" . . . ถึงที่เปลี่ยว เลี้ยวพ้น ถิ่นคนอยู่
พี่เลี้ยงชี้ ชวนดู หมู่ปักษา
จับต้นจัน นั่นนก สาลิกา
ที่บินมา ทางโน้น โน่นแซงแซว
. . . เสียงที่ดัง ป๊ก ป๊ก นกค้อนทอง
เสียงดุเหว่า เร่าร้อง อยู่แจ้ว เเจ้ว
นกกระเต็น เต้นไต่ ไม้แตงแตว
ฝูงนกแก้ว ร่อนร้อง ออกก้องไพร ฯ . . . "
เสียงปรบมือ เปาะแปะดัง ข้างหลังอนรรจ
เขาหันขวับ ไปพบ ชัด ชัด เปนไปมิได้
ทำไมมี รอยยิ้ม พราวพริ้มหัวใจ
เขางุนงง สงสัย อะไรกันวา . . .
เพียงพบพักตร์ ที่ยิ้มหวาน ปานภาพวาด
อนรรจนึก ว่าตาฝาด ประหลาดหนักหนา
จึงแอบพินิจ แววประกาย ในสายตา
แล้วรวบรวม ความกล้า ถามออกไป
" . . . รู้สึกว่า คุณ วันนี้ อารมณ์ดีนะ
เพิ่งเห็นเคย ยิ้ม จะ จะ จึงสงสัย
แต่พบกัน ร่วมหลายเดือน เหมือนเมินไกล
แล้ว จู่ จู่ ปรบมือให้ อย่างไรกัน . . ."
มรกต หัวเราะพลาง วางท่าตอบ
" . . . ก็กต ชอบ เสภา กว่าเพลงนั่น
มาร้องเอื้อน ยาก. . .ยาว ราวสามวัน
แต่เสภา กระชับสั้น บันดาลความ . . .
. . .กับจังหวะ กะทำนอง ที่สม่ำเสมอ
กว่าเพลงโหน โยนเยิ่นเย้อ เป็นชั้นสาม
และเสียงเอื้อน ของเสภา สง่างาม
คุณคิดตาม อย่างที่เล่า คงเข้าใจ . . ."
อนรรจนิ่ง เธอเลยถาม ตามใจข้อง
" . . .นี่ . . .คุณต้อง ขึ้นแสดง นั้นเมื่อไหร่
แล้วเป็นงาน การแสดง ที่แห่งใด
ขอโทษที่ ไม่เคยสนใจ ถามไปอย่างนั้น . . ."
อนรรจฝืน ยิ้มให้ ข่มใจกรุ่น
นี่แม่เจ้า ประคุณ ไม่รู้เลยนั่น
ว่าที่มาฝึก มาหัดอ่าน เนิ่นนานวัน
ไม่เคยสน ใจกัน กระนั้นใช่ไหม
ค่อย ค่อยฝืน ตอบให้ อย่างขอไปที
" . . .ก็ปีหน้า ขึ้นปีสี่ ผมมีงานใหญ่
งานประกวด ขับเสภา แห่งประเทศไทย
เลยต้องซ้อม กันบ่อยไว้ ให้อยู่ตัว . . .
" . . .คุณน่ะเหรอ ขับเสภา ระดับชาติ . . ."
มรกต มองปราด เท้าจรดหัว
แต่พอสบ ตาเขาวาบ ใจปลาบกลัว
" . . .กต . . .พูดเล่น. . ." เสียงระรัว สั่นระทึก
แต่อนรรจ กลับพูด อย่างเครียดเคร่ง
" . . .คุณพูดเก่ง ทำให้ ผมรู้สึก
จริง จริงนะ บางทีตรอง สติลึก
นึก นึก ถ้าถอนชื่อ คงไม่ถือกัน . . ."
" . . .อย่านะ . . " มรกต ขัด ด้วยลืมตัว
" . . .คุณไม่กลัว เสียชื่อ หรือไรนั่น
แล้วยังลุง ที่เป็นครู เขารู้กัน
ไม่นึกถึง หน้าท่าน. . . ฉันเสียใจ . .
. . .กตไม่นึก เลยนะว่า คุณจะขี้ขลาด . . ."
เธอตวาด ด้วยแรง โมโหใหญ่
แต่อนรรจ ตอบนิ่ม นิ่ม ยิ้มละไม
" . . จะเลิกขับ เสภาไซร้. . .ก็เพราะ คุณ . . . ! "
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒
- [
8 มี.ค. 52 17:21:34
]