ความคิดเห็นที่ 1 กุ้ยฉางชิงในชุดขุนนางเต็มพิธีการเดินผ่านเหล่านางกำนัลซึ่งแต่งกายหลากสีสันดั่งผีเสื้อลาย ก้าวเนิบช้าสู่ห้องอันเงียบสงบแฝงความสูงศักดิ์ทางปีกตะวันตกสุดของวังหลวง ลวี่อี นางกำนัลผู้มีอำนาจมากที่สุดในวังหลวงแห่งอวิ๋นฉางบังเอิญยืนอยู่ที่หน้าประตูพอดี โดยกำลังสั่งนางกำนัลสองคนว่า “ไปเอาสายรัดเอวหลวนเฟิ่ง(๔)เลี่ยมทองที่ได้รับบรรณาการมาเมื่อไม่กี่วันก่อนมาซิ แล้วเอาผลไม้แดงแห้ง(๕)มาอีกหน่อยด้วย จำไว้ด้วยล่ะว่าต้องใส่มาในถาดสีแดง เอามาสองถาด แต่ละถาดให้ใส่ผลไม้แดงมาเก้าสิบเก้าชิ้น จำไว้ให้ดีล่ะ เก้าสิบเก้าชิ้น ทั้งห้ามขาดและห้ามเกิน ข้าจะบอกให้รู้ไว้นะว่า วันนี้เป็นวันสำคัญมาก ใครกล้าทำอะไรผิดพลาดให้ข้าเห็นแม้แต่นิดเดียวละก็ จงระวังขาของพวกเจ้าไว้ให้ดี” หลังจากพูดจบในรวดเดียว ก็หันขวับไปมอง ครั้นเห็นกุ้ยฉางชิงเข้า จึงรีบยิ้มพลางกล่าวว่า “ท่านอัครเสนาบดีกุ้ยมาแล้วหรือเจ้าคะ รีบเข้าไปเร็วๆเข้า องค์หญิงทรงถามถึงตั้งหลายครั้งแล้วล่ะเจ้าค่ะว่าเหตุใดท่านอัครเสนาบดีถึงยังไม่มา นี่หากท่านยังไม่มาอีก องค์หญิงมีหวังได้ส่งพวกเราไปเชิญท่านมาเป็นแน่” กุ้ยฉางชิงยิ้มอย่างเคร่งขรึม ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ภายในห้องหอมอบอวลไปด้วยกลิ่นกำยาน เสียงกลองอันรื่นเริงที่ด้านนอก เมื่อมาถึงที่นี้ก็หลงเหลือเพียงปลายเสียงอันแผ่วเบาจนฟังไม่ถนัดเท่านั้น ด้านหลังม่านที่ทิ้งตัวลงกางกั้น เงาร่างโปร่งระหงนั่งอยู่หน้ากระจกเพียงลำพัง กุ้ยฉางชิงหยุดยืนที่หน้าม่าน ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงหวานใสอันคุ้นเคยขององค์หญิงเย่าเทียนดังขึ้นว่า “ท่านอัครเสนาบดีเชิญเข้ามาเถิด” กุ้ยฉางชิงแหวกม่านเปิดออก เดินไปหยุดยืนที่หน้ากระจก ภาพสะท้อนขององค์หญิงในกระจกยิ่งงามล้ำเหนือกว่าทุกวัน มงกุฎหงส์ฝังประดับเต็มไปด้วยอัญมณีตั้งตรงอยู่เหนือศีรษะ ส่วนล่างของมงกุฎคือสายไข่มุกซึ่งห้อยระลงมาเป็นม่าน ม่านไข่มุกซึ่งส่ายไหวไปมาไม่อยู่นิ่งไม่อาจบดบังประกายพราวระยับในดวงตาของหญิงสาวได้ องค์หญิงเย่าเทียนวางดินสอเขียนคิ้วในมือลง พินิจมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ก่อนจะถามกลั้วหัวเราะแผ่วเบา “ท่านอัครเสนาบดี เย่าเทียนแต่งหน้างามหรือไม่?” กุ้ยฉางชิงเพ่งมองอย่างตั้งใจ ก่อนจะพยักหน้ากล่าวว่า “งามมากพ่ะย่ะค่ะ” จากนั้นนิ่งเงียบงันไปชั่วครู่ ราวกับในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายจนมิอาจไม่ระบาย แล้วจึงถอนหายใจยาว “ในที่สุดองค์หญิงก็จะออกเรือนแล้ว เด็กหญิงตัวน้อยที่ชอบให้เหล่านางกำนัลทั้งวังหลวงวิ่งไล่จับจนเหนื่อยหอบคนนั้นกำลังจะมีสวามีแล้ว เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน องค์หญิงมีความสุขหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” “ทั้งมีความสุขและเป็นกังวล” หญิงสาวเพ่งมองเงาตัวเองในกระจกอย่างถี่ถ้วน “ตอนที่เสด็จแม่ยังอยู่ ทรงเคยบอกว่า เมื่อสตรีออกเรือนก็เหมือนยื่นมือเข้าไปในถ้ำอันมืดมิด เจ้าไม่มีทางรู้ดอกว่าสิ่งที่เจ้าคว้าได้คืออัญมณีอันล้ำค่ายิ่ง หรืออสรพิษที่จักทำให้เจ้าถึงฆาต ท่านอัครเสนาบดีเป็นขุนนางใหญ่ที่มีความจงรักภักดีสูงสุดต่อราชวงศ์อวิ๋นฉาง หลังจากเสด็จพ่อสวรรคต หากไม่ได้ท่านอัครเสนาบดีคอยให้ความช่วยเหลือ ลำพังข้าเพียงคนเดียวคงไม่มีทางบริหารแผ่นดินได้อย่างแน่นอน วันนี้ข้าคิดจะถามท่านอัครเสนาบดีข้อหนึ่ง ขอให้ท่านอัครเสนาบดีตอบคำถามข้าจากใจจริง” กุ้ยฉางชิงกล่าวเสียงเคร่ง “องค์หญิงโปรดถามมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ” “การที่ข้าเลือกเหอเสีย เหล่าขุนนางผู้ใหญ่และพสกนิกรต่างยินดีปรีดากันถ้วนหน้า แต่เหตุใดหลังจากที่ได้ทราบข่าวนี้ ท่านอัครเสนาบดีจึงเอาแต่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าติดต่อกันอยู่หลายวันเล่า?” กุ้ยฉางชิงนึกไม่ถึงว่าองค์หญิงเย่าเทียนจะเอ่ยถามเรื่องนี้ขึ้นมากะทันหัน จึงนิ่งตะลึงไปเล็กน้อย ใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ ค่อยตอบว่า “ต้าหวางด่วนสวรรคตโดยไม่ได้เหลือองค์ชายไว้สืบราชบัลลังก์ องค์หญิงจึงต้องมาบริหารแผ่นดินทั้งที่เป็นสตรี ทุกผู้คนล้วนทราบดีว่า การได้สมรสกับองค์หญิงเข้ามาเป็นพระชามาดาของอวิ๋นฉาง จะทำให้ได้รับอำนาจในการปกครองอวิ๋นฉาง ดังนั้น...เฉิน(๖)จึงเพียรน้อมเตือนให้องค์หญิงทรงระมัดระวังในการเลือกพระชามาดา อย่าให้ผู้ที่ไร้สามารถได้อวิ๋นฉางไปครอง จนทำให้อวิ๋นฉางต้องประสบกับชะตากรรมล่มสลาย” “เหอเสียคือผู้ไร้สามารถกระนั้นหรือ?” “องค์หญิงมีสายตาที่แหลมคมโดยแท้พ่ะย่ะค่ะ เหอเสียถูกกุยเล่อหวางเหอซู่ปรักปรำใส่ความ กำลังต้องการสถานที่สำหรับหยั่งเท้าอยู่ได้อย่างปลอดภัยพอดี แม้ยามนี้ตัวเขาจะบ้านแตกสาแหรกขาด แต่โดยเนื้อแท้แล้วเขาก็มีชาติตระกูลสูงศักดิ์ กิริยาวาจาล้วนสง่างามเหนือธรรมดา ทั้งยังได้รับการขนานนามว่าเป็นยอดขุนพลแห่งยุคร่วมกับฉูเป่ยเจี๋ย เป็นผู้มีความสามารถอันยากจะเสาะหา ยามนี้ไฟสงครามแผ่ลามไปทั่ว ทุกแคว้นต่างตระหนักระวังตัว แม่ทัพจึงเป็นสิ่งล้ำค่ามากที่สุด องค์หญิงทรงรับปากอภิเษกสมรสกับเขาในเวลาเช่นนี้ เท่ากับเรียกผนังกั้นภัยเหล็กกล้ามาให้อวิ๋นฉางของเราด้วยพระองค์เองเลยทีเดียว เพียงแต่......” กุ้ยฉางชิงส่ายหน้า เน้นเสียงหนัก “เขามีความสามารถมากเกินไป มีปณิธานมากเกินไป การจะครอบครองบุรุษเช่นนี้เอาไว้เป็นเวลานานนั้น...มิใช่เรื่องง่ายดาย” องค์หญิงเย่าเทียนก้มหน้าขบคิด แล้วถามเบาๆ “เมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดในวันนั้นท่านอัครเสนาบดีจึงไม่กล่าวทัดทานเล่า? ความเห็นของท่านอัครเสนาบดี ข้าไม่เคยไม่ให้ความสำคัญมาก่อน” “หากเฉินกราบทูลทัดทาน องค์หญิงจะทรงเปลี่ยนใจหรือพ่ะย่ะค่ะ?” กุ้ยฉางชิงกล่าวระคนทอดถอน “เฉินเป็นขุนนางมายี่สิบปี ได้เห็นองค์หญิงมาตั้งแต่เพิ่งประสูติ เรื่องใดที่องค์หญิงทรงตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะกระทำ เฉินมีหรือจะมองไม่ออก?” องค์หญิงเย่าเทียนเม้มปากคิดอยู่ชั่วครู่ จึงค่อยคลี่ยิ้ม “สมแล้วที่เป็นท่านอัครเสนาบดี ข้าจะไม่เปลี่ยนใจจริงๆนั่นแหละ นับตั้งแต่นาทีที่เหอเสียก้าวเข้ามาในวังหลวง ข้าก็ตัดสินใจแล้วว่าหากไม่ใช่คนผู้นี้ ข้าจะไม่แต่งงานด้วยอย่างเด็ดขาด มีหญิงสาวคนใดบ้างเล่าไม่มุ่งหวังได้แต่งงานกับชายหนุ่มซึ่งกล่าวได้ว่าเป็นวีรบุรุษอย่างเต็มปากเต็มคำ? อย่าว่าแต่วีรบุรุษในโลกนี้มีน้อยเกินไป พบได้หวังไม่ได้อีกด้วย” หญิงสาวลุกขึ้นยืน เครื่องประดับศีรษะแกว่งไกวกระทบกันเป็นเสียงดังใสเสนาะ “กระนั้นท่านอัครเสนาบดีก็กล่าวได้ถูกต้อง การจะครอบครองบุรุษเช่นนี้เอาไว้เป็นเวลานานนั้น...ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย” เย่าเทียนหันกลับไปหาอัครเสนาบดีวัยกลางคน แล้วคลี่ยิ้มอย่างไร้เดียงสาแฝงความเจ้าเล่ห์ “ต้องทำอย่างไรจึงจะสามารถรั้งทั้งตัวและหัวใจของเหอเสียเอาไว้ได้ วันหน้าท่านอัครเสนาบดีจงช่วยคิดหาทางให้ข้าด้วยก็แล้วกันนะ” กุ้ยฉางชิงน้อมกายกล่าวว่า “เฉินจะพยายามอย่างสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ” “ดีมาก” เย่าเทียนเยื้องกรายไปที่ประตู ทอดตามองไปยังอีกมุมหนึ่งของวังหลวง แล้วพึมพำกับตัวเอง “เสียงดนตรีเข้ามาใกล้แล้ว เหอเสีย......เขาน่าจะผ่านประตูใหญ่ของวังเข้ามาแล้วกระมัง?” <>::<>::<> ณ อีกแคว้นหนึ่งซึ่งอยู่ไกลออกไปมาก เหอซู่หันหน้าเข้าหาท้องฟ้าสีเทาทึมอยู่ในวังหลวงแห่งกุยเล่ออย่างเงียบเชียบ หวางโฮ่วเดินเข้ามาใกล้จากด้านหลัง หยั่งถามว่า “ต้าหวางอ่านจดหมายที่ส่งมาเมื่อครู่แล้ว ก็เอาแต่ขมวดคิ้วนิ่วหน้า ได้ทรงทราบข่าวไม่ค่อยดีนักกระนั้นหรือเพคะ?” เหอซู่พยักหน้า “องค์หญิงเย่าเทียนแห่งอวิ๋นฉางได้รับปากการขอแต่งงานของเหอเสีย วันนี้เป็นวันพิธีมงคลของเขาสองคน” หวางโฮ่วกล่าวอย่างตกตะลึง “องค์หญิงเย่าเทียนรับปากสมรสกับเหอเสียที่เวลานี้สิ้นไร้ไม้ตอกหรือเพคะ? เหตุใดนางจึงเขลาถึงเพียงนี้?” “นี่เป็นการตัดสินใจที่หลักแหลมอย่างยิ่งต่างหาก” เหอซู่หันกลับมามองหวางโฮ่วอย่างเย็นชา “เหอเสียไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอก สมบัติซึ่งล้ำค่าที่สุดของเขาล้วนแต่อยู่ภายในตัวเขาเองทั้งสิ้น ใต้หล้านี้ผู้ที่มีสมบัตินอกกายมีอยู่มากมาย ผู้ที่มีสมบัติในกายกลับมีน้อยยิ่ง ที่องค์หญิงเย่าเทียนเลือกเขาก็เพราะมองเห็นคุณค่าของสิ่งนี้นี่แหละ” หวางโฮ่วฟังออกถึงกระแสตำหนิของสวามี จึงก้มศีรษะลงอย่างกระดากกระเดื่อง กล่าวเบาๆ “ต้าหวางทรงหงุดหงิดใจ มิสู้ให้เฉินเชี่ย(๗)ดีดพิณเพื่อต้าหวางสักเพลงนะเพคะ” “ไม่ต้องแล้ว” เหอซู่ยืนอยู่นอกหน้าต่าง มองหาทิศทางซึ่งวังจิ้งอานหวางเคยตั้งอยู่ พึมพำเบาๆ “กั่วเหรินทำสิ่งใดผิดไปหรือไม่? สองพิณแห่งกุยเล่อซึ่งเลื่องลือนามไปทั่วหล้าจึงต่างมิได้เป็นของกุยเล่ออีกต่อไป” ครั้งนั้นที่หยางเฟิ่งหนีจากไป ก็เป็นเพราะหวางโฮ่วฟังคำเพ็ดทูลใส่ความ จึงคิดที่จะลงโทษนางนั่นเอง ครั้นได้ยินสวามีเอ่ยขึ้นมาดังนี้ หวางโฮ่วก็ใจสั่นสะท้าน กล่าวเบาๆ “นี่เป็นความผิดจากความโง่เขลาของเฉินเชี่ย เฉินเชี่ยยินดีรับโทษทัณฑ์เพคะ” ยกชายกระโปรงขึ้น คุกเข่าก้มหน้าลงอย่างขลาดกลัว เหอซู่นิ่งเงียบงันอยู่เนิ่นนาน แล้วราวกับคิดอะไรขึ้นได้ จึงหัวเราะออกมาเบาๆ “หวางโฮ่วรีบลุกขึ้นเถิด” ชายหนุ่มหันกายมาประคองหวางโฮ่วให้ลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนโยน แล้วกล่าวอย่างยินดี “แม้หยางเฟิ่งจะมีฝีมือดีดพิณเลิศล้ำเหนือใคร ก็เป็นเพียงสตรีที่ถูกเลี้ยงเอาไว้ในตำหนักในนางหนึ่งเท่านั้น หากเอ่ยถึงความรอบรู้และความเจ้าปัญญา นางยังห่างไกลจากป๋ายพิงถิงมากนัก กั่วเหรินเสียหยางเฟิ่งไปนั้นช่างเถิด แต่เหอเสียกลับยอมละทิ้งป๋ายพิงถิงเพียงเพื่อผลประโยชน์อันน้อยนิดตรงหน้านี่สิ ช่างเป็นการตัดสินใจที่มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะทำโดยแท้ ต่อไปเขาจะต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างใหญ่หลวงเพราะการนี้อย่างแน่นอน” หวางโฮ่วกล่าวอย่างกังขา “ป๋ายพิงถิงร้ายกาจถึงเพียงนี้จริงๆหรือเพคะ?” “หวางโฮ่วเคยเห็นป๋ายพิงถิงหรือไม่?” หวางโฮ่วนิ่งนึกอยู่ครู่หนึ่ง “นางมาที่วังน้อยครั้งมาก เฉินเชี่ยเคยเห็นเพียง 1-2 ครั้งเท่านั้น นางไม่ค่อยพูดจานัก หน้าตาจัดว่าธรรมดา” “แม้ป๋ายพิงถิงจะไม่ใช่หญิงงาม แต่นางมีเสน่ห์อีกแบบหนึ่งซึ่งทำให้อยากจะรั้งนางไว้ข้างกาย และครอบครองนางไปตลอดกาล” เหอซู่มองภรรยาของตน ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม “ใต้หล้านี้สตรีที่อาศัยรูปโฉมทำให้บุรุษหวั่นไหวใจคิดร่วมภิรมย์เพียงชั่วคืนนั้นมีอยู่มากมาย หากแต่สตรีที่สามารถทำให้บุรุษเกิดความคิดอยากอยู่ร่วมไปชั่วชีวิตนั้น...มีสักกี่นางกัน?” “เหอเสียก็ทอดทิ้งนางไปแล้วอย่างไรเล่ามิใช่หรือเพคะ?” “เหอเสียจะต้องนึกเสียใจอย่างแน่นอน ไม่แน่ว่าตอนนี้เขาอาจจะนึกเสียใจไปแล้วก็เป็นได้ แต่นึกเสียใจแล้วจะมีประโยชน์ใด?” เหอซู่หรี่ตาลง ประกายเย็นเยียบวาบผ่านส่วนลึกของดวงตา “กั่วเหรินไม่มีทางยอมปล่อยให้เขาได้ป๋ายพิงถิงกลับคืนไปอย่างง่ายดายแน่” <>::<>::<> ๔. หลวนเฟิ่ง (luanfeng) เป็นคำเปรียบเปรยหมายถึงสามีภรรยา  หลวน หมายถึงนกจำพวกหงส์(นกในตำนานของจีน)ชนิดหนึ่ง; เฟิ่ง หมายถึง หงสา นกในตำนานของจีน ๕. ผลไม้แดงแห้ง (หงกั่วกาน : hongguogan) ผลไม้แดง หรือ หงกั่ว คืออีกชื่อหนึ่งของผลซานจา (shanzha) การนำผลซานจามาตากแห้ง จะต้องฝานเป็นชิ้นๆ แล้วค่อยนำมาตาก  ผลซานจามีขนาดประมาณผลแห้ว เปลือกสีแดงบางมากจนรับประทานได้เหมือนอย่างเปลือกชมพู่ม่าเหมี่ยว เนื้อสีขาว มีรสเปรี้ยวมาก คนไทยมักรู้จักผลไม้ชนิดนี้ในรูปแบบนำมากวน หลังจากกวนแล้วจะมีรสเปรี้ยวๆ หวานๆ เนื้อจะมีสีแดงคล้ำและค่อนข้างแข็ง ๖. เฉิน (chen) คำเรียกตัวเองของขุนนางเวลาพูดกับต้าหวาง ฮ่องเต้ หรือราชนิกุลชั้นสูง ๗. เฉินเชี่ย (chenqie) เป็นคำเรียกตัวเองของขุนนางหญิงระดับสูง หรือก็คือเหล่าผู้หญิงในตำหนักใน ตั้งแต่หวางโฮ่วลงไปจนถึงพระสนม, เจ้าจอม ที่เป็นภรรยาของต้าหวางหรือฮ่องเต้ทั้งหลาย; เฉิน คือคำเรียกตัวเองของขุนนางเวลาพูดกับฮ่องเต้ หรือราชนิกุลชั้นสูง; เชี่ย คือคำเรียกตัวเองอย่างถ่อมตัวของสตรีจีนโบราณทั่วๆ ไป จากคุณ : Linmou - [ 11 มี.ค. 52 06:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังอาหาร เหอซู่รั้งอยู่ในตำหนักสะสางงานราชการ ส่วนหวางโฮ่วขอตัวจากไป ครั้นเลี้ยวเข้าสู่ระเบียงด้านข้างตำหนักอันเป็นมุมลับตา หวางโฮ่วก็ชะงักเท้า แล้วใช้แขนเสื้อลอบเช็ดน้ำตา เฉิ่งเสียง แม่นมของหวางโฮ่วซึ่งเดินติดตามหลังมาเห็นเข้า ก็กล่าวถามอย่างตกใจ “หวางโฮ่วเป็นอะไรไปเพคะ?” “ต้าหวางหวั่นไหวใจแล้ว” “ผู้ใดกันเพคะ?” “ป๋ายพิงถิงแห่งวังจิ้งอานหวาง” แม่นมเฉิ่งเสียงนิ่งเงียบงันไปชั่วอึดใจ เมื่อวันที่ต้าหวางออกคำสั่งกวาดล้างวังจิ้งอานหวางและออกราชโองการลับเรียกตัวเหอเสียกับป๋ายพิงถิงเข้ามาในวังหลวงนั้น ต้าหวางเคยกำชับอย่างเข้มงวดว่า หากคนในวังจิ้งอานหวางก่อความวุ่นวาย สามารถประหารฆ่าได้ทันทีทุกคน มีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ยกเว้น มีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ต้องจับเป็นให้จงได้ ห้ามทำอันตรายใดๆโดยเด็ดขาด ป๋ายพิงถิงแห่งวังจิ้งอานหวาง... <>::<>::<> ห้องหอเทียนมงคล สาดส่องจนนวลแก้มเจ้าสาวผู้บอบบางแดงระเรื่อ แพรแดงคลุมศีรษะพลิ้วร่วงลงอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาหงส์ช้อนขึ้นมอง เงาร่างงามสง่าปรากฏแก่สายตา คุณชายอันดับหนึ่งแห่งสี่แคว้น เสี่ยวจิ้งอานหวางผู้เรืองนามสะท้านแผ่นดิน ได้ยืนอยู่ต่อหน้านาง “องค์หญิง” “พระชามาดา” ต่างเรียกขานแผ่วจางยิ่งกว่าเสียงกระซิบ เพียงสายตาสานสบ หัวใจก็โลดแรงสุดระงับ เหอเสียปลดดอกไม้ผ้าไหมสีแดงดอกใหญ่บนหน้าอกลง(๘) สองมือช่วยถอดมงกุฎหงส์ออกจากศีรษะขององค์หญิงเย่าเทียน ทอดถอนใจแล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “นึกไม่ถึงเลยว่าเหอเสียระเหเร่ร่อนไปทั่วแผ่นดินโดยไม่มีผู้ใดยินยอมรับตัวไว้ จะกลับโชคดีถึงเพียงนี้ที่ได้รับการให้ความสำคัญจากองค์หญิง สวรรค์ช่างเมตตาข้าไม่ใช่น้อยเลยจริงๆ” เอ่ยจบก็หุบยิ้ม พินิจมองดวงหน้าเรียบสงบของเย่าเทียน กล่าวอย่างอ่อนโยน “องค์หญิงเหมือนมีความในใจ กำลังนึกกังวลสิ่งใดอยู่ใช่หรือไม่?” เย่าเทียนคลี่ยิ้มเก้อๆ เอ่ยตอบว่า “ข้าเพียงแต่กำลังนึกว่า หากวังจิ้งอานหวางมิได้เผชิญเหตุเปลี่ยนแปลง เย่าเทียนจะยังคงมีบุญวาสนาได้แต่งงานเป็นภรรยาของฟูจวินหรือไม่” นัยน์ตาทอประกายไหววูบ เลื่อนมาจับยังผ้าม่านซึ่งห้อยระอยู่ริมเตียง ถอนหายใจแผ่วเบา “คืนเข้าหอใต้เทียนมงคล ผู้ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าและจะร่วมเคียงข้างข้าไปตราบชั่วชีวิต คือบุรุษที่ถึงพร้อมทั้งบุ๋นและบู๊ เก่งกาจห้าวหาญเป็นเอกในแดนดิน เหตุการณ์ในยามนี้ช่างงดงามดั่งความฝัน จนอดนึกกลัวอยู่บ้างไม่ได้ว่านี่เป็นเพียงความฝันอันแสนหวานเท่านั้น” เหอเสียขมวดคิ้ว “ไยองค์หญิงจึงกล่าวเช่นนี้เล่า หรือว่าท่านไม่เชื่อใจในตัวข้า?” “โอ๊ะ ข้าพลั้งปากไปเสียแล้ว” หญิงสาวเบือนหน้ากลับมายิ้มหวานให้ชายหนุ่ม “หากมิใช่เพราะเชื่อในตัวฟูจวิน ข้ามีหรือจะเอ่ยคำสาบานว่าจะอยู่เคียงคู่ท่านไปตราบชั่วชีวิตออกมาต่อหน้าเหล่าขุนนางและพสกนิกร?” นัยน์ตาเจิดจ้าดั่งดวงดาวของเหอเสียจับจ้องเย่าเทียนแน่วนิ่ง ประหนึ่งบึงน้ำลึกอันเปี่ยมมนต์เสน่ห์ และแทบจะดึงดูดเย่าเทียนให้จมดิ่งลงสู่ส่วนลึกอันไร้ขอบเขตของบึงนั้น ชายหนุ่มคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าหญิงสาว กุมสองมืออ่อนนุ่มของนางไว้ด้วยหัวใจอันลึกล้ำ แหงนหน้าขึ้นกล่าวว่า “องค์หญิงโปรดวางใจเถิด ชั่วชีวิตนี้เหอเสียจะไม่มีทางทำให้องค์หญิงต้องผิดหวังอย่างแน่นอน เหอเสียขอสาบานต่อสวรรค์ไว้ ณ ที่นี้ว่า สักวันหนึ่งข้าจะทำให้องค์หญิงได้เป็นสตรีผู้สูงศักดิ์ที่สุดในแผ่นดินให้จงได้ ข้าจะสวมมงกุฎราชินีแห่งสี่แคว้นแก่องค์หญิงด้วยมือของข้าเอง” นัยน์ตาหญิงสาวทอประกายพราวระยับในบัดดล กล่าวอย่างยินดี “ฟูจวินมีปณิธาณยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้จริงๆหรือ?” เหอเสียหัวเราะดังกังวาน “ชีวิตคนสั้นรันทด หากไม่สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่ ไยมิผิดต่อบิดามารดาที่ให้กำเนิดเลี้ยงดูข้ามา?” องค์หญิงเย่าเทียนได้ยินกระแสมั่นใจและฮึกหาญอย่างเปี่ยมล้นจากเสียงหัวเราะของสวามี ก็ลอบนึกยินดีอยู่ในใจ เอ่ยเสียงนุ่ม “ฟูจวินดูจะมั่นใจเป็นอย่างยิ่ง คิดว่าในใจคงจะมีแผนการรวมสี่แคว้นเป็นหนึ่งเดียวอยู่แล้วกระมัง” เหอเสียชะงักเสียงหัวเราะ นิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ ค่อยตอบว่า “เรื่องแรกสุดที่ต้องกระทำ แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นทำให้ศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดในชีวิตของข้าไม่อาจทุ่มเทกำลังเพื่อราชวงศ์ตงหลินอีกต่อไป” องค์หญิงเย่าเทียนบริหารราชการแผ่นดินมาเป็นเวลานาน จึงทราบเรื่องของเหล่าผู้มีอิทธิพลอำนาจในแต่ละแคว้นกระจ่างดุจนิ้วบนฝ่ามือ และสอดคำขึ้นในทันทีว่า “ฉูเป่ยเจี๋ยได้เร้นกายในป่าเขา ไม่ถามไถ่กิจการบ้านเมืองไปแล้ว แต่หากตงหลินประสบวิกฤตภัย เขาจะต้องออกจากการเร้นกายมาช่วยอย่างแน่นอน ฟูจวินมีวิธีการใดที่จะสามารถสะบั้นความผูกพันทางสายเลือดระหว่างฉูเป่ยเจี๋ยกับราชวงศ์ตงหลินกระนั้นหรือ?” เหอเสียนึกชมในใจว่าสตรีผู้นี้ช่างเฉลียวฉลาดนักที่เข้าใจสภาพการณ์ภายในแคว้นทั้งสี่อย่างกระจ่าง จึงมองนางอย่างชื่นชม ก่อนจะโอบเอวบอบบางดั่งกิ่งหลิวประคองให้ลุกขึ้นยืน ทอดตามองไปยังดวงจันทร์ที่นอกหน้าต่างด้วยกัน “ภายใต้สถานการณ์แบบหนึ่ง ฉูเป่ยเจี๋ยจะแตกร้าวกับราชวงศ์ตงหลินไปตลอดกาล แม้ว่าราชวงศ์ตงหลินจะเกิดวิกฤตภัย เขาก็จะยืนดูอยู่เฉยๆโดยไม่ยื่นมือเข้าช่วย” องค์หญิงเย่าเทียนขมวดคิ้วนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก็ส่ายศีรษะ “ข้านึกไม่ออกจริงๆว่าภายใต้สถานการณ์เช่นไร ฉูเป่ยเจี๋ยจึงจะทอดทิ้งวงศ์ตระกูลของตัวเอง?” นัยน์ตาทอประกายฉลาดเฉลียวมองมายังเหอเสียอย่างขอคำตอบ ดวงหน้าสง่างามคมคายของชายหนุ่มปรากฏประกายลังเลวาบขึ้น ตามองดวงจันทร์บนท้องฟ้า นิ่งเหม่ออยู่ชั่วอึดใจ แล้วเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาว จึงระบายลมหายใจยาว แล้วกล่าวเสียงหนัก “นั่นคือ...เมื่อราชวงศ์ตงหลินทำให้ฉูเป่ยเจี๋ยต้องสูญเสียสตรีซึ่งเขารักมากที่สุดไปตลอดกาล” “สตรีซึ่งฉูเป่ยเจี๋ยรักมากที่สุด?” “นางมีชื่อว่า......” ริมฝีปากเหอเสียดั่งหนักอึ้งถึงพันจิน ฝืนใจขยับปาก เปล่งนามอันคุ้นเคยยิ่งออกมา “......ป๋ายพิงถิง” องค์หญิงเย่าเทียนตกตะลึง เม้มปากแน่นทันที พิงถิง...ป๋ายพิงถิง ผู้ดูแลวังจิ้งอานหวางที่แท้จริง สาวใช้ซึ่งสนิทชิดเชื้อกับเหอเสียมากที่สุด ป๋ายพิงถิงซึ่งเล่าลือกันว่า...คือผู้ทำให้เกิดสัญญาระหว่างตงหลินกับกุยเล่อว่าจะไม่รุกรานซึ่งกันและกันเป็นเวลาห้าปี ป๋ายพิงถิงซึ่งเล่าลือกันว่า...คือผู้วางยาพิษสังหารองค์ชายน้อยทั้งสองของตงหลินหวาง และช่วยให้เป่ยม่อพ้นจากวิกฤตภัย ป๋ายพิงถิงซึ่งเล่าลือกันว่า...กำลังถูกฉูเป่ยเจี๋ยกักตัวเอาไว้ด้วยความเคียดแค้น นางเป็นสตรีเช่นใดกันหนอ? <>::<>::<>::<>::<>::<> ๘. ในพิธีแต่งงานตามประเพณีดั้งเดิมของจีน เจ้าบ่าวจะติดดอกไม้ทำจากผ้าสีแดงดอกใหญ่เอาไว้ที่หน้าอกในลักษณะมีสายให้สะพายไขว้  โดยดอกไม้จะอยู่ตรงตำแหน่งหน้าอกพอดี จากคุณ : Linmou - [ 11 มี.ค. 52 06:21:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว้าว เล่ม 2 ตัวละครมาอีกเพียบเลยค่ะ :) เสียแรง ตอนแรกๆ แอบเชียร์เหอเสีย ว้า .. จากคุณ : scottie - [ 12 มี.ค. 52 00:49:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แหะๆ ช่วยไม่ได้ล่ะนะคะ ก็เขาไม่ใช่พระเอกนี่นา ^^" จากคุณ : Linmou - [ 13 มี.ค. 52 04:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มีความรู้สึกเริ่มลงแดงอยากอ่านต่อ..... เฮ้อ แต่ไม่ได้อยู่ที่ไทย...ถ้าเรากลับไปตอนกันยา หนังสือคงออกครบแล้ว แต่มันจะยังมีขายอยู่ป่าวหว่า??? ปล. นั่ง search ใน google เห็นหน้าปกทั้งแล้วเล่มแล้วคา แจ่มมากก!! จากคุณ : house - [ 15 มี.ค. 52 09:52:42 A:71.93.175.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยังมีวางขายอยู่แน่นอนค่ะ หรือถ้าหาซื้อตามร้านหนังสือไม่ได้ สั่งซื้อจาก สนพ.ก็ได้ค่ะ ลด 10% และห่อกันกระแทกอย่างดี ไม่เลือกหนังสือเล่มเยินๆ ให้ด้วยค่ะ ^^ http://www.sorcererwar.com/book_info.php?book_id=14 เล่ม 1 ราคาปก 240 บาท   http://www.pc-bookclub.com/more_book.php?product_id=241 เล่ม 2 ราคาปก 240 บาท   http://www.pc-bookclub.com/more_book.php?product_id=249 เล่ม 3 ราคาปก 240 บาท   http://www.pc-bookclub.com/more_book.php?product_id=255 จากคุณ : Linmou - [ 15 มี.ค. 52 10:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอเค คา งั้น เอาไว้กลับไทยแล้วค่อยไปซื้อละกันนะ บ้านเห็นเค้าขายหนังสือเรื่องนี้ online เล่ม ตั้ง $15 เหรียญ คิดว่ายังไม่รวมค่าส่งเลยอ่ะ เอาไว้กลับไทยแล้วค่อยไปขนนะคา แบบว่าอยากรู้อ่ะคาว่าเรื่องอื่นที่พี่แปลใน dek-d จะได้ตีพิพม์เป็นเล่มหรือ ป่าวค่ะ จิงๆๆก็สนใจเรืองศึกจอมขมังเวท์?ด้วยคา ที่พี่บอกว่าต้องจองก่อนพิมพ์อ่ะคา แบบว่าไม่เคยอ่านเรื่องนั้นมาก่อนเลย เห็นน่าสนใจดีคาก็เลยว่าจะซื้อเก็บไว้อ่าน ถ้าพี่พิมพ์เพิ่มอีกเล่มนึงแล้วค่อย จ่ายตังให้ตอนกันยาได้ไหมค่ะ หรือว่ายังไงก็บอกด้วยกันนะค่ะ จากคุณ : House - [ 17 มี.ค. 52 08:46:23 A:169.235.63.191 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องที่พี่แปลลงเว็บเด็กดีหมายถึงได้ทำการขอลิขสิทธิ์เรียบร้อยแล้วทั้งนั้นค่ะ ที่เอามาลงให้อ่านก่อนถือเป็นการโปรโมทนิยายให้ลองอ่านก่อนซื้อเท่านั้น ^^ ศึกจอมขมังเวทพี่เขียนเองค่ะ ไม่ใช่เรื่องแปล และมีปัญหาหลายๆ เรื่องในขั้นตอนการผลิต ดังนั้นจึงแตกต่างจากเรื่องอื่นๆ ค่ะ พี่ว่ากว่าพี่จะแก้ไขและพิมพ์เสร็จ มันอาจจะเลยกันยาไปแล้วก็ได้นะน้อง ไม่ต้องกลัวหรอก ^^" จากคุณ : Linmou - [ 20 มี.ค. 52 04:19:13 ]