ความคิดเห็นที่ 1 .                    พรายพยาบาท                   บทที่ 8               สายน้ำจากฝักบัวไหลแรงกระทบใบหน้าของมุกดาซึ่งเงยรับด้วยความสดชื่น เมื่อคืนเธอหลับสนิทรวดเดียวตั้งแต่หัวค่ำถึงเช้ามืดชนิดที่เรียกว่า หลับเป็นตาย นานมากแล้วที่ไม่ได้เป็นอย่างนี้ เพราะแม้ในช่วงวันหยุดจะเคยนอนตื่นสายบ้าง แต่ก็ไม่เคยขนาดหัวถึงหมอนแล้วหลับยาวไม่มีตื่นขึ้นมากลางดึกเหมือนอย่างเมื่อคืนนี้เลย               แต่กับอีกคนนี่สิกลับตรงกันข้าม จนกระทั่งมุกดาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว น้ำหอมก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ทั้งๆ ที่ตามปกติจะเป็นผู้ปลุกเธอบ่อยๆ ด้วยซ้ำ               มุกดาแต่งตัวไปมองเพื่อนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงไปด้วยความประหลาดใจ จะว่าน้ำหอมนอนดึกก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเมื่อคืนก่อนที่เธอจะหลับน้ำหอมก็อาบน้ำใส่ชุดนอนนั่งบนเตียงดูโทรทัศน์แล้ว ไม่น่าจะอยู่ทำอะไรจนดึกดื่น               ยิ่งบะหมี่พองอืดอยู่ในชามที่ทิ้งไว้บนโต๊ะปลายเตียงซึ่งยืนยันว่าคนเจ้าระเบียบอย่างน้ำหอมจะไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่ถ้าไม่อ่อนเพลียจริงๆ ยิ่งทำให้เธอสงสัย               หรือว่าจะไม่สบาย...               “หอม... ใกล้จะหกโมงแล้วนะ”               มุกดาตัดสินใจปลุกเพื่อน เมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นไม่มีวี่แววว่าจะตื่นเอง เธอแตะศีรษะคนนอนหลับสนิทแล้วถอนหายใจโล่งอก ไม่มีไข้อย่างที่เป็นกังวล               “เดี๋ยวไปทำงานสายหรอกแก”               ไม่รู้ว่าแรงเขย่าหรือคำว่า ‘ไปทำงานสาย’ ทำให้คนนอนนิ่งอยู่ท่าเดียวมาตลอดค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วพูดอย่างงัวเงีย               “กี่โมงแล้วนะ”               “อีกสิบนาทีหกโมงเช้า”               มุกดาตอบพร้อมกับใช้หลังมือแตะศีรษะเพื่อนอีกครั้ง เธอลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เธอเป็นฝ่ายปลุกนั้น น้ำหอมมีท่าทางงัวเงียขนาดนี้หรือเปล่า               “ไม่สบายหรือเปล่า”               คนปลุกถามเพื่อความแน่ใจ ซึ่งคนเพิ่งลืมตาตื่นก็ตอบเสียงอ่อนเพลีย               “เปล่าหรอก เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยจะหลับ”               “ไปทำงานไหวมั้ยเนี่ย”               “ไหวสิ... ต้องไหวอยู่แล้ว”               เมื่อเพื่อนยืนยันอย่างนั้น มุกดาก็เบาใจ หากยังไม่วายคอยชำเลืองมองเป็นระยะๆ จนกระทั่งน้ำหอมเดินเข้าห้องน้ำไป               ‘เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยจะหลับ’               คำตอบนี้แม้แต่ตัวน้ำหอมเองก็ยังไม่ค่อยมั่นใจ สิ่งที่เธอเจอในความฝันเมื่อคืนนั้นช่างชัดเจนจนคล้ายความจริงเสียเหลือเกิน ครั้นจะบอกว่ามันไม่ใช่ความฝัน บะหมี่ในชามก็ยังฟ้องอยู่ทนโท่ว่าไม่มีใครแตะต้องเลย               ตกลงเธอฝันหรือเธอตื่นกันแน่               “หอม... ฉันไปทำงานก่อนนะ”               เสียงมุกดาตะโกนมาจากข้างนอก น้ำหอมนึก คงกลัวไปทำงานสาย ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องชั่งใจอย่างเร่งรีบว่าจะเล่าหรือไม่เล่าให้ฟังดี กว่าจะเจอกันอีกทีก็ตอนเย็นหรือไม่ก็ค่ำโน่น มีเวลาให้ตัดสินใจอีกเยอะ               “อย่าลืมล็อคประตูก่อนออกไปด้วยล่ะ”               “กลัวใครจะเข้ามาปล้ำหรือไงยะ”               น้ำหอมได้ยินเสียงเพื่อนหัวเราะก่อนมีเสียงปิดประตู แล้วนอกห้องน้ำก็ตกอยู่ในความเงียบ เธอไม่รีบร้อนเท่าไรนัก เพราะงานที่เคยมีมากจนต้องทำล่วงเวลานั้นกลับลดลงอย่างน่าใจหาย แค่ไปให้ทันกำหนดก็ยังมีเวลาว่างที่สำนักงานอีกเหลือเฟือพอจะดื่มกาแฟอีกสบายๆ               ขณะที่น้ำหอมเช็ดศีรษะหลังสระผม โสตประสาทของเธอก็ได้ยินเสียงผิดปกติให้ห้องนอน...               เป็นเสียงคนเดิน!               “ใคร”               น้ำหอมถามดังๆ แล้วก็รู้ว่าตัวเองพลาดไปถนัดใจ จะเป็นใครก็ตามไม่ควรรู้ว่ายังมีผู้หญิงอยู่ในห้องน้ำนี้อีกหนึ่งคน               เธอรีบแต่งตัวด้วยชุดนอนชุดเดิม เอาผ้าขนหนูคลุมไหล่แล้วค่อยๆ เอาหูแนบประตู               ไม่ผิด มีเสียงคนอยู่ข้างนอกจริงๆ               จะว่าเป็นพวกมิจฉาชีพก็ไม่น่าจะใช่ อพาร์ตเม้นต์แถบนี้ไม่มีข่าวพวกหัวขโมยเลยสักครั้ง อย่างน้อยก็ตั้งแต่ที่เธอมาอยู่ หรือจะเป็น...               กุมารทอง!               ภาพปีศาจเด็กน้อยในความฝันผุดขึ้นมาในความคิด จะอุปาทานหรืออย่างไรก็แล้วแต่ น้ำหอมว่าเธอได้ยินเสียงเด็กหัวเราะ               ขนที่แขนพลันลุกเกรียว จะว่ากลัวก็ไม่เชิง จะว่ากล้าก็ไม่ใช่ หากที่แน่ๆ หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจสั่นระรัว เธอหยิกแขนตัวเองอย่างแรง ความเจ็บบอกให้รู้ว่าคราวนี้ย่อมไม่ใช่ความฝัน อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าก็จะรู้แล้วว่า สิ่งที่เจอเมื่อคืนที่ผ่านมานั้น...               เป็นความฝันหรือความจริง               น้ำหอมสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะคว้าลูกบิดประตูแล้วกระชากเปิดอย่างรวดเร็ว               “เป็นอะไรหรือแก หน้าตาตื่นเชียว”               ภาพที่น้ำหอมเห็นก็คือ มุกดายืนถือโทรศัพท์อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งหันหน้ามาถามเธอด้วยความตกใจ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นอยู่หรอก เพราะนอกจากเธอจะหน้าตาตื่นอย่างที่ว่าแล้ว ยังก้าวพรวดออกมาจากห้องน้ำในลักษณะเตรียมพร้อม               “เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก” น้ำหอมถอนหายใจโล่งอก “ว่าแต่แกเถอะ ออกไปแล้วกลับเข้ามาอีกทำไม”               “ฉันลืมโทรศัพท์” มุกดาตอบในขณะที่มองเพื่อนอย่างไม่วางตา คำตอบที่เธอถามยังไม่กระจ่างนัก “ไม่เป็นอะไรแน่หรือ ฉันว่าแกดูแปลกๆ อยู่นะ”               “แปลกยังไง”               “ก็ลองดูตัวเองสิ”               มุกดาพูดพร้อมหัวเราะ น้ำหอมจึงสำรวจตัวเองแล้วก็หัวเราะตาม ในมือของเธอถือแปรงขัดส้วมอยู่หนึ่งอัน               “ก็ฉันคิดว่าขโมยขึ้นห้องนี่นา ใครจะคิดว่าแกย้อนกลับมาเล่า”               “แปรงขัดส้วมเนี่ยนะ ไว้ปราบขโมย โธ่เอ๊ย... ต่อให้เป็นเด็กสิบขวบมันยังไม่กลัวเลย”               แล้วมุกดาก็หัวเราะอีกครั้ง หากครั้งนี้น้ำหอมหัวเราะตามไม่ออก ถ้าเป็นหัวขโมยยังพอทำเนา แปรงขัดส้วมยังพอขว้างให้หัวร้างข้างแตกได้ แต่ถ้าเป็นปีศาจกุมารทองเล่าจะทำอย่างไร               จนกระทั่งมุกดาออกไปทำงานอีกหนแล้ว น้ำหอมจึงเพิ่งนึกขึ้นได้               เมื่อสักครู่ที่อยู่ในห้องน้ำ เสียงคนเดินคงเป็นเสียงฝีเท้าของมุกดาไม่ผิด ทว่าเสียงหัวเราะของเด็กที่เธอได้ยินนี่สิ...               มาจากไหน!               ธิปกเร่งวันเร่งคืนจะให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่างานออกแบบบ้านหลังอื่นมีตั้งมากมาย แต่ทำไมใจจดใจจ่ออยู่กับเรือนไทยหลังนั้นมากนัก               “พี่ธิปไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ งานของลูกค้ารายอื่นพวกผมจะดูแลให้เป็นอย่างดี เอาไว้ออกแบบใกล้เสร็จเมื่อไรแล้วพี่ธิปค่อยตรวจทีเดียวเลยก็แล้วกัน”               ลูกน้องของเขาก็พอจะรู้ว่าเจ้านายให้ความสำคัญกับงานออกแบบเรือนไทยมาก ด้วยมูลค่าของงานนั้นมากกว่างานอื่นที่แล้วมาทั้งสิ้น ไม่มีงานใดได้ค่าจ้างในงานออกแบบเท่างานนี้เลย               พวกเขาคิดผิดถนัด มูลค่าของงานนี้สูงก็จริง ทว่าธิปกไม่ได้คำนึงถึง เมื่อก่อนรับงานอาจจะใช่ แต่เมื่อเขาได้ไปเห็น ได้ไปสัมผัสบรรยากาศของเรือนไทยริมน้ำหลังนั้นแล้ว ต่อให้งานนี้ออกแบบฟรีๆ เขาก็ยินดีจะทำ               พอถึงวันศุกร์ สมาธิในการทำงานก็กระเจิดกระเจิง เขาพยายามตั้งสติ เรียกงานที่ลูกน้องทำไปบ้างแล้วมาตรวจดู แต่แล้วก็แพ้ใจตัวเอง เรือนไทยริมน้ำหลังนั้นปรากฏในมโนภาพตลอดเวลา คล้ายต้องมนตร์สะกด               ธิปกตัดสินใจวางงาน แล้วออกจากสำนักงานเดินเรื่อยเปื่อยในห้างสรรพสินค้า แวบแรกที่นึกถึงเมื่อมาหยุดตรงหน้าร้านกาแฟก็คือ สาวน้อยเจ้าของดวงหน้าสดใสคนที่เจอเมื่อวันก่อน อยากจะรู้นักว่าบ้านช่องอยู่ที่ไหน ถึงได้งมงายในสิ่งที่ไม่มีจริงในโลกนี้               เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับมาตีเสียให้เข็ด               ชายหนุ่มนึกมาถึงตรงนี้ก็เผลอหัวเราะออกมา ความจริงธัญธรน้องสาวของเขาก็อายุไล่เลี่ยกับสาวน้อยผู้งมงายคนนั้น จะอ่อนกว่าก็คงไม่เกินปีสองปี ถ้ามาเข้าคู่กันได้คงปวดหัวดีพิลึก               คนหนึ่งเชื่อถือภูตผีปีศาจถึงขนาดเลี้ยงกุมารทอง ส่วนอีกคนหนึ่งกลัวผีเป็นชีวิตจิตใจ คงมีเรื่องให้ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน               ธิปกมองไปรอบๆ ช่วงบ่ายอย่างนี้คนไม่ค่อยเยอะ กวาดสายตาทีเดียวก็มองคนได้ทั่วร้าน หากกระนั้นเขาก็ยังกวาดตามองถึงสามครั้ง               ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ามองหาอะไร หรือมองหาใคร ---- มีต่อ ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 19 ก.พ. 52 16:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .               ธัญธรกับธัชพลมาถึงคอนโดมิเนียมของธิปกในเวลาเย็นหลังเลิกเรียนตามปกติทุกๆ วันศุกร์ หากวันนี้ทั้งสองได้พบเจอสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นั่นคือพี่ชายของทั้งคู่นั่งฟังเพลงอย่างสบายอกสบายใจอยู่ในห้องโถงแล้ว               “วันนี้เฮียไม่ได้ไปทำงานเหรอคะ”               ธัญธรถามด้วยความสงสัย ธิปกหรี่เสียงเครื่องเล่นแผ่นซีดีแล้วหันมาตอบน้องสาว               “ไปสิ ทำไมจะไม่ไปเล่า”               “อ้าว... แล้วทำไมกลับมาเร็วจัง”               หญิงสาวกึ่งถามกึ่งรำพึง ปกติก็โน่น... กว่าพี่ชายของเธอจะกลับก็ปาเข้าไปสี่ห้าทุ่ม หรือไม่ก็วันใหม่ไปเลยถ้ามีงานสังสรรค์กับเพื่อนฝูง               “กลับมาเตรียมตัวน่ะ พรุ่งนี้พี่จะไปต่างจังหวัด ธัญกับธัชจะไปด้วยกันไหม”               ธัญธรกับธัชพลมองหน้ากัน ต่างพอคาดเดาได้ ต่างจังหวัดที่ธิปกว่าก็คือบ้านผีสิง               “เฮียไปคนเดียวเถอะ”               ทั้งคู่ตอบเป็นเสียงเดียวกัน ต่างคนต่างปอดแหกไม่มีใครยิ่งหย่อนกว่าใคร               “ธัญมีนัดกับเพื่อน จะไปติวข้อสอบกัน”               ธัญธรอ้าง ส่วนธัชพลก็ไม่ยอมน้อยหน้า               “ผมต้องไปช่วยงานที่โรงเรียนครับ สัปดาห์หน้าจะมีนิทรรศการวิชาการ”               ธิปกพยักหน้ารับทราบ แต่ไม่ค่อยเชื่อถือในคำกล่าวอ้างเท่าไรนัก               “พี่ว่าจะไปค้างด้วยนะ ไม่สนใจไปด้วยกันหรือ”               นั่นกลับยิ่งทำให้ทั้งคู่ปฏิเสธอย่างแข็งขัน               “ไม่ว่างจริงๆ ครับ แหม... น่าเสียดายเปลี่ยนเป็นวันอาทิตย์ไม่ได้เหรอครับ วันอาทิตย์ผมว่างทั้งวัน”               ธัชพลตอบพร้อมกับแกล้งแหย่พี่ชายว่าทำทีเป็นอยากไปแต่ติดธุระจริงๆ ด้วยรู้ว่าเมื่อธิปกตั้งใจจะไปค้างคืนวันเสาร์แล้ว ย่อมเปลี่ยนเป็นไปค้างคืนวันอาทิตย์ไม่ได้แน่               “ธัญก็ว่างวันอาทิตย์ เฮียเปลี่ยนเป็นไปค้างคืนวันอาทิตย์กลับวันจันทร์ได้ไหมล่ะคะ”               ธิปกหัวเราะรู้ทันน้องสาวน้องชายทั้งสอง ทำมาเป็นบ่ายเบี่ยง พูดทีเล่นทีจริง สักวันหนึ่งเถิด เขาจะต้องพาทั้งคู่ไปนอนค้างที่เรือนไทยหลังนั้นให้จงได้ จะได้เลิกกลัวสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงกันเสียที               เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ธิปกยกดูก็รู้ว่าใครโทรมา เขารีบรับและกล่าวคำทักทายทันที               “สวัสดีครับ คุณลุงเนียม”               ธัญธรกับธัชพลเห็นพี่ชายคุยธุระจึงเดินเลี่ยงเข้าห้องของทั้งคู่ไปด้วยความโล่งอก จึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าของธิปกที่เครียดลงเมื่อได้ยินฝ่ายโทรมาหาพูด               “ครับๆ ไม่เป็นไรครับ วันอาทิตย์ก็วันอาทิตย์”               ธิปกตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติทั้งๆ ที่ในใจขุ่นมัว จู่ๆ นายธรรมเนียมก็โทรมาขอเลื่อนนัดโดยอ้างว่าลูกสาวไม่ว่าง เขานึกโกรธเป็นที่สุด ก็คงเป็นหญิงสาวที่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามอกตามใจตามประสาลูกคนมีฐานะ นึกจะยกเลิกนัดหมายก็บอกเลิกอย่างกะทันหัน เขาอุตส่าห์ไม่รับนัดใครเลย ทั้งๆ ที่วันเสาร์เป็นวันที่งานเข้ามากที่สุดในรอบสัปดาห์               แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายไปขอฝ่ายโน้นเช่าบ้านเอง               เช้าวันรุ่งขึ้น ธัญธรกับธัชพลถ่วงเวลาแกล้งตื่นสายให้มากที่สุด โดยหวังว่าเมื่อออกจากห้องมาธิปกจะเดินทางไปต่างจังหวัดแล้ว               “อ้าว...”               ทั้งคู่อุทานด้วยความตกใจ เมื่อพบว่าพี่ชายยังคงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ดื่มกาแฟอยู่ในห้องโถง เครื่องแต่งกายก็มิใช่ชุดลำลอง หากเป็นชุดที่แต่งไปทำงานตามปกติ               “เฮียไม่ไป... เอ่อ... ต่างจังหวัดแล้วเหรอคะ”               ธัญธรถาม ส่วนธัชพลกลับไปตั้งหลักใหม่ในห้องนอน               “ไม่ละจ้ะ ทางโน้นเขาโทรมาขอเลื่อนนัดไปแล้ว นี่กะว่าประเดี๋ยวจะไปที่สำนักงานสักหน่อย”               หญิงสาวยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำตอบจากพี่ชาย เธอหันไปกวักมือเรียกคนนั่งอุบอยู่ในห้องนอน               “เฮียจะไปทำงาน ไม่ได้ไปต่างจังหวัด”               ธัชพลจึงโผล่หน้าออกมาทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ พูดอย่างเสียดมเสียดาย               “แหม... ว่าจะเปลี่ยนใจไปกับเฮียอยู่พอดีเชียวนะเนี่ย จริงไหมเจ๊ธัญ”               ธัญธรพยักหน้าหงึกๆ รับมุขน้องชาย               “ใช่ๆ เราอุตส่าห์ตกลงกันว่าจะไปเป็นเพื่อนเฮีย น่าเสียดายเนอะ”               ธิปกหัวเราะหึๆ วางแผนอยู่ในใจ เขาไม่บอกทั้งคู่หรอกว่าเลื่อนนัดไปเป็นวันพรุ่งนี้               ทำเป็นพูดจาปากดีไปเถอะ ประเดี๋ยวก็รู้ผล เขาจะต้องพาน้องทั้งสองไปเรือนไทยริมน้ำหลังนั้นให้ได้ในวันพรุ่งนี้               ภายในสำนักงานกว้างขวาง ติดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ทว่าสภาพแวดล้อมชวนอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง น้ำหอมพยายามมองหาเพื่อนคุย แต่หญิงสาวกว่าสิบคนที่นั่งเรียงเป็นแถวหน้ากระดานต่างก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมือของแต่ละคนราวกับว่าจะท่องทุกตัวอักษรที่อยู่ในนั้นให้จำจนขึ้นใจ               พวกเธอกำลังจะสอบสัมภาษณ์สมัครงาน               ย้อนหลังไปเย็นวานที่ผ่านมา น้ำหอมได้รับโทรศัพท์จากจารวี เพื่อนรักละล่ำละลักบอกให้เตรียมตัวไปสอบสัมภาษณ์ด่วน ผู้จัดการบริษัทตัวแทนจำหน่ายสินค้าซึ่งเป็นเพื่อนของชัยยศสามีเธอ กำลังต้องการเลขานุการคนใหม่แทนคนที่ลาออก               “แต่ฉันไม่เคยทำหน้าที่นั้นนะ จบมาก็ไม่ตรง แกก็รู้ แล้วเขาจะรับเหรอ”               น้ำหอมเป็นกังวลกับงานที่ตัวเองไม่แน่ใจว่าจะทำได้หรือไม่               “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พี่ยศเขาแนะนำตัวแกให้เพื่อนรู้ในระดับหนึ่งแล้ว ที่เหลือแกใช้ความสามารถของแกต่อก็แล้วกัน ฉันว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงนักหรอก”               นั่นเป็นสิ่งที่น่ายินดี ทว่าน้ำหอมกลับลำบากใจไม่น้อย อย่างนี้ก็เท่ากับว่าเธอใช้เส้นสาย ถึงแม้ว่าจะพอคาดเดาออก ทุกคนที่มานั่งรอสัมภาษณ์อยู่นี้ล้วนแต่พรรคพวกของผู้จัดการแนะนำมา ใครจะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เธอมีแต้มต่อ               น้ำหอมรู้สึกละอายใจที่กำลังเอาเปรียบทุกคน เธอจึงตั้งใจว่าเมื่อถูกเรียกเข้าไปสัมภาษณ์แล้วจะไม่ขอใช้สิทธิ์นั้น จะขอให้พิจารณาจากความสามารถจริงๆ               ผู้ถูกสัมภาษณ์ผลัดเวียนเปลี่ยนกันเข้าไปทีละคน คนที่ออกมาแล้ว บางคนก็ยิ้มแสดงความมั่นใจ บางคนก็ส่อแวววิตกกังวล น้ำหอมเงยหน้ามองนาฬิกาซึ่งติดอยู่บนฝาผนัง นี่ถ้าเธอไม่โทรไปบอกบิดาให้เลื่อนนัด ป่านนี้ก็คงไปเจรจากับผู้ที่มาขอเช่าเรือนไทยโบราณหลังนั้นแล้ว               นี่ก็เป็นอีกหนึ่งที่ทำให้ลำบากใจ เธอไม่อยากเลื่อนนัดกะทันหันอย่างนี้เลย แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่องานของเธอก็สำคัญเช่นกัน น้ำหอมได้แต่นึกขอโทษในใจ แล้วพรุ่งนี้อาจจะลดเงื่อนไขการเช่าให้บ้างสักข้อสองข้อ               “คุณน้ำหอม เชิญครับ”               ชายผู้ทำหน้าที่เลขานุการชั่วคราวส่งเสียงเรียก น้ำหอมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วลุกขึ้นเดินผ่านประตูที่เขาเปิดรออยู่ก่อนแล้ว               ผู้จัดการหนุ่มวัยเดียวกับชัยยศสามีของจารวีเงยหน้าขึ้นมองน้ำหอมพร้อมกับเชื้อเชิญให้นั่ง ก่อนก้มลงดูเอกสารประกอบใบสมัครของเธอ               ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงพลิกกระดาษทีละแผ่น ทีละแผ่นเท่านั้น               ในที่สุดผู้จัดการหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้งพร้อมกับคำถามที่น้ำหอมคาดไม่ถึง               “ตกลงยังเป็นนางสาวอยู่ใช่ไหมครับ”               น้ำหอมรู้สึกเหมือนถูกทุบที่ท้ายทอยอย่างแรง เธอพยายามระงับสติอารมณ์แล้วตอบอย่างสุภาพ               “ค่ะ ดิฉันยังไม่มีสามี”               จากนั้นผู้จัดการหนุ่มก็ถามอีกสองสามประโยค แล้วก็จบการสัมภาษณ์อย่างรวดเร็วจนหญิงสาวตั้งตัวไม่ติด ความตั้งใจที่จะบอกขอให้พิจารณาจากความสามารถจริงๆ เป็นอันล้มเลิก ดูเหมือนผู้จัดการจะไม่ชอบเธอ ถ้าหากสายตาของเขาสื่ออารมณ์ได้ถูกต้องแล้ว น่าจะไม่พอใจเธอเลยด้วยซ้ำ               น้ำหอมได้แต่เดินออกมาอย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิด ผลลัพธ์จึงออกมาเป็นเช่นนี้               เสียงเลขานุการชั่วคราวบอกเธอว่าจะแจ้งผลให้ทราบภายในสองสามวัน น้ำหอมคิดว่าคงไม่จำเป็นแล้ว คำตอบที่เธอได้รับจากอากัปกิริยา แววตา และคำพูดของผู้จัดการนั้นบ่งบอกทุกสิ่งทุกอย่าง               หญิงสาวไม่รู้หรอกว่า ผู้จัดการหนุ่มนั้นมองตามเธอไปจนออกจากห้อง แล้วยังมองต่ออีกที่โทรทัศน์วงจรปิด ซึ่งติดกล้องอยู่หน้าห้อง               เขาหยิบเอกสารของเธอขึ้นมาดูอีกครั้งแล้วส่ายหน้า แววตาบ่งบอกชัดว่าเสียดาย ก่อนจะเรียกผู้สมัครคนต่อไปเข้ามา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปุ่มตัวเลขไปถอนหายใจไป               “เฮ้ย ไอ้ยศ” ผู้จัดการหนุ่มเรียกชื่อทันทีที่ฝ่ายโน้นรับสาย “เอ็งแนะนำใครมาให้ข้าวะ หน้าตาท่าทางคล่องแคล่วไม่เลว น่าจะเป็นเลขานุการของข้าได้ แต่เสียดายว่ะ เธอมีลูกแล้ว”               เสียงทางโน้นแทบจะตะโกนตอบกลับมาจนผู้จัดการหนุ่มต้องยกโทรศัพท์ให้ห่างจากหู นัยว่าทางนั้นปฏิเสธในสิ่งที่เขาพูด               “เออๆ จะมีลูกแล้วหรือยังไม่มี จะเป็นหลานหรือเหลนอะไรก็ช่างเถอะ ข้าไม่สนใจนักหรอก” ผู้จัดการหนุ่มพูดต่อ “แต่ที่ข้าไม่ชอบก็คือ ทำไมเธอจะต้องพาเด็กเล็กๆ มาเป็นเพื่อนในวันสัมภาษณ์ด้วยวะ นี่ถ้าข้ารับไว้เป็นเลขา ที่ทำงานของข้าไม่กลายเป็นที่เลี้ยงเด็กหรอกหรือ”               แม้ทางฝ่ายชัยยศจะปฏิเสธอย่างไร ผู้จัดการหนุ่มก็เชื่อสายตาตัวเองมากกว่า               โทรทัศน์วงจรปิดแสดงภาพชัดเจน หญิงสาวผู้นี้มีเด็กน้อยเดินตามมาตั้งแต่แรก มิหนำซ้ำยังปล่อยให้วิ่งเล่นโดยไม่สนใจห้ามปราม เด็กน้อยนี่ก็ซนเหลือทน ประเดี๋ยวนั่งตักคนพามา ประเดี๋ยวเที่ยวรื้อค้นตามต้นไม้ประดับ ประเดี๋ยวแหย่คนโน้นทีคนนี้ที               ที่แสบที่สุดก็คือ รู้เสียด้วยว่ามีกล้องวงจรปิดติดอยู่               หน็อยแน่ะ ทำมาแลบลิ้นปลิ้นตาหลอก! --------------- จบบทที่ 8 --------------- ---- ต่อบทที่ 9 ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 19 ก.พ. 52 16:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 .               บทที่ 9               เช้าวันอาทิตย์...               ธิปกทำตัวเหมือนปกติที่ผ่านมาซึ่งเขาจะต้องกลับบ้านไปเยี่ยมบิดามารดาและพาน้องทั้งสองกลับไปด้วย ทั้งนี้ก็เพื่อให้ทั้งคู่ตายใจ               อาทิตย์นี้เขาไม่กลับบ้าน ซึ่งก็ได้โทรศัพท์บอกบิดามารดาให้ทราบแล้วตั้งแต่เมื่อวาน ทว่าธัญธรกับธัชพลไม่รู้ ธิปกจะพาไปเรือนไทยริมคลองบางคู้นั้นให้ได้               คนเป็นพี่ชายนั่งจิบกาแฟรออย่างใจเย็น ธัญธรแต่งตัวเสร็จแล้ว ส่วนธัชพลยังโอ้เอ้อยู่ในห้องนอน               “เจ้าธัชนี่ ชักช้าเป็นประจำเลย”               ธัญธรบ่นน้องชาย ในขณะที่ธิปกผสมพอเป็นพิธี               “สงสัยต้องแกล้งปล่อยไว้ให้กลับบ้านเองให้เข็ด”               “นี่ถ้ามีแฟนแล้วยังทำตัวอย่างนี้ มีหวังถูกทิ้งแน่ๆ”               ธัญธรแกล้งพูดดังๆ ให้เจ้าตัวที่กำลังเดินออกมาจากห้องได้ยิน               “นินทาอะไรผมเหรอ เจ๊”               “ไม่ได้นินทาหรอกย่ะ ว่ากันตรงๆ เลยแหละ”               ก่อนที่ศึกสายเลือดจะอุบัติขึ้น เสียงโทรศัพท์ของธัญธรก็ดังขึ้นเสียก่อน เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วก็ยิ้ม มารดาโทรศัพท์มาพอดี ประเดี๋ยวเถอะจะฟ้องให้น่าดูเลย               “แฟนโทรมาเหรอเจ๊”               ธัชพลถามพร้อมกับชะโงกหน้าดู ธัญธรจึงเดินหนีเข้าห้องนอนไป แถมล็อคห้องป้องกันเจ้าตัวแสบแอบมาฟัง               “ไม่ลืมหรอกค่ะ ไม่ลืม” เป็นคำแรกที่ธัญธรพูดกับมารดาซึ่งมักจะโทรมาเตือนอยู่เสมอๆ ว่าให้ช่วยดูแลน้องชายอย่าให้ลืมข้าวของทิ้งไว้ที่บ้านพี่ หากวันนี้ยังมีมากกว่านั้นคือมารดาฝากซื้อของ               “ได้ค่ะ เดี๋ยวธัญจะบอกให้เฮียแวะห้างก่อน... อะไรนะคะ”               ธัญธรย้อนถามด้วยความไม่แน่ใจ เพราะมารดาของเธอบอกว่าธิปกจะไม่กลับบ้านในวันนี้               “อ้าว...ก็เฮีย...” เธอพูดออกมาได้แค่นั้นแล้วก็นึกออกทันที ธิปกไม่ได้จะกลับบ้าน เขากำลังจะไปลพบุรี โดยหลอกให้เธอกับน้องชายไปด้วย               หญิงสาวเดินออกจากห้องตั้งใจจะไปเล่นงานพี่ชาย ทว่าถูกธัชพลขัดจังหวะเสียก่อน               “ทำไมหน้าบูดอย่างนั้นเล่าเจ๊ แฟนหนีไปคบกับตุ๊ดเหรอ”               คำหยอกเย้าของธัชพลกลับเป็นผลดีต่อธิปก เพราะแทนที่ธัญธรจะเล่นงานเขาก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่คนพูดมาก               “ทำปากดีไปเถอะแก ประเดี๋ยวจะพูดไม่ออก”               นอกจากธัชพลจะไม่ฉุกคิดแล้ว ยังทำหน้าตาล้อเลียนพี่สาว จึงกลายเป็นตัวเร่งให้ธัญธรตัดสินใจง่ายขึ้น ยิ่งเมื่อนึกถึงวันก่อนที่น้องชายตัวดีแอบหนีลงจากรถโดยไม่เตือนเธอก็ยิ่งขัดเคือง               จากที่ตั้งใจจะบอกก็เลยไม่บอก วันนี้เธอขอเอาตัวรอดเพียงคนเดียวบ้าง               “เฮียคะ ธัญคงกลับบ้านกับเฮียไม่ได้แล้ว เผอิญว่าเพื่อนนัดติวอีกวันหนึ่ง”               “ที่โทรมาเมื่อกี้นะหรือ”               “เอ่อ... ค่ะ โทรมาตามอย่างกะทันหัน”               ธิปกพยักหน้ารับทราบด้วยความเสียดาย แต่อย่างน้อยก็ยังมีอีกคนที่ยังไหวตัวไม่ทัน คนๆ นั้นกำลังยิ้มร่าอย่างดีใจ เหน็บแนมพี่สาว               “ดีแล้วเจ๊ ไปติวกับเพื่อนเหอะ อย่ากลับรถคันเดียวกันเลย ผมจะได้ฟังเพลงของผมสบายๆ ไม่ต้องทนฟังเพลงหวานแหววเลี่ยนหูของเจ๊”               ธัญธรหัวเราะในใจ นึกคำนวณว่าธัชพลจะรู้ตัวเมื่อไร ขึ้นทางด่วน ถึงรังสิต หรือว่าไปรู้ตัวเอาที่ย่านคลองบางคู้โน่นเลย               ธัชพลไหวตัวเร็วกว่าที่หญิงสาวคาดไว้ เพราะเพียงรถเลี้ยวออกจากซอยเขาก็รู้แล้วว่าธิปกไม่ได้พากลับบ้าน เพราะเลี้ยวไปคนละทาง ขณะที่รถชะลอความเร็วเพื่อชำระค่าทางด่วนเขาก็ถามปากคอสั่น               “เฮียจะพาผมไปไหน”               คนถามถามทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก แต่ก็ยังถามเพื่อความแน่ใจ ธิปกหัวเราะเบาๆ ในเมื่อน้องชายรู้ตัวแล้ว เขาจึงต้องถ่วงเวลาอีกสักนิด เพราะหลังจากชำระค่าทางด่วนแล้ว รถจะไม่หยุดที่ไหนอีกเลยจนกว่าจะถึงจุดหมาย               “ก็จะพากลับบ้านไง”               “แล้วทำไมต้องขึ้นทางด่วนล่ะครับ”               คนเป็นพี่ชายยังไม่ตอบ รอจนชำระค่าทางด่วนเสร็จ เหยียบคันเร่งนำรถยนต์เคลื่อนที่ได้ความเร็วแล้วจึงพูด               “จะพาไปส่งบ้านตอนเย็นๆ ตอนนี้ไปลพบุรีกับพี่ก่อน”               ทั้งๆ ที่ตั้งตัวไว้แล้ว แต่พอได้ยินเข้าจริงๆ เด็กหนุ่มก็ตาเหลือก ภาพบรรยากาศวังเวงของเรือนไทยริมน้ำในรายการศุกร์สยองลอยมาปรากฏอยู่ตรงหน้า               “พาผมไปส่งบ้านก่อนไม่ได้เหรอครับ เฮียอยากไปก็ไปคนเดียวเถอะ”               “กลัวอะไรนักหนา ลูกผู้ชายแท้ๆ พี่จะพาไปให้เห็นชัดๆ ว่าไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ดูในโทรทัศน์สักหน่อย”               “น่ากลัวกว่าสิไม่ว่า” ธัชพลบ่นพึม ขนาดดูผ่านจอยังสัมผัสได้ถึงความวังเวง ไปเจอของจริงมิยิ่งหลอนกันใหญ่หรอกหรือ เจ๊ธัญต้องรู้ตัวแน่ๆ เลย ถึงได้โมเมว่าจะไปติวกับเพื่อน โธ่เอ๊ย...               เด็กหนุ่มทั้งโกรธตัวเองที่หลงกลพี่ชาย และโกรธพี่สาวที่ไม่ยอมเตือนกันบ้างเลย พอโทรไปจะตัดพ้อต่อว่า ธัญธรก็หัวเราะคิกคักแถมทั้งขู่ทั้งเยาะเย้ย               “บอกแล้วว่าเดี๋ยวจะพูดไม่ออก แล้วทีนี้เป็นยังไงล่ะ พี่จะบอกให้อีกอย่างนะ บ้านผีสิงนั่นน่ะ น่ากลัวชะมัดเลย เขาว่ากันว่าเฮี้ยนถึงขนาดหลอกหลอนตอนกลางวันเชียวนะ”               แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดกิ่งก้ามปูมายังม้าหินใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ หมอกที่ลงในตอนเช้าตรู่เริ่มสลายเบาบาง หากกระนั้นสายลมพลิ้วแผ่วก็ยังคงพัดพาเอาความเย็นยะเยือกมาสู่ผู้ที่นั่งเท้าคางมองสรรพสิ่งรอบๆ ตัวอยู่บนม้าหินตัวนั้น               ถัดจากตรงนี้ไปไม่ไกลคือศาลาขนาดย่อมที่ทอดยาวไปสู่ท่าน้ำซึ่งร่มครึ้มไปด้วยกอไผ่สูงใหญ่ น้ำหอมเกิดที่บ้านริมน้ำหลังนี้ก็จริง หากศาลานั้นคืออาณาเขตสุดท้ายที่เธอจะเยื้องกรายไปได้ ต่อจากนั้นไปคือเขตหวงห้าม หญิงสาวจะอยู่ใกล้น้ำกว่านี้ไม่ได้เป็นอันขาด               ตั้งแต่จำความได้ เธอก็ถูกคุณตาขีดกั้นบริเวณ ไม่มีเหตุผลอื่นนอกเสียจาก               “ดวงของเจ้าจะสิ้นชีพเพราะจมน้ำ”               แม้มารดาของเธอจะคัดค้านอย่างไร คุณตาก็ยังคงยืนกรานคำเดิม จนกระทั่งบิดาพาหมอดูชื่อดังหลายคนในละแวกนี้มาช่วยตรวจดวงของเธอเพื่อลบล้างความเชื่อนั้น ทว่ากลับพบกับสิ่งที่น่าตกใจ               ทุกรายพยากรณ์ตรงกัน แม่น้ำลำคลอง คือสิ่งที่น้ำหอมต้องหลีกเลี่ยง!               ต่อให้บิดามารดาของเธอใจแข็งปานใดก็ต้องไขว้เขว เด็กหญิงน้ำหอมจึงได้แต่ทำตาละห้อยยามเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกันกระโดดเล่นน้ำคลองกันอย่างสนุกสนาน โดยเธอมีสิทธิ์แค่เพียงมองดู               “กินข้าวกินปลาหรือยังลูก ใกล้จะถึงเวลานัดแล้วไม่ใช่หรือ”               ผู้เป็นมารดาถาม นางถือปิ่นโตเถาย่อมลงจากเรือนโดยมีนายธรรมเนียมสามีถือโถข้าวสวยเดินตาม ทั้งคู่สวมชุดขาว โดยเฉพาะนางชบาห่มสไบสีเดียวกับชุด               น้ำหอมยิ้มอ่อนโยนก่อนตอบ               “ประเดี๋ยวจะไปกินค่ะ ขอนั่งรับลมเย็นๆ สูดอากาศสดชื่นก่อน”               “กินเยอะๆ นะลูก พ่อเขายิ่งบ่นอยู่ด้วยว่าเราน่ะกินเหมือนแมวดม”               น้ำหอมหัวเราะเบาๆ ถ้าบิดาเปรียบเทียบการรับประทานอาหารเย็นของเธอเมื่อวานที่อุตส่าห์เตรียมไว้ต้อนรับบุตรสาวตั้งมากมาย แล้วสุดท้ายเหลือเป็นลาภปากสุนัขหลายตัวที่เลี้ยงไว้นั้นเหมือนแมวดมแล้วละก็ มื้อเช้านี้คงยิ่งกว่าลูกแมวดม               อยู่กรุงเทพ บางครั้งควบมื้อเช้ากับมื้อกลางวันเป็นมื้อเดียวกันเลยด้วยซ้ำ               “เพราะหนูแท้ๆ เลยทำให้พ่อไม่ได้อยู่ฟังเทศน์”               น้ำหอมพูดกับบิดาอย่างรู้สึกผิด เธอลืมสนิท หรืออาจไม่ได้อยู่ในความคิดเลยก็ได้ว่าวันนี้เป็นวันพระ ซึ่งบิดามารดาของเธอจะไปทำบุญและอยู่ฟังเทศน์ที่วัดเป็นประจำมิได้ขาด พอเลื่อนนัดจากวันวานมาเป็นวันนี้ผู้เป็นบิดาจึงต้องยอมสละการฟังเทศน์เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนบุตรสาวในการเจรจาให้เช่าเรือนไทยหลังนั้น               “ไม่เป็นไรหรอกลูก” นายธรรมเนียมส่ายหน้า ถ้าไม่ติดว่าถือโถข้าวสวยอยู่คงโบกไม้โบกมือวุ่นตามนิสัย “วันพระมีเป็นประจำเกือบทุกสัปดาห์ แต่นานๆ ครั้งจะได้อยู่กับลูกเสียที”               ยิ่งฟังก็ยิ่งละอาย สมัยที่ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย เธอยังกลับบ้านบ่อยๆ แต่พอมีงานมีการทำ ปีกว่าๆ ที่ผ่านมา เธอกลับบ้านเพียงแค่สองสามครั้ง               ไม่แน่นัก ถ้าสถานการณ์ของบริษัทไม่ดีขึ้น เธออาจต้องกลับมาอยู่ยาวเลยก็ได้               “ถ้าไม่ติดว่านัดคนขอเช่าบ้านไว้ หนูจะไปวัดกับพ่อกับแม่”               พูดออกไปแล้วก็รู้ตัวว่าพลาด บิดามารดาของเธอเพียงยิ้มน้อยๆ อย่างรู้กัน ถ้าไม่มีนัดจะกลับมาหรือ               “เอาไว้วันหลังก็ได้ ทำธุระของลูกให้เสร็จเสียก่อนเถิด”               ความจริง ‘ธุระ’ ของหญิงสาวจะไม่สำคัญเท่าไรนักถ้าหากเธอไม่วางเงื่อนไขบางประการไว้จนบิดามารดาไม่กล้าเจรจากับผู้มาขอเช่า แต่ก็จะโทษเธอไม่ได้ เพราะถ้าคุณตาไม่ยกเรือนไทยริมน้ำหลังนั้นให้อย่างมีข้อแม้มากมาย เธอก็คงไม่ต้องเข้มงวดกับผู้เช่าถึงขนาดนี้ ---- มีต่อ ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 19 ก.พ. 52 16:29:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .               ธิปกมองดูนาฬิกาข้อมือตัวเองเมื่อถึงที่หมาย ยังมีเวลาอีกพอสมควรกว่าจะได้เวลานัด เขาจึงขับรถออกไปสำรวจบริเวณใกล้เคียง ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายอื่น นอกจากฆ่าเวลาเท่านั้น               พอมาเจอบรรยากาศของชนบท ธัชพลก็ไม่ต่างไปจากพี่ชาย เขาเพลิดเพลินไปกับการมองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่รู้เบื่อ พอเห็นเรือนไทยที่ปลูกอยู่ทั่วไปก็ถาม               “ใช่หลังนี้หรือเปล่าครับ ใช่หลังโน้นหรือเปล่าครับ”               ทั้งๆ ที่กลัว แต่ก็อยากรู้               ธิปกส่ายหน้าแทนคำตอบ เขาไม่ต้องมองตามนิ้วของน้องชายเลยด้วยซ้ำ เพราะรู้อยู่แก่ใจ เรือนไทยโบราณหลังนั้นด้านหนึ่งติดคลองบางคู้ ชนิดที่ก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงน้ำ ส่วนด้านที่ติดถนนนั้น มีบริเวณกว้างขวาง ทั้งยังมีต้นไม้ต้นไร่ขึ้นบังอย่างหนาแน่น อย่าว่าแต่มองจากถนนนี้แล้วจะเห็นตัวเรือนเลย ต่อให้เห็นหลังคาลิบๆ ก็ไม่มีสิทธิ์เห็น               ยวดยานบนเส้นทางนับว่ามีน้อย ถ้าจะให้ชายหนุ่มเดาก็คงเป็นเพราะชาวบ้านย่านนี้ยังคงใช้เรือเป็นพาหนะอยู่บ้าง แต่คงไม่ใช่ชายวัยกลางคนกับเด็กสาววัยรุ่นที่กำลังเดินสวนทางมา               ทั้งสองหอบข้าวของพะรุงพะรัง น่าจะกลับจากจ่ายตลาด พอเข้ามาใกล้ธิปกก็จำได้อย่างแม่นยำ ชายวัยกลางคนผู้นี้คือคนคลุ้มคลั่งใส่เขานั่นเอง ทว่าวันนี้ไม่มีร่องรอยจิตไม่ปกติดั่งวันนั้นหลงเหลืออยู่เลย               พอขับรถสวนผ่านไป ธิปกก็มองกระจกส่องหลัง ไม่ผิดตัวแน่ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะหายเป็นปกติรวดเร็วในช่วงเวลาไม่กี่วัน               พี่ชายมองกระจกส่องหลัง ส่วนน้องชายถึงกับเอี้ยวตัวเหลียวหน้ากลับไปมองเลยทีเดียว ธัชพลไม่ได้สนใจชายวัยกลางคน เพราะเขาไม่ได้รู้อย่างที่ธิปกรู้ เด็กสาวที่เดินมาด้วยนั่นต่างหากที่เป็นเป้าหมายของเขา               หน้าตาน่ารักไม่เบา...               พอธัชพลหันกลับมาเห็นพี่ชายเหลือบตามองกระจกส่องหลัง เขาก็อมยิ้มก่อนถาม               “สนใจเหมือนกันหรือครับ เฮีย”               “อือ...” ธิปกตอบโดยเข้าใจว่าน้องชายถามถึงชายวัยกลางคน “วันก่อนพี่เห็นไม่ได้ปกติอย่างนี้”               “หมายความว่ายังไงครับ ไม่ปกติ”               “ก็พูดจาแปลกๆ น่าจะสติไม่ค่อยจะดี”               “อ้าว... เหรอครับ...ว้า”               ธัชพลครางออกมาด้วยความเสียดาย อุตส่าห์เหลียวมองตามคอแทบเคล็ด ที่แท้ก็คนบ้า               ธิปกเหลือบตามองอีกครั้ง ข้าวของเต็มมือกับระยะทางอีกพอสมควร จะอย่างไรเขาก็ต้องกลับไปทางนั้นอยู่แล้ว จึงตัดสินใจชะลอรถ               “พี่ว่าเราไปส่งพวกเขาที่บ้านดีกว่า ที่เดียวกับที่เรานัดเจ้าของเรือนไทยไว้นั่นแหละ”               “รับคนบ้าไปส่งเนี่ยนะ เฮีย” ธัชพลร้องเสียงหลง เขามองพี่ชายแล้วคิด ใครเสียสติกว่ากันแน่ “ประเดี๋ยวคลุ้มคลั่งขึ้นมา เราก็แย่สิครับ”               “ไม่หรอกน่า”               ธิปกกล่าวสั้นๆ พร้อมกับเลี้ยวรถกลับ ด้วยถนนที่คับแคบจึงใช้เวลาอยู่บ้าง พอหน้ารถหันไปยังทิศทางที่ต้องการ สองพี่น้องก็ต้องหันมามองหน้ากัน               บนถนนสายนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครเลยสักคน!               น้ำหอมรู้สึกว่าชายหนุ่มผู้มาขอเช่าเรือนไทยโบราณนั้นช่างไม่มีมารยาทเอาเสียเลย ไม่รู้จักมักคุ้นกันเสียหน่อย พอมาถึงกล่าวคำสวัสดีเสร็จ แทนที่จะแนะนำชื่อ เริ่มคุยเรื่องธุระ หรืออย่างน้อยอารัมภบทสักหน่อยก่อนก็ยังดี แต่นี่กลับไม่พูดอะไรเลย เอาแต่จ้องเธอตาแทบไม่กะพริบ               หญิงสาวต้องเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน               “ดิฉันทราบจากคุณแม่ว่าคุณต้องการเช่าบ้านของฉันเพื่อเป็นตัวอย่างในการออกแบบเรือนไทย”               “ครับ”               ธิปกตอบสั้นๆ แล้วไม่พูดอะไรอีก จนน้ำหอมต้องลอบถอนหายใจ               “คุณรู้จักเรือนหลังนั้นจากรายการโทรทัศน์ แสดงว่าต้องรู้ว่ามีคำร่ำลือในด้านใด”               “ครับ”               ชายหนุ่มยังคงพูดเพียงคำเดียว ทว่าน้องชายของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับมีท่าทางตื่นเต้นหวาดกลัว โพล่งถาม               “แสดงว่าเป็นเรื่องจริงใช่ไหมครับ”               แล้วธัชพลก็รู้ตัวว่าไม่ควรแทรกระหว่างผู้ใหญ่พูดคุยกัน หากยังพูดต่อแก้เก้อ               “ผมชื่อธัชพล พี่ชื่ออะไรครับ”               น้ำหอมยิ้มให้เด็กหนุ่มรุ่นน้อง ถึงแม้คำพูดจะไม่ค่อยสุภาพนัก แต่ก็นับว่ายังมีมารยาทกว่าพี่ชาย               สายตาคมกริบคู่นั้นยังมองเธอไม่เลิก               ธิปกอยากจะหัวเราะดังๆ ให้แก่โชคชะตา เจ้าของบ้านที่เขาจะเจรจาด้วยกลับเป็นสาวน้อยหน้าตาสดใสคนนี้ คนที่เขาเจอที่ร้านกาแฟ แล้วก้มหน้างุดเดินหลบไปด้วยความเข้าใจผิด และก็เป็นคนเดียวกันกับคนที่งมงายเชื่อถือในภูตผีปีศาจ               เขาเผลอมองเธอมากไป จนกระทั่งน้องชายแนะนำตัวจึงได้สติ               ‘น้ำหอม’ ชื่อก็เพราะฟังเป็นไทยเหมาะสมกับเป็นเจ้าของเรือนไทยโบราณ ยิ่งปล่อยผมยาวตามธรรมชาติรับกับใบหน้าเรียวดวงตากระจ่างสดใสด้วยแล้ว ยิ่งดูน่ารัก               เสียอย่างเดียว ไม่น่าเป็นผู้งมงายในไสยศาสตร์ถึงขนาดเลี้ยงกุมารทองเลย               “ผม...ธิปกครับ”               ชายหนุ่มบอกชื่อตัวเองบ้าง นึกละอายใจที่ควรทำอย่างนี้เป็นคนแรก               “ค่ะ คุณธิปก” น้ำหอมย้ำชื่อเหมือนประชด “ตกลงคุณสนใจจะเช่าบ้านของดิฉันแน่ใช่ไหมคะ”               “แน่สิครับ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ดั้นด้นมาจากกรุงเทพหรอก”               “นั่นเป็นสิ่งที่ดิฉันกำลังจะถามต่อไป ดิฉันไม่เชื่อว่าเรือนไทยแบบนี้จะหาไม่ได้ในกรุงเทพ หรือที่ใกล้ๆ กว่านี้”               “ถูกของคุณ” ธิปกยอมรับพร้อมอธิบายเหตุผล “แต่ไม่มีที่ไหนที่มีบรรยากาศแบบนี้ ผมต้องการจิตวิญญาณของการเป็นเรือนไทยริมน้ำแท้ๆ ครับ ไม่ใช่การปรุงแต่งขึ้นมา”               “ถ้าอย่างนั้นคุณมาถูกที่แล้วล่ะค่ะ ที่นี่มีจิตวิญญาณเหลือเฟือ”               ธัชพลนั่งฟังด้วยความไม่สบายใจเลย เขาพยายามแปลคำว่าจิตวิญญาณเป็นอย่างที่คนทั้งสองสื่อความหมาย หากไม่สำเร็จ ใจคอจะนึกถึงแต่คำว่า ‘วิญญาณ’ โดดๆ อยู่ร่ำไป               เด็กหนุ่มนั่งเบียดพี่ชายแล้วกลั้นใจฟังต่อไป               “ถ้าคุณต้องการเช่าจริงๆ ดิฉันมีข้อแม้หลักๆ อยู่สองข้อเท่านั้น แต่ก่อนอื่นขอถามอีกสักคำนะคะ” หญิงสาวจ้องตาชายหนุ่มเขม็ง แล้วพูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ               “คุณคิดว่าเรือนหลังนั้นมีผีหรือเปล่า”               ธิปกหัวเราะในท่าทางขึงขังของหญิงสาวก่อนตอบหนักแน่น               “ไม่ครับ ผมไม่เชื่อเรื่องผี และไม่คิดพิสูจน์ด้วย ผมต้องการใช้เป็นตัวอย่างในการออกแบบเท่านั้น”               น้ำหอมยิ้มอย่างพอใจ เธอต้องถามให้แน่ชัดด้วยเกรงว่าบ้านของเธอจะเป็นที่วุ่นวายเต็มไปด้วยผู้คนที่แห่แหนกันมาพิสูจน์เรื่องผีอีก               “เงื่อนไขก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ข้อแรกคุณสามารถใช้ได้ทุกพื้นที่ ยกเว้นห้องของเจ้าเรือนเท่านั้น”               ธิปกพยักหน้ารับ ถึงแม้ห้องนอนหลักจะเป็นห้องสำคัญ แต่ก็พอจะยกเว้นได้บ้าง               “ข้อสอง” หญิงสาวพูดต่อ “ดิฉันอนุญาตให้คุณพักได้คนเดียวเท่านั้น ห้ามพาใครอื่นเข้ามาเด็ดขาด”               ข้อนี้ธิปกคัดค้านทันที               “เห็นทีจะไม่ได้กระมังครับ ในเมื่อผมเช่าแล้วก็ควรจะมีสิทธิ์”               “ถ้าอย่างนั้นไม่ตกลงค่ะ” น้ำหอมล้มเลิกการให้เช่าทันควัน “คุณไปหาที่อื่นเถิด”               “ผมขอทราบเหตุผลครับ” ธิปกไม่ยอมง่ายๆ               “เรือนหลังนั้นอายุร่วมร้อยปีแล้วนะคะ พื้นเรือนก็ย่อมมีผุบ้างเป็นธรรมดา ดิฉันเห็นว่าคุณเป็นสถาปนิกคงจะทะนุถนอมบ้าง แต่หากจะให้คนหลายคนขึ้นไปอยู่บนนั้นโดยไม่ระมัดระวัง ดิฉันเกรงว่าจะพังลงมา ไม่คุ้มกันค่ะ”               “แล้วรายการศุกร์สยอง...”               “นั่นเป็นความผิดพลาดของเราเองค่ะ ดิฉันจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นขึ้นอีก”               พอได้ยินเหตุผลของหญิงสาว ชายหนุ่มก็พอเข้าใจ แต่ก็ยังต่อรอง               “โธ่คุณ ขอเพิ่มเป็นสองสามคนได้ไหม บางทีผมก็ต้องพาลูกค้ามาดูตัวอย่างบ้างนี่ครับ”               น้ำหอมนิ่งคิดชั่วครู่แล้วตอบตกลง               “ได้ค่ะ แต่ต้องมาขออนุญาตดิฉันก่อน”               ธิปกลอบถอนหายใจ อะไรจะยุ่งยากขนาดนั้น กับแค่เช่าบ้านหลังเดียว ทว่าถึงจะมีข้อแม้มากมายยากเย็นแสนเข็ญกว่านี้ เขาก็จำเป็นต้องยอมรับ แต่ประโยคทิ้งท้ายนี่สิน่าโมโห               “ตกลงดิฉันให้คุณเช่าเรือนไทยหลังนั้นได้ค่ะ หวังว่าคุณจะเจอในสิ่งที่คุณไม่เชื่อนะคะ”               อย่างนี้มันแกล้งข่มขู่กันชัดๆ --------------- จบบทที่ 9 --------------- ---- ต่อบทที่10 ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 19 ก.พ. 52 16:32:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 .                    บทที่ 10               น้ำหอมเรียกค่าเช่าในราคาที่ธิปกจ่ายด้วยความยินดีโดยไม่ต่อรอง ส่วนเงื่อนไขปลีกย่อยต่างๆ ก็เป็นไปตามสัญญาเช่าทั่วๆ ไป เช่น เมื่อเลิกเช่าแล้วผู้เช่าต้องคืนทรัพย์สินในสภาพคงเดิม ต้องไม่ใช้เป็นสถานที่ทำผิดกฎหมาย               “หนังสือสัญญาคุณน้ำหอมจะเป็นคนร่างหรือจะให้ผมร่างครับ”               ธิปกถามด้วยความรอบคอบ สำหรับเขาเองการร่างหนังสือสัญญาเป็นเรื่องง่ายมาก เพราะอาศัยตัวอย่างจากหนังสือสัญญาว่าจ้างที่ทำอยู่เป็นประจำแล้วมาดัดแปลงก็น่าจะพอใช้ได้ หรือไม่ก็ลองค้นหาดูจากอินเทอร์เน็ต แต่เกรงว่าข้อความในเงื่อนไขโดยเฉพาะสองข้อหลัก จะไม่ตรงกับที่หญิงสาวต้องการ               “ไม่ต้องมีหนังสือสัญญาหรอกค่ะ พวกเรายึดถือกันที่คำพูดมากกว่า”               ชายหนุ่มอึ้งไปกับคำพูดของหญิงสาว ไม่ใช่ในประโยคแรก หากเป็นประโยคหลัง               ในสังคมชาวเมือง ‘คำมั่นสัญญา’ เป็นสิ่งที่ถูกหลงลืมไปนานแล้ว               “ก็ดีเหมือนกันครับ หากคุณเชื่อใจผม ผมเชื่อใจคุณ หนังสือหรือลายเซ็นต่างๆ นั้นไม่สำคัญเลย”               ธิปกมองดวงตาของหญิงสาวซึ่งจ้องกลับมาที่เขาเช่นกัน               “คำพูดที่ผมให้ไว้แก่คุณ ผมจะไม่มีวันผิดคำสัญญาแน่นอนครับ”               ทันทีที่ธิปกพูดจบก็เหมือนกับมีแสงสว่างวาบเข้ามาในสมอง คุ้นเหลือเกินว่าเคยพูดประโยคนี้มาก่อน แต่จะเป็นที่ไหน เมื่อไร เขานึกไม่ออกจริงๆ               และหากชายหนุ่มสังเกตสักนิด เขาก็จะเห็นแววตาตื่นตะลึงของหญิงสาว               เธอก็คิดเหมือนเขาเช่นกัน               ‘ผมจะไม่มีวันผิดสัญญา’               ประโยคนี้เหมือนกับลอยมาจากที่ไกลแสนไกล หากเมื่อกระทบโสตประสาทแล้วรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน น้ำหอมบอกตัวเองว่าเคยได้ยินคำนี้ ทั้งๆ ที่มันเป็นไปไม่ได้ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเธอไม่เคยมีใครให้คำมั่น อย่าว่าแต่เป็นจริงเป็นจังเลย แม้แต่พูดเล่นก็ยังไม่เคย               แล้วเธอรู้สึกอย่างนี้ได้อย่างไรกัน               ทั้งสองจมอยู่ในความคิดของตนไม่รู้ว่านานเท่าไร ต่อเมื่อธัชพลซึ่งนั่งอยู่ด้วยกล่าวออกมาอย่างสงสัย               “พวกพี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”               จึงค่อยรู้สึกตัว               “ผมจะนำเงินมาชำระในวันเสาร์หน้านะครับ ส่วนวันนี้จะขอพาน้องชายไปดูบ้านก่อน”               ธิปกพูดพลางตบบ่าธัชพลที่สะดุ้งสุดตัว เด็กหนุ่มพยายามส่ายหน้าบอกพี่ชายทว่าไร้ผล               “เชิญค่ะ ดิฉันจะพาไปดู อ้อ... น้าพรมกับยายพริกมาพอดี”               ธิปกกับธัชพลมองตามสายตาของน้ำหอมไป พบชายวัยกลางคนกับเด็กสาวที่พวกเขาเจอเมื่อสักครู่เดินเลาะชายน้ำหิ้วของพะรุงพะรังมา               ธัชพลหน้าเสีย ยึดพี่ชายเป็นที่พึ่ง ยังจำได้ติดตาสองคนนี้หายไปจากถนนอย่างไร้ร่องรอย คนธรรมดาๆ เขาทำได้ที่ไหนกัน               ชายวัยกลางคนที่ชื่อพรมแค่นยิ้มให้หญิงสาว เห็นได้ชัดว่าไม่เต็มใจ ผิดกับเด็กสาวที่ชื่อพริก รายนั้นยิ้มกว้างเดินรี่เข้ามา พอใกล้จะถึงเหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น               นายพรมหยุดกึกทิ้งข้าวของในมือตกหล่นลงบนพื้น ตัวของเขาสั่นเทิ้มใบหน้าบูดเบี้ยวน่ากลัว พริกตกใจทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องเรียก               “พ่อ”               ทว่านายพรมไม่ได้ยินใดๆ ทั้งสิ้น สายตาของเขาจ้องเขม็งมาที่ธิปก ยกมือที่สั่นระรัวชี้มาทางชายหนุ่มแล้ววาดแขนไปทางประตูหน้าบ้าน ตามด้วยเสียงตวาดลั่น               “เตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่ากลับมาอีก ออกไป!”               “น้าพรม”               น้ำหอมก็ตกใจเช่นกัน ที่จู่ๆ น้าชายก็มาแสดงกิริยาและวาจาเช่นนี้ต่อแขกของเธอ               พริกรีบวางของลงบนพื้น แล้วฉุดรั้งบิดาของเธอไว้เมื่อเห็นว่าทำท่าทางจะเดินเข้ามาหาธิปก เมื่อรู้ว่าทานแรงไม่ไหวจึงออกปากเรียก               “พี่หอม ช่วยหน่อย”               น้ำหอมจึงได้สติรีบเข้าไปช่วยลูกผู้น้องของเธอ แต่แรงของผู้หญิงทั้งสองก็ยังสู้แรงของชายวัยกลางคนไม่ได้อยู่ดี ธิปกกับธัชพลลุกขึ้นยืนละล้าละลังไม่รู้จะทำอย่างไร โชคดีที่นายธรรมเนียมซึ่งนั่งดูเหตุการณ์อยู่บนชานเรือนลงมาช่วยอีกแรง               กว่าจะทั้งฉุดทั้งลากนายพรมออกไปได้ก็ทำเอาเหงื่อซึมไปตามๆ กัน น้ำหอมพูดพลางหอบพลาง               “ขอโทษด้วยนะคะ คุณธิปก น้าพรมแกสติไม่ค่อยดีค่ะ พักหลังนี่ค่อยยังชั่วขึ้นตั้งเยอะแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เกิดกำเริบขึ้นมาอีก”               “ไม่เป็นไรครับ”               ธิปกตอบ เขาเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วสองครั้ง จึงไม่แปลกใจอะไรมากนัก ห่วงก็แต่น้องชายที่มาด้วยกัน เพราะเขาพร่ำบอกแต่ว่า ผีไม่มีจริง หากไม่ได้กล่าวถึงคนสติไม่ดีเลย               พอหันไปมองคนยืนข้างๆ กลับต้องประหลาดใจ อาการตระหนกของธัชพลเมื่อสักครู่หมดไปแล้ว เหลือแต่เพียงการก้มหน้าเอาเท้าเขี่ยดินเล่น               “ชื่อพริกใช่ไหม อยู่บ้านหลังนี้หรือเปล่า”               เจ้าน้องชายตัวแสบกำลังคุยกับลูกสาวนายพรม               “เราชื่อพริกไทย แต่เรียกสั้นๆ ว่าพริกก็ได้ เราอยู่บ้านนี้ แต่เรือนของเราอยู่ทางโน้น” พริกไทยชี้นิ้วไปทางเรือนหลังย่อมที่อยู่ถัดไปท่ามกลางต้นไม้ใหญ่บัง เรือนที่เธอเพิ่งพาบิดาไปที่นั่น               “เรากับพี่ชายจะมาเช่าบ้านที่นี่อยู่ แต่ยังไม่รู้เลยว่าหลังไหน”               ธิปกสะดุ้งโหยง ธัชพลพูดออกมาเต็มปากว่าตัวเองจะมาอยู่ที่นี่ด้วย ท่าทางจะลืมเรื่องผีที่กลัวนักหนาไปเสียแล้ว               เด็กสาวเพียงยิ้มไม่พูดอะไรต่อ น้ำหอมจึงถาม               “ทำไมถึงไปตลาดนานนัก ออกไปตั้งแต่แม่ของพี่ยังไม่ได้ไปวัดเลยไม่ใช่หรือ”               “ป้าดาแกฝากซื้อของค่ะพี่หอม ขากลับก็เลยต้องแวะให้แกก่อน แล้วเดินเลาะชายน้ำมานี่แหละค่ะ”               คำพูดนี้นอกจากจะเป็นคำตอบให้ลูกผู้พี่แล้ว ยังทำให้ธิปกกับธัชพลเข้าใจอีกด้วยว่าทำไมเด็กสาวกับบิดาถึงหายไปจากถนน               ที่แท้ก็เลี้ยวเข้าบ้านข้างทางตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้               ธิปกขำแทบตายที่น้องชายหันมาพยักพเยิดราวกับบอกว่าให้ฟังเสีย เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้ กรุณาอย่าเข้าใจผิด ทั้งๆ ที่เมื่อตอนเกิดเหตุ ตัวเองหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม               ชายหนุ่มตบบ่าคนเก่งแล้วพูดเสียงดังพอให้ทุกคนได้ยิน               “ไป... ไปดูบ้านด้วยกัน เสาร์หน้าจะได้ขนของเข้ามาอยู่กันเลย”               ธัชพลยิ้มแหยๆ ต่อให้ทำเป็นเก่งอย่างไรก็อดกลัวไม่ได้ ความกล้าที่เขาคิดว่าเพิ่มพูนขึ้นเมื่อได้รู้จักกับเด็กสาวที่ชื่อพริกไทยหดหายไปกว่าครึ่งเมื่อรู้ว่าจะได้ไปเยือนเรือนผีสิงจริงๆ ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า               หากเมื่อได้ยินพริกไทยบอกกับน้ำหอม               “พริกไปด้วย”               เด็กหนุ่มก็เผลอเดินตามโดยไม่รู้ตัว ---- มีต่อ ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 19 ก.พ. 52 16:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 .               หมู่เรือนไทยเมื่อต้องแสงแดดยามสายดูงามจับตา กระเบื้องดินเผามุงหลังคาแวววับราวกับเพิ่งมุงในวันสองวันนี้ อาจจะมีบางส่วนกระดำกระด่างไปบ้างก็ตามกาลเวลา ต้นไม้ใหญ่น้อยรายรอบแกว่งไกวไปตามสายลมหนาวที่พัดโบกมาเป็นระยะๆ               น้ำหอมยืนอยู่บนลานดิน มือชี้ไปรอบๆ บริเวณบ้าน เธอกำลังบอกให้ธิปกทราบถึงอาณาเขตที่เขามีสิทธิ์ขณะที่เช่าเรือนหลังนี้อยู่               “ทางเข้าออกมีสามทางนะคะ ทางถนน ทางคลอง และก็ทางที่เราเดินเลาะชายน้ำมานี่” น้ำหอมอธิบายให้ชายหนุ่มฟัง “ที่นี่ไม่มีที่จอดรถ ทางเข้ามาจากด้านถนนก็คับแคบ ถ้าคุณเอารถมาก็คงต้องไปจอดที่เรือนหลังโน้น อาจจะไม่สะดวกอยู่บ้าง หรือถ้าคุณจะมาทางเรือ ก็มีท่าน้ำพอใช้การได้ จะขึ้นที่เรือนหลังโน้น หรือท่าน้ำเรือนหลังนี้ได้ทั้งนั้นคะ”               ธิปกมองตามมือของหญิงสาวไปยังท่าน้ำที่เธอกล่าวถึง ไม่ผิดจากคำว่า ‘พอใช้การได้’ สักเท่าไรเลย แม้จะมีร่องรอยในอดีตบ่งบอกว่าเคยเป็นศาลาท่าน้ำใหญ่โต ทว่าบัดนี้ศาลาดังกล่าวก็เหลือแต่ซาก เสาทั้งสี่หักด้วนผุพังเหลือแต่เพียงไม้กระดานที่ปูลาดไปจนถึงริมตลิ่งเท่านั้น               ชายหนุ่มสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ท่ามกลางความสับสนขณะที่มองลำน้ำไหลเอื่อยสะท้อนแสงแดดระยิบระยับนั้น มีความทรงจำบางอย่างเลือนราง               ธิปกรู้สึกเหมือนมีใครคอยเขาอยู่ที่นั่น...               ในลำน้ำอันหนาวเย็น...               น้ำหอมกับพริกไทยเดินขึ้นเรือนไปแล้ว ธิปกเดินตามโดยมีธัชพลเดินรั้งท้าย เด็กหนุ่มหยุดกึกที่หัวบันไดด้านล่าง ก่อนจะล้างเท้าเขาไล่สายตาไปตามขั้นบันไดจนถึงด้านบน พลางทำปากขมุบขมิบ               เขากำลังนับขั้นบันได               ธิปกรู้ทันทีว่าอะไรจะตามมา จึงรีบก้าวข้ามขั้นบันไดที่ชำรุดไม้กระดานหลุดหายจนขาดไปหนึ่งขั้นลงมาหาน้องชายที่ยืนหน้าเสียพลางถลึงตาห้ามพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด               สถาปนิกหนุ่มเคยบอกน้องชายที่ชอบมาดูแบบบ้านซึ่งเขาออกแบบแล้วถามด้วยความสงสัย ทำไมบ้านทุกหลังจึงมีขั้นบันไดเป็นจำนวนคี่               ไม่มีตำราต่างประเทศเล่มใดกำหนด หากเป็นเพราะความเชื่อถือแบบไทยๆ               ‘บ้านคนเป็นคี่ บ้านผีเป็นคู่’               เดิมทีเรือนหลังนี้มีบันไดสิบเอ็ดขั้น ครั้นผุพังไปหนึ่งจึงเหลือเพียงสิบ!               “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”               น้ำหอมชะโงกหน้าลงมาถาม ธิปกจึงพูดกับน้องชายเบาๆ               “อย่าไปพูดอะไรบ้าๆ ให้เจ้าของบ้านเขาได้ยินล่ะ”               “ก็... ก็พี่เคยบอกผมเองไม่ใช่หรือครับ บ้านคน...”               “เฮ้ย...” ธิปกรีบห้าม “ที่พี่บอกเพราะความเชื่อถือยึดถือกันมา พี่ก็ต้องออกแบบเป็นอย่างนั้น ไม่ได้หมายความว่าผีจะมีจริงเสียเมื่อไหร่เล่า”               ธัชพลยิ้มแหยๆ เขาเชื่อเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเรือนหลังนี้มีผีอยู่จริง แต่ครั้นจะรออยู่ข้างล่างก็ต้องอยู่คนเดียว จึงรีบเดินขึ้นบันไดตามพี่ชายไป อย่างน้อยมีกันตั้งสามสี่คนคงพอจะอุ่นใจได้บ้าง               พอเห็นหน้าหวานๆ ของพริกไทยใจก็มาเป็นกอง เด็กหนุ่มปลอบตัวเองแล้วปั้นยิ้มสู้               “กลัวผีเหรอ”               พริกไทยเอียงหน้ามากระซิบกระซาบถาม เล่นเอาหนุ่มน้อยสะดุ้งโหยงแก้ตัวเป็นพัลวัน               “เปล่านี่ ผีที่ไหนจะมาหลอกกลางวันแสกๆ”               “เหรอ...” เด็กสาวหัวเราะคิก ทำไมเธอจะดูไม่ออกว่าคนยืนหน้าซีดอยู่นี้กลัวหรือกล้า “แต่พ่อเราเคยเห็นนะ ไม่ใช่แค่ตนเดียวด้วย พ่อบอกว่ามีเยอะ”               “แล้วเธอไม่กลัวหรือ”               พริกไทยส่ายหน้า โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่มั่นใจว่าเป็นเพราะไม่กลัวหรือเป็นเพราะไม่เชื่อที่บิดาพูดกันแน่               คำพูดคนสติไม่ปกติคุ้มดีคุ้มร้ายจะมีคนเชื่อกันสักกี่คน ถ้าจะมีอยู่บ้างก็เห็นจะเป็นคนทำรายการโทรทัศน์ที่มุ่งหวังให้คนอื่นคล้อยตามเพื่อประโยชน์ในทางธุรกิจของตนเท่านั้น               เสียงพื้นไม้กระดานลั่นดังเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะก้าวเดินของธิปกและน้ำหอม ชายหนุ่มตรวจดูตั้งแต่เดินอยู่ใต้ถุนแล้ว เรือนหลังนี้ก็เป็นดั่งเช่นเรือนไทยสมัยก่อนทั่วๆ ไป ที่ใช้พื้นไม้กระดานทั้งกว้างทั้งหนาเตอะโดยมีรอดไม้รองรับอยู่บนเสาเท่านั้น               เมื่อก่อนคงจะแน่นหนาดี ไม่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดเพราะพื้นไม้บางส่วนผุพังเหมือนในวันนี้แน่               ธิปกลองเดินไปทั่วชานเรือนพบว่ามีเพียงไม่กี่จุดที่เดินแล้วมีเสียงดัง จุดที่เป็นมากที่สุดก็คือบริเวณชานเรือนก่อนขึ้นระเบียงไปสู่หอกลางตรงห้องใหญ่อันเป็นห้องของเจ้าเรือน               ชายหนุ่มคิดคำนวณคร่าวๆ ตามประสาคนเป็นสถาปนิก หากจะซ่อมเรือนหลังนี้คงจะใช้เงินจำนวนไม่น้อย แม้ว่าจะดูด้วยตาเปล่าแล้วเห็นว่ายังสมบูรณ์งดงามอยู่มากก็ตาม               ธิปกกวาดสายตาไปรอบๆ ฉับพลันเขาก็รู้สึกเหมือนเมื่อสักครู่ที่มองท่าน้ำอีกครั้ง หากคราวนี้รุนแรงกว่าเดิม เรือนทั้งหลังไหวโคลงเคลงราวกับเรือน้อยต้องคลื่นในมหาสมุทร แล้วมันก็หมุนติ้วจนเขาไม่รู้ว่าทรงกายอยู่ได้อย่างไร พอบทจะหยุดก็หยุดเสียดื้อๆ ทว่าภาพตรงหน้ากลับเปลี่ยนไปแล้ว               เรือนทั้งเรือนใหม่เอี่ยมพื้นกระดานขัดมันวับ หากก็ยังเหมือนเดิมคือมีน้ำหอมยืนอยู่ใกล้ๆ               ชายหนุ่มมองเธออย่างตะลึงงัน หญิงสาวมิได้สวมเสื้อผ้าชุดเดิม เธอสวมเสื้อห่มสไบนุ่งโจงกระเบนดุจธิดาของผู้มีอันจะกินเมื่อร้อยปีที่ผ่านมาโน่นเลยทีเดียว               “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”               น้ำหอมถามคำถามนี้เป็นครั้งที่สองเมื่อเห็นคู่สนทนาของตนเองยืนโงนเงนจ้องมาทางเธอตาแทบไม่กะพริบ               มองมาก็จริง แต่เหมือนกับมองทะลุผ่านตัวเธอไป               “คุณธิปก”               หญิงสาวต้องเรียกเสียงดัง ชายหนุ่มจึงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนกะพริบตาสองสามครั้งแล้วขานรับ               “ครับ... ทำไมเหรอครับ”               น้ำหอมไม่รู้จะบอกอย่างไร จะว่าเขาแปลกก็ไม่ใช่ ปกติก็ไม่เชิง ยามที่เขาอยู่บนเรือนหลังนี้ดูเหม่อลอยชอบกล จะว่าไปแล้วตัวเธอเองก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างเปลี่ยนไป               เรือนไทยที่เธอย่ำขึ้นย่ำลงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก เรือนไทยที่เมื่อครั้งคุณตายังมีชีวิตอยู่พร่ำบอกว่า               “มันเป็นของหลานครึ่งหนึ่ง”               ไม่เคยมีสักหนที่ขึ้นเรือนแล้วจะทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างนี้เลย...               อะไรทำให้เปลี่ยนไป               “นั่งพักสักหน่อยไหมคะ”               น้ำหอมกล่าวชักชวนแล้วเดินนำไปที่หอนั่งกลางชานโดยไม่รีรอ ธิปกเดินตามแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างหญิงสาวโดยเว้นระยะห่างพอประมาณ               เขายังมึนงงไม่หายกับภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเมื่อสักครู่ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าชัดเจนหรือเลือนราง เป็นความฝันหรือเป็นความจริง หากที่แน่ๆ เขาหลงใหลความรู้สึกเช่นนั้น               ครั้นเมื่อน้ำหอมส่งเสียงเรียก ภาพทั้งหมดก็ดับวูบสูญสลายกลับกลายเป็นดังเดิม เขาพยายามหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร...               ไม่มีคำตอบ...               เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นมาจากธัชพลกับพริกไทยที่ยืนคุยกันอยู่ริมชาน ดูเหมือนทั้งคู่จะถูกคอกันอย่างรวดเร็วตามประสาเด็กหนุ่มเด็กสาววัยเดียวกัน               ธิปกนั่งมองด้วยความสบายใจ มิตรภาพเป็นสิ่งที่สวยงาม ไม่มีใครดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยความโกรธแค้น ความอาฆาตพยาบาทรังแต่จะฉุดให้ตกอยู่ในความชั่วร้ายไม่จบไม่สิ้น               สายลมพัดกรูใบไม้ร่วงกราว บรรยากาศอย่างนี้ชวนให้เอกเขนกยิ่งนัก ธิปกอดคิดไม่ได้ ถ้าวันหนึ่งเขาปลดเปลื้องจากภาระทั้งปวง และมีเงินจำนวนหนึ่ง เขาก็ปรารถนาจะมีชีวิตอยู่ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมเหล่านี้ หนึ่งวันของที่นี่เหมือนกับจะทอดยาวเนิ่นนานกว่าหนึ่งวันของในเมือง ชีวิตที่ไม่เร่งรีบดั่งสายน้ำไหลเอื่อย สงบ และเยือกเย็น               เสียงกลองเพลแว่วมาแต่ไกล ถึงแม้ธิปกจะเคยเข้าวัดแทบจะนับครั้งได้ แต่เขาก็รู้ว่าขณะนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดนาฬิกาแล้ว นี่ก็เป็นอีกประการหนึ่งซึ่งคนห่างวัดอย่างเขาไม่เคยสัมผัส               “กลับกันเถอะค่ะ” น้ำหอมพูดอย่างเกรงใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าเบื่อหน่ายกับการเอกเขนกอยู่บนหอนั่งเลย “วันนี้เป็นวันพระ ดิฉันจัดเตรียมอาหารกลางวันไว้แล้ว อยู่รับประทานด้วยกันก่อนนะคะ”               ชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ทำให้หญิงสาวหัวเราะก่อนพูดต่อ               “ไม่ใช่เอามาจากวัดนะคะ ดิฉันหมายถึงวันนี้เป็นวันพระ คุณพ่อคุณแม่ก็เลยทำอาหารเพื่อไปทำบุญมากกว่าปกติ ส่วนหนึ่งก็แบ่งไว้เป็นอาหารกลางวันนะค่ะ”               “อ้อ...” ธิปกหัวเราะตาม “ผมนึกว่าคุณจะชวนผมไปกินข้าววัดเสียอีก”               “ถ้าคุณอยากไป ดิฉันพาไปได้นะคะ”               ท่าทางขึงขังของหญิงสาว บ่งบอกให้ชายหนุ่มรู้ว่าเธอพูดจริง               “ไว้วันหลังเถิดครับ เอาไว้ผมมาอยู่ที่นี่เมื่อไหร่ คงได้รบกวนคุณแน่ๆ”               น้ำหอมยิ้มรับ กลบเกลื่อนความรู้สึกบางประการ ในเวลาที่เขาเช่าเรือนหลังนี้อยู่ ไม่แน่นัก เธออาจจะไม่มีโอกาสกลับมาบ้านเลยก็ได้               มิตรภาพที่ก่อเกิดขึ้นในระยะเวลาอันสั้นทำให้ธิปกแปลกใจไม่น้อย แท้จริงแล้วน้ำหอมเป็นคนอย่างไรกันแน่ บทจะเข้มงวดก็วางเงื่อนไขในการเช่าเสียจนเขาอึดอัด ครั้นปล่อยวางก็ดั่งคนใช้ชีวิตเรียบง่ายมีน้ำใจเหลือเฟือ ไหนจะความงมงายในเรื่องภูตผีปีศาจตามที่เคยเจอในร้านกาแฟเมื่อวันก่อนนั่นอีก มาวันนี้ไม่หลงเหลือเค้าแห่งความเชื่อถือไสยศาสตร์อยู่เลย               นอกจากจะแกล้งขู่ให้เขาขำเล่นเท่านั้น               นึกๆ ไปน่าจะย้ายมาอยู่เสียตั้งแต่วันนี้พรุ่งนี้ และถ้าไม่ต้องรับผิดชอบงานอื่นอีกก็น่าจะดี จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น               ทั้งสี่คนเดินลงจากเรือนลัดเลาะไปตามชายน้ำทางเดิมเหมือนขามา หากใครมีหูทิพย์สามารถได้ยินสรรพเสียงที่มนุษย์ปกติไม่ได้ยินแล้วละก็ คนนั้นจะต้องขนลุกเกรียวด้วยเสียงที่ดังมาจากบริเวณรอบๆ เรือนไทยโบราณหลังนั้น               เป็นเสียงคร่ำครวญโหยหวนของผู้ที่สิงสถิตอยู่บริเวณนั้นมาช้านาน -------------------- จบบทที่ 10 -------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 19 ก.พ. 52 16:37:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7370742/W7370742.html บทที่ 1,2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7415010/W7415010.html บทที่ 3,4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7441557/W7441557.html บทที่ 5-7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7463555/W7463555.html ----------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 19 ก.พ. 52 16:39:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ง่ะ ... มาอ่านคนแรก ตอนสามทุ่ม จองพื้นที่ก่อน ค่อยเลื้อยขึ้นไปปิดตากางนิ้วอ่านค่ะ *********** อ่านจบแล้วค่ะ รู้ทั้งรู้ว่าคนกลัว ถ้าพี่ชายเราหลอกไปแบบนี้ โกรธตายชัก !!! ช่วยพิสูจน์อักษรนะคะ คคห.ที่ 1 ขณะที่น้ำหอมเช็ดศีรษะหลังสระผม โสตประสาทของเธอก็ได้ยินเสียงผิดปกติ [ให้ --> ใน] ห้องนอน... คคห.ที่ 7 หรือถ้าคุณจะมาทางเรือ ก็มีท่าน้ำพอใช้การได้ จะขึ้นที่เรือนหลังโน้น หรือท่าน้ำเรือนหลังนี้ได้ทั้งนั้น [คะ --> ค่ะ]” “ไม่ใช่เอามาจากวัดนะคะ ดิฉันหมายถึงวันนี้เป็นวันพระ คุณพ่อคุณแม่ก็เลยทำอาหารเพื่อไปทำบุญมากกว่าปกติ ส่วนหนึ่งก็แบ่งไว้เป็นอาหารกลางวัน [นะค่ะ --> น่ะค่ะ]” เอ๊...สิงสถิต ... มี "ย์"  หรือเปล่า? ไม่แน่ใจค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 52 18:23:53 จากคุณ : แพรวดาว - [ 19 ก.พ. 52 17:13:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอาเสื้อมาปูแถวหน้า จะได้เห็นว่ามาเป็นกำลังใจให้ครับ ตอนอื่น ๆ ก็มานะครับ แค่ไม่ได้ลงชื่อให้รู้ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 19 ก.พ. 52 17:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอ่อ...เริ่มน่ากลัวแล้วสิคะ หนูกุมารทองเนี่ยชอบเค้าถึงขนาดตามไปด้วยแล้วทำไมต้องแกล้งหลอกหนูน้ำหอมด้วย ปล. อยากดูฤทธิ์กุมารทองปะทะผีนางพราย อิอิ จากคุณ : ริวไผ่ - [ 19 ก.พ. 52 18:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ้าว กุมารทองไม่ช่วยให้ได้งานที่ไปสัมภาษณ์นี่ จากคุณ : ลูนาติก - [ 19 ก.พ. 52 19:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .. เอ่อ...ควรใส่คำเตือนนะคะ ห้ามอ่านเวลาวิกาล จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 19 ก.พ. 52 19:33:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ในที่สุดก็การรอคอยก็สัมฤทธิผล... ได้อ่านตอนใหม่แล้ว แต่...เริ่มกลัวมากขึ้น   อ่านทำไมเนี่ย...กลัวก็กลัว อยากอ่านก็อยากอ่าน... (ถูกพี่ๆ หัวเราะทุกทีเลย เวลาไปเล่าๆ หลังอ่าน - -") มณีคุยกับพี่ๆ อยู่ว่า พี่ตั๋มปั่นต้นฉบับเพลินไม่มาโพสต์เลย ที่แท้ก็ไม่สบายด้วย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ พวกน้องๆ เป็นห่วงค่ะ     หุหุ คุณกุมารทองจะกลั่นแกล้งน้ำหอมก็ไม่เป็นไร แต่คุณกุมารทองอย่าลืมช่วยให้หนังสือขายดีๆ ด้วยนะค๊า บ้านเรือนไทย...ริมน้ำ...บรรยากาศชวนวังเวงเจงๆ จากคุณ : manimontra - [ 19 ก.พ. 52 20:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ทำไมกุมารทองถึงติดตามน้ำหอมคะ ทั้งที่ไม่ใช่คนซื้อซักหน่อย ธิปกกับน้ำหอมมีอดีตกันยาวแน่เลย กลับมาพบกันอีก ถึงต้องชะตากันเหลือเกิน กุมารกับผีๆๆทั้งหลาย ใกล้แสดงตัวเต็มที่แล้วใช่มั้ยคะ จากคุณ : goldensun - [ 19 ก.พ. 52 22:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ้าว แล้วทำไมกุมารทองไพล่ไปตามน้ำหอม หรือจริงๆ ตามมาตั้งแต่บ้านต่างหาก รายการทีวีปลุกผี จากคุณ : scottie - [ 19 ก.พ. 52 23:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 16 น้องชาย-น้องสาวพระเอกนี่แสบจริงๆนะคะเนี่ย อ่านถึงตอนนี้แล้วพอจะเดาเรื่องได้บ้างแล้ว แต่คงต้องเก็บรายละเอียดจากตอนต่อๆ   อีกอย่างเรื่องนี้ออกทันงานหนังสือใช่ไหมคะ จากคุณ : IAmJin - [ 20 ก.พ. 52 00:07:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เพิ่งเป็นสมาชิกที่นี่ได้ไม่นาน มาเห็นชื่อเรื่อง น่าติดตามอ่าน เพราะชอบเรื่องลึกลับ น่ากลัว อ่านแล้วเลือดมันสูบฉีดดี ขอสมัครมาปูเสื่ออ่าน ด้วยคนนะคะ คุณตั๋ม ขอบคุณค่ะ จากคุณ : luckymom (luckymom) - [ 20 ก.พ. 52 00:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 18 กุมารทองทำฤทธิ์ให้น้ำหอมไม่ได้งานซะแล้ว  ท่าทางกุมารจะมาไม่ค่อยดีกับน้ำหอมซะล่ะมั้ง จากคุณ : mimny (mimny) - [ 20 ก.พ. 52 01:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เย้วันนี้อ่านตอนแดดแจ๋เลย หายไปนานนะคะ มาrefreshหลายรอบแล้ว แต่ก็คุ้มกับการรอคอย หุหุหุ จากคุณ : Mot_anoy - [ 20 ก.พ. 52 02:11:53 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขนาดอ่านตอนเก้าโมงเช้า อากาศแจ่มใสยังน่ากลัวเลย ฮากับคุณน้องทั้งสองของพระเอกมาก ขำมุกสองพ่อลูกหายไป.. นึกว่าสองคนพี่น้องจะโดนผีหลอกกลางวันแสกๆซะแล้ว น้ำหอมกัยธิปกต้องมีอดีตชาติร่วมกันมาก่อนแน่ สนุกดี...รออ่านบทต่อไปนะคะ จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 20 ก.พ. 52 09:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เสียวเลย กลัวใครตามเราไปแล้วคนอื่นเห็นนี่ เดี๋ยวน้ำหอมต้องกลับมาอยู่บ้านแน่เลย จะได้มาช่วยไขปริศนาความพยาบาท แต่กุมารทองคงมาช่วยเนาะ จากคุณ : nasa nasa - [ 21 ก.พ. 52 12:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แง๊ ยิ่งอ่านยิ่งน่ากลัว สัญญากับตัวเองว่า จะอ่านเรื่องนี้ยามที่แดดออกเท่านั้น แถมค่ะ หนมจีนอ่านติดกันหลายตอน จำไม่ได้แล้วว่ามาจากตอนไหน แต่มี กระตือรือร้น เขียนเป็น กะตือรือร้น ที่นึงค่ะ จากคุณ : หนมจีน - [ 21 ก.พ. 52 13:37:08 A:58.37.204.160 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สนุกมาก...เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นโดยมีหลอนๆ ที่เรือนไทยบ้างแล้ว ว่าแต่ขำกับพฤติกรรมของน้องพระเอกมากเลยค่ะ  โดยเฉพาะเจ้าน้องชายคนเล็กนี่ ^ ^ พออ่านถึงตอนที่ว่าธิปกเห็นน้ำหอมใส่ชุดไทย... ทำให้เรานึกถึงภาพนี้ขึ้นมาเลยแฮะ (คือในจินตนาการของเรานะคะ) แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 52 19:52:19 จากคุณ : NMR - [ 21 ก.พ. 52 19:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แวะมาทักค่ะ...แต่นิยายผีๆ ของพี่ตั๋ม น้องขอรออ่านแบบรวมเล่มดีกว่า กลัวหลอนแบบเรื่องที่แล้ว บรื๋อ!!! จากคุณ : Wild Monkey - [ 21 ก.พ. 52 20:59:23 ]

ความคิดเห็นที่ 25 จะมีเหตุผลอื่นหรือเปล่านะ ที่กุมารทองไม่ช่วยให้น้ำหอมได้งาน ส่วนนายธัชพล เห็นสาวเข้าหน่อยลืมกลัวผีเลยแฮะ 555 อืม..สำหรับบันไดเลขคี่เพิ่งจะรู้เหมือนกันค่ะ ทั้งๆที่บ้านใน ต่างจังหวัดของเราเองก็มีทำขั้นบันไดอยู่ ไม่ได้สังเกตเลย ลองโทรไป ถามแม่ เขาก็บอกว่า คนโบราณเขาถือเหมือนอย่างในเรื่องนี้เลยค่ะ   โอย ของใกล้ตัวแท้ๆ  นึกแล้วก็ขนลุกเหมือนกันนะคะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 52 22:09:12 จากคุณ : กระต่ายสีขาว - [ 22 ก.พ. 52 22:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เง้อ - -" อีกแล้วววว พอดีเป็นช่วงสอบ อ่านหนังสือเครียดเลยเข้ามาเล่นๆ แล้วก็อดใจที่จะไม่อ่านไม่ได้ ตอนนี้ก็นั่งอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือคนเดียว ชาวบ้านชาวเมืองเขาก็หลับกันหมด ฮือๆ คืนนี้จะหลับตีอะไรล่ะเนี่ย T^T รอตอนต่อไปนะคะ ^^" จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) - [ 27 ก.พ. 52 01:58:06 ]