เคยเขียนกลอนนี้ลง hi5 ตอนเหงาๆอยู่ช่วงหนึ่งครับ วันนี้พอดีเหลือบไปเห็น อ่านดูก็คิดว่ามันเพราะดี(มั้ง) เลยเอามาแบ่งปันให้เพื่อนๆในห้องนี้กันครับ

สายธารา ไหลผ่าน กลางป่าใหญ่
พัดออกไป ไม่ไหลทวน และหวนเห
กระแสแล้ว กระแสเล่า เฝ้าคอยเท
จากต้นน้ำ สู่ทะเล เช่นทุกวัน

เมล็ดน้อย ถูกเพาะ ริมสายน้ำ
ความชุ่มฉ่ำ โอบนำ สู่ความฝัน
จากต้นเล็ก เป็นต้นใหญ่ ไม่นานวัน
ขึ้นชูชัน แตกกิ่งก้าน และทานทน

สายชล ไหลมา และไหลไป
พฤกษาใย ยังอยู่ กี่ร้อนฝน
คนแล้ว คนเล่า เฝ้าเวียนวน
จะกี่คน ที่ยังคง ไม่จากไป

อยากจะรั้ง สายน้ำ ไม่ให้ผ่าน
อยู่เป็นเพื่อน นานเท่านาน ไม่ไปไหน
ตราบต้นไม้ ไร้ดอก หมดก้านใบ
โรยราไป ริมชลา อย่างอิ่มเอม

แต่ตอนนี้ไม่เหงาแล้วครับ ชีวิตทุกอย่างลงตัว มีความสุขดี แล้วเพื่อนๆล่ะครับ เป็นยังไงกันบ้าง

จากคุณ : แว่นตาเคมี - [ 19 ก.พ. 52 04:54:41 ]