ความคิดเห็นที่ 1 แวบมาแอบตั้งกระทู้ใหม่อีกแล้ว   ในบอร์ดนี้ก็มีนักอ่านกันหลายคน   ต้องมีประโยคที่กินใจบ้างล่ะ    เรามาแบ่งปันกันดีกว่า   บางทีอาจจะมีประโยคที่ชอบตรงกันบ้างนะ   เริ่มจากของกาฬก่อน  มีมากมายหลายหลาก  เอามาลงวันนี้ก็ไม่หมด แต่ขอเริ่มด้วย อมตะนิยายของกาฬ  เพชรพระอุมา ของ พนมเทียน ดอกฟ้าที่กลายมาเป็นพลับพลึงไพร เพชรพระอุมา ตอน จอมผีดิบมันตรัย 4  หน้าอะไรกาฬจำไม่ได้แล้ว   เป็นตอนที่รพินทร์ กับ ดาริน และบุญคำตรากตรำพลัดหลงจากคณะ   รพินทร์มองเห็นหม่อมราชวงศ์สูงศักดิ์ที่เปลี่ยนไปจากคนที่เค้าเจอเมื่อวันแรก   ดอกพลับพลึงไพร หน้าตาเป็นยังไง  กาฬก็ไม่รู้หรอกค่ะ   แต่ตามความคิด  ดอกไม้ป่า มักจะสวยงามกว่าดอกไม้ที่อยู่ในเมือง เพราะความหายาก และต้องมีความอดทนเพราะขึ้นอยู่ในป่ากันดารไม่ได้บอบบางเหมือนดอกไม้ในเมือง  ก็เหมือนกับ การหาช้างเผือกในป่าลึกนั่นแหละ รักแท้นั้นยากหา สุดจะคว้ามาเชยชม แต่มิตรแท้ที่นิยม ยิ่งยากหากว่ารักแท้ เพชรพระอุมา ตอน จอมพราน 4 หน้า 1142 (ฉบับพิมพ์ปี 2538 (มั้ง) นะคะ) ความรักของมิตร มั่นคงยิ่งกว่าความรักของหนุ่มสาวธรรมดา  แต่ถ้าความรักนั้นหลอมรวมทั้งสองสิ่งไว้ด้วยกัน ก็จะยิ่งมั่นคงมากขึ้น การเดินทางในเส้นทางมรณะยิ่งสร้างความผูกพัน ให้ทุกคนในคณะรักกันยิ่งกว่าเพื่อนตาย ส่วนอันนี้เป็นบทกลอน   ณ ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น ขอฝ่าฟันอุปสรรคและขวากหนาม ถึงสิ้นชาติวาสนาชะตาทราม จะฝากนามโลกให้รู้กูก็ชาย ณ ที่นี้ไร้ญาติและขาดมิตร ยังก็แต่บ่าวสนิทพิสมัย เสมอเพื่อนเสมือนญาติไม่คลาดไกล เป็นเพื่อนตายเคียงกูคู่ชีวา เพชรพระอุมา ตอน ดงมรณะ3 หน้า974 เป็นบทกลอนของอนุชาที่เขียนด้วยถ่านดำไว้บนโขดหิน  และพวกของเชษฐาที่ติดตามมาทีหลังได้ไปเจอเข้า กลอนบทนี้กาฬอ่านแล้วแทบจะร้องไห้เลย   เข้าใจความรู้สึกของอนุชาได้เป็นอย่างดีว่าเดียวดายแค่ไหน  เดินทางไปสู่ความตายมีเพียงพรานคู่ใจอยู่คนเดียว โดย กาฬรหัสย์ http://www.boysapolclub.com/Forums/index.php?topic=488.0 จากคุณ : บทเพลงปีศาจ - [ 12 ก.พ. 52 13:03:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาอีกหน่อยค่ะ  ยาวเลยบทนี้ เกิดมาเยี่ยงกษัตริย์ขัตติยราช แต่ อนิจจา! อนาถนัก ต้องพลัดพรากถิ่นฐานแหล่างกำเนิด ซมซานพเนจรไปทั่วเขตแคว้นแดนกันดาร ทุกหุบเหวห้วยละหานลำเนาไพร ข้าบุกบั่นไป ปิ่มเลือดตากระเด็น มีดวงดารากรแทนทองประทีปส่อง ฝากอนาคตไว้กับหมู่เมฆที่เลื่อนลอย สุริยาประทานพลังฤทธิ์ให้แก่ข้า จันทราเปรียบเสมือนเพื่อนใจ หากสวรรค์ส่งข้ามาเกิดจริงแล้วไซร้ ข้าคงได้กลับคืนไปสู่เจ้าได้สมจินต์ รอข้าก่อน--อาณาจักรสีทองอันผ่องใส รอข้าก่อน--ประชากรทั้งหลาย แหละรอข้าก่อน--ศัตรูหมู่อมิตร!! ข้ากำลังจะกลับไป--กลับไป!! เพชรพระอุมา ตอน จอมผีดิบมันตรัย1 หน้า 131 บทนี้เป็นบทที่แงซายพร่ำรำพันเป็นเพลง  ซึ่งไม่มีใครเข้าใจความหมายได้  แสดงถึงความเศร้าปนแค้น  และมุ่งมั่นที่จะกลับไปกอบกู้บ้านเมือง   รักแงซายยยยยย   โดย กาฬรหัสย์ http://www.boysapolclub.com/Forums/index.php?topic=488.0 จากคุณ : บทเพลงปีศาจ - [ 12 ก.พ. 52 13:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อันนี้เป็นประโยคประทับของเราเองค่ะ จาก วรรณกรรม เรื่อง แฮร์รี่พอตเตอร์ เรื่องแฮร์รี่พอตเตอร์มีหลายประโยคที่พี่ชอบมาก เอาเล่ม 5ที่นึกออกก่อนนะ ตอนนี้เป็นตอนที่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ ได้รับจดหมายจากดัมเบิลดอร์ แต่งตั้งให้เป็น พรีเฟ็ค ชายหญิง แล้วแฮร์รี่ก็เกิดความคิดน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมดัมเบิลดอร์ไม่เลือกตัวเองทั้งที่แฮร์รี่เองก็มั่นใจว่า เค้าก็ไม่ได้ด้อยไปกว่า รอนกับเฮอร์ไมโอนี่เลยแม้แต่น้อย แถมเค้ายังเผชิญกับเรื่องอันตรายร้ายแรงต้องหลายครั้ง แต่ทำไม ดัมเบิลดอร์กลับเลือก รอน แต่ความคิดหนึ่งของแฮร์รี่ในฝ่ายดีก็ผุดขึ้น ซึ่งนานะจังอ่านแล้วชอบมากค่ะ (แฮร์รี่พอตเตอร์ กับ ภาคีนกฟีนิกซ์ หน้า213-214) แฮร์รี่ลืมตาขึ้นและจ้องมองผ่านนิ้วไปที่ขาตู้เสื้อผ้าที่เป็นรูปอุ้งตีนสัตว์จำได้ที่เฟร็ดพูดว่า “ไม่มีคนสติดีที่ไหนหรอกที่จะตั้งรอนเป็นพรีเฟ็ค...” แฮร์รี่หัวเราะ พ่นลมออกมาทางจมูกนิดหนึ่ง วินาทีต่อมาเขารู้สึกรังเกียจตัวเอง รอนไม่ได้ขอให้ดัมเบิลดอร์ให้ตราพรีเฟ็คเขา ที่ไม่ใช่ความผิดของรอนแล้วแฮร์รี่เอง เพื่อนที่ดีที่สุดในโลกของรอน จะทำโกรธไม่พูดจาเพราะตัวเองไม่ได้ตรา จะหัวเราะกับฝาแฝดลับหลังรอน จะทำให้รอนรู้สึกแย่กับเรื่องนี้ ทั้งๆที่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสามารถเอาชนะแฮร์รี่ได้อย่างนั้นหรือ **************************************** จากคุณ : บทเพลงปีศาจ - [ 12 ก.พ. 52 13:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อันนี้เล่มหก แฮร์รี่พอตเตอร์กับเจ้าชายเลือดผสม ตอนนี้ โรแมนติกสุดๆ อ่านแล้วอินสุดเลยค่ะ ระหว่าง แฮร์รี่ กับจินนี่(หน้า 556) ทีมกริฟฟินดอร์ชนะการแข่งขันควิชดิช โดยที่แฮร์รี่ไม่ได้ลงแข่งเนื่องจากโดนลงโทษกักบริเวณกับเสนปที่ใช้คาถาเซ็กตัมเซมปร้ากับ มัลฟอย พอการแข่งขันจบ แฮร์รี่กลับมาที่ห้องนั่งเล่นรวมที่กำลังเฉลิมฉลองชัยชนะกันอย่างครึกครื้น “เราชนะ ! รอนตะโกน กระโดดเข้ามาให้เห็น และกวัดแกว่งถ้วยสีเงินอยู่ตรงหน้าแฮร์รี่ “เราชนะ สี่ร้อยห้าสิบต่อร้อยสี่สิบ !เราชนะ!” แฮร์รี่มองไปรอบๆ จินนี่วิ่งตรงมาหาเขา เธอมีสีหน้าเข้มแข็งเปล่งประกายเมื่อยกแขนขึ้นโอบเขา และโดยไม่ได้คิด ไม่ได้วางแผน ไม่ได้กังวลว่ามีคนอีกสิบห้าคนกำลังมองดูอยู่ แฮร์รี่จูบเธอ หลายนาทีผ่านไป หรืออาจจะราวครึ่งชั่วโมง หรือวันที่แสงแดดสว่างไสวอีกหลายวัน  ทั้งสองแยกจากัน ทั้งห้องเงียบกริบ แล้วหลายคนผิวปาก และมีเสียงหัวเราะคิกคักอย่างตื่นเต้นดังขรม แฮร์รี่มองข้ามศีรษะจินนี่ เห็นดีน โทมัสถือแก้วแตกอยู่ในมือ และ โรมิลด้า เวนทำท่าราวกับอาจจะขว้างปาปะไร เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มหน้าบาน แต่ตาของแฮร์รี่สอดส่ายหารอน ในที่สุดเขาก็พบ รอนยืนกำถ้วยรางวัล และมีสีหน้าอย่างที่เรียกได้ว่าถูกตีแสกหน้า สองคนมองดูกันอยู่เสี้ยววินาที แล้วรอก็สะบัดหัวนิดหนึ่ง ซึ่งแฮร์รี่เข้าใจว่าหมายความว่า “เอาเถอะ  ถ้านายจำเป้นต้องทำนะ” **************************** อันนี้เป็นคำพูดของแฮกริด ที่เหล่าอาจารย์ปรึกษากันว่าจะปิดโรงเรียนดีไหม แล้วศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็พูดขอความเห็นจากแฮกริดที่กำลังเสียใจกับการตายของดัมเบิลดอร์ แล้วแฮกริก็พูดว่า “เอาละ ไงๆ ผมก็จะอยู่ที่นี่แหละ “แฮกริดบอก น้ำตาเม็ดใหญ่ๆยังคงซึมออกมาจากหางตาและไหลลงไปในเคราหนาพันกันยุ่งของเขา “นี่เป็นบ้านของผม เป็นบ้านของผมมาตั้งแต่กะผมอายุสิบสาม ...แล้วถ้ามีพวกเด็กนักเรียนอยากจะให้ผมสอน ผมก็จะทำ แต่...ผมไม่รู้...ฮอกวอตส์ที่ไม่มีดัมเบิลดอร์... (หน้า655) ************************ หน้า670  ตอนสุสานสีขาว เสียน้ำตาไปกับตอนนี้เยอะมาก   เสียงน้ำแตกกระจายเบาๆอยู่ทางซ้ายมือ และเขาเห้นชาวเงือกโผล่พ้นผิวน้ำมาฟังด้วย เขาจำได้ว่าดัมเบิลดอร์เคยก้มตัวอยู่ที่ริมน้ำเมือสองปีก่อน ใกล้ๆกับบริเวณที่แฮร์รี่นั่งอยู่เวลานี้ และพูดคุยด้วยภาษเงือกกับประมุขหญิงของชาวเงือก แฮรรี่สงสัยว่าดัมเบิลดอร์ไปเรียนภาษเงือกจากที่ไหน มีอะไรตั้งมากมายที่เขาไม่เคยถามดัมเบิลดอร์ มีอะไรอีกตั้งมากที่เขาควรจะพูด.... จากคุณ : นานะจัง (บทเพลงปีศาจ) - [ 12 ก.พ. 52 13:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แฮร์รี่พอตเตอร์เครื่องรางยมทูต ตอนนี้เป็นที่ด๊อบบี้เสียชีวิต นานะจังต้องร้องไห้ไปเยอะมากกับตอนนี้  ร้องไห้มากกว่าตอนดัมเบิลดอร์ตายซะอีก เพราะคำสุดท้ายที่ด๊อบบี้พูดก่อนตาย คือเรียกชื่อ “แฮร์รี่ พอตเตอร์” แฮรี่ทอดร่างของเอลฟ์ลงไปในหลุมศพ จัดวางแขนขาเล็กกระจ้อยให้เหมือนมันกำลังพักผ่อน จากนั้นจึงปีนกลับขึ้นมามองดูร่างแล็กนั้นเป้นครั้งสุด เขาบังคับตนเองไม่ให้ร้องไห้เมื่อนึกถึงงานศพของดัมเบิลดอร์ นึกถึงเกาอี้สีทองแถวเล่ารัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ที่นั่งที่แกวหน้า คำกล่าวบรรยายความสำเร็จของดัมเบิลดอร์ และสุสานหินอ่อนสีขาวโออ่า เขารู้สึกว่าด๊อบบี้ก็สมควรมีงานศพที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้น กระนั้นเอลฟ์กลับนอนอยู่ ณ ที่นี้ ระหว่างพุ่มไม้ ในหลุมศพที่ขุดขึ้นอย่างลวกๆ( หน้า442) หน้า 623-624 เรื่องเล่าของเจ้าชาย เป็นตอนที่ สเนปขอร้องดัมเบิลดอร์ ว่าอย่าบอกใครว่าเขาจะคอยช่วยเหลือดูแลแฮร์รี่ให้พ้นจากอันตรายถ้าโวลดีกลับมาอีกครั้ง นิ่งกันเป็นเวลานาน แล้วสเนปก็เริ่มควบคุมตนเองได้ช้าๆ เขาเริ่มหายใจเป็นปกติ ในที่สุดเขาพูดว่า “ตกลง ตกลง แต่อย่า  อย่าบอกใครนะ ดัมเบิลดอร์ นี่ต้องเป็นเรื่องระหว่างเราสองคนเท่านั้น  สาบานสิ ผมไม่อาจทนได้ ...โดยเฉพาะเมื่อเป็นลูกของพอตเตอร์...ผมต้องได้คำมั่นจากคุณ!” “คำมั่นของฉัน ว่าจะไม่เปิดเผยสิ่งที่ดีที่สุดในตัวเธอน่ะหรือ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์ถอนหายใจ ก้มลงมองใบหน้าที่ทุกข์ทรมานแสนสาหัสของสเนป “ถ้าเธอยืนกรานเช่นนั้น” “ไม่เห็นจะมีอะไรดี หยิ่งจองหองเหมือนพ่อ จงใจแหกกฎ ชอบมีชื่อเสียง เรียกร้องความสนใจ แล้วก็ทะลึ่งเป็นที่สุด- -“ “เธอเห็นแต่สิ่งที่เธออยากเห็นน่ะสิ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูด โดยไม่ละสายตาจากวารสารการแปลงร่างวันนี้”อาจารย์คนอื่นๆรายงานว่าเด็กคนนั้นน่ะ ถ่อมตัว น่ารัก และมีพรสวรรค์ไม่น้อย โดยส่วนตัวแล้ว ฉันพบว่าเขาเป็นเด็กที่น่าสนใจทีเดียว” *********** หน้า 640 ตอนนี้เป็นตอนที่แฮร์รี่รู้ชะตากรรมของเขาแล้วว่าเค้าต้องไม่รอดชีวิต แฮร์รี่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมล่องหน และเห็นจินนี่กำลังช่วยเด็กหญิงคนหนี่งอยู่ คลื่นความเย็นแล่นเป็นระลอกไปทั่วผิวหนังของแฮร์รี่ เขาอยากตะโกนออกไป อยากให้จินนี่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ อยากให้เธอรู้ว่าเขากำลังจะไปไหน เขาอยากให้มีคนหยุดเขา ลากเขากลับไป ส่งเขากลับบ้าน...   แต่เขาอยู่บ้านแล้วนี่ ฮอกวอตส์คือบ้านแห่งแรกและแห่งเดียวที่เขารู้จัก เขากับโวลเดอมอร์และสเนป เด็กที่ถูกทอดทิ้ง ทั้งสามคนต่างพบบ้าน ณ ที่นี้ *********** ตอนนี้เป็นตอที่แฮร์รี่ยอมตายเพื่อให้โวลดี้ทำงายวิญญาณเศษเสี้ยวในตัวและแฮร์รี่ก็สลบไปได้เจอกับดัมเบิลดอร์เหมือนกับกำลังฝันอยู่ แล้วแฮร์รี่ก็ถามดัมเบิลดอร์เรื่อง ของ เครื่องรางยมทูต “เธอจะยกโทษให้ฉันได้ไหม” เขาพูด “จะให้อภัยฉันได้ไหมที่ไม่ไว้ใจเธอที่ไม่บอกให้รู้ แฮร์รี่ ฉันเพียงแต่กลัวว่าเธอจะล้มเหลวเหมือนที่ฉันล้มเหลวมาแล้ว   ฉันกลัวว่าเธอจะทำผิดเหมือนที่ฉันทำ โปรดอภัยให้ฉันด้วย แฮร์รี่ ตอนนี้ฉันรู้แล้วละ รู้มาสักพักแล้ว ว่าเธอเป็นคนดีกว่าฉัน(หน้า  655) ******************************* ดัมเบิลดอร์พูดออกมาอย่างกล้าหาญและเยือกเย็น  ตอนนี้เขาเหม่อมองข้ามศีรษะแฮร์รี่ไป “ฉันมีพรสวรรค์ ฉันเก่งเป็นเลิศ ฉันอยากหนีออกมา ฉันอยากมีชื่อเสียง ฉันต้องการความรุ่งโรจน์ “อย่าเข้าใจฉันผิด” เขาพูดความเจ็บปวดปรากฏบนใบหน้า ทำให้เขาดูแก่หง่อมลงอีกครั้ง “ฉันรักพวกเขา ฉันรักพ่อแม่ ฉันรักน้องชายน้องสาว แต่ฉันเห็นแก่ตัวมาก แฮร์รี่ เห็นแก่ตัวอย่างคนที่ไร้ความเห็นแก่ตัวเช่นเธอไม่มีวันจะเข้าใจ”(หน้า658) ************* ”เจ้าแห่งความตายที่ไม่มีใครชนะได้ กรินเดวัลด์และดัมเบิลดอร์! เป็นเวลาสองเดือนเต็มๆที่ไร้สติ สองเดือนแห่งความฝันอันโหดเหี้ยม สองเดือนที่ละทิ้งสมาชิกครอบครัวอีกสองคนที่ควรดูแล” หน้า 659 จากคุณ : บทเพลงปีศาจ - [ 12 ก.พ. 52 13:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 6 'มอมไม่ได้รักนายเท่าชีวิต แต่นายคือชีวิตของมอม' จากเรื่องสั้น 'มอม' ของ มรว คึกฤทธิ์ ปราโมทย์ จากคุณ : หมูอมโรค - [ 12 ก.พ. 52 16:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มอม จำได้ๆ อันอื่นทำไมมันยาวจังอะคะ จากคุณ : scottie - [ 12 ก.พ. 52 23:45:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เหมือนกันค่ะ จำประโยคนี้จากเรื่องมอมได้แม่นมาก ๆ ที่จำฝังใจรองจากมอม คือ บทพูดของกอลลัม จากเรื่อง The Lord of The Rings "Precious, precious, precious!" Gollum cried. "My Precious! O my Precious!" เป็นคำพูดที่อ่านแล้วหลอนมากชนิดที่จำได้ไม่ลืม อีกอัน คือ "Excellent! I cried. "Elementary," said he. จากเรื่องชุดเชอร์ล็อค โฮล์มส์ ของ Sir Arthur Conan Doyle ตอน The Crooked Man  ใน The Memoirs of Sherlock Holmes เพราะทำให้รู้ว่า เชอร์ล็อค โฮล์มส์ ไม่เคยพูดคำว่า "It's elementary, my dear Watson." เลยแม้แต่คำเดียว - -' จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 13 ก.พ. 52 00:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นี่ไงฮะ กำลัง update เลย ดร. อนิรุทธ์ :  " วิ. . .คุณไม่กล้าทำหรอก . . ." ดร. วิกันดา  :  " . . .โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน . . .                         อย่าท้า. . ."           เมียหลวง กฤษณา อโศกสิน ดังนี้ ขอรับ. แฮ่. . . แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 52 22:26:38 แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 52 09:24:22 แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 52 09:23:30 จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 14 ก.พ. 52 20:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ข้าพเจ้าเป็นคนรักชีวิต แลข้าพเจ้ารักตะละแม่กุสุมายิ่งชีวิต แต่ทั้งชีวิตและตะละแม่ ข้าพเจ้ายังรักน้อยกว่าตองอู นึกขึ้นมาจากความจำ อาจจะไม่ตรงเป๊ะตามหนังสือครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 16 ก.พ. 52 05:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หนมจีนจำคำขอแต่งงานของพระรองในนิยายคุณแก้วเก้าได้ค่ะ "ผมให้คุณได้แค่รัก กับรวย...." กรี๊ดดดดดดดด (น่าจะชื่อเรื่อง พิมพิลาลัย นะคะ) จากคุณ : หนมจีน - [ 23 ก.พ. 52 16:18:15 A:58.37.209.119 X: TicketID:063710 ]