กำดัดดึก . . .
มรกต นั่งนึก คนเดียวได้
กลางกลิ่นหอม พยอมอวล หวลละไม
โชยมาใกล้ ใจรู้สึก ได้ตรึกตรอง
ก็เคยชิน ที่ลุงชวน มวลชาวชรา
ที่ล้วนเปน ครูบา ดนตรีทั้งผอง
มาซ้อมเล่น เห็นประจำ ตามครรลอง
คุ้นจนคล่อง ฟังซึมซับ ประทับใจกัน
ตั้งแต่มา เรียนมหาวิทยาลัย ในเมืองกรุง
แม้เรียนมุ่ง หนักแค่ไหน ใจยังมั่น
ถึงที่บ้าน ต่างจังหวัด ก็เหมือนกัน
ยังใฝ่ฝัน ในหัวใจ ดนตรีไทยเรา
เธอรู้ตัว ว่า . . .รักนะ วัฒนธรรมไทย
ยิ่งดนตรี ยิ่งอ่อนไหว หัวใจเร้า
ยิ่งยินเสียง บ่อยผ่าน เนิ่นนานเนาว์
ก็ยิ่งเข้า ใจซึมซับ รับบทเพลง
แต่ทำไม ต้องหมั่นไส้ นายอนรรจ
อ๋อ . . . เพราะเขา เด่นชัด ดนตรีเบ่ง
ครูจะร้อง บทใด รับได้ บรรเลง
ดูจะเก่ง เกินหน้าฉัน มันเกินไป
ก็แค่นัก ขับเสภา มาฝึกซ้อม
แค่กิริยา นอบน้อม ทำไปได้
ฉันอยู่ที่นี่ เปนสิบปี ไม่มีอะไร
พอนายมา ฉันหายไป จากสายตาครู
แต่ความจริง . . . ก็ดีนะ . . .มาช่วยกัน
หลอมความงาม เจือความฝัน ฉันรู้อยู่
แต่ . . . กิเลส มนุษย์ ฝันหวาน การเชิดชู
ฉันหดหู่ นายมาแบ่ง แย่งความสนใจ
แต่ยิ่งคิด ยิ่งพาเหียร ยิ่งเวียนวน
มรกต สับสน จนน้ำตาไหล
ดูเหมือนฉัน คิดเพื่อปัด สลัด . . .อะไร . . .
ที่เกาะกุม ในหัวใจ . . . ให้เกิดความ . . .
. . . . . . .
เสียง . . . เครื่องสายชรา ที่หน้าบ้าน ผ่านเข้าหู
มรกตรู้ แม้ความนัย ใจวาบหวาม
แต่เติบโต ณ บ้านดนตรี ที่สง่างาม
ซึ้ง ซอ เห่ จะเข้ ตาม . . . เธอ . . . เริ่ม ถามตนเอง.
แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 52 23:48:40
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
11 มี.ค. 52 23:25:19
]
สายใจ - สาย . . . เสภา ( ฉบับคำกลอน ) บทที่ ๗
