ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อเดือนก่อน ตาหมาน พ่ออิฉัน ก็เอาหนังสือธรรมมะ มายื่นให้กับมือ (ทั้งปึก ) พ่อบอกว่า เพื่อนบ้านให้พ่อมา (ตั้งแต่ สองปี ที่แล้ว) นัยว่า เนี่ยพ่อยังไม่ได้เปิดอ่านเลยนะ ถุงพลาสติกหุ้มหนังสือยังปิดสนิทอยู่เล๊ย แต่พ่อจะเสียสละให้เอ็งเอาไปอ่านก่อน อ่ะ อ่านแล้วเป็นไงก็มาเล่าหั้ยฟังมั่งนะ เฮ้อ ให้มันได้งี้สิ คุณ สมานที่ร้ากกกกกกกกกกก ซึ่งพออ่าน เรื่องธรรมมะธรรมโม มาก ๆ ก็เล่นเอาฉันเริ่มมึน ๆ เลยเบรคไว้ก่อน นี่ก็เพิ่งอ่าน "ท็อป ซีเคร็ต " จบ ยังเหลือ " เสียดายคนตายไม่ได้อ่าน " อีกเล่ม แล้วก็ ซีดี ธรรมะธรรมโม อีกแผ่น สองอันนี้ พี่เจี๊ยบ (คุณเท้า สนองพระโอษฐ์) เอามาประเคนให้ ( ขอบคุณมั่ก ๆ ค่ะ ) เฮ้อ...อ่านหนังสือพวกนี้ มันก็ทำให้ฉันได้ " ต่อยอด" ความคิด เมื่อ สิบปีก่อนนะ จากที่เคยรู้เรื่องธรรมมะ แบบงู ๆปลา ๆแต่พอกล้อมแกล้ม ก็แค่ท่องจำไปสอบเพื่อให้ได้เกรดสวย ๆ เท่านั้น จะ ศีล 5 ธรรม5 พรหมวิหาร 4 อริยสัจ 4 มรรค 8 ขันธ์ 5 สติปัฏฐาน 4 จำได้โม๊ดดดดดดดดดด กาเสร็จเขียนเสร็จก็เขี่ยมันทิ้ง ออกจากฐานข้อมูลในเซลสมอง แต่ตอนนี้บางอย่างที่ได้อ่านมันทำให้ฉันสะกิดใจระลึกถึงบางประสบการณ์ที่เคยพบเจอ... เปล่าหรอกนะ ไม่ใช่ อิทธิฤทธิ์ ปาฏิหารย์ หรือ อภิญญา อะไรทั้งหลายแหล่ หร็อก ก็แค่ ประสบการณ์ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตประจำวันแบบที่หลาย ๆ คนพบนั้นแหล่ะน่ะ ทั้งการกินข้าวผัดกระเพราแสนเผ็ดเป็นอาหารเย็น การซุ่มซ่ามเดินเตะประตู การถูกยุงร้ายผู้กระหายเลือด( ลอบ )กัด แต่สิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันฉุกคิดขึ้นมา คือ เออเฮ้ย ฉันก็เคยเรียนรู้การฝึกสติปัฏฐาน4 ผ่านสิ่งเหล่านี้ เหมือนกัน นี่หว่า เวลาที่มีอะไรมาทำให้ฉันรู้สึกภาวะแย่ ๆ อย่าง เผ็ดจัด ความเจ็บปวด หรือ ความคันคะเยอ ถ้ารับรู้ความรู้สึกนั้น แล้วเฝ้าดูความรู้สึกที่เกิดขึ้นตรงหน้าไปเรื่อย ๆ (ประหนึ่งนักวิทยาศาสตร์ที่กำลังขะมักขะเม้น ศึกษาการหลั่งของสาร acetylcoline ในเซลประสาท ) ฉันก็จะสามารถลืมความรู้สึกแย่ ๆ ที่เกิดกับตัวเองไปได้เฉยเลยแฮะ ซึ่งการค้นพบครั้งนั้น มันทำให้ฉันพยามจดจำเทคนิคนี้ มาประยุกต์ใช้ เวลามีอะไรมากระตุ้นให้ฉันเกิดความรู้สึกแย่ ๆนะ ทว่าตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกนะ ว่า มันคือสติปัฏฐาน 4 แบบเวทนานุสติ ( เหอะ ไว้ว่าง ๆ ครึ้ม ๆ ฉันจะเมาส์ เอ๊ย เขียนเรื่องพวกนี้เล่าสู่กันฟังน้าาาา ^ - ^ ) เฮ้อ...แต่ฟังดูตลกสิ้นดีเลยแฮะ ฉันเคยคิดเสมอว่า ไอ้เจ้า สติปัฏฐาน 4 หนทางสู่การดับทุกข์ เนี่ย มันคงจะมีวิธีฝึกที่คลาสิค มาก ๆๆๆ อย่างเช่น การเดินจงกรมด้วยท่วงท่าที่สำรวม ( กายานุสติ ) การนั่งสมาธิกำหนดลมหายใจ ( อาณาปาณสติ ) เห็นดวงแก้วใสลอยเด่นเป็นดวง ๆ อะไรเทือกนั้นน่ะ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ มันดู ซู๊ง สูง จน บัวหนีน้ำอย่างฉันนึกขยาด ไม่กล้าแม้แต่จะบังอาจคิด ปีนกระไดขึ้นไปปฏิบัติ ขืนให้ฉันมาทำท่าสงบเสงี่ยม เดิน ต๊อกแต๊ก ๆ กลับไปกลับมา เนี่ยนะ? ตีนมันเดินก็จริง แต่ตามันก็มักจะเหล่มองโน่นมองนี่แล้วก็นึกฟุ้ง ๆ ไปเรื่อย ยิ่งให้ฉันนั่งสมาธิยิ่งไปใหญ่ เพราะแค่หลับตา สติสตังชั้นก็เตลิดเปิดเปิงคิดโน่นคิดนี่ ไปถึง บรรยากาศชั้นไอโอโนสเฟียร์ แล้วอ่ะ และ ถึงไม่ได้คิดอะไร ความเบื่อหน่าย กับ ความง่วงก็มักจะแวะมาล่อลวงเสมอ สรุปก็คือว่า สติปัฏฐาน 4 แบบกายานุสติ ไม่เคยถูกโฉลก กับ ฉันเอาซะเล๊ยยยย ถึงจะเคยร่ำเรียนมามั่งสมัยอยู่มัทธยมก็เหอะ แต่กับ เทคนิคเวทนานุสติ ที่ฉันเรียนรู้ผ่านจานข้าวผัดกระเพราเหล่านี้ มันเป็นความจริงพื้น ๆ ที่ดูธรรมดาสามัญ มาก ๆ เลย เป็นความเรียบง่าย ธรรมด๊า ธรรมดา พอ ๆ กับ การตกของลูกแอ๊ปเปิ้ล ที่ นิวตัน เคยเจอ นั่นแหล่ะ มันน่าสนใจ น่าลองของ เอ๊ย น่าศึกษา ดีนะ เรื่องพวกนี้น่ะ ฉันเริ่มทึ่งกับแนวคิดในพุทธศาสนา โดยเฉพาะหลักการเรื่อง สติปัฏฐาน 4 อืม... ช่วงนี้ก็นึกครึ้ม ๆ อิฉันเลยคิดจะเล่นเกมส์กับ มโนกรรม กายกรรม และ วจีกรรม ดูสักตั้ง กะลังทดลองถือศีลห้า กับ พรมวิหารสี่ ดูอ่ะ อ้อ แล้วก็ หัดเดินจงกรม ด้วย นี่ๆ ห้ามหัวเราะ นะยะ ขนาดอำมาตย์ขี้เมายังบรรลุอรหันต์ ตอนก๊งเหล้า ได้ แล้วทำไม เจ้าแม่ฮาเร็มอย่างช้านนน จะถือศีลห้า เป็น งานอดิเรก มั่ง ไม่ได้ล่ะ ? แต่ก็ไม่ได้ทำเพราะ อยากได้บุญ หรือ อยาก ขึ้นสวรรค์หรอกนะ ก็แค่ อยากรู้อยากลอง อ่านหนังสือธรรมะมาก ๆ แล้วมันเริ่มขี้เกียจเบียดเบียนชาวบ้าน เริ่มอยาก " สังคยานา " ดวงจิตของตัวเอง อยากจะจัดระเบียบให้มันหายรก อยากปัดกวาดเช็ดถู ดวงจิตที่มันขมุกขะมัว น่ะ มอมแมมเต็มทีแล้ว... ก็แค่นั้นแหล่ะ ซึ่งถ้าทำได้มันเก๊าะแจ๋ว ถ้าทำไม่ได้ก็แล้วไป แต่ตอนนี้มันก็ยังไม่ค่อยเวิร์ค เท่าที่ควรหรอกนะ ศีลขาดประจ๊ำ ต้องวิ่งโร่ไปต่อศีลทุกคืนเล๊ยยยย ส่วนเดินจงกรมนี่ ก้อ ทำมั่งไม่ทำมั่ง ( แล้วแต่เมนูอาหาร ) ถ้าวันไหน เมนูมันเหี่ยวง่าย ( อาทิเช่น ไก่ทอด กะ หมูกรอบ ) ก็ต้องงดเดินจงกรม เพราะถ้าเดินจงกรม นาน ๆ เด๋ว ไก่ทอดกะหมูกรอบมันจะเซ็ง กินไม่อร่อย เฮ้อ คิดแล้วก็น่าขำแฮะ ตอนที่ฉันตั้งใจจะถือ ศีล 5 น่ะ ฉันนึกถึงเจ้าพี่ชายนอกไส้ และเพื่อนบังเกิดเกล้า คนที่เคยเถียงกันเรื่อง ความเชื่อ-ศาสนา ขึ้นมาตะหงิด ๆ แฮะ เนี่ย ถ้าสองคนนี้ รู้ว่า บัวหนีน้ำ อย่างฉัน สะแหล๋น มาถือ ศีล 5 พวกมันต้องหัวเราะก๊าก แหง๋ ๆ เลย แต่มันก็ตลกจริง ๆ นั่นแหล่ะ ขณะที่ใครบางคนตัดสินใจเดินออกจากอาราม แล้วหันไปใช้ชีวิตอย่างปุถุชน จนมีครอบมีครัวได้เป็น คนเต็มคน ไอ้คนไม่เต็มบาทอย่างอิฉันกลับเริ่มสมาทาน ศีล 5 ! ประมาณว่า เริ่มอยากเรียนรู้ชีวิต ผ่านโลกแห่งความคิดและจิตวิญญาณ แบบ นาร์ซิซัส อะไรทำนองนั้นมั้ง หุหุ เฮ้อ โลกนี้มันไม่มีอะไรแน่นอนจริง ๆ เลยเนอะ อิอิ อืม... ดังตฤน ได้เขียนบอกไว้ ในหนังสือ เสียดายคนตายไม่ได้อ่าน ว่า ขอฝากเรื่องน่าเสียดายในชีวิตไว้ว่า เรื่องแรก น่าเสียดายถ้าก่อนตายไม่ได้ศึกษาพุทธพจน์ เรื่องที่สอง น่าเสียดายถ้าศึกษาพุทธพจน์แล้วไม่เลื่อมใส เรื่องที่สาม น่าเสียดายถ้าเลื่อมใสพุทธพจน์แล้วไม่ปฏิบัติตาม เรื่องสุดท้าย น่าเสียดายถ้าปฏิบัติตามพุทธพจน์แต่ไม่ต่อเนื่องจนถึงฝั่ง ฉัน อ่านแล้วก็เกิดคำถามกับตัวเองว่า ฉันรู้สึกเสียดายไหม กับ ทั้ง สี่เรื่อง ที่กล่าวมานี้ ซึ่งก็ได้คำตอบว่า สำหรับ เรื่องแรก น่าเสียดายถ้าก่อนตายไม่ได้ศึกษาพุทธพจน์ ฉันไม่มีอะไรต้องเสียดาย เพราะฉันศึกษาแล้ว ก็มันเป็นวิชาบังคับเลือก สมัย มัธยม นี่เน๊าะ (ถ้าไม่ศึกษาก็ทำข้อสอบไม่ได้ เรียนไม่จบ อดได้ใบประกาศ อะดิ๊) เรื่องที่สอง น่าเสียดายถ้าศึกษาพุทธพจน์แล้วไม่เลื่อมใส อันนี้ไม่แน่ใจ ว่า ต้องเสียดายไหม ? เพราะถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เลื่อมใส อยู่ดี แหะ...แหะ... ถึงจะชื่นชมนิด ๆ ว่า พระพุทธเจ้าเก่งจังแฮะ ที่คิดแนวทาง สติปัฏฐาน 4 ได้ แต่มันก็แค่ความชื่นชมแบบเดียวกับที่ ชื่นชมนิวตันกับ กฏแรงดึงดูด ใต้ต้นแอ๊ปเปิ้ล ชื่นชม เอดิสัน ที่ประดิษฐ์หลอดไฟ หรือ ชื่นชม ไอน์สไตน์ ที่คิด ทฤษฏี สัมพันธภาพได้ มันก็เท่านั้น ... แต่แค่ชื่นชม แค่นี้ ก็จะให้ บัวหนีน้ำ เหล่าที่ 5 อย่าง อิฉัน เลื่อมใสได้อย่างไรเล่า ในเมื่อ ฉันยังไม่เคยเชื่อถือ และ ศรัทธา ( ก็บอกแล้วไงค้าาา ว่า พุทธ ตามทะเบียนบ้าน ) เฮ้อ ... ไอ้เจ้า ความเชื่อ ความศรัทธา มันบังคับฝืนใจกันไม่ได้ด้วยสิ จะให้ฉันเชื่อและศรัทธาตามขี้ปากชาวบ้านน่ะหรือ มันก็ขัดกับ สันขวาน( ส่วนลึก ) ของฉันอ่ะ ถ้า กาลามสูตร บอกไว้ ว่า จงอย่าเชื่อในทุก ๆ สิ่ง แม้กระทั่ง พุทธพจน์ ฉันก็จะไม่เชื่อ ไม่เลื่อมใส ตามที่ กาลามสูตร เสี้ยมสอน นั่นแหล่ะ จะไม่ เชื่อ ไม่ ศรัทธา และ ไม่เลื่อมใส จนกว่า ฉันจะทดลองทำตามคำสอนนั่นดู แล้วเห็นจริงตามนั้น ( เพราะฉันเชื่อและเลื่อมใสในหลักของ โยนิโสมนสิการ อ่ะ ^ - ^ ) และแม้ฉันจะยังไม่แน่ใจว่า จะเสียดายไหมถ้าศึกษาพุทธพจน์แล้วไม่เลื่อมใส แต่กับเรื่องที่สาม น่าเสียดายถ้าเลื่อมใสพุทธพจน์แล้วไม่ปฏิบัติตาม อันนี้ฉันสามารถตอบได้อย่างชัดถ้อยชัดคำว่า ฉันไม่รู้สึกเสียดายเลย เพราะตอนนี้ฉันกำลังทดลองทำตามแนวทางนั้นอยู่แล้ว ส่วนเรื่องสุดท้าย น่าเสียดายถ้าปฏิบัติตามพุทธพจน์แต่ไม่ต่อเนื่องจนถึงฝั่ง นั้น อันนี้ฉันก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่า ฉันต้องเสียดายไหม ? เพราะฉันยังไม่รู้เลยว่า ฉันจะปฏิบัติไปได้สักกี่น้ำ ไอ้ฉันมันอาจจะเป็นพวก นกกระจอกไม่ทันกินน้ำ เก๊าะด้ายยย ( เลยยังต้อง แทงกั๊ก นิ๊ดนึง อิอิ ) อืม... แต่ สิ่งหนึ่งที่ฉันเชื่อเสมอ ก็คือ ถ้าเราทำวันนี้ให้ดีที่สุดแล้ว...วันพรุ่งนี้ก็จะดูแลตัวของมันเอง นะ ^ - ^ จาก เจ้าแม่ฮาเร็มคนเดิม ( แต่เปลี่ยนลุคส์ใหม่ นิ๊ดส์นึง ) หุหุ ปล. ตอนนี้ อิฉัน ก็ยังเหมือนเดิ้มมมมมม นะ แหะ ...แหะ... เพียงแต่ ตอนนี้กะลังปรับ ลุคส์ นิดหน่อย สร้างภาพธรรมะธรรมโม ไว้มั่งก็ดี เผื่อจะได้ล่อลวงเด็ก ๆ ให้ตายใจ หลวมตัวเข้ามาอยู่ในฮาเร็ม ได้มากขึ้นไง หุหุ อ้อ ช่วงนี้ อิฉันออกจะแก่วัดแก่วาหน่อยนะเจ้าคะ นี่ยังเสียว ๆ อยู่เล๊ยยย ว่า ถ้าเกิดซาบซึ้งในรสพระธรรม มั่ก ๆ หาก จิตวิญญาณของเจ้าแม่ฮาเร็ม ในตัวอิฉัน มัน ดับสูญไป จะทำไงดีเนี่ย ? เพราะกว่าจะบำเพ็ญเพียรสร้างสมบารมี จนได้รับการสถาปนาให้เป็นเจ้าแม่ (ฮาเร็ม ) มีศักดินา (ไร่แห้ว)เป็นของตัวเอง หลายพันเอเคอร์ นี่มัน... ไม่ช่ายเรื่องที่ทำกันง่าย ๆ เลยนะเจ้าคะ น่ากุ้มใจจังเยยยยยยย อ่ะ อิอิ . จากคุณ : นู๋บี - บัวเหล่าที่ 5 - [ 2 มี.ค. 52 18:01:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อนึ่ง เรื่องที่โพส  ข้างบน  คือ ปฐมบท และ เหตุปัจจัย ที่ ก่อให้เกิด วิบาก ตามมา ในอีกหลาย ๆ กระทู้  อาทิ รากเหง้าของศาสนา มาจากที่ใดหรือ ? -------------------------------------------------------- http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7447643/Y7447643.html ------------------------------------------------------------- เมื่อ พุทธเทียม ...ถก... กับ พุทธแท้ คุณเป็น พุทธเทียม หรือ พุทธแท้ ล่ะ ? --------------------------------------------------- http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7447625/Y7447625.html -------------------------------------------------------- เรื่อง...น่าเสียดาย... ในหนังสือ ของ " ดังตฤณ " แล้วคุณคิดว่า มันน่าเสียดายไหมล่ะ ? ----------------------------------------------------- http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7447558/Y7447558.html -------------------------------------------------------------- ศีลข้อที่หนึ่ง ( คห. 3 ) http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7504159/Y7504159.html คุณคิดอย่างไร กับการเผยแผ่พุทธศาสนา ในยุค กึ่งพุทธกาล ( เมื่อเปรียบเทียบกับ ศาสนาอื่น ) http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7519924/Y7519924.html ถ้าสนใจลองแวะไปอ่านดูได้นะเจ้าคะ  ^ - ^ ถ้าสนใจลองแวะไปอ่านดูได้นะเจ้าคะ  ^ - ^ . แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 52 18:17:14 จากคุณ : นู๋บี - บัวเหล่าที่ 5 - [ 2 มี.ค. 52 18:04:44 ]