กาลิเลโอ

เท่าที่เห็นและพบเจอบ่อย ๆ ช่วงหนึ่ง
จะมีชายชราชาวจีนคนหนึ่ง
ไว้หนวดเครายาว หน้าตากลม ดวงตาเศร้าสร้อย
หน้าตามีเค้าว่าเป็นคนคงแก่เรียน หรือฉลาดมาก่อน
หัวของแกเถิกเปิดให้เห็นหน้าผาก แต่ผมปรกบ่าและหลังยาวถึงบ่า
เพื่อนในรุ่นผมมักเรียกแกว่า กาลิเลโอ
เพราะหน้าตาใกล้เคียงกับรูปกาลิเลโอในหนังสือเรียน

ชายชราคนนี้แกไม่สามารถก้าวเท้าแบบคนทั่วไปได้
ต้องเดินเขยิบ ๆ แบบขาข้างซ้ายที ขาข้างขวาที
เพราะหัวเข่าแข็ง ไม่สามารถพับงอได้
มือถือไม้เท้ายาวเหมือนโมเสสไว้ไล่หมา
เคยเห็นตอนแกจะลงนอนแถวข้าง ๆ บ้าน
แกจะต้องจับฝาผนังด้านหลัง หรือ พิงประตูร้านค้า
แล้วค่อย ๆ กระเถิบตัวเลื่อนตัวลงไปนอน
นอนหลับโดยไม่มีผ้าห่มหมอนมุ้งแต่อย่างใด

ชุดแต่งตัวประจำของแกคือ
เสื้อแขนยาวสีขาวเก่าคร่ำคร่า กระดำกระด่าง
นุ่งห่มโสร่งปิดขาไว้แทนกางเกง
โสร่งของแกมีสีขาวในอดีต แต่สภาพก็เก่ามากแล้ว
เห็นแกนุ่งชุดแบบนี้เป็นประจำอยู่เสมอ

มีผู้พบเห็นแกเดินอยู่บนท้องถนนหลวงเสมอ
ครั้งหนึ่งตอนนั่งอยู่ในรถยนต์กะบะจะไปสงขลา
ก็เห็นแกกำลังเดินจากหาดใหญ่ไปสงขลา (ระยะทาง 30 กิโลเมตร)
แล้วมาพบแกอีกทีประมาณสองวันให้หลังที่หาดใหญ่
บางครั้งตอนนั่งรถยนต์กับเพื่อนจะไปอำเภอสะเดา (ระยะทาง 60 กิโลเมตร)
ก็เห็นแกกำลังเดินกลับมาจากอำเภอสะเดา จังหวัดสงขลา
เพื่อนที่ขับรถยนต์ก็เล่าให้ฟังว่า เห็นแกบ่อยมาก
บางครั้งเห็นแกเดินอยู่ในตัวตำบลปาดังเบซาร์ (จากสะเดามาอีก 12 กิโลเมตร)
หรือตำบลด่านนอก อำเภอสะเดา (ก็เท่ากับไปตำบลปาดังเบซาร์)
ใช้เวลาไปกลับเป็นวันสองวันเหมือนกัน
บางครั้งก็มีคนพบแกเดินไปที่จังหวัดพัทลุง หรือจังหวัดตรัง
ระยะทางก็ร้อยกว่ากิโลเมตรขึ้นไปทั้งสองแห่ง
ที่ทราบเรื่องนี้เพราะเพื่อน ๆ ที่เดินทางไปมาแถวนั้นเป็นประจำ
จะเล่าให้ฟังเรื่องนี้ด้วยส่วนหนึ่ง
ทราบข่าวสุดท้ายจากปากชาวบ้านและี่หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นลง
จำไม่ได้ฉบับไหนนานมากแล้วว่า
แกตายโดยตกไหล่เขา เส้นทางไปจังหวัดตรัง
ไม่ระบุแน่ชัดว่าถูกรถยนต์ชนตายหรือเปล่า

เวลาที่พบเห็นแกในหาดใหญ่
เคยให้ทานแกบ้างเหมือนกันแต่เล็กน้อย
แกก็จะมองแบบเฉยเมย ดวงตาไร้ความรู้สึก
หรือเวลาแกจะขอข้าวร้านอาหาร
ก็ยืนเฉย ๆ อยู่ที่หน้าร้าน จนกว่าคนในร้านจะตักข้าวใส่ห่อให้แก
ถ้ายืนรอนานมาก  แกก็จะเดินจากไปที่ร้านอื่นต่อ
จนกว่าจะได้อาหารมากินในวันนั้น
และเท่าที่ทราบแกจะกินวันละไม่เกินสองมื้อ
ส่วนเวลาที่เหลือก็จะเดินไปกลับตามที่ต่าง ๆ
พอช่วงค่ำ ๆ ประมาณทุ่มสองทุ่ม
แกมักจะกลับไปนอนที่นอนประจำ
จนกว่าเจ้าของบ้านจะมาไล่แกให้ไปนอนที่อื่น
ที่ทราบเพราะมีช่วงหนึ่ง แกมักจะมานอนใกล้ ๆ กับบ้านผม

ชาวบ้านในหาดใหญ่มักจะพูดกันว่า
แต่เดิมแกเป็นมีความรู้ดีมาก จบจากเมืองนอกสมัยก่อน
เมื่อกลับบ้านมาแล้ว  พี่น้องภายในครอบครัวมีปัญหาภายในกันมาก
สุดท้ายทำให้แกถูกโกงทรัพย์สมบัติเงินทอง
จนสิ้นเนื้อประดาตัวไปเลย
ทำให้แกครุ่นคิดมาก  จนสติแตก จนกระทั่งหัวเข่าพับงอไม่ได้
หลังจากนั้นก็กลายเป็นคนเร่ร่อน ไร้ครอบครัว
เริ่มออกเดินทางไปกลับตามเส้นทางถนนหลวง
เพื่อให้ลืมความเจ็บช้ำน้ำใจที่ได้รับมา
เดิน ๆ ๆ ๆ และเดิน ๆ ๆ ๆ จนกระทั่งมีสภาพเป็นแบบนี้

เขียนไว้จากความทรงจำ  ก่อนที่จะเลือนหายไป
ถึงผู้ยากไร้อีกคนที่พบเจอที่บ้านเกิด

แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 52 21:34:27

จากคุณ : ravio - [ 15 ก.พ. 52 15:50:55 ]