ความคิดเห็นที่ 1 ผมชำเลืองมองอาจารย์สมศรี ท่านพยักหน้าอย่างให้กำลังใจและผายมือออกเพื่อบอกให้ผมนั่ง ตัวท่านเองก็ทำท่าเหมือนจะนั่งเป็นเพื่อนด้วย แต่คุณตำรวจชัชวาลย์กลับรีบบอก “เอ่อ... เชิญอาจารย์ออกไปก่อนได้ไหมครับ ผมอยากคุยกับน้องเขาตามลำพัง” “แต่ฉัน...” “อาจารย์ครับ ผมไม่เป็นไร” ซาบซึ้งอยู่ไม่น้อยครับว่าท่านมีความห่วงใย แต่กรณีนี้ผมคุยตามลำพังกับเขาคงสะดวกมากกว่า อีกอย่างเผื่อเกิดปรากฏการณ์แปลกประหลาด พยานรู้เห็นจะได้น้อยคนหน่อย ใบหน้าอาจารย์สมศรีดูลังเลแต่ก็ยอมออกไปโดยดี ทั้งห้องประชุมจึงเหลือผมกับคุณตำรวจสองคนเท่านั้น “ไม่ต้องทำหน้าเครียดอย่างนั้นหรอกน่า ฉันไม่จับเธอกินตับหรอก” ง่า... พูดอย่างนี้มีเสียวนะครับคุณตำรวจ โดยเฉพาะผมเคยรอดพ้นวิกฤตจากการถูกเพื่อนร่วมก๊วนคิดขย้ำทำเป็นอาหารมื้อเช้าเมื่อไม่นานมานี้เอง แต่พูดไปคงไม่เข้าท่า ผมจึงยิ้มฝืดรับมุกนายชัชวาลย์ในใจขณะมองเขาหยิบเครื่องบันทึกเทปจากกระเป๋าออกมาวางบนโต๊ะ กดปุ่มบันทึกก่อนถาม   “เพื่อนของแทนวนาบอกว่าเธอสองคนคบกันอยู่” “ไม่ครับ ผมเคยกินอาหารกลางวันกับเธอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น” “โดยที่เธอเป็นคนออกปากชวนก่อน” “ครับ” “แปลกนะ เท่าที่รู้ ปกติเธอไม่เคยขอผู้หญิงกินข้าวหรือออกเดทก่อน แต่ทำไมคราวนี้เธอถึงชวน” เอาล่ะสิ ไหงหมอนี่ถึงรู้เรื่องดีนักล่ะ... “ผมแค่... รู้สึกถูกใจเธอ” เล่นเอาตำรวจหนุ่มจ้องหน้ากันเขม็งเลยทีเดียว นี่ถ้าเดาไม่ผิด ผมว่าหมอนี่ยังไม่มีแฟนชัวร์ “บอกว่าถูกใจ แต่เธอก็จบความสัมพันธ์แค่ช่วงอาหารมื้อเดียว” “ก็อยากต่อหรอกครับ แต่...ไม่มีโอกาส” ...เพราะมีมือที่สามแทรกหรอก “ได้ยินว่ามีคนป่วนระหว่างนั้นนี่ ใครคือมือที่สาม ผู้หญิงที่เธอชวนไปนั่งกินข้าวด้วยหรือสุรีรัตน์” นั่น... พูดได้ตรงความจริงราวกับนั่งอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย นี่ถ้าชวนพี่เขามาร่วมแก๊งค์ตามหาวัวหลง ท่าทางการเวกคงจบงานได้เร็วขึ้น “สุรีรัตน์ครับ” ผมตอบออกไป “เหรอ” แล้วนายชัชวาลย์ก็ยิ้ม เป็นยิ้มที่ผมไม่ชอบเอาเสียเลย “ใช่สุรีรัตน์เดียวกับที่อยู่กับโรจน์รัศมีไหม” “ครับ สุรีรัตน์ โรจน์รัศมี วิกานดา สามคนนี้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน”   อยู่ๆ นายตำรวจก็กดปิดเทป ตอนแรกผมคิดว่าคงหมดเรื่องคุยเท่านี้แต่กลับไม่ใช่ เพราะเขาลุกขึ้นและชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ผม ใกล้จนได้กลิ่นบุหรี่ “ได้ยินว่าครอบครัวเธอรวยน่าดูนี่นะ” น้ำเสียงและแววตาเจ้าเล่ห์ทำให้ผมดูเจตนาของชัชวาลย์ออกทันที นี่เขาคิดว่า... “ผมเป็นแค่เด็กมอปลายนะครับ” “แล้วไง สมัยนี้เด็กอายุน้อยกว่านายยังฆ่าคนตายได้เลย อ้อ... ไม่สิ อย่างนายคงไม่ต้องลงมือฆ่าเองหรอก แค่จ้างมืออาชีพสักคนก็จบเรื่อง” ข้อกล่าวหาอะไรโบราณขนาดนี้ ผมเกือบหัวเราะออกไปแล้วนะเนี่ย “คิดว่าแค่เสิร์ชกูเกิ้ลก็หาเจอหรือไงครับ หรือว่าคุณตำรวจทำเรื่องพวกนี้เป็นประจำล่ะ” สงสัยจะเล่นแรงเกินไปหน่อยครับ คุณชัชวาลย์ถึงกับหน้าแดงกัดฟันกรอดๆ ใบหน้าอ่อนเยาว์ดูแก่ลงไปโขขณะกดเปิดเครื่องบันทึกเทปอีกรอบ ช่วยไม่ได้นี่ ใครใช้ให้ล้ำเส้นผมก่อนล่ะ “แล้วมีใครใกล้ชิดสามคนนั้นอีกไหม ฉันได้ยินว่าโรจน์รัศมีชอบผู้ชายคนนึงอยู่ไม่ใช่เหรอ” “ครับ แต่เขาปฏิเสธเธอฮะ เหมือนกับที่ปฏิเสธผู้หญิงอีกเกือบค่อนโรงเรียน ใครๆ ก็รู้” ผมไม่ได้ใช้จิรัฐในการกวนประสาทใครเลยนะ แต่เห็นหน้าตาหมอนี่เหมือนใกล้คลั่งแล้วรู้สึกสะใจอย่างไรพิกล สงสัยว่าเรื่องที่เดาไว้ว่าเขายังไม่มีแฟนคงจริงล้านเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ “แล้วผู้หญิงอีกคนล่ะ คนที่เธอกินข้าวด้วย สนิทกันแค่ไหน” “ก็... เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันครับ” “แค่นั้นจริงเหรอ ฉันได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนั้นสวยมากนี่” อีกเรื่องแล้วครับที่นายชัชวาลย์ล้ำเส้นของผมโดยการพูดถึงการเวกด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม ผมไม่รู้ว่าตัวเองซ่อนความไม่พอใจแนบเนียนแค่ไหน แต่สิ่งที่หมอนั่นได้เห็นต้องมีเพียงรอยยิ้มกับคำตอบสั้นๆ “ครับ” เสียงกดปุ่มหยุดการบันทึกเทปดังขึ้นพร้อมกับที่ตำรวจหนุ่มหน้าอ่อนลุกขึ้นยืน เขาเก็บเครื่องบันทึกลงกระเป๋าก่อนหันมาพูดกับผม “ขอบใจมากสำหรับความร่วมมือ บางทีเราอาจได้เจอกันอีกเร็วๆ นี้” “ครับ” เมื่อไหร่ ที่ไหน ขอให้บอก ผมพร้อมเสมอ ดูเหมือนเรื่องที่ผมถูกตำรวจสอบถามจะอยู่ในความสนใจของนักเรียนเกือบทั้งโรงเรียน โดยเฉพาะเพื่อนร่วมห้องซึ่งมายืนออกันอยู่หน้าห้องประชุมสลอน เพราะเพียงแค่เปิดประตูออกมาและสิบตรีชัชวาลย์เดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อพูดกับอาจารย์สมศรี พวกเขาก็กรูเข้ามารุมซักไซร้ผมจนฟังแทบไม่ทัน   “เฮ้ การเวก!” ผมเรียกหาพลางพยายามทำตัวลีบฝ่าดงนักเรียนไปหาแม่นกน้อยน่ารักที่ยืนยิ้มส่งกำลังใจให้ ข้างเจ้าหล่อนคือนายจิรัฐซึ่งยืนพิงกำแพงกอดอกเก๊กหน้าหล่อเหมือนพระเอกหนังเกาหลี... ให้ตาย... ผมเบื่อลุคนี้ของหมอนี่ชะมัด “ทำได้ดีนี่” เธอว่าพลางส่งกระเป๋าหนังสือให้ “หมอนั่นมือใหม่น่ะ” ผมรับกระเป๋ามาถือ ก่อนมองไปทางชัชวาลย์ซึ่งยืนจ้องผมอยู่ใกล้กับประตูห้องประชุม อาจารย์สมศรียืนข้างเขาและกำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่ ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่สนใจฟังสักนิดเพราะมัวแต่... เฮ้ย! เดี๋ยวสิ... หมอนั่นไม่ได้มองผม แต่มองการเวกอยู่ต่างหาก “กลับกันเถอะ” ผมรีบดันการเวกให้เดินนำหน้าโดยใช้ร่างตัวเองกำบังเจ้าหล่อนให้พ้นสายตากรุ้มกริ่มไม่น่าไว้วางใจนั่น คล้ายจิรัฐเองก็รู้สึกตัวแล้ว เพราะผมเห็นหางตาเขาปรายไปทางนายตำรวจหนุ่มไร้จรรยาบรรณก่อนเดินปิดท้ายขบวน ************************************ แสงสปอร์ตไลท์สีสันจัดจ้าน เพลงเฮวี่เมทัลกับแอลกอฮอล์ดีกรีแรงช่วยบรรเทาความกลัดกลุ้มให้ชายหนุ่มวัยยี่สิบหกอย่างชัชวาลย์ รัตนวารีลักษณ์ นายตำรวจยศน้อยที่เพิ่งถูกผู้บังคับบัญชาสวดยับเพราะการสอบถามข้อมูลกับเด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดคนหนึ่งเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา เขาทราบดีว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกชายของมหาเศรษฐีชื่อดังและค่อนข้างมีอิทธิพล แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีคนรู้จักใกล้ตัวเขาขนาดนี้ด้วย หลังจากส่งเทปบันทึกข้อมูลไปไม่นานสารวัตรก็เรียกเขาเข้าพบ ตอนแรกคิดว่าคงคุยเรื่องความคืบหน้าคดีที่เขาร่วมรับผิดชอบอยู่ ที่ไหนได้ กลับเป็นเนื้อหาของข้อมูลลับซึ่งเขาพยายามรีดจากเด็กนั่นตอนปิดเครื่องบันทึกเสียง ใครจะไปคิดว่าไอ้เด็กตัวแสบแอบใช้มือถืออัดคำสนทนาไว้ทุกขั้นทุกตอนแถมส่งข้อความนั้นถึงมือเจ้านายโดยตรง แม้ความผิดนี้ไม่รุนแรงถึงขั้นถูกพักงาน แต่ความเชื่อถือของบอสที่มีต่อเขาก็ลดลงอย่างน่าใจหาย นี่กระมังที่เขาว่าทำดีมาชั่วชีวิต ไม่เท่ากระทำความผิดแค่ครั้งเดียว “เหอะ! เบื่อพวกในกะลาชะมัด เห็นเป็นลูกคนมีอิทธิพลทำอะไรก็ไม่ผิด อีกหน่อยมันคงกร่างไปทั่วบ้านทั่วเมืองล่ะ” ชายหนุ่มสบถพลางกระดกน้ำสีอำพันในแก้วดื่มจนหมดโดยไม่รู้ตัว “ไอ้เด็กนรกนั่นก็อีก หนอย... อายุแค่เท่าไหร่ทำควงหญิงเป็นว่าเล่น แต่นางพวกนั้นมันก็โง่ เห็นคนมีเงินหน่อยก็ระริกเข้าหา ทีจนๆ อย่างกูไม่เห็นมาแลบ้าง เซ็งชิบ” บ่นจบก็ยกแก้วจรดปาก แต่เมื่อไม่พบรสชาติของแอลกอฮอล์เขาจึงสบถอีกครั้งก่อนคว้าเหล้าเทใส่แก้ว ขณะหยิบโซดา เขารู้สึกว่ามีใครถือวิสาสะมายืนร่วมโต๊ะด้วย “มาคนเดียวหรือคะ” โชคดีที่เขายั้งปากไม่หลุดคำผรุสวาทได้ทัน แม้ผู้หญิงคนนี้มองปราดเดียวก็รู้เลยว่าอายุมากกว่า แต่เธอจัดเป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่ง โดยเฉพาะปากอิ่มเอิบทาลิปสติกสีแดงสดกับหน้าอกขนาดเกิดมาตรฐานที่เกือบล้นทะลักออกมาจากเสื้อคอคว้านลึกสีเข้ม ทำให้เขาไม่นึกรังเกียจการสานสัมพันธ์กับเพื่อนใหม่คนนี้ ส่วนจะยั่งยืนแค่ไหนขึ้นอยู่กับความพอใจของทั้งสองฝ่าย “เหมือนคุณจะกลุ้มใจมาก ฉันเห็นคุณนั่งดื่มมันอย่างกับเป็นน้ำเปล่าตั้งแต่ช่วงหัวค่ำแล้ว” “ไม่เท่าไหร่หรอกครับ” เขาพูดพลางส่งยิ้มที่คิดว่าดูดีที่สุดให้ “แล้วคุณล่ะ คนสวยอย่างคุณไม่น่ามาคนเดียวในสถานที่แบบนี้ได้เลยนะ” “ฉันปรากฏตัวออกมาเพราะรู้สึกว่ามีคนกำลังกลุ้มใจอยู่แถวนี้น่ะค่ะ” “ตลกจัง คุณเป็นแม่มดหรือไง” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ก่อนลูบมือของชัชวาลย์ก่อนหยิบแก้วเหล้าของเขามาดื่ม ชายหนุ่มอาศัยความมืดจ้องปลายลิ้นซึ่งแลบไล้ริมฝีปากอย่างยั่วยวนด้วยสายตาหื่นกระหาย และรีบทำตัวเป็นปกติตอนที่เธอส่งแก้วคืนเขา “อยากระบายไหมคะ” เขาแปลความหมายว่าเธอชักชวนแล้ว แต่ยังแสร้งทำเป็นสุภาพบุรุษเสพูดเรื่องทั่วไป “ก็ได้แค่ระบายแหละครับ พอเช้าขึ้นมาก็พบกับเรื่องน่าเบื่อเหมือนเดิม” จากนั้นก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม ทำทีให้ริมฝีปากตัวเองประกบกับรอยลิปสติกบนขอบแก้วโดยไม่เจตนา “สมัยนี้แค่ความขยันกับความพยายาม ไม่พอจะทำให้ชีวิตประสบความสำเร็จหรอก มันต้องมีเงินและอำนาจเข้ามาช่วยเสริมด้วย” “ฟังดูเหมือนคุณอยากมีมัน” “ใครบ้างไม่อยาก” ชายหนุ่มสวนทันทีก่อนทำหน้าเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว แต่ยังเฉไฉเติมเหล้าลงในแก้วของตนทั้งที่ยังเหลืออีกค่อน หญิงสาวยิ้มหวานและหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือ “งั้นก็...” เธอจับมือเขามากำมันไว้ “สิ่งนี้คงช่วยคุณได้” การประสานกับดวงตาซึ่งกรีดอายไลเนอร์เสียคมกริบทำให้ชัชวาลย์สะอึก หญิงสาวคนนั้นยิ้มพลางเบียดตัวเข้าหาชายหนุ่มก่อนกระซิบที่หู “คุณจะรู้เองว่ามันใช้ยังไง โชคดีค่ะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางคลี่กระดาษแผ่นนั้นออกดู เห็นลวดลายคล้ายเถาวัลย์พันกันเป็นรูปสามเหลี่ยมไขว้จึงคิดสอบถามเธอว่าเป็นเรื่องตลกอะไรกันแน่ แต่ปรากฏว่าหญิงสาวไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกแล้ว “นึกว่าเจอไก่หลง แต่ดันเป็นคนบ้า ฮึ่ย!” ชัชวาลย์เบะปากมองกระดาษและทำท่าจะขยำ แต่พอได้พินิจดูเครื่องหมายแปลกๆ นั้นแล้ว เขากลับรู้สึกว่ามันมีอำนาจบางอย่างที่ดึงดูดใจ เรื่องประหลาดอีกเรื่องคือเขาอ่านข้อความเรืองแสงตรงด้านบนของกระดาษออกทั้งที่ไม่รู้ว่ามันเป็นภาษาของชนชาติไหน “พรของโวลดัว” ว่าพลางขมวดคิ้วก่อนเก็บมันลงกระเป๋าและดื่มเหล้าต่อ ใจคิดว่าลองขอพรดูก็คงไม่มีอะไรเสียหาย ความมืดไม่เป็นอุปสรรคต่อการลอบจับตาดูปฏิกิริยาของคนที่เธอเพิ่งให้กระดาษอาถรรพ์ไป เพียงแค่เห็นเขาเรียกเก็บเงินค่าเครื่องดื่ม หญิงสาวก็ยกมุมปากคล้ายยิ้มเหยียดก่อนเดินออกจากสถานที่อโคจรแห่งนั้น ยังหรอก... ภารกิจของเธอกับนายชัชวาลย์ยังไม่จบ จนกว่าจะแน่ใจว่าเครื่องสังเวยชิ้นสำคัญของเจ้าหนุ่มโง่นั่นได้ถูกบูชาแด่เจ้าแห่งความโกลาหลเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก้าวขึ้นรถเก๋งสีบรอนซ์ ชำเลืองมองรูปถ่ายใบเล็กๆ ของชายคนหนึ่งที่เธอแปะไว้ตรงแผงคอนโซลหน้า แย้มยิ้มหวานขณะลูบไล้ใบหน้าคมคายคล้ายมีเชื้อสายของชนชาวอาหรับ จากนั้นเธอกล่าว   “เหลืออีกสามคนเท่านั้น รอก่อนนะคะ เจ้านาย” จากคุณ : g_maru - [ 10 มี.ค. 52 15:24:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ลิงค์ตอนแรกค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7491898/W7491898.html ตอนที่สอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7500947/W7500947.html ตอนที่สาม http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7508618/W7508618.html ตอนที่สี่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7520452/W7520452.html ตอนที่ห้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7532827/W7532827.html ตอนที่หก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7562232/W7562232.html ขอโทษจริงๆ นะคะที่ช่วงนี้ช้า กำลังรีไรท์เรื่องนี้อยู่ค่ะ ^/\^ แวะคุยกันก่อนจากตอนที่หกค่ะ คุณ scottie พลิกโผค่ะ แหะๆ ไม่ทราบว่าจะงงกันหรือเปล่านะคะ มีอะไรจะเสนอแนะบอกได้ค่ะ คุณนกยูง ขอบคุณมากเลยที่ช่วยดูคำให้ ถ้าพบอีกช่วยบอกด้วยนะคะ บางทีก็ตาแชแหมไปน่ะค่ะ คุณอาณาจักรฯ ถ้ามีเวลาจะเข้าไปอ่านนะคะ ^^ คุณเผาดาบ ทางนี้ก็ลงได้ช้าเหมือนกันค่ะ ^^'' ความจริงเป็นคนเขียนงานช้ามากค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆ จ้า ******************* ฝากข่าวสักเรื่องนะคะ นิยายเรื่อง แฟรงเคน เทวาจากนรก ของเรากำลังจะวางแผงในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติที่จะถึงนี้ ขอฝากผลงานเรื่องนี้กับนักอ่านทุกท่านด้วยค่ะ ^^ ปล. วันที่ 4 เมษายนนี้เวลา 15.00 น. พบกันที่บูธตะวันส่อง โซนซี 1 บูธโอ 22 นะคะ จากคุณ : g_maru - [ 10 มี.ค. 52 15:34:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 องครักษ์พิทักษ์เธอ(ทั้งสอง)...พร้อม(เชียว) จากคุณ : นกยูง - [ 10 มี.ค. 52 16:59:46 A:58.10.90.235 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทั้งหมดกี่คนล่ะเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 10 มี.ค. 52 22:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มีตำรวจออกมาเป็นผู้ร้ายตัวใหม่และ แล้วก็มีสมุนวัวโตออกมาอีก จะเป็นไงต่อน้า จากคุณ : เผาดาบ - [ 12 มี.ค. 52 12:03:37 ]