" . . . เก็บรักษา ไว้ให้ดี ทีเดียวนะคะ. . ."
". . . อ๋อ. . .แน่จ้ะ . . . ตราบวันตาย. . ." นาย ทวน เอ่ย
". . .ปู่พี่ฝาก ซอด้วงมุกไฟ ไว้ให้เลย
ท่านเฉย เฉย นิ่งนั่ง แล้วสั่ง อีกที. . .
ท่านสั่งกับ พี่ไว้ ให้เปน มรดก
แล้วก็ยก ซอนี้ไง ให้กับพี่
แล้ว ซอด้วงมุกไฟ ของเรานี้
จักกลายเปน เครื่องดนตรี. . .ทุกชั่วฅน. . ."
ทวนสบตา แล้วทิ้งท้าย อย่างหมายมั่น
แลตั้งแต่ วันนั้น วันตั้งต้น
ทวนจะเจียด เวลาว่าง อย่างรุกรน
หิ้วซอไป โดยอดทน ไปสอนเธอ
พอตกเย็น เมื่อเห็นหน้า " . . .พี่มาแล้ว. . ."
กฤติกา ส่งเสียงแจ้ว ได้ยินเสมอ
ครั้นปลายปี การศึกษา คราพบเจอ
ทวน ต้องเก้อ เมื่อเธอปัด ขัดไมตรี
". . .วันนี้ว่างใช่ไหม ยัยกฤตจ๋า. . .
ซ้อมซอด้วง กันเถิดหนา แก้วตาพี่
เพลง ทางเดี่ยว พญาโศก กันหน่อยซี
ก็เพลงที่ พี่ต่อให้ ในวันวาน . . .
. . . แล้วใช้ซอ ของพี่ นี้ด้วยนะ
ก็เพราะจะ ได้ถนัด ในบรรทัดฐาน. . ."
กฤติกา ลำบากใจ ไม่ได้การ
". . .พี่คะ. . .หนูขอผ่าน ไปสักวัน . . .
. . .เอ่อ. . . คือ. . .ไว้พรุ่งนี้ . . . ดีไหมคะ
วันนี้หนู ต้องมีภาระ เรียนพิเศษนั่น
เผื่อสอบเข้า มหาวิทยาลัย ได้เหมือนกัน. . ."
นายทวนบอก ". . .ขอให้ฝัน. . .เธอเปนจริง . . . "
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
15 ก.พ. 52 17:19:49
]
ซอด้วงมุกไฟ (ฉบับคำกลอน) บทที่ ๘
