ความคิดเห็นที่ 1 กำลังจะวางมือถือกลับลงบนที่นั่งผู้โดยสาร เสียงสัญญาณเรียกก็ดังขึ้นอีก คราวนี้คงเป็นพี่นรินทร์...บรรณาธิการนิตยสารซึ่งเขาเขียนนิยายลงพิมพ์ประจำ คงโทร.มาเร่งตอนจบของเรื่องล่าสุด ผัดมาหลายวันแล้วนี่ ก็ไม่รู้ว่าจะให้จบอย่างไร นี่สิที่เป็นปัญหา “ครับพี่ ผมเขียนตอนจบไว้สองแบบอย่างที่บอกครับ จบแล้วจริงๆ แต่ยังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเอาจบแบบไหนแน่” รีบออกตัวโดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้ถือหูอยู่อีกด้านได้มีโอกาสทักทายก่อน ก็คนที่รู้เบอร์โทร.มือถือของเขามีนับจำนวนได้ด้วยนิ้วมือเพียงข้างเดียว “ก้อง เฮ้อ! โล่งไป หายไปไหนเสียหลายวัน พี่โทร.มาไม่รู้กี่รอบแล้ว ทำไมไม่รับโทรศัพท์บ้าง” น้ำเสียงของอีกฝ่ายตำหนิชัดเจน “กำลังจะแจ้งความคนหายอยู่แล้วเชียวนา” พี่นรินทร์เป็นกันเองจนพูดเล่นกันได้เสมอ “แล้วนี่อยู่ไหน แวะมาหน่อยสิ” เขาอึกอักขึ้นมาทันที จะแวะไปสำนักพิมพ์ในเวลานี้ได้อย่างไรกันเล่า “วันนี้คงไม่ได้ครับพี่ เอาเป็นพรุ่งนี้นะฮะ ผมจะเอาบทสุดท้ายมาให้ ขอเวลาตัดสินใจอีกวันเดียว ว่าจะเอาเวอร์ชั่นไหนดี” “ไม่เอาแบบจบเศร้าๆนา ก้องนา ประเภทอลิสรากลับไปหานายสิระอะไรนั่นไม่เอานา คนอ่านไม่ชอบใจแน่ๆ” นี่แหละหนา ปัญหาของการเขียนนิยายตามความนิยมของผู้อ่าน บางครั้งอยากเขียนอะไรอย่างใจ แต่ก็ทำไม่ได้ ต้องคิดถึงผู้อ่านอยู่เสมอ ยิ่งนักเขียนยอดนิยมอย่างเขา ยิ่งต้องฟังเสียงจากผู้อ่านอยู่เรื่อยๆ นิตยสารฉบับนั้นเพิ่งเริ่มพิมพ์ออกจำหน่ายได้ไม่ถึงสามปี แต่ก็ฮิตติดตลาดอย่างรวดเร็ว สาเหตุหนึ่งก็เพราะนิยายที่เขาเขียนลงพิมพ์เป็นประจำมาตั้งแต่ฉบับแรกนี่แหละ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามแล้ว สองเรื่องที่ผ่านมา พอลงจบก็พิมพ์รวมเล่มทันที ยอดขายรวมเล่มก็ทะลุเพดานเช่นกัน จะว่าเขาไม่พึงพอใจกับความสำเร็จของตัวเองก็หาใช่ไม่ หากแต่ใครจะรู้ว่าในความพอใจนั้นมีความไม่ชอบใจแฝงอยู่ด้วย เด็กที่สำนักพิมพ์สร้างเวปบล๊อกให้เขาเมื่อเรื่องล่าสุดลงพิมพ์ตอนแรก ปรากฏว่าเพียงไม่กี่วันก็มีแฟนนักอ่านสมัครเป็นสมาชิกเข้าไปส่งข้อความถึงเขาอาทิตย์ละเป็นร้อย ข้อความส่วนใหญ่นอกจากแสดงความชื่นชมผลงานแล้วก็ยังแนะนำด้วยว่าเรื่องควรดำเนินต่อไปอย่างไร ‘เรื่องนี้ชอบ อลิสรา มากๆเลยค่ะ ทั้งสวย ทั้งเข้มแข็ง ผู้หญิงในอุดมคติเลยแหละ แต่ไม่อยากให้ได้กับ สิระ ค่ะ อยากให้ได้กับ ณสิทธิ์ มากกว่า’ ลงชื่อ ‘แฟนประจำนิยายของพี่ก้อง’' นั่นเป็นหนึ่งในข้อความที่ได้รับ ส่วนใหญ่ก็เป็นไปในทำนองเดียวกันนี้แทบทั้งนั้น จุดดึงดูดอย่างหนึ่งในนิยายของเขาคือไม่มีใครบอกได้ว่าพระเอกของเรื่องจะเป็นใคร ทำให้คนอ่านต้องเดากันไปตลอดเรื่อง จนใกล้จบนั่นแหละที่พอจะบอกได้บ้าง ในขณะที่นางเอกเขาจะแสดงให้เห็นชัดๆมาแต่ต้น คนอ่านติดตามเรื่องของเขาส่วนหนึ่งก็เพื่อลุ้นหาพระเอก อีกส่วนก็เพื่อลุ้นว่าชีวิตของนางเอกจะดำเนินไปอย่างไร จะจบลงอย่างไร นี่คือสูตรซึ่งเขาไม่เคยยอมให้ใครเข้ามามีอิทธิพล ข้อความอีกลักษณะที่ได้รับเป็นประจำก็เกี่ยวกับตอนจบของเรื่อง ‘จบเศร้าไม่เอานะคะ ถ้าเรื่องนี้จบเศร้า อลิสรา ไม่ได้กับ ณสิทธิ์ หนูเลิกอ่านนิยายของพี่ตลอดชีวิตเลย จริงๆด้วย’ นรินทร์เองก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่าระยะนี้นิยายของเขาควรตามใจตลาดไปก่อน จะเขียนอย่างใจทั้งหมดยังไม่ได้ ‘ก็ตลาดไว้สักห้าสิบนะ ก้อง เอาไว้ให้ดังกว่านี้อีกหน่อย ทีนี้จะเขียนยังไงก็เขียนไปเถอะ’ ก็ในเมื่อพี่นรินทร์เป็นผู้ให้โอกาสเขาได้เกิด เป็นผู้สร้างเขามา ช่วยให้มีรายได้สม่ำเสมอโดยไม่ต้องพึ่งอาชีพอื่นอีก ตอนนี้เขาเป็นคนส่งน้องสาวเรียนหนังสือแทนพ่อแม่ได้แล้วด้วย ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักของผู้คนมาถึงระดับนี้ แล้วทำไมจะไม่เชื่อล่ะ พี่นรินทร์เข้าใจทั้งตลาดและแนวทางงานศิลปะดีกว่าตั้งมากมาย เขาเขียนเป็นอย่างเดียว แต่ก็นั่นแหละ แม้จะเข้าใจอะไรต่ออะไร บางครั้งก็ยังอดคิดอยู่ลึกๆไม่ได้ว่าจะอีกนานไหมจึงจะเขียนเรื่องตามความต้องการของตัวเองได้ เรื่องที่จบลงโดยนางเอกไม่ได้กับพระเอก หรือตัวละครตัวไหนก็ได้ที่ผู้อ่านมอบหมายให้เป็นพระเอก เพราะนางเอกมีคนอื่นอยู่ในใจ...อย่างเช่นเรื่องล่าสุดนี่...โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องนี้ ...นั่นซี...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...เรื่องนี้... “ครับพี่ ขอผมคิดดูก่อน ไม่เกินพรุ่งนี้นะฮะ ผมเอาตอนจบมาให้พี่แน่ๆ” ที่จริงเขาชอบทำงานกับพี่นรินทร์ ทั้งๆที่มีโอกาสส่งเรื่องที่เขียนไปลงพิมพ์ในนิตยสารฉบับอื่นซึ่งมียอดจำหน่ายสูงกว่า วางตลาดมายืนนานกว่า มีจำนวนคนอ่านมากกว่า ความสำเร็จจากนิยายสองเรื่องแรกทำให้เขามีชื่อเสียง และใครๆก็อยากได้งานเขียนของเขา แต่เขาเกิดกับนิตยสาร นุช พอใจทำงานกับพี่นรินทร์ จึงไม่คิดจะเขียนนิยายให้ใครที่ไหนอีก “มาแล้วอยู่คอยรับเงินด้วยล่ะ หรือว่าจะให้เด็กเอาไปให้ที่บ้านก่อน จำเป็นต้องใช้เงินหรือเปล่า” พี่นรินทร์ดีกับเขาเสมอ บางครั้งเงินขาดมือ ก็ทดรองจ่ายให้ก่อนถึงวันส่งเรื่องด้วยซ้ำ “ไม่เป็นไรครับพี่ ถ้าพี่สะดวก พรุ่งนี้ผมรับเงินเลยก็ได้ จะเอาสองตอนแรกของเรื่องใหม่มาให้พี่อ่านด้วย” เสียงนรินทร์พูดอะไรบางอย่างมาตามสาย แต่เขาไม่สนใจฟังเสียแล้วเมื่อเห็นรถของหล่อนเลี้ยวเข้าซอยซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในนามซอยอัครมหาเศษฐี บ้านแต่ละหลังใหญ่โตมโหฬาร ราคาหลายสิบล้านขึ้นไป “พี่ครับ พรุ่งนี้สายๆเจอกันครับ ผมต้องวางหูก่อน” บอกตัดอย่างเกรงอกเกรงใจ อีกฝ่ายพึมพำอะไรมาอีกสองสามคำ แต่เขาก็ไม่สนใจฟัง ได้แต่เออๆครับๆไปตามเรื่องตามราว แล้วต้องรีบปิดโทรศัพท์เพราะใช้มือข้างเดียวหมุนพวงมาลัยเพื่อเลี้ยวรถไม่ถนัดนัก หล่อนชะลอความเร็วรถลงมากเมื่อตั้งลำในซอยได้ พอตามเข้าไปจึงได้เห็นว่าทำไม รถคันหรูจอดเรียงรายสองข้างถนนยาวเหยียด ทำให้ถนนลาดคอนกรีตอย่างดีซึ่งปกติกว้างขวาง วันนี้กลับแคบลงถนัดใจ เขาเห็นหล่อนพารถเข้าต่อท้ายรถเยอรมันสีบรอนซ์เงิน ดับเครื่อง เปิดประตูก้าวลง อ้อมไปหยิบกระเช้าดอกไม้จากที่นั่งผู้โดยสาร แล้วหันมาส่งยิ้มให้นิดหนึ่ง เขาจึงยิ้มตอบเพื่อให้กำลังใจ เข้าจอดเทียบทางด้านหลัง ประตูหน้าบ้านหลังนั้นเปิดกว้างอยู่แล้ว ไม่เพียงเท่านั้นยังมีตำรวจยืนรักษาการณ์อยู่สองนาย ก็เจ้าของบ้านออกจะกว้างขวาง คงมีใครส่งตำรวจมาดูแลความปลอดภัยให้ ในเมื่อวันนี้ทั้งวันคงมีคนเข้าๆออกๆเพื่ออวยพรวันเกิด รู้มาว่าผู้ชายคนนั้นมีศัตรูมาก เขาทำธุรกิจโรงแรมแบบไม่คำนึงถึงความเดือดร้อนของใคร เวลาดีเขาก็ดีใจหาย แต่เวลาร้ายก็ไม่มีใครร้ายได้เท่าเช่นกัน อากาศภายในรถอบอ้าวขึ้นทุกที อ้าวจนทนนั่งต่อไปไม่ไหว จึงเปิดประตูก้าวลงหลังจากที่นั่งจ้องประตูอัลลอยด์ซึ่งเปิดไว้กว้างอยู่นาน ตำรวจสองนายนั้นหันมามองเขาเกือบจะพร้อมกัน แต่แล้วก็ไม่ให้ความสนใจอะไรอีกเมื่อเห็นรถอีกคันซึ่งเพิ่งเลี้ยวเข้าซอยมา เขาเหลียวมองตาม ใจหายวูบ ไม่คิดว่าจะเห็นรถสีดำคันนั้นในวันนี้ หล่อนคงคาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะได้เห็นคนซึ่งหล่อนเรียกอย่างสนิทสนมว่า 'พี่สิทธิ์' มางานนี้ด้วย แล้วนี่จะมีเรื่องมีราวอะไรขึ้นหรือเปล่า รู้ว่านายสิระไม่ชอบใจนายร้อยเอกคนนี้นักที่มายุ่งเกี่ยวกับ 'ผู้หญิง' ของเขา รถคันนั้นชะลอเมื่อกำลังจะผ่านเขาไป แล้วมาหยุดอยู่ข้างๆ ยังคงปล่อยให้เครื่องยนต์ทำงาน ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อผ้าลำลอง กางเกงผ้าเนื้อหยาบสีเทาเข้ม เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน เปิดประตูก้าวลง ยิ้มให้เขานิดหนึ่งเหมือนทักทาย แล้วเอ่ยทักขึ้นก่อน “ไม่เข้าไปข้างในหรือครับคุณก้อง” หล่อนเป็นคนแนะนำให้รู้จักผู้ชายคนนี้ หล่อนอ้างว่าเขาเป็นรุ่นพี่ซึ่งนับถือกันเหมือนพี่ชาย “ไม่ล่ะครับ คอยข้างนอกดีกว่า” จะบอกดีไหมหนอว่าหล่อนมางานนี้ด้วย แต่ถึงไม่บอก เขาก็คงพอเดาได้เอง ก็ในเมื่อรถของหล่อนจอดอยู่เห็นๆแบบนี้ แต่ก็ไม่ต้องคิดตัดสินใจอยู่นาน “มากับแอนหรือฮะ” จริงๆแล้วเขาชอบนิสัยใจคอนายร้อยเอกหนุ่มอยู่ไม่น้อย ก็สุภาพออกอย่างนี้ แค่จะทักทายก็ต้องลงจากรถ ทั้งๆที่ทักจากในรถก็ได้ “เปล่าฮะ บังเอิญเห็นรถของแอน ก็เลยตามมา เห็นว่าจะมาอวยพรคุณสิระ” จำต้องพูดปด จะบอกใครได้เล่าว่าเขาเฝ้าติดตามหล่อนด้วยเกรงว่าหล่อนจะหันกลับไปหาผู้ชายคนซึ่งเป็นเจ้าของงานวันเกิดวันนี้ และเป็นเจ้าของบ้านใหญ่โต ราคาหลายสิบล้านหลังนี้ หรือไม่ก็ตกลงปลงใจกับผู้ชายคนตรงหน้านี่ นายร้อยหนุ่มทำหน้ายุ่ง “ไม่เห็นแอนบอกผมเลยว่าจะมาอวยพรวันเกิดคุณสิระ จะได้มาด้วยกัน” ประโยคหลังทำเอาเขาถึงกับสะอึก ก็หล่อนบอกเองนี่นาว่าไม่มีอะไรกับคนนี้แล้ว แต่ก็ยังต้องรักษามารยาท อย่างน้อยๆผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยแสดงท่าทีว่าเป็นปรปักษ์เลยแม้แต่ครั้งเดียว รถซึ่งเพิ่งเข้าซอยมากดแตรไล่ “เชิญผู้กองตามสบายเถอะฮะ” ตัดบทเสีย ไม่งั้นคงต้องยืนคุยกันอีกนาน “ฮะ ยืนคอยร้อนๆอย่างนี้ เดี๋ยวผมเข้าไปหาอะไรมาให้ทานดีไหมฮะ น้ำสักแก้วก็ยังดี” “ไม่เป็นไรครับ ถ้าคอยนานแล้วแอนยังไม่กลับออกมา ผมคงกลับก่อน” นายร้อยหนุ่มพยักหน้าทั้งเป็นการรับรู้ และบอกลาไปพร้อมกัน กลับขึ้นรถ แล้วเคลื่อนเชื่องช้าไปที่ประตูบ้าน ตำรวจทั้งสองนายแสดงความเคารพ แล้วมองหน้ากันเหรอหรา แต่ก็ต้องยอมปล่อยให้ผ่านเข้าไป (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 52 06:52:13 แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 52 06:43:43 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 17 ก.พ. 52 06:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พอรถคันนั้นผ่านเข้าไปบริเวณบ้านได้ไม่นาน ก็หันมาไล่เบี้ยกันเอง “ปล่อยให้เข้าไปได้ไงวะ มีหวังวันนี้บ้านระเบิดแน่” คนเตี้ยกว่าบ่นพึมพำ “แล้วจะให้ทำไง” อีกคนต่อว่า “ห้ามได้ที่ไหน ผู้กองเป็นลูกชายท่านเนตร คุณสิระยิ่งเกรงใจอยู่ด้วย อย่าไปสนใจเขาดีกว่าวะ เขาจัดการกันเองได้น่ะ คนรวยๆ แย่งผู้หญิงกันเอง” ทั้งคู่หัวเราะขึ้นพร้อมกัน เขาลอบส่ายหน้า ตัดสินใจเตร่เข้าไปหาเมื่อเห็นว่าตำรวจทั้งสองนายกลับมาให้ความสนใจเขาอีกครั้ง “มาคอยใครรึเปล่าคุณ” ตำรวจคนสูงออกปากถาม “มาเป็นเพื่อนคุณคนเมื่อกี้น่ะครับ” เขาตอบ พลางถือโอกาสมองเข้าไปภายในบ้าน เมื่อครู่ที่ยืนคอยอยู่ข้างรถของตัวเอง กำแพงบ้านบดบังจนมองไม่เห็นภายใน แต่จากมุมนี้ เห็นเข้าไปจนถึงตัวบ้านเลยทีเดียว เห็นรถสามสี่คันจอดเรียงไล่กันไปจนถึงเทอเรซหน้าบ้าน เห็นนายร้อยหนุ่มซึ่งเพิ่งมาถึงกำลังยืนคุยกับใครบางคนที่นั่น แล้วเดินตามเข้าไปข้างใน “งานวันเกิดคุณสิระหรือครับ” เขาแกล้งถามเพื่อชวนคุยทั้งที่รู้อยู่ก่อนแล้ว “ใช่คุณ เจ้าของโรงแรม คุณรู้จักแกหรือเปล่า” คนเตี้ยกว่าตอบแล้วถามต่อ “ไม่รู้จักดีหรอกครับ พอดีมากับ...เพื่อน” สองตำรวจต่างวัยมองหน้ากันแวบหนึ่ง เขาไม่ชอบสายตาแบบนั้นเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมหล่อนจึงทนให้ใครๆมองในลักษณะนี้อยู่ได้นานปี “ผู้หญิงคนเมื่อกี้น่ะหรือคุณ” แม้แต่แววตาของคนพูดก็ดูเยาะหยันอย่างไรชอบกล “ครับ” อากาศอบอ้าวขึ้นอีกครั้งเมื่อดวงอาทิตย์เคลื่อนผ่านก้อนเมฆ และทั้งจากการแสดงออกของตำรวจทั้งคู่ มันบ่งชัดว่ามองหล่อนอย่างไร แสดงว่าแม้แต่คนภายนอกก็รู้เรื่องของหล่อน   จากหางตาเห็นผู้หญิงร่างเล็กๆมีถาดอยู่ในมือ กำลังเดินเร็วๆตรงมา หล่อนตรงลิ่วมาบริเวณซึ่งกำลังยืนคุยกัน ตำรวจคนเตี้ยกว่าใช้ไหล่กระแทกคนสูงเพื่อให้หันมองไปทางนั้น อีกคนจึงกระแอมกระไอในลำคอ ขยับตัวหาท่ายืนเสียใหม่ให้ดูเท่กว่าเก่า แล้วร้องทักด้วยเสียงหล่อๆ “เอามาให้พี่หรือจ๊ะ กานดา” 'กานดา' มีสีหน้าไม่สู้ดี ไม่สนใจจะต่อปากด้วย ใช้เท้าเขี่ยเก้าอี้พลาสติกแบบไม่มีพนักมาใกล้ตัว แล้ววางถาดลง บนถาดนั้นมีน้ำอัดลมสีส้มใส่มาในแก้วใสสองใบ มีน้ำแข็งลอยฟ่อง จานเล็กๆอีกใบใส่ขนมประเภททองหยิบ ทองหยอด และฝอยทอง ทำท่าจะผละจาก แต่คนทักก่อนยั้งไว้ “จะรีบไปไหนละจ๊ะ พี่ศักดิ์ไม่ได้มาแถวนี้เสียหลายวัน ลืมกันเสียแล้วรึจ๊ะ” สาวน้อยค้อนขวับเข้าให้ ตอบอย่างเสียมิได้ “กำลังยุ่งพี่ ยุ่งกันทั้งบ้านเลยตอนนี้ ฉันต้องกลับไปช่วยป้าน้อม ทั้งคุณผู้หญิงคุณผู้ชาย กำลังอารมณ์ไม่ดีทั้งคู่” ตอบเสียงเหนื่อยหน่าย 'คุณผู้หญิง' ที่หล่อนพูดถึงจริงๆแล้วไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้ หล่อนแยกกันอยู่คนละบ้านกับสามีมานานแล้ว บ้านหลังนี้นายสิระสร้างทีหลัง เพื่อจะได้อยู่เองคนเดียว และเพื่อสะดวกที่จะพาเอา ‘ใครๆ’ มาค้างด้วย “เรื่องอะไรอีกล่ะจ๊ะกานดา” 'พี่ศักดิ์' ยังคงทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าอย่างไร “ก็เรื่องเดิมๆแหละพี่ คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นมาถึงบ้านเลยนะ มาเจอคุณผู้หญิงเข้าพอดี ที่จริงคุณผู้หญิงจะกลับอยู่แล้วเชียวนา มาช้ากว่านี้อีกนิดก็ไม่ได้ แล้วนี่คุณนายร้อยที่เป็นแฟนใหม่ก็ตามมาด้วย ยุ่งกันใหญ่เลยทีนี้ นี่กำลังทะเลาะกันให้ลั่นบ้านเลย ไม่รู้ใครเป็นพวกใครบ้าง มันยุ่งกันไปหมด” ใจเขาหายวูบ เหลียวขวับไปทางตัวบ้าน ดูจากภายนอกทุกอย่างยังเป็นปกติเหมือนเดิม แต่ภายในคงกำลังร้อนระอุจริงๆกระมัง แล้วนี่หล่อนจะเป็นอย่างไรบ้าง เสียงแตรรถดังลั่นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาหันขวับไปมอง เห็นผู้หญิงยังอยู่ในวัยสาวคนหนึ่งยืนอยู่ข้างรถคันสีบรอนซ์ทอง หล่อนเปิดประตูขึ้นนั่งทางตอนหลังเมื่อเห็นผู้ชายสองคนวิ่งออกมาจากหลังบ้าน หนึ่งในสองคนนั้นโค้งให้ปะหลกๆ แล้วรีบเปิดประตูขึ้นนั่งทางตอนหน้ารถ...ด้านคนขับ ผู้ชายอีกคนตามออกมาด้วยเพื่อคอยโบกมือให้ เหตุก็เพราะรถคันนั้นจอดอยู่ด้านในสุดของลาน มีอีกสามคันจอดอยู่ข้างหลัง กีดขวางทางออกอยู่พอควร “คุณผู้หญิงคงจะกลับ” กานดาอุทาน “ตอนนี้ข้างในจะเป็นยังไงกันมั่งก็ไม่รู้ ต้องไปแล้วพี่” หล่อนบอกแล้วเดินเหมือนวิ่งลงข้างทาง ก้มหน้าหลบสายตาคนซึ่งนั่งอยู่ตอนหลังของรถคันซึ่งกำลังถอยหลัง เขาได้แต่มองตามจนรถออกพ้นบริเวณบ้าน “ไปแล้วคนนึง เดี๋ยวคงมีตามออกมาอีกแน่ๆ” ตำรวจคนตัวสูงเอ่ยอย่างผู้รู้เรื่องอะไรต่ออะไรดี จริงอย่างที่ว่า เพียงอึดใจเดียว ‘หล่อน’ ผลุนผลันออกมาที่เทอเรซหน้าบ้าน ผู้ชายตัวใหญ่ซึ่งเขาเคยเห็นและรู้ว่าเป็นนายสิระตามติดออกมา ทั้งคู่ยืนพูดอะไรกันบางอย่าง ดูเคร่งเครียด บางครั้งเหมือนทะเลาะกัน แต่จากระยะที่ยืน เขาไม่ได้ยินแม้แต่คำเดียวว่าพูดอะไรกันบ้าง ไม่นาน นายร้อยเอกซึ่งหล่อนเรียก ‘พี่สิทธิ์’ ตามออกมาสมทบ และโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น เข้าคว้าแขนหล่อนพาเดินลิ่วไปที่รถคันสีดำซึ่งเพิ่งจอดได้นาน แม้เจ้าของบ้านผู้สูงวัยกว่าจะพยายามรั้งไว้ก็ตาม หล่อนหันมาดูเขาแวบหนึ่งก่อนขึ้นรถหลังจากที่นายร้อยหนุ่มเปิดประตูให้ สีหน้าหล่อนเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆให้เห็น เขาอยากเข้าไปถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ก็ไม่กล้า คงดูเหมือนบุกรุกบ้านคนซึ่งตัวไม่รู้จัก พอรถถอยผ่านหน้าที่เขายืน หล่อนหันดูเขาอีกครั้ง ยิ้มให้เพียงนิดเดียว เขาพอดูออกว่า 'พี่สิทธิ์' ของหล่อนกำลังเป็นวีรบุรุษที่ช่วยพาหล่อนไปจากสถานการณ์น่าอึดอัด และจากผู้ชายซึ่งหล่อนกำลังพยายามตีจาก ความเป็นลูกชายพลตำรวจตรีเนตรของผู้กองหนุ่มคนนั้นคงทำให้นายสิระไม่กล้าขัดขวาง พอรถคันสีดำออกพ้นประตูบ้าน เขาถลากลับไปที่รถของตัวเอง ไม่มีโอกาสแม้แต่บอกลาตำรวจทั้งสองนาย รู้แต่ว่าต้องตามไปให้ทัน ต้องแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นฮีโร่ของหล่อนได้เช่นกัน รถบุโรทั่งเจ้ากรรมเกิดสตาร์ทไม่ติดขึ้นมาเสียอีก สตาร์ทครั้งหนึ่งก็แล้ว ไม่ติด สองครั้งก็แล้ว ยังไม่ติดอีก หวนคิดไปถึงคำเตือนของช่างที่อู่ข้างบ้าน “ต้องค่อยๆหมุนกุญแจนะก้อง เครื่องมันเก่าแล้ว หมุนมันแรงๆไม่ได้ มันจะไม่ติด” เฮียคุง ช่างซ่อมรถประจำซอยบอกเตือนไว้ว่าอย่างนั้น เหลือบดูกระจกส่องหลัง ก็ให้ใจหาย รถสีดำคันนั้นกำลังคอยเลี้ยวจะออกจากซอยอยู่แล้ว ตั้งสติ แล้วลองหมุนกุญแจรถอีกครั้ง คราวนี้เบามือที่สุด ถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขึ้น รถของหล่อนยังคงจอดสนิทอยู่ข้างหน้า เขาเอี้ยวตัวมองหลังแล้วถอยออกห่างนิดหนึ่ง ก่อนตีวงกว้างเพื่อกลับรถ ทันได้เห็นท้ายรถคันสีดำกำลังเลี้ยวขวาพอดี เขาจึงเหยียบคันเร่งแทบมิด ออกรถเหมือนกระชากด้วยเกรงจะตามไม่ทัน เสียงล้อบดพื้นคอนกรีตดังมาให้ได้ยินถึงภายใน ทั้งๆที่กระจกหน้าต่างปิดไว้หมดทุกบาน ถึงปากซอยก็เหลียวซ้ายดูรถจากด้านนั้นเพียงแวบเดียว ก็ใจมัวแต่ไปจดจ่ออยู่กับรถของนายร้อยผู้นั้น ใจหายวาบเมื่อไม่เห็นเสียแล้ว จึงรีบหักเลี้ยวขวาออกถนนใหญ่ มีเสียงโครมดังสนั่นหวั่นไหว รถสะเทือนไปทั้งคัน รู้สึกเหมือนถูกผลักอย่างแรงจนศีรษะกระแทกเข้ากับกระจกรถด้านข้าง ลำตัวกระแทกเข้ากับตัวถัง ความรู้สึกดับวูบไปทันที (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 52 06:49:47 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 17 ก.พ. 52 06:25:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “พี่ก้อง พี่ก้องคะ ” เสียงเรียกมาจากที่ไหนสักแห่ง ช่างไกลเสียเหลือเกิน พยายามขานรับ แต่เหมือนอ้าปากไม่ได้ พยายามลืมตา แต่ก็ลำบากเหลือแสน ศีรษะหนักอึ้ง ปวดร้าวไปหมด เจ็บแปลบบริเวณแขนและลำตัว “พี่ก้องคะ ลืมตาแล้วค่ะพี่นรินทร์” เสียงนั้นอีกแล้ว แสงอะไรบางอย่างส่องสว่าง จ้าจนแสบตา จนต้องรีบปิดตาเสีย “ก้อง เป็นไงมั่ง” คราวนี้กลายเป็นเสียงห้าวๆที่คุ้นหู แสงสว่างนั้นยังคงอยู่ แต่ไม่จัดจ้าบาดตาเหมือนเมื่อครู่ อะไรบางอย่างปรากฏเป็นเงาๆให้เห็นเลือนลาง แล้วค่อยๆรวมตัวกันเป็นรูปเป็นร่าง สิ่งที่เห็นเคลื่อนไหวไปมาอยู่รอบตัว “รู้สึกตัวแล้วครับ” เป็นเสียงทุ้มๆของใครอีกคน อะไรบางอย่างสว่างจ้า สีออกส้ม แต่อ่อนจาง ส่องเข้ามาในดวงตา พยายามจะกะพริบ แต่ก็ทำไม่ได้ หนังตาเหมือนถูกจับถ่าง จากข้างหนึ่ง เลื่อนไปอีกข้าง แต่ก็เพียงครู่เดียว แสงนั้นก็วูบหายไป “ตอนนี้อาจจะยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร พอคนไข้รู้สึกตัวดีแล้ว อาจต้องตรวจคลื่นสมองกันอีกครั้ง แต่หมอคิดว่าสมองคงไม่กระทบกระเทือนอะไรมาก ก็ได้แต่หวังว่าอย่างนั้น” เขาได้ยินและเข้าใจเกือบทั้งหมด แต่พูดด้วยไม่ได้ โต้ตอบไม่ได้ ภาพรอบตัวเริ่มชัดเจนขึ้น แต่ก็ยังดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร ยังมึนงงและจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏให้เห็นลางเลือน หล่อนก้มลงดูเขา “พี่ก้อง เป็นไงมั่ง เจ็บตรงไหนรึเปล่า” “ใคร?” ได้ยินเสียงตัวเองหลุดปากถามออกไป “นิดไงพี่ พี่จำอะไรไม่ได้เลยหรือ” “นิด” เสียงเรียกชื่อแทบไม่รอดพ้นริมฝีปาก อ่อนเพลียเสียจนไม่อยากขยับตัว ไม่อยากรับรู้อะไรอีก ไม่อยากลืมตาอีก ไม่นานทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆเลือนไปอีกครั้ง มีเสียงเกาะแกะของอะไรบางอย่างอยู่ใกล้ๆ เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง คราวนี้รู้สึกสบายขึ้นมาก แม้อาการปวดตึ้บๆในศีรษะยังคงมีเหลืออยู่ แต่ก็ไม่มากเท่าคราวก่อน รอบๆตัวสว่างจ้า เห็นเพดานห้องขาวโพลน เมื่อเหลียวดูทางขวามือ บริเวณที่มาของเสียง ก็เห็นผู้หญิงร่างเล็กๆ ผมตัดสั้น กำลังเปิดฝาโลหะดูอาหารคนไข้ในจาน อยากร้องเรียก แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่าอย่างไร ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะมีเสียงให้เรียกหรือไม่ ลองยกมือขวา แต่หนักอึ้งไปทั้งแขน พยายามจะยกแขนซ้ายบ้าง มันหนักพอกัน จึงได้แต่นอนกลอกตาไปมาอยู่อย่างนั้นเอง เพียงอึดใจผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามามอง ตากลมๆเบิกกว้าง “พี่ก้อง!” หล่อนถลาเข้ามาหาเขาทันควัน “เป็นไงมั่งพี่ คราวนี้ตื่นแล้วแน่นะ” หล่อนถามคำถามแปลกๆ เขาจำได้แล้วว่าหล่อนเป็นใคร ก็น้องสาวของตัวเอง ทำไมจะจำไม่ได้ “นิด” เรียกชื่อนั้นออกไปแล้วก็ให้โล่งอก เมื่อรู้ว่าตัวยังคงมีเสียงให้สื่อสารกับคนอื่นได้ “รู้สึกไงมั่งพี่ โห...พี่ก้องหลับๆตื่นๆอยู่ตั้งสามวันแน่ะ รู้เปล่า ฉันงี้ใจไม่ดีเลย หมอบอกว่าดีแล้วที่เป็นยังงั้น สมองของพี่จะได้พัก” นิดเล่ายาวเหยียดตามประสาคนช่างคุย เขาจำได้แล้วว่าน้องสาวคนเดียวของเขาช่างพูดช่างคุยเพียงไร “พี่นรินทร์มาดูพี่ทุกวันเลยรู้เปล่า” พี่นรินทร์...พี่นรินทร์...ชื่อนั้นทำให้ตื่นตระหนก เพราะโยงไปถึงอีกเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจ เป็นเรื่องเดียวกระมังที่แจ่มชัดอยู่ในความทรงจำในขณะนี้ “พี่ไม่รู้ตัวกี่วันนะนิด” เสียงของเขาแหบแห้ง แตกพร่าจนตัวเองได้ยินแล้วยังตกใจ “สามวัน พี่ ก็ไม่ถึงกับไม่รู้สึกตัวตลอดเวลาหรอกนะ พี่ก้องหลับๆตื่นๆตลอดเลย มีละเมอด้วยนะ ละเมอถึงใครไม่รู้ชื่อแอน แอนในนิยายหรือเปล่า นี่พี่ก้องคิดถึงนิยายของพี่มากไปแน่ๆเลย” สาวน้อยพูดจ้อยๆ เลื่อนเก้าอี้พับได้มาข้างเตียง แล้วทรุดตัวลงนั่ง “สามวัน” เขาครางคำนั้น ปวดหัวหนึบขึ้นมาทันที “สามวัน...โอย” “อะไรพี่ก้อง ปวดหัวเหรอ” “บทสุดท้ายของนิยายพี่” สาวน้อยยิ้มระรื่น “โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร เรียบร้อยแล้วพี่ พี่นรินทร์ให้ฉันช่วยเอาตอนจบทั้งสองแบบมาให้ แกเอาไปแล้ว” “หา!” คราวนี้เสียงอุทานของเขาดังฟังชัดทีเดียว ขยับจะลุก แต่แล้วก็ต้องกลับทิ้งตัวลงนอนตามเดิมเมื่อปวดแปลบไปทั้งศีรษะและลำตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งแขนซ้ายซึ่งมีเข็มแทงสายน้ำเกลือ นิดรีบผลุดลุกจากเก้าอี้เมื่อเห็นอย่างนั้น จะช่วยประคอง แต่เมื่อพี่ชายกลับลงนอนอย่างหมดแรงเหมือนเดิมก็วางใจ “แล้วพี่นรินทร์เลือกตอนจบอันไหน” ถามแล้วกลั้นใจฟังคำตอบ “แหม...พี่ จะให้จบแบบไหนอีกล่ะ ก็ให้นางเอก...ชื่ออะไรนะ...อลิสรา...แอน ใช่เปล่า...ให้ได้กับนายร้อยเอกอะไรนั่นน่ะ...จำชื่อไม่ค่อยได้ สิทธิ์...อะไรสิทธิ์ก็ไม่รู้ พี่รินทร์แกเลือกตอนจบอันนั้น” คำตอบของน้องสาวทำให้เขาครางออกมาอย่างปวดร้าว เขาเสียหล่อนไปแล้วอย่างนั้นหรือ แล้วนี่จะสร้างใครเหมือนหล่อนได้อีกในเมื่อคราวนี้เขาทุ่มสร้างนางในฝันอย่างสุดฝีมือแล้วแบบนี้ เสียงแจ๋วๆต่อมาของน้องสาวก็แทบไม่ได้ยินเสียแล้ว “ว่าแต่พี่ก้องไปทำอะไรในซอยนั้นเหรอ เห็นตำรวจบอกว่าพี่ไปคุยกับยามบ้านใครไม่รู้ แล้วอยู่ดีๆก็ผลุนผลันกลับขึ้นรถ เสร็จแล้วตอนเลี้ยวออกจากซอยก็ไม่ได้หยุดดูซ้ายดูขวาเสียก่อนด้วยนะ ก็เลยถูกรถเมล์ชนเข้าให้จังๆอย่างนั้นอ่ะ” (จบค่ะ) แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 52 07:55:26 แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 52 07:05:41 แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 52 07:01:02 แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 52 06:56:14 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 17 ก.พ. 52 06:27:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มากรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ก่อนอ่านค่ะ พี่กุลธิดา   ตื่นเต้นเห็นพี่เขียนเรื่องสั้นค่ะ จากคุณ : teansri - [ 17 ก.พ. 52 07:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาแปะไว้ก่อนค่ะพี่  เย็นนี้ว่าง ๆ จะมาอ่านอย่างละเอียดอีกรอบค่ะ  ^ ^ จากคุณ : จิณณา (Siraprapa_p) - [ 17 ก.พ. 52 07:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนได้ดีออกค่ะ คนเขียนหลงเข้าไปในโลกของตัวละครที่ตัวเองสร้าง อ่านแล้วคิดถึงเรื่องอะไรใน The twilight zone มีอยู่ตอนที่คนเขียนสร้างตัวละคร ขึ้นมาเป็นคู่รักของตัวเอง ในจินตนาการหรือเปล่า ไม่เหมือนกันหรอกนะคะ แต่อ่านแล้วคิดถึงเท่านั้นเอง เข้ามาอ่านค่ะ เขียนต่อนะคะ จากคุณ : หมูอมโรค - [ 17 ก.พ. 52 09:41:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืมม์ สรุปว่า เรื่องจริง หรือ เรื่องฝันกันแน่ .....แต่คงเสียเธอไปจริง ๆ ละสิคะ   รออ่านเรื่องยาว ต่อด้วยนะคะ (ยังมองไม่เห็น..ค่ะ เดี๋ยวค่อยตามไปดู ชื่อนะคะ -) สวัสดีทุกท่านค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 17 ก.พ. 52 11:41:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นว่าเป็นเรื่องสั้น เลยรีบเข้ามาอ่านครับ ผมเขียนเรื่องสั้นมาก่อน และยังชอบอ่านเรื่องสั้นสม่ำเสมอ กลวิธีการถ่ายทอดของเรื่องสั้นกับเรื่องยาวผิดกัน พอมาเขียนเรื่องยาวจึงตะกุกตะกักอย่างที่เห็นใน ลีลาฯลีลา ยินดีที่ได้อ่านครับ ด้วยมิตรภาพ จากคุณ : SONG982 - [ 17 ก.พ. 52 12:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ลงชื่อไว้ก่อนค่ะ โพสต์นิยายเสร็จแล้วจะเข้ามาอ่านนะคะ จากคุณ : roslita - [ 17 ก.พ. 52 13:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกดีค่ะ ผู้แต่งเรื่องนี้คงหลงเข้าไปอยู่ในเรื่องที่ตัวเองแต่ง อิอิ ขำตอนสุดท้ายที่พี่รินทร์เลือกตอนจบให้แอนเลือกนายร้อยแล้วคนเขียนปวดร้าว สงสัยอยากเป็นพระเอกมั้งคะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 17 ก.พ. 52 13:58:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบแนวนี้ครับ         จากคุณ : ..sp@wn.. - [ 17 ก.พ. 52 14:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณก้องคงเสียดายไม่ได้เป็นพระเอก หักมุมได้แปลกไม่เหมือนใคร ชอบค่ะ จากคุณ : roslita - [ 17 ก.พ. 52 15:07:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อินกับเรื่องแต่ง ตอนจบก็กินแห้วเหมือนกัน จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 17 ก.พ. 52 19:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หลงจริงๆ ด้วยล่ะ ชวนลุ้นเลยค่ะ แต่แอบงงว่าเลี้ยวขวาไปไหนอะค่ะ ถนนเมืองไทยแน่นะ จะว่ากลับรถ มันก็ควรจะพุ่งออกไปตรงๆ ก่อนมากกว่า ลืม ดอกไม้น่าจะแกลดิโอลัสมากกว่ามัง แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 52 21:52:00 จากคุณ : scottie - [ 17 ก.พ. 52 21:49:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องนี้มาจากความคิดที่ว่าเวลาคนเขียนเรื่องมักสร้างตัวพระเอกนางเอกตามจินตนาการของผู้ชายผู้หญิงในฝันน่ะค่ะ บางคนสร้างได้ตามที่ตัวเองฝันจนหลงรักตัวพระเอกนางเอกที่ตัวสร้างขึ้นมาไปเลย ยิ่งสร้างได้ตรงกับความฝันหรือใกล้เคียงความเป็นจริงเท่าไหร่ คนอ่านก็ยิ่งเห็นจริงตามไปด้วยเท่านั้น เหมือนอย่าง ก้อง ในเรื่องนี้น่ะค่ะ เป็นนักเขียนที่มีคนนิยมก็เพราะสร้างตัวละครได้สมจริง จนคนอ่านเกิดความรู้สึกร่วมไปด้วย หารู้ไม่ว่า ก้อง หลงไปกับตัวละครที่ตัวเองสร้างจนเหมือนกับว่าตัวละครเหล่านั้นมีตัวตนจริงๆในความรู้สึกของเขา ก้องหลงนางเอกที่ตัวสร้างขึ้นจนแยกไม่ออกแล้วว่าอะไรคือความฝัน อะไรคือความจริง คนอ่านชอบอีกอย่างคือตลอดเรื่องตามลุ้นกันว่าใครคือพระเอกของเรื่อง เป็นอย่างนั้นทุกเรื่องเพราะก้องอยากให้ตัวเองเป็นพระเอกเสียเอง แต่ก้องจะเข้าไปเป็นพระเอกในนิยายของตัวซึ่งเป็นเรื่องแต่งได้ยังไง เป็นไปไมด้าย เป็นไปไม่ได้เจงๆ ขอบคุณทุกๆคนที่มาอ่านค่ะ รู้สึกดีจังที่อ่านแล้วเข้าใจกันค่ะ แบบนี้ว่างๆจะลองเขียนอีก น้องเทียนสี ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ คุณจิณณา ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ คุณแอนนี่ คะ นางเอกในเรื่องนี้ ก้องสร้างจากผู้หญิงในฝันน่ะค่ะ เป็นจินตนาการ สร้างขึ้นมาแล้วก็หลงรักนางเอกของตัวเองค่ะ ไม่ยอมให้ใครมาเป็นพระเอก อยากให้จบแบบไม่มีพระเอก แต่ตลาดบังคับอยู่ ตามจดหมายแฟนๆที่เขียนมาน่ะค่ะ แทรกตรงนั้นไว้นิดหน่อย ก็เลยเขียนตอนจบ 2 แบบ แบบแรกตามความต้องการของตลาด อีกแบบตามความต้องการของตัวเอง คือจบแบบนางเอกไม่ได้กับใครเลย ตัวเองจะได้เก็บนางเอกไว้ฝันต่อค่ะ คุณทิกิ คะ เป็นเรื่องจริงสำหรับก้อง แต่เป็นเรื่องฝันสำหรับคนอื่นค่ะ ลืมไปนิดค่ะ ตอนที่ 25 ของเรื่องยาวจะมาลงพรุ่งนี้นะคะ ตอนนี้ติดขัดรายละเอียดในตอนนั้นนิดหน่อยค่ะ กำลังแก้อยู่ค่ะ คุณ SONG คะ เรื่องสั้นกับนิยายนี่ต่างกันเยอะเลยนะคะ ถนัดนิยายมากกว่าก็ตรงที่น้ำท่วมทุ่งไปได้เรื่อยๆ แต่มาเป็นเรื่องสั้น ต้องกะดีๆ เปิดเรื่อง ขมวดปม คลี่คลายเรื่อง มันจำกัดไปหมด วางพื้นฐานตัวละครให้ถึงขนาดคนดูแคร์กับตัวละครตัวนั้นก็ยาก เพราะความจำกัดของขนาดและเวลานี่แหละค่ะ เวลาเขียนนี่มีความรู้สึกเหมือนอยู่ในกรอบ ทุกอย่างจำกัดขอบเขตหมด เพ้อเจ้อไม่ได้เหมือนเขียนนิยายเลยนะคะ ยีนส์ คะ ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ เห็นมีคนอ่านแล้วเข้าใจแบบนี้ค่อยมีกำลังใจว่าพอเขียนเรื่องสั้นได้เหมือนกันแล้วค่ะ คุณหริชา คะ ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ผู้แต่งเรื่องนี้หลงเข้าไปอยู่ในเรื่องของตัวเองเหมือนคนฝันกลางวันน่ะค่ะ ฝันจนสิ่งที่ฝันเหมือนเป็นเรื่องจริงสำหรับตัวเองไปเลย คุณsp@wn คะ ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ยีนส์ คะ ก้องแทบล้มประดาตายที่รู้ว่าไม่ได้เป็นพระเอกค่ะ คือตัวนางเอกตัวนี้นี่สร้างอย่างสุดฝีมือแล้วค่ะ คนอื่นมาแย่งไปซะนี่ คุณโก้ (เซโก้4) คะ อินจนหลงกับเรื่องที่ตัวแต่งนั่นแหละค่ะะ ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ คุณ scottie คะ เรื่องทิศทางรถเมืองไทยนี่งงประจำค่ะ เพราะอย่างว่า มันสลับข้างกับที่นี่ แล้วที่นี่พอถึงปากทางก็เลี้ยวเลยนะคะ เมืองไทยต้องตรงไปก่อนจริงๆด้วย แกลดิโอลัส นะคะ สะกดผิดค่ะ ขอบคุณที่แก้ให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 02:06:26 แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 02:05:53 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 18 ก.พ. 52 02:04:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กินแห้วนะคะ คุณก้อง ไม่เฉพาะคนแต่งที่จะหลงเข้าไปในนิยายค่ะ คนอ่านนี่ก็เหมือนกันค่ะ หลงไปบ่อยๆคิดว่าตัวเองเป็นนางเอก ฮิ้วววววววววววววววว รอเรื่องระบำเงาตอนที่25 ค่ะพี่กุลธิดา มาดูทุกวันแฮ่ๆ จากคุณ : อนุมานน้อย - [ 18 ก.พ. 52 06:53:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่ะ คุณ อนุมานน้อย ที่มาอ่านเรื่องนี้ ระบำเงา ตอนที่ 25 เอามาลงแล้วค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 18 ก.พ. 52 11:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 18 ก.พ. 52 17:58:28 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เด็ดขาดมากครับ และ กระแทกจาย เพราผมก็หลงหนุ่มๆ ในเรื่องของผมเหมือนกัน กรึ๋ยๆ (อยากลงไปเล่นเองจริงจริ๊ง) เจ๋งมากๆ เลยครับ ลุ้น (และหลง) ไปกับตาก้องด้วยนะเนี่ย สารภาพว่าตามอ่านระบำเงาไม่ทัน หงิงๆ ยังดีได้อ่านเรื่องสั้นแก้คิดถึงครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ก.พ. 52 19:58:11 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ... หลงเหมือนกันค่ะ หลงรักตัวละครที่ตัวเองสร้างขึ้น "ผู้ชายดีๆ..สร้างได้" ... .. และสุดท้าย..พี่โก้แบ่งแห้วมาให้กินด้วยดิ :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 18 ก.พ. 52 21:53:24 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หลงจริง ๆ ด้วยค่ะ แอบสงสาร (แต่ก็ขำ) ก้องนิด ๆ นะคะ พี่นรินทร์เล่นแจกแห้วให้ทั้งไร่เลย อ่านแล้วนึกถึงปกรณัมกรีกเรื่องพิกเมเลียน ที่พระเอกเกิดหลงรักรูปสลักกาลาเทียที่ตัวเองสร้างมากับมือ แสดงว่าอาการนี้เป็นกับคนสร้างงานศิลปะมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วจริง ๆ ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 18 ก.พ. 52 22:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณ คุณgarnet19th คุณพีท คุณสิงห์อมบ๊วย คุณปิยะรักษ์ ที่มาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 19 ก.พ. 52 07:22:07 ]