ความคิดเห็นที่ 1 ความโศกเศร้าจากการสูญเสีย                                               (Grief and Bereavement)          Grief  กับ Bereavement สองคำนี้ต่างกันยังไง  ? ... ในภาษาไทยเอง ยังไม่มีศัพท์เฉพาะสำหรับคำสองคำนี้ แต่ในทางจิตวิทยาแล้ว สองคำนี้ต่างกันดัง นี้ Grief คือ ความรู้สึก (feeling) ที่เกิดขึ้นจากการเสียชีวิตของคนที่รัก Bereavement คือ ช่วงเวลาที่มีอาการที่เกิดขึ้นจากการสูญเสียใครบางคน                                           Grief Process                            ระยะของการโศกเศร้าจากการสูญเสีย โดยแบ่งคร่าว ๆ เราพบว่าคนที่สูญเสียคนที่รักไปจะประสบกับระยะต่าง ๆ ตาม ลำดับดังนี้ 1. ระยะช็อค ปฏิเสธความจริง ไม่เชื่อ (shock, disbelief, denial) 2. ระยะที่ประสบความเจ็บปวดและแยกตัวจากสังคม (acute discomfort and social withdrawal) 3. ระยะคลี่คลาย (reorganization, resolution) แต่ละระยะรายละเอียดเป็นยังไงนั้นเราลองมาดูศึกษาเปรียบเทียบกับในภาพยนตร์นะครับ 1. ระยะช็อค ปฏิเสธความจริง ไม่เชื่อ (shock, disbelief, denial)         ในช่วงแรกสุดของการที่คนเราต้องรับรู้ว่าคนที่เรารักจากไปแล้ว ปฏิกิริยา แรกที่มักจะเกิดคือการตกใจ ช็อค การไม่ยอมรับความจริง ไม่เชื่อว่าคนที่เรารัก นั้นได้จากไปแล้ว การปฏิเสธความจริงนั้นแสดงออกได้หลายลักษณะ บางคน อาจเห็นได้ชัดเจนจากคำพูด เช่น ; ไม่จริง ;เขายังไม่ตาย ;ฉันไม่เชื่อหรอก& .... อะไรทำนองนี้  แต่บางคนอาจจะมีลักษณะปฏิเสธความจริงที่แสดงออกเห็น ได้จากการกระทำ  เช่นที่ฮอลลี่เป็น  การปฏิเสธความจริงของเธอจะเห็นได้จาก การที่บางคืนเธอยังเผลอนอนพูดกับเจอร์รี่อยู่  ยังรู้สึกว่าเหมือนมีเขาคอย นอนกอดเธออยู่ข้าง ๆ ไม่ต่างจากเดิม  ยังเก็บสิ่งของข้าวของ ของเขาไว้เหมือน เดิมทุกอย่างไม่ว่าจะเสื้อผ้าหรือของใช้อื่น ๆ ของเขา (เพราะถ้าเรารู้ว่าคน ๆ หนึ่ง ไม่มีวันกลับมาแล้ว ยอมรับว่าเขาจากไปตลอดกาลแล้ว เราไม่น่าที่จะเก็บสิ่งของ เหล่านี้ไว้เหมือนเดิม )  เวลาชงกาแฟเธอยังหยิบแก้วสองแก้วเหมือนกับว่าเขายัง มีชีวิตอยู่  เขายังอยู่กับเธอ ไม่ได้จากไปไหน  สิ่งเหล่านี้แสดงออกให้เห็นว่าใน ขณะนั้นเธอยังไม่สามารถยอมรับความจริงได้เลยว่า เขาไม่อยู่แล้ว          ระยะนี้มักเป็นไม่นาน บางคนอาจจะแค่ไม่กี่นาทีหรือไม่มีเลย  ในบางคน ระยะนี้อาจจะกินเวลานานหลาย ๆ วันก็ได้  ระยะแรกกับระยะที่สองนั้นในบางคน อาจจะผสมกันหรือสลับกลับไปมาในสองระยะนี้ได้ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 52 10:06:18 จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 11 มี.ค. 52 10:05:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 2. ระยะที่ประสบความเจ็บปวดและแยกตัวจากสังคม (acute discomfort and social withdrawal)         แน่นอนว่าเมื่อคนที่เรารักได้จากไป เราย่อมจะมีความรู้สึกเจ็บปวด รู้สึก เศร้า บางคนอาจรู้สึกโกรธ  รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีใคร หลายคนมีอาการเบื่ออาหาร นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย หมกหมุ่นกับคนที่ตายไป บางคนหมดกำลังใจ (Amotivation) ไม่อยากจะทำอะไร (loss of interest) ซึ่งอาการเหล่านี้จะ คล้าย ๆ กับอาการซึมเศร้า          ฮอลลี่เองก็เป็นเช่นนี้ เราจะเห็นว่า เธอนั้นไม่อาจทำใจได้เลยกับการสูญ เสียเจอร์รี่ไป  คืนแรกเธอได้แต่นอนกดฟังเสียงโทรศัพท์ฝากข้อความที่เจอร์รี่ เป็นคนอัดไว้ซ้ำ ๆ ทั้งน้ำตา   เธอหมกตัวอยู่แต่ในห้อง   ไม่ออกไปไหน  ไม่ไป หาเพื่อน ไม่พูดกับใคร  ใครชวนไปเที่ยวก็ไม่ไป  ไม่อยากไปทำงาน  แม้เพื่อน จะแต่งงานเธอก็ยังสามารถรู้สึกดีใจไปกับเพื่อนของเธอได้  เธอนอนฝันร้าย บ่อย ๆ  นอนไม่หลับ  ห้องก็ไม่จัด  จานข้าวไม่ล้าง ปล่อยข้าวของกองระเน ระนาดไปหมดทั่วห้อง         ระยะนี้โดยทั่วไปมักใช้เวลาเป็นอาทิตย์  จนถึงสองสามเดือนก็จะดีขึ้น          แต่ในเรื่องนั้น เราจะพบว่าอาการโศกเศร้าจากการสูญเสียของฮอลลี่นั้น เป็นมากกว่าปกติ หรือที่ศัพท์แพทย์เรียกว่า Pathological grief (หรือ uncomplicated grief)          โดยทั่วไปแล้วอาการโศกเศร้าจากการสูญเสียที่เป็นปกติ อาจจะมี ลักษณะอาการคล้าย ๆ กับอาการโรคซึมเศร้าได้  แต่ที่ต่างจากโรคซึมเศร้าคือ อาการเหล่านั้น (กินไม่ได้ นอนไม่หลับ เศร้า ไม่อยากทำอะไร  ไม่มีสมาธิ ฯ)   ไม่ควรมีติดต่อกันเกินกว่าสองเดือน แต่ฮอลลี่นั้น เธอมีอาการเหล่านี้ติดกัน หลาย ๆ เดือนจนเกือบเป็นปี และเธอเป็นมากขนาดที่ไม่สามารถไปทำงานได้ เลย  เธอหมกมุ่นมีอารมณ์เศร้าอยู่ตลอดเวลา ใช้เวลาส่วนใหญ่จมอยู่แต่กับบ้าน ไม่สังคมกับใคร จนชีวิตไม่สามารถดำเนินต่อไปได้  ซึ่งอาการเหล่านี้ คืออาการ ของ Pathological grief          ความโศกเศร้าที่พบมากกว่าปกติ นั้นมักเกิดเมื่อ การเสียชีวิตนั้นเกิด อย่างกระทันหัน  คนที่เสียชีวิตเป็นคนที่สนิทกับมาก เป็นคนสำคัญ  อยู่ด้วยกัน เพียงสองคน (เหมือนเช่นที่ฮอลลี่เป็น)  หรือ  ผู้ที่เหลืออยู่มีความรู้สึกทั้งรักทั้ง เกลียด (ambivalent)  ต่อคนที่เสียชีวิตไป ก็เป็นอีกอันหนึ่งที่อาจทำให้เกิด ความโศกเศร้าที่นานและมากกว่าปกติได้          ในกรณีของฮอลลี่นั้น หากเรามามองกันว่า อะไรที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอ รับกับการสูญเสียเจอร์รี่ไม่ได้จนเกิดเป็น pathological grief นั้น คงเป็นเพราะ ในตอนที่เธอยังเด็กอายุ 14  ปี พ่อของเธอได้ทิ้งแม่และเธอไป  เหตุการณ์นั้น สร้างความกระทบกระเทือนใจเธอเป็นอย่างมาก  เพราะเป็นการสูญเสียบุคคล สำคัญในชีวิต จากที่อยู่มาเป็นครอบครัวมาตลอด จู่ ๆ เธอก็เหมือนกลายเป็นคน ที่ไม่มีพ่อ มีแต่แม่เท่านั้น จนทำให้ก่อนหน้านี้เธอไม่คิดจะแต่งงานกับผู้ชายคน ไหนเด็ดขาด  แต่ก็มาเปลี่ยนใจเมื่อได้พบกับเจอร์รี่ที่เป็นเหมือนรักแท้สำหรับ เธอ  แต่สุดท้ายเขาก็กลับจากไปก่อนเวลาอีก ... การสูญเสียชายผู้เป็นคน สำคัญของชีวิตไปซ้ำ ๆ ยิ่งไปตอกย้ำกับอดีตครอบครัวของเธอที่พ่อจากไป  คง เป็นเหตุที่ทำให้เธอมีอาการโศกเศร้าจากการสูญเสียที่มากกว่าปกติ ประกอบกับ คงเพราะเธออยู่กับสามีลำพังกันเพียงสองคนมานาน ทำให้เวลาที่ต้องอยู่เพียง ลำพังคนเดียว  เธอจึงปรับตัวไม่ได้และไม่หายจากความโศกเศร้าซะที ปกตินานแค่ไหนควรจะหายเศร้า ?         ที่จริงไม่มีกำหนดแน่ชัด ขึ้นอยู่กับแต่ละวัฒนธรรม ในสังคมตะวันตกเอง พบว่าภายหลังจากการเสียชีวิตของคนรักนั้น 2-3 อาทิตย์ ควรที่จะกลับไปทำงานได้ 2-4 เดือน ชีวิตควรจะสมดุล สามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ 6-12 เดือน ควรที่จะสามารถเปิดรับความสัมพันธ์ หรือความรักใหม่ ๆ ได้ จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 11 มี.ค. 52 10:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กลับมาดูในภาพยนตร์ต่อ          ฮอลลี่มีอาการโศกเศร้าจากการสูญเสียมาตลอดเป็นเวลาหลายเดือน   จนวันเกิดครบรอบอายุ 30 ปี เมื่อแม่ พี่น้องและเพื่อน ๆ ของเธอมาเยี่ยมที่บ้าน และจัดงานวันเกิดให้  ในงานวันเกิดเธอต้องแปลกใจอย่างที่สุด เมื่อเธอได้รับ เค้กที่ลงชื่อบนหน้าเค้กว่า “จากที่รัก”  พร้อมกับเทปที่อัดเสียงของเจอร์รี่ไว้   ใน เทปเขาบอกว่า พรุ่งนี้จะมีจดหมายส่งมาให้เธอ และจะมีจดหมายมาหาเธออีก เรื่อย ๆ  โดยเขาขอให้เธอทำตามสิ่งที่จดหมายนั้นเขียนไว้          สิ่งแรกที่เขาขอให้ฮอลลี่ทำคือ  ให้เธอเข้าไปแต่งตัวให้สวย ๆ  และออก จากห้องไปเที่ยว ไปหาความสนุกกับเหล่าเพื่อนสาวของเธอคืนนี้ทันที         เช้าวันต่อมาหลังจากสร่างเมาจากการดื่มเที่ยวเมื่อคืน  ฮอลลี่ได้รับ จดหมายอีกฉบับหนึ่ง  ครั้งนี้บอกให้เธอไปซื้อโคมไฟมาตั้งโต๊ะ และไปหาซื้อชุด สวย ๆ มาเก็บไว้ เพื่อแผนการขั้นต่อไปของเขาในอนาคต   ตัวฮอลลี่เองนั้นดีใจ อย่างมากที่ได้จดหมายจากเจอร์รี่  เธอดูมีชีวิตชีวาทุกครั้งที่ได้รับจดหมาย และ ยอมทำตามอย่างไม่ขัดข้อง  แม้บางครั้งเธอเองก็ดูจะงง ๆ ซื้อโคมไฟ กันชุด พวกนี้มาทำไมเนี่ย ???~         เดือนต่อมาเธอได้รับจดหมายอีกฉบับ คราวนี้บอกให้ไปร้านคาราโอเกะ   ซึ่งร้านคาราโอเกะนี้เป็นที่ ๆ ทั้งสองเคยไปด้วยกัน  เคยร้องเพลงบนเวทีกันมา แล้ว เรียกว่ามีความหลังฝังใจด้วยกันมาก่อน   การที่จะต้องไปร้องเพลงในที่ ๆ เคยไปด้วยกัน  เพลงที่เคยร้องกันสองคน   แต่คราวนี้กลับต้องไปเพียงลำพัง และร้องคนเดียวโดยที่”เขา”คนนั้นไม่ได้อยู่ฟังย่อมเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดและ เศร้าใจเป็นอย่างยิ่ง  แต่สุดท้ายเธอก็สามารถทำได้และร้องเพลงจนจบ เพียง เพื่อทำตามที่เขาขอให้ทำ          ถัดมาเธอได้รับจดหมายอีกฉบับคราวนี้มาพร้อมกับเสื้อผ้าให้เธอ  ใน จดหมายฉบับนี้บอกให้เธอเอาเสื้อผ้าของเขาทั้งหมดไปทิ้งซะ ไม่ต้องเก็บไว้ให้ รกห้อง รวมทั้งของอื่น ๆ ด้วย ... แน่นอนว่าเธอทำใจไม่ได้เลย ในการทิ้งของที่ ครั้งหนึ่งเคยเป็นของ ๆ “เรา”  ของเธอกับเขา  เธอทำใจไม่ได้ (แต่ก็ยอมทำ ตาม) จนต้องขอร้องให้แดเนียลมาเป็นคนเก็บของ ๆ เจอร์รี่แทนเธอ         เวลาที่ผ่านไปอีกหลายเดือน ระหว่างนั้นเธอได้แต่เฝ้ารอจดหมายอย่างใจ จดใจจ่อ  จนเมื่อฤดูร้อนมาถึง ฮอลลี่ก็ได้รับจดหมายฉบับถัดไป  จดหมายฉบับนี้ เขาจัดทัวร์ให้เธอ และเดนิสกับชาลอนเพื่อนซี้ทั้งสอง ไปเที่ยวต่างประเทศด้วย กัน โดยเขาจัดทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว        แม่ของฮอลลี่เองไม่เห็นด้วยกับการที่เจอร์รี่ทำแบบนี้  เธอกลัวว่าจดหมาย เหล่านี้จะยิ่งทำให้เธอทำใจไม่ได้ ทำให้เธอมัวแต่ยึดติดกับเขาที่เป็นอดีต จนไม่ ยอมก้าวเดินต่อไปข้างหน้า  เธอกลัวว่าฮอลลี่จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่คนเดียวได้ โดยไม่มีเจอร์รี่         เจอร์รี่ส่งเธอไปเที่ยวไอร์แลนด์ เมื่อเธอไปถึงที่พัก เธอก็พบจดหมายอีก หนึ่งฉบับ จดหมายนั้นบอกให้เธอไปเที่ยวผับเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่นั่น  และที่ผับนั้น เอง เธอได้พบกับนักร้องหนุ่ม วิลเลี่ยม หนุ่มแสนเท่ หน้าตาดีคนหนึ่ง และนั่นเป็น ครั้งแรกหลังจากเจอร์รี่ตาย ที่เธอไปเที่ยวและได้คุยกับผู้ชายคนอื่น ๆ บ้าง   แต่ เธอก็ต้องตกใจเพราะเพลงที่เขาเล่นบนเวทีนั้นเป็นเพลงเดียวกับที่เจอร์รี่ร้องจีบ เธอครั้งแรกอีกด้วย  เธอตกใจ โกรธ และเสียใจมาก  เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขา ต้องทำสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ สิ่งที่เหมือนจะตอกย้ำความทรงจำให้นึกถึงเขา   จนทำ ให้เธอรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ด้วย         ที่ไอร์แลนด์เธอได้ไปเยี่ยมบ้านพ่อแม่ของเจอร์รี่ ที่เธอไม่ได้เจอมานาน   เพราะแต่เดิมที่แม่ของเจอร์รี่ไม่ได้ชอบเธอนัก   เหตุจากการที่ทั้งคู่รักกันและ แต่งงานตั้งแต่อายุ 19  และทำให้เจอร์รี่ตามไปอยู่กับฮอลลี่ที่แมนฮัตตัน และ นั่นเองทำให้ตอนแรกแม่ของเจอร์รี่รู้สึกว่าเธอเป็นคนพลักพลากลูกชายไปจาก เธอ   แต่เมื่อเธอไปเยี่ยม พ่อ แม่ของเจอร์รี่ครั้งนี้เธอได้พบว่าพ่อแม่ของเธอไม่ ได้เกลียดเธออีกต่อไปแล้ว  ตรงกันข้ามทั้งคู่รัก และยังอยากให้เธอมาเยี่ยม บ่อย ๆ แม้เธอจะไม่ใช่สายเลือดของพวกเขาก็ตาม         ที่นั่น แม่ของเจอร์รี่ได้ให้จดหมายอีกฉบับหนึ่ง จดหมายฉบับนี้เจอร์รี่เล่า เรื่องราวตอนที่เธอที่เธอกับเขาพบกันครั้งแรกในไอร์แลนด์   เขาสารภาพว่าเขา รักแรกพบเธอตั้งแต่ที่เจอกันตอนนั้นในอุธยานที่แสนสวยงาม  เขายังเล่าอีกว่า เพราะอะไรที่ทำให้เขาชอบเธอ และสุดท้ายเขาบอกให้เธอกลับไปตามหาสิ่งที่ เธอต้องการ  งานที่เธออยากจะทำ งานที่เป็นสิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุด โดยเขาจะ เป็นคนคอยช่วยเหลือแนะนำ        แม้จะได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ มาหลายวัน แต่เมื่อกลับมา เธอยังคงมี อารมณ์โศกเศร้าอยู่  แม้กระทั่งเมื่อเพื่อนสนิทเธอจะกำลังแต่งงาน  แต่เธอก็ไม่ สามารถที่จะรู้สึกยินดีไปกับเพื่อน ๆ ของเธอได้อย่างเต็มที่  เธอยังกลัวอีกว่าการ ที่เพื่อนคนหนึ่งท้อง อีกคนกำลังจะแต่งงานนั่นจะทำให้เธอจะถูกทอดทิ้งให้อยู่ คนเดียวอย่างเดี่ยวดาย   ความรู้สึกเหล่านี้ทำให้เธอไม่กล้าที่จะไปร่วมงาน  ไม่ ยอมรับโทรศัพท์จากเพื่อนๆ ไม่กล้าที่จะไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวตามที่เพื่อนขอร้อง         แต่ระหว่างที่เธอเก็บตัวอยู่ในห้อง วันหนึ่งเธอก็สังเกตเห็นรองเท้าที่เธอ ชอบซื้อมาสะสมไว้มากมาย เธอนึกถึงคำพูดของเจอร์รี่ (ที่ให้หาสิ่งที่เธอชอบ ทำ) นั่นทำให้เธอค้นพบสิ่งที่เธอถนัด  สิ่งที่เธอชอบ และสิ่งที่เธอทำได้แตกต่าง จากคนอื่นในโลก  นั่นคือการเป็นนักออกแบบรองเท้า       และต่อมาจดหมายฉบับสุดท้ายของเจอร์รี่ได้ส่งถึงเธอ  จากมือแม่ของเธอ เอง และเธอก็ได้รู้ว่า ที่จริงแล้วคนที่คอยส่งจดหมาย  จัดการซื้อของต่าง ๆ มา ให้เธอ  ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของแม่ของเธอเอง เ ธอทำเพราะเจอร์รี่ได้ขอเธอไว้ และในจดหมายฉบับสุดท้าย  เจอร์รี่ได้เขียนขอบคุณเธอที่มาเป็นคู่ชีวิตของเขา และได้บอกว่า “แต่ผมเป็นเพียงบท ๆ หนึ่งในชีวิตของคุณเท่านั้น และคุณจะยัง ต้องมีบทต่อ ๆ ไปอีก และสิ่งสำคัญที่สุดคือ อย่างกลัวที่จะรักใครอีกครั้ง ปล. ผมจะรักคุณตลอดไป”        ในที่สุดเธอเธอก็ยอมรับได้กับความจริง ยอมรับได้จากการสูญเสีญ เธอ รู้สึกว่า เจอร์รี่นั้นไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ เธออีกต่อไปแล้ว เขาได้จากไป  เขาจากไป จริง ๆ แล้ว และเธอได้รู้ว่าที่จริงแล้วการที่เจอร์รี่จากไป ไม่ได้แปลว่าเธออยู่ เพียงลำพังหรอก เธอยังเหลือแม่ เพื่อน ๆ พ่อแม่ของเจอร์รี่อยู่เคียงข้างเธอต่อ ไป จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 11 มี.ค. 52 10:12:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และระยะสุดท้าย 3. ระยะคลี่คลาย (reorganization, resolution)     จริง ๆ แล้วสิ่งที่เจอร์รี่ตั้งใจทำนั้น ไม่ใช่เป็นเพียงการตอกย้ำ ซ้ำเติมให้เธอ ยึดติดแต่เพียงอดีตแต่อย่างใด แต่ตรงกันข้าม เขาพยายามที่จะให้เธอคลาย ความโศกเศร้า เป็นการเยียวยารักษาจิตใจ เพื่อให้เธอสามารถก้าวเดินต่อไปใน ชีวิตได้ สิ่งที่สำคัญในระยะคลี่คลาย ของความมโศกเศร้าจากการสูญเสีย ก็คือผู้ที่ สูญเสียนั้นจะต้อง ยอมรับว่าคน ๆ นั้นได้เสียชีวิตไปแล้ว ได้จากไปแล้วจริง ๆ      เนื่องจากในระยะแรกนั้น ผู้ที่ประสบกับการสูญเสียหลายคนมีไม่ยอมรับ ความจริง ไม่ยอมรับว่าคน ๆ นั้นได้จากไปตลอดกาลแล้ว ดังนั้นสิ่งสำคัญสิ่งแรก คือการยอมรับว่าคน ๆ นั้นได้ตายไปแล้วจริง ๆ      ดังที่เราจะเห็นได้ในจดหมายแรก ๆ ของเจอร์รี่ ที่บอกให้เธอเอาของ ๆ เขา ไปทิ้ง   การที่เธอยังไม่ทิ้งของ ๆ เขานั้นเป็นการแสดงว่า เธอยังไม่ยอมรับการ สูญเสียอย่างแท้จริง เธอยังไม่ยอมรับว่าเขาไม่มีวันกลับมาอยู่อีก  ดังนั้นเธอไม่ ควรที่จะยึดติดกับของเหล่านั้นอีกต่อไป  การทิ้งของยังเป็นสัญลักษณ์หนึ่งที่ แสดงว่ายังไงซะเขาก็จะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว กลับไปทำงานต่อ  มีงานอดิเรก มีสังคมเหมือนแต่ก่อน      การที่ใครสักคนได้หยุดชีวิตไป นั้นไม่ได้แปลว่าคนที่เหลือจะต้องหยุดชีวิต ตามไปด้วย ผู้ที่อยู่รอดย่อมมีชีวิตของตัวเองต่อไป มีชีวิตทำงาน มีชีวิตกับเพื่อน ๆ กับครอบครัวพ่อแม่เหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็นมา ไม่ใช่แยกตัวลำพัง ไม่ยุ่งกับ ใคร ไม่ทำอะไรเหมือนอย่างที่ฮอลลี่เป็นในระยะแรก ๆ      ดังนั้นจดหมายฉบับแรกของเจอร์รี่จึงบอกให้ฮอลลี่นั้นแต่งตัวออกไปเที่ยว กับเพื่อน ๆ ของเธอเหมือนที่เธอเคยทำซะ  ไปหาซื้อชุดใหม่ ๆ สวย ๆ มาใส่ไป เที่ยวซะบ้าง (เพราะเดิมทีฮอลลี่เองก็เป็นนักช๊อปคนหนึ่ง) ยอมรับได้กับบทบาทใหม่ เช่น บทบาทที่ต้องเป็นแม่ม่ายดูแลลูกคนเดียว  หรือ เป็นพ่อม่ายที่ต้องอยู่คนเดียวเป็นต้น      แน่นอนว่าการที่เคยอยู่สองคนแล้วมาอยู่คนเดียวก็ต้องมีการปรับบทบาทกัน ใหม่ เช่นจากสามีที่ไม่เคยต้องทำงานบ้านเองเลย ภรรยาทำให้ตลอด เมื่อภรรยา เกิดจากไป ก็ต้องหัดเริ่มต้นทำงานบ้านเอง (หรือไม่งั้นก็ต้องจ้างคนมาทำ)  หรือ ตรงกันข้ามจากที่เวลามีปัญหาในบ้าน ภรรยาก็ให้สามีช่วยแก้ไขให้  เมื่อสามีจาก ไป ก็ต้องหัดเรียนรู้ที่จะแก้ไขด้วยตัวเอง เป็นต้น      กับฮอลลี่เอง ก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลง  คือเธอต้องหาเลี้ยงตัวเองให้ได้ จาก เดิมซึ่งเจอร์รี่มีส่วนช่วยเหลือในเรื่องรายได้ค่าใช้จ่าย บัดนี้เธอต้องหาให้พออยู่ ได้ด้วยตัวคนเดียว  ซึ่งในจดหมายเจอร์รี่เองก็ได้พยายามช่วยให้เธอค้นหาตัวเอง จนเจองานออกแบบรองเท้าที่เธอชอบและทำได้ดี สามารถระลึกถึงอดีตได้อย่างมีความสุข ยิ้มได้กับควาทรงจำดี ๆ ที่ผ่านมา      “เราไม่จำเป็นต้องลืมคนที่เรารักเพียงเพื่อให้ชีวิตดำเนินต่อไปได้” การที่จะผ่านพ้นความโศกเศร้าจากการสูญเสียนั้น ไม่ได้เกิดจากการพยายามลืม ใครสักคน เพราะเราคงไม่สามารถลืมคนที่เรารักได้อย่างแท้จริง หากพยายามที่ จะลืมแล้ว สักวันใดวันหนึ่งมันก็ย่อมผุดขึ้นมาอยู่ดี เมื่อใดที่นึกถึง เห็นรูป ได้ยิน ชื่อ  เมื่อนั้นความโศกเศร้าย่อมเกิดตามมา ....      การที่จะผ่านพ้นไปได้นั้น เกิดจากการที่เรายอมรับได้ในสิ่งที่เกิดขึ้น   มี ความทรงจำที่ดีต่อกัน มีภาพคนที่เรารักไว้ในใจ  แม้เขาจะไม่อยู่แล้วก็ตาม  และ ทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์ดี ๆ เหล่านั้นก็ยังสามารถทำให้เรายิ้มได้อย่างมีความ สุข            การที่เจอร์รี่ส่งเธอไปเที่ยวยังที่ต่าง ๆ ที่ ๆ เธอเคยไปกับเขาไม่ว่าจะเป็น คาราโอเกะ ผับที่จีบกันครั้งแรก ๆ  สถานที่เจอกันครั้งแรก หรือเล่าเรื่องตอนที่ เขารักแรกพบกับเธอนั้น  ไม่ได้เป็นเป็นการตอกย้ำให้เธอเสียใจ แต่เป้าหมายนั้น เพื่อทำให้เธอสามารถระลึก และมีความทรงจำที่ดีต่อเขาได้ แม้ว่าเขาจะไม่อยู่ ข้าง ๆ แล้วก็ตาม และสุดท้ายคือสามารถมีความสัมพันธ์ใหม่ ๆ ได้ (new relationship)      ขั้นสุดท้ายของการสลายของความเศร้าโศกจากการสูญเสียก็คือการที่เรา สามารถกล้าที่จะเริ่มมีความสัมพันธ์ใหม่ ๆ ได้ มีความรักครั้งใหม่ ได้      ดังที่เจอร์รี่บอกตอนสุดท้ายว่า ท้ายที่สุด เขาหวังว่าเขาจะเป็นเหมือนบท ๆ หนึ่งในหนังสือชีวิตเธอ แต่ไม่ใช่เป็นบทเดียวและบทสุดท้าย เขาอยากเห็นเธอมี ความสุข และมีความรักครั้งใหม่ “การที่เรารักคนใหม่ไม่ได้แปลว่าเราทรยศ หรือรักคนที่จากไปน้อยลง เรา ยังสามารถรักคน ๆ นั้นได้อยู่อย่างไม่เปลี่ยนแปลง  และเขายังมีความสำคัญใน ใจและในความทรงจำของเราตลอดไป” “เก็บความทรงจำเก่า ๆ ที่ดีเอาไว้ และสร้างความทรงจำใหม่ ๆ อันงดงาม ขึ้นมาด้วย” จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 11 มี.ค. 52 10:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดีมากเลยค่ะคุณหมอ งวดนี้ชอบที่สุดค่ะ ไม่เคยทราบเลยว่าหนังเรื่องนี้ดีขนาดนี้ (จริงๆก็น่าอะนะ แม่นางเอกนี่คว้ามา 2 รางวัลออสการ์ดารานำหญิงแล้ว) เอาเป็นว่าเป็นคนไม่ชอบออกไปนั่งดูหนังในโรง รอดูจาก UBC อย่างเดียว ก็เสียตังค์รายเดือนไปแล้วตั้งแพงนี่นา ขอบคุณมากนะคะ จะรีบไปหาเช่ามาดูดีกว่า ซึ้งมากมายแถมได้ความรู้ด้วย จากคุณ : annie (หมูอมโรค) - [ 11 มี.ค. 52 11:04:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลืมบอก งวดหน้าขอเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าได้มั้ยคะ จากคุณ : annie (หมูอมโรค) - [ 11 มี.ค. 52 11:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม ที่จริงเคยเขียนไว้หลายเรื่อง .... เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า แต่ยังหาที่ถูกใจสุด ๆ ไม่ได้เลยน่ะครับ .... ไม่มีแบบจะ ๆ โดนใจเหมือนเรื่องนี้มาก่อนเลยยังไม่เอามาลงซะทีน่ะครับ  .... จริง ๆ หนังสือเรื่องนี้ผมว่าเจ๋งมาก เจ๋งจนไม่น่าเชื่อว่าคนเีขียนอายุยี่สิบกว่าเอง ... เขียนแบบเข้าใจชีวิตคนเอามาก ๆ (เหมือนเดินจากตำราเลย) ผมชื่นชมมาก ... ส่วนนางเอกผมว่าก็เล่นเก่งนะ แต่ตอนแรกที่โฆษณานี่ผมนึกไม่ออกเลยว่า สาวห้าวจะมาเล่นบทนี้ได้ยังไง แต่สุดท้ายออกมาก็โอเคทีเดียว ตอนนี้ผมได้รู้ว่ายากที่สุดของการเขียนหนังสือ คือตอนหาคนพิมพ์นี่เอง หรือไม่ความไม่ชอบส่วนตัวก็ไม่รู้ เหอ ๆ ๆ  (ที่จริงก็พึ่งลองติดต่อไปสนพ.ที่สองเอง ก็ขี้เกียจตามแล้ว) อ้อ ... สงสัยหน่อยครับ ใครเคยเขียนหนังสืออยากถามว่า มีที่หนึ่งเสนอ ค่่าต้นฉบับแบบเหมา (ไม่คิดตาม % ยอดขาย)  ให้ประมาณ 20000-30000 นี่ถือว่าเป็นยังไงครับ (แบบว่าไม่เคยติดต่อ ไม่เคยมีหนังสือเป็นของตัวเอง ไม่เคยรู้อะไรมาก่อนเลย เคยแต่อ่านในเวปบอร์ดน่ะครับ) จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 11 มี.ค. 52 16:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณหมอลองไปตั้งกระทู้ถามแยกหัวข้อใหม่ในห้องนอกเรื่อง (นอกถนนฯ) น่าจะมีผู้รู้เข้ามาช่วยตอบค่ะ (ส่วนตัวไม่รู้จริงๆค่ะ ยังไม่เคยพิมพ์เหมือนกัน) จากคุณ : annie (หมูอมโรค) - [ 11 มี.ค. 52 16:21:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ค่าต้นฉบับเหมาจ่ายราคาประมาณนั้นก็ดีนะคะ ต้องดูกว่าคิดเป็นเปอร์เซนต์จากราคาปกแล้วได้เท่าไหร่น่ะค่ะ โดยทั่วไปจะอยู่ที่ 10% สำหรับนักเขียนใหม่ค่ะ เช่นตีพิมพ์ทั้งหมด 3000 เล่ม ราคาปก 100 บาท ได้ 10% ก็ได้ 30000 ค่ะ จากคุณ : Caje - [ 11 มี.ค. 52 16:43:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แสดงว่าเจอรี่ก็ไม่จากไปกระทันหันเท่าไหร่นะ อุตส่าห์เตรียมการไว้ขนาดนี้ ไม่ได้ติดใจเรื่องลักษณะการเขียนเล่าค่ะ ยังไงก็อ่านสนุก แต่พอดีไม่ชอบเรื่องหวานๆ เลยรู้สึกเฉยๆ กับหนังเรื่องนี้ แหะๆ วันนี้ไปดู Slumdog Millionaire มา เลยเข้าใจว่าทำไมคนว่าเป็นหนังฮอลลีวู้ด เพราะทายถูก อิอิ จากคุณ : scottie - [ 12 มี.ค. 52 00:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่า เคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยดู เพราะไม่ค่อยชอบหนังรักค่ะ น่าสนใจหาหนังสือมาอ่านอยู่เหมือนกัน วางแผนเป็นขั้นเป็นตอนแบบนี้ได้ แสดงว่าเจอร์นี่ต้องคิดแล้วสิว่า ถ้าตัวเองตายไปแล้วฮอลลี่ต้องแย่แน่ ๆ (อ่านเรื่องย่อแล้วแอบสงสัยว่า ถ้าเกิดเดาใจผิดและผิดแผนล่ะ ? แต่เมื่อเป็นเรื่องรักคงต้องให้ถูกเป๊ะไว้ก่อน ไม่งั้นไม่ซาบซึ้งเนอะ) เขียนแบบนี้ก็อ่านไม่ยากนะคะ เข้าใจง่ายและสนุกเหมือนเดิม มีคำที่เขียนผิดประปราย และมีคำที่ผิดความหมายอยู่นิดนึงเท่านั้นเองค่ะ เช่น อุธยาน = อุทยาน      พลักพลาก = พลัดพราก      เธอเป็นคนพลักพลากลูกชาย = เธอเป็นคนพรากลูกชาย      (พราก แปลว่า พาเอาไป  ส่วน พลัดพราก แปลว่า จากกันไป) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 มี.ค. 52 17:28:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาอ่านครับ เรื่องนี้ไม่เคยดู แต่เคยดูเรื่องที่คล้ายๆ เรื่องนี้ สงสัยเป็นคนละเวอร์ชั่น จากคุณ : ninaM - [ 13 มี.ค. 52 02:12:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาอ่านด้วยความชื่นชมเช่นเดียวกันคร้าบ ปล.คุณหมอจะออกหนังสือแล้วหรอค้าบ ติดตามๆๆ จากคุณ : X RoBiN - [ 13 มี.ค. 52 09:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณที่แนะนำนะครับ ... คุณ scottie ช่วงนี้ผมไม่ได้ดูหนังใหม่เลยมาสองสามอาทิตย์แล้ว เพราะปั่นงานวิจัยอยู่ เพราะต้องส่งให้เมืองนอกภายในอังคารหน้า ที่จริงอยากดูเอามาก ๆ ๆ ๆ เพราะมีแต่หนังได้รางวัล Slumdo  นี่อยากดูที่สุด  the reader ก็อยาก .... Benjamin นี่ออกไปแล้วมั๊ง เศร้า คุณปิยะรักษ์ ... ขอขอบคุณ และขอคารวะอย่างมากครับ ... สำหรับคำผิด ยอมรับว่าอ่อนด้อยจริง ๆ  ผม save ไว้เพื่อจะได้ไปแก้แล้วครับ ขอบคุณมาก การที่เจอรี่เดาว่าแฟนตัวเองอาจรับไม่ได้นั้น .... ผมมองว่าที่เดาได้คงไม่ได้แปลกมากครับ ตามหลักจริง ๆ คู่แบบเจอรี่ก็เสี่ยงเยอะอยู่ว่าถ้าคนหนึ่งจากไป อีกคนจะรับไม่ได้ โดยเฉพาะฮออลลี่ ดูจาก 1. เธอเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวมาก ๆ  อยู่แล้ว (ดูจากอดีต) 2. อยู่กันแค่สองคน (ทำให้คนไทย ที่อยู่เป็นครอบครัวใหญ่ เวลาใครจากไปจะรับได้มากกว่า) 3. แต่งงานโดยขัดใจพ่อแม่ (ทั้งสองฝ่าย) ทำให้มีโอกาสที่จะรู้สึกว่า ไม่กล้าเข้าหน้า .... ซึ่งปัจจัยเหล่านี้เป็นความเสี่ยงน่ะครับ คุณ X RoBiN หนังสือ ... ผมนี่ไม่รู้จะได้ออกรึเปล่าครับ เพราะผมขี้เกียจติดต่อสำนักพิมพ์นี่สิ .... (ชอบเขียนมากกว่าชอบไปติดต่อ ) ... แต่ก็จะพยายาม(หลอก) ให้มีคนมาพิมพ์ให้ ... หวังว่าอย่างนั้นครับ เหอ ๆ จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 13 มี.ค. 52 13:03:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณค่ะ แวะเข้ามาอ่านอีกแล้ว อ่านแล้วได้อะไรเยอะ เหมือนเช่นเคย P.s. อยากดูเรื่องนี้จัง...ยังไม่มีโอกาสได้ดูเลยค่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 13 มี.ค. 52 15:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เบนจามินยังอยู่ลิโด แต่วันละรอบค่ะ จากคุณ : scottie - [ 13 มี.ค. 52 16:46:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ว่าแล้ว..... หนมจีนร้องไห้จริงๆด้วย Y^Y เรื่องนี้หนมจีนเห็นตั้งแต่เป็นหนังสือ แต่แค่เปิดชิมไปหน่อยที่ร้าน ก็ตัดสินใจว่าไม่อ่านดีกว่า กลัวน้ำตาท่วมห้อง เพราะหนมจีนไม่ถนัดกับ bitter sweet ให้รันทดหมดใจกันไปข้างนึงยังดีซะกว่า^^a แถม ไม่อยากไปทำงาน แม้เพื่อน จะแต่งงานเธอก็ยังสามารถรู้สึกดีใจไปกับเพื่อนของเธอได้>> ตกคำว่า ไม่ ไปรึเปลาคะ? จากคุณ : หนมจีน - [ 14 มี.ค. 52 21:11:40 A:192.168.0.17 X:58.37.200.57 TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ซื้อผ้าเช็ดหน้าเตรียมไว้เช็ดน้ำตาเวลาอ่านสิคะ หนม ๆ มาอ่านคำตอบของคุณหมอ เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 14 มี.ค. 52 22:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ในที่สุดเมื่อวานก็ได้ไปดู doubt ที่ลิโด ... สนุกดี ... ดูเสร็จแล้ว doubt จริง ๆ ด้วย ... ออกโรงมายังสงสัยอยู่เลย ... ความสงสัยช่างมีพลังจริง ๆ ไปเดิน เอเซียบุ๊ค จะไปหาหนังสือมาอ่านด้วยซะหน่อย แต่ไม่มีแฮะ .... นึกว่าหนังฉายแล้วจะมีหนังสือตามมาขายด้วยซะอีก (หนังสร้างจากนิยายรางวัลพูลิตเชอร์) "ไม่อยากไปทำงาน แม้เพื่อน จะแต่งงานเธอก็ยังสามารถรู้สึกดีใจไปกับเพื่อนของเธอได้>> ตกคำว่า ไม่ ไปรึเปลาคะ? "  ....  อ้าว ... ตกไปครับ ... แหม ความหมายผิดไปเยอะเลย ... ขอบคุณครับ ทำให้เห็นว่าตัวเองชอบพิมพ์ตก ๆ หล่น ๆ (แล้วเวลาอ่านทวนเอง ก็มักจะอ่านข้าม ๆ ไป เพราะเขียนเอง เข้าใจเอง) แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 52 13:43:14 จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 15 มี.ค. 52 13:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 20 งือ..หนังเรื่องนี้ถ้าได้ไปดูคงบ่อน้ำตาแตกให้อายคนทั้งโรงแน่ คุณปิยะรักษ์นี่บอกว่าไม่ชอบดูหนังรัก แต่ยังเขียนออกมาให้เราเคลิ้มเลยอะ (อิอิ..ขอพาดพิงหน่อยนะ) ส่วนเรื่องหนังสือ.. เดี๋ยวนี้มีการทำสัญญากันหลายแบบค่ะ อย่างเหมาจ่ายส่วนใหญ่เขาจะดูจำนวนเนื้อหา ซึ่งราคาก็ไม่หนีไปจากที่คุณหมอบอกมา แต่สัญญาแบบนี้ส่วนใหญ่จะเป็นแบบซื้อขาดนะคะ ส่วนแบบกินเปอร์เซ็นต์จะมีสัญญา 3ปี หรือ 5ปี การจ่ายเงินแต่ละที่ก็ไม่เหมือนกัน มีทั้งจ่ายเป็นก้อนใหญ่เลย หรือแบ่งจ่ายเป็น2หรือ3งวดหรือ หักเปอร์เซ็นต์ตาม ยอดขายเข้าบัญชีให้แต่ละเดือนจนกว่าจะครบจำนวนเล่มที่พิมพ์ และถ้าได้พิมพ์ซ้ำ เราก็ยังได้อีก เรื่องค่าตอบแทนนี่คุณหมอคงต้องตัดสินใจเองค่ะว่าพอใจหรือเปล่า ถ้า อยากจะถามอะไรหรือเสนอเงื่อนไขแบบไหนก็ให้คุยกับทางสนพ.ไปเลยค่ะไม่ต้องกั๊ก เพราะเรื่องเงินเนี่ย เรื่องใหญ่มากๆ แหม..ที่ไม่ยอมส่งงานให้ตามสนพ.เนี่ย เป็นเพราะเขินหรือเปล่าคะเนี่ย ^ ^ ++แง่ม..พิมพ์ผิดอยู่นั่นหละ++ แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 52 15:53:03 แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 52 15:51:04 จากคุณ : ระรินใจ - [ 16 มี.ค. 52 15:49:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 "แหม..ที่ไม่ยอมส่งงานให้ตามสนพ.เนี่ย เป็นเพราะเขินหรือเปล่าคะเนี่ย " | | | V สงสัยจะด้วย + ขี้เกียจด้วย (เพราะคิดเอง ว่าคงหาคนมาพิมพ์ให้ยากแน่เลย ... เพราะจิตเวชในไทย ไม่ค่อยเป็นที่สนใจเท่าไหร่) ขอบคุณที่ให้ความรู้นะครับ จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 18 มี.ค. 52 10:57:59 ]