกค่ะ มีความเห็นยังไงก็บอกได้ ^ ^ บางที ถ้าไม่มีใครบอกก็ไม่รู้เหมือนกันว่า มันไม่ใช่ตรงไหน เหมือนเวลาปรู๊ฟงานเองจะไม่ค่อยเจอที่ผิด พอคนอื่นอ่านกลับเจอเพียบ คุณ look4images : ดีใจที่อ่านแล้วชอบนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วย เรื่องความคาดหวังกับความเข้าใจกันนี่เป็นประเด็นคลาสสิกเลยละค่ะ ว่าแล้วก็สู้ ๆ เนอะ ^_^ พี่ scottie จบแบบต่างคนต่างไป ถูกครึ่งนึง ก็ถือว่าถูกแล้วนะคะ (ว่าแต่จับทางไม่ได้จริงอะ เท่าที่จำได้ เห็นเดาถูกทุกทีเลยนา) อย่างที่หมีน้อยตัวซีบอกอะค่ะ แบบนั้นเลย เขียนแล้วก็จะมีการงอแงนอกรอบเป็นประจำว่า เขียนแบบนี้ไม่ได้ ต้นเหตุของปัญหา คือ เป็นคนเฉย ๆ ไม่ค่อยมีอารมณ์กับใครเขา โกรธแป๊บ ๆ ดีใจแป๊บ ๆ เดี๋ยวก็หาย เวลาเขียนอะไรที่ emotional มาก ๆ ก็จะเจอปัญหาเดียวกันซ้ำทุกครั้งว่า ไม่อิน แล้วก็หลุด แต่ไม่ค่อยรู้ตัว มารู้อีกทีก็ตอนที่มีคนบอก... อ้าว มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกเหรอ (แสดงว่า perception ด้านอารมณ์ของตัวเองนี่ถึงขั้นแย่ทีเดียว = =') เป็นคนที่รับมือกับงานที่มีข้อเท็จจริงเยอะ ๆได้ดีกว่างานที่ใช้อารมณ์มาก ๆ นิสัยแบบนี้ ดีกับงานที่ทำ แต่ไม่ค่อยดีกับการเขียน Fiction ไปอ่านต้นฉบับอีกที เจอที่ต้องอุดอีกเพียบ ก็ต้องพยายามต่อไปค่ะ ^ ^ (ง่า ไม่ขนาดนั้นมั้งคะ... แต่น่าทำวิจัยเรื่องอิทธิพลของชื่อที่มีต่อนิสัยเนอะ) ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ^__^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 11 ก.พ. 52 17:12:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อืม แล้วมันก็จบลงสินะ แต่โอเค เพราะสุดท้ายเฮียณตก็ยังโสดใช่มะ ^ ^ ปล. อ่านแล้วให้ความรู้สึกกดดันดีค่ะ ตอนประณตพูดๆๆ แล้วกานต์ต้องฟัง จากคุณ : BestChild - [ 11 ก.พ. 52 20:41:59 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืม...พลิกโผนิดหน่อยค่ะคุณปิยะรักษ์ พอดีเป็นพวกชอบสุขนิยมอ่ะค่ะ  แหะ ๆๆ  แอบหวังว่าจะแฮปปี้ ทั้งที่อ่านแล้วก็ตะหงิด ๆ เหมือนกันว่าถ้ามันเป็นเรื่องเหตุผลและอารมณ์ละก็คงยากที่จะกลับมา (เอาตัวเองชั่งในสถานการณ์น่ะค่ะ)  เพราะคิดว่าคงไม่กลับเหมือนกัน  แต่ผิดหวังกะณตไม่ใช่น้อยที่พรั่งพรูขนาดนั้น  ใจร้าย...  ไม่ชอบอะไรทำไมไม่บอก  แล้วใครทำให้ฉันคิดอย่างงี้ละ (อาร์ตตัวแม่อีกแล้ว) อิอิ สรุป.... สนุกค่ะ  ขอบคุณที่เอางานดี ๆ มาให้อ่านค่ะ จากคุณ : จิณณา (Siraprapa_p) - [ 11 ก.พ. 52 22:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณ BestChild : โสดค่ะ แต่จำได้ว่าเคยบอกว่าจะไม่สนใจเฮียแล้วไม่ใช่เหรอ ^ ^ คุณจิณณา (Siraprapa_p) : จะว่ายังไงดีน้า ปกติมีแนวโน้มที่จะใจร้ายกับตัวละครมากกว่าใจดีนะคะ น้อยครั้งมาก ๆ ที่จะเขียนให้จบแบบมีความสุข ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 ก.พ. 52 02:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จบแบบนี้ก็ดีนะคะ ไม่หวาน แต่ก็ไม่ขม แล้วเมื่อไหร่เรื่องใหม่จามาเอ่ยยยยยย จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 12 ก.พ. 52 15:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณโยเกิตมะนาว  : ไม่หวาน แต่ก็จบจนได้ ^ ^ แต่เรื่องใหม่นี่คงเป็นอีกพักใหญ่ ๆ เลยละค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 13 ก.พ. 52 13:48:28 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แหมๆๆ คุณส้มอย่าดักทางจิ จริงอยู่ว่าเคยบอกงั้น... แต่ถ้าให้ก็เอาค่ะ (หงะ) จากคุณ : BestChild - [ 13 ก.พ. 52 15:04:43 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ^ ^ คุณเบสท์กล้าขอเราก็กล้าให้เนอะ ถ้ามั่นใจว่าเลี้ยงได้ ไม่มีปัญหา ฮา แต่มีคนเดียวอะค่ะ จะแบ่งไงล่ะ ^ ^" แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 52 17:21:41 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 14 ก.พ. 52 17:20:47 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เย้ๆๆๆๆ จบแล้ว  ผิดจากที่เดาไว้แฮะ .. อ่านหลายวันแล้วค่ะ แต่ว่าไปหลงป่า หาเน็ตใช้แบบพิมพ์ไทยได้ไม่เจอ เรื่องต่อไปล่ะคะ??  รออ่านค่ะ จากคุณ : teansri - [ 15 ก.พ. 52 18:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เรื่องต่อไปคงเป็นอีกพักใหญ่ ๆ  ค่ะ คุณเทียนสี ไปหลงป่าที่ไหนเนี่ย ถ้าป่าไม่มีแป้นไทย พิมพ์เป็นอังกฤษก็ได้คค่า ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 15 ก.พ. 52 21:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^ ^ ^ แง่ะ ไปหลงป่าคอนกรีต ในตึกใหญ่ๆ ไม่มีแป้นไทยและห้ามใช้เน็ตนานๆค่ะ ไม่กล้าเขียนอังกฤษ กลัวคุณครูตรวจค่ะ อิอิ เรื่องต่อไป  ไม่ว่าเมื่อไหร่จะรออ่านนะคะ   สุขสันต์วันวาเลนไทน์ย้อนหลังค่ะ  ...เรื่องของความรัก ไม่มีคำว่าเลท ใช่มั้ยคะ? จากคุณ : teansri - [ 16 ก.พ. 52 02:25:27 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ^ ^ ง่ะ ได้ข่าวว่าคุณเทียนสีอยู่อังกฤษไม่ใช่เหรอคะ เป็นคนนี้ต่างหากล่ะ เขียนอังกฤษแบบรั่ว ๆ เป็นประจำ ^ ^" สุขสันต์วันวาเลนไทน์ย้อนหลังเช่นกันค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 ก.พ. 52 00:45:34 ]