. . .จากวันนั้น จวบวันนี้. . .สี่ปีแล้วหนา
กฤติกา น้ำตาชุ่มหมอน สะท้อนใจสั่น
เธอนึกถึง วันนี้ ที่คุยกัน
พี่ทวนมั่น กระชับมือ ถือสัญญา
" . . . วันนี้ติว ครั้งสุดท้าย ใช่ไหมกฤต
ขอดวงจิต จงปลอดโปร่ง โล่งหนักหนา
อย่าสิคะ อย่าร้องไห้ กระไรนา
เช็ดน้ำตา แล้วไปสู้ ให้รู้กัน. . .
. . .พี่จักส่ง ดวงใจ ไปช่วยหนู
นี้ไม่มี ใครรู้ ใช่ไหมนั่น
ว่า ดนตรี ๑๐๑ ซึ่งเราติวกัน
วิชานั้น พี่มิได้ สอนใหม่เลย
แต่พี่ทบ ทวนของเก่า ให้เจ้าต่างหาก
ถึงรื้อฟื้น ก็มิยาก นะน้องเอ๋ย
พรุ่งนี้ต้อง ทำให้ได้ ใช่ไหมทรามเชย
สมกับที่ พี่มิเคย คลายรักเธอ . . ."
. . .พี่ทวนคะ. . .โธ่เอ๋ย. . . กฤตเคยคิด
อยากสารภาพ ความผิด ที่พลั้งเผลอ
อยากขอโทษ ทั้งดวงใจ ให้นะเออ
อยากรักเธอ เสมือนวันเก่า ที่เราเคย. . .
แต่ก็เปน ไปไม่ได้ ทำใจลำบาก
เพราะเนื่องจาก ปัจจุบัน พลันเฉลย
พี่วิทยา รักฉันยิ่ง จริง จริงเลย
โอ้ใจเอ๋ย. . . ทำใจยาก ลำบากนัก
แล้วจึงตั้ง สติใหม่ ให้มั่นคง
แน่วแน่ตรง สอบให้ได้ ใจแน่นหนัก
". . .ขอโทษนะคะ พี่ทวน. . ." หวลใจภักดิ์
". . .กฤตขอรัก. . .พี่อย่างที่. . .พี่. . .เปน ครู."
แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 52 19:58:00
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
21 ก.พ. 52 19:53:26
]
ซอด้วงมุกไฟ (ฉบับคำกลอน) บทที่ ๑๑
