ความคิดเห็นที่ 1 พรายพยาบาท                         บทที่ 11                    ธัญธรนั่งฟังเพลงอยู่ในห้องส่วนตัวบนชั้นสามของตึกแถวสี่ชั้นสองคูหาอันเป็นทั้งร้านค้าและที่อยู่อาศัยของบิดามารดา เสียงเอะอะข้างล่างที่ดังทะลุขึ้นมาถึงที่นี่บอกให้รู้ว่าธิปกพาธัชพลมาส่งแล้ว                    จอมโวยวายกลับมาถึงบ้าน ประเดี๋ยวก็คงวิ่งขึ้นมาเล่นงานเธอในฐานะปิดบังไม่ยอมบอกปล่อยให้ไปผจญบ้านผีสิง เธอจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง อยากรู้นักระหว่างหน้าของเจ้าตัวดีกับไก่ต้ม อย่างไหนจะซีดกว่ากัน                    หญิงสาวรอแล้วรอเล่าก็ยังไม่มีวี่แววว่าน้องชายจะขึ้นมา ในที่สุดคนรอก็อดรนทนไม่ไหว แง้มประตูแอบดูไปที่บันได นอกจากจะไม่เห็นใครแล้วยังได้ยินเสียงธัชพลหัวเราะลั่น                    หรือว่าถูกผีหลอกจนเสียสติ                    ความสงสัยมีมากกว่าความอยากแกล้ง ธัญธรจึงจำต้องเดินหลบหลีกข้าวของสินค้าต่างๆที่วางเกะกะอยู่ทุกขั้นบันไดลงไปชั้นล่าง                    ใบหน้าที่คาดว่าจะซีดเซียวด้วยความกลัวกลับมีสีสันแห่งความสุขกระจายเกลื่อน ธิปกเสียอีกที่เป็นฝ่ายเงียบขรึม แววตาเคร่งเครียดราวกับมีเรื่องครุ่นคิดอยู่ในใจ                    “อ้าวเจ๊...” ธัชพลหันมาเห็นพี่สาวยืนอยู่ที่หัวบันไดก็ร้องทัก “แหม... หนีมาบ้านคนเดียวเฉยเลยนะ”                    ธัญธรลอบยิ้ม ลองพูดนำมาอย่างนี้ เดี๋ยวคงมีคำโวยวายตามมาแน่ บ้านหลังนั้นมีผีกี่ตนก็จะได้รู้กันละทีนี้                    “เจ๊ธัญรู้ใช่ไหมว่าเฮียธิปจะไปที่บ้านหลังนั้น”                    นั่นไง... เริ่มแล้ว                    “แกพูดอะไร พี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”                    ปากบอกไม่รู้เรื่อง แต่คิ้วกลับยักก่อกวนน้องชาย ให้รู้เสียบ้างว่าเวลาถูกแกล้งแล้วจะรู้สึกอย่างไร หากฝ่ายนั้นกลับกล่าวคำพูดที่เธอคาดไม่ถึง แม้แต่ธิปกเองก็ยังตกตะลึง                    “ถ้าอย่างนั้นเจ๊ก็รู้ไว้เสียด้วย เสาร์หน้าผมจะไปค้างที่บ้านหลังนั้นกับเฮีย”                    ธัญธรมองหน้าพี่ชายคลับคล้ายกับจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับธัชพล ซึ่งธิปกก็ตอบกลับมาด้วยอาการยักไหล่ เธอจึงต้องถามเจ้าตัวดีเสียเอง                    “จะไปนอนที่บ้านหลังนั้นน่ะ ไม่กลัวแล้วหรือ”                    “กลัวอะไรกันเจ๊ ไม่มีอะไรสักหน่อย น่าอยู่จะตายไป จริงไหมครับเฮียธิป” ธัชพลพยักพเยิดหาพวกแล้วพูดต่อ “แต่อย่างว่าแหละนะ อาจจะไม่เหมาะกับคนตาขาวบางคนก็ได้”                    ยิ่งฟังก็ยิ่งขุ่นเคือง แทนที่จะได้เป็นฝ่ายเยาะเย้ยกลับต้องมาถูกเหน็บแนม หญิงสาวจึงหมุนตัวกระแทกเท้าปังๆ เดินขึ้นบันไดไป                    ฝ่ายบิดามารดาเห็นเช่นนั้นก็ส่ายหน้า บุตรสาวบุตรชายคู่นี้ต่อล้อต่อเถียงกันเป็นประจำ ประเดี๋ยวโกรธกันประเดี๋ยวดีกันน่าปวดหัว                    “ธัชนี่ ชอบแหย่ให้พี่เขาโกรธอยู่เรื่อยเลย”                    ธัชพลยิ้มให้บิดาแล้วกล่าว                    “ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ ผมขึ้นไปง้อหน่อยเดี๋ยวก็หายโกรธแล้ว เผลอๆ ให้ตังค์ผมไปซื้อขนมกินอีก”                    พูดจบธัชพลก็วิ่งตื๋อขึ้นไปง้อพี่สาว ปล่อยให้บิดามารดาและพี่ชายมองตามด้วยความเอ็นดูกึ่งอิดหนาระอาใจ                    “จะไปเช่าบ้านหลังนั้นอยู่จริงๆ หรือลูก”                    น้ำเสียงของผู้เป็นมารดาแสดงความห่วงใยออกมาไม่น้อย ธิปกเรียนให้ทั้งบิดาและมารดาทราบแล้วตั้งแต่อาทิตย์ก่อน หากไม่เคยเอ่ยถึงคำร่ำลือทางด้านลึกลับเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นให้ฟัง                    “ครับ แต่ก็คงไปกลับเฉพาะเสาร์อาทิตย์ จนกว่าผมจะออกแบบบ้านให้คุณปพนเสร็จ”                    “ระวังหน่อยนะลูก อะไรที่จะไปลบหลู่เขาก็จงหลีกเลี่ยงเสีย สิ่งใดที่เราไม่เชื่อแต่คนอื่นเชื่อก็ให้เก็บไว้ในใจ อย่าได้แสดงออก”                    ธิปกพนมมือรับไว้ใส่ศีรษะ บิดามารดาของเขาไม่ได้งมงายเชื่อถือในสิ่งที่อยู่เหนือการพิสูจน์ก็จริง แต่ก็ไม่ใช่คนยุคใหม่หัวทันสมัยที่ชอบเกะกะระรานความยึดมั่นถือมั่นของผู้อื่น ชายหนุ่มจดจำคำสอนเหล่านี้และนำไปปฏิบัติเสมอมา                    แสงจันทร์วันเพ็ญส่องสว่างไปทั่วฟ้า ราตรีแห่งบ้านย่านคลองบางคู้สงบเงียบดังเช่นในอดีตที่ผ่านมา จะมีผิดแปลกออกไปบ้างก็คือเสียงมอเตอร์ไซค์ที่แล่นผ่านถนนไกลๆ นานๆ ครั้ง                    น้ำหอมนั่งพาดแขนที่ขอบหน้าต่างห้องนอนของเธอ สายตาทอดไปทางเรือนหลังนั้น สิ่งที่มองเห็นก็คือทิวไม้หนาทึบบดบัง หากกระนั้นภาพเมื่อกลางวันก็ยังกระจ่าง                    ผู้มาเยือนเอกเขนกสบายอยู่บนหอนั่ง ท่าทางราวกับเป็นเจ้าของเรือน และถ้าเผื่อมีใครถามว่า ท่าทางที่ว่าเป็นอย่างไร ก็คงอธิบายไม่ได้ แต่เธอรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ                    รู้สึกว่าเธอกับเขาเป็นเจ้าของเรือนร่วมกัน                    วันนี้น้ำหอมตัดสินใจนอนค้างที่นี่อีกหนึ่งคืน โดยบอกบิดามารดาว่าลางานวันจันทร์หนึ่งวัน หญิงสาวจำใจต้องพูดปด เพราะอันที่จริง ไม่ต้องลาก็สามารถอยู่ต่อได้อีกตั้งครึ่งเดือน                    เธอตกงานไปครึ่งตัวแล้ว                    เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามด้วยเสียงของมารดา                    “หอม แม่เข้าไปได้ไหมลูก”                    “ได้ค่ะ หนูไม่ได้ลงกลอน”                    เมื่อผู้เป็นมารดาผลักประตูเดินเข้ามานั่งบนเตียง น้ำหอมก็เปลี่ยนอิริยาบถลดแขนลงจากขอบหน้าต่าง แล้วหันหน้ามาหาบุพการี                    “อากาศเย็นจังนะคะ อยู่กรุงเทพไม่เห็นหนาวอย่างนี้เลย”                    “หนาวลมน่ะลูก นอนอย่าลืมห่มผ้าก็แล้วกัน” นางชบาพูดด้วยความเป็นห่วง “ถ้าหนาวมากก็หับหน้าต่างเสียบานสองบาน แต่อย่าปิดหมดล่ะ อากาศมันจะไม่ถ่ายเท”                    น้ำหอมยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินมากอดมารดา ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป เธอก็ยังเป็นเด็กเสมอในสายตาของท่าน                    “แต่ถ้าหนาวมากกว่านี้ หนูไปนอนกับคุณแม่นะคะ”                    “อย่ามาทำเป็นอ้อนหน่อยเลย” นางชบาลูบศีรษะลูกสาวอย่างรักใคร่ “ว่าแต่วันนี้เถอะ เป็นอย่างไรบ้าง เรื่องที่พ่อธิปกมาขอเช่าบ้านน่ะ”                    “หนูจะเล่าให้คุณแม่ฟังตั้งแต่เย็นแล้วล่ะค่ะถ้าไม่เกิดเรื่องเสียก่อน”                    น้ำหอมตั้งใจจะเล่าตั้งแต่มารดากลับมาจากวัด แต่บังเอิญนายพรมคลุ้มคลั่งอาละวาดอย่างหนัก จนกระทั่งพริกไทยบุตรสาวทานไว้ไม่อยู่ จึงเรียกเธอกับบิดาให้ไปช่วย                    นานทีเดียวกว่าน้าชายจะสงบลงได้                    “เฮ้อ... เรื่องพ่อพรมแม่ก็หนักใจ” มารดาระบายลมหายใจออกมายาว “หายเกือบจะเป็นปกติอยู่แล้ว ทำไมจู่ๆ เกิดกำเริบขึ้นมาได้อีกก็ไม่รู้”                    “น้าพรมเริ่มมีอาการอีกเมื่อไหร่คะ”                    นางชบานิ่งนึกสักพักก็บอก                    “น่าจะเป็นเมื่อสักสองอาทิตย์ที่แล้ว... ก็วันแรกที่พ่อธิปกมานั่นแหละ”                    “แล้วเขาไม่ตกใจแย่เหรอคะ”                    “เอ... ไม่นี่ แม่ก็เห็นพ่อธิปกเขาเฉยๆ นะ”                    “หนูกลัวเขาจะหาว่าเราไม่ดูแลรักษาน้าพรมน่ะสิคะ”                    “คงไม่หรอกลูก เราก็ดูแลพ่อพรมเต็มที่แล้วนี่”                    นางชบากล่าว ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้นายพรมเสียสติ นางก็พาไปรักษาจนอาการทุเลาลง จึงพากลับมาอยู่ที่บ้านตามเดิม บางครั้งอาการก็กำเริบ แต่ก็นานๆ ครั้ง และขาดช่วงมานานเกือบปีแล้ว จนกระทั่งเมื่อสองสัปดาห์ที่ผ่านมานี้                    “พ่อธิปกเขาตกลงเช่าหรือเปล่าลูก”                    นางชบาใช้การตัดสินใจของคนเช่าเป็นเกณฑ์ ทั้งๆ ที่ฝ่ายนั้นเป็นคนขอ ทั้งนี้ก็เพราะลูกสาวของนาง คนให้เช่าเป็นฝ่ายตั้งเงื่อนไขนั่นเอง                    “ตกลงเช่าค่ะ เขาจะเข้ามาอยู่วันเสาร์หน้า”                    “ก็แปลกดีนะ ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะ กลับมาชอบที่นี่ แล้วเขาไม่ต่อรองอะไรบ้างเลยหรือ”                    “ต่อรองอยู่ข้อเดียวเท่านั้นค่ะ เขาขอพาคนอื่นมาพักได้บ้าง แต่หนูก็บอกไป ต้องมาขออนุญาตกันก่อนเป็นรายๆ ไป”                    นางชบาพยักหน้ารับทราบ                    “ก็น่าเห็นใจหรอกนะ บางทีอาจจะอยากพาลูกพาเมียมาพักผ่อนเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง”                    “คะ...” น้ำหอมเผลออุทานโดยไม่รู้ตัว คำพูดของมารดาเหมือนกับน้ำเย็นขันใหญ่ราดรดลงบนศีรษะ “คุณธิปกมีครอบครัวแล้วเหรอคะ”                    “เอ... แม่ก็ไม่แน่ใจนะ แต่ก็คงจะมีแฟนแล้วนั่นแหละ วันก่อนยังมาด้วยกันเลยนี่ หน้าตาน่ารักเหมาะสมกันดี”                    สมาธิของน้ำหอมสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ มารดาจะชวนพูดคุยอะไรอีกเธอก็ได้แต่เออออคะขาตอบไปตามเรื่องตามราวเท่านั้น จิตใจของเธอมุ่งอยู่แต่ประโยคที่ว่า                    “เขามีแฟนแล้ว”                    น้ำหอมเองไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ถึงแม้ธิปกจะดูดีสุภาพเรียบร้อย ยกเว้นตอนเจอกันครั้งแรกที่เขาเอาแต่จ้องหน้าเธอเท่านั้น อ้อ... มีกวนเธออีกหน่อย ท่าทางแปลกๆ อีกนิด แต่มิตรภาพที่ก่อเกิดขึ้นในวันเดียวนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่นได้เป็นอันขาด                    คืนนั้นหญิงสาวนอนหลับทั้งๆ ที่มีเรื่องติดค้างอยู่หนึ่งประการ                    หัวใจของเธอเป็นอะไรไป ---- มีต่อ ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 1 มี.ค. 52 17:00:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .                    ทันทีที่น้ำหอมกลับถึงอพาร์ตเม้นต์ เพียงเปิดประตูเข้าไปยังไม่ทันทำอะไรทั้งสิ้น มุกดาซึ่งกลับมาถึงก่อนแล้วเห็นเข้าก็โวยวายใส่                    “ไอ้หอม บ้านแกไม่มีไฟฟ้าใช้ ชาร์จแบ็ตโทรศัพท์ไม่ได้ หรือห่างไกลถึงขนาดไม่มีสัญญาณเลยหรือไงยะ”                    “อะไรกัน” เจอเข้าเป็นชุดๆ โดยไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้ น้ำหอมก็มึนงง “แกพูดถึงอะไรหรือมุก ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”                    “ก็อย่างที่บอก” มุกดายังฉอดๆ “โทรศัพท์แกใช้ไม่ได้หรือไง ไอ้จ๋ามันถึงโทรเท่าไหร่ๆ ก็ไม่ติด ฉันเองก็ปลุกปล้ำโทรตั้งแต่เช้าจรดมืด แกไม่ได้เปิดโทรศัพท์หรือ”                    “ฉันก็เปิดนี่ ไม่ได้ปิดอย่างที่แกว่าสักหน่อย” แทนที่จะหายงง กลับยิ่งเป็นทวีคูณ น้ำหอมหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าถือยกให้เพื่อนดู “นี่ไง เมื่อเช้าฉันยังโทรหารุ่นพี่ที่ทำงานอยู่เลย”                    มุกดารับมาดูก็เห็นว่าจริง จึงรีบคืนเจ้าของ                    “งั้นแกรีบโทรหาไอ้จ๋าเถอะ มันมีเรื่องจะคุยด้วย”                    น้ำหอมรับคืนมา แล้วก็โทรหาจารวีอย่างไม่กระตือรือร้นนัก เรื่องจะคุยที่ว่าคงไม่แคล้วเป็นการสอบสัมภาษณ์ที่ล้มเหลวของเธอ ถ้าจะวัดเป็นเปอร์เซ็นต์ก็คงไม่เกินศูนย์ที่เพื่อนของสามีจารวีจะรับเธอเข้าทำงาน คิดไปคิดมา นึกถึงท่าทีของฝ่ายนั้นแล้ว อาจจะติดลบเลยด้วยซ้ำ                    “ว่าไงจ๋า นี่ฉันเอง”                    น้ำหอมพูดเมื่อปลายทางรับสาย แล้วคำพูดโวยวายของมุกดาเมื่อสักคู่ก็ถูกนำมาใช้อีกโดยจารวี                    “เอาละ เอาละ นี่ฉันกำลังพูดอยู่แล้ว แกมีอะไรก็ว่ามา”                    น้ำหอมตัดบท เธอคร้านที่จะอธิบายซ้ำ แล้วสิ่งที่เธอได้ยินจากเพื่อนก็เป็นเรื่องการสอบสัมภาษณ์ของเธอจริงๆ หากมีสิ่งที่มากกว่านั้น                    “แกเอาเด็กไปด้วยทำไม ฉันหมายถึงเด็กจริงๆ นะ”                    “เด็กที่ไหนกัน ฉันไปคนเดียว” น้ำหอมตอบในใจนึก จารวีเอาอะไรมาพูด “แกก็รู้ดีนี่ว่าฉันอยู่กับไอ้มุก ญาติโกโหติกาของฉันก็ยังไม่มีใครมีลูก”                    “นั่นนะสิ ฉันก็ว่าอย่างนั้น แต่พี่ยศบอกว่าเพื่อนของเขายืนยันอย่างนี้”                    “บ้าแล้ว...” น้ำหอมไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีไปกว่านี้                    “พี่ยศเขาก็ไม่เชื่อ ให้ฉันโทรหาแกแต่ฉันโทรเท่าไหร่ๆ ก็ไม่ติด สุดท้ายพี่เขาเลยโทรเอง” เสียงของจารวีขาดหายเหมือนกับชั่งใจอยู่ว่าจะพูดหรือไม่พูดดี หากในที่สุดเธอก็กล่าวออกมา                    “พี่ยศเขาโทรติด แต่ได้ยินเสียงเด็กเล็กๆ น่ะ แกกำลังเล่นอะไรอยู่หรือหอม ช่วยตอบฉันที”                    น้ำหอมไม่รู้จะตอบอย่างไร ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ อะไรๆ เกิดขึ้นกับเธอมากมายจนจิตใจสับสนไปหมดแล้ว เหมือนกับเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เรื่องร้ายๆ ประเดประดังมาที่เธออย่างไม่สิ้นสุด ขนาดมีโอกาสได้งานใหม่ ยังมีคนตาฝาดหูเฝื่อนเห็นเด็ก ได้ยินเสียงเด็กเสียอีก                    หญิงสาวนึกมาถึงตรงนี้ก็ฉุกคิด...                    ที่เธอว่าคนตาฝาดหูเฝื่อนนั้น มิได้มีเพียงสามีของจารวีและเพื่อนของเขาเท่านั้น ยังมีอีกหนึ่งคนที่ทั้งเห็นและได้ยิน                    คนๆ นั้นก็คือตัวเธอเอง!                    น้ำหอมเหลียวมองมุกดาที่กำลังตั้งอกตั้งใจฟังเธอคุยกับจารวี หญิงสาวยกมือบังไมโครโฟนโทรศัพท์แล้วกลั้นใจถาม                    “มุก พักนี้แกเคยเห็นหรือได้ยินเสียงเด็กตัวเล็กๆ บ้างหรือเปล่า”                    มุกดาทำตาโต เอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบทั้งๆ ที่ไม่จำเป็น                    “แกหมายถึงกุมารทองนะหรือ” พอน้ำหอมพยักหน้าเธอก็เป่าปากแล้วส่ายหน้าพูดเสียงอ่อย “ไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยินเลย ฉันว่าฉันทำตามขั้นตอนทุกอย่างแล้วนะ ทั้งเรียกกินข้าว ชวนไปไหนมาไหนด้วย แต่ก็ไม่ได้ผลอะไรเลย”                    เจ้าของยังไม่เห็น แล้วเธอหรือคนอื่นๆ จะเห็นได้อย่างไร ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนเดินเข้าเขาวงกต หาทางออกไม่ได้                    “จ๋า... ฉันขอบใจมากนะที่พยายามช่วยเหลือ” น้ำหอมพูดโทรศัพท์อีกครั้ง “แต่ตอนนี้ฉันยอมรับว่ากำลังสับสนในทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันหาคำตอบให้แกไม่ได้จริงๆ ต้องขอโทษด้วยนะ”                    สิ่งที่น้ำหอมต้องผจญอีกหลังจากวางสายการสนทนากับจารวีไปแล้วก็คือสารพัดคำถามจากมุกดา                    “หอม... หอม...” มุกดาทั้งเรียกและเขย่าตัวเธอ “แกเคยเห็นกุมารทองของฉันเหรอ”                    “เพื่อนพี่ยศเขาเห็น” น้ำหอมเลี่ยงตอบให้พ้นตัวเธอ “ส่วนพี่ยศได้ยิน”                    “ว้าว...” เจ้าของกุมารทองตบมือดีใจ “เขาเห็นกันยังไงเหรอ”                    “ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าจะใช่จริงหรือเปล่า เพื่อนพี่ยศเห็นเด็กมากับฉันในวันสอบสัมภาษณ์ทางกล้องวงจรปิด”                    “โอ... ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย กุมารทองของฉันคงไปช่วยแก”                    “ตรงกันข้ามนะสิ พอเขาเห็นอย่างนั้นก็เลยไม่รับ คิดว่าฉันพาเด็กเข้าไปวุ่นวายในที่ทำงานของเขา”                    “อ้าว แล้วกัน ทำไมเป็นอย่างนั้นไปได้” มุกดาส่ายหน้า เธอหวังอยู่เต็มเปี่ยมว่ากุมารทองจะต้องนำสิ่งดีๆ มาให้ “แล้วพี่ยศละได้ยินยังไง”                    “พี่ยศเขาได้ยินเสียงเด็กตอนโทรมาหาฉัน เพื่อให้ฉันไปเคลียร์เรื่องนั้นโดยด่วนนะสิ”                    “เอ๊ะ ยังไงกัน แล้วแกได้ไปเคลียร์หรือเปล่า”                    “เคลียร์อะไรกันเล่า ฉันได้รับโทรศัพท์พี่ยศเสียที่ไหนกัน และเมื่อพี่ยศติดต่อฉันไม่ได้ เพื่อนของเขาก็ต้องพิจารณาคนอื่นไปก่อนน่ะสิ”                    มุกดาได้ยินอย่างนี้เข้าก็อึ้ง ท่าทีกระตือรือร้นหมดไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกโป่งถูกปล่อยลม เธอทรุดตัวลงนั่งอย่างห่อเหี่ยว                    “ก็หมายความว่า กุมารทองของฉันคอยกลั่นแกล้งแกอย่างนั้นใช่ไหม”                    น้ำหอมนั่งลงข้างเพื่อน แล้วพูดเบาๆ                    “อย่าเพิ่งสรุปอย่างนั้น ฉันบอกแล้วไงว่าไม่แน่ใจ ทุกสิ่งทุกอย่างอาจจะเกิดขึ้นโดยบังเอิญก็ได้ อย่าว่าแต่กุมารทองจะมีจริงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย”                    คำพูดเหล่านี้น้ำหอมเองก็ไม่มั่นใจว่าเธอพูดปลอบเพื่อนหรือปลอบตัวเองกันแน่ เพราะหากตัดประเด็นเรื่องกุมารทองมีจริงหรือไม่ออกไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนบ่งชัด                    กุมารทองตนนี้ ไม่ได้ประสงค์ดีต่อเธอ                    เลยเที่ยงคืนไปแล้วน้ำหอมยังนอนไม่หลับ สิ่งที่พูดกับเพื่อนเมื่อตอนหัวค่ำยังรบกวนจิตใจของเธอ ยากจะสลัดให้หลุดพ้น เธอคัดค้านมาโดยตลอดว่าสิ่งเร้นลับหรือที่ทุกคนเรียกว่า ‘ผี’ นั้นไม่เคยมีจริง แต่วันนี้ความเชื่อนั้นกลับคลอนแคลน                    หญิงสาวคิดทบทวนไปมาจนปวดศีรษะ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า                    น้ำหอมคว้าขวดแก้วใบเล็กบรรจุตุ๊กตาไม้แกะสลักมาวางบนโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วทรุดตัวลงนั่งจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย กระดาษแผ่นเล็กคู่มือการเรียกกุมารทองถูกกางอยู่ตรงหน้า                    ให้รู้กันวันนี้เลยว่า เป็นอย่างไรกันแน่                    หญิงสาวไล่สายตาไปบนแผ่นกระดาษ ไม่มีตรงไหนเลยที่เป็นคาถาเรียกกุมารทองมาพูดคุย เธอจึงใช้วิธีว่ามันทุกคาถา                    สุนัขจรจัดที่วิ่งเกลื่อนซอยพลันหอนส่งต่อกันเป็นทอดๆอย่างโหยหวน น้ำหอมตั้งจิตมั่น อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ดีกว่าปล่อยคาราคาซังให้เป็นผลเสียต่อไป                    นับตั้งแต่มุกดาได้กุมารทองมาจากคณะปาหี่ น้ำหอมก็ประสบโชคร้ายมาโดยตลอด บริษัทที่ทำงานอยู่เกิดวิกฤตจนย่ำแย่ หางานใหม่เขาก็ไม่รับ ไหนจะมีผู้คนไปวุ่นวายที่บ้านเพราะเชื่อตามรายการโทรทัศน์ว่าเป็นบ้านผีสิง แล้วน้าชายของเธอยังเกิดอาการทางสติกำเริบขึ้นมาอีก                    ผลงานทั้งหมดเป็นเพราะ เจ้าตุ๊กตาไม้ตัวน้อยที่อยู่ในขวดแก้วนี้หรอกหรือ                    เสียงฝีเท้าคลับคล้ายคนเดินลากขาดังมาจากนอกห้อง น้ำหอมกลั้นลมหายใจปลุกปลอบให้ตัวเองมีความกล้า เสียงฝีเท้านั้นมาหยุดตรงหน้าประตูห้องของเธอ หญิงสาวหันหน้าไปหาพร้อมเผชิญในสิ่งที่จะเกิดขึ้น แต่แล้วเสียงฝีเท้านั้นก็ดังเลยไป เพียงชั่งครู่ก็มีเสียงเคาะประตูห้องข้างๆ ดังขึ้น                    ที่แท้เป็นเพื่อนข้างห้องเมาแอ๋เดินกลับมา                    น้ำหอมนั่งรอสลับกับอ่านคาถาเรียกกุมารทองอีกหลายครั้งก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย จนกระทั่งเช้า --------------- จบบทที่ 11 --------------- ---- ต่อบทที่ 12 ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 1 มี.ค. 52 17:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 12                    วันเวลาที่ดำเนินไปอย่างเชื่องช้าในความคิดของธิปกเมื่อเทียบกับของธัชพลแล้วยังเร็วกว่าหลายเท่า เด็กหนุ่มเฝ้านับคืนนับวัน พอถึงคืนวันศุกร์เขาก็ตื่นเต้นจนไม่เป็นอันนอน กระทบกระเทือนมาถึงพี่สาวที่มองด้วยความหมั่นไส้                    “จะอะไรกันนักกันหนาฮะเจ้าธัช ดึกดื่นแล้วไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน พรุ่งนี้ออกเดินทางตั้งแต่เช้าไม่ใช่หรือ”                    ธัญธรว่าน้องชายดังๆ ความที่เจ้าตัวดีจ้อไม่หยุดทำให้เธอต้องอดหลับอดนอนไปด้วย ถ้าไม่เป็นเพราะเธอตัดสินใจตามพี่ชายไปลพบุรีในวันพรุ่งนี้แล้ว จะคุยกันยันสว่างก็จะไม่ว่าเลยสักนิด                    “แหม... เจ๊ ผมก็แค่อยากเล่าให้ฟังว่าที่โน่นมีอะไรบ้าง”                    ธัชพลแก้ตัวบ่นอุบอิบ                    “พี่ไปมาก่อนแกอีก ทำไมจะไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง”                    “แต่พี่คงไม่เห็นอะไรอย่างที่ผมเห็น”                    ธัญธรรู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งตัว กระเถิบเข้ามาใกล้น้องชาย                    “อะไรหรือ แกเห็นอะไร”                    ธัชพลอมยิ้ม เดินหนีพี่สาว                    “ไปถึงก็รู้เองน่า เจ๊ รู้ตอนนี้แล้วจะตื่นเต้นหรือ”                    แทนที่จะตื่นเต้นดั่งคำที่น้องชายกล่าว หญิงสาวยิ่งเพิ่มความหงุดหงิด ทั้งพี่ชายน้องชายต่างกระตือรือร้นจะไปนอนค้างที่เรือนหลังนั้นโดยที่เธอไม่เห็นด้วยเลย                    พอถึงเช้าวันรุ่งขึ้น คนที่เคยโอ้เอ้ชักช้าก็กลับเป็นคนที่แต่งตัวเตรียมพร้อมก่อนใครเพื่อน แถมยังคอยเร่งคนโน้นคนนี้ให้แต่งตัวเสร็จเร็วๆ อีกต่างหาก                    ใจของธัชพลลอยไปอยู่ที่คลองบางคู้เนิ่นนานแล้ว                    พอออกเดินทางธัชพลก็แกล้งบ่นดังๆ เพื่อกดดันให้ธิปกเหยียบคันเร่งลงไปมากกว่านี้ โดยหารู้ไม่ว่าพี่ชายของเขานั้นก็อยากไปถึงที่โน่นเร็วๆ ไม่แตกต่างกันเลย                    โดยปกติบ้านย่านคลองบางคู้เงียบสงบไร้ความอึกทึกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หากเช้าวันนี้ยิ่งเงียบกว่าที่เคย มีเพียงนางชบาเท่านั้นที่ออกมาต้อนรับสามพี่น้อง ส่วนสุนัขพันทางทั้งหลายดูเหมือนจะคุ้นกลิ่นอยู่บ้าง จึงแค่ขู่คำรามในลำคอแล้วคุมเชิงอยู่ห่างๆ เท่านั้น                    “โอ๊ะ... ไม่ต้องหรอกครับ ขอบพระคุณมาก ประเดี๋ยวพวกผมจัดการกันเอง”                    ธิปกร้องห้ามเจ้าของบ้านเมื่อเห็นว่านางเข้ามาช่วยยกข้าวของสัมภาระ                    “ไม่เป็นไรหรอก พ่อธิปก ก็ช่วยๆ กัน” นางชบากล่าว สิ่งของเครื่องใช้ที่ชายหนุ่มนำมานี้นับว่าน้อยสำหรับผู้ที่จะมาอยู่เป็นประจำ “จะได้ขนไปทีเดียวเลย ไม่ต้องขนหลายเที่ยว”                    เมื่อเจ้าของบ้านแสดงเจตจำนงเช่นนั้นธิปกก็ไม่ขัด ได้แต่กล่าวขอบคุณไปอีกหลายคำ                    ระหว่างยกของไปเรือนไทยโบราณ ชายหนุ่มเหลือบตาเหลียวหาใครบางคนไปตลอดทาง เขาอยากจะถามนางชบาตรงๆ แต่ก็เกรงว่าจะเสียมารยาท เพราะการที่ผู้ชายจะถามถึงลูกสาวของผู้อื่นคงไม่สมควรเท่าไรนัก                    ถ้านางอยากบอกก็คงจะบอกเอง                    “ตามสบายนะคะ ขาดเหลืออะไรก็บอก คิดเสียว่าเป็นคนกันเอง”                    นางชบากล่าวเมื่อขนของขึ้นเรือนเสร็จเรียบร้อย ธิปกยิ้มรับแล้วขอบคุณอีกครั้ง น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ เยี่ยงนี้อาจดูเป็นของธรรมดาสำหรับคนที่นี่ แต่กับชาวเมืองที่เต็มไปด้วยการแข่งขันเพื่อปากท้องของตนเองแล้ว คงหาได้ยากเต็มทน                    และในที่สุดก็มาถึงประโยคที่ธิปกรอคอย                    “อ้อ... แม่หอมเขาไม่อยู่” ประโยคแรกว่าทำให้ใจแป้วแล้ว ประโยคต่อมายิ่งหายไปทั้งดวง “เขาทำงานที่กรุงเทพ โน่น... นานๆ ถึงจะกลับมาบ้านสักครั้ง”                    ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ น้ำหอมจะทำงานที่ไหนไม่สำคัญ หากเขาหวังว่าจะได้เจอเธอที่นี่ทุกๆ วันหยุดสุดสัปดาห์                    ‘นานๆ ถึงจะกลับมาบ้านสักครั้ง’                    หวังว่าคงไม่นานจนเขาเลิกเช่าเรือนหลังนี้ไปแล้วนะ                    “แล้วพริกล่ะครับ อยู่หรือเปล่า”                    คำพูดนี้เป็นของธัชพลซึ่งอดรนทนไม่ไหวถามออกมาดื้อๆ นางชบาเลิกคิ้วมองเด็กหนุ่มแล้วยิ้มให้ก่อนตอบ                    “แม่พริกเขาดูแลพ่อของเขาอยู่ที่เรือนหลังโน้น ทำไมรึ”                    “เปล่าครับ ไม่มีอะไร”                    ธัชพลลอบถอนหายใจเช่นเดียวกับพี่ชาย ทว่าด้วยความยินดี แค่รู้ว่าสาวน้อยยังอยู่ที่นี่เขาก็พอใจแล้ว                    ธัญธรมองกิริยาท่าทางของน้องชายก็เข้าใจ ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง พอนางชบาเดินกลับไป เธอก็เล่นงานน้องชายทันที                    “โธ่เอ๊ย ไอ้เราก็นึกว่าที่นี่มีอะไรน่าสนใจ ที่แท้ก็มาติดอกติดใจลูกสาวบ้านนี้นี่เอง”                    เธอหารู้ไม่ว่าแม้จะเสียดสีน้องชาย แต่ไปกระทบพี่ชายเข้าอย่างจัง จนฝ่ายนั้นหน้าเจื่อน ทว่าเป้าหมายตรงๆ ของเธอกลับทำหน้าทะเล้น                    “ใครว่าลูกสาว... เจ๊... หลานสาวต่างหาก คนหน้าตาดีก็งี้แหละ ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เหมือนใครบางคนนี่นา”                    ธัญธรหมั่นไส้ท่าทางยียวนกวนประสาทของน้องชายเหลือที่จะกล่าว                    “แหม... หน้าตาดีตายละ พอเจอสาวก็ลืมกลัวผีเลยหรือ”                    ธัชพลหัวเราะ ความกลัวน่ะไม่ลืมหรอก เพียงแต่ตอนนี้มีความกล้ากว่าเท่านั้นเอง                    “ผีไม่มีจริงหรอกมั้ง เจ๊ธัญ”                    ขาดคำเด็กหนุ่ม เสียงประตูบานคู่ของห้องบนหอรีซึ่งเป็นห้องครัวก็ค่อยๆ เปิดออกเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดด้วยความฝืด พอทั้งสามคนหันไปมอง มันก็ปิดลงอย่างรวดเร็ว                   ‘ปัง’                    เสียงประตูทั้งคู่กระทบกันดังสนั่นจนธัญธรกับธัชพลสะดุ้ง หันมามองหน้ากัน ธิปกรีบเดินเข้าไปตรวจดู เขาทดลองเปิดประตูทั้งสองบานขยับไปขยับมาแล้วตะโกนบอกน้องๆ                    “ไม่มีอะไรหรอก ลมพัดแรงไปหน่อยก็แค่นั้น”                    จากนั้นสามพี่น้องก็ช่วยกันขนข้าวของเครื่องใช้ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเครื่องนอนเข้าไปในห้อง หอกลางบนเรือนหลังนี้มีเพียงสองห้องนอน ห้องหนึ่งเป็นของเจ้าเรือนซึ่งน้ำหอมไม่อนุญาตให้ใช้ ดังนั้นสามพี่น้องจึงต้องนอนในห้องเดียวกัน                    “ผมขอนอนกลาง”                    คนเพิ่งพูดว่าผีไม่มีจริง ประกาศ ‘จอง’ ที่นอนเป็นคนแรก                    “เฮียธิปนอนริมหน้าต่าง”                    ธัญธรจองที่ให้พี่ชาย เธอพิจารณาดูแล้ว ที่ตรงนั้นไม่เหมาะกับเธอสักเท่าไร                    “ตกลงตามนี้”                    ธัชพลสรุป แล้วจัดแจงช่วยพี่สาวจัดที่หลับที่นอนโดยไม่สนใจฟังความเห็นของธิปกที่ยืนทำตาปริบๆเลยแม้แต่น้อย                    พอจัดที่จัดทางเสร็จก็เหลือเครื่องใช้ชิ้นสุดท้าย บ้านหลังอื่นอาจไม่สำคัญ แต่สำหรับเรือนที่ไม่มีไฟฟ้าใช้ เป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งยวด                    “ตะเกียงนี่ไว้ไหนดี”                    ธัญธรชูตะเกียงน้ำมันก๊าดหรา หมุนวนไปมาหาที่วาง                    “ไว้ใกล้ๆ ที่นอนผมดีไหม”                    ธัชพลออกความเห็น เขาคิดเลยไปถึงยามค่ำคืน มีแสงสว่างจากตะเกียงอยู่ใกล้ๆ น่าจะอุ่นใจไม่น้อย                    “ดี” ธิปกกล่าวยิ้มๆ “อยู่ใกล้ใครก่อนนอนคนนั้นรับผิดชอบดับตะเกียงด้วยก็แล้วกัน”                    “งั้นไว้ใกล้เจ๊ธัญ” ธัชพลเปลี่ยนใจทันทีพร้อมให้เหตุผลกำกับ “อยู่ใกล้ผมเดี๋ยวเตะล้มไฟไหม้กันพอดี”                    “ไม่ดีหรอก พี่เป็นคนนอนเร็ว หลับก่อนเพื่อน ให้เป็นคนดับตะเกียงคงไม่ไหว”                    ธิปกหัวเราะลั่น ใครจะให้เหตุผลอย่างไรก็แล้วแต่ แท้จริงแล้วก็ปอดแหกด้วยกันทั้งคู่                    “วางใกล้พี่นี่แหละ เพราะพี่ไม่ซุ่มซ่าม แล้วยังนอนทีหลังคนอื่น” ธิปกยกเหตุผลล้อเลียนน้องทั้งสอง “อีกอย่างหนึ่ง พี่อาจจะทำงานอยู่จนดึก เอามาไว้บนโต๊ะทำงานพี่เลยก็ได้”                    ธัญธรไม่ลังเลใจ เธอรีบนำตะเกียงไปไว้บนโต๊ะทำงานพี่ชายซึ่งเป็นโต๊ะพับตัวเตี้ยแบบญี่ปุ่นซึ่งเพิ่งซื้อมาใช้ที่นี่โดยเฉพาะ                    “เรียบร้อย”                    หญิงสาวปัดมือทั้งสองข้างไปมาราวกับว่าประสบความสำเร็จเหลือเกินในการหาที่วางให้เครื่องใช้ชิ้นสุดท้ายได้ ธิปกมองไปรอบๆ ห้องที่ช่วยกันจัดข้าวของอย่างพอใจ แล้วบอกน้องทั้งสอง                    “ใครจะทำอะไรก็ตามสบายนะ พี่จะตรวจดูรอบๆ บ้านสักหน่อย กะว่าจะร่างแบบคืนนี้เลย”                    ตามสบายของธัญธรคือการเดินตามติดพี่ชายไปทุกหนทุกแห่ง ทั้งยังเป็นเพื่อนคุยคอยซักถามต่างๆ นานา ส่วนตามสบายของธัชพลคือการหายไปจากเรือนหลังนี้                    เด็กหนุ่มค่อยๆ ย่องลงจากเรือน พอลับตาพี่ชายก็ปราดไปที่ทางเดินเล็กๆ ชายน้ำ                    จุดหมายของธัชพลอยู่ที่เรือนหลังย่อมที่พริกไทยเคยบอกเขาว่า                    “เราอยู่หลังนั้น” ---- มีต่อ ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 1 มี.ค. 52 17:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .                    เรือนไทยประยุกต์ถอดแบบมาจากเรือนหลังที่นายธรรมเนียมและนางชบาอาศัยอยู่คือก่ออิฐถือปูนเป็นบางแห่ง แล้วย้ายห้องครัวลงมาอยู่ชั้นล่าง เพียงแต่ย่อส่วนเล็กลงมาซุกซ่อนอยู่ในหมู่ไม้                    ธัชพลใช้ความพยายามอย่างยิ่งเพื่อให้เสียงเดินของเขาเบาที่สุด โดยเฉพาะตอนที่ผ่านเรือนของนางชบา เพราะสุนัขพันทางหลายตัวที่นอนหมอบอยู่ใต้ถุนเรือนนั้น แต่ละตัวเขี้ยวขาววาววับ ไม่ดีแน่ถ้าพวกมันเห็นน่องของเขาเป็นที่ทดลองความคม                    เด็กหนุ่มค่อยๆ ระบายลมหายใจช้าๆ พอผ่านพ้นมาได้ก็สูดลมเข้าเต็มปอดด้วยความดีใจ อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงเรือนของพริกไทยแล้ว เขานึกเรียงประโยคคำทักทายหลายต่อหลายคำก็ยังไม่ค่อยถูกใจ จนล่วงเข้ามาในบริเวณเรือนหลังนั้นโดยไม่รู้ตัว                    ธัชพลยืนอยู่ตรงเชิงบันได เรือนทั้งหลังเงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่ ถ้าไม่ได้เป็นเพราะนางชบาบอกไว้เขาก็คงเปลี่ยนใจเดินกลับแล้ว ระหว่างตัดสินใจว่าจะไปทางไหนดีก็คลับคล้ายกับมีบางสิ่งบางอย่างบอกเขาว่าควรเดินขึ้นไปชั้นบน                    ธัชพลเดินขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง คำทักทายที่เลือกได้แล้วเตรียมนำออกมาใช้แต่แล้วก็ผิดหวัง บนเรือนไม่มีใครอยู่เลย เขาเดินจนทั่ว เคาะประตูทุกบาน สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ ขณะที่กำลังจะเดินลง ตาก็เหลือบไปเห็นความเคลื่อนไหวในเงามืดใต้ชายคา                    ผู้หญิงวัยกลางคนกำลังกวักมือเรียกเขา                    เด็กหนุ่มลังเลใจ มองซ้ายมองขวาก็มีตนเองยืนอยู่เพียงคนเดียว จึงยกมือชี้เข้าที่หน้าอกเป็นเชิงถาม ครั้นฝ่ายนั้นพยักหน้าเขาก็เดินเข้าไปหา                    “มากับพ่อธิปกใช่ไหม”                    คำถามเรียบๆ แต่ก็ทำให้ธัชพลรู้สึกทึ่งในตัวพี่ชาย เออแน่ะ มาเพียงไม่กี่วันเป็นที่รู้จักกันไปทั่ว                    “ใช่ครับ”                    เด็กหนุ่มตอบ แล้วก็เจอคำถามใหม่ทันทีทันควัน                    “ชื่ออะไร... เราน่ะ”                    “ผมชื่อธัชพลครับ”                    และก็เช่นเดิม คำถามที่สามตามมาแทบไม่มีช่องว่างให้เว้นหายใจ                    “มาอยู่ด้วยกันที่นี่ไหม”                    คราวนี้ธัชพลอึกอักตอบไม่ถูก จู่ๆ หญิงวัยกลางคนแปลกหน้าก็ออกปากชวนโดยไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย ฝ่ายนั้นจึงยิ้มให้แล้วพูดต่อ                    “ลงไปเถิด แม่พริกอยู่กับพ่อของเธอในห้องข้างล่าง อย่าบอกล่ะว่าเจอฉันที่นี่”                    ธัชพลงุนงงเป็นอย่างมาก แต่ก็ดีใจที่ผู้หญิงคนนี้บอกทางให้เสร็จสรรพ จึงยกมือไหว้แล้วเดินค้อมตัวออกมาลงบันไดไป                    ห้องชั้นล่างมีอยู่ห้องเดียว ธัชพลจึงไม่ต้องเสียเวลาเลือก เขาเคาะประตูเบาๆ ก่อนยืนรอ หัวใจเต้นโครมครามแทบจะหลุดออกมานอกอก                    เพียงครู่เดียวประตูก็เปิด ธัชพลยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อเห็นใครยืนอยู่ตรงหน้า ทว่าพริกไทยกับมีท่าทางตระหนก                    “มาทำไม กลับไปก่อน”                    เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง ไมตรีที่มีต่อกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วดั่งไร้ความหมาย แค่เจอหน้าก็กลับมาไล่กันอย่างไม่ไยดี                    “เรา... เอ่อ...”                    คำทักทายที่เตรียมมาสลายเหลือแต่คำพูดอ้ำอึ้ง                    “พ่อเราไม่สบาย กลับไปก่อน”                    เด็กหนุ่มค่อยยิ้มออก คำว่า ‘พ่อเราไม่สบาย’ กับ ‘มาทำไม’ ต่างกันพอควร แม้คำลงท้าย ‘กลับไปก่อน’ จะเป็นการไล่เหมือนกันก็ตามที                    “เป็นอะไรมากไหม มียากินหรือยัง”                    ธัชพลชะโงกหน้าข้ามไหล่เด็กสาวมองเข้าไปข้างใน เขาอยากแสดงความเป็นห่วงเป็นใย ทว่าพริกไทยกลับใช้มือทั้งสองผลักแรงๆ                    “เอ๊ะ... บอกให้กลับไปก่อนไม่ได้ยินหรอกหรือ”                    จะเป็นด้วยเธอไม่อยากให้ธัชพลเห็นสภาพบิดาของเธอหรืออย่างไรก็แล้วแต่ ที่แน่ๆ คือมันไม่ได้ผล เพราะมีเสียงดังออกมาจากในห้อง                    “ให้เขาเข้ามาเถอะลูก พ่อไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”                    ธัชพลได้ยินดังนั้นก็ยักไหล่ ในขณะที่พริกไทยหน้าบึ้งค้อนขวับ แต่ก็เบี่ยงตัวเปิดทางให้เขาเข้าไปโดยดี                    นายพรมนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกสีหน้าเรียบเฉยโดยมีหนังสือเรียนสองสามเล่มวางอยู่บนพื้นใกล้ๆ แสดงว่าพริกไทยใช้ที่ตรงนั้นทำการบ้าน ธัชพลค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างหวาดระแวง เขาตั้งใจมาพูดคุยกับเด็กสาว ไม่ได้ตั้งใจมาหาบิดาของเธอเลย ภาพการคลุ้มคลั่งของนายพรมยังติดตาอยู่ไม่เลือนหาย                    ธัชพลเดินตัวลีบเข้าไปยกมือไหว้ นายพรมยกมือข้างเดียวรับไหว้แล้วกล่าว                    “ไหว้พระเถอะพ่อหนุ่ม” แล้วตามด้วยคำถาม “เป็นเพื่อนกับแม่พริกหรือ”                    ‘พ่อหนุ่ม’ หันมามอง ‘แม่พริก’ ที่มีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก ก่อนตอบ                    “ครับ ผมเป็นเพื่อนกับพริก”                    “นั่งก่อนสิ ใกล้ๆ ตรงนี้แหละ”                    นายพรมผายมือไปที่กองหนังสือของพริกไทย ธัชพลจึงค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง โดยมีเด็กสาวนั่งแทรกตรงกลางระหว่างผู้มาเยือนกับบิดา                    ท่าทางระแวงระไวเต็มที่                    “เป็นเพื่อนกันก็ดีแล้ว ฉันรู้... ที่ผ่านมาไม่มีใครอยากคบกับแม่พริกนักหรอก”                    นายพรมพูด สายตาของเขาเหม่อมองออกไปข้างนอกก่อนที่จะกล่าวอะไรต่อ พริกไทยก็ร้องทัก                    “พ่อคะ”                    “ทำไมรึ” นายพรมหันมามองลูกสาว “หรือเจ้าอายที่มีพ่อสติไม่ดี”                    “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ... แต่...”                    นายพรมโบกไม้โบกมือห้ามลูกสาว                    “ก็เพราะอย่างนี้... ไม่มีใครอยากคบกับคนที่มีพ่อเป็นบ้า เธอเองไม่ได้คิดอย่างนั้นใช่ไหมพ่อหนุ่ม”                    ประโยคสุดท้ายเขาหันมาพูดกับธัชพล คำพูดที่เหมือนกับคนปกติทั่วๆ ไป ทำให้เด็กหนุ่มคลายความหวาดระแวงไปกว่าครึ่ง ถ้าคุยกันรู้เรื่องอย่างนี้ก็คงไม่ได้เป็นบ้าอย่างที่คิด                    “ไม่ว่าจะอย่างไร ผมก็จะเป็นเพื่อนกับพริกเสมอครับ”                    หากธัชพลมองมาที่พริกไทย ก็คงจะเห็นสายตาแทนคำขอบคุณของเธอ แต่เมื่อไม่ได้มอง จึงเห็นเพียงการพยักหน้าของนายพรม                    “ดีแล้ว ยังไงๆ ก็ช่วยบอกครูที่โรงเรียนด้วยก็แล้วกัน แม่พริกอาจจะตามเพื่อนๆ ไม่ค่อยจะทันก็เพราะต้องดูแลพ่อด้วย”                    ธัชพลรู้ทันทีว่านายพรมเข้าใจผิด คำว่า ‘เพื่อน’ ในความหมายของฝ่ายนั้น เป็นได้เพียง ‘เพื่อนนักเรียน’                    “ผมไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกับพริกหรอกครับ ผมอยู่ที่กรุงเทพ”                    “ยังไงกัน แล้วเธอมาที่คลองบางคู้นี้ได้อย่างไร”                    เสียงนายพรมเข้มขึ้นทันทีพร้อมกับหันขวับไปมองบุตรสาวซึ่งกำลังส่งสัญญาณให้ธัชพลหยุดพูด แต่ไม่ทันกาล                    “ผมมาเช่าบ้านอยู่กับพี่ชายครับ เช่าเรือนไทยหลังโน้น”                    ขาดคำของธัชพล นายพรมก็พรวดลุกขึ้นยืนทันที ใบหน้าที่เรียบเฉย บัดนี้บูดเบี้ยว นัยน์ตาถลนแทบจะหลุดออกจากเบ้า เขายกมือชี้หน้าเด็กหนุ่มแล้วตวาดเสียงดัง                    “ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก” --------------- จบบทที่ 12 --------------- ---- ต่อบทที่13 ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 1 มี.ค. 52 17:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 13                    คืนแรกที่คลองบางคู้ของธัญธรและธัชพลเหมือนเล่นงูกินหาง ไม่ว่าธิปกจะเดินไปทางไหนล้วนมีน้องทั้งสองเกาะเอวต่อกันเป็นพรวน จนคนเป็นพี่ชักรำคาญ                    “จะเดินตามไปถึงไหนกัน นี่ถ้าพี่ปวดท้องเข้าห้องน้ำ พวกแกไม่ตามเข้าไปด้วยหรอกหรือ”                    ธัญธรหัวเราะแหะๆ สิ่งที่เธอกังวลไม่ใช่อย่างที่พี่ชายพูด เธอเกรงว่าจะเป็นฝ่ายปวดท้องเองต่างหาก ใครๆ ก็รู้ เรือนไทยโบราณอย่างนี้ ส้วมอยู่ห่างตัวเรือนตั้งหลายสิบวา                    โชคดีที่ไหวตัวอาบน้ำตั้งแต่ยังไม่มืด ไม่อย่างนั้นคงต้องซักแห้ง                    “ไปๆ ไปนอนกันได้แล้ว”                    ธิปกออกปากไล่น้องๆ แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเป็นคนเดินนำไปอยู่ดี                    พอมุดเข้ามุ้งเท่านั้น ธัชพลก็คว้าผ้าห่มมาคลุมตัว แล้วนั่งพับเพียบพนมมือแต้ สวดมนต์เท่าที่จะพอนึกได้ ธัญธรเห็นดังนั้นก็ไม่ยอมน้อยหน้าว่าคาถาแข่งเป็นที่ขบขันของคนเป็นพี่ชาย                    ธิปกหรี่แสงจากตะเกียงน้ำมันก๊าดลงเพื่อไม่ให้รบกวนน้องทั้งสอง เขาหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กออกมาดู ในนั้นจดรายละเอียดเกี่ยวกับเรือนหลังนี้ไว้อย่างยิบย่อย จดแม้กระทั่งตำแหน่งของท่าน้ำ หรือพันธุ์ไม้ต่างๆ ที่ปลูกไว้โดยรอบ                    แล้วชายหนุ่มก็ลองวาดแผนผังคร่าวๆ ลงบนกระดาษแผ่นใหญ่ด้วยดินสอดำ เขาหลงใหลอยู่ในงานนี้จนเวลาผ่านไปค่อนคืนโดยไม่รู้ตัว                    “แว้... แว้...”                    เสียงคล้ายเด็กร้อง ทำให้ธิปกต้องวางมือแล้วเงี่ยหูฟัง พอได้ยินอีกทีเขาก็รู้ว่าดังมาจากนอกหน้าต่าง จึงลุกขึ้นยืนแล้วชะโงกหน้าออกไปดู ในใจนึกถามตัวเองว่าเด็กที่ไหนจะมาร้องแถวนี้                    ท่ามกลางความมืด ธิปกต้องปรับสายตาอยู่สักพัก ลานดินเบื้องล่างถูกบดบังแสงจันทร์ด้วยหมู่ไม้ทำให้เกิดเงาไหววูบวาบไปตามกระแสลม                    “แว้... แว้...”                    เสียงร้องดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มหันขวับไปที่ต้นไม้ใกล้หน้าต่างทันที บนกิ่งสูงเสมอหลังคา เขาเห็นดวงตาคู่หนึ่งลุกวาวตัดกับความมืดอย่างชัดเจน                    ดวงตาคู่นั้นก็จ้องกลับมาเช่นกัน                    ไฟฉายในมือสาดแสงไปยังที่นั่น แล้วธิปกก็หัวเราะเบาๆ                    ที่แท้เป็นลูกแมววัยกำลังซนตัวหนึ่งเท่านั้น                    คงเที่ยวเล่นจนหาทางลงไม่ได้                    ถ้ามีไม้ยาวๆ คงช่วยมันได้ ธิปกคิดดังนั้นก็เดินออกมานอกห้องเพื่อค้นหา แต่ก็ไม่พบจึงกลับเข้าไป แล้วฉายไฟส่องลูกแมวอีกที                    ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่บนกิ่งไม้นั้น!                    แม่มันอาจจะมาพาลงจากกิ่งไม้ไปแล้ว ชายหนุ่มคิดในแง่ดี แล้วก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ อีกไม่กี่นาทีก็จะเป็นเวลาตีสี่ เขาจึงม้วนกระดาษเก็บก่อนดับไฟตะเกียงแล้วเอนกายลงนอน                    ทันทีที่ธิปกหลับสนิท ดวงตาของธัชพลก็ลืมโพลงค้างอยู่นานเกือบนาที ตาดำจึงกรอกช้าไปทางซ้ายทีขวาที ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง                   “ธัชพล... ธัชพล...”                    เสียงเรียกเย็นยะเยือกนั่นเองที่ปลุกให้เด็กหนุ่มตื่นจากหลับใหล ใครก็ตามที่ได้ยินจะสะท้านไปสุดขั้วหัวใจ ด้วยเสียงทอดยาวเยือกเย็นเช่นนี้ ผิดปกติวิสัยของมนุษย์                    หากธัชพลกลับไม่รู้สึกรู้สา ร่างที่ชันกายขึ้นนั่ง บัดนี้ลุกขึ้นยืนแล้ว และค่อยๆ เคลื่อนเท้าลากไปกับพื้นออกนอกมุ้งจนไปหยุดที่ริมหน้าต่าง                    เด็กหนุ่มมองเห็นหญิงวัยกลางคนที่เขาเจอเมื่อตอนกลางวันยืนอยู่กลางลาน น่าแปลกที่ตรงนั้นมืดสลัว แต่เขากลับมองเห็นอย่างชัดเจน หญิงคนนั้นยกแขนขึ้นกวักมือเรียกช้าๆ ธัชพลพยักหน้ารับด้วยอาการดุจเดียวกันก่อนค่อยๆ หมุนตัวแล้วเดินลากเท้าออกจากห้องลงบันไดไปยังเบื้องล่าง                    หญิงวัยกลางคนแสยะยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินทื่อตรงเข้ามาหา รอจนเข้ามาใกล้นางก็ยกมือชี้นิ้วก่อนออกเดินไปยังทิศทางนั้นโดยมีผู้ถูกเรียกเดินตามไปไม่ห่าง                   เสียงหัวเราะด้วยความยินดีดังก้องไปรอบๆ เรือน!                    ธิปกสะดุ้งตกใจตื่น เขาฝันไม่ดีเลย ฝันว่าน้องชายกำลังจมน้ำแล้วร้องเรียกอย่างตื่นตระหนก ขณะที่เขาเอื้อมมือจะไปช่วยนั้น เรือที่นั่งอยู่ก็เอียงคว่ำส่งเขาลงน้ำไปอีกคน ก่อนที่จะทำอะไรต่อไปก็พอดีลืมตาตื่น                    ชายหนุ่มหันมาทางที่ธัชพลนอนก็ต้องตกใจซ้ำสอง น้องชายของเขาไม่ได้นอนอยู่ที่นั่น ฟ้าเพิ่งจะเริ่มสาง ธัชพลจะรีบตื่นไปไหนกัน                    ธิปกรีบคว้าเสื้อกันหนาวแล้วเดินออกมานอกห้อง เดินหาจนทั่วเรือนก็ยังไม่เจอ เขาจึงก้าวลงบันไดพร้อมส่งเสียงเรียก                    ไม่มีวี่แววว่าธัชพลจะอยู่แถวนี้เลย                    ธิปกเดินตามหาอย่างร้อนรน ไม่ใช่เรื่องปกติแน่ น้องชายของเขาไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้ จะว่าออกมาเดินเล่นกินบรรยากาศก็ไม่น่าจะใช่ จะนัดกับใครก็... ชายหนุ่มครุ่นคิด...                    มีเพียงเด็กสาวพริกไทยเท่านั้นที่ธัชพลพอจะคุ้นเคย และนั่นอาจเป็นเรื่องราวใหญ่โต รู้ทั้งรู้อยู่แล้วว่าบิดาของเธอสภาพจิตไม่ปกติ ธิปกเป็นห่วงน้องชายของเขาเหลือเกิน ครั้นจะไปตามหาที่เรือนหลังโน้นก็เกรงว่าจะเอิกเกริก แต่พอเดินรอบเรือนจนแน่ใจแล้วว่าธัชพลไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตัดสินใจใหม่ อย่างมากก็ถูกบอกเลิกเช่า ไล่กลับกรุงเทพเท่านั้น                    ธิปกรีบเดินจะขึ้นเรือนไปปลุกธัญธรให้ไปด้วยกัน แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกแห่งหนึ่งที่เขายังไม่ได้ไปค้นหา                    ชายหนุ่มก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปยังท่าน้ำทันที                    ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ธิปกต้องวิ่งเข้าไปหา ธัชพลในชุดนอนกำลังนั่งเอาเท้าแช่น้ำอยู่บนท่า ตั้งแต่ศีรษะลงมาเปียกม่อล่อกม่อแลกราวกับลูกนกตกน้ำ คนเป็นพี่ชายรีบถอดเสื้อกันหนาวคลุมร่างน้องแล้วเขย่าตัว                    “ธัช มานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่”                    ไม่มีคำตอบหลุดออกจากปากของคนนั่งเหม่อลอยมองไปยังสายน้ำ                    “ธัช... ธัช... ได้ยินที่พี่พูดหรือเปล่า”                    ธิปกจับไหล่ธัชพลเขย่าอีกครั้ง แล้วเขาก็เห็นกิริยาที่ผิดแผกของน้องชายอีกหนึ่งประการ มือของธัชพลกำของบางสิ่งบางอย่างถูไปถูมากับพื้นท่าน้ำ เขาจึงคว้ามือข้างนั้นเพื่อดูว่าของสิ่งนั้นคืออะไร                    ทว่าแรงของธัชพลมีมากเหลือเกิน ไม่ว่าธิปกจะยุดอย่างไรมือของน้องชายก็ยังคงกำของสิ่งนั้นถูไปมาไม่หยุดหย่อน จนชายหนุ่มต้องใช้ท่อนแขนโอบทาบไปที่หน้าอกของธัชพล งอเข่าข้างหนึ่งยันหลังแล้วใช้สองมือจับยึด หากกระนั้นก็ยังต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าจะแงะเอาวัตถุนั้นออกจากมือของน้องชายได้                    มันเป็นก้อนหินธรรมดาๆ ก้อนหนึ่งเท่านั้น                    ธิปกถอนหายใจอย่างอ่อนล้า ไม่เข้าใจเลยว่าธัชพลทำอย่างนี้ไปทำไม                    และก็ในวินาทีเดียวกับที่ก้อนหินหลุดออกจากมือ ธัชพลก็ได้สติ ความหนาวเย็นบวกกับการเปียกน้ำไปทั้งตัวทำให้สั่นสะท้าน เด็กหนุ่มตัวงอขดราวกับกุ้ง ปากคอซีดเซียว ธิปกเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพยุงพาไปยังเรือน                    ก่อนจะเดินพ้นท่าน้ำ เขามองก้อนหินก้อนนั้นอีกครั้ง ส่ายหน้าแล้วโยนมันลงคลองไปอย่างไม่ไยดี                    หากชายหนุ่มสังเกตอีกสักนิด เขาก็จะเห็นรอยขูดขีดจากการที่ธัชพลถูมันไปกับพื้นไม้ของท่าน้ำ ในรอยขูดขีดนั้น ยังปรากฏสัญลักษณ์อย่างหนึ่งอยู่อย่างพร่าเลือนจนเกือบลบไปสิ้น                   สัญลักษณ์อย่างนี้ มีแต่ผู้ที่เป็นหมอผีเท่านั้น จึงจะรู้จักดี ---- มีต่อ ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 1 มี.ค. 52 17:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 .                    ธัชพลไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงเช็ดตัวให้แห้ง นอนห่มผ้าสักครู่ก็หายเป็นปกติ ทว่ากลับจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างกระท่อนกระแท่น                    “ไปที่ท่าน้ำนั่นทำไม”                    ธิปกถามไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไร โดยมีธัญธรคอยเสริม                    “อย่าบอกนะว่า อยากอาบน้ำตอนเช้า”                    คำตอบที่พี่ทั้งสองได้รับคือการส่ายหน้า                    “คิดหน่อยสิ ถึงจะละเมอมันก็ต้องมีสาเหตุ”                    พี่สาวเริ่มโมโห เพราะถามอะไร น้องชายก็ส่ายหน้าทั้งสิ้น                    “ผมจำไม่ได้เลยครับ” ธัชพลกุมขมับตัวเอง ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากรู้คำตอบนี้เช่นกัน “รู้สึกแต่ว่าจะต้องลงไปในนั้น”                    ในนั้นของเด็กหนุ่มจะเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากในน้ำ ธิปกพอจะเข้าใจ จึงตบบ่าน้องชายเบาๆ                    “อยากเล่นน้ำทำไมไม่รอให้สายกว่านี้หน่อย เช้าๆ อากาศมันเย็น เดี๋ยวก็เป็นตะคริวตาย”                    “ผมไม่ได้อยากเล่นน้ำ แต่ผมอยากลงน้ำ”                    ธัญธรถอนใจดังเฮือก สั่นศีรษะแล้วพูดกับพี่ชาย                    “ปล่อยมันไปเถอะเฮีย พูดอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ท่าจะประสาท”                    ธิปกยังข้องใจอยู่ เขาไม่สบายใจเลยที่ธัชพลเป็นแบบนี้ แต่ก่อนที่จะซักถามอะไรต่อก็มีเสียงโหวกเหวกดังมาจากข้างล่าง                    “พ่อธิปก พ่อธิปก อยู่หรือเปล่า”                    ชายหนุ่มเดินไปดูที่หัวบันไดก็เห็นนางชบายืนอยู่กับเด็กสาวพริกไทย หน้าตาทั้งคู่ดูวิตกกังวล โดยเฉพาะเด็กสาว แทบจะร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว                    “มีอะไรกันหรือครับ มาหาแต่เช้า”                    ธิปกใจคอไม่ค่อยจะดี เกรงว่าที่น้องชายตัวแสบไม่ยอมตอบคำถามใดๆ ก็เพราะเด็กสาวคนนี้                    “นายพรมมาทางนี้บ้างหรือเปล่า”                    “เปล่านี่ครับ เอ๊ะ... ทำไมเหรอครับ”                    สีหน้าของนางชบาบ่งบอกความยุ่งยากใจ ส่วนเด็กสาวเริ่มมีน้ำตาไหลริน                    “นายพรมหายออกไปจากบ้าน ตามหาจนทั่วแล้วยังไม่เจอ”                    ธิปกโล่งใจที่ไม่เกี่ยวข้องกับน้องชายของเขา แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ คนคุ้มดีคุ้มร้ายอย่างนั้น เกิดไปอาละวาดที่ไหนจะลำบากใจทั้งสองฝ่าย                    “แกอาจจะไปตลาดก็ได้นี่ครับ เสาร์ที่แล้วผมยังเห็น...”                    “เมื่อวานพ่อมีอาการกำเริบอีกค่ะ ต้องช่วยกันจับมัดไว้ ถึงตอนค่ำก็ยังไม่ดีขึ้น แต่พอหนูตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืด พ่อก็หายไปแล้ว”                    พริกไทยเล่าเรื่องปนสะอื้น ธิปกเองก็ได้แต่ปลอบใจทั้งป้าทั้งหลาน                    “ใจเย็นๆ ก่อนครับ ผมว่าแกอาจจะอยู่แถวๆ นี้ ผมกับน้องจะช่วยกันหาอีกแรง แกไม่หายไปไหนหรอกครับ”                    “รบกวนด้วยนะ พ่อหนุ่ม”                    นางชบาไม่ปฏิเสธความหวังดี นั่นแสดงว่าการที่นายพรมหายตัวไป ไม่ใช่เรื่องปกติแน่                    น้ำหอมเดินดูของอย่างไร้อารมณ์อยู่ในห้างสรรพสินค้า เธอว่างงานมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ และจะเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกหนึ่งสัปดาห์กว่าจะได้กลับไปทำงานอีกครั้ง...                    เพื่อรับเงินเดือนเพียงครึ่งเดียว                    เงินรายได้ไม่ใช่ปัญหาของเธอ แต่การอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำนี่สิเรื่องใหญ่ ไม่ใช่ความผิดของเธอเลยสักนิด แต่ครั้นจะโทษเศรษฐกิจต่างชาติที่ย่ำแย่จนบริษัทส่งออกที่เธอทำงานอยู่นั้นพลอยได้รับผลกระทบ จะโทษผู้บริหารที่ขาดการวางแผนที่ดีจนความซวยตกมาอยู่ที่พนักงาน หรือแม้กระทั่งโทษกุมารทองของมุกดาที่ไม่รู้จงเกลียดจงชังอะไรเธอนักหนาเหล่านี้ก็ป่วยการ                    ตอนนี้คงได้แต่อดทน อดทน และก็อดทน                    มุกดาหายเข้าไปในห้องน้ำนานแล้ว จนน้ำหอมเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ มุกดาก็ยังไม่ออกจากห้องน้ำ พอเห็นว่านานนักคนรอก็เลิกเดินดูของเปลี่ยนเป็นนั่งบนม้านั่งดูคนแทน                    เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น น้ำหอมหยิบขึ้นมาแล้วก็แปลกใจที่คนโทรเข้าคือบิดาของเธอ                    “สวัสดีค่ะ คุณพ่อ”                    พอทางโน้นพูดมา หญิงสาวก็ตกใจละล่ำละลักบอก                    “ค่ะ ค่ะ คุณพ่อ หนูจะรีบกลับไป... อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ หนูลางานได้อยู่แล้ว”                    น้ำหอมลุกขึ้นยืน ก็พอดีกับมุกดาเดินหน้ามุ่ยออกมาจากห้องน้ำบ่นอุบ                    “คนเยอะอย่างกับมีงานแน่ะแก ต่อคิวกันยาวเหยียด เกือบกลั้นไม่ไหวอยู่แล้วเชียว”                    น้ำหอมไม่สนใจการเข้าแถวในห้องน้ำ                    “แกเดินดูของไปคนเดียวนะ ฉันต้องกลับบ้านด่วน”                    “จะรีบกลับไปทำไมกัน” คนเพิ่งออกจากห้องน้ำงง “กลับก็กลับพร้อมกันสิ”                    “ฉันไม่ได้หมายถึงอพาร์ตเม้นต์ ฉันจะกลับลพบุรี”                    น้ำหอมพูดเท่านั้นก็เดินจากมา ปล่อยให้มุกดาอ้าปากค้างจะถามก็ถามไม่ทัน                    หญิงสาวหงุดหงิดเหลือที่จะกล่าวเมื่อพบว่ารถโดยสารประจำทางปรับอากาศเต็มทุกเที่ยวไปจนถึงเที่ยวเย็น ขืนรอไปเที่ยวนั้นคงถึงบ้านมืดค่ำ จึงตัดสินใจเลือกใช้บริการรถโดยสารประจำทางไม่ปรับอากาศของบริษัทขนส่งจำกัดแทน ขนาดเป็นเที่ยวสายคนยังแน่นขนัด โชคดีที่เธอขึ้นก่อนจึงได้ที่นั่งริมหน้าต่างไม่ต้องไปแย่งอากาศหายใจกับใคร                    รถโดยสารจอดแวะรับคนรายทาง ผู้คนก็ยิ่งเบียดเสียด แต่น่าแปลกที่เบาะข้างเธอก็ว่างเปล่า แต่ไม่มีใครสนใจจะนั่ง หรือว่าจะรังเกียจคนหงุดหงิดหน้าหงิกอย่างเธอ                    จนกระทั่งกระเป๋ารถมาเก็บค่าโดยสาร หลังจากเธอส่งเงินให้แล้วกระเป๋าคนนั้นก็พูดลอยๆ กับใครก็ไม่รู้                    “เด็กนั่งตักด้วยครับ”                    เพียงชั่วอึดใจ ก็มีคนทรุดตัวลงนั่งเบาะข้างเธอพร้อมค้อนปะหลับปะเหลือก                    เออแน่ะ... อย่างนี้ก็มีด้วย                    กว่าจะต่อรถมาถึงบ้านย่านคลองบางคู้เวลาก็เลยเที่ยงวันไปมากแล้ว แต่เธอก็ทันเห็นธิปกขับรถสวนออกไปโดยมีหญิงสาวน่าตาน่ารักพูดไม่หยุดปากนั่งอยู่เคียงข้าง                    สงสัยจะเป็นคนที่คุณแม่เคยบอก...                    น้ำหอมพยายามไม่สนใจ เพราะมีเรื่องใหญ่กว่ารออยู่                    “เจอน้าพรมหรือยังคะ”                    เป็นครั้งแรกที่เธอกลับบ้านแล้วลืมกล่าวคำสวัสดี                    ทั้งนายธรรมเนียมและนางชบาส่ายหน้าแทนคำตอบ ส่วนพริกไทยไม่ต้องกล่าวถึง รายนั้นน้ำตาคลอหน่วย แถมมีสะอื้นเป็นพักๆ                    น้ำหอมค่อยๆ ซักถามถึงเหตุการณ์โดยละเอียดตั้งแต่รู้ว่านายพรมหายไปจนกระทั่งถึงปัจจุบัน                    “พ่อธิปกเขาก็มีน้ำใจนะลูก ช่วยหาตั้งแต่เช้า นี่เห็นว่าจะไปส่งแฟนกับน้องที่บ้านก่อน เดี๋ยวจะกลับมาช่วยใหม่”                    นางชบากล่าวถึง ‘คนนั้น’ ด้วยความชื่นชม แต่น้ำหอมทำเป็นไม่ได้ยิน                    เชอะ... ไม่เห็นอยากจะให้ช่วยเลย ท่าทางคนกรุ๊งคนกรุงอย่างนั้นจะช่วยอะไรได้                    หญิงสาวไม่ลืมเข้าไปกอดปลอบลูกผู้น้อง                    “ใจเย็นๆ พริก พี่ว่าน้าพรมแกไม่หายไปไหนหรอก คงอยู่แถวๆ นี้แหละ”                    พริกไทยเหลือบตามองพี่สาวแล้วยิ้มทั้งน้ำตา                    คำปลอบลักษณะนี้ เธอว่าเธอได้ยินมาแล้วเมื่อตอนเช้านะ                    น้ำหอมเดินตามหาจนอ่อนใจ สอบถามบ้านใกล้เรือนเคียงแล้วก็ไม่มีใครเห็นน้าชายของเธอเลย จึงกลับมาบ้านด้วยความท้อแท้                    นั่งพักยังไม่ทันหายเหนื่อย รถเก๋งของธิปกก็แล่นมาจอดหน้าบ้าน ช่างไปไวมาไวเสียจริงๆ                    ไม่มีสุนัขตัวใดเห่า ชายหนุ่มจึงเดินเข้าบ้านได้อย่างสบาย เขาตรงมาหาหญิงสาวที่กำลังนั่งพักอยู่ที่ม้าหินใต้ต้นโพธิ์                    “เจอน้าพรมแล้วหรือยังครับ”                    “ไม่เจอ”                    น้ำหอมตอบห้วนจนธิปกสะดุ้งไม่คิดว่าจะเจอมะนาวไม่มีน้ำอย่างนี้                    “ผมว่าคงต้องหาบริเวณกว้างกว่านี้แล้วหละครับ ป่านนี้น้าพรมอาจจะเดินไปไกล”                    “ฉันมีจักรยาน” ประโยคแรกพอให้ชายหนุ่มยิ้มออก แต่ก็ต้องมาหุบเมื่อได้ยินประโยคหลัง “ยางแบน จอดอยู่ใต้ถุนเรือนโน่น”                    ตกลงธิปกก็เลยต้องออกแรงสูบยางจนมันใช้การได้ แล้วจูงมาหาหญิงสาว                    น้ำหอมทำหน้างงๆ จนธิปกต้องชี้แจง                    “คุณก็ต้องไปกับผมสิครับ จะได้นำทางไปถูก”                    น้ำหอมจึงยอมซ้อนท้ายไปอย่างไม่เต็มใจนัก                    ตลอดทางหญิงสาวพูดน้อยชนิดที่เรียกว่าถามคำตอบคำจนชายหนุ่มแปลกใจ เมื่อสัปดาห์ที่แล้วยังดูดีๆ อยู่เลย มาวันนี้ทำไมจึงเปลี่ยนราวกับเป็นคนละคน แล้วเขาก็ให้อภัยเมื่อคิดว่าเธอคงกลุ้มอกกลุ้มใจที่ยังค้นหาน้าชายไม่เจอ                    จนแล้วจนรอดทั้งคู่ก็คว้าน้ำเหลว เวลากว่าหนึ่งชั่วโมงเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ ไม่เห็นร่องรอยนายพรมแม้แต่เงา                    “เป็นเพราะคุณทีเดียว”                    “อะไรนะครับ” ธิปกไม่แน่ใจว่าเธอพูดผิดหรือเขาฟังผิดกันแน่ หากน้ำหอมยังยืนยันคำเดิม                    “เพราะคุณทำให้น้าพรมหายไป บ้านของเราไม่เคยมีเหตุการณ์อย่างนี้”                    ธิปกเบรกรถจนตัวโก่ง แทบจะทิ้งรถโครมลงไป                    “อ้าว... ทำไมคุณพูดอย่างนี้เล่าครับ”                    น้ำหอมไม่ตอบ จากสิ่งที่เธอได้ยินจากคำบอกเล่าของมารดา รวมทั้งได้เห็นกับตาตัวเอง น้าพรมมีอาการคลุ้มคลั่งทุกครั้งที่เห็นชายหนุ่มคนนี้                    “ไอ้เรารึอุตส่าห์ช่วยหา อ้อ... คงไม่จำเป็นใช่ไหมครับ คุณมีกุมารทองคอยช่วยเหลืออยู่แล้วนี่”                    เหมือนเหล็กแหลมๆ จี้ลงไปที่หัวใจของน้ำหอม เธอโกรธจนควันแทบออกจากหู ผู้ชายตรงหน้านี้บทจะดีก็สุภาพเหลือหลาย บทจะร้ายก็กวนเข้าทีเหลือเกิน                    หญิงสาวโดดลงจากรถจักรยานแล้วเดินกลับบ้านโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย --------------- จบบทที่ 13 --------------- ---- ต่อบทที่14 ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 1 มี.ค. 52 17:13:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 14                    ธิปกมองร่างสูงโปร่งที่เดินงอนป่องๆ ไปลิ่วอยู่เบื้องหน้า เขาพยายามง้ออยู่หลายหนแล้วแต่ไม่สำเร็จจึงได้แต่ขี่รถจักรยานตามช้าๆ                    ชายหนุ่มเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า เวลาผู้หญิงงอนสามารถเดินเร็วได้ถึงเพียงนี้                    พอถึงตรงที่ธิปกเคยคิดงงว่าพริกไทยกับบิดาหายตัวไปได้อย่างไรนั้น วันนี้เขาก็ได้คำตอบ น้ำหอมเลี้ยวซ้ายอย่างรวดเร็วเข้าไปในซุ้มกระถินซึ่งมองเผินๆ แทบไม่เห็นทาง และจักรยานไม่สามารถเลยตามเข้าไปได้ ชายหนุ่มจึงจำต้องใช้ถนนตามปกติเป็นเส้นทางกลับเรือน                    ตะวันลับไปแล้ว แต่ยังคงทิ้งแสงสีส้มปนแดงทาบท้องฟ้าอย่างที่คนโบราณเรียกกันว่า ‘ผีตากผ้าอ้อม’ ธิปกเดินจูงจักรยานที่ยางแบนเข้าบ้าน เขามั่นใจว่ายางไม่ได้รั่ว เพียงแต่ลมซึมออกได้เท่านั้น และน้ำหอมจะต้องรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี เธอคงคำนวณแล้วว่าลมที่เติมเข้าไปใหม่ อย่างไรก็ขี่กลับไม่ถึงบ้าน จึงแกล้งปล่อยให้เขาขี่กลับมาคนเดียว                    ช่างแสบสันต์เสียเหลือเกิน                    พอเจอหน้าน้ำหอมซึ่งนั่งล้อมวงเตรียมรับประทานอาหารเย็นกับนายธรรมเนียมและนางชบาธิปกก็หน้าตึง อุปทานหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ทำให้เขาเห็นว่าหญิงสาวกำลังยิ้มเยาะ ชายหนุ่มเข็นรถไปจอดที่ใต้ถุนเรือนแล้วก้มหน้าก้มตาเดินออกเพื่อจะกลับเรือนของตน                    เขาก็โกรธเป็นเหมือนกันนี่นา                    “พ่อธิปก ขอบใจนะที่ช่วยเป็นธุระให้ เราเจอนายพรมแล้ว ไม่ได้หายไปไหนหรอก แกก็อยู่บนเรือนของแกนั่นแหละ”                    นายธรรมเนียมบอก ธิปกพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ แม้อยากจะถามรายละเอียดที่ชวนสงสัยมากมาย แต่ตอนนี้หมดอารมณ์ จึงออกเดินต่อ                    “ประเดี๋ยวสิพ่อ อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน” นางชบาเอ่ยปากชวน ตอนแรกเขาปฏิเสธ แต่พอได้ยินประโยคหลังก็ปฏิเสธไม่ลง “มาๆ ป้าตักข้าวเตรียมไว้ให้แล้ว”                    เหมือนกับฟ้าแกล้ง โต๊ะกินข้าวของบ้านนี้เป็นโต๊ะยาวต่อติดกับม้านั่งสองฟาก ฟากหนึ่งนายธรรมเนียมนั่งอยู่กับนางชบา ดังนั้น ด้านที่เหลือจึงเป็นที่ของเขากับน้ำหอม                    ทะเลาะกันแต่ต้องมานั่งกินข้าวห่างกันแค่คืบ คงอร่อยดีพิลึก                    เดิมน้ำหอมนั่งอยู่ตรงกึ่งกลาง พอมีผู้ร่วมวงเพิ่มเธอก็ขยับที่ให้เล็กน้อย ธิปกมองแล้วไม่ว่าอะไร ทรุดตัวลงนั่งตรงที่ว่างที่เหลือ มันมีอยู่น้อยนิดจนชายหนุ่มแทบจะตกม้า                    กิริยาของน้ำหอมไม่พ้นสายตาของผู้เป็นบิดามารดา                    “กระเถิบให้พี่เขาหน่อยสิลูก”                    นางชบาพูดเสียงดุ นางไม่เข้าใจเลยว่าทำไมลูกสาวถึงทำเหมือนคนไร้น้ำใจเช่นนี้                    “ค่ะ คุณแม่”                    น้ำหอมรับคำแล้วเขยิบให้อีกนิดหนึ่ง ธิปกถอนหายใจดังเฮือกไม่ยอมขยับตาม เขายอมเมื่อยดีกว่ายอมแพ้เธอ ในเมื่อแกล้งกันได้ก็คงต้องเอาคืน                    “ไม่ตักข้าวเผื่ออีกจานหนึ่งเหรอครับ”                    ธิปกถามขึ้นลอยๆ นายธรรมเนียมกับนางชบาทำหน้างงๆ นับดูสี่จานต่อสี่คนก็ครบถ้วนแล้ว ส่วนน้ำหอมตาเขียวปั้ด รู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร                    “ผมชอบเตรียมพร้อมไว้เลยน่ะครับ จานนี้หมดจะได้ต่ออีกจานหนึ่ง”                    นางชบายังไม่หายงง ตีความหมายเป็นว่าชายหนุ่มอนามัยจัด ไม่อยากรับประทานข้าวจานที่สองในขณะที่จานเลอะคราบกับข้าว                    “เอาสิ พ่อหนุ่ม จะเป็นไรไป” นางชบาลุกขึ้นเดินไปหยิบจานเปล่าส่งให้บุตรสาวพร้อมกับพยักพเยิด                    “หอม ตักให้พี่เขาด้วย”                    น้ำหอมทำหน้าหงิก ตักข้าวกระแทกกระทั้นแล้วยื่นพรวดให้ชายหนุ่ม                    ธิปกยิ้มร่ารับจานข้าวมาวางระหว่างจานข้าวเดิมของเขากับหญิงสาว แล้วเอียงคอพูดเบาๆ พอให้เธอได้ยิน                    “เรียกกุมารทองมากินด้วยสิครับ ป่านนี้คงหิวแย่แล้ว”                    น้ำหอมกำช้อนส้อมไว้แน่น ถ้าไม่เกรงใจบิดามารดาคงลุกหนีไปแล้ว แต่เมื่อทำไม่ได้จึงจำใจนั่งกินข้าวเงียบๆ จะต่อล้อต่อเถียงก็กลัวถูกซักเรื่องกุมารทอง จะเลยเถิดไปกันใหญ่                    พอเธอเงียบ ‘พ่อหนุ่ม’ ของบิดามารดาก็หันไปคุยกับท่านทั้งสอง แถมถูกคอกันเสียด้วย ถามอะไรตอบได้หมด จนน้ำหอมคิดว่าเขาน่าจะเป็นอับดุลกลับชาติมาเกิด                    เรื่องยังไม่จบแค่นั้น เพราะหลังจากรับประทานข้าวเสร็จ มารดาของเธอก็เลื่อนตะกร้าผลไม้มากลางโต๊ะแล้วบอกเธอ                    “ปอกผลไม้ให้พี่เขาด้วยนะ”                    น้ำหอมมองตาค้าง นี่มารดาของเธอคิดว่าชาวกรุงอย่าง ‘พ่อหนุ่ม’ คนโปรดนี่ทำอะไรไม่เป็นเลยหรืออย่างไร กระทั่งกล้วยน้ำว้ากับส้มเขียวหวานยังต้องวานให้เธอปอกให้                    ธิปกนั่งทำหน้าตาเฉย ไม่สนใจส้มเขียวหวานในมือของหญิงสาวที่พร้อมจะเป็นน้ำส้มคั้นได้ทุกวินาที แต่พอเธอปอกเสร็จ เขาก็คว้ามาใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ และชมเปาะ                    “หวานครับ”                    พร้อมจ้องหน้าเธออย่างจงใจ จนน้ำหอมต้องแก้ลำด้วยการปอกกล้วยน้ำว้าห้าผลรวด                    ชายหนุ่มกินเข้าไปได้แค่สองผลก็ทำหน้าผะอืดผะอม หญิงสาวยิ้มเยาะด้วยความสะใจ แต่เขาก็เอาตัวรอดได้อย่างฉิวเฉียด                    “ผมเอาจานไปล้างดีกว่า เดี๋ยวค่อยกลับมากินต่อ”                    มิใยที่นายธรรมเนียมกับนางชบาจะทัดทาน ธิปกก็ยังยืนกรานอาสาทำหน้าที่นี้ น้ำหอมส่ายหน้าด้วยความระอา ถึงอย่างไรเธอก็เป็นเจ้าบ้าน จึงเดินตามชายหนุ่มไปติดๆ                    “ฉันล้างเอง”                    “เอ๊ะ... ผมบอกแล้วไงว่าจะล้างจานให้ มากินข้าวของเขาฟรีๆ แล้วไม่ทำงานชดใช้ ผมก็อายเป็นเหมือนกันนะครับ”                    คำพูดที่มีเหตุผลของธิปกทำให้น้ำหอมได้แต่ยืนดู ท่าทางคล่องแคล่วไม่เงอะงะของชายหนุ่มบอกนิสัยเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี เขาไม่ใช่คนมั่งมีบางประเภทที่ไม่แตะไม่หยิบอะไรเลยแน่นอน                    “ถามจริงๆ เถอะคุณหอม” เสียงของธิปกทำลายความเงียบ “ผมไปทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองหรือ ตั้งแต่เจอกันวันนี้คุณยังไม่ยิ้มให้ผมเลยนะ”                    ประโยคแรกๆ พอฟังได้ แต่ประโยคสุดท้ายยังไม่วายเหลือรอยก่อกวน                    น้ำหอมไม่ตอบ ไม่ใช่เพราะประโยคสุดท้ายหากเป็นเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไรต่างหาก บางทีถ้าเธอไม่เห็นภาพบางอย่างตำตา บรรยากาศรอบๆ ตัวเธอกับเขาอาจจะดีกว่านี้ก็ได้                    “ถ้าผมทำอะไรผิด ผมก็ขอโทษคุณตรงนี้เลยก็แล้วกัน เรื่องกุมารทองที่แซวคุณ คิดว่าผมไม่ได้พูดเถิดนะ”                    น้ำหอมใจอ่อนยวบ เสียงนุ่มๆ ของเขาทำให้น่าเห็นใจไม่น้อย                    “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ เรื่องกุมารทงกุมารทองอะไรนั่น ไม่เกี่ยวกับฉันเลยสักนิด”                    “จริงหรือ”                    คำถามซื่อๆ ของชายหนุ่มแท้ๆ แต่กลับทำให้หญิงสาวคิดว่าเขาเกิดยียวนขึ้นมาอีก ความตั้งใจจะพูดดีด้วยก็เลยล้มเลิก น้ำหอมสะบัดหน้าแล้วเดินจากไปอย่างขุ่นเคือง                    ธิปกเผลอตัวยกมือปาดเหงื่อที่หน้าผากจนฟองน้ำยาล้างจานติดเป็นคราบ                    ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆ ---- มีต่อ ----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 1 มี.ค. 52 17:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 .                    คืนนี้ไม่มีการเล่นงูกินหาง ธิปกอดคิดถึงน้องทั้งสองไม่ได้ โดยเฉพาะธัชพล ทำท่าดีเหมือนจะใจกล้าเลิกกลัวผี แต่สุดท้ายก็ทีเหลวปอดแหกอยู่เหมือนเดิม                    ธิปกทำงานอยู่จนดึกอีกเหมือนเคย ที่นอนของธัญธรและธัชพลพับเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ริมห้อง มุ้งหลังใหญ่ที่กางเตรียมไว้ก็ดูโหรงเหรงไปถนัดใจ                    พอถึงเที่ยงคืนชายหนุ่มก็หาวหวอด กาแฟที่ดื่มไปไร้ความหมาย เมื่อคืนอดหลับอดนอน แถมวันนี้ตั้งแต่เช้าเจอแต่เรื่องน่าปวดหัว เขาบิดขี้เกียจสองสามครั้งแล้วหรี่แสงตะเกียงเตรียมตัวนอน                    เสียงไม้กระดานลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังเป็นจังหวะๆ ชายหนุ่มจำได้แม่นว่าดังมาจากที่ใด เพราะนิสัยสถาปนิกของเขาทำให้ตรวจจุดบกพร่องของบ้านโดยละเอียด เสียงนั้นดังๆ หายๆ แสดงว่าเป็นการเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งมาอีกจุดหนึ่ง และสุดท้ายก็มาดังอยู่ที่ชานก่อนขึ้นเฉลียงหน้าห้องนอนเจ้าเรือนซึ่งติดกับห้องที่เขาอยู่นี่เอง                    “ใคร”                    ธิปกถามตัวเองในใจ จะมีคนสักกี่ประเภทที่ชอบขึ้นบ้านคนอื่นยามดึกดื่น มือของเขาควานหาสิ่งของที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้ มีเพียงกระบอกไฟฉายขนาดสี่ท่อนที่วางอยู่ข้างกายเท่านั้น หากยังดีกว่าออกไปมือเปล่าๆ                    ธิปกค่อยๆ สืบเท้าไปที่ประตูแล้วเงี่ยหูฟัง เสียงเอี๊ยดอ๊าดขาดหายไป อาจเป็นเพราะมันเดินขึ้นมาบนเฉลียงแล้ว                    ชายหนุ่มตัดสินใจเป็นไงเป็นกัน ปลดดาลดึงประตูเปิดอย่างรวดเร็วแล้วฉายกวาดไปทั่วเฉลียง                    ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย                    ธิปกแปลกใจเป็นที่สุด ส่องไฟฉายไปยังชานเรือน แล้วต่อไปยังหัวบันไดก็พบแต่ความว่างเปล่า ต่อให้ผู้มาเยือนโดยมิได้เชิญนี้รวดเร็วเพียงใดก็ไม่น่าหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้ เขาฉายไฟซ้ำอีกครั้งก่อนปิดประตูลั่นดาลอย่างงงงวย                    “ใครกัน”                    ไม่ว่าจะถามตัวเองอีกกี่ร้อยหนก็คงไม่ได้รับคำตอบ จะว่าเป็นแมวหรือสุนัขน้ำหนักตัวของมันก็ไม่สามารถทำให้ไม้กระดานมีเสียงดังอย่างนั้นได้ จะว่าเป็นพวกมิจฉาชีพก็น่าจะได้เห็นตัวกันบ้าง แต่นี่กลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่าเขาหูฝาดไปเอง                    ธิปกนั่งรออีกสักพัก เมื่อไม่มีอะไรผิดปกติอีก เขาก็ล้มตัวลงนอน                    ทันทีที่หลังแตะฟูก โสตประสาทก็ได้ยินเสียงดังมาจากนอกหน้าต่าง                    “แว้... แว้...”                    คงเป็นเสียงลูกแมวจอมซนตัวเดิม ชายหนุ่มคิด อีกสักประเดี๋ยวแม่มันก็คงจะมาพาลงไปจากต้นไม้เองเหมือนเมื่อคืนวาน เขาจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าอก หลับตาไม่สนใจ                    ทว่าเวลาผ่านไปเกือบห้านาทีเสียงร้องนั้นก็ยังไม่หยุด สุดจะข่มใจนอนหลับตาอยู่ได้ ธิปกจึงลุกขึ้นมาอีกครั้ง เดินมาที่หน้าต่างแล้วฉายไฟไปยังต้นเสียง                    มันไม่ใช่ลูกแมวแต่เป็นแมวตัวขนาดเขื่องทีเดียว มันหมอบตัวอยู่บนกิ่งไม้ทิ้งหางยาวแกว่งไกว ดวงตาจ้องมาทางธิปกเขม็ง                    ทันใดนั้นมันก็อ้าปากแยกเขี้ยวขาวยาวแหลมคม กรีดเสียงร้องราวกับมนุษย์ แล้วกางเล็บกระโจนเข้าหาธิปก                    ชายหนุ่มใจหายวาบ ยกแขนที่ถือไฟฉายขึ้นกันพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบ...                    ธิปกยืนค้างอยู่อย่างนั้น ไม่มีแมวกระโจนเข้าหาเขา ไม่มีแมวหมอบอยู่บนต้นไม้ ไม่มีอะไรเลย                    ความงุนงงบังเกิดขึ้น เขาเห็นอยู่กับตาชัดๆ ระยะห่างไม่กี่เมตรไม่น่าจะตาฝาด หรือถ้ามีแมวกระโจนเข้ามาจริงๆ แต่ไม่ถึง ก็น่าจะได้ยินเสียงอะไรบ้าง ทว่านี่กลับเงียบกริบ คล้ายกับดูโทรทัศน์แล้วกดปุ่มปิดในทันทีทันใด                    เขาคงจะยืนงงอยู่อีกนานถ้าไม่ได้ยินเสียงหัวเราะอยู่เบื้องล่าง ธิปกก้มหน้าลงดู ในความมืดเลือนราง เขาเห็นร่างชายหนึ่งคน และหญิงสองคนยืนเรียงแถวหน้ากระดานหันหลังให้ หญิงสองคนนั้นห่มผ้าแถบนุ่งผ้าโจง ส่วนชายคนเดียวนั้นเปลือยท่อนบนโดยนุ่งผ้าแบบหยักรั้ง ราวกับทั้งสามเป็นคนในสมัยโบราณ และที่สำคัญ หนึ่งในนั้นมีแมวดำเกาะอยู่ที่ไหล่หันหน้ามาทางนี้                    แมวตัวนั้นกำลังหัวเราะเยาะเขา                    ธิปกกะพริบตาถี่ๆ เขาไม่มีทางเชื่อเป็นอันขาดว่าจะเป็นดังที่สายตาเห็น คงเป็นเหตุบังเอิญมากกว่าที่แมวอ้าปากพอดีกับเสียงหัวเราะของคนใดคนหนึ่งในสามคนนี้                   “ใคร”                    ธิปกตะโกนถามพร้อมกับฉายไฟ ทว่าแสงของมันอ่อนเต็มที จึงไม่มีผลใดๆ ต่อภาพที่เห็น คนทั้งสามยังคงอยู่ในความลางเลือน เสียงหัวเราะยังดังอยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งทั้งสามออกเดินพร้อมๆ กันหายลับเข้าไปในพงไม้ เสียงหัวเราะนั้นก็ค่อยๆ เบาลง และจางหายไปในที่สุด                    ธิปกยืนตัวชาอยู่ที่หน้าต่าง อย่างนี้หรือเปล่าที่เรียกกันว่าภูตผีปีศาจ เขานึกเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ใหม่ตั้งแต่ต้นแล้วก็ยิ้มออกมาได้                    ก็แค่ทดสอบคนใจแข็ง มีคนแกล้งเดินย่ำไม้กระดานชานเรือน แล้วใช้ความชำนาญในพื้นที่หลบออกไปทันทีที่เขาเปิดประตูออกมา พอสักครู่ก็ปีนต้นไม้จับแมวขึ้นไปไว้บนนั้น แล้วโยนใส่พอให้ตกใจ โดยมีพรรคพวกรอรับอยู่ด้านล่าง                    แต่สามคนนั้นก็เหลือเกิน ลงทุนนุ่งผ้าแบบโบราณทั้งๆ ที่อากาศหนาวเย็น เสียงหัวเราะที่ฟังดูแล้วชวนยะเยือกก็คงมาจากสาเหตุนี้ และคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดคงเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก...                    คนที่เคยขู่เขาไว้นั่นเอง                    ‘หวังว่าคุณจะเจอในสิ่งที่คุณไม่เชื่อนะคะ’                    น้ำหอมเป็นคนพูดประโยคนี้ !                    งมงายในไสยศาสตร์ ถ้าไม่ต้องการให้เขาเชื่อเหมือนกับเธอว่าผีมีจริงก็คงต้องการแกล้งด้วยความขุ่นเคือง... บ่ายวันนี้เขาพูดกระทบกระเทียบเธอเรื่องกุมารทองไปตั้งหลายครั้ง                    โธ่เอ๊ย... มาแกล้งผิดคนเสียแล้ว                    ธิปกรีบออกจากห้องลงจากเรือน เขาตั้งใจจะจับผิดคนกลั่นแกล้งให้ได้คาหนังคาเขา คงไปไม่ไกลจากเรือนสักเท่าไร ไฟฉายริบหรี่ติดๆ ดับๆ ยังพอใช้งานได้                    อาการรีบร้อนทำให้ชายหนุ่มเกือบตกบันได เขาเผลอลืมไปว่าขั้นบันไดขาดหายไปหนึ่งขั้น จึงก้าวพลาด แม้ไม่เจ็บตัวแต่นั่นก็ทำให้ไฟฉายหลุดออกมาจากมือร่วงลงกระทบพื้น ไฟที่ริบหรี่อยู่แล้วจึงดับสนิท                    ธิปกหยิบมันขึ้นมาทดลองเปิดๆ ปิดๆ อยู่สองสามครั้ง เคาะมันลงฝ่ามืออีกสองสามหน ผลก็ยังคงเป็นเช่นเดิม กระบอกไฟฉายจึงกลายเป็นเพียงท่อนเหล็กหนึ่งท่อนเท่านั้น                    เขาถอนหายใจ มองไปรอบๆ สายตาที่ชินกับความมืดแล้วทำให้พอมองเห็น ดีเสียอีกที่ไม่มีไฟฉายให้เป็นที่สังเกตของฝ่ายโน้น ธิปกรีบเดินไปยังพงไม้ที่คนสามคนกับแมวหนึ่งตัวเดินลับไปทันที                    พงไม้รกชัฏราวกับป่า ตอนแรกธิปกคิดว่าเป็นพืชสวน แต่มันกลับไม่ใช่ ส่วนใหญ่จะเป็นไม้ยืนต้นที่ไม่ออกผล ส่วนที่คลุมดินคือวัชพืชไร้การถากถางบำรุงรักษา ที่บริเวณนี้ถูกปล่อยทิ้งรกร้างเช่นเดียวกับตัวเรือน                    ธิปกก้าวเท้าเร็วขึ้นเมื่อเห็นหลังไวๆ เขามั่นใจว่าต้องได้ตัวแน่ แต่แล้วก็เหมือนเล่นซ่อนหา ฝ่ายโน้นอาศัยความเป็นเจ้าถิ่นหลบหลีกไปได้ทุกครั้งที่จวนตัว ฝ่ายหนึ่งไล่ ฝ่ายหนึ่งตาม จนธิปกไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด พอรู้ตัวอีกทีก็พบว่าตนเองยืนอยู่ท่ามกลางต้นไม้สูงครึ้มบดบังท้องฟ้าจนสิ้น                    นอกจากความมืดแล้วกลางวงล้อมของต้นไม้ยังเงียบสนิทไร้สรรพเสียง แม้กระทั่งเสียงของแมลงสักตัวก็ยังไม่ได้ยิน ชายหนุ่มหมุนตัวไปรอบๆ เขาตามพวกนั้นไม่ทัน และที่ร้ายไปกว่านั้นไม่รู้จะกลับเรือนได้อย่างไร                    ธิปกกำลังหลงทาง !                    ดูเหมือนอาณาเขตของความรกชัฏไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่นี้จะกว้างจนไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งๆ ที่มันถูกขนาบด้วยเส้นทางคมนาคมสองด้าน ฟากหนึ่งคือถนน ส่วนอีกฟากหนึ่งคือคลอง แต่ตอนนี้ มันไปอยู่ที่ไหน                    กระบอกไฟฉายมีประโยชน์แค่เพียงใช้เหวี่ยงไปมายามเจอพงวัชพืชสูง ธิปกเดินสะเปะสะปะโดยไม่รู้ทิศทางด้วยหวังว่าจะเจอคลองหรือถนนอันจะบ่งชี้หนทางกลับเรือนได้                    เขาเดินจนขาอ่อนล้าก็ไม่พบ                    ครั้นแหงนหน้าขึ้นบนฟ้าเพื่อมองหาดาว เรือนยอดของต้นไม้ก็บดบัง แม้จะเพ่งเท่าไรก็ไม่อาจทะลุขึ้นไปได้ แต่การเพ่งมองนั้นเอง ทำให้เห็นสิ่งผิดปกติบนต้นไม้                    ชายหญิงแต่งชุดโบราณซึ่งเขาเจอที่ลานดินข้างเรือนและไล่ตามจนมาถึงที่นี่นั้น บัดนี้นั่งแกว่งขาอย่างสบายอกสบายใจอยู่บนต้นไม้คนละต้นโดยรอบ ธิปกมองเห็นใบหน้าของทั้งสามไม่ชัดเจน แต่ก็พอรู้ว่ากำลังยิ้มเย้ยหยัน                    “เลิกแกล้งกันเสียที ผมรู้หรอกนะว่าพวกคุณถูกใครใช้มา”                    ธิปกตะโกนขึ้นไป ชายบนต้นไม้ก็ส่ายหน้าหัวเราะเสียงแหลมเล็ก พลอยให้หญิงอีกสองคนส่ายหน้าและหัวเราะตาม                    เสียงแหลมเล็กนั้นบาดโสตประสาทคนฟังจนขุ่นเคือง แปลอาการได้ก็คือพวกนั้นหัวเราะเยาะในประโยคที่เขาบอกว่ารู้                    “น้ำหอมใช่ไหม ที่วานพวกคุณมาแกล้งผม”                    ทันทีที่สิ้นเสียงของธิปก ชายหญิงบนต้นไม้ก็พรวดลุกขึ้นยืนบนกิ่งไม้จนน่ากลัวตก ทว่าทั้งสามกลับยืนอย่างสบายๆ ราวกับยืนบนพื้นดิน มิหนำซ้ำยังกระโดดไปต้นไม้ต้นอื่นดุจลอยลม แล้วก็หายไปในความมืด                    ชายหนุ่มมองภาพนั้นด้วยความพิศวง ชาวไร่ชาวสวนที่นี่เขาชำนาญแคล่วคล่องบนต้นไม้ขนาดนี้เชียวหรือ แต่อย่างไรก็ตาม การที่พวกเขาหนีหายไปนั้น ย่อมเป็นการยอมรับกลายๆ ว่าน้ำหอมเป็นผู้อยู่เบื้องหลังจริงๆ                    ธิปกขยับตัวจะเดินไปทางที่เขาเห็นชายหญิงทั้งสามหายไป เพราะนั่นจะเป็นหนทางที่กลับสู่เรือนอย่างแน่นอน ทว่าเท้ายังไม่ทันจะก้าว สายลมเย็นก็กระโชกพัดผ่านหลังทำให้เขาหันกลับไปมอง                    เด็กชายตัวน้อยไว้ผมจุกหน้าตาน่ารักกำลังยืนกระโดดโลดเต้นส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับกวักมือ ชายหนุ่มสีหน้าเครียดลงทันที นี่น้ำหอมถึงขนาดใช้ให้เด็กตัวเล็กๆ มาร่วมขบวนการด้วย ดึกดื่นอย่างนี้ควรจะเป็นเวลานอน เธอช่างใจร้ายเหลือเกิน คงหวังเสียเต็มประดาเลยนะว่าเขาจะเชื่อ                    เด็กหน้าตาน่ารักอย่างนั้นหรือจะเป็นกุมารทอง                    ไปหลอกคนอื่นเสียเถิดไป๊...                    ธิปกอ้าปากจะเรียกคนกวักมือหย็อยๆ ทว่าเด็กน้อยนั้นกลับวิ่งเข้ามาหา แต่ก็เพียงไม่กี่ก้าว แล้วก็วิ่งกลับไปที่เดิม ทำให้ชายหนุ่มต้องเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาแทน ยังไม่ทันจะถึงตัว เด็กน้อยก็วิ่งหนีไปตั้งหลักใหม่อีก เป็นอย่างนี้ไปตลอด จนกระทั่ง...                   เขามาถึงเรือนโดยไม่รู้ตัว -------------------- จบบทที่ 14 -------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 1 มี.ค. 52 17:21:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ลิงก์ครับ บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7370742/W7370742.html บทที่ 1,2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7415010/W7415010.html บทที่ 3,4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7441557/W7441557.html บทที่ 5-7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7463555/W7463555.html บทที่ 8-10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7543614/W7543614.html ----------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) - [ 1 มี.ค. 52 17:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ปูเสื่อแถวหน้าก่อนครับ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 1 มี.ค. 52 17:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นั่งแอบอยู่หลังน้องยิ้ม ... ดึงชายเสื้อไว้แน่น ... หยึยยย น่ากลัวอ่ะ เดินตามไปในป่าทำไมไม่รู้ ธัชพลขีดสัญลักษณ์อะไรไว้ที่ท่าน้ำ??? สรุปว่าน่ากลัวทั้งเรื่องล่ะ ... จะมีซีนหวานกันมั่งมั้ยนะ? ฝากอีกค่ะ ... คคห.ที่ 2 -- > น้ำหอมพูดเมื่อปลายทางรับสาย แล้วคำพูดโวยวายของมุกดา [เมื่อสักคู่ > เมื่อสักครู่] ก็ถูกนำมาใช้อีกโดยจารวี -- > หญิงสาวหันหน้าไปหาพร้อมเผชิญในสิ่งที่จะเกิดขึ้น แต่แล้วเสียงฝีเท้านั้นก็ดังเลยไป เพียง [ชั่งครู่ > ชั่วครู่] ก็มีเสียงเคาะประตูห้องข้างๆ ดังขึ้น คคห.ที่ 4 -- > เพียงครู่เดียวประตูก็เปิด ธัชพลยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อเห็นใครยืนอยู่ตรงหน้า ทว่าพริกไทย [กับ > กลับ] มีท่าทางตระหนก คคห.ที่ 6 -- > กว่าจะต่อรถมาถึงบ้านย่านคลองบางคู้เวลาก็เลยเที่ยงวันไปมากแล้ว แต่เธอก็ทันเห็นธิปกขับรถสวนออกไปโดยมีหญิงสาว [น่าตา > หน้าตา] น่ารักพูดไม่หยุดปากนั่งอยู่เคียงข้าง คคห.ที่ 7 -- > พอเจอหน้าน้ำหอมซึ่งนั่งล้อมวงเตรียมรับประทานอาหารเย็นกับนายธรรมเนียมและนางชบาธิปกก็หน้าตึง [อุปทาน > อุปาทาน??] หรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ทำให้เขาเห็นว่าหญิงสาวกำลังยิ้มเยาะ จากคุณ : แพรวดาว - [ 1 มี.ค. 52 21:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กุมารทองอาจจะอยากให้กลับไปอยู่บ้านก็ได้นะ จากคุณ : scottie - [ 1 มี.ค. 52 22:29:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตกลงว่ากุมารทองหรือกามเทพน้อ? (ไม่น่าผิดคำสัญญา อ่านตอนกลางคืนเลย Y^Y พี่ตั๋มอ่ะ ลงกลางวันหน่อยไม่ได้เหรอ ลงกลางคืนอย่างนี้ หนมจีนไม่เป็นยามภาษาให้หรอก ไม่กล้าอ่านละเอียดนี่นา แง๊) จากคุณ : หนมจีน - [ 1 มี.ค. 52 23:34:57 A:58.37.211.103 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วคลายเครียดได้บ้างค่ะ ^^ วันนี้นอนไม่หลับ เลยลองเข้ามา(เวลาเดิมอีกแล้ว - -") ได้อ่านสี่ตอนรวดเลย รอตอนต่อไปนะคะ ตกลงกุมารนี่ดีหรือร้ายกันแน่ - -?? ว่าแต่บรรยากาศในเรื่องชวนให้ขนลุกจริงๆ เหมือนบรรยากาศบ้านทรงไทยหลังม.เลย เป็นบ้านของพวกนางกำนัล(ประมาณนั้นมั้ง)สมัยร.6 อยู่ใกล้ๆ พระราชวังสนามจันทร์ ของเขาแรงจริงๆ ไม่ได้พิสูจน์ด้วยตัวเองก็เชื่อ o_o แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 52 02:04:23 จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) - [ 2 มี.ค. 52 02:03:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สงสัยว่า ธิปกคงเป็นพ่อกุมารทองในชาติก่อนแน่ๆ เลย ^__^ ไม่รู้ว่า คุณ GoOsHa!R (join_Eng) จะเข้ามาอีกหรือเปล่า บังเอิญไปถ่ายรูปเรือนไทย 2 หลังที่ม.ศิลปากรมาน่ะค่ะ สงสัยว่าเรือนไหนมีคะ หรือทั้ง 2 เรือน จากคุณ : SunnyP - [ 2 มี.ค. 52 04:00:41 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เราชอบเรือนไทยนะ เคยฝันอยากมีบ้านเรื่อนไทยเหมือนกัน แต่ขอแบบไม่มีของแถมนะคะ จากคุณ : Mot_anoy - [ 2 มี.ค. 52 09:03:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แปลกใจว่า ทำไมถึงไม่มีการแนะนำตัวน้องสาวให้พ่อแม่น้ำหอมรู้จัก ตอนที่พามาที่บ้านคราวแรก ทำให้แม่น้ำหอมเข้าใจผิดว่าน้องสาวเป็นแฟน แต่พอย้อนไปดูตอนที่5 พระเอกก็แนะนำชัดเจนแล้วนี่ครับว่าเป็นน้องสาว ทำไมยังเข้าใจผิดไปได้ หรือคนแก่ขี้หลงขี้ลืม แต่ที่อ่านมาดูแล้วแม่น้ำหอมไม่น่าขี้หลงขี้ลืมนี่นา จากคุณ : ลูนาติก - [ 2 มี.ค. 52 11:20:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ... พยักหน้าเห็นด้วยกับ"คุณลูนาติก"ค่ะ ฝากไปบอกธิปกด้วยว่า" สิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากที่สุดคือผู้หญิง" กุมารทองนี่ ตกลงจะมาดีใช่มั้ยคะ แล้ว"พราย"ล่ะ อยู่ไหน คิดไปถึง"นางพราย"เลยนะเนี่ย อ่านตอนเที่ยง ไม่น่ากลัวอ่ะ..อิอิ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 2 มี.ค. 52 12:49:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ธิปกนี่ ไม่เชื่อเรื่องผี จนเห็นจะๆ กับตา ก็ยังไม่เชื่ออีก จะให้ผีเป็นนินจาภาคไทยโบราณเหรอคะ ถึงอยู่บนต้นไม้ได้คล่องขนาดนั้น ยังดี กุมารทองช่วยพากลับบ้าน เห็นด้วยค่ะ สงสัยกุมารทองจะเป็นกามเทพซะแล้ว จากคุณ : goldensun - [ 2 มี.ค. 52 23:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 โหธิปกถึงขนาดนี้แล้วยังจะคิดว่าเป็นคนอีกเหรอเนี่ยคนที่ไหนจะกระโดดหายไปได้ง่ายๆแบบนี้ คนไม่เชื่อเรื่องแบบนี้แต่เจอขนาดนี้ก็น่าจะคิดบ้างล่ะน่าว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องปกติ จากคุณ : mimny (mimny) - [ 3 มี.ค. 52 00:53:42 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โอ้...ไม่น่ากลัวเลย แค่ทำให้หวาดผวาเสียงยามค่ำคืนไปเลยค่ะ     อ๊ะ พี่ตั๋มแน่ใจนะคะว่าจะแจกกุมารทองแทน ระวังนะคะ!!! บูธอาจจะถล่มเพราะคิวแน่นมาก จากคุณ : manimontra - [ 3 มี.ค. 52 08:38:25 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สงสัยเรื่องน้องสาวเหมือนกันค่ะ ว่าทำไมบ้านนางเอกถึงบอกว่าเป็นแฟน เรื่องนี้วางทันงานหนังสือมีนานี้ใช่ไหมคะ จะได้รอซื้อ อิอิ จากคุณ : kannasan - [ 3 มี.ค. 52 11:23:00 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โชคดีที่น้องไม่เลือกอ่านตอนตี 3 เพราะแถวบ้านมีแมว...กลัวเป็นแมวผีง่ะ จากคุณ : Wild Monkey - [ 3 มี.ค. 52 18:00:08 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณตั๊มเอามาลงไวๆๆนะค่ะ รออ่านทุกวันเลย สนุกมากค่ะ จากคุณ : โมโม - [ 4 มี.ค. 52 03:15:32 A:75.37.23.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 น่ากลัวค่ะ ยิ่งอ่านตอนกลางคืนด้วยแงๆๆ อยากรู้ว่าไอ้ก้อนหินนั่นมันคืออะไร หรือว่าเป็นหมุดตรึงผีไว้ จากคุณ : ริวไผ่ (ริวไผ่) - [ 4 มี.ค. 52 04:08:59 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สรุปว่ากุมารทองนี่มาดีหรือมาร้ายเนี่ย - -? จากคุณ : IAmJin - [ 4 มี.ค. 52 13:16:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ฮ้า...ในที่สุดก็ได้กลับมาอ่านอีกครั้ง หลังจากยุ่งๆไปนาน (แอบขออุญาตพูดรวมๆตั้งแต่ตอนแรกๆเลยนะคะ) อ่านตอนมืดอ่ะ (ฮือ...) ถึงแม้จะเพิ่ง 3ทุ่มก็เหอะค่ะ อ่านฉากน้ำหอมในห้องน้ำแล้ว เราไม่อยากลุกไปอาบน้ำเลยอ่ะ แถมลมก็พัดยอดไม้ซะแรง ซู่ซ่า (ไม่ไหวๆ ใจมันพาลไปนึกถึงทุกทีเลย) แล้วพออ่านมาถึงตอนคราวนี้ โอ้.......รู้งี้ เปิดมาอ่านตอนเช้าดีกว่า แบบว่า แมวตอนกลางคืน มันช่างน่ากลัวอ่ะ (แอบคิดไปเองว่า อ่านตอนกลางคืนแล้ว ประสาทหูจะไวกว่าปกติ ได้ยินเสียงหลอนเหมือนมีคนวิ่งเป็นซาวนด์ประกอบไปตลอด) ว่าแต่ว่า น้องสาวพระเอกอ่ะ....หน้แก่เหรอคะ (เฮ้ย...พูดตรงไปแล้วววว) แบบว่า เห็นป้าชบา (น้ำหอมด้วย) มองว่าเป็นแฟนพระเอกอ่ะ เอ๊...หรือเค้าจะคิดว่้า พระเอกเลี้ยงต้อย (ฮี่ๆๆๆ) แต่ว่า คุณพระเอกคะ....ที่คุณเจอหน่ะ....มันไม่ใช่คนนะยะ มีการมาบอกว่า ชาวสวนชำนาญคล่องแคล่ว ชาวสวนนะ ไม่ใช่กระรอก คนอ่านเนี่ย อ่านไปลุ้นไป แต่พอไปเจอที่คุณชายเธอคิดแล้ว....ขำก็ขำ ลุ้นก็ลุ้น พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย แล้วกุมารทองเนี่ย....เกลียดน้ำหอมเหรอคะ??? แต่ทำไมดูเหมือนไม่เกลียดพระเอกหล่ะ??? จากคุณ : Ji-N-oK - [ 5 มี.ค. 52 21:22:59 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ร่วมเล่มแล้วและสามารถซื้อเรื่องนี้ได้ที่สำนักพิมพ์ณบ้านวรรณกรรมได้เมื่อไรคุณตั๊มช่วยบอกด้วยนะค่ะไม่ได้อยู่เมืองไทยต้องให้ที่บ้านไปซื้อให้อ่ะค่ะ หวังว่าคงออกก่อน พค นะค่ะ ติดตามผลงานคุณตั๊มตั้งแต่ทองอาถรรพ์แล้วค่ะ อ่านไปตื่นเต้นไปขนลุกไป สนุกดีค่ะ จากคุณ : แมวเหมี่ยว - [ 6 มี.ค. 52 07:59:28 A:192.168.0.17 X:75.37.23.94 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โอ้ ตอนท้ายๆ นี่หลอนได้ใจเลยแฮะ... แต่ธิปกก็ใจเเข็งจริง ๆ เจอแบบนี้แล้วยังคิดว่าเป็นคนอีกรึ กระโดดขี้นไปบนต้นไม้แล้วหายไปดื้อ ๆ น่ะ สนุกมากค่ะ รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : . (NMR) - [ 7 มี.ค. 52 02:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อย่างนี้นี่เอง เขาถึงไม่ให้บอกชื่อหรือขานรับคนแปลกหน้าเวลากลางคืน.. นายธัชพลรอดตัวไป ที่เขาใช้เป็นแค่เครื่องมือสื่อสาร (หรือเปล่า) แล้วภาพ ประกอบข้างบนนี่ image เรือนไทยเรื่องนี้หรือเปล่าคะ หุหุ ป.ล ..แวะดูรูปของคุณ SunnyP เห็นแล้วบรรยากาศวังเวงจริงๆค่ะ (หรือเป็นเพราะ สภาพภายนอกนะ) โดยเฉพาะรูปที่สอง หยึ๋ยย แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 52 14:33:38 จากคุณ : กระต่ายสีขาว - [ 7 มี.ค. 52 14:24:13 ]