ความคิดเห็นที่ 1 เนื่องจากถนนนักเขียนมีกติกาว่า "หากข้อเขียนของท่าน มีความยาวมาก การนำเสนอโดยการแยกเป็นหลายกระทู้ติดๆ กัน อาจสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้ร่วมกิจกรรมท่านอื่นๆ ทั้งนี้เพราะกระทู้ของท่าน อาจจะเบียดบังกระทู้ของผู้อื่น ให้ตกไปเร็วกว่าเวลาอันควร ดังนั้น จึงควรลงข้อเขียนต่อเนื่องไปในกระทู้เดิม หรือเว้นช่วงเวลาที่พอเหมาะ แล้วนำมาลงเป็นตอนต่อ ก็ยังจะสามารถสร้างความต่อเนื่องในการติดตามต่อผู้อ่านได้เช่นกัน" เนื่องจากคุณเท็ตซึคุงตั้งกระทู้ในถนนฯ หลายกระทู้ในวันเดียวกัน ก็เลยจะขออนุญาตนำข้อความในเรื่องสั้นตอนที่สองและตอนจบ มาลงรวมกันในกระทู้นี้เลยนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ถือวิสาสะจัดหน้าให้ด้วย เพราะการจัดหน้าแบบไม่เคาะเว้นแต่ละย่อหน้าให้ห่างกันนั้น อ่านค่อนข้างยาก และลายตาไปนิดนึงสำหรับการอ่านบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ และขออนุญาตแจ้งลบกระทู้ตอนที่สองและตอนจบด้วย เพื่อให้กระทู้ของเพื่อน ๆ ที่ถัดลงไปข้างล่างไม่ต้องตกคลังก่อนเวลาค่ะ ด้วยไมตรีจิตค่ะ ^__^ * เข้ามาแก้คำผิดกับจัดหน้าอีกรอบค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 52 20:49:11 แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 52 20:47:04 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 9 มี.ค. 52 20:45:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องสั้น-เมื่อหมอมีรักและมีชีวิต-==: Love, Life and White gown ตอนที่ 2==   “โอ๊ย อย่าผ่าเลยป้า  ผ่าไปก็ไม่หาย แล้วยังเสี่ยงอีก  ป้าอายุมากแล้ว ผ่าตัดก็อันตราย”  เอ๋ละสายตาจากฟิล์มเอ็กซเรย์ที่ถือส่องไฟดูอยู่  เธอนั่งอยู่กับหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งในห้องตรวจโรค “ทนปวดไปแล้วกันนะป้านะ  หมอเอาใจช่วย”  เอ๋พูดด้วยน้ำเสียงกระด้าง  ท่าทางที่ทะมัดทะแมงของเธอยิ่งไม่ทำให้เธอเป็นหมอสาวผู้อ่อนหวานสักเท่าไหร่ “ทำไมหมอพูดอย่างนี้ล่ะ  พูดเหมือนไม่อยากช่วยป้าอย่างนั้นแหละ” ผู้ป่วยที่ถูกเรียกว่า “คุณป้า” พูดเสียงกระด้างตอบ “ไม่ใช่ไม่อยากช่วย..นะคะ”   เอ๋พยายามทำน้ำเสียงให้อ่อนโยนขึ้น   “แต่มันผ่าไม่ได้ มันเสี่ยงเกินไป” “งั้นป้าลองไปให้หมอที่เก่ง ๆ กว่านี้ลองดูดีกว่า.......” คุณป้าพูดออกไปไม่ทันคิด  เมื่อนึกได้จึงแสดงสีหน้าไม่สบายใจ  “เอ่อ....ป้าไม่ได้ตั้งใจว่าหนูหรอกนะ แต่ป้าก็อยากลองดูหลาย ๆ หมอน่ะ”  ป้าพูดหน้าเจื่อน ๆ “ก็ O.K. ค่ะ   ก็ลองดูแล้วกันนะคะ”  เอ๋รู้สึกโกรธ แต่พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ   คุณป้ารับฟิล์มกลับแล้วค่อย ๆ เดินออกไปอย่างสีหน้าไม่ค่อยดี ก่อนจะออกจากห้องคุณป้าหันมาพูด  “ขอบคุณมากนะคะหมอ”   เอ๋แสดงท่าทางว่าไม่เป็นไร แต่สีหน้ายังเคร่งเครียด “เป็นไง เสียงดังเชียว”   ไผ่โผล่มาจากด้านหลัง   “ก็คุณป้าแกน่ะสิ... ช่างเถอะ”   ทันใดนั้น ไผ่ยื่นช่อดอกไม้เป็นกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ให้เอ๋ เอ๋ทำท่าตกใจมองซ้ายขวาแล้วรีบจูงมือไผ่ออกไปจากห้องตรวจ และกึ่งจูงกึ่งลากเข้าไปในห้องพักแพทย์ “เฮ้ย   ทำไมชอบทำอย่างนี้ ชั้นบอกแล้วว่าชั้นอาย”   เอ๋หันมาพูดอย่างหงุดหงิด “อายทำไม ก็เราเป็นแฟนกัน ให้ดอกไม้กัน ไม่เห็นแปลก” ไผ่พยายามอธิบาย “ถ้านายอยากเป็นแฟนชั้น ก็เลิกทำอะไรเด็ก ๆ อย่างนี้เสียที”  เอ๋พูดจริงจัง   ไผ่นิ่งไปครู่หนึ่ง  แล้วเดินเอาช่อดอกไม้ไปยัดใส่ถังขยะ  แล้วเดินออกจากห้องไป  เอ๋ยังยืนหน้าตึงอยู่ในห้อง ************************************************ ส้มเดินเข้ามาในห้องพักแพทย์อย่างอารมณ์ไม่ค่อยดี  พอดีไผ่กำลังนั่งเหม่ออยู่ในห้องจึงเปลี่ยนมาให้ความสนใจกับส้ม และถามขึ้นว่า “เป็นอะไรไปล่ะ   ตรวจเด็กดื้อมาหรือไง ถึงทำหน้าอย่างนั้น” “ก็วันนี้คนไข้เยอะมาก พ่อแม่แต่ละคนก็เหมือนดูแลลูกไม่เป็น เป็นไข้เป็นหวัดธรรมดาวัน 2 วันก็พามาตรวจแล้ว   ไข้หวัดง่าย ๆ ก็ไม่รู้จักดูแลกันเองบ้าง   เรานะ ต้องอธิบายซ้ำแล้ว ซ้ำอีกทั้งวันเลย   ถ้าวัน ๆ หมอนั่งตรวจแต่ไข้หวัด ไอคิวหมอ จะพัฒนามั้ยเนี้ย” ส้มบ่นกระฟัดกระเฟียด “บ่นแบบนี้เหมือนไม่ใช่ส้มเลยนะ”   ไผ่พูดขึ้นมาเรียบ ๆ “เด็กป่วยน่ะไม่เป็นไร แต่พ่อแม่ป่วยกว่านี่สิ .เฮ้อ”   ส้มยังคงหงุดหงิดต่อไป แมนเดินเข้ามาในห้องในชุดผ่าตัด มีสีหน้ากังวล  เห็นส้มนั่งหน้ามุ่ยอยู่  แมนนั่งลงทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง  แต่ไผ่ชิงพูดขึ้นก่อน “แมน ดูแลส้มมันหน่อยสิ   หมู่นี้อารมณ์ไม่ค่อยดี”   แมนกำลังจะพูด พอดีกับเอ๋เดินเข้ามา  ไผ่เห็นเอ๋เดินเข้ามาจึงแกล้งเป็นก้มหน้าก้มตาเขียนรายงาน “เฮ้ย แมน เรื่องคนไข้จะฟ้องว่าไง   คุยกับทนายหรือยัง ฉันว่านะนายไปเคลียร์กับญาติดีกว่านะ”   แมนยังไม่ทันจะพูดอะไร  เห็นแต่สีหน้าของส้มที่หันมามองอย่างไม่เข้าใจ  “อะไรกัน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมแมนไม่บอกส้ม” “ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง”  แมนตอบห้วน ๆ “แล้วทำไมคนอื่นรู้ก่อนส้มล่ะ เราก็คุยกันออกบ่อย” ส้มไม่ลดละ “คนอื่นที่ไหนกัน เอ๋ก็เพื่อนเรา พอดีเราเห็นว่า เอ๋รู้จักอาจารย์หลายท่าน น่าจะช่วยเราได้”  แมนพยายามให้เหตุผล   “แมนเราเป็นแฟนกันนะ   ถ้าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังไม่ปรึกษากัน แล้วแมนจะมีส้มไว้ทำไม  ถ้างั้นส้มขอโทษด้วยที่จะไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้  ในเมื่อแมนไม่ได้อยากให้ส้มเกี่ยวข้องด้วย”   แมนยืนขึ้นพูดเสียงดัง “อะไรกันส้ม  นี่ผมมีปัญหาขนาดนี้ ส้มยังมาคิดเรื่องอะไรแบบนี้ ทำไมส้มไม่พยายามเข้าใจอะไรเลย”   ส้มฟังอย่างนั้นจึงผลุนผลันวิ่งออกจากห้องไป “เดี๋ยว! ส้ม” แมนมองตามส้มและทรุดตัวลงนั่งอย่างขัดใจ  “อะไรกันโว้ย”   ไผ่ซึ่งนั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่  เห็นดังนั้น จึงออกวิ่งตามส้มไป   เอ๋ทรุดลงนั่งข้างแมน และถอนหายใจ   “ชั้นขอโทษ ไม่นึกว่าส้มยังไม่รู้   แล้วแกทำไมไม่บอกส้ม”   แมนทำหน้าเหมือนไม่รู้จะตอบอย่างไร ************************************************ ส้มวิ่งออกมาไกลถึงสวนเล็ก ๆ ในโรงพยาบาล ตอนนั้นเป็นช่วงค่อนดึกทำให้บรรยากาศค่อนข้างเงียบ  ส้มหยุดนิ่ง  น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว ไผ่วิ่งตามส้มมาทัน  “ส้ม เดี๋ยวก่อน  ใจเย็น ๆ นะ” ส้มหันมาพร้อมน้ำตา  ส้มมองหน้าไผ่ ไผ่เดินเข้ามาใกล้  เขาล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงยื่นให้   แล้วค่อย ๆ พาส้มมานั่งที่ม้านั่ง   ส้มก็ซบหน้าลงกับอกของไผ่ “กอดเราหน่อยได้มั้ย”  ไผ่ค่อย ๆ กอดส้มช้า ๆ เหมือนไม่แน่ใจ  ส้มร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของไผ่   “ใจเย็น ๆ ไม่เป็นไรแล้ว ใจเย็น ๆ”   ไผ่ปลอบ   ค่อยกระชับมือกอดส้มแน่นขึ้น  ไผ่หลับตาลง “ไม่เป็นอะไรแล้ว”  ไผ่พูดรำพึงคล้าย ๆ กับปลอบใจตัวเอง แมนเดินตามมาเห็นไผ่กอดส้มอยู่  จึงไม่ได้เข้าไปหา กลับเดินจากไปด้วยแววตาผิดหวัง  ส่วนเอ๋ที่ตามมาดูห่าง ๆ มีแววตาตกใจ   เอ๋เดินด้วยสีหน้าโกรธเข้าไปแยกส้มและไผ่ออกจากกัน  แล้วจูงมือจะพาไผ่ไป  แต่ไผ่แกะมือเอ๋ออก และยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น  ส้ม รีบเดินหนีไปด้วยความตกใจ  ปล่อยไผ่ให้มองตามอย่าง งง ๆ   สักพักไผ่หันกลับมามองเอ๋อย่างเย็นชาและเดินจากไปเช่นกัน  ปล่อยให้เอ๋ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นคนเดียว ********โปรดติดตามต่อตอนจบครับ***************** จากคุณ : เท็ตซึคุง   - [ 9 มี.ค. 52 19:24:43 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 9 มี.ค. 52 20:47:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องสั้น-เมื่อหมอมีรักและมีชีวิต-==: Love, Life and White gown ตอนจบ==   ช่วงบ่ายวันหนึ่ง ไผ่มาที่หอผู้ป่วยตามปกติ  เขาพบว่าเตียง 14 ว่างเปล่า   “คนไข้กลับบ้านไปแล้วคะ  ญาติมารับกลับไปบ้านแล้ว  ก่อนกลับคนไข้ดูแจ่มใสขึ้นนะคะ คงทำใจได้แล้ว”   พยาบาลรายงาน   “เมื่อวานหมอไปคุยอะไรกับเธอตั้งนานคะ”   ไผ่ยิ้มเศร้า ๆ ไม่ตอบ ************************************************ เอ๋ได้ตรวจคุณป้าคนเดิมที่เธอเคยปฏิเสธการผ่าตัด   “อ้าว คุณป้านั่นเอง  ตกลงไปผ่าตัดหรือเปล่า...คะ”   เอ๋ถาม   “ก็ไปพบหมอประเสริฐแล้ว หมอก็บอกแต่ว่าไม่ต้องผ่าตัดเหมือนกัน แทบจะไม่ได้คุยเหตุผลกันเลยค่ะ  ป้าก็เลยจะมารักษาต่อกับหมอค่ะ” “ไม่กลัวหมอไม่เก่งแล้วเหรอคะ”   เอ๋ถามยิ้ม ๆ “อย่างน้อยหมอก็พยายามจะรักษาดิฉันค่ะ ไม่เหมือนหมออื่น” คุณป้ายิ้มอย่างจริงใจ  พอได้ยินคำพูดของคุณป้า เอ๋ก็ทำหน้าประหลาดใจ ************************************************ เอ๋นั่งเหมือนกำลังปล่อยใจไปกับบรรยากาศในสวนอยู่ที่เดียวกับที่ไผ่เคยนั่ง  พลางนึกถึงเรื่องเกี่ยวกับคนไข้ที่ไผ่เคยพยายามขอคำปรึกษาจากเธอแต่เธอไม่เข้าใจ  ในวันนี้บรรยากาศยามเย็นมีลมพัดเบา ๆ  เธอยกมือขึ้น ทำท่าคล้ายพยายามจะสัมผัสสายลมนั้น  เธอยิ้มบาง ๆ เหมือนได้เข้าใจอะไรบางอย่าง *********************************************** ส้มเดินมากับเพื่อนของเธอ  เธอเห็นไผ่เดินสวนมา จึงรีบขอตัวแยกทางกับเพื่อนเพื่อจะไม่สวนกับไผ่  แต่ไผ่เห็นส้มจึงรีบตามไป  คว้ามือส้มไว้ “ส้ม ทำไมต้องหลบหน้าเราด้วย”  ไผ่ซัก “เราขอโทษ......  คืนนั้นเราไม่น่าทำอย่างนั้นเลย”  ส้มหลบตา “เธอไม่ผิดหรอกนะ   จริง ๆ แล้ว เราเองก็มีปัญหากับเอ๋”  ไผ่โอบไหล่ส้มอย่างเอ็นดู  “อย่าหลบหน้าเราอีกเลยนะ  เพื่อนกันเขาไม่ทำอย่างนี้”   ส้มเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ไผ่   ************************************************ แมนนั่งคุยอยู่กับลูกสาวของผู้ป่วยที่เสียชีวิต “ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาคุยแต่แรก”   แมนหยุดไปครู่หนึ่งเหมือนชั่งใจว่าจะพูดดีหรือไม่   “คือ..... ผมก็ช็อคไปเหมือนกัน  ผมไม่คิดว่าผู้ป่วยจะมีโรคหัวใจที่ตรวจไม่เจอ  ผมเสียใจที่เกิดเหตุการณ์นี้”   แมนหยุดพูดสักครู่ “ผมก็ตกใจ เพราะว่าผมไม่เคยผ่าตัดแล้วผู้ป่วยเสียชีวิตกะทันหันอย่างนี้เลย”  แมนพูดเสียงเครือ  “ผมเสียใจจริง ๆ ครับ  ผมพูดได้แค่นี้”   “หมอทำดีที่สุดแล้วใช่มั้ยคะ”  เธอพูดเสียงเครือ  แมนพยักหน้าอย่างช้า  ๆ “ผมเสียใจด้วยจริง ๆ นะครับ”  แมนพูดขึ้น เขาพยายามจะไม่สบตาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า “ผมขอตัวนะครับ  หวังว่าคุณคงจะเข้าใจแล้วนะครับ”   แมนลุกขึ้น เขาวางมือแตะไหล่หญิงสาวเบา ๆ ก่อนเดินจากไป ส้มแอบมองแมนคุยกับญาติคนไข้อยู่นานแล้ว  เธอยิ้มบาง ๆ *********************************************** “เชิญผู้ป่วยคนต่อไปค่ะ”  ส้มเรียกผู้ป่วย ผู้หญิงวัยทำงานพาเด็กวัย 2 ขวบมาตรวจ  “แกเป็นไข้เมื่อเช้าค่ะคุณหมอ  ตัวร้อนมากเลยค่ะ”  ส้มได้ยินดังนั้นก็ชักสีหน้าแทบจะทันที   หญิงคนนั้นสังเกตเห็นสีหน้าหมอจึงรีบ พูดขึ้นว่า “หมออย่าพึ่งรำคาญนะคะ  ดิฉันเป็นห่วงลูกจริง ๆ นะคะ  แกตัวร้อนมาก   ดิฉันไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรดี  แกเคยชักเวลาตัวร้อนมาก ๆ ด้วยค่ะ”   สีหน้าของส้มผ่อนคลายลงแล้วเปลี่ยนเป็นความแปลกใจ “คุณแม่รู้ได้ไงคะ ว่าหมอจะรำคาญ” “ดิฉันเคยโดนหมอดุน่ะค่ะ ว่า เรื่องแค่นี้ก็ดูแลเองไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่เลี้ยงลูกมาจน  2  ขวบแล้ว”  เธอพูดอย่างเกรงใจ  “บางครั้งดิฉันก็ไม่มั่นใจว่าจะดูแลได้  ก็ต้องมาปรึกษาหมอล่ะค่ะ เพื่อจะได้มั่นใจว่าลูกดิฉันจะไม่เป็นอะไร”   เธอลูบศีรษะลูกของเธอด้วยความเอ็นดู  ส้มมองแม่ลูกด้วยสายตาอ่อนโยนขึ้น ************************************************ แมนนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนคนเดียว  สักพักเอ๋เดินผ่านมาเห็นจึงเข้านั่งข้าง ๆ “ตั้งแต่วันนั้น  เรายังไม่กล้าเจอส้มเลย” แมนพูดขึ้น  “เธอล่ะ”  แมนหันมาถามเอ๋ แววตาของแมนดูเศร้ามาก เอ๋ส่ายหน้า “เราก็ยังไม่ได้คุยกับไผ่นะ ขานั้นก็เข้าใจยากเหมือนกัน” แมนมองหน้าเอ๋อย่างจริงจัง  เขาขยับมือไปกุมมือเอ๋ที่วางอยู่บนม้านั่ง  เอ๋ไม่ได้ชักมือหนี  เธอเอาอีกมือหนึ่งมากุมมือแมนไว้  “แกคงจะเสียใจมากนะ   มีอะไรก็พูดออกมาเถอะ”   แมนเสหันไปทางอื่น  อยู่ ๆ ก็มีน้ำตาซึมออกมา เขากลั้นน้ำตาและพยามยามพูดอย่างหนักแน่น “เอ๋ เธอเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด  เราอาจจะคิดผิดมาตลอดว่า เราจะสามารถดูแลส้มได้  จริง ๆ แล้วเราต่างหากที่อาจเป็นคนที่ต้องการคนดูแล” เขาหันมามองเอ๋อีกครั้ง เขาอยากจะถามเอ๋ให้แน่ใจ  “เอ๋ ถ้าจริง ๆ แล้วเราเป็นคนอ่อนแออย่างนี้ เธอดูแลเราได้มั้ย.....เธอจะรักเราได้มั้ย”   เอ๋นิ่งไปพักหนึ่ง ไม่ได้มีทีท่าตกใจ แล้วค่อยปล่อยแกะมือที่แมนกุมอยู่  แล้วเปลี่ยนเป็นวางมือนั้นที่ไหล่ของแมน คล้ายปลอบใจ   “แมน ชั้นก็รู้สึกดี ๆ กับแก แต่ยังไงชั้นก็เป็นได้แค่เพื่อนแก แมน  ลองคิดดูดี ๆ ว่าแกอยากจะเป็นคนดูแลคนอื่น หรือให้คนอื่นมาคอยดูแลแก  แกต้องดูแลส้มได้อย่างแน่นอน เพียงแต่อาจจะยังไม่พร้อมแค่นั้นเอง”  เอ๋พูดอย่างเชื่อมั่น   ในที่สุดแมนก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ เขาสะอื้นเบา ๆ ไม่กล้าสบตาเอ๋  เขาเอื้อมมือไปจับมือเอ๋ที่วางบนไหล่เลื่อนมาไว้ที่หน้าอกด้านซ้าย  ไม่นานแมนก็ยิ้มออกมาได้ทั้งน้ำตา   “เธอรู้สึกมั้ย  หัวใจชั้นเต้นแรงมากเลยนะ  ฉันไม่เคยสารภาพรักจริงจังขนาดนี้มาก่อนเลยนะ”  เขาหันมาหัวเราะเบา ๆ กับเอ๋  และยังไม่ยอมปล่อยมือเอ๋จากหน้าอกของเขา   “เฮ้ย   แกจับมือชั้นนานไปแล้วนะ   ปล่อยเดี๋ยวนี้” เอ๋ทำท่าขัดขืน “ขออีกหน่อยน่านะ ถือว่าช่วยเหลือคนอกหักก็แล้วกัน”   แมนตอบอย่างทีเล่นทีจริง   ทั้งสองคนหัวเราะออกมาได้อย่างสบายใจ ************************************************ ไผ่กำลังนั่งเขียนรายงานอยู่ในห้องพักแพทย์  เอ๋มาแอบมองที่ประตู  คล้ายกับไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปดีหรือไม่  พอดีส้มเดินมาเจอ  เอ๋ทำท่าจะเดินหนีไป บังเอิญไผ่เงยหน้าขึ้นมองลอดประตูออกไปเห็นเอ๋กับส้มคุยกัน  เขาทำเหมือนไม่สนใจแต่จริง ๆ แล้วอยากรู้ว่าทั้งสองคุยอะไรกัน  ขณะที่เงยหน้าขึ้นมาลอบมองอีกครั้ง เขาเห็นสายตาของส้ม เธอยิ้มให้เขา เขาจึงรีบก้มหน้าแกล้งทำเป็นทำงานต่อไป เอ๋ค่อยเดินเข้ามา  ไผ่แกล้งทำเป็นเขียนรายงานต่อ ไม่สนใจเอ๋ เอ๋ค่อย ๆ ล้วงเอากระดาษสีขาวจากกระเป๋าเสื้อ   แล้วค่อย ๆ ยื่น ไปวางข้าง ๆ ไผ่ตั้งใจจะให้เห็น ไผ่ทำเป็นตั้งหน้าตั้งตาทำงาน  ในกระดาษนั้นเขียนว่า “ขอโทษนะ คืนดีกันเถอะ” ไผ่เหลือบมองยิ้มเล็กน้อย แต่แล้วก็แกล้งทำเป็นทำงานต่อ “จะคืนดีง่าย ๆ อย่างนี้เหรอ”   ไผ่แกล้งทำเป็นพูดหน้าเครียด เอ๋เดินไปด้านหลังของไผ่ช้า  ๆ  แล้วค่อยโอบกอดไผ่ทางด้านหลัง และซบคอลงตรงหลังคอของไผ่  สีหน้าเธอแสดงอาการประหม่า ไผ่ยิ้มออกมาได้  เขายกมือขึ้นแตะที่แขนที่เอ๋โอบกอดเขา “ขนลุกนะเนี่ย  เหมือนไม่ใช่เธอเลย เอ๋ ”   ไผ่พูดกลั้วหัวเราะ เอ๋รีบคลายอ้อมกอด และยืดตัวขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว  “อย่ามาหัวเราะนะ  ชั้นทำเพื่อนายนะเนี่ย”  เอ๋พูดอย่างโกรธ ๆ   ไผ่หันมายืนขึ้น  ก้าวเข้าไปหาเอ๋  แล้วพูด  “เธอที่เป็นเธอน่ะดีแล้ว”   เขาเอื้อมมือไปขยี้ศีรษะเอ๋เบา ๆอย่างเอ็นดู   เอ๋สบตาไผ่แล้วยิ้ม เธอน้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว *************The End**************************** ขอบคุณที่ติดตามจนจบนะครับ  ชอบไม่ชอบเสนอแนติชมเยอะ ๆ นะครับ จากคุณ : เท็ตซึคุง   - [ 9 มี.ค. 52 19:28:40 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 9 มี.ค. 52 20:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ อย่างน้อยก็มีความสุขคู่นึงเนอะ จากคุณ : scottie - [ 9 มี.ค. 52 22:19:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่าว จบแล้วหรอคะ เหมือนจะไม่เคลียร์เท่าไรเลย จากคุณ : Sanctuary O. - [ 10 มี.ค. 52 00:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม.. แล้วตกลงคู่ส้มกับแมนยังงัยต่อคะ ไม่คุยหรือปรับความเข้าใจอะไรกันเลยเหรอ จริงๆเป็นหมอทั้งคู่น่าจะรู้และสถานะการณ์ของแต่ละฝ่ายดีแค่คุยกันสักนิดก็ไม่น่าจะถึงกับต้องเลิกรานะคะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 10 มี.ค. 52 11:21:12 ]