จบ พญาโศก สามชั้น เดี่ยวทางโอด
ทวนวางซอ กระทบโสตร ตนเองนั่น
เขามอง ซอด้วงมุกไฟ ไหวใจครัน
แล้วถอนใจ สั้น สั้น กับกล่องซอ
ครั้งสุดท้าย เมื่อบ่ายนี้ ที่ติวให้
ดนตรีไทย ที่ถ้วน ล้วนหนักหนอ
ครั้งสุดท้าย ที่ติวให้ อย่างไรคงพอ
ครั้งสุดท้าย ไม่เคยรอ แม้หัวใจ
ทวนพูดคล่อง เฉพาะพร้อง วิชาการ
แต่หัวใจ ที่อ่อนหวาน เธอจำได้ไหม
เรื่องอื่น อื่น น้ำท่วมปาก ยากเหลือใจ
เขามีใคร ที่รักอยู่ ฉันรู้ความ
มองสบตา แก้วตาแล้ว แววตาอยากบอก
แต่ . . .บัดนี้ ฉัน คนนอก เธอคิดขาม
เมื่อก่อนนี้ . . . กว่า. . .สี่ปี . . . จงสิ้นความ
จักไม่ถาม จักไม่รอ ไม่ง้อเลย
เวลานี้ ทวน รู้ทั่ว ทั้งหัวใจ
ว่าเธอรัก เพื่อนเราไง จึงได้เฉย
รักของเพื่อน จงเปนสุข อย่าทุกข์เลย
รัก . . เก่า เก่า . . . ที่เราเคย . . . ควร จบกัน
. . . . .
แต่ก็อด รำลึกถึง ความเก่ามิได้
. . .
" กฤต . . .ดูนี่ไง . . . ซอของพี่ . . ." ท่าที มาดมั่น
ยังจำได้ ตั้งแต่ ปีหนึ่ง ซึ่งสำคัญ
มาอวดเธอนั้น . . .นี่ไงหนอ. . . ซ อ ด้ ว ง มุ ก ไ ฟ . . . .
แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 52 17:29:19
แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 52 17:23:55
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
11 ก.พ. 52 17:17:29
]
ซอด้วงมุกไฟ (ฉบับคำกลอน) บทที่ ๖
