...
กริ๊งงงงง...เสียงดังจากนาฬิกา ปลุกฟ้าให้ตื่นจากความฝันของเธอ
"ฝันอีกแล้วสินะ " ทำไมฉันต้องฝันถึงเขาอยู่เรื่อยเลยนะ ทุกครั้งที่ฝันมันทำให้ฉันมีความสุข ไม่อยากตื่นมาพบความจริงเสียเลย

วันนี้เป็นวันเเรกที่ฉันจะได้เป็นนิสิตไหม่ของที่นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างของที่นี่ยังคงไม่คุ้นเคยสำหรับฉัน
คณะของฉันอยู่ตรงโค้งถนนถัดจากอาคารสูงๆนั่น ดูเหมือนจะเป็นหอสมุด
ที่คณะคนกำลังพลุกพล่านคงเป็นเพื่อนนิสิตของฉัน
ข้างในมีรุ่นพี่ยืนรอรับน้องๆ คอยดูแล แนะนำพวกเราอย่างเป็นกันเอง ฉันว่าน่าประทับใจทีเดียวละ
ส่วนการเรียนวันแรกก็ไม่มีอะไรมากแค่เป็นการแนะนำตัวของอาจารย์กับนักเรียนเท่านั้น
ตอนเย็นรุ่นพี่ก็นัดให้ไปร่วมกิจกรรม เห็นบอกว่าเป็นเชียร์กลาง แต่ไม่บอกว่ามันคืออะไร ฉันเลยต้องเก็บความสงสัยเอาไว้
ฉันมาถึงสนามเชียร์กลางก่อนเวลานัดเล็กน้อย แต่คนที่มาดูเหมือนจะมามากเเล้ว อาจเป็นเพราะรุ่นพี่กำชับเอาไว้ว่า ให้พวกเราตรงต่อเวลา
รุ่นพี่ที่ยืนรอน้องๆอยู่ก็เรียกให้ฉันไปนั่งประจำที่ ฉันได้นั่งใกล้เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าเธออยู่คณะอะไร ความสังสัยนี้จึงกลายเป็น คำทักทายของฉันกับเพื่อนไหม่
"เธออยู่คณะอะไรเหรอ"
เพื่อนคนไหม่ของฉันชื่อพิม เรียนคณะศิลปกรรม เธอดูเป็นคนร่าเริง เรียกได้ว่าน่ารักทีเดียว
หลังจากกิจกรรมเชียร์เสร็จ น้องไหม่ก็แยกย้ายกัน พิมบอกว่าต้องรอเพื่อนก่อน เขานัดกันตรงหน้าตึกที่อยู่หัวมุมถนนนั่น
พิมขอให้ฉันอยู่รอเป็่นเพื่อนเธอ ฉันเลยต้องรอ มีบางอย่างทำให้ฉันรู้สึกว่า พิมจะต้องเป็นเพื่อนรักฉันแน่ๆ
แล้วเพื่อนของพิมก็มาถึง เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนจากโรงเรียนเก่า ฉันคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้มาก หน้าเขาเหมือนคนที่ฉันเคยรู้จัก ไฟตรงนี้สลัวเกินไปที่จะเห็นหน้าเขาได้ชัดเจน
" ฟ้า นี่เพื่อนของฉันชื่อเมฆ"
หัวใจของฉันแทบหยุดเต้น หรือว่าเขาเป็นเมฆเพื่อนสมัยเด็กของฉัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจฉันเลย เขาคงลืมฉันไปแล้ว แต่ว่าเขาอาจจะเห็นหน้าฉันไม่ชัดก็ได้

หลังจากพบกันครั้งนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเมฆอีกเลย แต่ฉันก็ยังติดต่อกับพิมอยู่ เรานัดกันทานข้าวอยู่บ่อยๆ
ฉันอยากเจอเมฆอีกสักครั้ง ฉันจะถามเขาว่า เขาใช่เมฆที่ฉันรู้จักไหม
...
แล้ววันนั้นก็มาถึง ฉัน พิม และเมฆต้องเข้าร่วมกิจกรรมน้องไหม่ ฉันกับเมฆได้อยู่กลุ่มเดียวกัน ทำไมฉันถึงไม่กล้าทักเขานะ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ บางทีเขาอาจจะไม่ใช่ก็ได้
"เอาล่ะ น้องๆ ต่อไปพี่จะเรียกชื่อนะ คนที่ถูกเรียกก็ให้ขานรับ ใครมาไม่มาบ้างจะได้รู้"
ฉันได้ยินชื่อของเมฆ ใช่เมฆจริงๆด้วย หัวใจของฉันเต้นเเรงจนเเทบจะทะลักออกมา
ฉันรอรุ่นพี่เรียกชื่อ มือของฉันสั่นไปหมดแล้ว
แล้วก็มาถึงชื่อของฉัน ฉันยกมือขานรับ ฉันไม่กล้าเงยหน้ามองเขา เขาต้องรู้แน่ๆแล้ว ว่าฉันเป็นฉัน
ฉันพยายามเก็บอาการตื่นเต้นอยู่นาน จึงตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองไปที่เมฆ
เมฆหายไปจากตรงนั้นแล้ว ฉันพยายามสอดส่ายมองหาเขา นั่น เขากำลังยืนคุยกับใคร ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจฉันเลย เขาคงจำฉันไม่ได้แล้ว...
ไม่เป็นไร อย่างน้อย ฉันก็จำเธอได้นะ ...เมฆ
ฉันก้มหน้าลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันไม่อยากเงยหน้าขึ้นอีก ฉันไม่อยากเห็นใครทั้งนั้น
.
.
.
"...แล้วเราก็ได้เจอกันนะ ...ฟ้า" เสียงนี้เหมือนอยู่ตรงหน้าฉันนี่เอง ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง ...
"เมฆ" ฉันเรียกชื่อเขา

.....

     เมฆ เดินไปหยิบหุ่นยนต์ตัวต่อตัวเดิมที่เขาเก็บไว้สมัยเด็ก มันทำให้เขาคิดถึงเพื่อนสมัยเด็กของเขา
วันนี้เป็นวันแรกของการเป็นนิสิตของที่นี่ ผมตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อต้องการสูดอากาสยามเช้าของที่นี่ ผมชอบอากาศตอนเช้าของทุกที่
เพราะรู้สึกว่ามันสะอาดอย่างบอกไม่ถูก
ผมเรียนที่คณะศิลปกรรม   วันนี้คงไม่ได้เรียนอะไร แต่ตอนเย็นรุ่นพี่เหมือนจะนัดให้น้องๆ ไปร่วมกิจกรรมเชียร์กลาง
คณะของผมอยู่ไกลจากที่พักพอสมควร ผมนั่งรถสองแถว สักครู่ใหญ่กว่าจะถึง พอถึงที่คณะ ก็เห็นพิม เพื่อนโรงเรียนเก่า ยืนรอ
ที่รูปปั้นตรงทางเข้าคณะแล้ว
เธอยืนยิ้มแป้นมาที่ผม เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ผมเดินไปหาเธอ เธอบอกว่ารอผมอยู่นานแล้ว ผมก็ได้แต่ขอโทษขอโพยเธอ
ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ได้รอนานอย่างที่พูด
เราทั้งสองเดินไปเข้าเรียนตามปกติ วันแรกเป็นการแนะนำตัวระหว่างอาจารย์กับนักเรียนเท่านั้น
พอเรียนเสร็่จผมก็ต้องไปเตรียมเอกสารเกี่ยวกับการกู้ยืมทุนการศึกษา ผมจึงนัดพิมให้รอผมอีกครั้งที่สนามเชียร์กลางตอนเย็นนี้
...
ตกเย็่นได้เวลานัด ผมไปถึงที่นั่นช้ากว่าเวลานัดนิดหน่อย ดูเหมือนหลายคนจะนั่งประจำที่กันแล้ว ผมมองหาพิมไม่เจอ ได้แต่กวาดตามอง
เผื่อจะเห็นเธอ นั่น เธอนั่งอยู่ตรงนั้นเอง ดูเหมือนเธอจะคุยกับใครอยู่ ...อืม ผมรู้สึกคุ้นผู้หญิงคนนี้มาก เธอเหมือนคนที่ผมเคยอยู่จัก
ขณะผมจะเดินไปหา พิม รุ่นพี่ที่ยืนอยู่นั้นก็ชี้มือให้ผมไปนั่งอีกที่ ผมเลยต้องจำใจยอมนั่งตามที่เขาบอก
แต่ระยะห่างระหว่างผมกับพิมก็ไม่ห่างกันมาก ผมรู้สึกสนใจผู้หญิงคนที่กำลังคุยกับพิมมาก เธอเหมือนเขาจริงๆ
...หลังกิจกรรมเสร็จ น้องไหม่ก็สลายตัว ผมนัดพิมไว้ตรงตึกที่อยู่หัวมุมถนนนั่น ผมมัวแต่เดินหาห้องน้ำอยู่จึงไปหาเธอช้าอีกครั้ง
พอถึงเธอก็ยืนอยู่กับผู้หญิงคนนั้น
" ฟ้า นี่เพื่อนของฉันชื่อเมฆ"
ผมหัวใจหยุดเต้น ฟ้า ... หรือว่าเขาเป็นฟ้าคนที่ผมเคยรู้จักตอนเด็กนะ ผมพยายามแอบชำเลืองมองเธอ แต่เพราะไฟที่สลัวเกินที่จะเห็นได้ชัด ทำให้ผมยังไม่แน่ใจ

หลังจากครั้งนั้น ผมก็ไม่ได้เจอเธออีก วันนั้นผมน่าจะถามเธอให้แน่ชัดไปเลยว่าเธอใช่ฟ้า ที่ผมรู้จักไหม
ผมพยามจะรู้ให้ได้แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที จะถามพิมตรงๆก็ไม่กล้า จะให้ผมถามเธอได้อย่างไร ผมไม่อยากให้เธอระเเวงกับตัวผม
ถ้าถามเธอๆต้องทำหน้างอใส่ผมไปอีกหลายวันแน่ละ
ทำยังไงดีหนอ ผมจะได้เจอเขาอีก...
...
แล้ววันนั้นก็มาถึง ผมต้องทำกิจกรรมน้องไหม่ ฟ้าก็ต้องเข้าร่วมด้วยเหมือนกัน
ผมต้องหาโอกาสถามเธอให้ได้ว่า เธอคือฟ้า ที่ผมรู้จักใช่ไหม
และผมต้องประหลาดใจ เธอกับผมถูกจัดให้อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ ผมก็ยังไม่กล้าเข้าไปทักเธอ ก็...เธออาจไม่ใช่เขาก็ได้

"เอาล่ะ น้องๆ ต่อไปพี่จะเรียกชื่อนะ คนที่ถูกเรียกก็ให้ขานรับ ใครมาไม่มาบ้างจะได้รู้"

รุ่นพี่เรียกมาถึงชื่อของผม แต่ทำไม ฟ้าเหมือนไม่ได้สนใจผมเลย เธอได้แต่ก้มหน้า...
เเล้วชื่อของเธอก็ถูกรุ่นพี่เรียก ผมจำชื่อนี้ได้ดี ฟ้าเป็นฟ้าที่ผมรู้จักจริงๆ ผมมองไปที่เธอ เธอก็ยังก้มหน้า เหมือนเธอจะไม่สนใจใครเลย
แต่ครั้งนี้ผมต้องเข้าไปทักทายเธอบ้าง เผื่อเธอจะพอจำกันได้ ผมเดินไปหารุ่นพี่ที่ ถือรายชื่อพวกเรา ผมอยากแน่ใจว่าเป็นชื่อเธอจริงๆ

... ผมเดินเข้าไปหาเธอ เธอก็ยังก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนั้น
.
.
.

"...แล้วเราก็ได้เจอกันนะ ...ฟ้า"
เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา "เมฆ" เธอเรียกชื่อของผม
"อือ แล้วเราก็ได้เจอกัน"ฟ้าทวนคำทักทายนั้น
เสียงหัวเราะดังขึ้นมาพร้อมกัน ความทรงจำเก่าๆกลับมาพร้อมกับเพื่อนเก่า

จากคุณ : เพราะคิดจึงทุกข์ - [ 6 มี.ค. 52 22:56:49 ]