ยังไม่เคยรู้ค่าภาษารัก
แจ้งประจักษ์แต่ค่าภาษาร้าว
จึงฝากใจไว้ในห้วงแห่งดวงดาว
ทนเหน็บหนาวมานานนับชั่วกัปกัลป์
เฝ้าโหยหาความรักสักครั้งหนึ่ง
มิต้องซึ้งมากเกินไปดังใฝ่ฝัน
มิต้องหวานเกินไปใจผูกพัน
เท่านี้นั้นที่ขอต่อธารใจ
แม้ความจริงจะเจ็บร้าวเฝ้าหลอกหลอน
รักครั้งก่อนยังตอกย้ำลึกล้ำไฉน
ขอความหวังว่ายังคงมีใคร
ทอดสายใยด้วยสายตามาพบกัน
อาจเป็นเพียงสายใยในความเหงา
ก็จะเฝ้าเก็บเอาไว้ไปนอนฝัน
ยอมเดียวดายไปตามกาลผ่านคืนวัน
ใครคนนั้นสักคนหนึ่งก็ซึ้งใจ
ไม่มุ่งหวังครอบครองดอกนะเจ้า
เพียงรับรู้ในความเหงาเฝ้าฝันใฝ่
เป็นตัวแทนความเหงาแนบเนาใน
ดุจดอกไม้บานเสมอแม้เธอลา
เป็นเพียงคนเฝ้ามองต้องยอมรับ
กอดกระชับความว่างเปล่าเฝ้าโหยหา
เป็นเช่นนี้เรื่อยไปใจชินชา
เฝ้ามองเธอผ่านมาแล้วผ่านไป.
เกรียงไกร หัวบุญศาล
๒ มีนาคม ๒๕๕๒
จากคุณ :
huaboonsan 
- [
5 มี.ค. 52 14:01:33
]
ไม่รู้ค่าภาษารัก
