เกือบสองปีแล้วที่ผ่านเหตุการณ์นั้นมา...ยอบรับว่าต้นเหตุแห่งเรื่องคือเริ่มจากเรา แต่จบที่เขา...การที่เราเป็นหัวหน้างานเขาทำให้คิดว่า อำนาจที่มีอยู่สามารถจะให้ใครหรือเขาต้องทำในสิ่งที่เราสั่งได้ทั้งหมด แม้แต่เรื่องความรัก...เขามีแฟนแล้ว แต่ยังไม่แต่งงาน ความใกล้ชิดระหว่างหัวหน้าและลูกน้องที่ต้องเดินทางร่วมกันบ่อยครั้ง ทำให้เกิดสัมพันธภาพระหว่างเขาและเรา เรารักเขา แต่เขาแค่เคารพเราในฐานะเจ้านายเท่านั้น...ไม่มีอะไรที่เขาจะคิดกับเราอย่างที่เราคิด เราอยากเอาชนะและต้องชนะใจเขา   บางวันที่ไม่มีการประชุมเรื่องงานเราก็ทำให้มีโดยพาเขาไปเยี่ยมลูกค้าในต่างจังหวัด แต่ไม่ได้ค้างคืน..".ฉันเพียงแค่ต้องการอยู่ใกล้ชิดกับเขาเท่านั้นแม้จะอารมณ์เสียบ้างเวลาที่มีโทรศัพท์จากแฟนเขา หรือคนอื่นโทรมา เขาคงมีสาวหลายคนที่คบอยู่ ฉันไม่เคยถามเรื่องแฟนหรือครอบครัวของเขา   หลายครั้งที่ฉันเอาเวลาของเขาและแฟนที่ต้องได้อยู่ด้วยกันมา จนเขาแสดงออกว่าไม่พอใจ แต่ฉันทำไม่สนใจ บอกเขาว่านี่เวลางาน ไม่ใช่เวลาครอบครัว...ฉันยังจำได้วันของการสิ้นสุดของเขาและฉันคือวันที่ฉันเห็นเขาพาแฟนของเพื่อนที่ฉันรู้จัก ไปอยู่ด้วยกันที่ห้องพักเขาหลายครั้งตามที่เพื่อนที่อยู่ใกล้เขาเล่าให้ฟังซึ่งครั้งสุดท้ายฉันเป็นผู้เห็นด้วยตาตัวเอง วันนั้นวันเดียวให้สติฉันกลับคืนมาว่า ฉันบงการและกำหนดชีวิตเขาไม่ได้โดยลืมคิดไปว่า พื้นฐานเขาเป็นอย่างไร เขาผ่านอะไรมาบ้าง สิ่งแวดล้อมสอนอะไรกับชีวิตเขาบ้าง...วันนั้นฉันไม่ได้สูญเสียอะไรให้กับเธอนอกจากความรักความคิดถึงที่ยังอยู่ล้นในหัวใจฉันในวันนี้..."

จากคุณ : แม่หนูดำ - [ 27 ก.พ. 52 09:34:33 ]