:: ผมนั่งดูดาว... ::
ลมเย็นพัดเอื่อย ปลุกความรู้สึกร้อนรุ่มในอกให้เต้นระเริงก่อนจะวูบดับ ขยับกายคลายความล้าจากหลายสิ่งที่รุมเร้าก่อนจะเอนตัวลงพัก แผ่นหลังทาบกับพื้นซีเมนต์เฉียบเย็น
ดวงหน้าของเธอยังติดตรึงในหัวใจของผม...
"ฉันรู้ดีว่า ความคิดของคนเรามันต่างกันไกลในบ้างครั้ง และใกล้กันในบางคราว หรือ ไม่มีอะไรที่ตรงกันเลย ก็อาจเป็นได้"
เธอเงยหน้าขึ้นจากดอกดาวเรืองในมือ มองผมด้วยแววตากังขา
"แต่ทำไมคนเรายังใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้ ไม่ใช่เพราะการปรับตัวและความเข้าใจหรอกหรือ ที่เติมเต็มความต่างระหว่างกัน"
ผมถอนหายใจ อ้าปากแห้งผากเพื่ออธิบาย แต่เธอเดินจากไปเสียแล้ว
:: ฉันนั่งมองฟ้า... ::
ลมเย็นพัดเอื่อย มอบความหนาวเหน็บเพิ่มเข้าไปในอกที่รู้สึกชา ขยับตัวที่นั่งนิ่งมานานให้หายเมื่อยขบ ก่อนจะแนบใบหน้าลงซบแขน เย็นชืด
ฉันไม่เคยลบทุกอย่างที่เป็นเขาออกจากใจ...
"อย่าเพิ่งพูดอะไร ผมขอร้อง ฟังผมให้จบก่อนจะได้ไหม"
เขามาหาพร้อมกับดอกไม้ สีเหลืองของมันดูไม่แจ่มใสเช่นวันแรกที่ฉันเคยเห็น เคยได้... จากอีกดอกหนึ่ง
"ผมไม่รู้จริงๆว่าในวันข้างหน้า เราจะทุกข์ หรือสุข ผมไม่มั่นใจในอนาคต แม้แต่ตัวผมเองก็ตามที"
ฉันก้มหน้าลง ยังเก็บมือแนบไว้ข้างลำตัวที่เหมือนเบาหวิวขึ้นทุกวัน ดอกไม้ดอกนั้นคงต้องหาที่อยู่ใหม่
"ผมจึงบอกคุณได้แค่... รอ"
:: ผมนั่งดูดาว... ::
ดึกมากแล้ว แต่ใจของผมไม่อาจหลับใหล เพราะเหตุใด ผมรู้ดี
น้ำเสียงของเธอบอกชัด ว่าเธอต้องการสิ่งไหน...
เธอมาหาผม ด้วยรถเต่าสีขาวคันเก่าที่เธอแสนรัก
"คุณไม่แน่ใจ" เธอเอ่ยเสียงเบา ผมต้องก้าวมาให้ชิดร่างบางเพื่อให้ได้ยินเสียงหวานจากลำคอระหง "แต่ทำไมถึงไร้ความกล้า ที่จะเผชิญหน้า ที่จะเสี่ยง"
"ผมขี้ขลาดเกินไปกระมัง"
"คุณพยายามหนีอะไรหรือคะ" ดวงตาเธอคลอด้วยน้ำใส "ฉันยืนอยู่ที่นี่ ตรงนี้ พร้อมจะทำทุกสิ่งที่เป็นผลดีสำหรับเราทั้งสอง"
"ผมไม่อยากให้คุณมาเกี่ยวข้อง... กับสิ่งที่ผมทำผิดพลาด"
"ดังนั้น" เธอยิ้ม แต่หยดสีใสไหลผ่านแก้มเผือดซีด "ฉันจึงต้องเป็นฝ่ายรอ ใช่ไหม"
แล้วร่างของเธอก็ก้าวห่างจากผมไป... ไกลขึ้นทุกที
:: ฉันนั่งมองฟ้า... ::
ดึกมากแล้ว แต่ใจของฉันไม่อาจหลับใหล เพราะเหตุใด ฉันรู้ดี
แววตาของเขา บ่งบอกถึงความเศร้า และเจ็บปวดเหลือเกิน...
มองลอดช่องประตู เห็นใบหน้าเหนื่อยนักของเขาแล้วฉันใจหาย เขาเปลี่ยนไป ดูยิ่งกว่าแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า ทว่า ฉันปฏิเสธไม่ต้องการพบเขาทั้งที่ใจแทบขาด
"ผมแค่... มาลา"
ฉันกัดฟัน น้ำตาพาลจะไหล
"ขอให้คุณโชคดี"
กำลังจะงับประตูปิด แขนผอมเกร็งของเขาก็เข้ามากั้นไว้
"ครั้งสุดท้าย" เสียงของเขาเครือ ฉันตวัดสายตาขึ้นมองและพบว่า ชายผู้ที่ฉันรักกว่าชีวิต... ร้องให้
ฉันกระชากโซ่คล้องให้หลุดออก ผวากอดร่างของเขาอย่างอ่อนแรง อ้อมแขนแกร่งกระชับตัวฉันแน่นคล้ายจะไม่ยอมปล่อยไปไหน
"ผมจะรักคุณจนวันตาย ผมสาบาน"
ฉันสะอื้น ร่างสะท้าน อยากหยุดหายใจ
:: ผมนั่งมองดาว... ::
มือปาดน้ำตาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วหนอ การรอคอยนั้นสั้นนักเมื่อมีความหวัง แต่เมื่อทุกสิ่งภินพัง การรอคอยก็เหมือนฝัน
สุดท้ายไม่มีวันเป็นจริง
:: ฉันนั่งมองฟ้า... ::
เงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่กำลังลับขอบฟ้า รุ่งอรุณกำลังจะเยือนมา แต่แสงสว่างแห่งสุริยา ฉันไม่สามาารถสัมผัสถึง
แต่ฉันจะยังคงรอ สักวันหนึ่ง เรื่อยไป
***
อาจไม่เข้าใจ แต่ไม่ว่าจะจิตนาการแบบไหน ก็ได้ทั้งสิ้น ^-^
ช่วยบอกว่า อ่านจบแล้ว คิดว่าเรื่องเป็นมายังไงในความคิด
ขอบคุณอย่างยิ่งค่ะ
จากคุณ :
รวาธิน 
- [
22 ก.พ. 52 14:37:53
]
หลังเส้นทางพาดผ่าน
