ความคิดเห็นที่ 1 “หวานกันจริงนะ” คนที่เข้ามาตามกลับเป็นนางแบบสวยหวานแต่งตัวเปรี้ยว ทั้งยังมีรอยยิ้มเป็นเอกลักษณ์ชนิดใครเห็นก็หลงใหล “แกล่ะ ปั้นจะมาไหม” กลางวารีหัวเราะขบขัน “มาสิ แต่มาที่ปารีสอ่ะ แคลริสรับงานที่ปารีสให้ ก็เลยต้องไปฉลองวาเลนไทน์ที่นั่นแทน ยัยแพนกำลังซนในห้องเสื้อเราใหญ่เลย ใครก็เอาไม่อยู่ เลยเอามาไว้ในห้องนี้แทน อย่ากวนป้ากลางสิลูก” แพรไหมต้องรีบห้ามลูกสาว ที่ตอนนี้กระโดดไปนั่งบนตักเพื่อนสาวของเธอเรียบร้อย “ป้ากลางๆ ทำไมหนาวอย่างงี้คะ” หนูแพนวัยสองขวบกว่าเอียงคอสงสัย “ก็มันลอนดอนนี่ลูก” กลางวารีเอาเด็กน้อยอยู่หมัด ขณะที่แม่ตัวจริงนั้นเหนื่อยเหลือเกิน “จะซนไปไหนเนี่ย พ่อเลี้ยงยังไงเนี่ยทำตัวเป็นลิงเป็นค่าง” แพรไหมบ่นอย่างไม่จริงจังนัก ออกจะเอ็นดูแล้วก็ขำกับลูกสาวมากกว่า “ปั้นก็คงไม่มีเวลาเลี้ยงหรอก สุดท้ายก็มาเล่นกับหนูหลิวอยู่ดีนั่นแหละ” กลางวารีกำลังมองเด็กน้อยแกะลูกอมใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย “ก็เพราะรู้ว่าปั้นไม่มีเวลาดูลูกนี่สิ ฉันถึงต้องหนีบลูกไปด้วยตลอด” แพรไหมยิ้มเอ็นดูลูกสาว ก่อนเด็กน้อยลงจากตักป้ามาหาตักแม่แทน “แกก็กลับบ้านบ่อยหน่อยสิ คิดจะทัวร์รอบโลกจัดการงานเองเลยเหรอ พักบ้างเหอะ จะทำอะไรมากมาย” “เอาน่า ทำเสียก่อน แล้วจะได้อยู่กับกั้งนานๆ ไง” กลางวารีไม่ชอบกลับยิบย่อย แต่ชอบพักอยู่กับที่นานๆ มากกว่า “ก็ดี จะได้มีเวลาผลิตกั้งน้อยๆ ออกมาบ้าง” แพรไหมลูบเรือนผมลูกสาวอย่างแสนรัก “ว่าแต่อุ่นเป็นไงบ้างนะ นี่เห็นว่าใกล้คลอดแล้วนี่ คนที่สองแล้วก็งี้แหละ ห่างจากตาหนูเด่นสามปีพอดีเลยสินะ” แพรไหมพูดถึงอุ่นเรือนเพื่อนรักที่กำลังเตรียมตัวเป็นแม่ลูกอ่อนอีกครั้ง “อ่า เมื่อวานยังโทรมาสั่งงานอยู่เลย แต่ช่วงนี้งานอุ่นไม่ค่อยยุ่งเท่าไรหรอก เด็ดก็คงไม่อยากให้เครียด เพราะท้องแก่แล้วนี่” กลางวารียิ้มนิดๆ เมื่อนึกถึงเพื่อนแต่ละคน “ว่าแต่แกเนี่ยเมื่อไรจะมีข่าวดี รอมาห้าปี จนยัยหนูหลิวห้าขวบแล้ว มีเองบ้างเถอะ เดี๋ยวยัยเล็กก็จะมารับตัวไปแล้วนี่” แพรไหมเตือนเพื่อน เธอเห็นเพื่อนใจเย็นมาหลายปีแล้วก็ไม่อยากให้ใจเย็นมากนัก เพราะกลัวว่าเพื่อนหนุ่มสามีเพื่อนจะเหงา เมื่อหนูหลิวกลับไปอยู่กับพ่อแม่แท้ๆ แล้ว “ก็ขอเคลียร์งานก่อนนะ ค่อยวางแผนกันอีกที” กลางวารียิ้มให้เพื่อนอย่างไม่ใส่ใจนัก “ทำงานให้มันพอดีเถอะ มีลูกตอนแก่จะวิ่งตามลูกไม่ทันเอา ดูอย่างฉันสิ วิ่งตามยัยแพนจนเหนื่อยเลย” แพรไหมพยายามให้ลูกอยู่นิ่ง แต่ดูเหมือนลูกจะได้เชื้อพ่อแม่แรงเหลือเกิน เพราะทั้งอารมณ์ดีแล้วก็ชอบเล่นมาก กลางวารีมองเพื่อนหัวหมุนแล้วก็ยิ้ม เธออยากมีเวลาให้ลูกมากๆ เพราะรู้จักตัวเองดี...เวลาทำงานก็จริงจัง ดังนั้นเวลามีลูก...ก็อยากจะดูแลจริงจัง ใครให้เธอกับเพื่อนๆ มีธุรกิจที่มีสาขาอยู่ทั่วโลก แต่ก็เพราะสนุกกับงาน จึงไม่นึกเบื่อหน่ายหรือเหน็ดเหนื่อยเกินไปนัก ขณะเดียวกันบรรดาสามีทหารเรือทั้งสามก็ดูจะเข้าใจสามสาวเป็นอย่างดี เมื่อทั้งสามได้พบกันอีกครั้ง กลางวารีก็โอบกอดลูกสาวบุญธรรมด้วยความรัก ก่อนจะกอดสามีหลวมๆ เป็นการทักทาย เพราะมีลูกสาวบุญธรรมที่กอดเธอไม่ยอมปล่อย “เดินทางเหนื่อยไหม” เธอถามสามีหลังจากที่ลูกสาวกำลังสนใจทุกอย่างนอกรถ “ไม่เหนื่อยหรอกครับ” เพชรพิสุทธิ์โอบไหล่เธอเอาไว้แน่น ไม่ต้องเฝ้าฝันถึงเธออีกแล้ว...เพราะตอนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนของเขา และกำลังมอบรอยยิ้มให้เขา “แม่จ๋าๆ ดูนั่นๆ มีน้องเล็กๆ ด้วย” หนูหลิวชี้ใหญ่ ก่อนหันมาถาม “เมื่อไร แม่จ๋าจะมีน้องให้หนูหลิวเล่นด้วยละคะ” กลางวารีหัวเราะเบาๆ ก่อนดึงลูกบุญธรรมมากอด “หนูหลิวเป็นลูกคนเดียวเหงาเหรอจ๊ะ” “ก็เพื่อนหนูหลิวมีน้องกัน บางคนก็มีพี่ด้วย” หนูหลิวเอียงคอเล่าอย่างไร้เดียงสา “ไว้ให้แม่เล็กมีน้องให้สิจ๊ะ” กลางวารีรีบปัดให้น้องสาวแทน “จริงด้วยๆ หนูหลิวจะบอกให้แม่เล็กมีน้องให้หนูหลิว หนูหลิวจะได้ไม่เหงา” หนูหลิวยิ้มปลื้มกับคำแนะนำของแม่บุญธรรม แล้วก็วาดฝันว่าจะโทรบอกแม่ เพชรพิสุทธิ์ถึงกลับแอบถอนหายใจ แต่เขาก็ได้แต่รอเช่นเดิม เขาเข้าใจเหตุผลของเธอ หากตอนนี้กิจการของเธอกำลังไปได้สวย แล้วเขาจะขัดขวางได้อย่างไร เขาต้องอดทนรอคอยต่อไป...แต่เมื่อนึกถึงอีกไม่นานจะไม่มีหนูหลิวใกล้ๆ แล้ว เขาก็แอบเหงา เพราะเพื่อนๆ เขาต่างก็มีลูกแล้วก็แก้เหงาได้ถ้าลูกอยู่แต่แม่ของลูกไม่อยู่ เขาไม่ลืมคิดถึงเธอ แต่ก็ไม่ถึงกับเหงา เพราะมีหนูหลิวให้คอยดูแลเป็นห่วง หากหลังจากนี้ไปล่ะ เขาจะทำอย่างไรกับความเหงาในเวลาที่ไม่มีเธอ กลางวารีเหลียวมองดวงหน้าครุ่นคิดของเขา ก็พอรู้ว่าเขามีเรื่องที่กังวลอยู่ในใจ แต่ยังไม่สะดวกถาม หากพอถึงบ้าน และทำทุกอย่างเรียบร้อย จนหนูหลิวเข้านอนแล้ว ก็มีโอกาสถามขึ้น “กั้งคิดมากอะไรรึเปล่า” กลางวารีถามขึ้นเมื่ออยู่กันเพียงลำพัง “เปล่าครับ” เพชรพิสุทธิ์ได้แต่ปิดบังความคิดเอาไว้ “มีอะไรในใจก็บอกนะ ถ้ากลางช่วยได้ก็อยากช่วย ไม่อยากให้กั้งไม่สบายใจ” กลางวารีกุมมือเขาแล้วบีบเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง “ไม่มีอะไรหรอกครับ” เพชรพิสุทธิ์ดึงเธอเข้ามากอด เพราะไม่อยากให้กังวลไปกับเขา เขารู้ว่าเธอสัมผัสความรู้สึกต่างๆ ไวมากพอควร “กั้งกลัวเหงาใช่ไหม ถ้าหนูหลิวกลับไปอยู่กับคุณเล็ก แล้วก็กลางต้องมาทำงานที่เมืองนอกน่ะ” กลางวารีตอบรับอ้อมกอดของเขาแล้วคาดเดาอย่างรู้ใจ “ก็มีบ้างครับ แต่ผมทำใจได้ครับ คุณกลางก็รู้ว่าผมชอบรอ” เพชรพิสุทธิ์พูดปลอบ แล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อให้เธอสบายใจ “ไม่ใช่ว่ากลางไม่อยากมีลูกนะ กั้ง อย่าเข้าใจผิด แต่เมื่อถึงเวลา เราต้องมีลูกที่น่ารักแน่นอน” กลางวารีเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างอ่อนโยน เพชรพิสุทธิ์จึงสบตาส่งความรักให้เธออย่างชัดเจน ก่อนโน้มดวงหน้าเข้าไปใกล้ชิด แล้วประทับรอยจูบอ่อนโยนให้เธออย่างอ่อนหวาน หญิงสาวที่เขารักมาตลอด...รักเสมอไม่เคยจาง และยังคงเติมความรักเพิ่มขึ้นทุกวัน ไม่ให้รักมีวันจืดจาง กลางวารีตอบรับความอ่อนหวานของเขา แล้วกอดเขาให้แน่นขึ้นไปอีก รสจูบอ่อนหวานของเขาเป็นสิ่งที่ประทับตราตรึงใจจนยากจะลืมเลือน อ้อมกอดอุ่นที่ได้รับช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก... ความอ่อนหวานที่เขามีให้เธอนั้นไม่เคยลดน้อยถอยลง จากเด็กชายที่เธอผูกพันจนกระทั่งเป็นชายหนุ่มที่เธอรัก หากวันนี้เขาเป็นสามีที่เธอไม่เคยลดความรักลง แม้ระยะทางก็ไม่อาจขวางกั้นหัวใจของเขาและเธอ... แม้วันเวลาก็ไม่อาจทำให้หัวใจท้อถอย... ข้ออ้างร้อยแปดพันประการของการจากลาไม่อาจทำลายสายใยรักอันมั่นคงของเขาและเธอได้เลย... จากคุณ : เพลิงวารี - [ 12 ก.พ. 52 01:42:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แสงเทียนให้ความสว่างไสวแก่ศาลากลางสวนในบ้านพักตากอากาศของกลางวารี ศาลากลางสวนที่กลางวารีได้ลอกแบบแล้วจัดสร้างไว้ที่เมืองไทย เพชรพิสุทธิ์จัดการให้ลูกบุญธรรมอยู่กับผู้ดูแล เพื่อให้เขาและเธอได้มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังในวันแห่งความรัก แม้จะเรียกว่าวันนี้เป็นวันแห่งความรัก แต่สำหรับคนที่มีความรักไว้มอบให้เธออยู่เสมอ ย่อมเห็นทุกวันเป็นวันแห่งความรัก ทว่าเขาก็ไม่ขัดที่จะฉลองวันนี้กับคนที่เขารักมากที่สุดและรักอยู่เสมอ เมื่อเธอเป็นลมหายใจของเขามานาน...ก็ยังคงเป็นลมหายใจของเขาต่อไป “กั้ง” กลางวารีนั่งกึ่งนอนแล้วก็ซบอกเขาอยู่ หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ทั้งสองก็นั่งอยู่ด้วยกันตามลำพัง แล้วเพียงอาศัยความเงียบสื่อสารภาษารักถึงกัน ความเงียบที่มีสายตาและภาษากายแทนความหมายหลายสิ่ง “ครับ” เพชรพิสุทธิ์ตอบรับทุกเสียงเรียกของเธอเสมอ “กลางมีของขวัญวันวาเลนไทน์ให้กั้งด้วยนะ” กลางวารีพูดขณะอยู่ในอ้อมกอดเขา เธอลูบไล้แขนเขาเบาๆ แล้วขยับหันไปมองหน้าเขา ก่อนจูบที่ปลายคางเขาเบาๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นมองสบตา “ผมก็มีเหมือนกันครับ” เพชรพิสุทธิ์บอกขณะที่ยังคงสบตาเธอด้วยความรัก เขาเอื้อมไปจับต่างหูทองรูปพระจันทร์ที่สื่อความหมายระหว่างเขากับเธออย่างอ่อนโยน “คุณกลางไม่ถอดต่างหูนี้ออกเลยนะครับ” กลางวารีเผลอยกมือขึ้นจับต่างหูอีกข้าง แล้วยิ้มให้เขาอย่างเขินอาย “ทีกั้งล่ะ สร้อยเก่าๆ ยังไม่รู้จักถอดทิ้งอีก” “ผมจะถอดทิ้งได้ยังไงครับ ผมใส่มันมาสิบแปดปีแล้วนะครับ ผมรักสร้อยเส้นนี้เหลือเกิน” เพชรพิสุทธิ์จับจี้และสร้อยที่อยู่กับเขา “กลางก็ใส่มาตั้งสิบห้าปีแล้วเหมือนกัน กลางก็รักของกลาง จะให้ถอดได้ยังไง” กลางวารีตอบขณะสวมกอดเขาเอาไว้ แล้วถอยออกมาสบตากันอย่างเข้าใจ ของแทนใจที่ให้กันและกัน...ต่างรักษาเอาไว้แทนใจของกันและกัน “แล้วนี่กั้งมีอะไรจะให้กลางเหรอ” กลางวารีเริ่มทวงของขวัญแก้เขิน “อ๋อ นี่ครับ” เพชรพิสุทธิ์หยิบกล่องกำมยีออกมา “อะไรเหรอ” กลางวารีขมวดคิ้วสงสัย เธอเดาว่ากล่องขนาดนี้ไม่น่าจะใส่สร้อย แต่ก็ไม่น่าใช่แหวน หรือจะเป็นต่างหูคู่ใหม่ แต่ว่าถ้ากล่องใหญ่ขนาดนี้ต้องเป็นต่างหูระย้าแน่นอน “เปิดดูสิครับ” เพชรพิสุทธิ์ยิ้มให้เธอเปิดดู กลางวารีเปิดออก ก็เห็นนาฬิกายี่ห้อดังเรือนหนึ่งที่มีหน้าปัดสองอันบอกเวลาได้สองที่ อันหนึ่งสลักอักษรพีเล็กๆ ของเขาไว้ อีกอันสลักอักษรเคของเธอ จึงเงยหน้ามอง “ผมเก็บเงินเดือนของผมมาซื้อเองนะครับ” เพชรพิสุทธิ์บอก ก่อนอธิบาย “ตรงนี้เป็นเวลาของผม ส่วนนี่ก็เป็นเวลาของคุณกลาง ไม่ว่าคุณกลางจะไปที่ไหนบนโลกนี้ ก็จะมีเวลาของผมอยู่ด้วยเสมอ ส่วนผมก็จะมีเวลาของคุณกลางอยู่ในใจเสมอ เพราะเวลาของผมอยู่กับคุณกลาง ดังนั้นก็ถือว่าเวลาบนนาฬิกาเรือนนี้เป็นเวลาของเรานะครับ” เพชรพิสุทธิ์ยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น กลางวารีก็ปล่อยให้น้ำเอ่อล้นออกมาด้วยความซึ้งใจ ไม่ว่าเธอจะทำตามใจตัวเองอย่างไร เขาก็ยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ “ใช่ เวลาบนนาฬิกาเรือนนี้จะเป็นเวลาของเรา แต่เวลาของเราจะไม่มีวันหมด ไม่ว่านาฬิกาจะหยุดหมุนหรือไม่ก็ตาม เพราะไม่มีอะไรหยุดเวลาได้ ซึ่งก็จะไม่มีอะไรหยุดเวลาของเราได้เช่นกัน แล้วก็จะไม่มีอะไรหยุดความรักของเราได้ กลางรักกั้งนะ” กลางวารียิ้มทั้งน้ำตา ก่อนซบอกเขาด้วยความรัก “ผมก็รักคุณกลาง” เพชรพิสุทธิ์กอดเธอเอาไว้แน่น ช่างคุ้มค่าต่อการรอคอยเสมอ...ทุกถ้อยคำของเธอคือน้ำใจที่หล่อเลี้ยงชีวิตเขา และทำให้เขาเต็มใจที่จะรอคอย เพียงเพื่อให้ได้ฟังคำว่า ‘รัก’ จากเธอสักคำ กลางวารีถอยออกมาจากอ้อมกอดของเขา แล้วจะซับน้ำตา หากเขาก็ทำหน้าที่ที่เขามักทำเสมอ เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนตามหัวใจเขาต้องการ “กลางมีอะไรจะให้กั้ง แต่ตอนนี้กั้งคงต้องรอสักหน่อย เพราะกลางยังไม่ได้รับให้กั้งเลย ยังไม่ถึงเวลา” กลางวารีมองเขายิ้มให้แล้วเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะน้อยใจ ที่เธอไม่ได้มอบของขวัญให้เขาเสียในทันที “ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ คุณกลางยุ่งๆ อยู่ ไว้ค่อยไปรับมาให้ผมก็ได้” เพชรพิสุทธิ์ยังคงพอใจในทุกสิ่ง แม้บางครั้งเขาจะต้องการอะไรบ้าง แต่เขาก็รู้ว่าเมื่อใดเหมาะสมที่จะไขว่คว้าในสิ่งที่ต้องการ “ก็ใช่ กลางก็ยุ่งจริงๆ ด้วยแหละ แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นนี่สิ” กลางวารีแกล้งถอนใจยาว เพชรพิสุทธิ์ขมวดคิ้วสงสัย “มีปัญหาด้วยเหรอครับ” “ก็ไม่เชิงเป็นปัญหาหรอก ต้องบอกว่าเป็นเรื่องธรรมชาติมากกว่า ก็กลางเพิ่งจะท้องได้สี่เดือนเองนี่นา ต้องรออีกหลายเดือนกว่าจะคลอด” กลางวารีมองเขาทำตาโตแล้วก็หัวเราะ “รอได้ไหมล่ะ กั้ง” เพชรพิสุทธิ์นิ่งอึ้ง ทั้งตกใจแล้วก็ดีใจจนอธิบายไม่ถูก หูอื้อ ตาลายไปหมด เพราะความสุขที่กำลังเอ่อล้นอย่างรวดเร็วจนแทบรับไม่ทัน “รอไม่ได้เหรอ แล้วนี่กลางจะทำยังไงล่ะ” กลางวารีรู้ว่าเขาดีใจจนพูดไม่ออก แต่ก็แกล้งพูดหยอกเขา “รอได้ครับ รอได้เสมอ ผมรอได้” เพชรพิสุทธิ์พูดแทบไม่ถูกเลยทีเดียว ก่อนดึงภรรยามากอดเอาไว้อย่างแสนรัก กลางวารียิ้มแย้มแจ่มใส แล้วกอดตอบเขาแน่นแทนการบอกรักที่ไม่มีวันหายไป “คุณกลางรู้ตัวเมื่อไรครับ ทำไมไม่บอกผม” เพชรพิสุทธิ์ยังคงกอดเธอเอาไว้แนบอกอย่างมีความสุข “ก็รู้หลังปีใหม่สักพักนะ แต่อยากให้เป็นของขวัญ ก็เลยยังไม่บอกกั้ง แล้วยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้ นอกจากแคลริสที่คอยติดตามกลางน่ะ” กลางวารีเล่าให้ฟังอย่างมีความสุข “คุณกลางช่างอดทนเหลือเกิน คุยกับผมทุกวันแต่ไม่ยอมบอกผม รู้ไหมครับว่านี่เป็นของขวัญ ที่จะทำให้ผมไม่มีวันลืมวันวาเลนไทน์ได้เลย” เพชรพิสุทธิ์จูบเรือนผมเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน “ก็เพราะอยากกั้งมีความสุขมากๆ ไง อยากให้เป็นของขวัญวันแห่งความรัก แล้วก็จะได้รู้ว่าเรามีตัวแทนความรักของเราแล้วนะ” กลางวารีกอดเขาหลวมๆ แล้วยิ้มอย่างมีความสุข “ขอบคุณคุณกลางเหลือเกิน ที่มอบหัวใจอีกดวงให้ผม ถึงจะเป็นหัวใจดวงน้อยๆ แต่ก็เป็นหัวใจอีกดวงที่มีค่าสำหรับเรานะครับ” เพชรพิสุทธิ์ระบายลมหายใจอย่างมีความสุข หัวใจดวงเล็กๆ ที่จะผูกพันความรักของพ่อแม่เอาไว้ให้แน่นขึ้น ล้อมความเข้าใจไม่ให้ห่างหาย... สานสายใยของเขาและเธอให้มั่นคงมากกว่าเดิม... ******************************************* โฮะๆๆ หลายคนอาจจะได้อ่านอะไรที่หวานกว่านี้มามากนะคะ แต่เพลิงวารีก็คงจะทำได้แค่นี้ เพราะเขียนหวานไม่ค่อยเป็นซะด้วยสิคะ ^^” แค่นี้เพลิงวารีก็เลี่ยนเสียแล้ว แต่เพื่อนผู้อ่านที่อยากจะอ่านตอนพิเศษของนิยายเรื่องนี้ก็ยังว่าหวานไม่พอ โฮะๆๆ ยังหวานได้อีกหรือเนี่ย อุอุ ขอให้รักหวานกันทุกคนนะคะ ***โชคดีในความรักค่ะ*** จากคุณ : เพลิงวารี - [ 12 ก.พ. 52 01:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มดไต่จอเต็มไปหมด หวานซ้า หวานได้อีก  อิอิ ปล.น่าอิจจาคนมีคู่วันวาเลนไทน์ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 12 ก.พ. 52 08:42:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาทักทายน้องเพลิงวารีคับ สบายดีนะจีะ เรียนจบยังหว่า พี่ก็ยังไม่จบเลย หรืออีกนิดหน่อยแระ จากคุณ : กริชครับผม - [ 12 ก.พ. 52 09:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ แค่นี้ยังหวานไม่พออีกเหรอนี่ สงสัย อิอิ จากคุณ : ลูนาติก - [ 12 ก.พ. 52 09:46:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณที่แวะมาค่ะ คุณ ดาด๊าดา --- เพลิงไม่ค่อยอิจฉาค่ะ แค่ตาร้อนผ่าวๆ เฉยๆ ค่ะ คุณ กริชครับผม --- สวัสดีค่ะ ยังไม่จบค่ะ เหลืออีกพอสมควรค่ะ แต่ก็พยายามค่ะ คุณ ลูนาติก --- >.< หวานพอแล้วใช่ไหมคะ เย้ๆ จากคุณ : เพลิงวารี - [ 12 ก.พ. 52 17:44:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม ท้องแล้วอุบเงียบ แสดงว่าท้องสาว ดูไม่ออก จากคุณ : scottie - [ 12 ก.พ. 52 21:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วยิ้มตลอดเรื่องเลยค่ะ ^^ จากคุณ : peiNing - [ 13 ก.พ. 52 23:43:31 ]