ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ "ป๊า นะป๊านะ ให้วินเล่นเกมนี้เถอะนะ" เด็กชายวินเขย่าแขนออดอ้อนพ่อสุดฤทธิ์ เพื่อที่จะได้เล่นเกมสุดฮิต ที่ได้เป็นรางวัลสำหรับเกรดสี่จุดศูนย์ศูนย์จากอาม่า แต่น่าเสียดาย ที่เวลาผ่านไปจนเกือบจะถึงปี 2700 อยู่รอมร่อกองเซ็นเซอร์เมืองไทยก็ยังมีมาตรฐานแบบเดิมๆ ดังนั้นเด็กชายวินที่อีกไม่ถึงเดือนจะได้เป็นนายวินแล้ว ก็ยังต้องมีผู้ปกครองเข้าไปอยู่ด้วยตลอดการเล่นเกม หาไม่แล้วบริษัทเกมจะไม่ยอมลงทะเบียนให้อย่างเด็ดขาด "ก็ไม่ได้ห้าม แต่ใครจะมีเวลาว่างไปเล่นกับแกได้" ปะป๋าตอบด้วยเสียงอ่อนอกอ่อนใจ "ป๊าว่า น้องหมวยเขาจะว่างหรือเปล่า" ม่าม๊าเสนอน้องสาวคนเล็กของป๊าเป็นตัวช่วย "อาหมวยหรือครับ" วินตาใสปิ๊งขึ้นมาทันใด แล้วก็วิ่งไปต่อโทรศัพท์หาอาหมวยทันที "อาหมวยทำไรอยู่อะ" วินถามเมื่อเห็นจอภาพเป็นสีดำ บ่งบอกว่าปลายสายไม่อนุญาตให้แสดงภาพ แต่เพียงครู่เดียว ภาพก็ปรากฏขึ้น ทั้งบ้านเลยได้เห็นอาหมวยงัวเงียลุกมาคุยโทรศัพท์ในชุดนอนลายหมีน้อยสีชมพู "ว่าไงนายวิน" อาหมวยถามทั้งที่ยังไม่ลืมตา "อาหมวยน้อย นี่มันบ่ายสองแล้วนะ ลื้อยังไม่ตื่นอีกเหรอ" พอเห็นภาพปุ๊บ ป๊าก็แหวกทางมาหน้าจอ แล้วก็ดุน้องทันที "ตั่วเฮียก็ หมวยทำแลปถึงเช้า เพิ่งจะได้นอนตอนใกล้ๆแปดโมง ยังไม่ครบแปดชั่วโมงเลย" อาหมวยชี้แจงอย่างไม่ค่อยจะเต็มตื่นนัก ช่วงนี้เธอนอนเช้าเป็นกิจวัตรเพราะอยู่ในช่วงโค้งสุดท้ายก่อนจบ ป.โท "ป๊าอย่าเพิ่งดุอาหมวยสิ ให้วินคุยก่อน" วินแทรกตัวกลับเข้ามาที่หน้าจอ "เอ้าพูดมา" ตอนนี้อาหมวยลุกมานั่งขัดสมาธิรอฟังหลายชาย "อาหมวยมาเล่นเกมกับวินนะ" "เกมไหน" อาหมวยถามเนือยๆ เจ้าหลานชายที่อายุห่างกันแค่สิบปีนี้ มีเรื่องมาชวนเล่นอยู่บ่อยๆจนชักจะชิน ก็มีช่วงที่มันเข้าวัยรุ่นนี่แหละที่ชักจะห่างๆไปบ้าง แต่การชวนให้เล่นด้วยกันก็ยังเป็นเรื่องปกติอยู่ดี "ตำนานสงครามมหายุทธไง อาหมวย" วินหมายถึงหนึ่งในเกมยุคใหม่ที่อาศัยการเชื่อมต่อผ่านคลื่นสมองสร้างโลกเสมือนจริงขึ้นมาให้คนเข้าไปเล่นเกม "ไม่เอาอะ น่ากลัว" หมวยปฏิเสธทันที ก็เกมนี้มันโฆษณาว่าให้ผู้เล่นสร้างสรรค์เกมกันเอง แถมกำหนดให้มีช่วงเวลามหาสงครามปีละหนึ่งครั้ง ครั้งละหนึ่งเดือน ที่ใครฆ่าใครก็ได้ในเกม พวกเล่นเกมแบบลุยเดี่ยว พอถึงช่วงนี้ก็ต้องหาทางเข้ากลุ่ม ไม่งั้นซี้แหง และถึงจะหากลุ่มได้ ถ้ากลุ่มแพ้สงครามก็ทั้งตาย แถมยังเสียค่าปรับกับเขาอยู่ดี น่ากลัวจะตาย ไม่เอาหรอก "ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย ตอนนี้มีแค่ตีๆสัตว์ประหลาดให้เลเวลขึ้นเท่านั้นแหละ มหาสงครามกว่าจะเริ่มก็นู้นนนน ปลายปี ต้องรอให้ทุกคนมีวันหยุดยาวพร้อมกันทั้งโลก เขาถึงจะลุยกัน หรือถ้าอาหมวยกลัวอยู่ก็หลบๆอยู่ในเมืองเอา วินเล่นเองได้ แต่พวกเซ็นเซอร์เขาจะให้วินมีผู้ปกครองเข้าออกเกมพร้อมกันทุกครั้งเท่านั้นเอง" วินเกลี้ยกล่อมเต็มที่ "หมวยช่วยหน่อยได้ไหม พวกพี่ไม่ว่างเล่นกับลูกจริงๆ ถ้าตกลงเดี๋ยวพี่รับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด รวมค่าเครื่องด้วยเอ้า" ม่าม๊าช่วยเต็มที่ "ไม่ต้องหรอกอาซ้อ" อาหมวยถอนหายใจก่อนจะยอมแพ้ ขนกันทั้งบ้านมาพูดขนาดนี้ บ่ายเบี่ยงไปก็เท่านั้น ยังไงก็ต้องตกลงอยู่ดี "หมวยมีเครื่องอยู่แล้ว ปกติต้องใช้ทั้งทำงานทั้งเรียน ดีกว่าเครื่องใหม่ของเจ้าวินอีก ส่วนเรื่องค่าเกมก็ไม่ต้อง นิดหน่อยเอง ว่าแต่หมวยต้องเล่นเป็นเพื่อนวินนานแค่ไหนล่ะเนี่ย" "ถ้าแค่ทวีปเริ่มต้น พอถึงวันเกิดวิน อาหมวยก็ไม่ต้องเข้าพร้อมกันแล้ว แต่ถ้าไปทวีปใหญ่ ต้องรอจนวินอายุสิบแปดแน่ะ" ก็มหาสงครามเขาเล่นกันเฉพาะทวีปใหญ่ไง กองเซ็นเซอร์เขาเลยจัดให้คนละเรท เจ้าวินเด็กฉลาดก็เลยต้องบอกไว้ก่อน เผื่อเลเวลถึงหลังวันเกิด จะได้ย้ายไปเล่นที่ทวีปใหญ่ โดยอาหมวยไม่โวยวาย "งั้นแกอยู่มันแค่ทวีปเริ่มต้นนี่แหละ อย่าไปไหนเลย" อาหมวยส่งมะเหงกผ่านจอภาพมาให้หลานรัก อย่างรู้ทัน เมื่อตกลงกันได้ ทั้งคู่ก็นัดหมายกันไปลงทะเบียนที่ร้านเกมใกล้บ้าน เนื่องจากต้องทำเป็นลอกอินคู่ ------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 21 ก.พ. 52 02:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 1 เข้าเกม ที่ร้านเกม ณ จุดลงทะเบียน "เนื่องจากน้องวินยังอายุไม่ถึงเกณฑ์ที่จะเล่นเกมคนเดียวได้ ทั้งอาทั้งหลานต้องใช้สถานะจริงในการลงทะเบียนนะครับ" ลุงหมายเจ้าของร้านอธิบายพร้อมๆกับตรวจสอบเอกสารต่างๆในเวลาเดียวกัน ลูกค้าใหม่สองคนก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆรับทราบอย่างเดียว จนลุงอธิบายเสร็จนั่นแหละ ถึงได้ไปสแกนม่านตา บันทึกลายนิ้วมือและทำคำสั่งเสียงกัน "อ้อ เกือบลืม ทั้งสองคนมีบัญชีธนาคารสำหรับการติดต่อซื้อขายในเกมหรือยัง" หมวยทำหน้างง คุณลุงเลยอธิบายต่อ "คืองี้ เกมนี้บริษัทเกมเขารับซื้อขายเงินในเกมด้วยเงินจริงด้วย พวกเล่นเกมมืออาชีพเลยเล่นเกมนี้กันคึกคัก ทั้งขายเงิน ขายไอเทม ซึ่งการค้าขายนี่ทำได้ระหว่างที่อยู่ในเกมเลย คนส่วนใหญ่ก็เลยมีบัญชีธนาคารไว้ด้วย เพื่อความสะดวก" "หนูคงไม่เล่นจริงจังขนาดนั้นมังคะ" หมวยบอกเสียงอ่อน "อาหมวย เราจ่ายค่าเกมด้วยเงินในเกมก็ได้นะ" หลานชายกระตุกแขนให้ข้อมูลเพิ่ม ส่วนลุงหมายก็ได้แต่ยิ้ม เพราะเงินในเกมนี้ มันหายากสุดๆ พวกมือใหม่ทั้งหลาย แค่หาใช้พอใช้ในเกมก็หืดขึ้นคอแล้ว อย่าคิดว่าจะเอามาจ่ายค่าเกมเลย "เอางั้นก็ได้" หมวยสรุปก่อนจะให้เลขบัญชีไป วินเองก็รีบยื่นเลขบัญชีออมสินของตัวเองที่เตรียมมาแล้วเข้าไปด้วย "โอเค งั้นลุงแถมด้วยการเปิดบัญชีธนาคารในเกมให้เลยทั้งคู่ เรียบร้อยแล้วก็เข้าเกมได้เลย หลังจากเข้าเกม อาหลานจะต้องแยกกันไปสร้างตัวละครก่อนนะ พอเสร็จแล้วก็จะไปเจอกันที่อาคารเริ่มต้นเอง อ้อ ถ้าหากันไม่เจอให้ดูที่กำไลข้อมือ แล้วเปิดช่องญาตินะ ลอกอินที่ต้องมีผู้ปกครองดูแลแบบนี้ จะติดต่อกันได้ตลอดเวลาผ่านช่องนี้ ต่อให้อยู่ในช่วงเวลารอเกิดใหม่ก็เถอะ" "ขอบคุณค่ะ/ครับ" ------------------------------- เมื่อลอกอิน ทั้งหมวยและวินก็อยู่ในห้องสีขาวเต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ อันเป็นที่สร้างตัวละครของเกม แม้ห้องจะเหมือนกัน Non Player Character (NPC) ตัวเดียวกัน แต่ความจริงทั้งคู่อยู่คนละห้อง NPC - กรุณาตั้งชื่อด้วยค่ะ หมวย - หมวย (ชื่อนี้แหละ ขี้เกียจคิด) วิน - Elohim (ชื่อแรกของพระเจ้าที่พบในไบเบิลเชียวนะ หวังว่ายังไม่มีใครใช้นะ) NPC - ชื่อนี้ใช้ได้ ต้องการยืนยันไหมคะ หมวย/วิน - ยืนยัน NPC - ตัวละครจะจำลองจากรูปร่างหน้าตาของท่านเอง แต่ท่านสามารถปรับเปลี่ยนได้ โดยปรับอายุเพิ่มขึ้นหรือลดลงได้ไม่เกินสิบปี และเปลี่ยนทรงผม สีตาและสีผิวได้คะ หมวยพึมพำ - ลดได้สิบปี (แต่ NPC ได้ยินแล้วนึกว่าเธอออกคำสั่งให้ลดอายุสิบปี) วินพึมพำ - เพิ่มได้ด้วยแฮะ เอาให้ใกล้ๆอาหมวยหน่อยก็ดี สักห้าก็แล้วกัน (NPC คิดว่าเพิ่มอายุห้าปี) NPC - ยืนยันไหมคะ หมวย/วิน - คะ/ครับ? (เสียงสูงเป็นเชิงถาม แต่ NPC แยกไม่ออก คิดว่ายืนยัน) NPC - ต้องการจะเปลี่ยนสีตาไหมคะ หลังจากนั้นก็ตามด้วยสีผม กับสีผิว หมวยไม่เปลี่ยนอะไรเลยเพราะขี้เกียจ ก็เลยไม่ดูกระจกที่เขาให้ดูเพื่อตรวจสอบความพอใจด้วย ก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย มันก็เหมือนกระจกที่บ้านนั่นแหละ จะดูไปทำไม จริงไหม ส่วนวินก็เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก พยายามลบภาพตี๋น้อยของตัวเต็มที่ จนในที่สุดก็ได้ตาสีเขียว ผมสีม่วงแต่ตัวขาวจั้วะเหมือนเดิม ด้วยเหตุผลว่า คนดำตาตี่นี่มันพิลึกกว่าตี๋น้อยตาตี่เยอะเลย ขาวๆเหมือนเดิมแหละดีแล้ว เมื่อสร้างตัวละครเสร็จทั้งคู่ต่างก็ลืมไปแล้วว่าน่าจะเปลี่ยนได้อีกหนึ่งอย่างคืออายุ เอ นั่นสิ ทำไม NPC ไม่เห็นถาม ------------------------------ "ยินดีต้อนรับเข้าสู่ตำนานสงครามมหายุทธค่ะ" เมื่อเสียง NPC พูดจบทั้งหมวยและวินก็เข้ามาอยู่ในห้องแคบๆพอดีตัว แต่อยู่คนละห้องเหมือนเดิม พอลืมตาขึ้น หมวยก็เริ่มวิจารณ์ "สถานที่เกิดอย่างกะตู้เสื้อผ้า ดีนะที่ทำประตูแบบหนังจีน เลยมีแสงไฟลอดผ่านกระดาษที่ปิดไว้มาได้ ไม่งั้นต้องนะพวกกลัวที่มืดที่แคบร้องกรี๊ดบ้านแตกไปแล้ว" ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นผลักประตู "เฮ้ย ทำไมมือมันเล็กลงหรือเปล่าหว่า แล้วไอ้ประตูนี่มันทำผิดสัดส่วนไปนิดนึงไหม" แต่ก็เลิกสนใจ ผลักประตูเดินออกไปทันที "เฮ้ย" วินที่ออกมารออยู่ก่อนแล้วร้องลั่น "อาหมวยลดอายุตัวเองเหรอ" หมวยมองตัวประหลาดหัวสีม่วงสูงเกือบร้อยแปดสิบห้าในชุดผ้าฝ้ายซอมซ่อสีน้ำตาลตุ่นๆอย่างแปลกใจ "นี่แกเหรอเจ้าวิน นี่วินเพิ่มอายุใช่ไหมนี่ สูงขึ้นเกือบสามสิบเซนต์เลยนะเนี่ย" และพอนึกได้ว่าเจ้าวินถามว่าอะไร เธอก็เริ่มสำรวจตัวเอง "ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนไปสักหน่อย" "อาหมวยกลายเป็นเด็กอายุเท่าวินแล้ว เตี้ยลงด้วย ไม่เชื่อก็ดูสิ" เจ้าวินลากหมวยไปที่กระจกบานหนึ่งในห้องนั้น หมวยเดินตามไปแต่โดยดี แต่ก็บ่นงึมงำไปตามทาง "ฉันว่าแกนั่นแหละ เพิ่มอายุจนตัวสูงขึ้นแล้วมาว่าฉัน ฉันไม่ได้สั่งให้ลดอายุสักหน่อย" แต่พอเห็นหมวยน้อยหน้าตาบ้องแบ๊วในกระจกก็ชะงักกึก "นี่ตูโดนลดอายุจริงๆหรือนี่" "อาหมวย วินขอโทษนะ" เจ้าวินยิ้มกริ่ม ยกมือไหว้ท่วมหัว "เออ" อาหมวยขานรับอย่างงงๆ พอเออปุ๊บ เจ้าวินก็ปราดเข้ามาเอามือขยี้หัว ดึงแก้ม จับฟัด จน "เฮ้ยหยุด เล่นอะไรฟะ" "ก็มันเขี้ยวอะ อาหมวยตอนอายุเท่านี้นี่น่าฟัดจัง วินขอโทษก่อนแล้วไง อย่าโกรธวินนะอาหมวยนะ" "พอเลยแก ออกจากเกม ไม่เอาแล้วตัวนี้ ออกไปสร้างตัวละครใหม่กัน" "อ๊าก อย่านะอาหมวย ขืนอาหมวยออกผมก็ต้องออกด้วยโดยอัตโนมัติ ที่เสียเวลามาทั้งเช้าก็ต้องเริ่มใหม่หมดเลยนะสิ" แอ๊ด สาวสวยในชุดจียโบราญสีฟ้าอ่อนก้าวเข้ามาในห้อง "เอ่อ ไม่ทราบว่ามีปัญหาในการเข้าเกมหรือเปล่าคะ" หมวยจึงต้องเลิกโวยวายหันไปสนใจคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่แทน และพอรู้ว่าเธอเป็น NPC ของอาคารเริ่มต้น หมวยก็เข้าประเด็นทันที "จะออกจากเกมได้อย่างไรคะ" NPC สาวทำหน้างุนงงเล็กน้อยที่เพิ่งมีคนเข้าเกมมาก็จะขอออกเลย แถมยังเป็นเด็กที่ส่วนใหญ่มักจะเป็นฝ่ายรบเร้าให้ผู้ปกครองพามาเล่นเสียด้วยสิ "การออกจากเกมทำได้โดยการเช่าห้องพักที่โรงแรมในเมืองต่างๆ หรือที่บ้านของผู้เล่นค่ะ" "แล้วบ้านอยู่ไหน" "ตอนนี้คุณยังไม่มีบ้านคะ ต้องซื้อจากธนาคาร" "อืมม แล้วบ้านราคาเท่าไร" "ห้าแสนเหรียญทองค่ะ" "หา" หมวยร้องเสียงหลง แล้วเมื่อไหร่จะได้ออกจากเกมฟะ "งั้นค่าเช่าโรงแรมมันเท่าไร" "ห้องสำหรับออกจากเกมอย่างเดียวราคาหนึ่งร้อยเหรียญเงิน หรือหนึ่งเหรียญทองค่ะ" หมวยกลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อได้ยินตัวเลข "วิน แล้วตอนนี้เรามีเงินอยู่เท่าไร" "ศูนย์เหรียญ อาหมวย ก็เรายังไม่ได้เริ่มเล่นเกมเลยนี่นา" วินตอบอย่างผู้มีชัย เท่านี้อาหมวยก็ต้องปล่อยให้เขาไปหาเงินเพื่อออกจากเกมแล้ว หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็นั่งฟัง NPC บรรยายเรื่องวิธีเล่นเกม ซึ่งก็ไม่มีอะไรมาก ออกจะซับซ้อนน้อยกว่าเกมอื่นสักด้วยซ้ำ เพราะผู้เล่นใหม่จะได้มาแค่พลังชีวิตห้าร้อย ค่าความแข็งแรง ความคล่องแคล่ว อย่างละห้า พลังเวทย์ยังไม่มีต้องรอให้ได้ทักษะหรือทำเควสสำเร็จถึงจะเริ่มสะสมได้ ส่วนการฝึกทักษะและเงื่อนไขการได้อาชีพให้ทดลองเรียนรู้เอง ทางบริษัทไม่มีคู่มือให้ แต่จะไปสอบถามพูดคุยกับผู้เล่นด้วยกันเองก็ได้ แต่ก็ไม่ค่อยจะมีใครยอมบอกกันหรอก นอกจากจะเป็นทักษะพื้นๆหรือเป็นคนอยู่ในกิลด์เดียวกัน พอได้ยินข้อมูล หมวยก็ยิ่งเซ็ง นึกแล้วไม่มีผิด ยิ่งเป็นเกมที่ทำมาหาเงินได้ ก็ยิ่งมีแต่พวกเห็นแก่ตัว แต่เกมนี้มันคงสนุกและป้องกันการโกงได้สมคำโฆษณานั่นแหละ ถึงได้มีคนเป็นล้านเสียเงินเข้ามาเล่นตั้งสองปีแล้ว ถ้าเป็นเกมอื่น อายุขนาดนี้ คงมีคนโกงเกมสำเร็จจนต้องปิดเวบไปแล้วมั้ง "อาหมวย งั้นวินไปเก็บเลเวลละนะ จะไปด้วยกันหรือจะอยู่ที่นี่" "ไปเหอะ ขี้เกียจออกไปฆ่าสัตว์อสูร" หมวยตอบด้วยสีหน้าสุดเซ็ง ได้คำตอบเท่านี้ เจ้าวินก็กระโดดโลดเต้นด้วยความลิงโลดออกไปทันใด ผิดกับ NPC ที่ฟังจนคิ้วขมวด "ไม่ไปเก็บเลเวลหรือคะ" "ไม่อะ ไม่สนุก" "ไม่สนุกยังไงคะ" "ก็ตอนเลเวลต่ำๆก็มีแต่ตัวไม่น่ากลัว อย่างหนอน อย่างกระต่าย ใช่ไหมล่ะ" NPC สาวพยักหน้า ก่อนจะบอก "ก็ต้องจัดให้เหมาะกับระดับความสามารถของผู้เล่นไงคะ" "แต่มันไม่เห็นน่าฆ่าสักตัว ไม่ได้มาสร้างความเดือดร้อนหรือทำอะไรเราสักหน่อย จะไปฆ่ามันทำไม" "ตัวที่สร้างความเดือดร้อนก็มีนะคะ" "แต่มันก็เป็นพวกเลเวลสูงๆ มือใหม่อย่างฉันสู้ไม่ได้อยู่แล้วนี่ จะออกไปหาเรื่องใส่ตัวทำไมล่ะ" หมวยตอบหน้าตาเฉย จน NPC ที่เป็นคนจริงเริ่มขมวดคิ้ว แล้วเจ้าเด็กนี่มันเข้ามาเล่นทำไมฟะ แต่หน้าที่ย่อมเป็นหน้าที่ เธอจึงต้องทำงานต่อไป "สรุปว่าหนูจะไม่ฆ่าสัตว์อสูรเลเวลต่ำๆ ยืนยันไหมคะ" "ค่ะ" หมวยชักเริ่มสะดุดใจ อย่าบอกนะว่ามีเควส "หนูคิดว่าจะไม่ฆ่าสัตว์อสูรตั้งแต่เลเวลไหนถึงเลเวลไหนคะ" "ไม่รู้สิ" หมวยคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถาม "มีเลเวลไหนบ้างล่ะไม่ทำอันตรายตัวผู้เล่นก่อน" "นอกจากการแบ่งประเภทตามสายพันธุ์แล้ว สัตว์อสูรที่ต่ำกว่าเลเวลสิบจะไม่ทำร้ายผู้เล่นก่อนค่ะ" "งั้นก็ ตั้งแต่หนึ่งถึงเก้าก็แล้วกัน" "หนูยืนยันนะคะว่าจะไม่ทำร้ายสัตว์อสูรตั้งแต่เลเวลหนึ่งจนถึงเลเวลเก้า" "ยืนยันค่ะ" หมวยคิดในใจ ตูจะได้เควสอะไรฟะ "เนื่องจากการเล่นเกมนี้ต้องใช้เงินในการทำกิจกรรมที่ขาดไม่ได้ คือการซื้ออาหารและออกจากเกม และรายได้ของผู้เล่นจะได้มากจากการฆ่าสัตว์อสูรเป็นส่วนใหญ่ แต่เนื่องจากคุณเป็นผู้เล่นคนแรกที่ยืนยันที่จะไม่ฆ่าสัตว์อสูรตั้งแต่เลเวลหนึ่งจนถึงเก้า ทางบริษัทจึงจัดภารกิจเพื่อให้คุณหารายได้สำหรับเป็นค่าใช้จ่ายในเกม จะรับไหมคะ" "เอ่อ ก็ต้องรับอยู่แล้ว" แต่มันภารกิจอะไรอ่า ---------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 52 03:13:06 จากคุณ : Deckard - [ 21 ก.พ. 52 03:09:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 2 ภารกิจลับ ย๊ากกก ทันทีไอ้ตัวประหลาดหัวสีม่วงใช้ดาบไม้ฟาดหัวกระต่ายน้อยจนเดี้ยงคาที่ เขาก็ได้ยินเสียงระบบประกาศทันที ผู้เล่น Elohim ได้รับประสบการณ์ 3 แต้ม ครบเงื่อนไข ได้เลื่อนระดับเป็นเลเวล 2 ได้ทักษะฟาดระดับ 3 ทักษะแทงระดับ 2 ตัวประหลาดหัวสีม่วงบ่นพึม "ได้ประสบการณ์น้อยจัง ฟาดไปเกือบร้อยตัวเพิ่งได้เลื่อนระดับ" เจ้าตัวเดินไปเก็บของที่ตก ได้ขนกระต่ายหนึ่งพวงกับเงินอีกห้าเหรียญเงิน "จริงๆก็ได้ค่าออกจากเกมแล้วนะ แต่อย่าเพิ่งกลับดีกว่า หาเงินให้เยอะๆกว่านี้อีกหน่อย เผื่ออาหมวยเจออะไรน่าสนใจในเมือง อาจจะยังไม่อยากกลับก็ได้" "เฮ้ นายเป็นพวกมือใหม่เหมือนใช่ไหม เลเวลอะไรแล้ว รวมกันไปล่าหมาจิ้งจอกทางโน้นไหม" เจ้าวินหลายชายตัวดีเริ่มมีเพื่อนสร้างปาร์ตี้ไปเก็บเลเวลที่ป่าทางตะวันออกเสียแล้ว อืมม แล้วอาหมวยล่ะ ---------------------------------- "ภารกิจลับบ้าอะไรฟะ นี่มันงานกรรมกรชัดๆ" อาหมวยบ่นไปหยิบก้อนแร่ที่กองเป็นภูเขาอยู่ตรงหน้าไปโยนลงกะบะที่อยู่ด้านข้างไป ที่ข้างตัวอาหมวยมีกะบะอยู่สามกะบะ แต่ละกะบะติดป้าย แร่เหล็กระดับต่ำ ระดับกลางและระดับสูงตามลำดับ ใช่แล้วอาหมวยได้รับภารกิจคนงานสัญจร ต้องไปทำงานรับจ้างตามร้านค้าต่างๆของเมืองร้านละหนึ่งวันตามเวลาในเกม เป็นภารกิจลับที่ทางสมาคมคุ้มครองผู้บริโภคนานาชาติบังคับให้บริษัทจัดให้มีขึ้น เพราะเกมนี้บังคับให้ต้องมีค่าใช้จ่ายไม่ว่าจะอยู่ในเกมหรือจะออกจากเกมทั้งๆที่เก็บค่าเล่นแล้ว ดังนั้นก็ควรจะมีทางออกให้คนที่จ่ายเงินเข้ามาเล่นเกมแล้วแต่ไม่สนุกกับการฆ่าสัตว์อสูร ได้ออกจากเกมโดยไม่ต้องเสียเงินเพิ่ม ตอนที่สร้างภารกิจนี้มีการถกเถียงกันวุ่นวายเลยทีเดียว เพราะเกมนี้ใช้วิธีการเรียนรู้ทักษะจากการทำกิจกรรมในเกม การให้ไปเป็นคนงานในร้านต่างๆในเกม ซึ่งมีทั้งโรงแรมและภัตตาคาร ร้านยา ร้านขายไอเทม และร้านช่างตีเหล็ก ก็เท่ากับการส่งให้ไปเรียนรู้ทักษะพื้นฐานของอาชีพที่ในฝันของนักเล่นเกมมืออาชีพ ตอนแรกสมาคมฯอยากให้คนเล่นได้เงินพอออกจากเกมเท่านั้น โดยให้เลือกว่าจะทำงานที่ร้านไหนจากการสุ่ม แต่ทางบริษัทเห็นว่าถ้าเปิดเป็นภารกิจทั่วไป ไม่นานก็มีคนรู้มากๆเข้า ความลับของอาชีพช่างและนักปรุงยาซึ่งเป็นอาชีพที่ติดอันดับลับสุดยอดจะถูกเปิดเผย แล้วความสมดุลของเกมก็จะโดนนักเล่มมืออาชีพทำลาย สุดท้ายผลเสียก็จะตกอยู่กับนักเล่นอื่นๆ สมาคมฯจึงต้องยอมถอย สุดท้ายมาตกลงกันได้ว่า ทางสมาคมฯยอมให้บริษัทจำกัดทั้งเวลา เงื่อนไขและจำนวนคนที่ได้รับภารกิจ และแต่ต้องให้คนที่ได้รับภารกิจมีโอกาสในการเรียนรู้ทักษะเต็มที่ ภารกิจนี้จึงมีอายุแค่สองปี เงื่อนไขที่ตั้งแม้ไม่ยาก แต่ก็แทบจะไม่มีคนเข้าเงื่อนไข เพราะต้องเป็นคนที่เข้ามาเล่นครั้งแรก ยังไม่ออกจากอาคารเริ่มต้น และยืนยันที่จะไม่ฆ่าสัตว์อสูรเลเวลหนึ่งถึงเก้าต่อหน้า NPC ในอาคารเริ่มต้น ก็ใครบ้างเล่าที่ยอมจ่ายเงินเข้ามาเล่นเกม แต่ไม่ยอมฆ่าสัตว์อสูรเลเวลต่ำๆตั้งแต่แรกเข้าเกมโดยไม่ลองอะไรเลย แถมยังจัดให้เป็นภารกิจที่ให้มีแค่ครั้งเดียว เหลืออีกแค่หนึ่งอาทิตย์ก็จะถอดออกจากรายการอยู่แล้วเชียว แต่หวยดันออกที่อาหมวยเสียก่อน ตอนนี้ NPC ตามร้านค้าต่างๆเลยตัวเกร็งกันไปหมด เพราะเสนองานอย่างเดียวซ้ำๆให้ทำก็ไม่ได้ มีตัวแทนจากสมาคมฯคอยตรวจสอบอยู่ จะเสนอให้ทำงานหลายอย่างก็ไม่ได้ เดี๋ยวได้เรียนรู้ทักษะจนได้อาชีพจะโดนบริษัทตัดโบนัสเอา แต่ละครั้งที่อาหมวยหยิบก้อนแร่ขึ้นมาพิจารณา ก็จะได้ยินเสียงประมาณว่า "แร่เหล็กระดับกลาง ขนาดห้าหน่วย" พอได้ยินเธอก็โยนก้อนแร่ลงกะบะกลางไป เธอทำอย่างนี้จนได้ทักษะจำแนกระดับสามมานานโขแล้ว และก็กำลังเบื่อสุดๆ เธอเหลียวมองไปรอบๆร้าน เห็นที่โต๊ะด้านในมากองหินสีสวยกว่าก้อนแร่ของเธอทางนี้ตั้งเยอะ เลยลุกขึ้นไปถามนายจ้าง "ลุงๆ" "มีอะไรเหรอ" NPC ช่างตีเหล็กเริ่มหวาดอยู่ในใจ นังหนูนี่จะทำอะไร "หนูไปแยกหินกองนั้นแทนได้ไหม" อาหมวยยิ้มประจบเต็มที่ "เอ่อ ได้" มันเป็นข้อบังคับให้ตอบว่าได้ "แต่ว่า แยกเป็นเหรอ ตรงนั้นมีหลายอย่างนะ" ลุงรีบพูดต่อเมื่อเห็นว่าไอ้กองนั้นมันเป็นอัญมณีที่ต้องปลดผนึกตั้งแต่ระดับต่ำไปจนถึงระดับสูงเลยทีเดียว "ลุงก็สอนหนู เหมือนที่สอนให้แยกแร่สิ" อาหมวยบอกหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส แต่ช่างตีเหล็กเหงื่อตกซิก เพราะคำพูดนี้มันหมายความว่าเขาต้องให้ตำราปลดผนึกจำแนกอัญมณีเหมือนกับที่ต้องให้ตำราจำแนกแร่ที่มีคุณสมบัติเพิ่มพลังจิตให้ยายหนูนี่อีกแล้ว ตำราสองเล่มนี่ปกติต้องทำเควสระดับที่สองหลังจากได้อาชีพช่าง หรือไม่ก็ต้องบุกเหมืองคนแคระ ฆ่าบอสระดับหกสิบเชียวนะถึงจะได้มา แต่เหงื่อตกไปก็เท่านั้น เพราะอาหมวยนี่ขี้เบื่อมาก พอทักษะปลดผนึกขึ้นถึงระดับสาม ทักษะจำแนกขึ้นถึงระดับห้า อาหมวยก็เลิกแยกอัญมณีแล้วย้ายมานั่งดูนายช่างซ่อมไอเทม ดูได้แป๊บๆก็ของลอง ลองซ่อมแล้วก็ลองสร้าง พอสร้างไอเท็มง่ายๆเป็น ก็เริ่มถามว่าไอ้อัญมณีกองที่แยกเมื่อกี๊มีไว้ทำอะไร กว่าจะหมดวัน ถึงอาหมวยจะยังไม่ได้อาชีพช่าง (ที่ไม่ได้อาชีพ เพราะยังอยู่แค่เลเวลหนึ่ง คุณสมบัติเลยไม่ถึง) ก็สร้างไอเทมเสริมพลังธาตุเป็นเสียแล้ว พอหมดวัน อาหมวยก็กลับไปนอนที่อาคารเริ่มต้น เช้าวันต่อมาก็ย้ายไปทำงานที่ร้านขายยา แล้วเหตุการณ์คล้ายเดิมก็เกิดขึ้นอีกครั้ง วันนี้ทักษะจำแนกของอาหมวยขึ้นเป็นเลเวลแปดเพราะนั่งแยกสมุนไพรอยู่นาน พอใกล้หมดวันก็ได้ทักษะปรุงยาจนถึงเลเวลห้า เพราะได้ปรุงยาเพิ่มพลังชีวิต เพิ่มพลังจิต และยาแก้พิษ ดีที่ร้านยาในเมืองเริ่มต้นไม่มียาวิเศษประเภทแพงสุดกู่อย่างน้ำยาเบอร์เซิร์กขาย ไม่งั้นอาหมวยก็คงได้ลองเล่นอีกเหมือนกัน และเหมือนเดิมอาหมวยยังไม่ได้อาชีพเพราะยังเลเวลหนึ่งอยู่เลย จากคุณ : Deckard - [ 21 ก.พ. 52 03:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันต่อมา เป็นวันที่อาหมวยเซ็งสุดๆ เพราะต้องไปทำงานที่ภัตตาคารในโรงแรม ในชีวิตจริง อาหมวยมีชีวิตอยู่ได้ด้วยร้านข้าวใต้หอกับเครื่องทำกับข้าวอัตโนมัติหรือออโต้เชฟ แต่วันนี้กลับต้องมาเป็นลูกมือของเชฟอันดับหนึ่งในเมืองเริ่มต้น และวันนี้บรรยากาศในการเรียนทักษะผิดกับทุกวัน ทักษะพ่อครัวไม่ใช่ความลับอะไรนักหนา ในเวบบอร์ดของผู้เล่นมีคำแนะนำลงไว้เยอะแยะ  แต่ดันระบุว่าอาหารที่ทำได้ก็แค่แก้หิวและลดความเหนื่อยล้าเท่านั้นเอง ไม่ได้มีคุณค่าในแง่เงินทองสักเท่าไร เป็นแค่ทักษะดาดๆอย่างหนึ่งเท่านั้น แล้วก็เพราะคำวิจารณ์แบบนี้นี่แหละที่ทำให้เชฟอันดับหนึ่งหมายมั่นปั้นมือว่าถ้ามีโอกาสจะสร้างผู้เล่นให้เป็นแม่ครัวหรือพ่อครัวมือหนึ่งเพื่อกู้ชื่อเสียงของคนอาชีพเดียวกันให้จงได้ วันนี้ทั้งวันอาหมวยเลยโดนไล่ให้เรียนทักษะต่างๆแทบไม่ซ้ำกัน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นทักษะจำแนกเครื่องปรุง แล่เนื้อ หั่นผัก ควบคุมไฟ และอื่นๆที่เกี่ยวข้องกับการปรุงอาหาร จนกระทั่งหมดวันมีโอกาสได้ลงมือทำอาหารเสร็จอยู่แค่สองจานคือผัดหมี่กับไก่ย่าง สงสัยจะทำให้เชฟผิดหวังซะแล้ว วันสุดท้าย ร้านค้าไอเทม เนื่องจากเป็นร้านที่ทั้งรับซื้อและขาย แถมยังรับปลดผนึกของเลเวลต่ำๆด้วย อาหมวยเลยได้วิ่งวุ่นหยิบของเกือบทั้งวัน NPC ประจำร้านกำลังยิ้มอย่างพออกพอใจอยู่แล้วเชียวว่าจนบ่ายแก่ๆ อาหมวยก็ยังได้แค่ทักษะตรวจสอบราคาสินค้าระดับห้าอยู่ทักษะเดียว แต่พอลูกค้ารายใหญ่เข้ามาขนของยังไม่ได้ปลดผนึกเข้ามากองโตเท่านั้นแหละ "โอ้โห กองโตขนาดนี้ ยังไม่ได้ปลดผนึกทั้งนั้น พี่ชายจะรอที่นี่หรือจะย้อนกลับมาอีกทีคะ" อาหมวยทำใจได้กับอายุของตัวเองในเกมแล้ว ตอนนี้เลยเรียกคนอื่นว่าพี่อย่างไม่เคอะเขิน แม้จะไม่ค่อยแน่ใจว่านอกเกม ตูจะแก่กว่ามันสักกี่ปี "เดี๋ยวพี่จะกลับมาอีกที แต่ตอนนี้ขอซื้อม้วนคาถาปลดผนึกสักสองร้อยม้วน พวกพี่ไม่ได้เคลียร์ของในปาร์ตี้มานาน ยังมีที่ต้องกลับไปช่วยกันปลดผนึกอีกเยอะเลย" ชายหนุ่มสวมเกราะหนังมาดเท่ ท่าทางน่าจะเลเวลใกล้ๆสามสิบตอบคำถาม แถมด้วยการสั่งซื้อรายการใหญ่ "ตายแล้ว ป้าขา ม้วนคาถาปลดผนึกเหลือแค่ร้อยแปดสิบม้วนเอง เอาไงดีคะ" อาหมวยร้อยถามเจ้าของร้าน "พ่อหนุ่มเอาของมาทิ้งไว้ให้ป้าสิ เดี๋ยวจะปลดผนึกให้ ค่าปลดผนึกก็ถูกกว่าค่าม้วนคาถานะ" "ไม่เป็นไรครับ เอามาร้อยแปดสิบม้วนก่อนก็ได้ พวกผมยังต้องฝึกทักษะการใช้ยันต์อยู่เลยป้า ม้วนคาถาปลดผนึกนี่แหละใช้ง่ายที่สุดแล้ว แต่เมื่อกลับมาอีกที ป้าช่วยเตรียมให้ผมอีกร้อยนะครับ พรรคพวกผมมีสิบคน คงต้องพกอย่างน้อยคนละสิบม้วน อ้อ เกือบลืมม้วนคาถากลับเมืองอีกยี่สิบม้วนด้วยนะครับ เดี๋ยวผมกลับมา" เพราะอย่างนี้แหละอาหมวยเลยได้เรียนทักษะอ่านอักขระ เขียนอักขระ ต่อด้วยลงอาคมเพื่อที่จะได้ทำม้วนคาถาปลดผนึกให้พ่อหนุ่มนั่นได้ทัน และไหนๆก็ไหนแล้ว อาหมวยเลยขอลองเขียนคาถากลับเมืองอีกหน่อย ส่วนทักษะใช้ยันต์นั้นไม่ต้อง เพราะอาหมวยมาทักษะปลดผนึกอยู่แล้ว พอครบสี่วันสิ้นสุดภารกิจ อาหมวยก็ได้ทักษะอะไรต่อมิอะไรมาอื้อ ไม่มีค่าประสบการณ์สะสมแม้แต่แต้มเดียว แต่ค่าพลังจิตพุ่งไปถึงสองพัน ก็ทักษะที่ใช้ตลอดสี่วัน ทั้งจำแนก ตรวจสอบ ปลดผนึก และเขียนอาคม ใช้แต่พลังจิตล้วนๆ จะไม่พุ่งพรวดยังไงไหว พอหมดวัน อาหมวยก็กลับไปที่อาคารเริ่มต้นเหมือนเดิม "ทำภารกิจเสร็จแล้วค่ะ" อาหมวยยื่นใบผ่านภารกิจใบสุดท้ายจากร้านขายไอเท็มให้ NPC ที่อาคารเริ่มต้น NPC สาวคนสวยรับใบภารกิจไปตรวจสอบก่อนจะหันมามองอาหมวยแบบแปลกๆ "เรียบร้อยดีไหมคะ" อาหมวยสงสัย "ไม่มีปัญหาค่ะ" NPC ตอบ ก่อนจะชวน "เชิญน้องหมวยเข้ามารับรางวัลที่ห้องด้านในเลยนะคะ" เธอไม่ยอมมอบของรางวัลที่ห้องโถงด้านหน้า เดี๋ยวคนจะแตกตื่นเอา "นี่ค่ะ ของรางวัล" อาหมวยรับมาตรวจสอบ รายการแรก บัตรลดสิบเปอร์เซ็นต์สำหรับการใช้บริการร้านค้าของบริษัททุกประเภท พออาหมวยหยิบขึ้นมา NPC ก็อธิบาย "ในฐานะพนักงานเก่า ก็เลยได้บัตรลดค่ะ เป็นไอเทมที่ไม่มีวันหมดอายุ และไม่สามารถซื้อขายหรือโอนให้คนอื่นได้" "อ๋อ" แต่พอจะวาง บัตรมันก็แวบหายเข้าไปกำไลที่เป็นเมนูเกมทันที รายการที่สอง บัตรพักโรงแรมฟรีสิบคืน อาหมวยเห็นแล้วก็เลิกคิ้ว NPC เลยต้องอธิบายต่อ "ใช้สำหรับพักผ่อนระหว่างที่อยู่ในเกม หรือสำหรับออกจากเกมก็ได้ บัตรนี่สำหรับห้องสวีทมีสองห้องนอน น้องหมวยจะให้พี่ชายที่เข้าเกมมาด้วยกันพักด้วยก็ได้นะคะ แต่ต้องเข้าออกพร้อมน้องหมวยเท่านั้น" หมวยงึมงำในใจ ฉันเป็นผู้ปกครองเจ้าวิน ไม่ใช่เจ้าวินเป็นผู้ปกครองฉันเฟ้ย รายการที่สาม กล่องเครื่องมือช่าง พอ NPC เห็นหน้าน้องหมวยก็อธิบายต่อทันที "ได้เนื่องจากการเป็นช่างฝึกหัดที่ร้านช่างตีเหล็กค่ะ เป็นไอเทมถาวรที่โอนย้ายหรือขายไม่ได้" อาหมวยเปิดดูเห็นเครื่องมือที่เคยใช้ตอนอยู่ที่ร้าน ก็รู้แล้วว่าใช้อย่างไรจึงหมดความสนใจ แต่พอปิดปุ๊บ "อ้าว หายไปไหนแล้ว" "เข้าไปอยู่ในกำไลแล้วค่ะ เนื่องจากเป็นไอเทมถาวรจึงผสานกับกำไลที่เป็นเมนูเกมโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องเสียเนื้อที่ในกระเป๋าใส่ไอเทมค่ะ น้องหมวยสามารถซื้อเครื่องมือช่างมาใส่เพิ่มในกล่องได้ด้วยนะคะ และมีช่องใส่วัตถุดิบอีกหนึ่งพันช่อง แต่ละช่องใส่ได้หนึ่งร้อยหน่วย" รายการที่สี่ กล่องอุปกรณ์ปรุงยา รายการที่ห้า ชุดทำครัว ทั้งสองชุดจะคล้ายกับกล่องเครื่องมือช่างที่เป็นไอเท็มถาวร โอนย้ายซื้อขายไม่ได้ และมีช่องใส่วัตถุดิบชนิดเหลือเฟือ รายการที่หก พู่กันเหล็ก "อะไรหรือคะ" อาหมวยถาม "เอาไว้เป็นอาวุธหรือเขียนอาคมก็ได้ค่ะ น้องหมวยสามารถเขียนคาถาที่รู้จักลงในกระดาษหรือผ้าได้ เหมือนกับที่สร้างม้วนคาถาปลดผนึกนั่นแหละค่ะ พู่กันอันนี้มีหมึกในตัว ลงอาคมได้สองร้อยครั้ง ถ้าหมดแล้วพู่กันจะเสื่อมสภาพหายไป แต่น้องหมวยสามารถเอาไปซ่อมได้ที่ร้านช่างตีเหล็กก่อนที่มันจะเสื่อมสภาพได้" หมวยฟังแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ แปลว่าซ่อมเองได้ ไม่ต้องง้อใคร และสุดท้าย เงินค่าแรงหนึ่งพันเหรียญทอง "โห ได้เยอะเนอะ" "ที่ได้เยอะเพราะว่า ตอนอยู่ในร้านช่างตีเหล็กหนูสร้างดาบอัคคีกับธนูน้ำแข็งไว้ไงคะ พอมีคนซื้อลุงช่างก็เลยแบ่งค่าแรงมาให้ ส่วนที่ร้านยาหนูก็ปรุงยาระดับสูงไว้หลายร้อยขวด ไม่รู้วันนี้มีอะไร ผู้เล่นระดับสูงกลับมาที่เมืองเริ่มต้นเยอะ ยาพวกนั้นเลยโดนเหมาไปหมดแล้ว คุณป้าที่ร้านยาเลยแบ่งค่าแรงมาให้เหมือนกัน" ที่ NPC ไม่ได้บอกก็คือ ถ้าแม่หนูนี่ไม่วุ่นวายทำโน่นทำนี่ไปทั่วจนผิดแผนละก็ ป่านนี้ก็คงได้แค่ค่าจ้างแยกวัตถุดิบ 250 เหรียญเงินต่อวัน สี่วันรวมกันเป็นพันเหรียญเงินเท่านั้นแหละ "ขอบคุณค่ะ" อาหมวยส่งยิ้มกว้างขวาง "กระเป๋าเงินของหนูใส่ได้แค่ห้าร้อยเหรียญเท่านั้น หนูรับไปทีละครึ่งดีไหม จะได้ไปฝากธนาคารกับทำบัตรโอนเงินไว้ก่อน แล้วค่อยกลับมารับอีกครึ่ง" เห็นหน้าเด็กดีใจแล้วเลยหักใจส่งเงินให้ทีเดียวแล้วปล่อยให้ระบบหักเงินค่าธรรมเนียมการโอนสิบเปอร์เซ็นต์ไม่ลง อาหมวยเลยยิ้มกว้างขวางกว่าเดิม ไหว้ขอบคุณอย่างสวยงามก่อนจะตั้งท่าวิ่งไปธนาคาร "เดี๋ยวหนูหมวย" "คะ" "อย่าบอกใครเด็ดขาดนะว่าหนูได้ภารกิจอะไร และได้อะไรเป็นของตอบแทน อย่างน้อยก็จนกว่าจะได้อาชีพแล้ว" NPC ตัดสินใจเตือนหมวยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ทำไมคะ" หมวยยังสงสัย "ภารกิจที่หนูได้รับเป็นภารกิจลับที่มีคนรู้ไม่กี่คน เพราะผลกระทบต่อเกมมันสูงมาก ถึงขนาดว่า ทางบริษัทยอมเปิดให้มีคนทำภารกิจนี้แค่คนเดียวเท่านั้น ถ้ามีคนรู้ว่าหนูได้อะไรไปบ้างอาจจะทำให้ผู้เล่นบางกลุ่ม โดยเฉพาะพวกเล่นเกมเป็นอาชีพมารบกวนหนูได้ ถ้าอยากจะบอกใครก็ควรรอให้ตัวเองเก่งพอที่จะป้องกันตัวเองได้เสียก่อน" หมวยพยักหน้า ตามที่เคยได้ยินมา ในเกมอื่นๆ คนที่ได้ของดีๆตั้งแต่เลเวลน้อยๆมักถูกตามฆ่า เพื่อแย่งของ ถึงเป็นไอเทมถาวรก็ใช่ว่าจะรอด ถ้าแฮกไม่ได้ ก็อาจมีคนตามรังควานจนต้องขายไอดีทิ้ง "แต่ไอ้ทักษะยิบย่อยที่เธอได้มานี่มันอันตรายขนาดนั้นเลยหรือ" หมวยคิด "อย่าเพิ่งสนใจเลย ไปจัดการเรื่องเงินก่อน ต่อไปก็ ตามตัวไอ้หลานชายตัวดี" ------------------------------------------- ขอเบรคสักครึ่งชั่วโมงแล้วจะมาโพสต่อกระทู้นี้แหละ จากคุณ : Deckard - [ 21 ก.พ. 52 03:44:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 3 ความลับแตก "วินอยู่ไหนนี่" อาหมวยเรียกวินผ่านช่องญาติ จากข้อมูลที่แสดงให้เห็นหลานรักของเธอเลื่อนเป็นเลเวลสิบไปแล้ว "อาหมวย ขอวินจัดการกับพวกแมงป่องยักษ์ให้เกลี้ยงก่อน แล้วจะกลับไปหานะ" "จะอยู่นานแค่ไหน อีกสองวันในเกมก็ต้องออกแล้วนะ" "หา จะรีบไปไหนอะ" "รีบบ้าอะไร พอครบหกวันในเกม ก็เท่ากับออนไลน์มาครบ 24 ชั่วโมงพอดี ออกไปก็บ่ายวันอาทิตย์แล้ว วันจันทร์ฉันยังต้องไปเรียนอยู่นะเฟ้ย ไม่มีปิดเทอมเหมือนนักเรียนมัธยม" "ว้า โอเคๆ วินจะรีบ แต่ว่า.." "แต่อะไร" "อาหมวยอย่าเพิ่งบอกใครนะว่าเป็นผู้ปกครองวิน" "ทำไม" "อย่ารู้เลยน่า อาหมวย" "เจอสาวละสิ" "เบื่อคนรู้ทันชะมัด" "เอางี้ ถ้าวินพาสาวมาให้อาเห็นหน้าได้ จะยอมเรียกวินว่าพี่ตอนที่อยู่ในเกมเลยเอ้า" "อย่าท้านา อาหมวย" "แล้วกล้าเอาจริงไหมล่ะ" "งั้นอาหมวยก็รอพี่วินได้เลย" "ได้ อีกสองวัน จะรอที่น้ำพุกลางเมือง" พอตัดการสื่อสารปุ๊บก็มีเสียงทักปั๊บ "ว่าไงหนูน้อย ตามหาผู้ปกครองไม่เจอเหรอ" อาหมวยหันขวับไปดูหน้าคนทัก แต่พอเห็นเป็นชายร่างสูงในชุดเกราะเหล็ก เธอก็กระพริบตาปริบๆ สีหน้าบ่งชัดเป็นเครื่องหมายเควสชั่นมาร์ค โดยไม่ต้องเอ่ยปากถามว่าคุณเป็นใคร "อ้าวจำพี่ชายคนนี้ไม่ได้เสียแล้ว เมื่อบ่ายนี้ พี่เพิ่งจะไปซื้อม้วนคาถาปลดผนึกที่ร้านขายไอเทมมาไง" "อ๋อ แต่พี่ชายเปลี่ยนชุดแล้ว นี่เป็นของที่ได้มาใหม่เหรอ" หมวยร้องอ๋อ แล้วถามกลับ ชวนคุยมาก็ชวนคุยกลับ กำลังไม่มีอะไรทำอยู่พอดี "เป็นไงเท่ไหม" หมวยมองคนหมุนไปหมุนมาอวดเกราะใหม่ แล้วแอบถอนหายใจเฮือก สงสัยจะเป็นพวกเพิ่มอายุในเกมเหมือนเจ้าวิน บ้าเห่อได้ใจมาก "เฮ้ เจ้ามังกือ ทำอะไรอยู่" หมวยมองชายร่างใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่นที่เข้ามาตบไหล่คนที่คุยด้วยอยู่ตาค้าง ไอ้เรื่องตัวโตเสียงดังน่ะไม่เท่าไร แต่งูเห่าที่พันอยู่รอบตัว แถมชูคอแผ่แม่เบี้ยทักทายอยู่ที่หัวไหล่นี่สิ ทำเอาเกือบร้องกรี๊ด "ฮ่าฮ่า โทษทีสาวน้อย เจ้าครอบบร้านี่ชอบทำให้สาวๆตกใจอยู่เรื่อย วางใจได้ เจ้านี่มันไม่ทำอะไรหรอก ถ้าผมไม่สั่ง" พูดจบก็มองสำรวจเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปตบหัวอีกคน "เจ้ามังกือ เดี๋ยวนี้ริอ่านขายขนมจีบให้เด็กแล้วหรือ ไม่เห็นหรือไงว่าน้องเขาใส่กำไลพิเศษอยู่ แสดงว่ายังเด็กมากเลยต้องมีผู้ปกครองดูแล" "เฮ้ยผมเปล่า แค่ทักทายน้องเขาเฉยๆ" "หนอยยังจะเถียงอีก อย่างนี้ต้องทำโทษ" ว่าแล้วก็วิ่งไล่เตะอีกฝ่ายไปรอบน้ำพุ หมวยก็เอาแต่หัวเราะขำคนทั้งคู่ ไม่ทันได้ห้ามปรามหรือช่วยอธิบายว่าชายคนแรกไม่ได้ทำอะไรจริงๆ สองคนนั่นวิ่งรอบน้ำพุได้ไม่กี่รอบก็กลับมายืนหอบแฮ่กอยู่ข้างๆหมวย "พี่ชายสองคนนี่ตลกจัง" ไหนๆก็กลายเป็นเด็กไปแล้ว หมวยเลยทำตัวเป็นเด็กเสียเลย "ไม่ได้ๆ เปลี่ยนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนังหนู ขืนมีใครรู้ว่า เสือใหญ่ พยัคเฆนทร์ ตลกละก็ พี่ชายได้เปลี่ยนฉายาแหงๆ" ชายร่างใหญ่ชี้หน้าขู่หมวยด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง "แต่สำหรับมังกรขาวอย่างพี่ไม่เป็นไร ปกติก็โดนเปลี่ยนเป็นมังกืออยู่ด้วย จะตลกเพิ่มอีกอย่างก็ไม่ว่ากัน" ชายอีกคนยักคิ้วบอกหมวยด้วยเสียงกลั้วหัวร่อ หมวยเลยนั่งส่งยิ้มกว้างขวางไม่พูดอะไร จากคุณ : Deckard - [ 21 ก.พ. 52 04:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "อ้าว เป็นใบ้ไปเสียแล้ว พี่ชายอุตส่าห์บอกชื่อแล้ว จะไม่แนะนำตัวหน่อยหรือ" มังกรขาวแซว "หมวยค่ะ" "แล้วชื่อในเกมล่ะ" พยัคเฆนทร์ถาม "ก็หมวยเหมือนกัน" หมวยยิ้ม มองดูชายสองคนจู่ๆก็ก้มไปทำอะไรก็ไม่รู้ที่กำไล มองได้แป๊บเดียวก็สะดุ้ง เพราะมีสัญญาณดังติ๊ดๆมาจากกำไลของตัวเอง พอเปิดดูถึงได้เห็นไฟแวบๆขึ้นที่ช่องเพื่อน เมื่อเปิดต่อก็เห็นข้อความสองข้อความ มังกรขาวขอเป็นเพื่อนกับคุณ จะตอบรับหรือไม่ พยัคเฆนทร์ขอเป็นเพื่อนกับคุณจะตอบรับหรือไม่ หมวยตอบรับทั้งคู่ แล้วก็ "ขอบคุณค่ะ ที่ชวนหมวยเป็นเพื่อน" "แล้วหมวยจะทำอะไรต่อล่ะ เมื่อกี๊พี่ได้ยินว่า หมวยต้องรออยู่ที่อีกตั้งสองวันนี่" มังกรขาวถาม หมวยเลิกคิ้ว คนถามเลยต้องชิงออกตัว "พี่ได้ยินแค่ช่วงท้ายๆเท่านั้นแหละ ไม่ได้แอบฟังหรอก" โป๊ก พยัคเฆนทร์เขกหัวมังกรขาว "นี่แน่ะ แอบฟังน้องหมวยได้ไง" คนโดนเขกก็ได้แต่ลูบหัวป้อยๆ พึมพำเบาๆว่าไม่ได้แอบฟังจริงๆนา หมวยเลยหลุดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง ในใจก็ได้แต่คิด "เชื่อจ้า ว่าไม่ได้แอบฟัง เพราะถ้าแอบฟังตลอดก็คงรู้ไปแล้วล่ะ ว่าเราไม่ใช่เด็ก" "ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ ว่าจะทำอะไร" "งั้นเดินเที่ยวรอบเมืองด้วยกันไหม แต่พี่ชายต้องไปร้านช่างตีเหล็กก่อน จะเอาเจ้าเกราะนี่ไปซ่อม ไม่รู้เป็นอะไร มีรอยบุบๆอยู่ตั้งสี่ที่" หมวยมองสำรวจชุดเกราะของมังกรขาวแวบเดียว แล้วก็หลุดปาก "รอยนั่น ไม่ต้องซ่อมหรอกค่ะ พี่ชายต้องรอจนมันอัพเกรดตัวเอง แล้วมันเป็นช่องสำหรับใส่อัญมณีเพื่อเพิ่มพลังธาตุให้ชุดเกราะน่ะค่ะ" "หือ" ชายทั้งสองส่งเสียงพร้อมกัน ความจริงชุดเกราะเสริมพลังธาตุเป็นสิ่งที่พบได้ทั่วไปในทวีปใหญ่ เพียงแต่สิ่งที่ทุกคนเคยเห็นจะเป็นชุดที่มีช่องสำหรับใส่อัญมณีมาเรียบร้อยแล้ว "ที่ว่าอัพเกรดนี่หมายความว่าอย่างไรหรือหมวย" มังกรขาวถาม เขาเปลี่ยนจากท่าทางขี้เล่น กลายเป็นเคร่งขรึมผิดตา พยัคเฆนทร์เองก็ยืนนิ่งรอฟังคำตอบ "ขอหมวยดูชุดเกราะใกล้ๆได้ไหมละคะ" หมวยถาม มังกรขาวถอดชุดเกราะส่งให้ พอรับมาหมวยก็เริ่มใช้ทักษะจำแนกทันที "เกราะเงาระดับหก สถานะ ยังไม่ได้ปลดผนึก" พอหมวยพูดจบสองคนที่เหลือก็มองหน้ากัน พยัคเฆนทร์เป็นคนเริ่มพูดก่อน "หมวย พี่ชายหิวข้าวแล้ว เราไปคุยกันต่อในร้านอาหารไหม พี่ชายเลี้ยงข้าวหมวยเอง" หมวยพยักหน้าอย่างงงๆ เมื่อมังกรขาวเอื้อมมือมาคว้าชุดเกราะคืนแล้วถือโอกาสจูงมือไปที่ร้านอาหารใกล้ๆทันที พอไปถึง พยัคเฆนทร์ก็สั่งให้เปิดห้องพิเศษห้องเล็กทันที ทั้งสองรอจนพนักงานเอาอาหารมาเสริฟจนหมดแล้วจึงเริ่มซักถามหมวย "หมวยรู้ได้ยังไงว่านี่เป็นเกราะเงาระดับหก" มังกรขาวถามก่อนทันที เกราะชุดนี้เขาได้มาจากบอสในทวีปใหญ่ เมื่อตรวจสอบดูก็ไม่พบข้อมูลอะไร เขาเคยลองให้ NPC ในร้านขายไอเทมที่ทวีปใหญ่ดูมาแล้ว NPC ก็ให้ชื่อกับระดับของชุดเกราะมา แต่ไม่สามารถปลดผนึกได้ ให้ข้อมูลได้แค่ว่าเกราะเงาส่วนใหญ่มีตั้งแต่ระดับสี่ถึงแปด ให้ค่าป้องกันสูงมาก น้ำหนักเบา จึงต้องการความแข็งแรงน้อยกว่าเกราะในระดับเดียวกัน เมื่อปลดผนึกแล้วค่าป้องกันจะสูงขึ้นไปอีก และอาจมีคุณสมบัติเสริมอื่นๆตามชื่อชุดด้วย แล้วบอกให้เขาตามหาผู้เล่นที่ได้อาชีพช่างหรือนักอาคมระดับสูงๆมาปลดผนึกให้เอาเอง "ใช้ทักษะจำแนกไงคะ" หมวยเริ่มรู้ตัวแล้วว่าทำความลับแตก "ที่แล้วก็แล้วไป อย่าให้ความลับแตกหมดก็แล้วกัน บอกเท่าที่จำเป็นก็พอ" หมวยคิด "หมวยปลดผนึกมันได้ไหม" พยัคเฆนทร์ถามเหมือนลองเชิง "ตายแล้ว หมอนี่เดาว่าเรามีทักษะปลดผนึกหรือนี่" "จริงสิ น้องหมวยทำงานที่ร้านขายไอเทมนี่นา น่าจะเคยปลดผนึกของนะ" มังกรขาวนึกขึ้นได้ "สงสัยจะปิดสองทักษะนี่ไม่ได้เสียแล้ว" "ว่าไงครับ" พยัคเฆนทร์ถามย้ำ "เอ่อ พลังจิตหมวยไม่พอจะปลดผนึกน่ะค่ะ" หมวยตอบตามความจริง เพราะเกราะชุดนี้เป็นไอเทมระดับหกที่ต้องใช้พลังจิตถึง 2500 หน่วยในการปลดผนึก ทั้งสองเอามือตบหน้าผาก เมื่อได้ยินคำตอบ และภาพน้องหมวยในชุดเครื่องแบบผู้เล่นมือใหม่ก็ยืนยันอยู่ตรงหน้า "โอย พี่ไม่น่าลืมเลยว่าน้องหมวยเป็นผู้เล่นใหม่ แล้วนี่เลเวลเท่าไรแล้วนี่" "เลเวลหนึ่งค่ะ" "หา เลเวลหนึ่ง แล้วไปเรียนทักษะสองทักษะนี้มาได้ยังไง" มังกรขาวหลุดปากถาม พยัคเฆนทร์จึงเตะเข่าไปหนึ่งที "เอ๊ะ เจ้านี่ ถามน้องเขาได้ไง รู้ทั้งรู้ว่า เกมนี้ถือสาเรื่องความลับในการฝึกทักษะ" พอพูดจบ ก็หันมาบอกหมวยว่า "ไม่ต้องตอบไอ้หมอนี่ก็ได้นะ แล้วถ้ามีใครถามอีก ก็ด่าไปเลยว่าไร้มารยาท" หมวยมองทั้งสองคนแล้วก็ยิ้ม "อย่างนี้ก็แสดงว่าพอคบได้ซินะ" "แล้วยังขาดพลังจิตอีกเท่าไรถึงจะปลดผนึกได้" พยัคเฆนทร์กลับเข้าประเด็น "อีกห้าร้อยค่ะ" ทั้งสองฟังแล้วก็ครางฮืออยู่ในใจ ปลดผนึกทีเดียวใช้พลังจิตตั้งห้าร้อย มิน่าแค่ใช้ทักษะปลดผนึกก็ต้องหาช่างหรือนักอาคมระดับสูงๆ โดยหารู้ไม่ว่า ความจริงมันต้องใช้มากกว่านั้นห้าเท่า "พี่นึกออกแล้ว" พยัคเฆนทร์ตบโต๊ะ "อะไรหรือคะ" "พี่กับเจ้ามังกือนี่" เขาชี้ที่ตัวเอง แล้วก็มังกรขาว "เราจะช่วยน้องหมวยอัพเลเวลและเพิ่มพลังจิต พอน้องหมวยมีพลังจิตพอ ก็ปลดผนึกชุดเกราะให้เจ้ามังกือนี่เป็นการตอบแทน ฟังดูเป็นไง" "ก็ดีค่ะ แต่หมวยมีเวลาแค่สองวันเองนะคะ" "งั้นเราออกไปทางตะวันตกเลยก็แล้วกัน รับรองเลเวลขึ้นเร็ว" มังกรขาวเสนอ หมวยมองตาค้าง จากที่ได้ยินมาแค่ออกจากประตูเมืองด้านตะวันตกก็เจอสัตว์อสูรเลเวลยี่สิบแล้ว สองคนนี่จะลุยจริงๆหรือ ----------------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 21 ก.พ. 52 04:44:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 4 ปาร์ตี้ "พี่ใหญ่ คิดว่ายังไง" มังกรขาวถาม หลังจากที่หมวยขอตัวไปพักผ่อนแล้ว "เด็กนั่น นะหรือ" พยัคเฆนทร์ย้อน ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ "ผมเจอเธอที่ร้านขายไอเทม ก็เดาอยู่ว่าน่าจะทำภารกิจอะไรอยู่ คาดว่าน่าจะได้ทักษะเกี่ยวกับเรื่องค้าๆขายๆมาบ้าง ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นทักษะจำแนกกับปลดผนึก" "ให้พี่น้องที่สาขาช่วยตรวจสอบหรือยัง" "เรียบร้อยแล้ว ไม่มีเบาะแสอะไรเลย ทุกคนเพิ่งเห็นน้องหมวยก็ตอนที่อยู่ร้านขายไอเทมแล้ว" ก็สามวันก่อนหน้านั้น หมวยทำงานอยู่หลังร้านตลอด ใครจะไปเห็นตัวได้ล่ะ "งั้นก็ไม่มีใครรู้ว่า เด็กนั่นทำอะไรถึงได้รับภารกิจที่ร้านขายไอเทม" พยัคเฆนทร์จิบน้ำชาอีกอึก ก่อนจะพูดต่อ "น่าเสียดาย" "พรุ่งนี้ พี่ใหญ่มีแผนยังไง" "อัพเลเวลให้เด็กนั่นตามสัญญา ของทุกชิ้นที่ได้ ให้ส่งให้เด็กนั่นปลดผนึกให้หมด" "จะทดสอบความสามารถหรือครับ" "แน่นอน อีกอย่าง พลังจิตยิ่งใช้ก็ยิ่งเพิ่มไม่ใช่หรือไง" "แล้วถ้าน้องหมวยทำได้อย่างที่บอก" "ก็ชวนให้เข้ากิลด์" "ถ้าน้องเขาปฏิเสธ" "ก็ให้มันรู้ไปว่า มีคนปฏิเสธที่เข้ากิลด์ที่เป็นฝ่ายชนะมหาสงครามครั้งที่แล้ว" "พี่ใหญ่ครับ ผมก็ไม่อยากขัดคอหรอกนะ แต่ความจริงมีอยู่ว่า ผู้ชนะปีที่แล้ว เป็นการรวมตัวกันของกิลด์สี่กิลด์ ถึงจะล้มแชมป์เก่าได้ ไม่ได้มีแค่เราสักหน่อย" พี่ใหญ่หัวเราะหึๆ "ขอบใจที่เตือน งั้น เรื่องน้องหมวยนี่ นายปิดให้เป็นความลับสุดยอด อย่าให้กิลด์อื่นรู้เด็ดขาดว่าน้องเขามีความสามารถนี้อยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อน้องเขาปลดผนึกชุดเกราะของนายได้" ----------------------------------------- ประตูเมืองด้านตะวันตกเป็นด้านเดียวที่ประตูไม้หนาทึบปิดอยู่ตลอดเวลา มีเพียงประตูเล็กด้านข้างประตูเดียวเท่านั้นที่จะเปิดในช่วงกลางวัน แต่ก็ไม่มีใครเดือดร้อน เพราะนานๆทีจึงจะมีคนเดินเข้าออกสักครั้ง แต่เช้าวันนี้กลับมีคนสามคนเดินผ่านประตูนั้นไป หนึ่งเป็นชายร่างใหญ่ เสื้อผ้าทั้งตัวล้วนทำจากหนังเสือ ใช้ค้อนยักษ์เป็นอาวุธ มีงูพันอยู่รอบแขน อีกหนึ่งเป็นชายร่างสูง แต่งตัวเหมือนอัศวิน แต่กลับถือดาบกับโล่แทนที่จะเป็นทวน แต่คนสุดท้ายกลับเป็นเด็กหญิงที่ไม่มีอะไรพิเศษ แม้แต่เครื่องแต่งกายก็ยังเป็นเสื้อผ้าของมือใหม่ที่เข้าเกมวันแรก ทั้งหมดตั้งปาร์ตี้กันตั้งแต่อยู่ในเมือง พยัคเฆนทร์ได้เป็นหัวหน้ากลุ่มโดยอัตโนมัติ เพราะเลเวลสูงที่สุด "เจ้ามังกือ เพราะเจอสัตว์อสูรพี่ใหญ่คนนี้จะลุยเอง นายคอยคุ้มครองน้องหมวยอย่างเดียวพอ" "ได้เลยพี่ใหญ่" "แล้วจะให้หมวยทำอะไรไหมคะ" "เป็นปลิงอย่างเดียวเลยหนู" หัวหน้ากลุ่มตอบ "ปลิง?" หมวยทำหน้าแขยงเมื่อนึกถึงไอ้ตัวกระดื๊บๆที่คอยดูดเลือด "ก็รอดูดประสบการณ์ไง น้องหมวย ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ขออย่างเดียว ห้ามตาย" มังกรขาวตอบไม่ทันขาดคำ กลุ่มก็โดนฝูงหมาป่าขนเทาล้อม พี่ใหญ่พยัคฆ์ควงค้อนตรงเข้าหาจ่าฝูงทันที ส่วนมังกรขวามือหนึ่งลากให้อาหมวยวิ่งตาม อีกมือคอยฟันหมาป่าที่กระโจนใส่ เขาลากอาหมวยมาจนถึงต้นไม้ใหญ่กลางทุ่ง ก็สั่งทันที "หมวยปีนขึ้นไปเดี๋ยวนี้" แน่นอน หมวยไม่รอช้า ปีนขึ้นไปนั่งบนคบไม้ พอตั้งตัวได้ มองไกลออกไปก็เห็นฉากดวลเดี่ยวระหว่างหมาป่าจ่าฝูงกับพี่ใหญ่พยัคฆ์ พอก้มหน้า ก็เห็นมังกรขาวเอาหลังพิงต้นไม้รับมือกับหมาป่าสิบกว่าตัวอย่างคล่องแคล่ว ชั่วพริบตาก็มีเสียงดังขึ้นไม่ขาดสาย ผู้เล่นมังกรขาวสังหารหมาป่าขนเทาระดับ 21 และไม่ถึงห้านาที ก็ได้ยินเสียงประกาศ ผู้เล่นพยัคเฆนทร์สังหารจ่าฝูงหมาป่าขนเท่าระดับ 35 พอหมาป่าก็ตายยกฝูง อาหมวยก็ได้เลื่อนเป็นเลเวล 5 เธอไม่รู้หรอกว่าถ้าเพื่อนร่วมปาร์ตี้ของเธอระดับต่ำกว่านี้อีกสักนิด เธอคงได้แบ่งค่าประสบการณ์จนเลื่อนระดับได้มากกว่านี้ และแน่นอนสำหรับสองคนนั่น การออกแรงครั้งนี้แทบจะเรียกได้ว่าเหนื่อยฟรี เมื่อมองไปรอบๆไม่เห็นหมาป่าแล้ว อาหมวยก็จะลงจากต้นไม้ แต่... จากคุณ : Deckard - [ 21 ก.พ. 52 04:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "อยู่บนนั้นไปก่อน พวกพี่ขอสำรวจให้แน่ใจว่าไม่มีหมาป่าเหลือแล้วจริงๆ แล้วค่อยลงมา" มังกรขาวสั่ง หมวยจึงเปลี่ยนใจกลับไปนั่งเหมือนเดิม มังกรขาวเดินออกสำรวจเป็นวงกลมออกไปเป็นบริเวณกว้าง เขาใช้ดาบคู่กายฟันหญ้าที่สูงท่วมหัวไปตลอดทางเพื่อตรวจสอบว่ามีหมาป่าแอบซุ่มอยู่ในพงหญ้าบ้างหรือเปล่า พอมังกรขาวลับสายตา อาหมวยก็ชักจะ  ยุกยิกอยู่ไม่สุข เธอเงยหน้าสำรวจกิ่งไม้ใบหญ้าไปเรื่อย พอเห็นกาฝากที่เกาะอยู่บนยอดไม้เท่านั้นแหละ อาหมวยก็ตาโต "ดอกไม้ห้าสี ส่วนผสมสำคัญของยาแก้พิษนี่นา เด็ดเก็บไว้หน่อยดีกว่า" ว่าแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนย่งโย่ย่งหยก เอื้อมมือไปเด็ดดอกไม้ โดยลืมคำเตือนในหนังสือสมุนไพรที่ว่า พิษกับยาแก้มักจะอยู่ใกล้ๆกัน ใช่แล้วงูเกล็ดทองที่มีพิษร้ายระดับสี่ ได้มานอนเฝ้าดอกไม้ห้าสีก่อนอาหมวยตั้งนานแล้ว และพอมันถูกรบกวน มันก็เริ่มชูคอขึ้นมาสบตากับอาหมวย "กรี๊ด" "จุดไฟ" เปลวไฟสีส้มลุกขึ้นพรึ่บ งูเกล็ดทองถูกเผาจนดำเป็นตอตะโกทันที "ผู้เล่นหมวย สังหารงูเกล็ดทองระดับสิบห้า" เสียงประกาศดังขึ้น แล้วอาหมวยก็ได้เลื่อนเป็นเลเวลเจ็ด อาหมวยถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะขยับไปดูซากงู พอเห็นแสงสะท้อนแวบก็เอานิ้วเขี่ยๆดู ก็เห็นว่าเป็นมีดเล่มหนึ่ง พอปลดผนึกแล้วก็รู้ว่าได้มีดพิษเขี้ยวเกล็ดเงินมาหนึ่งเล่ม อาหมวยใช้มีดพิษนี้เขี่ยซากงู แล้วก็รำพึงรำพัน "ถ้าเชฟเห็น ต้องโดนด่าอีกแน่เลย ที่เผางูเสียเกรียมขนาดนี้ ไม่สุกกำลังดี หวานนุ่มชุ่มลิ้นเหมือนที่เคยสอน" อันที่จริงก็ไม่แปลกเท่าไรที่อาหมวยจะคิดแบบนี้ ก็เธอรู้เสียที่ไหนเล่าว่า ไอ้ทักษะจุดไฟนี่ จริงๆแล้วมันเป็นทักษะของนักเวทย์ธาตุไฟ แต่เชฟมือหนึ่งเขาเอามาประยุกต์ใช้ทำกับข้าวเพื่อความสะดวกเฉยๆ และเนื่องจาก อาหมวยมีทักษะจำแนกที่สูงมาก การเขี่ยทีเดียวก็สามารถแยกของออกจากซากงูได้โดยอัตโนมัติ "มีอะไรมั่งนี่ ถุงพิษระดับสี่หนึ่งถุง เขี้ยวงูสองอัน กับเศษทับทิมสองชิ้น วัตถุดิบทั้งนั้นเลยนี่" ว่าแล้วก็เก็บเข้ากล่องเครื่องมือตามสายอาชีพ รวมทั้งดอกไม้ห้าสีด้วย สุดแท้แต่ว่ามันจะยัดเข้าช่องไหน เก็บเสร็จปุ๊บ ซากงูก็สลายตัวเลือนหายไปทันที "น้องหมวย เป็นอะไรไปหรือเปล่า" มังกรขาวกลับมาพอดี เขาได้ยินว่า หมวยฆ่างูได้หนึ่งตัว จึงรีบกลับมา เผื่อว่าจะมีงูมากกว่าหนึ่ง "ไม่เป็นไรค่ะ งูตายไปแล้ว" "งั้นก็ลงมาได้แล้ว พี่ใหญ่กำลังจะกลับมาสมทบ" พอทั้งสามคนพบหน้ากันอีกครั้ง พี่ใหญ่พยัคฆ์กับมังกรขาวก็เอาไอเทมกองโตที่ได้จากฝูงหมาป่าส่งให้อาหมวยทันที อาหมวยก็ไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าทำไม คนที่พึ่งซื้อม้วนคาถาปลดผนึกไปเป็นร้อยต้องส่งของมาให้เธอปลดผนึกด้วย อาหมวยปลดผนึกทุกอย่างรวมทั้งก้อนแร่และอัญมณีแล้วก็ส่งคืน เพราะตามกฎของเกม ผู้ที่ฆ่าสัตว์อสูรเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์เก็บไอเทมที่ตกจากสัตว์อสูรตัวนั้น ดังนั้น ในการรวมปาร์ตี้ หากไม่มีการตกลงกันไว้ก่อน ของทุกชิ้นก็จะเป็นของคนที่ฆ่าได้เท่านั้น "น้องหมวยเลือกเอาไปสักหน่อยสิ พี่ใหญ่ให้เป็นค่าปลดผนึก" พี่ใหญ่มองอาหมวยทำงานอย่างครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยปากออกมา "เลือกได้ทุกอย่างจริงๆหรือคะ" อาหมวยกวาดตามองไอเทม มังกรขาวแอบอมยิ้ม เขาเดาว่า น้องหมวยน่าจะเลือก ดาบเหล็กหมาป่าขนเทา และชุดเกราะหนังหมาป่า ไอเทมระดับสองที่ได้จากจ่าฝูง ซึ่งเป็นชิ้นที่มีค่ามากที่สุดและมีประโยชน์กับหมวยมากที่สุดในเวลานี้ โดยหารู้ไม่ ว่าอาหมวยคนดีของเจ้าวิน กำลังคิดจะหาอุปกรณ์เสริมให้หลานชายเล่นเกมต่างหาก "หมวยปลดผนึกไอเทมไปสามชิ้น ก้อนแร่อีกยี่สิบสามก้อน อัญมณีอีกสองชิ้น รวมเป็นเงิน 280 เหรียญเงิน งั้นหมวยขอแร่เหล็กระดับกลางก้อนนี้ก็แล้วกันค่ะ ราคาตลาดตอนนี้อยู่ที่หน่วยและ 28 เหรียญเงิน แต่ก้อนนี้มีแค่ห้าหน่วย งั้นหมวยขอเศษมรกตนั่นอีกชิ้น หนึ่งหน่วยมีราคา 150 เหรียญเงิน เกินไปสิบเหรียญเงิน เดี๋ยวหมวยจ่ายเป็นเงินให้นะคะ" ทั้งสองคนฟังจนอ้าปากค้าง เรื่องค่าปลดผนึกน่ะไม่เท่าไร ขอเพียงเคยใช้บริการร้านขายไอเทมจะพอจะคำนวณราคาได้ แต่ไอ้ราคาตลาดของแร่เหล็กกับอัญมณีนี่นะสิ มันต้องใช้ทักษะตรวจสอบราคาที่เป็นทักษะประจำอาชีพของพ่อค้าเชียวนะ เมื่อทั้งสองเงียบไปนาน จนอาหมวยเงยหน้าจากกองไอเทมขึ้นมาดู "แหะๆ สงสัยความลับจะแตกเพิ่ม อีกแล้วสิเนี่ย" ------------------------------------------------------ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ง่วงแล้วล่ะ จากคุณ : Deckard - [ 21 ก.พ. 52 05:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอย อยากเป็นหมวย เริ่มต้นดี อยากเล่น Diablo III ออกยังอ่า จากคุณ : scottie - [ 21 ก.พ. 52 12:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห เกมนี้ อยากเล่นมั่งอะ เลือกไม่ฆ่าสัตว์อสูรก่อนได้ด้วย Dialblo III ยังไม่ออกค่า แว่ว ๆ ว่า 2009 แต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เวลามีคนถามทีไร Blizzard เขาก็ตอบว่า "When it done" ทุกที http://www.blizzard.com/diablo3/faq/ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 21 ก.พ. 52 15:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กว่ามันจะออก สงสัยเครื่องจะแรงไม่พอ งือ (ขอบคุณมากจ้าที่ไปค้นให้) จากคุณ : scottie - [ 21 ก.พ. 52 16:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หนุกอ่ะ ชอบๆ ^^ ถ้ามาอัพตอนใหม่รบกวนช่วยจุดธูปเรียกด้วยเน้อ จากคุณ : ไม่รู้ไม่ชี้ไม่ดีไม่สน - [ 23 ก.พ. 52 21:52:58 ]