ความคิดเห็นที่ 1 ถึงเธอคนนั้น   โดย ... จิตปาตลี วันนี้ที่นี่ฝนตกอีกแล้ว ฝนตกปรอยสาย ทั้งที่เมื่อวานแดดออก ส่องแสงจ้าร้อนจนเกินทน และผมก็แทบจะหมดความอดทนกับฤดูฝนที่จู่ ๆ ก็กลับกลายเป็นฤดูร้อนอย่างผิดปกติในปีนี้ แต่เมื่อฝนตกลงมามันก็เลยลดความร้อนจากอากาศที่แปรปรวนลงไปได้บาง และในขณะเดียวกัน มันก็ไปกระตุ้นเตือนต่อมแห่งความทรงจำบางเรื่องของผมเข้าโดยบังเอิญ ความทรงจำที่ผมพยายามจะลืมมันไป แต่ไม่เคยทำได้... ...ฝนตก... ทำให้ผมคิดถึงใครบางคนอย่างจับใจ ใครบางคนซึ่งตอนนี้เธออาจจะลืมผมไปแล้ว...และก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายผมในตอนนี้ เรื่องราวระหว่างเรามันผ่านเนิ่นนาน แต่ยังคงแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ ...บทเริ่มต้นของเรื่องราวระหว่างเราเกิดขึ้นในวันที่ฝนปรอยสายเช่นวันนี้ วันนั้นเป็นวันเริ่มต้นการทำงานวันแรกที่โรงงานแห่งใหม่ของผม ฝนปรอยสายตลอดวัน แสงแดดไม่สามารถส่องผ่านกลุ่มเมฆสีเทาหม่นได้ ชั้นล่างตึก ตรงข้ามกับออฟฟิศที่ผมไปรายงานตัว ถูกกั้นเป็นห้องกระจก และมีป้ายติดอยู่ว่า ห้องหัวหน้าแผนกขนส่งและสต๊อคสินค้า พอมองผ่านเข้าไปผมก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งถ้าเดาไม่ผิดเธอคงเป็นเจ้าของห้อง ๆ นี้ และเมื่อนานวันเข้า ก็ทำให้ผมได้รู้จักเธอเพียงฝ่ายเดียว ด้วยการเดินผ่านบริเวณที่เธอทำงาน จึงทำให้ผมรู้ว่าเธอเป็นหญิงสาวขี้โวยวายอยู่ไม่น้อย ไม่มีครั้งใดที่ผมเห็นเธอ แล้วเธอจะไม่ยุ่ง นั่นคือคำสรุปสั้น ๆ ง่าย ๆ ของผมและทุกคนในโรงงาน ไม่ว่าฝนจะตกฟ้าจะร้อง เธอมีงานยุ่ง และวุ่นวายอยู่เสมอ และไอ้ทุกกิริยาอาการของเธอนั้นก็มาจากงานที่ไม่ได้สเป็ค ลูกน้องที่สั่งความไปแล้วก็ตีความไปเป็นอีกอย่าง สั่งหนึ่งเอาสองมาให้ประมาณนั้น แต่ทุกสิ่งที่เธอทำก็เพื่อให้งานที่เธอรับผิดชอบออกมาให้ได้ดีที่สุดเสมอ แต่ไอ้อาการขี้โวยวาย ของเธอนั้น แท้จริงแล้วผมรู้ว่ามันเป็นเหมือนผิวหนังอีกชั้นที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นเกราะป้องกันตัวเองอีกชั้นหนึ่งของเธอ ซึ่งมีตัวจริงที่เธอพยายามซ่อนมันเอาไว้จากคนที่เธอไม่ไว้ใจ เรื่องนี้ไว้ผมจะเล่าให้คุณฟังทีหลังนะ... “แหวนสวยนะ” ผมเหลือบตามองคนที่พูดกับผม คนพูดที่ยืนทำหน้าเครียดสั่งงานอยู่ข้าง ๆ ผมที่กำลังซ่อมเครื่องอยู่ เธอมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ “ครับ” ผมยังคงเอ๋อ ๆ ว่าเธอพูดกับผมหรือเปล่า แต่เธอพูดกับผม ...เธอเหลือบตามองมานิดหนึ่งพร้อมยิ้มบาง ๆ “แหวนคุณก็สวย” “นี่เหรอ” เธอยกมือซ้ายที่สวมแหวนเทอร์คอยซ์ รูปวงรีสีฟ้าอมเขียวที่สวมติดอยู่ที่นิ้วนางขึ้นมาตรงหน้าผม ซึ่งที่นิ้วกลางข้างขวาของผมนั้นเป็นแหวนเทอร์คอยซ์รูปสี่เหลี่ยม และในตอนนั้นก็พอทำให้ผมเดาได้ว่าเธอชอบเครื่องประดับหินชนิดนี้มากเพียงใด และนับแต่วันนั้น ผมและเธอก็เริ่มทำความรู้จัก ทักทายกันมากขึ้น มากขึ้นตามวันเวลาที่เพิ่มมากขึ้น โดยต่างคนต่างเอาความรู้สึกมาเจอกัน “ชอบคำนี้จัง เอาความรู้สึกมารู้จัก มาเจอกัน” เธอเอ่ยปากบอกผมในวันหนึ่งในหลายวันที่เราคุยโทรศัพท์กันอย่างนี้ “แล้วเราเจอกันหรือยัง” ผมเอ่ยปากถาม เธอเงียบ ๆ ไปก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงถอนหายใจยาวเหยียด ซึ่งผมแปลไม่ได้ว่ามันหมายความว่าอะไร “แล้วคิดว่าอย่างไรล่ะ” ในที่สุดเธอก็เอ่ยปากออกมา “เจอแล้ว” ผมตอบ และในคำตอบนั้นแม้ว่ามันจะผิดในความรู้สึกของผม แต่ผมก็อยากบอกให้เธอรู้ ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับผม ตัวผม... ในทุกวันที่เราแยกกันกับบ้าน ผมมักจะอดไม่ได้เสมอที่จะโทรหาเธอหลังสองทุ่ม เพราะรู้ว่าเธอจะถึงบ้านแน่นอนแล้ว และแม้ว่าเราจะเจอกันที่โรงงานแทบจะทุกวันแล้ว ผมก็ยังมีเรื่องราวที่คุยกับเธอไม่หมดสิ้น และบ่อยครั้งที่เราคุยกันจนถึงเช้า และผลของการคุยโทรศัพท์มาราธอนนั้นทำให้ต่างคน ต่างพกหมีแพนด้ามาทำงานด้วยกันทั้งคู่ จนเธอเองเป็นฝ่ายทนไม่ไหว “เราจำกัดเวลาคุยกันเถอะ คุยกันถึงเช้าอย่างนี้ไม่ไหวแล้วนะ” “สองทุ่มถึงหกทุ่ม” ผมจำได้ว่าบอกเธอไปอย่างนั้น เธอตีหน้ายุ่ง ๆ ก่อนจะต่อรองว่า “สองทุ่มถึงสี่ทุ่ม” “ทำไม” “เธอจะได้พักผ่อนไง อย่าลืมนะว่าตัวเองทำงานกับเครื่องจักร ส่วนเราทำงานกับคนมันไม่เท่าไรหรอก” ผมซาบซึ้งกับความห่วงใยของเธอในคำพูดประโยคนั้น  และมันก็เป็นเช่นนี้มาเรื่อย ๆ จนคนสองคนไม่เคยรู้ตัวเลยว่า ความผูกพัน นั้นได้กลายเป็นความรัก ที่เรารู้สึกได้ ในส่วนลึกของหัวใจผม และผมเห็นความรักนั้นอยู่ในแววตาของเธอเช่นกัน แต่ไม่เคยมีใครพูดถึงมัน เพราะต่างคนต่างรู้ว่า ระหว่างเรามีเส้นคั่นบาง ๆ กั้นกลางอยู่ มันเป็นเส้นที่เธอเป็นคนลงมือขีดไว้ และเป็นเส้นที่ผมข้ามผ่านไปไม่ได้ “ถ้าถนนที่เรากำลังเดินกันไปอย่างนี้ มันไม่มีปลายทางล่ะ” ผมเอยปากถามเธอในวันหนึ่งที่เราไปเที่ยวทะเลยด้วยกัน และตัวผมก็เริ่มรู้สึกว่า ตัวเองกำลังอยากจะข้ามเส้นที่ตัวเองข้ามไปไม่ได้นั้นไป “มันก็อยู่ที่ว่าบนถนนนั้นมีนายอยู่ด้วยหรือเปล่า” เธอตอบพร้อมทอดสายตามองเกลียวคลื่นอยู่เงียบ ๆ “ถ้าเรากำลังเดินอยู่ด้วยกัน โดยที่รู้ว่า ถนนเส้นนี้ไม่มีปลายทางล่ะ” ผมเอ่ยถามเธอไปอีกครั้ง “ก็ ไหน ๆ ก็ลงเดินมาขนาดนี้แล้ว ยังไงก็ต้องลองเดินต่อไปให้สุดล่ะ ไม่ว่าปลายทางจะสิ้นสุดตรงไหนก็ตรงนั้น อยู่ที่นายนั่นแหละว่าจะเดินไปสุดทางด้วยกันหรือเปล่า เจ้าแมวยักษ์” เธอบอกผมง่าย ๆ  และพักหลังเธอมักเรียกผมด้วยคำ ๆ นี้เสมอ “ผมยาวมากแล้วนะ” จู่ ๆ เธอก็หันมามองผมพร้อมรอยยิ้มที่ผมไม่เคยลืม “อื่อ ...มัดให้หน่อยสิ เริ่มรำคาญแล้วเหมือนกัน” ผมบอกเธอง่าย ๆ พร้อมกับยื่นหัวไปใกล้  เธอหัวเราะก่อนจะแกะหนังยางที่มัดผมตัวเองออกมามัดผมของผมแทน “แมวตัวใหญ่ ขี้อ้อนไม่เข้าท่า” เธอว่าผมอย่างนั้นก่อนจะเอนตัวลงนอนง่าย ๆ บนพื้นทราย ผมทำบ้าง ระยะหลัง ๆ มานี่ เธอมักจะเรียกผมจนติดปากว่า แมว เจ้าแมว หรือนายแมวยักษ์บ้าง ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่ชื่อผมสักนิดเดียว แต่ผมก็ยินดีที่จะให้เธอเรียกอย่างนั้น และดูเหมือนมันจะกลายเป็นอีกชื่อของผมไปแล้วนะสิ... แล้ววันแห่งเหตุผล และการลาจากก็มาถึง ผมจำได้ว่าผมเคยสอนเธอไปว่า ...อย่าเอ็นดูใคร จนเป็นเอ็นดูเขา เอ็นเราขาดก็แล้วกัน... วันนี้เธอยอมเป็นคนเอ็นขาด อาจเป็นเพราะผมนี่แหละคือต้นเหตุของเรื่องทั้งปวง เธอไม่เคยล้ำเส้นของความเป็นเพื่อนเข้ามา และไม่เคยบอกรักผม ส่วนผมเองก็ไม่เคยบอกว่ารักเธอ แต่เรารู้จากความรู้สึกที่มาเจอกัน สาเหตุมันก็แค่ผมมีใครอีกคนอยู่แล้ว...และเธอรู้ตั้งแต่แรก ต่างคนต่างใช้ชีวิต และเวลาที่มี ให้คุ้มค่า และไม่ล้ำเส้นของกันและกัน โดยทำเป็นลืม ๆ ไปซะ เหมือนทุกครั้งที่ผมบอกกับเธอ “ลืม ๆ ไปซะไม่ได้หรือไง ตอนนี้มีแค่คุณกับผม ก็ดีอยู่แล้ว” “ลืมไปนะเหรอว่าเธอมีใครอยู่แล้ว เหอะ...” เธอหันหน้าหนีผมไปอีกทาง ผมรู้เธอเสียใจ จริงๆ ถ้าผมไม่รับโทรศัพท์สายนั้นก็จะดีหรอกเราจะได้ไม่ต้องเริ่มทะเลาะกัน “ลืมไปได้ไหม” ผมจำดวงตาของเธอในวันนั้นได้ดี รอยตาของความเจ็บปวดทั้ง ๆ ที่พยายามอย่างเต็มที่ ๆ จะแสดงว่าตัวเองปกติ และเข้มแข็ง “เราไม่ลืม และไม่เคยลืม อย่ามาบอกให้เราลืมความเป็นจริงที่มันเป็นอยู่ แค่นี้มันก็ดีอยู่แล้ว อย่าหลอกตัวเองเลยนะ” เธอบอกผมอย่างนั้น พร้อมรอยยิ้มที่เธอคิดว่าดูดีที่สุด แต่แย่ที่สุดในความรู้สึกของผม “....................” ผมพูดอะไรไม่ออก ทุกสิ่งที่เธอพูดมันเป็นความจริง และเธอยอมรับความจริงและอยู่กับมันมาตลอด แต่ผมเปล่า... “ถ้าเรามาเจอกันก่อนหน้านี้ก็คงดีนะ” ในที่สุดผมก็เป็นคนทนความเงียบที่ผมเป็นคนก่อขึ้นมาไม่ไหว “เจอกันตอนไหนก็เหมือนกัน” “ไม่เหมือน ถ้าแค่ ผมไม่ใช่คนที่พลาดในวันนั้น ก็คงไม่มีเค้าในวันนี้” ผมยอมรับว่าผมมีใครอีกคนเพราะความเมา และพลาดเองในวันก่อนเก่า มันเลยกลายมาเป็นผลที่ต้องทำใจให้ยอมรับจนถึงตอนนี้ “เธอเห็นพูดเห็นแก่ตัว ไม่สงสารเค้าบ้างหรือไง เราเจอกันแบบนี้อยู่ในความสัมพันธ์อย่างนี้ก็ดีแล้ว อย่าก้าวกระโดดไปให้มากกว่านี้เลย เธอก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้” เราเงียบกันไปนาน และนานจนในที่สุดเธอก็พูดขึ้นมาว่า “คนที่รักกันไม่จำเป็นจะต้องเป็นคน ๆ เดียวที่เราจะใช้ชีวิตร่วมกันก็ได้นะ” แล้วเธอก็ลุกเดินจากไป ผมเข้าใจประโยชน์นั้นของเธอดี และผมเข้าใจทุกสิ่งที่เธอทำดี เส้นบาง ๆ ที่คั่นเราไว้ เธอไม่ก้าวข้ามมา และผมก็ไม่มีความกล้าที่จะข้ามไป ต่างคนต่างอยู่ในที่ของตน มีเพียงความรู้สึกเท่านั้นที่กำลังพูดคุยกันเงียบ ๆ หลังจากวันนั้นผมและเธอ พูดจากันน้อยลง มีเพียงสายตาที่ยังมองหาถึงกันเสมอ มีเพียงเหตุผลที่ผมไม่เคยเข้าใจ คือ การที่เธอหายไปเงียบ ๆ ทั้ง ๆ ที่ผมเองต่างหากที่สมควรจะเป็นคนไปจากเธอ “ลาออกแล้ว” นั่นเป็นคำที่เพื่อนเธอบอกให้ผมฟัง หลังจากผมกลับมาจากพักร้อน และไม่พบเธอที่ห้องกระจกนั้น ผมโทรไปหาเธอ แต่มือถือเบอร์นั้นถูกเปลี่ยนมือไปแล้ว โทรไปที่บ้าน ทางบ้านเธอก็บอกกับผมว่าเธอไปต่างจังหวัด... ผมเพิ่งมารู้ในตอนหลัง ๆ ว่า คนของผม เธอคนจัดการทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเราเธอเป็นคนยอมถอยออกไป ทั้ง ๆ ที่ไม่น่าจะเป็นเธอ เธอยอมไปทั้ง ๆ ผมต่างหากที่ควรจัดการให้คนของผมอยู่เป็นที่เป็นทาง ผมรู้ว่ามันมันผิด... คนขี้โวยวายคนนั้นไม่มีอีกแล้ว เธอหายไปพร้อม ๆ กับวันเวลาที่เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว และก็ซ่อนคนขี้โวยวาย โมโหร้าย ปากจัด คนนั้นไปพร้อมกัน ซ่อนเธอจากผม และซ่อนเธอจากความรู้สึกที่ยังหลงเหลืออยู่ ผมรู้ว่าเธอเจ็บมากมาย แต่...ข้ออ้างเพียงข้อเดียวที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเรา มันขาดวิ่นจนหารอยต่อไม่เจอ ...ลูกสาวของผม ผมไม่โทษคนของผม และผมก็ไม่โทษที่เธอหายไป ผมเพียรโทษความโง่งมของตัวเองต่างหากที่ดึงเธอเข้ามา โทษที่ผมไม่เด็ดขาดไม่เข้มแข็ง พอที่จะเลือกใครคนใดคนหนึ่ง หรือแม้ว่าจะอธิบายว่าสิ่งที่เราสองคนรู้สึก จะเป็นเพียงเพื่อนกัน เพราะความรู้สึกอื่นนอกจากนั้น จะถูกขีดด้วยเส้นบาง ๆ เส้นแห่งศีลธรรม ของเธอ และเส้นความความรับผิดชอบของผม แต่ไม่มีใครรู้และเข้าใจ... ทุกวันนี้แม้ว่าใครจะเรียก แมว หรือ อะไรก็ตามผมมักจะหันไปมองหาเสมอ ด้วยหวังว่าในวันหนึ่งผมอาจพบเธอที่ไหนสักที่บนโลกกลม ๆ ใบนี้ สิ่งเดียวที่ผมอยากให้เป็นไปก็คือ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนในโลกผมก็อยากให้เธออยู่อย่างมีความสุข แต่พอเห็นฝนตกทีไร ใจผมก็มักจะย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของเราเสมอ และอดคิดไม่ได้ว่าป่านนี้เธอจะทำอะไรอยู่ที่ไหน และที่สำคัญ เธอมีความสุขอย่างที่ผมคาดหวังไว้หรือเปล่า.. และเธอยังคิดถึงแมวยักษ์ตัวนี้ของเธอได้ไหม... แต่ผมยังคงคิดถึงเธอ...และจะคิดถึงตลอดไป... THE END... แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 52 19:54:57 แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 52 12:44:55 แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 52 12:43:57 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 28 ก.พ. 52 12:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ เจ้านัทห่างหายไปจากหน้าถนนฯนานพอสมควรเลยน้า วันนี้เลยมาเปิดประเดิมด้วยเรื่องสั้น ของตัวเองและเพื่อนอีกคน ซึ่งเขียนเรื่องเดียวกันในคนละมุม เรื่อง แมวที่หายไป โดยเจ้านัท เรื่อง ถึงเธอคนนั้น โดย นายจิตปาตลี จริง ๆ แล้วมันต้องลงเรื่องของ นายจิตฯ ก่อน เพราะเขาเป็นคน เริ่มโปรเจคนี้เมื่อหลาย ๆ เดือนมาแล้ว พร้อมกับเรื่องที่ส่งผ่าน มาทางอีเมล์ให้เจ้านัท แต่เจ้านัทก็ดอง ๆๆๆๆ จนกระทั่ง รู้สึกตัวว่า เฮ้ยยย ปีที่แล้วเขียนเรื่องสั้น ได้ไม่กี่เรื่องเอง เอาว้า..ปีนี้อย่างน้อย ๆ ต้องเขียนเรื่องสั้น ให้ได้สัก ห้าถึงสิบเรื่อง... พอเขียนเสร็จตามตัวพ่อตัวดีให้มาลงงานก่อน ปรากฏว่านายนั่น อยู่ในถิ่นทุรกันดานหาเนตใช้ไม่ได้ เจ้านัทเลยถือโอกาส เอางานตัวเองลง แล้วตามด้วยงานของ นายจิตฯ และนี่คืองานชิ้นแรกของปีนี้ที่ผ่านการดองมาหลายเดือน 5555 คิดว่ากำลังเค็มได้ที่ หุหุ... และก็คิดว่า กำลังจะเอางานเรื่องสั้นขนาดยาว "เงาหัวใจในม่านฝน" มาลงในถนนฯ ค่ะ แต่ตอนนี้มันได้แค่บทนำ กะบทที่หนึ่ง ซึ่งยังไม่จบ ต้องส่งให้ผู้เชี่ยวชาญอ่าน ก่อนถึงจะลงได้ 5555 ส่วนวันนี้เจ้านัทต้องไปก่อนละ เดี๋ยวจะมีภารกิจช่วยวัดรออยู่ 55555 ขอบคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่แวะมาทิ้งร่องรอยไว้นะคะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 28 ก.พ. 52 13:01:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คิดถึงจังค่ะ ไม่ได้เห็นกันนานเชียว ทั้งตัวพี่นัท แล้วก็งานพี่นัทด้วย อ่านแล้วหนมจีนอยากออกไปวิ่งไล่น้ำฝนด้วยคนเลย เผื่อจะมีใครยอมเอาความรู้สึกมาเจอกันบ้าง แถมค่ะ แค่นี้มันก็ดีอยู่แล้ว อยากหลอกตัวเองเลยนะ >>> อย่าหรืออยากคะ ประโยคนี้? จากคุณ : หนมจีน - [ 28 ก.พ. 52 13:42:06 A:58.34.224.77 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ค่อยยังชั่ว เห็นชื่อเรื่อง นึกว่าเรื่องสยองขวัญ จากคุณ : scottie - [ 28 ก.พ. 52 19:32:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เส้นขนาน.... แต่ไม่แน่ อาจจะเจอกันอีกก็ได้ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 28 ก.พ. 52 23:40:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 1 มี.ค. 52 11:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 na ja จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 1 มี.ค. 52 11:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หายไปไหนล่ะ.... ปล.ยังไม่ได้อ่านแต่เข้ามาป่วนเฉยๆ แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 52 22:21:33 จากคุณ : อุณากรรณ - [ 1 มี.ค. 52 22:18:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “เอาความรู้สึกมาเจอกันไหม” >> ชอบประโยคนี้จังค่ะ แมนดี^^ จากคุณ : เด็กหญิงกะป๋องแป้ง (cHiHo) - [ 1 มี.ค. 52 23:43:28 ]