ความคิดเห็นที่ 1 ดารัตน์ได้ยินเสียงประตูอัลลอยด์หน้าบ้านเปิดดังคึ่กๆ บ่งบอกว่ามีคนกำลังเข้ามาข้างใน เสียงรถยนต์แล่นตามมาหลังเสียงดังกึกน้อยๆ ของประตูโลหะที่ปิดลง เธอคิดว่าถ้าไม่เป็นชินชาณ ก็คงจะเป็นชนินทรา ซึ่งเธอขอให้เป็นชนินทราก็แล้วกัน เพราะเธอมีเรื่องจะคุยกับลูกสาวของเธอยาว เสียงกรุ๋งกริ๋งกระทบกันของกำไลข้อมือหลายวงทำให้เธอรู้ได้ว่าใครเป็นคนเดินเข้ามาข้างใน ชนินทรากลับมาแล้ว! พักนี้ชนินทราชอบสวมกำไลวงใหญ่เยอะๆ ทำนองว่าเป็นแฟชั่นมาจากงานพรมแดงของฮอลลีวูด เธอกดรีโมตปิดโทรทัศน์รายการข่าวภาคค่ำเนื่องจากต้องการความเงียบในการสนทนา ดังนั้นเสียงกำไลของชนินทราเลยดังสะท้อนเต็มโถงทางเดินยิ่งกว่าเดิม เสียงกำไลหยุดลงเช่นเดียวกับเสียงฝีเท้า ชนินทราชะงักเมื่อเห็นว่าใครรอเธออยู่ในห้องรับแขก “แม่ สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ มารดาของเธอดูสวยสมวัยห้าสิบห้า แม้จะอยู่ในชุดนอนกางเกงผ้าไหมจีนสีชมพูอ่อนไร้ลวดลาย ดารัตน์นั่งหน้าเคร่งอยู่กลางห้องนั่งเล่น มือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาประสานอยู่บนหน้าตักอย่างเรียบร้อย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองมายังลูกสาวอย่างไว้ที จีบย่นของวัยรอบดวงตาไม่ขยับเขยื้อน เธอไม่ได้ยิ้มให้ชนินทราสักนิด เนื่องจากในใจกำลังคิดตรองเรื่องเคร่งเครียดของลูกสาว “มานี่มา แม่มีเรื่องจะคุยด้วย” ดารัตน์เปิดเรื่องอย่างไม่รีรอ เธอรอเจอชนินทรามาหลายวันแล้ว แต่ก็ไม่เจอตัวสักที เธอจึงลงมานั่งดูโทรทัศน์ฆ่าเวลารอลูกสาวหลังจากที่เธอกินข้าวเย็นและอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย แม้จะอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน แต่พวกเธอก็ไม่ใคร่ได้เจอหน้ากันเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าบ้านหลังนี้ใหญ่โตมโหระทึกชนิดมองหาสมาชิกในบ้านไม่เจอหรอกนะ แต่หากเป็นเพราะหลายวันที่ผ่านมานี้ ชนินทรากลับดึกตลอด เธอรอเท่าไหร่ก็ไม่มีโอกาสได้ด้วยพูดสักที จนกระทั่งวันนี้ที่เธอมาดักรอเจอชนินทราเป็นวันที่สามนี่แหละ ในบ้านหลังนี้ นอกจากจะมีผู้อาศัยเป็นหญิงม่ายอย่างเธอและสาวโสดอย่างชนินทราแล้ว ยังมีชินชาณกับครอบครัว...ซึ่งประกอบไปด้วยมารตี ภรรยา และชินกฤต ลูกชายวัยสิบขวบ...รวมอยู่ด้วย มันเป็นบ้านของครอบครัว ที่อาศัยอยู่ได้โดยเงินกงสี และมีทัชชกร ลูกเลี้ยงของเธอเป็นผู้ดูแล นี่ดารัตน์ยังแค้นใจไม่หายที่สามีปล่อยให้ลูกชู้อย่างทัชชกรเข้ามาดูแลโมนีกกับพวกเธอ และปล่อยให้ทัชชกรเข้ามาแทรกแซงทรัพย์สินที่ควรจะเป็นของพวกเธอโดยชอบธรรม และอย่างไว้เนื้อเชื้อใจเสียด้วย ทัชชกรไม่มีสิทธิ์ แม้ทัชชกรจะดึงบริษัทขึ้นมาจากหลุมตัวแดงก็เถอะ มันควรเป็นของเธอและลูกๆ ที่เกิดขึ้นอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ใช่ลูกกึ่งหนึ่งของชัชชลกับอีนังผู้หญิงไร้ยางอายนั่น โชคยังดีที่ทัชชกรไม่คิดจะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ตามที่พินัยกรรมอนุญาต ไม่อย่างนั้นเธอคงจะต้องกรี๊ดอาละวาดบ้านแตกแน่ๆ เพราะทัชชกรคอยแต่จะทำให้เธอนึกถึงนังทวิกาและความทรยศของชัชชลอยู่เรื่อย “เรื่องอะไรคะ” ชนินทราเดินเข้าไปใกล้ แต่ยังไม่ได้นั่งลงเหมือนดารัตน์ที่นั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว “เรื่องเงินที่นิทรายืมแม่ไป” ดารัตน์กล่าวพลางจับจ้องมองหน้าที่ถอดสีของลูกสาว “นั่งลงสิ อย่ายืนค้ำหัวแม่” เธอเตือนลูกสาวที่ยังคงยืนนิ่งราวกับตะลึง ชนินทราค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงอย่างไร้แรง สองมือประสานมาอยู่หน้าตัก ดูสำรวมและเจียมเนื้อเจียมตัว ผิดกับตอนแรกที่เธอเดินหน้าเชิดหลังตรงเข้ามาในห้อง “นิทรายังไม่มีเงินคืนแม่หรอกนะคะ” เสียงของเธอเบา เมื่อเดือนก่อน เธอวิ่งโร่มาขอยืมเงินจากแม่ เพื่อนำไปจัดการหนี้สินจากการชอปปิงของเธอ ด้วยเพราะเธอไม่มีเงินจะจ่ายหนี้แล้วนั่นเอง ไม่ว่าจะเงินเก็บ...ซึ่งไม่เคยมี หรือเงินมรดกที่ได้มาเมื่อหลายปีก่อน เธอก็ไม่มีเหลือพอจะจ่ายหนี้ใหม่ “แม่ยังไม่ได้พูดเลย รู้ได้ยังไงว่าแม่จะพูดอะไร” ดารัตน์ย้อน มองลูกสาวด้วยสายตาปรามเตือน “แม่รู้หรอกว่ายังไม่สิ้นเดือนดี เงินเดือนยังไม่ออก” แม้จะเป็นหนึ่งในเจ้าของโมนีกเลเธอร์ แต่ชนินทราก็ไม่ได้มีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดเหมือนทัชชกร เพราะทัชชกรเป็นผู้ถือหุ้นสูงสุด และได้รับสิทธิ์ในการดูแลหุ้นของพวกเธอให้เป็นไปตามสมควรอีกด้วย ถ้าไม่นับเงินมรดกที่ได้รับหลังจากชัชชลผู้เป็นบิดาเสียชีวิต ทั้งเธอ ชินชาณ หรือกระทั่งแม่ของเธอยังคงได้รับเงินเดือนทุกๆ เดือนโดยมีทัชชกรเป็นคนจ่ายเงิน “งั้นแม่...” ชนินทรากำลังจะถาม แต่ดารัตน์ร่อนซองจดหมายคุ้นหน้าลงตรงหน้าเธอเสียก่อน “แม่เปิดจดหมายของนิทรา” เธอโวยวายขณะหยิบมันขึ้นมาดู เธอจำได้ว่ามันเป็นจดหมายจากบริษัทบัตรเครดิตที่เธอเป็นลูกค้า “ถ้าไม่เปิดดูแล้วแม่จะรู้หรือว่านิทราไปรูดซื้อของเพิ่มอีกแล้ว” ดารัตน์ถามเสียงเย็น ลูกสาวของเธอคนนี้ นิสัยอื่นๆ ก็ดีหมดหรอก เสียอยู่อย่างเดียว บ้าของแบรนด์เนมและใช้เงินเป็นเบี้ย ก่อหนี้ก่อสินจากข้าวของแพงๆ มากมาย “เมื่อเดือนก่อนเพิ่งจะยืมเงินแม่ไปโปะค่าบัตรเครดิต แล้วเดือนนี้ก็รูดเพิ่มเข้าไปอีก ไม่ใช่รูดน้อยๆ ด้วย แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ถึงจะใช้หนี้บัตรหมด” น้ำเสียงของเธอราบเรียบ หากแฝงไปด้วยแววตำหนิติเตียน “เอ้อ นิทรา...คือ...” ชนินทราปฏิเสธไม่ออก เถียงไม่ได้ เธอกระทำตามที่มารดาพูดทุกอย่าง เธอเผลอเรอใช้เงินเกินตัวเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ “ของเก่าของสองแสน ของใหม่มาเพิ่มอีกหนึ่งแสน รวมเป็นสามแสน มากกว่าเงินเดือนนิทราเป็นสิบเท่า แล้วเมื่อไหร่จะใช้หนี้หมด อย่าบอกว่าจะให้แม่เอาเงินมรดกส่วนของนิทรามาใช้หนี้แทนหรอกนะ เพราะนิทราก็รู้ว่ามันไม่เหลือแล้ว” ไม่อย่างนั้นเมื่อเดือนก่อนชนินทราคงจะไม่มาขอความช่วยเหลือจากเธอหรอก ชัชชลก็แบ่งเงินมรดกให้ชนินทราออกเยอะ แต่ภายในเวลาสี่ปี เงินที่ว่ากลับไม่เหลือหลอ “แล้วแม่จะให้นิทราทำยังไง นิทราอดไม่ได้จริงๆ นี่นา” ชนินทราพูดเสียงอ่อย ตัวหดลีบอย่างน่าสงสาร เธอเป็นโรคบ้าชอปปิงขึ้นสมอง แถมยังรสนิยมสูงซื้อแต่ของแพงอีกต่างหาก สมัยชัชชลยังอยู่ เธอยังเคยถูกชัชชลจับส่งไปบำบัดกับนักจิตวิทยาเลย ทว่าผลลัพธ์กลับไปไม่ถึงไหน เนื่องจากว่าตัวเธอต่อต้านการรักษานั่นเอง “เอาล่ะ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะที่แม่จะจ่ายค่าบัตรเครดิตให้นิทรา” ดารัตน์ไม่คิดจะเอาเงินมรดกมาจ่ายให้ลูกสาวไปมากกว่านี้ ด้วยรู้ดีว่ามันไม่ต่างจากการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ “แม่เองก็ไม่ได้มีเงินเยอะแยะเหมือนกัน” เธอยังต้องพึ่งเงินมรดกส่วนของตัวเองด้วย เธอไม่มีสามีแล้ว และเธอก็ไม่ได้ทำงาน จะได้มีเงินมาใช้สุรุ่ยสุร่ายเกินตัวได้ นอกจากเงินเดือนที่ได้จากทัชชกรตามคำสั่งของพินัยกรรมแล้ว เธอยังมีทรัพย์สินเป็นที่ดินและเครื่องเพชร พร้อมกับเงินสดจำนวนหนึ่ง ซึ่งเศษเสี้ยวของมันถูกเธอเจียดไปจ่ายค่าบัตรเครดิตให้ชนินทรา “ขอบคุณค่ะแม่” ชนินทรากล่าวด้วยน้ำเสียงดีใจ ดวงตาเป็นประกาย ทว่าดารัตน์ก็ขัดขึ้นมา “อย่าเพิ่งดีใจ แม่ไม่ได้ใจดี หลังจากนี้ นิทราต้องยกเลิกบัตรเครดิตทุกใบ...แม่ขอย้ำว่าทุกใบ” เธอขึงตา “ห้ามนิทรามีบัตรเครดิต ห้ามทำแบบคราวก่อนด้วย” คราวก่อนที่ว่าคือคราวที่ชนินทรายกเลิกบัตรเครดิตตามที่เธอสั่งทั้งหมด หากในเวลาไม่กี่เดือนถัดมา ชนินทราก็ทำบัตรเครดิตขึ้นมาใหม่ เพื่อก่อหนี้ใหม่ๆ อีกครั้ง “เพราะถ้ามีครั้งต่อไป แม่จะไม่ช่วยนิทราแล้ว จะปล่อยให้ขึ้นตัวแดงแล้วให้บริษัทบัตรเครดิตทวงหนี้จากนิทราได้เต็มที่เลย” ดารัตน์ก็พูดไปอย่างนั้น ถึงลูกจะไม่ดีอย่างไร เธอก็คิดจะช่วยลูกเสมอ ชนินทราไม่อยากบอกแม่เลยว่าเธอเพิ่งจะสมัครบัตรเครดิตใบใหม่เพื่อนำมาใช้หมุนเงินตามที่เพื่อนของเธอเพิ่งจะสอน “อะไรกันนิทรา เป็นหนี้บัตรเครดิตอีกแล้วเรอะ” เสียงหนึ่งซึ่งค่อนข้างดังแทรกขึ้นมาทำให้สองแม่ลูกหันไปมอง ชินชาณเดินเข้ามาข้างในห้องนั่งเล่น รอยยิ้มรู้ทันและเย้ยหยันติดแต้มอยู่บนใบหน้าของเขา “ไม่ใช่เรื่องของพี่ชาณสักหน่อย” ชนินทราถลึงตาใส่พี่ชาย เธอว่าเขาไม่ไว้หน้า ถึงจะอายุห่างจากเขาราวห้าปี แต่เขาก็ไม่ได้ทำตัวเป็นพี่ชายที่น่านับถือเท่าไหร่ เธอจึงรู้สึกว่าเขาอยู่ในวัยไล่เลี่ยกับเธอมากกว่า “จัดการเรื่องของตัวเองก่อนเถอะแล้วค่อยมาว่านิทรา อย่าให้พี่รตีรู้เรื่องที่พี่ทำก็แล้วกัน” รตีที่เธอกล่าวถึงเป็นชื่อเล่นของมารตี ภรรยาของชินชาณนั่นเอง “ชี่” ชินชาณทำเสียงคล้ายบอกให้พูดเบาๆ ลอดออกมาจากซี่ฟัน พร้อมทั้งขึงตาดุๆ ใส่ “ใครใช้ให้พูดเรื่องนี้ นิทรา ถ้าเดี๋ยวรตีบังเอิญได้ยิน พี่จะเอาเรื่องเรา” เขารู้ว่าน้องสาวหมายถึงเรื่องอะไร มันเป็นเรื่องที่มีแต่เขาและน้องสาวเท่านั้นที่รู้ ซึ่งก็คือเรื่องที่เขาแอบมีกิ๊กสาวซุกซ่อนอยู่นอกบ้าน และชนินทราบังเอิญไปจ๊ะเอ๋เข้าตอนที่แม่สาวคนนั้นกำลังคลอเคลียออดอ้อนให้เขาซื้อกระเป๋าราคาเหยียบสี่หมื่นในร้านกระเป๋าแบรนด์หรูนั่นเอง “เฮอะ” ชนินทราทำเสียงสูงในลำคอ จะว่าไป เขาเองก็ใช้เงินเป็นเบี้ยกับแม่ตัวเล็กตัวน้อยของเขาเหมือนกัน ดังนั้นเขาจะมาว่าเธอไม่ได้หรอก มันก็ตะเภาเดียวกันล่ะว้า แม้การใช้เงินของเขาจะเป็นซื้อ ‘ของ’ ให้ตัวเองทางอ้อมก็เถอะ “อะไรกันทั้งสองคน เรื่องอะไรที่ห้ามไม่ให้คนอื่นรู้” ในเมื่อรู้ว่าลูกชายไม่อยากให้เอ่ยชื่อมารตี ดารัตน์จึงใช้คำว่า ‘คนอื่น’ แทนอย่างช่างคิด ชนินทรายิ้มเยาะใส่พี่ชาย ก่อนจะหันไปซุบซิบกับแม่ ชินชาณเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ พวกเธออย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้ชนินทราพูดกับมารดา เพราะเขารู้ว่าถึงอย่างไร ถ้ามารดาไม่ได้รู้จากชนินทรา ก็ต้องมารู้จากเขาอยู่แล้ว แม่คงไม่ยอมปล่อยให้เขาลอยนวลไปทั้งที่ยังมีความสงสัยอยู่เต็มเปี่ยมหรอก ไม่ถึงห้านาที ชนินทราก็ถอยห่างจากมารดาและลุกขึ้นยืน “งั้นนิทราไปก่อนนะคะ แม่จะได้คุยกับพี่ชาณเงียบๆ” เธอหันไปย้ำคำว่า ‘เงียบๆ’ กับชินชาณอย่างอารมณ์ดี “เรายังไม่เสร็จเรื่องกับแม่นะ นิทรา รวมสลิปกับบิลบัตรเครดิตทุกใบมาเคลียร์เรื่องเงินกับแม่ด้วย แม่ให้เวลาถึงมะรืน” ดารัตน์กล่าวเคร่งๆ ทำเอาชนินทราที่กำลังดี๊ด๊าถึงกับหน้าจ๋อย “ค่ะ แม่” เธอตอบเสียงอ่อย “งั้นนิทราขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ดารัตน์พยักหน้าและหันมาสนใจชินชาณแทน ชนินทราเดินขึ้นข้างบน เธอได้ลอยตัวกับเรื่องยุ่งๆ ของตัวเองไปอีกหนึ่งเพลา - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน - [ 27 ก.พ. 52 16:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรือนขวัญในชุดอยู่บ้าน ซึ่งก็คือเสื้อยืดแขนสั้นผ้าบางสีขาวที่ตอนนี้เก่าจนออกเป็นสีนวล กับกางเกงยีนส์ตัดขาไม่มีพิธีรีตรอง กดปุ่มลูกศรขึ้นของลิฟต์ด้านหน้า เธอยืนมองตัวเลขบนแผงไฟค่อยๆ ขยับทีละน้อย และหยุดลงเป็นระยะ...ไม่สิ มันหยุดแทบทุกชั้นเลยต่างหาก...เธอมองตัวเลขอย่างอดทน และเหงื่อก็ค่อยๆ ลามไหลลงมาตามใบหน้าของเธอ เธอดึงด้านหน้าของเสื้อยืดที่สวมไปมา เพื่อกระพัดกระพือลมให้เข้าไปข้างใน มันช่วยคลายร้อนไปได้บ้าง แต่ไม่ได้ช่วยลดความเหนียวเหนอะหนะที่กำลังเกิดเลย เสื้อผ้าที่สวมสบายในยามปรกติกำลังรัดรึงเธอไม่ต่างจากผ้ายืดสแปนเดกซ์รัดติ้ว โอ๊ย นี่เธอเพิ่งจะอาบน้ำไปหยกๆ เองนะ...เธอขมวดคิ้วนิ่วหน้าขณะมองไฟบนตัวเลขของแผงลิฟต์ขยับเขยื้อนอย่างอ้อยอิ่ง...แล้วเมื่อไหร่ไอ้ลิฟต์บ้านี่จะมาถึงสักที หากบ่นไม่ทันไร ลิฟต์ที่เธอรอคอยก็จอดนิ่งและเปิดออก มีคนอยู่ข้างในสองคน เป็นผู้หญิงและผู้ชาย ซึ่งดูท่าว่าคงจะไม่รู้จักกัน เพราะพวกเขาแยกกันยืนคนละมุม เรือนขวัญก้าวเข้าไปและยืนตรงกลาง พอลิฟต์ปิดประตูและขยับเคลื่อนอีกครั้ง เธอก็มาถึงชั้น ๑๖ เธอใช้เวลาในการรอลิฟต์นานกว่าการเดินทางจากชั้น ๑๕ ไปยังชั้น ๑๖ อีกต่างหาก ซึ่งก็นับว่าดีแล้ว ถ้าเกิดใช้เวลานานกว่านี้ เธอคงจะบ้าตายเพราะอากาศร้อนๆ นี้ก่อนแน่ ความจริงเธอใช้เวลาทั้งรอลิฟต์และโดยสารลิฟต์ห้านาทีเท่านั้น เพียงแต่ว่าอากาศวันนี้มันอ้าวเป็นพิเศษ จึงทำให้เธอรู้สึกว่าระยะเวลาและระยะทางมันมากมายผิดปรกติ เธอเดินออกมาจากลิฟต์โดยมีผู้ชายคนนั้นเป็นคนกดปุ่มเปิดประตูให้ เหงื่อของเธอยังคงไหลไม่หยุด และมันก็ไหลมากกว่าเดิมเสียด้วย เธอใช้หลังมือปาดเหงื่อเบาๆ วันนี้มันร้อนบรรลัย ทั้งที่เพิ่งจะเดือนกุมพา ยังไม่เฉียดเข้ามีนาเสียด้วยซ้ำ แล้วอย่างนี้เมษาจะร้อนตับแลบขนาดไหน หวังว่าคุณทัชจะเปิดแอร์รอไว้เลยนะ เข้าไปจะได้เย็นฉ่ำ เพราะเธอร้อนเหลือจะทนแล้ว แล้วเธอก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง ๑๖๑๕ เธอเคาะประตูไม่เบานัก เนื่องจากเกรงว่าเจ้าของห้องจะไม่ได้ยิน “ปังๆๆ” สิ้นเสียงเคาะประตู ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบดังเดิม เธอมองบานประตูตาขุ่น...เขาทำอะไรของเขา ทำไมไม่ออกมาเปิดประตู หรือว่าจะไม่ได้ยิน คิดได้ดังนั้นก็เคาะประตูไม้แรงกว่าเดิม “ปังๆๆๆๆ” แถมเธอยังเคาะยาวกว่าเดิมด้วย แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม นี่ไม่ได้ตั้งใจจะชวนมากินข้าวจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ตาบ้า...อย่าบอกนะว่าหลอกให้เธอมารอเก้อ เธอชะงักงันรอด้วยความเคืองข้องอยู่ราวห้านาทีก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูเป็นครั้งาสุดท้าย ถ้าเขายังไม่ออกมาเปิดประตู เธอจะกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปหาอะไรกินแถวนี้แทน และจะสาปส่งเขาในฐานะเพื่อนอีกด้วย หน็อย พูดมาได้ ‘ผมก็แค่อยากมีเพื่อนเท่านั้น’ หลอกกันใช่ไหมเนี่ย...เธอคิดอย่างเป็นเดือดเป็นแค้นขณะยกหลังมือและเคาะลงไป “ปัง...” เธอเคาะแรงกว่าสองครั้งที่แล้ว หากเคาะได้เพียงปังแรก บานประตูก็เปิดผาง เจ้าของห้องยืนอยู่ตรงหน้าโดยพันผ้าขนหนูสีดำไว้เพียงแค่ผืนเดียว ร่างล่ำสันพร่างพราวด้วยหยาดน้ำเม็ดเล็กๆ ผมของเขาเปียกจนมีหยดน้ำหยดติ๋งๆ บนไหล่กว้าง เขาดูสบายๆ แม้จะมีเพียงผ้าขนหนูพันร่างกายท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ เรือนขวัญอ้าปากค้าง ลำคอแห้งผากขึ้นมาในทันใด เธอรู้สึกร้อนอ้าวยิ่งกว่าเมื่อครู่ มันร้อนเสียจนเธอรู้สึกว่าเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเป็นเม็ดบนผิวของเธอกำลังทะลักเป็นสายน้ำ “ขะ...ขอโทษค่ะ” เธอพูดไม่ค่อยจะออก เธอเคยเห็นผู้ชายเปลือย...เปลือยยิ่งกว่านี้...เปลือยชนิดหมดจด แต่เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอจะต้องทำตัวเป็นเหมือนสาวเอ๋อซื่อทื่อมะลื่อเมื่อเจอทัชชกรในสภาพกึ่งเปลือยด้วย “โทษที ผมคิดว่าคุณน่าจะอาบน้ำช้ากว่านี้ เลยกะเวลาผิดไปสักหน่อย” ทัชชกรกล่าว ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เขารู้จักอาบน้ำช้ามาก...ช้ามากๆ ครั้งหนึ่งเขาเคยรอผู้หญิงอาบน้ำแต่งตัวราวสองชั่วโมง นี่เขากะเวลาในการอาบน้ำให้เรือนขวัญเพียงครึ่งชั่วโมง ซึ่งมักเป็นเวลาของผู้หญิงส่วนใหญ่ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เวลาของเรือนขวัญ “ฉันเป็นคนอาบน้ำเร็ว” เรือนขวัญปรับอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วและไม่เกิดอาการเขินอายใดๆ อีก “ก็คงจะอย่างนั้น ผมเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ” เขาเดินนำเธอเข้าไปข้างในห้อง พยายามไม่ขบขันหรือสนใจท่าทางตื่นๆ ราวสาวไร้เดียงสาของเธอ “ค่ะ ฉันเห็นแล้ว” ใช่ เธอเห็นเต็มเปาเลย...เธอก้าวขาตามเขาเข้าไปและปิดประตูตามมา เธอเห็นเขาผลุบเข้าไปหลังบานประตูตู้เสื้อผ้าที่เปิดค้าง ทัชชกรเปิดตู้และเดินมาทางเธอ เธอต้องบังคับตัวไม่ให้ผงะตามเขา เขาแค่จะเดินมาเข้าห้องน้ำ...เธอเตือนตัวเอง จำได้ว่าผังห้องของเขาเหมือนห้องของเธอไม่มีผิด ดังนั้นห้องน้ำของเขาก็อยู่ด้านหลังเตียงนอน ตรงข้ามกับห้องครัวเล็กๆ ซึ่งอยู่ถัดจากเธอไม่มาก “ขอผมแต่งตัวแป๊บนึงนะ” เขายิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาต้องหอบเสื้อผ้าเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ ปรกติเขามักจะเดินเปลือยโทงๆ ออกมาแต่งตัวที่นอกห้องน้ำมากกว่า เขาแต่งตัวแป๊บนึงจริงๆ ยังไม่ทันที่เธอจะได้สำรวจห้องของเขา...ซึ่งตกแต่งด้วยโทนสีขาว ดำ และเทา เขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเสือยืดสีดำซึ่งซักจนซีดมอกับกางกางขาก๊วยเก่าๆ ตรงข้ามกับรูปลักษณ์เนี๊ยบๆ ของเขาที่เธอเคยเห็นที่บริษัท จากคุณ : มิถุนายน - [ 27 ก.พ. 52 16:43:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ผมเลยต้องเป็นฝ่ายให้คุณมารอเลย” เขาถามยิ้มๆ พลางขยับมือขยี้ผ้าขนหนูที่ห่มคลุมศีรษะไปด้วย “ปรกติมีแต่ผู้ชายรอผู้หญิง ไม่ใช่ผู้หญิงรอผู้ชาย”   “ขวัญคงมาเร็วไป” “ไม่หรอก ผมมัวแต่เอาของสดออกจากช่องแข็งด้วยน่ะ กว่าจะจัดเตรียมของ กว่าจะอาบน้ำ คุณก็เลยมาพอดี” ทัชชกรเดินไปที่ครัว เขาใช้นิ้วจิ้มกุ้งที่เอาออกมาจากช่องแข็ง “อา กุ้งนิ่มพอดี” เขาเงยหน้าขึ้นและถาม “สนใจจะเป็นลูกมือผมไหม” “ก็ได้ค่ะ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าขวัญเป็นได้แค่ลูกมือ ขวัญทำอาหารได้แย่มาก” เธอบอกและเดินเข้าไปหาเขา ช่วยเขาแกะเปลือกกุ้ง “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ปล่อยคุณทำพวกเราไม่เจริญอาหารหรอก” เขาวางมือที่แกะเปลือกกุ้ง ก่อนจะบอกว่า “ผมวานคุณขวัญแกะกุ้งอีกสักสิบตัวก็แล้วกันนะครับ เดี๋ยวขอผมลวกเส้นสปาเกตตีก่อน” “ค่ะ ได้เลย แค่แกะกุ้ง ขวัญทำได้ ว่าแต่คุณจะทำสปาเกตตีอะไรคะ” “ผัดขี้เมา” เขาบอก “คุณทานได้ใช่ไหม” เขาปล่อยให้หม้อไฟฟ้าต้มน้ำในหม้อให้เดือด ขณะตวงเส้นสปาเกตตีแข็งๆ ด้วยที่ตวงเส้นสปาเกตตี ที่คอนโดมิเนียมแห่งนี้อนุญาตให้ผู้พักอาศัยทำอาหารได้ ทว่าต้องเป็นการอาหารโดยไฟฟ้าเท่านั้น ห้ามใช้แก๊ส ทั้งนี้ก็เพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุจากฟืนไฟ “ค่ะ ทานได้ ความจริงขวัญทานอะไรก็ได้ ไม่เลือกกินหรอกค่ะ” สมัยเด็กๆ เธอไม่สามารถเลือกกินได้ด้วยซ้ำ มีอะไรก็กินเข้าไปให้ท้องพออิ่ม มันก็เลยติดนิสัยมาจนถึงตอนนี้ ที่เธอมักจะกินเพื่ออยู่ มากกว่าอยู่เพื่อกิน “ดีครับ ผมก็ไม่ค่อยเลือกกินเหมือนกัน” แล้วเขาก็หันไปขะมักเขม้นกับการต้มเส้นต่อ ส่วนเรือนขวัญก็แกะกุ้งเพลิน จนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าก่อนหน้าเธอร้อนจะเป็นจะตาย และหมายว่ามาถึงห้องของเขาจะต้องมีเครื่องปรับอากาศรองรับ ไม่ใช่กุลีกุจอเข้ามาช่วยเขาเตรียมอาหารแบบนี้ ระหว่างแกะกุ้ง เธอก็ลอบมองทัชชกรไปด้วย เขาหยิบชามใหญ่มาใส่น้ำและน้ำแข็งสำหรับแช่เส้นสปาเกตตีที่ลวกเสร็จ ก่อนจะกลับไปชิมเส้นสปาเกตตีเพื่อดูว่ามันสุกดีหรือยัง เขาดูคล่องแคล่วราวกับคนที่เคยชินกับการทำอาหารมานาน มันทำให้เธอพลอยคิดว่าเขาคงจะมีฝีมือจริงๆ นั่นแหละ...เอ หรือว่าจะท่าดีทีเหลวแบบเธอนะ ประเภทดูทำอะไรคล่องตัว แต่จริงๆ แล้วไม่มีเซ้นต์เรื่องการปรุงรสเอาซะเลย แล้วจู่ๆ ทัชชกรก็ก็หันมาทางเธอ และประสานตากับเธอพอดิบพอดี “ฮั่นแน่ แอบมองผมเหรอ ไม่คิดว่าน้ำหน้าอย่างผมจะทำอาหารได้ใช่ไหมล่ะ” เขาทักออกมาตรงๆ จนเธอสะดุ้งน้อยๆ ที่ถูกจับได้ “เปล่าค่ะ แค่ดูว่าคุณต้มเส้นสปาเกตตีไปถึงไหนแล้ว เพราะขวัญแกะกุ้งเสร็จพอดี จะให้ขวัญช่วยอะไรอีกไหมคะ” แม้จะตกใจที่ถูกจับได้ แต่เธอก็พูดต่อไปอย่างไม่ขัดเขิน เธอทำราวว่าการมองเขานั้นเป็นเรื่องปรกติธรรมดาสำหรับเธอ ทัชชกรหัวเราะหึๆ คล้ายว่าไม่เชื่อเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด หากพูดว่า “ช่วยผมเด็ดใบกะเพราก็แล้วกัน เด็ดทั้งหมดนั่นเลย เดี๋ยวผมจัดการเครื่องปรุงอื่นๆ เอง” เขาสะเด็ดเส้นสปาเกตตีร้อนจี๋แล้วเอาไปแช่ไว้ในชามน้ำผสมน้ำแข็งที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้า และหันมาสับกระเทียมกับหั่นพริกชี้ฟ้า แต่ก่อนที่เขาจะซอยพริกขี้หนูต่อ เขาก็เงยหน้าถามเธอ “คุณทานเผ็ดหรือเปล่า” เพราะถ้าเธอไม่ทานเผ็ด เขาจะไม่ใส่พริกขี้หนู “ก็ทานได้ค่ะ” “โอเคครับ” เมื่อทราบคำตอบ เขาก็หั่นพริกขี้หนูสี่เม็ดและเอาไปใส่รวมกับพริกชี้ฟ้าและกระเทียมสับ “เด็ดใบกะเพราเสร็จแล้วค่ะ” “ไว้ตรงนั้นแหละครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง” เขามุ่งมั่นกับการผัดพริกและกระเทียมจนพวกมันส่งกลิ่นหอมปนฉุนไปทั่วครัวเล็กๆ เสียงที่ดูดควันและกลิ่นทำงานแข่งกับเสียงกระทะไฟฟ้าที่ดังฉี่ฉ่า เรือนขวัญไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้เขาด้วยเกรงว่าจะเป็นการเกะกะ เธอจึงได้แต่ยืนมองเขาขยับกล้ามเนื้อแขนผัดส่วนผสมแต่ละอย่างในกระทะอย่างทะมัดทะแมง ไม่กี่นาที สปาเกตตีผัดขี้เมากุ้งในกระทะก็ถูกเขาตักแบ่งใส่จานสองจานอย่างง่ายๆ ไม่มีการตกแต่งใดๆ เว้นเสียแต่ว่ากลิ่นของมันหอมฉุยจนเรือนขวัญน้ำลายสออยู่ในปาก “เรียบร้อยแล้วครับ” เขาเดินไปที่โต๊ะรับประทานอาหารที่อยู่ใกล้ๆ และวางจานลง ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นและหยิบขวดไวน์แดงในขวดสีเขียวทึบออกมาจากตู้เย็นขึ้นมาชู มันเป็นไวน์ยี่ห้อประจำที่เขามักดื่มและมีติดไว้ที่บ้าน เนื่องจากเขาชอบดื่มไวน์มากกว่าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชนิดอื่นๆ “ดื่มไวน์ไหมครับ คุณขวัญ” เขาชวน นานๆ มีแขกหน้าใหม่มานั่งเล่นกินข้าวดื่มไวน์เป็นเพื่อนด้วยก็ดีเหมือนกัน เขารู้ว่าเธอดื่มแอลกอฮอล์ได้ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอดื่มไวน์หรือเปล่า บางคนก็ไม่ได้ดื่มทุกอย่างที่เป็นแอลกอฮอล์ เรือนขวัญพยักหน้า “ค่ะ” เธอดื่มไวน์ได้ แม้จะไม่ชอบไวน์เท่าเหล้า...แหม มีลาภปากไวน์ดีฟรีๆ มาเสนอให้ถึงที่ ทำไมเธอถึงจะไม่รับล่ะ “ดีครับ” ทัชชกรแกะอะลูมิเนียมฟอยล์ที่หุ้มฝาขวดออกและเอาที่เปิดไวน์มาขันสกรูจุกไม้ก๊อก ก่อนจะหันไปฉวยแก้วไวน์ในตู้ออกมาสองใบและเดินกลับมาที่โต๊ะ เขาวางแก้วใบหนึ่ง เหลือเพียงแก้วอีกใบในมือ เขาค่อยๆ รินไวน์ช้าๆ ราวกับรินเบียร์เพื่อไม่ให้เกิดฟอง น้ำสีแดงเข้มดุจสีเลือดไหลลงไปในแก้ว เมื่อเต็มครึ่งแก้ว เขาก็รินไวน์อีกแก้วในปริมาณเท่ากัน เขากำลังจะนั่งลงตรงข้ามเธอถ้าไม่นึกขึ้นมาได้ว่าลืมอะไรไป “อ้อ เกือบลืมช้อนส้อมเลย ไม่อย่างนั้นจะกินสปาเกตตีได้ยังไง” เขายืดหลังตรงและเดินไปหยิบช้อนส้อมออกมาจากลิ้นชักใต้ตู้ “เอาล่ะครับ ลงมือได้เลย” เขาส่งอาวุธให้เธอ เรือนขวัญรับช้อนส้อมมา “ขอบคุณค่ะ” เธอใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเกตตีเป็นก้อนกลมๆ ก่อนจะยกก้อนสปาเกตตีขนาดพอดีคำเข้าปาก “เป็นยังไง ฝีมือผม พอใช้ได้ไหม” ทัชชกรถาม เขายังไม่ได้เริ่มกินส่วนของเขา หากนั่งจิบไวน์ไปพลาง มองเธอเคี้ยวอาหารไปพลาง เรือนขวัญเงยหน้าขึ้น ตาวาวๆ มองเขาอย่างเจ้าเล่ห์ “แน่ะๆ อย่ามาอำว่าไม่อร่อยนะ ผมไม่เชื่อหรอก” เขาดักคอ รอยยิ้มรู้ทันจุดอยู่ที่มุมปาก “ถ้ารู้แล้วก็ไม่ต้องถามสิคะ” เธอหัวเราะ พลอยทำเขาหัวเราะตามไปด้วย ทัชชกรเริ่มรับประทานอาหารส่วนของตนบ้าง รสชาติผัดขี้เมาของเขายังคงเป็นเหมือนเดิม เผ็ดร้อน เข้มข้น หอมกลิ่นพริกและพริกไทยป่น ปนกับใบกะเพรา “แหม ก็ผมอยากได้คำชมบ้าง ไม่บ่อยหรอกนะครับที่ผมจะมีเหยื่อหลงมาเป็นหนูทดลอง” ส่วนใหญ่เขามักจะออกไปทานอาหารนอกบ้าน ไม่ก็ซื้ออาหารสำเร็จรูปมากินที่ห้องพักมากกว่า นานๆ เขาถึงจะทำอาหารกินด้วยตัวเอง อย่างวันนี้ พอดีเขามีใบกะเพรากับกุ้งเหลือจากการทำอาหารครั้งก่อน และกลัวมันจะเน่าเสีย เขาก็เลยตั้งใจจะผัดกุ้งกับใบกะเพรากับของอย่างอื่นที่เขามี ซึ่งก็ได้กลายมาเป็นสปาเกตตีผัดขี้เมากุ้งอย่างที่เห็นอยู่ตรงหน้า “อะไรกัน แล้วคุณแมรี่ล่ะคะ คุณไม่เคยทำอาหารให้เธอกินหรอกรึ” เรือนขวัญอดไม่ได้ที่จะพาดพิงถึงมาริษาที่เธอเห็นอยู่กับเขาเมื่อครั้งก่อน การเอ่ยถึงมาริษาทำให้ทัชชกรเลิกคิ้วน้อยๆ “คุณเห็นแมรี่ด้วยหรือ” เขาคิดว่าน่าจะเป็นวันนั้นที่เขาบังเอิญเจอเธอและพี่ชายของเธอที่ร้านอาหาร แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะเห็นมาริษา เนื่องจากว่าเธอไม่ได้มองมาทางเขา มีแต่เขานั่นแหละที่นั่งมองเธอตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในร้าน “ก็นิดหน่อยค่ะ ตอนแรกจำไม่ได้หรอก พี่เมฆจำได้ เห็นว่าหน้าคุ้นๆ เหมือนว่าเป็นนางแบบ” “อ้อ” เขาผงกศีรษะน้อยๆ และนึกถึง ‘พี่เมฆ’ ของเรือนขวัญ และจำได้ว่าคือผู้ชายหน้าขาวปากแดงคนนั้น “แมรี่ยังไม่เคยกินอาหารฝีมือผมหรอก ส่วนใหญ่เราออกไปทานอาหารข้างนอกมากกว่า” ชีวิตของมาริษาค่อนข้างวุ่นวาย ทำให้การนัดเจอกันนอกสถานที่สะดวกกว่ามาก “อืม เหรอคะ” เธอกินสปาเกตตีต่ออีกคำ ก่อนจะพูด ”แสดงว่าขวัญโชคดี ได้กินอาหารฝีมือคุณ” “แล้วคุณขวัญคิดว่ายังไงล่ะ” เขาไม่ตอบเธอ แต่กลับย้อนถาม “ก็คงจะโชคดีมั้งคะ มีคนเลี้ยงข้าว ทำกับข้าวให้ทาน แถมยังมีไวน์เริดๆ ดื่มกลั้วด้วย ว่าแต่...ชวนขวัญมากินข้าวที่ห้องแบบนี้ ไม่กลัวคุณแมรี่รู้เหรอคะ” ความช่างอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องของทัชชกรทำให้เธอหลุดถามออกไป “ทำไมครับ คุณคิดว่าแมรี่จะหึงเหรอ” เรือนขวัญยักไหล่ “แมรี่ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก” “แหม ดีจังนะคะ” เธอพูด จะว่าจะประชดก็ไม่ใช่ จะชมก็ไม่เชิง “อิจฉาล่ะสิ” ทัชชกรพูดยิ้มๆ “เปล่าค่ะ แค่แปลกใจ ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบคิดเล็กคิดน้อย” “เอาเป็นว่าไม่ใช่แมรี่ก็แล้วกัน” เขาสรุป “แล้วคุณขวัญล่ะ มาเป็นเพื่อนกับผมแบบนี้ ไม่กลัวเพื่อนในที่ทำงานมองแปลกๆ หรือ” เธอดูไม่เกร็งในการเข้าหาเขาเหมือนพนักงานบางคนด้วยซ้ำ พนักงานบางคนเห็นว่าเขามีตำแหน่งสูงกว่า มีอำนาจเหนือกว่าก็มักจะเกรงกลัวเขา จนบางครั้งเขาอดรำคาญไม่ได้ นับว่าดีแล้วที่เรือนขวัญต่างออกไปจากคนเหล่านั้น เพราะเขาอยากได้มิตรภาพที่แท้จริงจากเธอ ไม่ใช่มิตรภาพที่มาพร้อมกับารมี “ไม่หรอกค่ะ ใครจะคิดอะไรก็ช่าง เราห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้ แต่เรารู้อยู่แก่ใจว่าเราเป็นอะไรกัน” เธอยกแก้วไวน์ขึ้นชิมเป็นครั้งแรก ทัชชกรพอใจในคำตอบของเธอ เธอดูเป็นคนที่ไม่อินังขังขอบกับอะไร และดูปลงในชีวิตง่ายๆ ด้วย “เป็นไง รสชาติดีไหม” เขาพยักพเยิดไปทางแก้วไวน์ที่อยู่ในมือเธอ จากคุณ : มิถุนายน - [ 27 ก.พ. 52 16:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ดีค่ะ อร่อยกว่าสปาย” เธอหมายถึงเครื่องดื่มพร้อมดื่มที่มีส่วมผสมของแอลกอฮอล์และองุ่นซึ่งมีชื่อเต็มๆ ว่าสปาย ไวน์คูลเลอร์ “ขวัญชิมไวน์แบบมืออาชีพไม่เป็นหรอก ลิ้นไม่ค่อยถึง” อย่างเธอน่ะเหรอ ต้องกินพวกเหล้าพวกเบียร์โน่น ถึงจะหวานคอแร้ง สมัยที่ยังมีเงินไม่มาก...หรือพูดง่ายๆ ว่าไม่มีเงิน แต่ริอยากลองเหล้ายาทั้งหลาย พี่ชายเธอกับเธอก็พากันชักชวนกินเหล้าขาวโน่นแหละ ถูกดี ขวดละไม่ถึงสี่สิบบาท ดื่มให้พอรู้รสชาติของสุรา ซึ่งแรกๆ มันก็ไม่ค่อยอร่อยนักหรอก แต่ดื่มไปดื่มมา มันก็เข้าท่าดี เธอกับพี่ๆ ดื่มเหล้าตั้งแต่อายุสิบกว่าๆ เองกระมัง หลังจากออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเธอหัวหกก้นขวิดร่วมกันมามิใช่น้อย “งั้นคุณขวัญชอบดื่มอะไรล่ะ” เขาถาม ก่อนจะจิบไวน์เพื่อล้างคออาหารที่เพิ่งจะกินหมด “ได้เรื่อยๆ ค่ะ” เรือนขวัญไม่ได้ตอบออกไปตรงๆ ว่าเธอชอบเหล้า เธอยังคงสงวนท่าทีกับเขา แม้ว่าเธอจะปล่อยให้ตัวเองยอมเดินเข้ามาในแดนข้าศึก แต่เธอก็ยังไม่ลดความระมัดระวังลงทั้งหมด ทัชชกรได้แต่อมยิ้ม ดูเหมือนว่าบางครั้งเธอก็ตอบกว้างๆ ราวกับต้องการให้เขาไปนั่งงมหาคำตอบเอาเองยังไงยังงั้น “มิน่า วันนั้นคุณถึงนั่งดื่มเรื่อยๆ” หญิงสาวรู้ว่าวันนั้นของเขาหมายถึงวันไหน “แล้วคุณทัชคิดว่ายังไงล่ะ” เธอย้อนถาม ระหว่างเธอกับเขาเป็นเหมือนการตอบโต้กันด้วยการผลัดกันด้วยปืนรัสเชียนรูเลต ที่ผู้เสี่ยงพนันต้องผลัดกันยิงปืนบรรจุกระสุนหนึ่งนัดคนละครั้ง แต่ละครั้งที่กระดิกไก ความเครียดก็จะทวีขึ้นทีละน้อย และใครที่ประสาทอ่อนกว่าจะต้องขอยอมแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย “คิดว่าคุณไม่เหมือนกับที่เห็น” ชายหนุ่มได้ทียิงคำถามที่ทำให้เธอสะอึกน้อยๆ เขาหมายความว่ายังไง เขารู้อะไรงั้นหรือ...เรือนขวัญมองหน้าเขาอย่างไม่ไว้ใจ เธอจำได้ว่าเขาพูดจาด้วยความนัย เหมือนว่าเขาจะสงสัยอะไรในตัวเธอ “ยังไงคะ” เธอกลั้นใจถามออกไป “ก็...” ทัชชกรลากเสียงยาว พลางขยับใบหน้าเขามาใกล้ “ตัวจริง...คุณเป็นอย่างไหนล่ะครับ เป็นเรือนขวัญสาวเชยใส่แว่นนิสัยชอบเก็บตัวเงียบๆ หรือเป็นเรือนขวัญ...อย่างที่ผมเห็นตอนนี้” ดวงตาสีเข้มของเขาไล่มองเธอผู้มีใบหน้าอ่อนเยาว์ไร้แว่นสายตาบดบัง และปล่อยผมยาวอย่างผ่อนคลาย เธอผู้ต่างไปจากครั้งแรกที่เขาได้เห็น หญิงสาวนั่งตัวแข็งโดยอัตโนมัติ แม้จะรู้ว่าเขาจะต้องรุกไล่เรื่องนี้ไม่เลิก แต่เธอก็อดที่จะประสาทเสียไม่ได้สักที “ขวัญก็เป็นแบบขวัญล่ะค่ะ ไม่มีเป็นแบบไหนหรอก อย่ามองที่ภายนอกเลย” เธอตอบเรียบๆ “เฮ้ อย่าซีเรียสนะคุณขวัญ” เขารีบพูด กลัวว่าเธอจะโกรธ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าเขาจะอดมีเพื่อนจริงๆ...ก็อย่างที่บอก นานๆ จะมีเหยื่อหลงมาที แถมยังเป็นเหยื่อที่อยู่ใกล้ๆ กัน ทำกิจกรรมเหมือนๆ กันด้วยสิ “ผมก็แค่ถาม...แบบว่า...อยากรู้น่ะ คือ...คุณทำให้ผมอยากรู้” เขาสารภาพ...ใช่ เธอทำให้เขาเกิดความอยากรู้อยากเห็นจริงๆ เรือนขวัญดึงดูดเขา เหมือนแม่เหล็กต่างขั้ว คำพูดตรงๆ ของเขาให้เรือนขวัญอดเขินไม่ได้ แต่กระนั้นเธอก็พูดออกไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา “ขนาดนั้นเชียว ขวัญก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง” เธอสบตาเขา แววตาเป็นประกายอย่างท้าทาย คล้ายจะยั่วให้เขาพูดว่าเธอต่างออกไปยังไง แต่ทัชชกรไม่หลงกล เมื่อได้จังหวะ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง “เรามาชนแก้วกันดีกว่าครับ” เขาเทไวน์ใส่ทั้งแก้วของเขาและของเธอซึ่งพร่องจนเกือบขอดแก้วจนพวกมันเต็ม ก่อนจะวางขวดไวน์และชูแก้วไปทางเธอ “แด่เพื่อนใหม่” เขากล่าว เรือนขวัญยิ้มนิดๆ ให้เขาและยกแก้วขึ้นมากระทบกับแก้วของเขาเบาๆ “แด่เพื่อนใหม่” เธอพูดเช่นเดียวกับเขาและยกมุมปากนิดหน่อย ดูเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความลึกลับ ทัชชกรหรี่ตาเล็กน้อย หากก็ไม่ได้ทักอะไร เรือนขวัญจิบไวน์พื่อผนึกคำอวยพรเช่นเดียวกับทัชชกร ในใจรำพึงว่า...อยากจะรู้เหมือนกันว่า ‘เพื่อนใหม่’ ของเธอจะว่าอย่างไร ถ้ารู้ว่าเธอไม่ได้เข้ามาทำงานที่โมนีกอย่างเพื่อนจริงๆ   - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน - [ 27 ก.พ. 52 16:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากนั่งคุยสัพเพเหระและดื่มไวน์จนหมดขวด เรือนขวัญก็ขอตัวกลับห้องพัก โดยมีทัชชกรผู้ดึงดันเดินตามไปส่งเธอทั้งที่เธอบอกแล้วบอกอีกว่าไม่จำเป็น “คุณนี่ท่าทางจะชอบทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากนะ” เรือนขวัญเอ่ยขึ้นมาหลังจากพวกเขาเดินเข้ามาในลิฟต์ “เปล่านะครับ ผมก็แค่...ทำตามใจตัวเองมากกว่า” ทัชชกรยืนพิงผนังลิฟต์ ดวงตาจับจ้องมองเธอซึ่งเอาแต่มองแผงไฟควบคุม สายตาของเขามองไปที่แผ่นหลังในเสื้อยืดเนื้อบาง เรื่อยลงไปยังบั้นท้ายของเธอที่มีเสื้อบดบังตามความเคยชิน ก่อนจะตวัดตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเธอหัวเราะหึๆ ในลำคอ “นิสัยลูกคนเล็ก” “นิสัยลูกคนเดียวมากกว่า” เขาแย้ง เรือนขวัญหันมา เธอเอียงคอน้อยๆ ด้วยความสงสัย...เขาเป็นลูกคนเดียวได้ยังไง แล้วชินชาณกับชนินทราล่ะ ไม่ใช่พี่ชายกับพี่สาวของเขารึ “ผมเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นลูกคนเดียวเมื่อสี่ปีก่อนเอง” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยชา ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เพิ่งรู้ความจริงเกี่ยวกับสายเลือดร่วมอุทร เรือนขวัญเงียบและรอให้เขาพูดต่อ ทว่าเขาไม่พูดต่อความยาวเหมือนเช่นปรกติ ประตูลิฟต์เปิดออก เธอตัดสินใจเดินออกไปก่อนเขา ทั้งอยู่ใกล้แผงปุ่มเปิดปิดลิฟต์ เนื่องด้วยไม่รู้จะทำตัวยังไง ทัชชกรเดินตามเธอออกไป เธอเดินเร็ว และทิ้งช่วงห่างจากเขาเล็กน้อย เขามองด้านหลังของเธอต่อ สายตาเจ้ากรรมลดมองที่ท่อนขาเพรียวในกางเกงยีนส์ตัดขายาวแค่เข่า และเขาก็มองเรื่อยลงไปจนสุดข้อเท้าเล็กบาง เขากะพริบตาเมื่อเห็นเส้นสายสีดำพาดผ่านข้อเท้าของเธอคล้ายโซ่เส้นเล็กๆ ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นสร้อยข้อเท้า หากเมื่อสังเกตดูใกล้ๆ เขาก็พบว่ามันเป็นลายเส้นที่ติดตายบนผิวหนังของเธอ มันเป็นรอยสัก เธอสักด้วยงั้นรึ แล้วเขาก็แทบชนกับเธอเมื่อเธอหยุดเดินกะทันหัน เนื่องจากถึงหน้าห้องพักของเธอแล้ว “โอ๊ะ ขอโทษครับ” ชายหนุ่มรีบถอยห่างออกมาเมื่อเธอหันกลับมามองเขาตาเขียว ราวกับว่าเธอทนให้เขาอยู่เฉียดใกล้ไม่ได้ เธอเป็นอะไรของเธอ...เขาถามตัวเอง ไม่เข้าใจที่เธอออกอาการมากกว่าปรกติ ทั้งที่เขาแทบจะไม่ถูกตัวเธอสักนิด...เอ้อ ความจริงเขาก็มีโดนเธอล่ะ แต่แค่เป็นการเกือบจะเหยียบส้นเท้าเธอเท่านั้น “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” เรือนขวัญหันมาบอก ก่อนจะหันกลับไปไขประตู ประตูเปิดออก เธอก้าวเข้าไปในห้อง แต่ทัชชกรยังยืนนิ่ง รออยู่หน้าประตู หญิงสาวนิ่วหน้าน้อยๆ “ขวัญไม่เชิญคุณทัชเข้าห้องหรอกนะ” เธอบอก “เปล่าครับ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมแค่กลัวคุณขวัญโกรธ” ใครจะกล้าขอเข้าห้องเธอ ในเมื่อเธอทำท่าไม่ต้อนรับเขาในห้องอยู่แล้ว และเขาก็มีมารยาทพอที่จะตื้อขอเข้าไปในห้องฝ่ายหญิงถ้าอีกฝ่ายไม่เชื้อชวนหรอก “โกรธอะไรคะ” เธอแกล้งทำไก๋ เธอรู้ว่าเขากลัวเธอโกรธเรื่องอะไร เมื่อตะกี้เธอมีปฏิกิริยาต่ออุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ ของเขามากเกินไปหน่อย “เอ้อ งั้นก็คงจะไม่มีอะไรหรอกครับ” ในเมื่อเธอไม่อยากจะรื้อฟื้น เขาก็จะไม่ขุดคุ้ย “ขอบคุณสำหรับอาหารและไวน์นะคะ อร่อยมาก” เธอชมด้วยใจจริง ทัชชกรยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้” เขาโบกมือให้เธอและเดินจากไป ในใจเต็มไปด้วยปริศนาที่เกี่ยวกับหญิงสาวที่จู่โจมเข้ามาอยู่ในใจของเขาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เรือนขวัญมองด้านหลังของเขาอีกแป๊บนึงก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าห้องและปิดประตู เธอยืนพิงประตูและถอนหายใจ ไม่ เธอไม่ได้โกรธเขา และเธอก็ไม่ได้กลัวเขา...เหมือนที่เธอเคยกลัวผู้ชายคนอื่นหรือเหมือนอย่างที่เคยกลัวบิดาเลี้ยง หากว่าเธอกลัวตัวเอง!   จบ Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๖ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน - [ 27 ก.พ. 52 16:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หวัดดีค่า มาต่อนิยายให้นะคะ บทที่ ๖ ยาวมากเลยค่ะ ตัดตอนไม่ได้ เลยยาวอ่านจุใจไปเลย หนุ่มทัชของเราเป็นคนอารมณ์ดีจริงๆ และยังคงลูกล่อลูกชนกับหนูขวัญเรื่อยๆ แถมบทนี้มีแทรกเรื่องของชินชาณกับชนินทรา และแม่เลี้ยงของทัชชกรนิดหน่อยด้วยค่ะ แล้วเจอกันบทหน้านะคะ มิถุนา Busaba401@hotmail.com http://mithuna.bloggang.com จากคุณ : มิถุนายน - [ 27 ก.พ. 52 16:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนเก่าๆ ณ พันทิป (ถ้าลิงค์เสีย ตามไปอ่านในบล็อกได้ค่ะ โดยเมลมาขอพาสเวิร์ดก่อนนะคะ) บทที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7304987/W7304987.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7341767/W7341767.html บทที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7393519/W7393519.html บทที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7430580/W7430580.html บทที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7550408/W7550408.html จากคุณ : มิถุนายน - [ 27 ก.พ. 52 16:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบกระทู้ scottie   - ฮี่ๆ ก็สมควรจะเหวอล่ะค่ะ ใครจะไปคิดว่าจะเจอขวัญแบบนี้ Wild Monkey   - 555 ก็น้า...คนมันแอบคิดนี่นา waidhaya    - 555 อันนี้ชอบเหมือนกันค่ะ สนใจอะไรไม่สน สนใจบั้นท้ายสาว goldensun  - 555 แตกตื่นจริงๆ ด้วยค่ะ (นึกถึงตอนตัวเองหั่นผมสั้นครั้งแรก เพื่อนๆ ทักกันเกรียว) ส่วนทัชก็นะคะ...ไม่ไหวเลย ทั้งที่มีแมรี่แท้ๆ ดันมาสนใจหนูขวัญได้ :-)) แล้วรอดูกันต่อค่ะว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองจะเป็นยังไง จากคุณ : มิถุนายน - [ 27 ก.พ. 52 16:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ว้าว ทำอาหารเก่งด้วย แต่ยังไม่วาย นิสัยเสียดูบั้นท้ายหนูขวัญอีกแล้ว อิอิ จากคุณ : waidhaya - [ 28 ก.พ. 52 00:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หนูขวัญเป็นคนน่ารักนะครับ ติดดินดี เหล้าขาวยังดื่มได้ ไม่คอสูงมากมายอะไร ทันคนด้วย (สังเกตจากการสนทนา) จากคุณ : Psycho man - [ 28 ก.พ. 52 08:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แอบแซวเล็กน้อย แสดงว่าเรือนขวัญแกะกุ้งช้ามาก เสร็จพร้อมๆ กับสปาเก็ตตี้สุก จากคุณ : scottie - [ 28 ก.พ. 52 11:14:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คนทำอาหารไม่ค่อยเป็น จะให้แกะกุ้งได้ทะมัดทะแมงได้ไงละ คุณรักษ์ (แอบแซวสองกะทู้แล้ว เหอๆ) จากคุณ : ลูนาติก - [ 28 ก.พ. 52 12:42:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โถ ทัชอุตส่าห์กู้บริษัทกลับมาได้ จะแอบคาบข่าวออกไปแล้วมาถล่มบริษัท ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอค้า ตอนนี้แอบกุ๊กกิ๊กด้วย อิอิ ลูกล่อลูกชนไม่แพ้กันเลย จากคุณ : Mnemosyne - [ 28 ก.พ. 52 12:57:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สองตอนแรกตกไปอยู่คลังกระทู้เก่าแล้ว  อัพเดทมาให้คะ ตอนที่ 1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7304987/W7304987.html ตอนที่ 2 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7341767/W7341767.html จากคุณ : MissPiggy - [ 4 มี.ค. 52 01:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอบกระทู้ และอ่านตอนต่อไปได้ที่ บทที่ ๗ - ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7607797/W7607797.html จากคุณ : มิถุนายน - [ 9 มี.ค. 52 15:31:39 ]