เถ้าแก่หอ..

หลายปีก่อนที่หัวมุมถนนสายสายหาดใหญ่
ใกล้กับโรงภาพยนต์โอเดียน
จะมีโรงแรมชั้นสี่อยู่แห่งหนึ่งมีความสูงสี่ชั้น
โดยสองชั้นล่างจะเป็นร้านค้าอาคารพาณิชย์อยู่อาศัย
ส่วนชั้นสามถึงสี่จะเป็นโรงแรมพักอาศัยทั่วไป
ด้านหัวมุมก็จะเป็นร้านค้าของลูกหลานเถ้าแก่จำนวนสองคูหา
ขายเสื้อผ้าห้องหนึ่ง อีกห้องขายกระเป๋าหนัง ส่วนปลายของห้องแถว
ก็จะเป็นทางขึ้นบันไดไปยังโรงแรมที่กินเนื้อที่ตัวอาคารตึกแถว
ไม่ต่ำกว่าแปดห้อง  ทำให้มีห้องพักประมาณสี่สิบห้อง
(ถ้าจำไม่ผิด เพราะหลายปีแล้ว)
โรงแรมแห่งนี้ถูกรื้อทิ้งไปแล้ว  
สภาพตอนนี้เป็นอาคารศูนย์การค้าแห่งหนึ่งแล้ว

สมัยก่อนสภาพตัวเมืองหาดใหญ่
รถยนต์รถราจะมีน้อยมาก การจอดรถยนต์ก็ค่อนข้างสะดวก
เพราะจอดตรงบริเวณถนนสายไหนใกล้ ๆ โรงแรมก็ได้
ทำให้โรงแรมมีคนเข้าพักมากและสม่ำเสมอ
ต่อมาเริ่มมีโรงแรมเปิดใหม่จำนวนมาก
และมีปัญหาเรื่องที่จอดรถยนต์มากขึ้น
ทำให้โรงแรมเริ่มมีคนพักน้อยลงกว่าเก่ามาก
สุดท้ายก็เริ่มเสื่อมสภาพลงไปเรื่อย ๆ

ประวัติความเป็นมาของเถ้าแก่หอ...ไม่แน่ชัด
แต่ที่แน่ ๆ คือ สมัยก่อนทำบ่อนการพนันบนโรงแรมหอ...
มีการพนันหลายประเภท โดยเฉพาะคนจีนในหาดใหญ่
จะเดินทางไปเล่นการพนันที่โรงแรมนี้จำนวนมากในแต่ละวัน
มีคนได้คนเสียจากการพนันจำนวนมาก
ทำให้หลายครอบครัวระส่ำระสายจากการที่หัวหน้าครอบครัว
ไปเล่นการพนันที่โรงแรมนี้จำนวนมากในช่วงมีการเปิดบ่อนการพนัน
กอปรกับ เมื่อเลิกการพนันก็สามารถเดินไปกินข้าวต้มร้านนายยาว
ที่อยู่เยื้อง ๆ กันก่อนเดินทางกลับบ้านได้  หรือซื้อห่อกลับบ้านได้
เอาไปฝากครอบครัวเป็นอาหารเช้า  หรือฉลองชัยชนะการเล่นการพนัน

ผลจากการทำบ่อนการพนันของเถ้าแก่หอ...
ทำให้ครอบครัวนี้มีรายได้เป็นกอบเป็นกำจากการเปิดบ่อนการพนันและค่าต๋ง
ส่งผลให้ลูกชายมีสายสัมพันธ์ที่ดีกับ
ตำรวจ ข้าราชการ และนักเลง ต่อเนื่องกันมา
จนแม้ว่าจะเลิกกิจการบ่อนการพนันไปแล้วก็ตามแต่
แต่ก็ได้รับมรดกบาปในด้านการค้าขายแบบสุจริตไม่ถนัด
คือมีร้านขายผ้าสำเร็จรูป  แต่ให้ภริยาและลูกน้องดูแล
ส่วนลูกชายแกจะมีธุรกิจลับหลังคือ  การค้าขายบุหรี่ เหล้า ชายแดน ส่วนหนึ่ง
(คำพูด สินค้าชายแดน  จะสุภาพกว่าคำว่า  ของเถื่อน ของหนีภาษี)
เพราะหารายได้อย่างรวดเร็วและต้องมีรายจ่ายในการเลี้ยงรับรอง เลี้ยงดูปูเสื้อ
เพื่อความรู้จักสนิทสนมกับคนพวกนี้ต่อไป แบบว่า ตัดขาดไม่ได้  
แม้ว่าเถ้าแก่หอ... จะวางมือจากการทำบ่อนการพนันแล้วก็ตาม

สินค้าชายแดน เหล่านี้ส่วนมากมาจากประเทศมาเลเซีย
บริเวณชายแดนปาดังเบซาร์ อำเภอสะเดา จังหวัดสงขลา
ตำบลปาดังเบซาร์  น่าจะเป็นตำบลแห่งเดียวในโลก ที่ชื่อสองประเทศ
สะกดเหมือนกัน และอ่านแบบเดียวกัน ดังนั้น เอกสารราชการ
ต้องระบุให้ชัดว่า ฝั่งไทย หรือระบุตำบล อำเภอลงไป จึงจะแน่ชัดว่าของ
ประเทศไทย หรือ ประเทศมาเลเซีย
การค้าสินค้าชายแดนในสมัยก่อน แล้วแต่โชคและโอกาส
จังหวะดี ๆ จะมีรายได้มหาศาล ถ้าของสามารถขนออกมาและขายได้เร็ว
แต่ถ้าพลาดพลั้งก็ต้องจ่ายค่าปรับหรือขาดทุนมากมายเช่นกัน

มีครั้งหนึ่ง เพื่อนที่สนามบินเก็งกำไร  แบบว่าอยากมีรายได้มากขึ้น
เลยซื้อบุหรี่ Duty Free ที่มีขายในร้านสนามบิน  โดยทะยอยซื้อออกมา
ด้วยวิธีการใช้โควต้านักท่องเที่ยวที่ไม่ซื้อบุหรี่ ก็ให้คนในร้านซื้อแทน
แล้วนำออกมาส่งข้างนอกร้าน Duty Free ตรวจนับจำนวนก็ไม่เกินกว่า
PassPort หรือตั๋วเดินทางไปต่างประเทศ
ศุลกากรก็เอาผิดร้าน Duty Free ไม่ได้
เพราะไม่มีการขายเกินจำนวนที่มีหลักฐานข้างต้นสอบยันกันแต่อย่างไร
เพื่อนที่สนามบินทะยอยซื้อมาจนกระทั่งมีจำนวนเกินกว่า 100 แถว (แคตต้อน)
ถ้าเกิดสรรพสามิตหรือตำรวจ จับได้ จะมีโทษปรับแถวละ 1,000 บาท(หนึ่งพันบาท)
ถ้าถูกปรับก็ตกประมาณหนึ่งแสนกว่าบาทขึ้นไป
แต่ราคาขายตอนนั้นจะได้แถวละไม่เกินกว่า 120-140 บาท
กำไรก็ไม่เกินกว่า 30-40 บาทเท่านั้น

ช่วงนั้นเพื่อนคนนี้ร้อนรนมากในเรื่องนี้
ก็เลยหาเพื่อน ๆ ให้ช่วยกันซื้อหรือหาแหล่งปล่อยบุหรี่จำนวนนี้
เพราะต่างเป็นมือสมัครเล่น  การตลาดอะไรก็ไม่เป็น
รวมทั้งเป็นของร้อนด้วยเช่นกันในตอนนั้น  ต่างคิดอะไรไม่ออกด้วย
แต่เพราะจำนวนมากทีเดียวคือ ร้อยกว่าซอง และเพื่อนในกลุ่มนี้ที่สนิทกัน
จริง ๆ และรู้เรื่องนี้ก็มีไม่ถึง 4 คนเท่านั้น เพราะกลัวความลับครั้งนี้รั่วไหลออกไป
ภยันตรายจากการถูกจับกุมก็จะมากขึ้น  เป็นโทษภัยกับเพื่อนเช่นกัน
(สมัยนั้นเงินเดือน start กันไม่เกินกว่า 3,000.-บาท ระดับปริญญาตรี
ถ้าช่วยกันซื้อก็ 10 -20 แถว ก็เรียกว่า รายได้แต่ละคนกระทบค่าครองชีพเลยทีเดียว)

เพื่อนที่สนามบินคนนี้ จึงได้มาหาผม
ให้ผมพาไปติดต่อหาลูกชายเถ้าแก่หอ... บอกขอช่วยซื้อได้ไหม
ที่ไปติดต่อหาแกได้  เพราะน้องชายแกเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกันแต่เป็นรุ่นน้อง
พอรู้จักทักทายกันได้ และสมัยก่อนคนในหาดใหญ่  ส่วนมากพอรู้จักมักคุ้นกัน
แต่ความสนิทสนมหรือคบกันเป็นเพื่อนหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง  ต้องแยกจากกันในเรื่องนี้
ก็ปรากฎว่า มีการเล่นตัว เพราะแกขอกดราคาเหลือเพียงไม่เกินแถวละ 60 บาท
เรียกว่าไม่มีกำไรหรือขาดทุนทันที  เพื่อนก็คิดหนักในเรื่องนี้
แถมยังบอกลายนักเลงขู่กลาย ๆ ว่า ถ้าไม่ขายเดือดร้อนแน่ในเรื่องครอบครองจำนวนมาก
เลยต้องกลับออกมา  แล้วเดินไปหาแม่ของเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่ใกล้กัน
ทำโรงแรมชั้นสี่เหมือนกัน ไปฝากแม่ของเพื่อนให้ช่วยขาย แกก็รับได้อย่างมาก 10 แถว
เพราะกลัวเหมือนกันว่า  ถ้าขายไม่ทันก็จะมีโทษปรับสูงมาก
แต่ถ้าจำนวนนี้ แกจะอ้างได้ว่าของลูกชายแกและคนงานฝากแกไว้  เอาไว้สูบกันเอง

จำนวนที่เหลือจะทำกันอย่างไร  เพราะเหลือร้อยกว่าแคตต้อนอยู่ดี
ในที่สุดมีเพื่อนคนหนึ่งคิดได้ว่า ปกติสถาบันการเงินในหาดใหญ่
จะมีชมรม Check Clearing กันจะมีคนมาร่วมชุมนุมกว่า 30 คน
ถ้ามีคนบอกในชมรมว่า มีบุหรี่นอกขายราคาถูกคือไม่เกิน 100 บาท
น่าจะขายได้เร็ว  เพราะสมัยนั้นการสูบบุหรี่ในที่ทำงานเป็นเรื่องปกติมาก
สถาบันการเงินสมัยนั้นแต่ละแห่งมีคนทำงานไม่น้อยกว่าสามสิบคนต่อแห่ง
จำนวนก็ไม่น้อยกว่ายี่สิบแห่งในตอนนั้น หรือประมาณหกร้อยคน เป็นชายมากกว่าหญิง
การ Check Clearing  สมัยก่อนจะมีรอบเช้าไม่เกินสี่โมงเช้า
รอบบ่ายเริ่มบ่ายโมงไม่เกินสามโมงเย็นก็เสร็จแล้ว ใครเสร็จก่อนก็นั่งรอคนอื่นต่อ
จนกว่าจะเสร็จพร้อมกัน หรือหน่วยงานไหนไม่มีปัญหาก็กลับได้ก่อน
ผลปรากฎว่าบอกตอนเช้า  ยอดจองสั่งซื้อพร้อมชำระเงินทันทีเกินกว่าจำนวนขาย
เพราะส่วนหนึ่งซื้อไว้สูบเอง อีกส่วนหนึ่งญาติพี่น้องหรือลูกค้าฝากซื้อ
เพราะบุหรี่ Duty Free สนามบินจะมีรสและกลิ่นดีกว่าของชายแดนปาดังเบซาร์
เพื่อนที่สนามบินพร้อมกับเพื่อนอีกคนที่สถาบันการเงิน
จึงนำบุหรี่เข้าไปส่งที่ชมรม  และรับเงินสดที่ชมรม Check Clearing  
ซึ่งเป็นสถานที่ค่อนข้างปลอดภัย เพราะเป็นแหล่งแลกเปลี่ยนเช็คระหว่างธนาคาร
มูลค่าเช็คมากกว่าเงินสดอยู่แล้ว และภายในก็มีการรักษาความปลอดภัยเข้มงวด
แต่ก็ต้องไว้วางใจคนในชมรมเช่นกัน  เพราะมาจากสถาบันการเงินด้วยกัน
ตั้งแต่นั้นมา  เพื่อนคนนี้ที่สนามบินก็เลิกธุรกิจดังกล่าวไปโดยสิ้นเชิง
เพราะเพื่อน ๆ ด้วยกันบอกว่าช่วยเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน

แต่เรื่องยังไม่จบแค่นั้น  เพราะอีกสองวันต่อมา
ลูกชายเถ้าแก่หอ.. ได้มาตามที่ทำงานและสอบถามเรื่องนี้
บอกว่าถ้าไม่ขายให้แก  รับรองเพื่อนคุณเดือดร้อนแน่
เลยบอกแกไปว่า  ขอโทษขายได้ราคาดีและหมดในแค่ครึ่งวัน
ถ้าจะตามจับก็ไม่มีปัญหาแล้ว เพราะกระจายไปร้อยกว่าคนแล้ว
อยากจะจับก็ต้องลำบากหน่อย  เพราะผู้ซื้อส่วนมากทำงานในสถาบันการเงิน
และแต่ละคนก็เข้าข่ายว่า มีการครอบครองไม่เกินกว่ายี่สิบซองหรือสองร้อยมวนต่อคน
ตามกฎหมายในการซื้อบุหรี่ต่างประเทศที่ไม่ต้องชำระภาษี  แต่ประการใด
รวมทั้งซื้อไปสูบเองหรือแจกจ่ายกันไปคนละซองสองซองจนกระจายไปทั่วแล้ว
ทำให้แกเดินด้วยอาการหัวเสียออกไป
แล้วเที่ยวด่าลับหลังว่า  เพื่อนผมกับผม  เสียคำพูดและไม่จริงใจ
คือ  สรุปว่าแกไม่ผิด  และต้องขายแกคนเดียวเท่านั้นหรือ

ต่อมา  เจ้าของที่ดินที่โรงแรมหอ.. .ดังกล่าวปลูกสร้างอยู่
ก็ขอที่ดินคืน หลังจากเถ้าแก่เสียชีวิตไปไม่นานนัก
เพราะจะไปให้ห้างสรรพสินค้าเช่าต่อ และมีรายได้มากกว่าเดิม
แทนการให้โรงแรมแห่งนี้ และอาคารพาณิชย์ด้านล่างเช่าต่อ
จึงบอกเลิกสัญญาทั้งหมด ทำให้ครอบครัวพี่น้องบ้านนี้ต้องโยกย้าย
และกระจัดกระจายไปในที่สุด เหมือนกับหนังจึนเรื่อง  บ้านสลาย
ทราบข่าวสุดท้ายว่า  แกเป็นเบาหวานเสียชีวิตไปแล้ว
และน้องชายแกอีกคน  ถูกระเบิดตายที่ถนนใกล้ ๆ กับโรงแรมเดิม
ช่วงหลังไปทำอาชีพขับรถมอเตอร์ไซด์รับจ้าง
รอรับหมอนวดแผนโบราณไปส่งให้กับลูกค้าตามโรงแรม
แล้วถูกระเบิดแสวงเครื่องวางในรถมอเตอร์ไซด์ระเบิด
ตายพร้อมกับหมอนวดแผนโบราณ

เรื่องนี้ก็เป็นตำนานประวัติศาสตร์ที่เล่าขานกันว่า
ไม่มีครอบครัวไหนร่ำรวยได้นานมาก
หรือจะมีความเจริญรุ่งเรืองได้นาน
ถ้าพ่อแม่ทำธุรกิจเกี่ยวกับการพนัน
ที่มีผลต่อกองเลือดและคราบน้ำตาของครอบครัวอีกหลายคน

ก็น่าจะมีส่วนอยู่บ้าง  เพราะพ่อแม่ของแกมีรายได้แบบง่าย ๆ
ลูก ๆ ก็เห็นอยู่ทุก ๆ วัน  จะไปทำมาหากินแบบไหนละ
ที่จะมีรายได้แบบง่าย ๆ เช่นนี้
ขณะเดียวกันช่วงทำธุรกิจการพนัน
ก็ต้องคบค้าสมาคมและต้องมีรายจ่ายมากมาย
หมดไปกับการเลี้ยงดูปูเสื่อ ตำรวจ ข้าราชการ และนักเลง
ทำให้มีอาการผยองส่วนหนึ่งในการเจรจาค้าขาย กับการคบหาเพื่อน
เพราะคิดว่ามีอำนาจบารมีข่มขู่คนอื่นได้ง่าย ๆ
แต่เมื่อหมดยุคหมดสมัยไปแล้ว
ถ้ายังยึดติดกับความรุ่งโรจน์ในอดีต
และยังทำตนแบบเดิมอยู่เรื่อย ๆ ก็คงไปไม่รอดเช่นกัน

หรือที่ท่านปัญญานันทภิกขุกล่าวไว้ว่า
คิดดี ทำดี พูดดี คบเพื่อนดี ไปสถานที่ดี  แล้วจะดีเอง
หรือ  จนไม่เป็น  ก็รวยไม่ได้

เขียนไว้จากความทรงจำก่อนที่จะเลือนหายไป
ถึงคนในตำนานอีกคนหนึ่งในบ้านเกิด

จากคุณ : ravio - [ 16 ก.พ. 52 23:37:20 ]