ความคิดเห็นที่ 1 เสียงแชะๆ นั้นดังมาจนถึงบริเวณที่รถของเขาจอดอยู่ หลังคาคอนกรีตที่ต่ำกว่าปกติ ประกอบกับความเงียบในบริเวณที่จอดรถส่วนตัวชั้นนี้ ทำให้เกิดเสียงก้องได้ยินไปทั่ว          แรกๆ สืบพงษ์ไม่ได้ให้ความสนใจ ปลดล็อกรถของตัวด้วยกุญแจอัตโนมัติในมือ พอเปิดประตูรถด้านคนขับ ก็ได้ยินเสียงเดียวกันอีกครั้ง เหลือบมองไปทางนั้นก็เห็นรถญี่ปุ่นสีตะกั่วตัดคันไม่ใหญ่นักจอดห่างออกไปอีกช่องหนึ่งของลานจอดรถโล่งๆ บนชั้นนี้ ประตูด้านคนขับเปิดอยู่กว้าง ภายในเห็นลางๆ เพียงว่ามีคนขับนั่งอยู่คนเดียว          ชั้นบนสุดของอาคารจอดรถแห่งนี้ในวันปกติแทบไม่มีรถอื่นขึ้นมาจอดเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อส่วนหนึ่งกั้นแบ่งไว้สำหรับเป็นที่จอดรถยนต์ของผู้บริหารและเจ้าหน้าที่ฝ่ายจัดการของศูนย์การค้า แต่ถ้าเมื่อใดที่ชั้นล่างๆ มีรถจอดกันเต็มจนล้น ยามจะปล่อยให้ลูกค้าของศูนย์การค้าขึ้นมาจอดบนชั้นนี้ได้ ยิ่งวันนี้เป็นวันเสาร์ ที่จอดชั้นล่างคงเต็มหมดทั้งสี่ชั้น รถคันนั้นจึงขึ้นมาจอดบนนี้ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งก้าวลงจากรถ ร่างโปร่งระหงอยู่ในชุดเสื้อกระโปรงติดกัน สั้นเลยเข่าขึ้นมามาก แถมยังรัดรูปเสียจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน นั่นทำให้เขาเป็นห่วง ยิ่งเมื่อเห็นความว่างเปล่าปราศจากผู้คนบนชั้นนี้ ก็ยิ่งเป็นห่วง จึงปิดประตูรถของตัวเสีย แล้วเดินเรื่อยๆ ไปดู          เมธาวียิ้มอยู่ในหน้า เห็นแล้วว่าร่างสูงล่ำสันกำลังเดินตรงมาหา หากก็แสร้งทำเป็นไม่เห็น ทำทีว่าเปิดกระโปรงรถแล้วเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำอย่างไรให้ฝากระโปรงคงเปิดอยู่ได้          จนเสียงทุ้มนุ่มนวล ถามนำมาก่อน          “รถสตาร์ตไม่ติดหรือครับ”          ร่างใหญ่ๆ มาหยุดยืนข้างตัวถังรถ มือหนึ่งแตะฝากระโปรงแล้วออกแรงดันจนมันล็อกอยู่กับที่                 หล่อนเงยหน้าขึ้นสบตาเขา นัยน์ตากลมโตซึ่งแต่งแต้มไว้อย่างประณีตเบิกกว้าง ส่งประกายวาวหวานปานจะหยด          “อุ๊ย! คุณสืบพงษ์ คุณสืบพงษ์ใช่ไหมคะ” หล่อนอุทานราวประหลาดใจเสียนัก ประกอบเข้ากับอากัปกิริยาตื่นเต้นยินดี หล่อนตีบทได้แตกกระจุย “ครับ” สืบพงษ์ตอบสุภาพ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนสักแห่ง แต่นึกไม่ออกในทันที “เมย์ไงคะ เมธาวีน่ะค่ะ วันก่อนเจอคุณสืบพงษ์ที่ร้าน ครัวชานเมือง” พอหล่อนเอ่ยชื่อร้านอาหารแห่งนั้น เขาจึงนึกได้ จำได้แล้วว่าหล่อนมากับผู้หญิงที่อ้างว่าทำหน้าที่เป็นออร์กาไนเซอร์ในงานคราวหนึ่งของศูนย์การค้าเขา “อ้อ! ครับ บังเอิญเจอกันอีก ” “ค่ะ บังเอิญ ” เมธาวีแทบกลั้นยิ้มอย่างสมใจไว้ไม่อยู่ แท้จริงแล้วไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยแม้แต่นิดเดียว พอเห็นเขาที่ร้านอาหารในวันนั้น หล่อนก็สืบเรื่องราวเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันของเขามาจนได้ความว่าเขาไม่เที่ยว ไม่ออกงานสังคมบ่อยนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าไม่ใช่งานที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจของเขาโดยตรงแล้ว จะไม่มีใครเห็นเขา สืบพงษ์มีผู้ช่วยอยู่สองคน มีเลขาส่วนตัวอีกคน การเข้าถึงตัวเขาจึงทำได้ยาก เพราะถ้าเกี่ยวกับเรื่องงานแล้ว ทุกอย่างจะผ่านผู้ช่วยและเลขาเขาหมด เรื่องสำคัญจริงๆ เท่านั้นจึงจะขึ้นไปถึงเขา ส่วนเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับงานแล้ว เขาก็แทบจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้องโดยตรง นอกเวลางาน แทบไม่ออกไปสังสรรค์กับใครที่ไหน ทางเดียวที่หล่อนพอมองเห็นว่ามีความหวังอยู่บ้างคือคอยดักพบเขาที่ไหนสักแห่ง แต่จะรู้ได้อย่างไรว่าเวลาไหน เขาไปไหนบ้าง ในเมื่อไม่มีใครอื่นจะรู้ได้ หากก็ไม่หมดหวังเสียทีเดียว รู้มาว่าเขาไม่นิยมการมีคนขับรถ เขาขับรถไปไหนมาไหนเอง ที่เดียวที่พอมองเห็นว่าน่าจะดักพบเขาได้ก็ที่เขาจอดรถเวลามาทำงาน สืบมาจนรู้ว่าชั้นบนสุดของอาคารจอดรถของศูนย์การค้านี้เป็นที่จอดรถของผู้บริหารและพนักงาน จึงลองเสี่ยงขึ้นมาดู และเห็นจริงเช่นนั้นเมื่อเห็นช่องจอดรถใกล้ประตูทางเข้าที่สุดมีตัวหนังสือบนพื้นซีเมนต์บอกไว้ว่าเป็นที่จอดรถของผู้อำนวยการ     หล่อนแวะเวียนมาเฝ้าคอยเขาที่ลานจอดรถชั้นนี้สองวันแล้ว ออกจะผิดหวังที่เมื่อวานไม่เห็นรถของเขาเลยทั้งวัน พอมาวันนี้เห็นว่าเขามาทำงานทั้งๆ ที่เป็นวันเสาร์ หล่อนจึงเฝ้ารอ “ค่ะ บังเอิญวันนี้แวะมาศูนย์การค้าของคุณสืบพงษ์” หล่อนสมอ้าง แล้วทำท่าจะชวนคุยต่อ “นี่คุณ...” แต่เขาขัดขึ้นเสียก่อน...ด้วยคำถามเดิมที่ยังไม่ได้คำตอบ “รถสตาร์ตไม่ติดหรือฮะ” หล่อนจึงจำต้องกลับมาให้ความสนใจกับปัญหาเฉพาะหน้าที่ตัวสร้างขึ้นมาเองเสียก่อน          “มันเกิดเป็นอะไรขึ้นมาก็ไม่ทราบค่ะ อยู่ดีๆ ก็เกิดสตาร์ตไม่ติดขึ้นมาเฉยๆอย่างนั้นเอง เมื่อกี้ที่ขับมาก็ยังดีๆ อยู่เลย”          สืบพงษ์ขยับมาทางด้านหน้าของรถแล้วก้มลงดูเครื่องยนต์ ลองจับตรงโน้น หมุนตรงนี้ แต่ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ อาจเป็นเพราะความรู้เรื่องเครื่องยนต์ของเขายังไม่ดีพอก็ได้          “ลองสตาร์ตดูอีกทีดีไหมครับ แบตอาจจจะหมด หรือไม่ก็เป็นที่ไดสตาร์ต”          เมื่อครู่ที่หล่อนสตาร์ตรถแล้วไม่มีเสียงใดๆให้ได้ยิน ทำให้คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุใดเหตุหนึ่งในสองสาเหตุนั้น          เมธาวีกุลีกุจอกลับขึ้นรถแล้วหมุนกุญแจสองสามครั้ง มีเสียงแชะๆ เหมือนเดิม และร่างใหญ่ๆ ก็เอียงตัวผ่านฝากระโปรงรถเพื่อโบกมือเป็นเชิงบอกใบ้ให้หยุด          หญิงสาวกลับลงมายืนข้างๆ เขา          “เกรงใจคุณสืบพงษ์จังค่ะ ต้องมาพลอยเดือดร้อนไปด้วย”          “ไม่เป็นไรครับ”          ชายหนุ่มลองเปิดฝาแบตเตอรี่ดู แล้วเงยหน้าจากเครื่องยนต์ขึ้นเหลียวมองรอบตัว ถ้าแบตเตอรี่หมด ก็ต้องหาสายเคเบิ้ลมาจั๊มป์สตาร์ต ถ้าเป็นที่ไดสตาร์ต ก็ต้องหาอะไรมาลองเคาะดู และเขาก็ไม่มีทั้งสองอย่าง มีเสียงฝีเท้าเหมือนคนกำลังวิ่งดังเบาๆ มาให้ได้ยิน ที่บริเวณทางลงไปที่จอดรถชั้นสี่ ผู้ชายวัยยังหนุ่มในชุดเครื่องแบบเสื้อสีน้ำตาลอ่อน กางเกงสีน้ำตาลแก่ กำลังวิ่งหน้าเริ่ดตรงมา          “รถเป็นอะไรครับ” ยามหนุ่มตะโกนถามนำมาก่อน พอมาถึงก็ยืนตัวตรงแน่วต่อหน้าผู้เป็นนายจ้าง มือแตะหมวกฉับเพื่อทำความเคารพ          “ไม่แบตเตอรี่ก็ไดสตาร์ตน่ะ สมควร” สืบพงษ์รู้จักยามประจำที่จอดรถชั้นนี้ดี “มีสายเคเบิ้ลไหม”          “มีครับ มี ที่ห้องเก็บของชั้นล่างมีครับ” ยามหนุ่มตอบแข็งขัน ดึงโทรศัพท์ติดต่อภายในจากเข็มขัดขึ้นมาเรียกลงไปที่ชั้นล่างสุด          มีเสียงเรียกเบาๆ และสืบพงษ์ล้วงกระเป๋า ดึงเอามือถือของตัวขึ้นมาดู พอเห็นหมายเลขบนจอ ก็เอ่ยปากขอตัว พลางถอยห่างออกมา          “ฝ้ายหรือลูก”          เมธาวีเงี่ยหูฟังเสียงเขาพูดอย่างตั้งอกตั้งใจ ได้ยินคำว่า 'ลูก' ก็ให้โล่งอกที่รู้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่น          “พ่อกลับเดี๋ยวนี้แหละ ไม่เกินสี่สิบนาที...ตกลง...โอเค...แค่นี้นะ...”          เขาปิดโทรศัพท์เมื่อยามหนุ่มเข้าแทนที่หน้าตัวถังรถ          “ผมจัดการเองครับคุณ”          เมธาวีฉุนกึก คิดไม่ถึงว่าแผนของตัวจะล้มไม่เป็นท่าแบบนี้ ดูก็รู้ว่าเขาคงกำลังรีบไปไหนสักแห่ง          “ยังไงก็ช่วยคุณผู้หญิงหน่อยนะ สมควร” สั่งเสียยามผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่แล้วหันมาปลอบใจหญิงสาว “สมควรรู้เรื่องเครื่องยนต์รถดีครับ ถ้ามีอะไรมากกว่าแบตเตอรี่หรือไดชาร์ต ใกล้ๆ นี่มีอู่ซ่อมรถ ให้สมควรเรียกช่างมาที่นี่ได้เลยครับ” หล่อนจำต้องรับคำแต่โดยดี          เขาอ้อยอิ่งอยู่เพียงอีกครู่ จนรถตู้ของศูนย์การค้าซึ่งมียามอีกคนเป็นผู้ขับขึ้นมาถึงพร้อมด้วยอุปกรณ์ซ่อมรถ จึงได้ผละจากไป          เมธาวีมองตามหลังร่างสูงที่กำลังเดินกลับไปทางรถของเขาอย่างขัดอกขัดใจ ยามหน้าจืดมาทำให้เสียแผนหมดสิ้น คงต้องหาวิธีอื่นที่จะเข้าให้ถึงตัวเขา พยายามปลอบใจตัวเองว่าถึงอย่างไรคราวนี้ก็ไม่เรียกว่าเสียเที่ยวเสียทีเดียว อย่างน้อยๆ ตอนนี้เขาคงจำหล่อนได้แล้วถ้าเจอกันคราวหน้าอีก และหล่อนก็รู้ว่าต้องมีคราวหน้าอย่างแน่นอน ยิ่งมาเห็นแบบนี้ หล่อนยิ่งแน่ใจว่าพึงพอใจในตัวนักธุรกิจหนุ่มใหญ่คนนี้เป็นที่สุด (มีต่อค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 25 ก.พ. 52 02:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภาษิตแตะสำลีชุบแอลกอฮร์ที่ข้อมือหญิงสาว แล้วดึงเอาผ้าพันแผลชิ้นใหม่มาพันให้ บาดแผลเป็นทางยาวหลายรอยเริ่มแห้งบ้างแล้ว อีกไม่กี่วันก็คงตัดไหมได้ ทางร่างกายพราวไหมฟื้นตัวได้เร็ว ตอนนี้เธอลุกนั่งได้เองแล้ว ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังพอลุกเดินทำอะไรด้วยตัวเองได้บ้างแล้วด้วย          ที่น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าก็บาดแผลทางใจ เห็นสภาพแล้ว เขาแน่ใจว่าคงต้องใช้เวลารักษากันอีกนาน พราวไหมพูดน้อยลงทุกที ในเวลาเดียวกัน อาการซึมเศร้ากลับรุนแรงขึ้น แถมยังเหม่อลอยเกือบตลอดเวลา เขาต้องเป็นฝ่ายหาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาพูดด้วยเพื่อดึงเธอกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง          “วันจันทร์นี่ต้องไปสอนหนังสือใช่ไหม” เขาถามพลางวางมือข้างซึ่งทำแผลเสร็จเรียบร้อยลงบนตักหญิงสาว          “ค่ะ คุณรอง” เธอตอบเสียงเบาหวิวเมื่อเขาประคับประคองอีกมือขึ้นมาดู          “พี่ว่าคงยังไปทำงานไม่ได้หรอก ขอหยุดงานไปก่อนสักสองสามอาทิตย์จะดีไหม”          เธอไม่ตอบ แววหม่นหมองฉายวาบบนใบหน้านวลละมุน...เหมือนม่านหมอกหนาคลี่ตัวปกคลุมผิวน้ำเรียบกริบ ร้าวรานเมื่อคิดไม่ออกว่าจะไปสู้หน้าใครได้อีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนซึ่งยังคงติดตรึงอยู่ในหัวจิตหัวใจตลอดเวลา          ภาษิตพินิจดูนัยน์ตาที่จับต่ำอยู่เพียงข้อมือของตัวเอง เห็นเพียงแผงขนตาหนาหลุบลู่          “จะโทรศัพท์ไปบอกทางโน้นเขาไหม”          และเธอก็ยังไม่ตอบเหมือนเดิม เขาคิดว่าพอจะเข้าใจ          “เอาเป็นว่าพี่จะโทรไปพูดกับคุณสืบพงษ์ให้ก็แล้วกัน เอาเป็นว่าจะบอกเขาว่าพราวขอหยุดงานสักพัก อย่างนั้นดีไหม เขาคงเข้าใจ”          ศีรษะเล็กๆ เพียงผงกรับรู้          เธอจะรู้ไหมว่าเขาหนักใจเพียงไร หมอสุชีรามาดูแผลให้เมื่อวาน และได้นั่งคุยกับเขาอยู่นาน หล่อนบอกให้รู้ถึงอาการของคนไข้ซึ่งเป็นโรคซึมเศร้า บางคนถึงขนาดทำร้ายตัวเอง          ‘เท่าที่พอรู้มาบ้างนะ ภาษิต บางคนคิดว่าตัวไร้ค่าจนต้องหาทางทำลายตัวเองเสีย บางคนทำให้ตัวเองเจ็บปวดทางร่างกายเพื่อปลดปล่อยความเจ็บปวดทางจิตใจไงล่ะ’ ภาษิตสำนึกมาตลอดว่าเขาเองก็มีส่วนสนับสนุนให้หญิงสาวเป็นเช่นนี้ แม้จะไม่ใช่ผู้สร้างความเจ็บปวดนั้นโดยตรงก็ตาม หากในความคิดของเขา การที่ตัวรู้แล้วไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ต่างจากการเป็นผู้กระทำผิดเสียเอง เรื่องที่สงสัยกันว่าพราวไหมทำร้ายตัวเองนั้นเขาเชื่อสนิทแล้วจริงๆ เมื่อเห็นรอยแผลเป็นด้วยตัวเอง ร่องรอยเหล่านั้นแม้เป็นเพียงรอยขีดจางๆ มองผ่านๆ อาจไม่เห็น แต่มันก็มีอยู่จริง ถ้าไม่ได้เป็นคนทำแผลให้หญิงสาว เขาเองก็คงไม่สังเกตเห็น          ‘ยังไงก็ต้องให้จิตแพทย์เป็นคนวินิจฉัยอีกที’ แพทย์สาวว่าอย่างนั้น ‘อาการของน้องสาวภาษิตต้องถึงมือจิตแพทย์เสียแล้วแหละ ยิ่งมาเกิดเรื่องแบบนี้ ยิ่งต้องรักษาทางจิตใจกันอีกนาน’          นั่นขนาดเขาไม่เคยบอกถึงเหตุการณ์ลักษณะเดียวกันที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว          มีเสียงกระดิ่งดังแว่วเข้ามาให้ได้ยินถึงในห้องนอน คอนโดมิเนียมแห่งนี้ผู้มาเยือนจะขึ้นมาชั้นบนไม่ได้ด้วยตัวเอง จะต้องกดเรียกให้ผู้อยู่อาศัยเปิดประตูหน้าให้ จึงจะขึ้นลิฟต์มาหาได้ ภาษิตคิดว่าคงเป็นหมอสุชีรา หล่อนอาจปิดคลินิกแล้วแวะมาดู ‘คนไข้’ ของหล่อนอีกสักครั้งเหมือนเมื่อคืนวาน          หากก็ผิดคาด เมื่อกดอินเตอร์คอมถามลงไปและเสียงของคนที่ตอบกลับขึ้นมากลับเป็นคนอื่น          “เมย์เองค่ะพี่รอง” (จบบทค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 25 ก.พ. 52 02:11:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 --- ขอโทษทีค่ะ ลืมไปว่าพี่กุลธิดายังไม่ได้ตอบเม้นต์กระทู้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 52 02:37:18 แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 52 02:36:25 จากคุณ : teansri - [ 25 ก.พ. 52 02:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4  คุณหริชา : สืบพงษ์ช็อกสนิทเลยค่ะงานนี้ คือวาดภาพของพราวไหมเอาไว้เสียสวยงาม คิดไม่ถึงว่าจะกลายมาเป็นแบบนี้ไปเสียได้  คุณจิลลาวลี : ขอบคุณค่ะที่มาอ่าน จะคอย พีระมิดทราย เมื่อพิมพ์เป็นเล่มนะคะ  คุณsainbury : ภูมิต้องรับกรรมแน่ๆ ค่ะ ไม่นานหรอกค่ะ เรื่องนี้กรรมติดเทอร์โบค่ะ  คุณMnemosyne : ก็คุณรองแกพระเอกอะค่ะ ยีนส์ : ตอนนี้มาดพระเอกของคุณรองแพรวพราวค่ะ วันนี้ประชุมเสร็จแล้วจะกลับมาตามอ่าน ชีวิตรันทด ให้จนทันเลยค่ะ  คุณทราย : คุณสืบแกช็อกซินีม่าชั่วคราวค่ะ ต้องขอตัวไปตั้งหลักก่อน  น้องมิ้ว : ภูมิแกถือว่าลงเป็นเรื่องผู้หญิงแล้ว แกไม่ยอมใครง่ายๆ ค่ะ ลูกก็ลูกเหอะ คนเริ่มแก่ตัวลงน่ะค่ะ ความมั่นใจในเรื่องผู้หญิงก็ชักจะลดลงเรื่อยๆ ลูกชายมาทำแบบนี้ แกก็เลยรู้สึกเหมือนถูกหลู่เกียรติค่ะ  คุณHermosa] : ภูมิแกเลวเต็มที่แค่นี้แล้วค่ะ เลวกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วค่ะ  คุณTaey : มาขอโทษอีกรอบค่ะที่ต้องลบตอนเก่าๆ ออกเสียก่อนจะตกลงไปอยู่ในคลังกระทู้น่ะค่ะ  คุณชญาลี : กรรมตามทันพ่อเลี้ยงแน่ๆ ค่ะ ส่วนคุณสืบ แกขอตัวไปจำศีลเพื่อทำใจให้ได้เสียก่อนสักพักค่ะ  คุณทิกิ : ภูมิแกยืดอยู่ได้ไม่นานค่ะงานนี้  น้องเทียนสี : อีกสิบกว่าตอนก็จบแล้วค่ะ รองกับพราวไหมจะเป็นอย่างไรต่อไป แอ่น... แอ๊น... ไม่โบก  คุณวรรณภาศิริ : มาถึงตอนนี้รองยิ่งรู้สึกว่าตัวผิดที่รู้เรื่องเมื่อสิบปีก่อนแล้ไม่ทำอะไรเลยค่ะ เพราะปัญหาจากคราวนั้นทำให้พราวไหมมีอาการทางจิตด้วยค่ะ  คุณ Viva Tam : จริงค่ะ ยังไงสืบพงษ์ก็ยังเป็นคนนอก ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของครอบครัวนั้น รู้จักพราวไหมก็ยังน้อยมาก พอมารู้อย่างนี้ก็เลยช็อกไปเลย ต้องไปตั้งหลักก่อนสักพักค่ะ  คุณArdita : ก็คุณรองแกพระเอกอะค่ะ ตอนนี้แกก็รีบเร่งทำแต้มใหญ่เลย เพราะอีกสิบกว่าตอนก็จบแล้ว กลัวไม่ทันค่ะ  คุณอนุมานน้อย : ขอบคุณค่ะที่จะอุตหนุน บันทึกคุณหญิงไอรีน ในงานหนังสือ ตอนนี้กำลังคอยดูปกอยู่อย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ  คุณscottie คุณสืบแกก็เอวังด้วยประการฉะนี้แหละค่ะ  ปิยะรักษ์ : กรรมที่ภูมิทำไว้คอยตอบสนองอยู่แล้วค่ะ  คุณTacCatMewMew : งานนี้สืบพงษ์ช็อกและอึ้งอย่างแรงเลยค่ะ คิดไปไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าผู้หญิงที่ตัวเกิดชอบเข้าจริงๆ จะเป็นอย่างนั้นค่ะ  คุณรสสภัน : คุณสืบแกขอเวลาไปตั้งหลักน่ะค่ะ  คุณ Toodmeeh : ที่ภูมิบอกสืบพงษ์เป็นลักษณะใส่ไฟเกินจริงเพราะความแค้นด้วยค่ะ ภูมิเคยข่มขืนพราวไหมครั้งเดียวเมื่อครั้งเด็กๆ แล้วก็มาสรุปเอาเองว่าหมายถึงพราวไหมเป็นเมียเก็บของตัวเรียบร้อยแล้วค่ะ  คุณnasa nasa : ผลกรรมคอยภูมิอยู่แล้วค่ะ  คุณระรินใจ คุณสืบแกถอยไปตั้งหลักค่ะ ตอนนี้คุณรองก็เลยเล่นบทพระเอกได้เต็มที่หน่อย แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 52 02:54:22 แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 52 02:41:23 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 25 ก.พ. 52 02:40:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอโฆษณาเล่มใหม่นิ๊ดนะคะ แหะๆ เรื่องนี้ชื่อเดิม หลอน ที่เคยลงที่นี่น่ะค่ะ ต้องเปลี่ยนชื่อใหม่เพราะชื่อ หลอน ไปตรงกับหนังสือประเภทปกขาวค่ะ จำนวนหน้า :    360หน้า ราคาปก :    245บาท ราคาพิเศษ :    196บาท ปณิตา เดินทางมาที่แม่ฮ่องสอนเพื่อมาเป็นครูสอนพิเศษ เมื่อมาถึง เธอได้พบเรื่องราวประหลาดเกิดขึ้นมากมาย รวมทั้ง คุณเขต เจ้านายของเธอด้วย นนท์ ผู้เป็นลูกศิษย์ของเธอไม่สามารถที่จะออกจากบ้านไปไหนได้ เพราะมักเห็นวิญญาณของแม่ผู้จากไปอยู่เสมอ  เรื่องราวและเงื่อนงำในบ้านที่ปณิตาไม่สามารถเข้าใจได้ ดวงวิญญาณที่รอคอยการแก้แค้นอย่างชิงชัง  ความรักความหลง และการก่อกรรมครั้งใหม่  ใครจะเป็นคนไขปริศนาเรื่องราวเหล่านี้ได้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 25 ก.พ. 52 02:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาติดตามอ่านต่อค่ะพี่กุลธิดา ... เมย์จะมาเห็นหรือเปล่าหนอ?? แล้วเมื่อไหร่คุณสืบฯจะรู้ความจริงล่ะคะ? ลุ้นๆ  อยากให้ลงอาทิตย์ละหลายๆตอน ทีละครในทีวียังมีติดกันหลายวันเลยนะคะ   เช่น ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ 5 5 5 (บ่งบอกว่า ติดงอมแงม) จากคุณ : teansri - [ 25 ก.พ. 52 02:49:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านตอนต้นบทนี้แล้วรู้สึกหายใจหายคอไม่ค่อยสะดวก พอได้เห็นที่มาที่ไปของภารณี..... ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร  รู้แต่ว่าเป็นนักธุรกิจ  อืม... หลังจากเรื่องพราวไหมแล้ว คนเขียนทำให้คนอ่านระแวงนะเนี่ย.. อยากจะคิดว่าบางทีเราอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ แต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ใช่มั้ยคะ  หึหึ เวรกรรมที่คุณภูมิก่อไว้กับพราวไหม(หรือกับผู้หญิงคนอื่นๆ) ผลของความไม่รู้จักพอ   มันคงจะเป็นอะไรที่ทำให้คุณภูมิเจ็บปวดไม่น้อยกระมัง เอ๊ะ หรือตัวละครตัวนี้จะเลวจนไม่รู้สึกรู้สา เหอะๆๆ คนเขียนพล่ามมาซะยาว ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจริงไม่จริง   แหมๆแต่จินตนาการ ความคิดมันหยุดกันไม่ได้จริงๆนะคะ นี่เป็นเพียงการคาดเดาของคนอ่านค่ะ(แบบว่าทั้งอิน ทั้งสนุก) ทั้งนี้ทั้งนั้นอยู่ที่คนเขียนจะลิขิตให้มันเป็นไปยังไง หุหุ ยังรอติดตามตอนต่อไปเหมือนเดิมจ้า จากคุณ : วรรณภาศิริ - [ 25 ก.พ. 52 07:41:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ..วันนี้ตื่นแต่เช้า มานั่งทำงาน เปิดดูเน็ตเห็นตอนใหม่พอดีเลยอ่านก่อนเลยค่ะ ตอนต้นๆ ไม่ทราบความเป็นมา แต่เท่าที่ได้อ่านดู ก็ติดใจตามอ่านไปเรื่อยๆ เรื่องคุ้มสีทอง จิลลาเห็นปกแล้วในนกฮูก ปกสวยทีเดียว ฉีกสไตล์ไปจากปกเล่มอื่น ชอบค่ะปกหวานๆ แนวคลาสสิค (หนังสือตัวเองก็อยากได้ปกแนวนี้ล่ะค่ะ) อ่านไตเติ้ลเรื่องแล้วน่าอ่านดีค่ะ ชอบอ่านและเขียนแนวนี้เหมือนกัน ถึงงานหนังสือ จะไปสอยมาค่า.. อ้อ..ดีใจค่ะ ที่ได้อยู่ร่วมสำนักเดียวกัน เช่นเดียวกับน้องยีนส์ จากคุณ : จิลลาวลี - [ 25 ก.พ. 52 08:07:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาอ่านก่อนทำงาน เห็นชื่อเรื่องปุ้บคลิกปั้บเลยเรา... ว่าแต่ตอนนี้ทำไมสั้นจัง ลุ้นให้สืบพงษ์เจอพราวไหมซะที...อยากรู้จะเป็นยังไง "จะรับได้ไหมเมื่อถึงวันนั้น ทุกอย่างที่เธอฝันอาจเป็นแค่ภาพลวงตา" ปล. "หลอน" เปลี่ยนชื่อเป็น "คุ้มสีทอง" ชื่อเรื่องเปลี่ยนไปคนละอารมณ์เลย หน้าปก..หวานดีค่ะ จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 25 ก.พ. 52 08:59:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ติดธุระหลายเรื่อง เพิ่งเข้ามาใน ถนนนักเขียน กดเรื่องคุณ อ่านเป็นเรื่องแรก ...แปลกนะคะ สมัยก่อนไม่เคยคิดจะ มาหน้านิยาย หรืออ่านนิยาย เพราะ ยาวมากทั้งนั้น ตามไม่ทัน... เดี๋ยวนี้ ก็ยังไม่ได้อ่านเรื่องของใครอื่น มากนัก แต่ อ่านเรื่องของคุณ เหมือนที่คุณข้างบนว่า ติดนิยายงอมแงม น่ะค่ะ         พอจะมองออกนิด ๆค่ะ ว่า ผู้หญิงคนนั้น จะเป็นลูกใคร ? น่าสงสัย นะคะ.... กรรมคงตามทันละซี...             คุณนางแบบเมย์ ก็แหม..นักจัดฉากตัวจริง เชียวนะคะนี่                    วันนี้ เดี๋ยวก็ต้องเตรียมตัวเดินทางใกล้ ๆ อีกแล้ว ไว้จะมาดูใหม่นะคะ ติดตามค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 25 ก.พ. 52 09:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นเรื่องนี้รีบกระโจนเข้าใส่ทันที เมธาวีเปลี่ยนเป้าหมายไปหาคุณสืบแล้วหรือคะ (แต่ตอนท้ายก็มาหาคุณรอง) ตกลงคุณรองนี่แกเป็นพระเอกแน่นะคะ ทำไมดูจะเป็นรองคนอื่นตลอดเลย 55 รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : ชญาลี - [ 25 ก.พ. 52 10:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จะไปหาคุ้มสีทองอ่านนะคะ เพราะตามเรื่องหลอนในพันทิปไม่ทัน หวังว่าภารณีไม่ใช่ลูกสาวนายภูมินะ หยึยย ฟ้าผ่าแน่เลย หนูมย์จะเห็นน้องพราวไหมมั้ยนะ เห็นแล้ววีนแตกแน่เลย ตอนหน้าตื่นเต้นค่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 25 ก.พ. 52 11:50:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ถ้าจะมาเปนพระเอก ต้องรีบเพิ่มบทให้ทันคุณสืบนะคะ จากคุณ : Mnemosyne - [ 25 ก.พ. 52 12:23:53 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอให้หนังสือคุ้มสีทองขายดิบขายดีนะคะ ยีนส์คงจะให้พี่สาวซื้อเก็บให้ตามเคยค่ะ เพราะปีนี้ก็คงอดกลับไทยตามเคยค่ะ เพราะชิพมีสอนตลอดค่ะ ตอนแรกก็ที่เห็นปกก็รู้สึกไม่คุ้นเท่าไร พอเห็นพี่บอกว่าเป็นชื่อเรื่องที่เปลี่ยนมาจากหลอน จำได้เลยค่ะ สงสัยจังว่า ภารณี เป็นลูกใครหนอ ไม่อยากคิดเลยว่าเป็นลูกคุณภูมิ ยังงี้ต้องตามลุ้นอีกตามเคยค่ะ จากคุณ : roslita - [ 25 ก.พ. 52 12:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนนี้สั้นจังเลย........ คุ้มสีทอง ชื่อเหมือนนิยายแนวรักๆสมัยเก่า   คงจะได้ไปตามเก็บตอนเด็กๆ ปิดเทอมค่ะ จากคุณ : Hermosa - [ 25 ก.พ. 52 16:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 หนังสือปกขาวเป็นยังไงคะ จะไปอุดหนุนเรื่อง 'คุ้มสีทอง' นะคะ สนพอะไรคะ จะได้เดินหาถูก (ในงานหนังสือ) แนวเดียวกับ 'ปราสาทมืด' หรือเปล่า ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ลึกลับ พิศวาสฆาตรกรรม (แต่ไม่มีผีใช่ป่าวคะ กลัวผีหนักมากๆ) แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 52 20:31:29 จากคุณ : annie (หมูอมโรค) - [ 25 ก.พ. 52 20:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุ้มสีทองไม่บอกแววว่าจะหลอนเลยเนอะ เมย์ต้องมาเห็นแน่ อยากฟังคุณสืบตอบคุณรอง จากคุณ : scottie - [ 25 ก.พ. 52 20:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สืบจะรู้หรือเปล่าว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เจอกัน อายุก็ขนาดนี้แล้วแถมดูจะเชี่ยวชาญในเรื่องสาวๆไม่มากก็น้อยล่ะน่าจะตามมารยาหญิงทันหรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : mimny (mimny) - [ 25 ก.พ. 52 23:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาตอบคุณแอนนี่ค่ะ เล่มนี้พิมพ์กับสำนักพิมพ์นกฮูกค่ะ ถ้าซื้อในงานหนังสือ คงได้ราคาถูกมากเลยค่ะ เมื่องานมหกรรมหนังสือเดือนตุลา ของนกฮูกเอาหนังสือมาขายแบบลดแหลกเลยค่ะ ประเภทถ้าเป็นหนังสือค่อนข้างเก่าแล้วจะเหลือเล่มละ ๕๐ บาท หนังสือใหม่หน่อยขายครึ่งราคาค่ะ (โฆษณาซะเลย ไปงานหนังสือเดือนหน้าจะได้ไปขอค่าโฆษณาจาก บก. อิอิ) หนังสือปกขาวก็เป็นประเภท erotica ของไทยน่ะค่ะ คือเนื้อหา อะไรทั้งหมดขายเรื่องเซ็กส์อย่างเดียวเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 26 ก.พ. 52 00:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^^^ ขอบคุณค่ะคุณกุลธิดา ยิ่งฟังราคายิ่งน่าซื้อ (แต่ก็แอบสงสารสนพ แต่เขาคงกำไรจากยอดขาย หนึ่งถึงสองพันเล่มแรกไปแล้วละมั้ง เนอะ) คุณกุลธิดาลืมตอบไปค่ะ ว่ามันน่ากลัวมากระดับไหนคะ 1. ปราสาทมืด (อันนี้ระดับรับได้ค่ะ) อ่านแน่นอน 2. The Sixth Sense (อันนี้ระดับพอทนได้ค่ะ) อ่านแบบกลัวๆ 3. The Shining (อันนี้ขั้นหลอนค่ะ) ไม่อ่านแน่นอน ช่วยบอกนิดนะคะ เป็นคนขี้กลัวค่ะ (แต่อยากอ่านอะ ท่าทางจะโรแมนติค) จากคุณ : annie (หมูอมโรค) - [ 26 ก.พ. 52 13:36:00 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เรื่องหลอนเปลี่ยนชื่อ คุ้มสีทอง ยังไงชื่อก็ยังดูน่าเกรงขามยังไม่เคยลองอ่านเรื่องนี้เลยค่ะ ต้องขอไปดูบ้างแล้ว คุณวรรณภาศิริเขียนได้ถูกใจค่ะ รออ่านตอนคุณภูมิเสียใจสุดๆ แบบรอสมน้ำหน้าค่ะ เอิ๊กก เมธาวีสนคุณสืบเชิญเลยหนุบหนุนๆ อย่ามาสนคุณรองเพราะมีคนจองไว้ให้พราวแล้วล่ะค่ะ จากคุณ : อนุมานน้อย - [ 26 ก.พ. 52 19:45:44 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รู้สึกอีกคนที่น่าสงสารคือคุณรองอะค่ะ คือแบบไม่ได้ทำอะไรผิด แต่แบกหลายอย่างไว้ แบกความรู้สึกผิด ความรับผิดชอบ คุณภูมิเป็นพ่อที่แบบ แย่สุดๆ เลย ^^" อ่านแล้วมั่นใจยังไงไม่รู้อะค่ะ (อาจจะผิดก็ได้) ว่าภารณีเป็นลูกคุณภูมิอะ หวังว่าจะสำนึกนะ แต่ก็สงสารภารณี ดูแบบซื่อๆ ไม่มีอะไร เรื่องนี้ผู้หญิงน่าสงสารทั้งนั้นเลยนะคะ จากคุณ : Viva Tam - [ 26 ก.พ. 52 19:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านสองตอนรวด...ลุ้นตอนต่อไปว่าใครจะเป็นคนจัดการคุณภูมิน๊า แอบเล็งหนังสือที่ออกใหม่ของคุณกุลธิดาแล้ว...O_o แล้วไอรีนล่ะคะ เมื่อไหร่จะได้ยลโฉมบนแผงหนังสือเสียที จากคุณ : NongHome - [ 26 ก.พ. 52 21:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เป็นแบบประมาณ The Shining ค่ะคุณแอนนี่ ไอรีนออกในงานสัปดาห์หนังสือที่จะถึงนี้ค่ะคุณต่าย คราวนี้ชัวร์ปึ๊กเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 52 23:40:32 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 26 ก.พ. 52 23:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โอ้! งานนี้มีรถไฟชนกันด้วยแฮะ (ทั้งรุ่นพ่อรุ่นลูกเลย) จากคุณ : ระรินใจ - [ 1 มี.ค. 52 12:46:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สวัสดีค่ะ มาทักทายคุณกุลธืดานะคะ เพราะเห็นคุ้มสีทองในเว็บนกฮูกค่ะ แล้วก็ไม่แน่ใจด้วยว่าจะลงกระทู้ได้หรือเปล่า เพราะงานตัวเองก็ลงไม่ได้ค่ะ จะสมัครใหม่ ก็ไม่แน่ใจว่าได้หรือเปล่า ยินดีกับงานเล่มใหม่อีกเล่มนะคะ.. คิดถึงค่ะ รัชนีกานต์ จากคุณ : รัชนีกานต์ - [ 1 มี.ค. 52 23:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 27 รอความรู้สึก happy ending ของเรื่องนี้อยู่ครับ :) จากคุณ : Toodmeeh - [ 1 มี.ค. 52 23:55:10 ]