มันอาจจะเป็น รักแรกพบ...


++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ฉันไม่เมาเพราะเหล้าแก้วเดียวหรอก  แต่กำลังหลอกตัวเอง...



เขานั่งตรงข้ามฉัน  มีโต๊ะเล็ก ๆ กั้นระหว่างเรา
ผิวหน้าของเขาขาวจัด...ดวงตาดำรียาวหลังแว่นบางใส ปลายห่างตาเฉียงขึ้นนิด ๆ บ่งบอกว่ามีเชื้อสายจีนไหลเวียนอยู่ในส่วนหนึ่งของร่างกาย
คิ้วเข้ม  จมูกโด่ง  ริมฝีปากบาง
เป็นผู้ชายสะอาดสะอ้าน  หน้าตาดี...ไม่หล่อเหลามากมาย
แค่หน้าตาดี

เขายิ้มให้ฉัน  และฉันก็ยิ้มให้เขา
บางครั้งเราก็หัวเราะให้กับเรื่องขำขัน...ที่คนใดคนหนึ่งเล่า

เรานั่งอยู่ด้วยกันหลายชั่วโมงนับจากหัวค่ำ
เหมือนคนที่รู้จักกันมานานแสนนาน...ทั้งที่ความจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้น
หัวข้อสนทนาหลากหลาย  เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ
เราพูดคุยเกี่ยวกับ ดิน ฟ้า อากาศ  จนถึงปัญหาบ้านเมือง
พอถึงเที่ยงคืน...แทบจะไม่เหลืออะไรให้พูดถึง

ฉันไม่เมาเพราะเหล้าแก้วเดียวหรอก  
แต่กำลังหลอกตัวเองว่า ฉันเริ่มจะเมาแล้ว

เพราะ...
ฉันก้าวตามเขาเข้าไปในห้องชุดบนคอนโด
ฉันนั่งลงบนโซฟาในฐานะ แขก  เขานั่งลงบนเก้าอี้นวมเข้าชุดกันในฐานะ เจ้าบ้าน
เราอยู่ด้วยกันในห้องนั่งเล่น...ในเวลาเลยเที่ยงคืน
เราเพิ่งรู้จักกัน...

ฉันจำไม่ได้ว่าเราพูดถึงเรื่องอะไรต่อ
จำได้แต่ว่า  เมื่อ...ริมฝีปากของเขาแตะริมฝีปากของฉัน
ความอบอุ่น...แผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว
ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้...แม้จะเคยจูบผู้ชายมาก่อน
แต่ไม่เคยเป็นแบบนี้

ฉันเมาใช่ไหม...ฉันถามเขา
เขาก็เมา...เขาไม่ได้ตอบคำถามเพียงพูดประโยคนี้
ถ้าอย่างอย่างนั้น  เราคงเมาทั้งคู่...

เราเริ่มสัมผัสกันและกันมากขึ้น...มากขึ้น
ทุกวินาทีที่แนบชิดลึกซึ้ง  
ช่างหอมหวาน...เยือกเย็น และ ร้อนรุ่ม...นุ่มนวล


ฉันลืมตาขึ้นในตอนเช้า
ร่างเปล่าเปลือยอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา
ฉันขยับตัวอย่างเชื่องช้าออกจากไออุ่นของคนข้างกาย
มองใบหน้าที่หลับสนิทของเขาเป็นครั้งสุดท้าย...เพื่อจดจำมันเอาไว้  

ฉันต้องไป...ต้องไปเดี๋ยวนี้ !
ก่อนที่ความรู้สึกเล็ก ๆ บางอย่างจะชัดเจนขึ้นในใจ


ฉันกลัวว่า...ฉันจะ รัก เขา
เพราะฉันทำไม่ได้
ไม่ควร  ที่จะรัก



ผมไม่ได้เมา....

ผมลืมตาขึ้นมาในตอนสาย
มองเห็นแต่ที่นอนยับย่นว่างเปล่า
เธอไม่อยู่แล้ว  เธอหายไปไหน...

ผมอยากเห็นเธออีกครั้ง
แต่ผมรู้จักเธอเพียงแค่ชื่อเท่านั้น...ผมจะตามหาตัวเธอได้ที่ไหน
เธอไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย

แต่กลิ่นหอมของเธอยังติดบนผ้าปูที่นอน
ภาพของเธอประทับ  ตราลึกในจิตสำนึกเหลือเกิน

ผมไม่เข้าใจ
แค่ชั่วคืนเท่านั้น..ทำไมมันยังคิดถึงอยู่ได้
สามสิบวันมาแล้ว
เธอเฝ้ามาวนเวียนในความฝันยามค่ำคืน
แม้เวลาที่ผมลืมตาตื่น  เธอก็ปรากฏในทุกช่วงเวลาที่ผมเผลอ...

มันไม่ใช่เพียงสัมพันธ์ทางร่างกาย
แต่มันจริงจังกว่านั้น...
บางครั้งผมจินตนาการถึงวันที่เราอยู่ด้วยกัน
ทานอาหารค่ำ
ดูหนัง...ฟังเพลง...เต้นรำ
จับมือ...โอบกอด..เดินเล่นในสวนสาธาณะในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส
ผมอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอ


ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร  
หรือว่าเวลาแค่ข้ามคืน  ทำให้ผู้ชายคนหนึ่ง รัก ผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งได้


ผม รัก เธอ เข้าแล้วใช่ไหมครับ ?



ร่างสูงส่มสวนในชุดสากลสีเข้ม
เดินลอดซุ้มโค้งซึ่งประดับด้วยดอกไม้สีขาวงดงาม
ในมือของชายหนุ่มคือของขวัญกล่องเล็ก ๆ ผูกด้วยริบบิ้นสีแดง
เขามาช้าไป...พิธีกำลังเริ่มแล้ว

งานวิวาห์จัดขึ้นกลางสวนดอกไม้...ชายหนุ่มผู้มาใหม่เดินเงียบ ๆ มายังที่นั่งแถวสุดท้าย  เขามองไปที่ร่างของชายหญิงซึ่งหันหน้าเข้าหากันหน้าแท่นพิธี

เจ้าบ่าวในชุดทักสิโด้สีขาว บรรจง สวมแหวนบนนิ้วนางของเจ้าสาว
ร่างแบบบางยืดตัวขึ้นสวมกอดเจ้าบ่าวของเธอ

ชั่วขณะหนึ่งที่เธอเบี่ยงตัวมา
ดวงตาสีน้ำตาลกลมใสบนใบหน้าเนียน สานสบ กับดวงตาสีนิลหลังกรอบแว่น  ชายหนุ่มในชุดสากลชะงัก  ร่างสูงที่กำลังย่อตัวลงนั่ง  ยืดขึ้นอีกครั้ง...



ฉันตกใจที่มองเห็นเขาอยู่ตรงนั้น  
ต่อมาก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจ
แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลลงมา
หลังจากที่มันเคยไหลมาแล้ว..ตลอดสามสิบวันที่ฉัน...คิดถึงเขา

ฉันยังคงโอบกอดผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็น เจ้าบ่าวของฉัน
"ผมรักคุณ"
เจ้าบ่าวของฉันกระซิบ...
"ฉันรักคุณ"
ฉันกระซิบ ไม่ได้ตอบคนที่ยืนแนบชิดอยู่ ณ ตอนนี้
แต่ส่งไปถึง...ผู้ชายอีกคนที่ยังคงมองมาที่ฉัน  จากที่นั่งแถวสุดท้าย
ฉันหลับตาลง..ไม่อยากเห็นเขาอีกแล้ว

ผมหลับตาลง
ไม่อยากเห็นเเธออีกแล้ว...
ร่างของผมทรุดลงบนเก้าอี้...อย่างอ่อนแรง
กล่องของขวัญหลุดมือ  ร่วงลงบนพื้น

เธอสวยเหลือเกินในชุดสีขาวบริสุทธิ์
ถ้าคนที่เธอโอบกอดอยู่นั่น...เป็นผม  คงจะดี
ผมจะกระซิบบอกเธอว่า

ผม รัก คุณ

หวังว่าเธอจะได้ยิน...



++++++++++++++++++



นั่ง ๆ อยู่ก็อยากเขียนค่ะ มันแว๊บ ๆ เข้ามา เขียนต้อนรับวาเลนไทน์ อิ อิ^^

แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 52 23:53:18

แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 52 23:45:04

จากคุณ : เมาดิบ - [ 13 ก.พ. 52 23:38:50 ]