เรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า

ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (หลอนครั้งแรก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7555350/W7555350.html
ตอน ผีโพรงที่ลำตะคอง (ฝูงผีบุก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7561061/W7561061.html
ตอน ผีทวงสมอง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7569912/W7569912.html
ตอน ช่วยด้วย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7575674/W7575674.html
ตอน หัวใคร ในทะเล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7581096/W7581096.html

เรื่องที่ 6 ทำไมพี่ไม่ช่วยผม!

เรื่องเล่าคราวนี้ฟังมาจากน้องสาวคนสุดท้องค่ะ ตอนนั้นเขาทำงานที่โรงแรมห้าดาวริมแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งโรงแรมนี้ก็มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับต้นโพธิ์เจ้าที่ด้วย แต่พี่ขอยังไม่เล่าในตอนนี้นะคะ

น้องสาวพี่ทำงานในตำแหน่งผู้จัดการแผนกศูนย์ธุกิจ(Business center) ความที่เป็นคนยิ้มง่าย มีปฎิสัมพันธ์กับชาวโลกดีกว่าพี่ร้อยเท่าทำให้เขาสามารถคุยกับทุกคนได้ และดูเหมือนพวกพนักงานเองก็ชอบแวะไปคุยกับน้องสาวของพี่ด้วย ก็หน้าตาเขาไม่น่ากลัวเหมือนพี่นี่นา

นอกเรื่องไปไกล ต้องรีบหันหัวเรือก่อนที่จะหลุดไปทะเลอันดามัน เหตุการณ์สยองในครั้งนี้เกิดกับพนักงานโรงแรมคนหนึ่งซึ่งอยู่ในฝ่ายต้อนรับส่วนหน้า พี่ขอสมติว่าชื่อเจ้าตี๋ก็แล้วกัน ตี๋ก็เหมือนพนักงานชายในตำแหน่งพนักงานต้อนรับทั่วๆไปคือเป็นคนคุยเก่ง ชอบยิ้มโดยเฉพาะกับสาวๆและมักจะมาทำงานด้วยการสวมวิญญาณเป็นไอ้มดแดงคือขี่มอร์เตอร์ไซด์ ซึ่งบ้านของตี๋กับที่ทำงานก็ไกลกันพอควรเลยล่ะ

วันหนึ่งตี๋มาทำงานในสภาพที่อิดโรย หน้าแห้งแทบไม่ยิ้มกับใคร เขาขึ้นไปนั่งเล่นในแผนกของน้องสาวซึ่งตอนนั้นยังไม่มีลูกค้าซึ่งก็คือแขกในโรงแรมมาใช้บริการ พวกที่นั่งทำงานอยู่ในนั้นก็พยายามพูดจาหยอกล้อเหมือนเคยแต่ตี๋กลับเอาแต่นั่งนิ่งจนน้องสาวพี่สงสัยเลยซักถาม หลังจากซดกาแฟและชาฟรีไปสองแก้วเจ้าตี๋ถึงได้กล้าเปิดปากเล่าเรื่องราวที่ทำให้เขาตกอยู่ในอาการนี้ให้ฟัง

ตี๋เล่าว่าเช้าวานเขาแต่งตัวออกจากบ้านและขี่มอร์เตอร์ไซด์มาทำงานตามปรกติ ตอนที่กำลังเลี้ยวเข้าซอยลัดแห่งหนึ่งเขาก็เห็นคนกำลังมุงดูอะไรกันอยู่ ด้วยความอยากรู้ตามวิสัยมนุษย์โครมันยองเจ้าตี๋เลยชะลอรถและยื่นหน้าไปดูบ้าง ภาพที่เห็นทำให้ตี๋ใจหายวาบไปทั้งตัว มันเป็นอุบัติเหตุรถมอร์เตอร์ไซด์ถูกรถสองแถวที่วิ่งในซอยชนแล้วทับอีกที ตัวรถน่ะไม่ต้องพูดถึงในขณะที่สภาพของเด็กหนุ่มคนนั้นร่อแร่มาก ตอนที่ถูกช่วยมีใครคนหนึ่งถอดหมวกของเขาให้ ตี๋บอกว่าตอนนั้นสงสารเด็กคนนั้นมาก และยิ่งใจเสียมากขึ้นเมื่อดวงตาของเด็กคนนั้นเหลือบมาที่เขาพอดี มันเป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนขณะที่ปากขยับคล้ายขอความช่วยเหลือ ตี๋รีบกดมือถือแจ้งเหตุและบึ่งมอร์เตอร์ไซด์ออกจากที่นั่นทันที เขาบอกว่าตอนนั้นในหัวคิดแต่ว่าอยากช่วยเด็กคนนั้นเหลือเกินและรู้สึกผิดที่ขับหนีมา เมื่อวานทั้งวันตี๋เฝ้าคิดถึงแต่เรื่องของเด็กคนนั้นจนกระทั่งงานเลิก เขาขี่รถผ่านเส้นทางเดิมและใจหายที่เห็นแต่เพียงรอยเลือด ตี๋อยากจะหยุดรถถามแต่ก็ไม่กล้าเขาเลยกลับเข้าบ้านและอาบน้ำอาบท่า หลังกินข้าวกินปลาเสร็จก็เข้านอน

ตกดึกตี๋สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงเหมือนใครมาเขย่าประตูรั้ว ตี๋จะลุกขึ้นดูแต่ต้องตกใจเพราะขยับตัวไม่ได้ เขาบอกว่าได้ยินเสียงประตูรั้วเปิดและมีคนเดินลากเท้าเข้ามาในบ้าน มันเคลื่อนที่อย่างช้าๆมาตามบันได้และหยุดที่หน้าห้อง ตี๋ได้แต่เหลือบตามองประตูและลุ้นว่าใครจะเข้ามา ตอนที่กำลังใจเต้นอยู่นั้นเองตี๋ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังอยู่ที่ปลายเท้า เขารีบเหลือบตาลงไปมอง ภาพที่ปรากฏทำเอาหัวใจตี๋แทบหยุดเต้นเพราะสิ่งที่เขาเห็นคือร่างโชกเลือดของเด็กหนุ่มที่ประสบอุบัติเหตุเมื่อตอนเช้า เด็กคนนั้นคลานขึ้นมาบนเตียงและคร่อมตัวตี๋เอาไว้พร้อมกับคว้าไหล่ของเขาเขย่าอย่างแรง ปากก็ร้องตะโกนถามเสียงดัง

“ทำไมพี่ถึงไม่ช่วยผม”

ดวงตาของเด็กคนนั้นจ้องตี๋เขม็ง เขาร้องถามอีกสองสามครั้งและหายไปทันที ส่วนตัวตี๋น่ะเหรอ สลบเหมือดไปตั้งแต่ได้ยินเสียงร้องครั้งแรกแล้ว ตี๋บอกว่าพอรู้สึกตัวก็รีบออกจากบ้านและบึ่งมาที่ทำงาน เขาไม่กล้าที่จะขับผ่านบริเวณที่เกิดเหตุเลยด้วยซ้ำ น้องสาวพี่เห็นท่าทางของตี๋แล้วสงสารเลยแนะนำให้เขารีบไปที่วัดซึ่งอยู่แถวนั้น แนะนำให้เขารีบทำบุญก่อนเที่ยงพร้อมกับถวายสังฆทานและอุทิศส่วนกุศลทั้งหมดให้กับเด็กหนุ่มคนนั้นรวมทั้งกล่าวขออโหสิกรรมที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้ ตี๋ก็รีบไปทำตามทันที แม้ตอนกลับมาทำงานหน้าตาเขาจะดูสดชื่นขึ้นแต่วันนั้นตี๋ก็นอนที่ห้องพักพนักงาน เช้าอีกวันตี๋มาเล่าให้น้องสาวพี่ฟังว่าเด็กคนนั้นมาเข้าฝันและขอบคุณ ทำให้ตี๋รู้สึกสบายใจมาก เย็นวันนั้นเขาก็ขี่รถกลับบ้านได้

เฮ้อ....ตอนขอบคุณมาเข้าฝัน แต่ตอนต่อว่า มาให้เห็นกันทั้งตัว

*/*/*/*

แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 52 09:25:58

แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 52 08:16:02

จากคุณ : Moony_Lupin - [ 4 มี.ค. 52 08:14:59 ]