ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 6 ไมตรี...ที่เบื้องล่าง ข้ามึนงง หัวข้าปวดแทบจะระเบิดออก ข้ารู้สึกตัวแต่หลับตาต่อไปโดยมิได้คิดจะลืมตาขึ้นอีก แต่ครู่หนึ่งข้าก็พบว่าข้าทำไม่ได้ ข้ารู้สึกมวนท้องอย่างยิ่ง โลกที่ข้าคุ้นเคยกลับกลายเป็นบิดเบี้ยว ข้าหยีตารับแสงที่ส่องเข้ามาในจักษุ ที่คล้ายจะซ้ำเติมอาการปวดหัวให้หนักกว่าเดิม ตอนนี้ในสมองข้าคิดเพียงแต่จะไปบีบคอเจ้าคนที่แนะนำน้ำนรกนี้ให้แก่ข้า "นี่ ๆ เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ ป้าว่าเข้ามาดื่มชาสักถ้วยน่าจะดีขึ้นนะ" ข้าเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง ก็พบหญิงกลางคนรูปร่างผอมสูง หน้าตาเปล่งปลั่งผู้หนึ่ง เธอยิ้มให้ข้าอย่างอบอุ่น ไม่ทราบว่าทำไม.... แต่น้ำแข็งในหัวใจข้าเริ่มละลายอย่างรวดเร็ว... ข้าตอบรับคำเชิญของหญิงวัยกลางคนแปลกหน้าทั้งที่ยังงุนงง เธอพาข้าเข้าไปในบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่ง เธอยัดชาอุ่นๆในแก้วดินเผาเล็กๆใส่มือข้า แล้วเดินไปจัดการกับหม้อ กระทะ จานชามในครัวโดยไม่ได้สนใจข้าอีก ตึง! ตึง!! ตึง!!! เสียงเท้าห้าคู่กระแทกบันไดดังมาจากด้านบน ข้ารีบยกมือปิดหูเพราะในขณะนี้แม้แต่เสียงเบาๆก็คล้ายสามารถทำอันตรายเยื่อแก้วหูของข้าได้ หญิงวัยกลางคนเอ็ดเสียงเขียว แต่เสียงฝีเท้านั้นก็มิได้เบาลงแต่อย่างใด ครู่เดียวเจ้าของเท้าทั้งสิบก็ไปยืนล้อมรอบตัวหญิงกลางคนผู้มีแก้มปลั่งปลั่งนั้น พร้อมกับส่งเสียงดังเซ็งแซ่ "อย่าส่งเสียงดังไปสิจ๊ะ วันนี้เรามีแขกนะ"เธอบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พลางพยักเพยิดมาทางข้า โดยไม่ทันตั้งตัว... หน้าเล็กๆทั้งห้าก็มาอยู่เบื้องหน้าข้า พร้อมกับตากลมแป๋วทั้งสิบ "สวัสดี..."ข้าพูดขึ้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับเด็กชายหญิงทั้งห้าดี "น้าชื่ออะไรคะ?"เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ด้านหน้าสุดเอ่ยถาม "อย่าเพิ่งกวนน้าเค้าสิจ๊ะเด็ก ๆ "หญิงวัยกลางคนผู้นั้นถือถาดซึ่งมีถ้วยซุปและนมอุ่นๆ ควันฉุยมาวางตรงหน้าข้า พร้อมกับรอยยิ้ม "ไปเล่นข้างนอกกันดีกว่านะเด็กๆ"เธอบอกเด็กๆพร้อมกับหยิบลูกบอลโยนแกว่งไปมาอย่างคล่องแคล่ว เด็ก ๆ พากันส่งเสียงเห็นด้วย แล้ววิ่งหัวเราะร่าตามเธออกไปด้านนอก ทิ้งให้ข้าอยู่เพียงลำพังในบ้าน ข้ามองออกไปทางหน้าต่าง ดูเด็กๆและหญิงผู้นั้นเล่นบอลกันอย่างรื่นเริงท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆของยามเช้า หากช่วงชีวิตที่ผ่านมาของข้าเป็นกลางคืน ช่วงเวลานี้คงเป็นรุ่งอรุณอันอบอุ่น ราวกับข้าเพิ่งจะรู้ว่า แสงแดดนี้อบอุ่นมากเท่าใด เจิดจ้าถึงเพียงไหน แม้ตอนนี้ข้ายังไม่พ้นไปจากความโดดเดี่ยว แต่แสงอาทิตย์ยามอรุณรุ่งของวันนี้... ก็ได้ทำให้ข้าได้เห็นอะไรๆชัดเจนขึ้น... ผู้คนที่ข้าเคยปฏิเสธ...หรือคิดว่าข้าเคยถูกปฏิเสธ แท้จริงแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก ความมืดมนของข้ามิได้มาจากสิ่งใด....มันเป็นกรงที่ข้าสร้างมากักขังตนเองไว้ ด้วยนึกว่ามันเป็นเกราะกำบัง ข้าเพียงกลัว...ที่จะเผชิญหน้า แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า... ข้า...มิได้อยู่บนโลกนี้เพียงลำพัง... จากคุณ : โลกนี้ยังคงน่ารักเสมอ - [ 13 ก.พ. 52 00:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เอารูปมาฝากค่ะ จากคุณ : โลกนี้ยังคงน่ารักเสมอ - [ 13 ก.พ. 52 00:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รูปสวยจัง ไม่ได้อยู่ตามลำพัง แล้วยังได้น้ำใจจากคนที่ไม่คาดคิดด้วยเนอะ จากคุณ : scottie - [ 13 ก.พ. 52 20:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โลกอาจรางเลือนไปชั่วขณะ ด้วยน้ำตาแห่งคนผู้เศร้าโศก มันอาจดูผิดเพี้ยนและพิกลพิการ.. แต่เมื่อเวลาพาให้น้ำตานั้นแห้งเหือด  โลกนั้นย่อมปรากฎต่อเรา.. โอ..โลกนี้ยังคงงดงามเสมอ.. จากคุณ : อสัญแดหวา - [ 20 ก.พ. 52 01:27:22 ]