ความคิดเห็นที่ 1 พิงถิงเงยหน้าขึ้น เห็นหงเฉียงมีสีหน้าเคลิบเคลิ้มลืมตัว หยาดน้ำตาสองหยดเกาะอยู่บนขนตา “เด็กโง่เอ๋ย มีอันใดน่าร้องไห้กัน?” พิงถิงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ หงเฉียงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา พูดอย่างไม่พอใจ “ก็กูเหนี่ยงนั่นแหละเจ้าค่ะที่ไม่ดี ดีดเพลงเศร้าเสียขนาดนี้ แล้วยังจะมาว่าข้าอีก” พิงถิงย่นจมูกทำสีหน้าคล้ายเด็กหญิงตัวน้อย จุปากกล่าวว่า “เพลงดีๆแท้ๆ พอเจ้าได้ฟังเข้า ทำไมถึงกลายเป็นเพลงเศร้าไปเสียแล้ว?” หญิงสาววางมือ ขณะจะบอกให้หงเฉียงนำพิณไปเก็บ ม่อหรานก็ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่าวว่า “ฝ่าบาทกล่าวว่าหากกูเหนี่ยงดีดพิณเสร็จแล้ว ขอให้คืนพิณมาขอรับ หากวันหลังอยากจะดีดอีกค่อยไปยืมมาใหม่” นัยน์ตาสุกใสของหญิงสาวไหววาบ ทำท่าจะเอ่ยแล้วกลับชะงัก พยักหน้าช้าๆ “ก็ดีเหมือนกัน” จบคำก็บอกให้ม่อหรานเก็บพิณไป แล้วเดินไปที่โต๊ะน้ำชา ประคองถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมาจรดริมฝีปาก หงเฉียงรีบพูดว่า “น้ำชานั้นเย็นมากนะเจ้าคะ กูเหนี่ยงอย่าดื่มเลย ข้าจะไปชงที่ร้อนๆมาให้” กล่าวพลางก้าวเข้าไปหา ยกมือขึ้นหมายจะรับถ้วยชามา พิงถิงกลับเอ่ยตอบอย่างไม่สนใจ “ข้าเพิ่งจะดีดพิณเสร็จ รู้สึกร้อนไปทั้งตัวอยู่พอดี น้ำชาเย็นๆนี่แหละกำลังเหมาะละ” เปิดฝาถ้วยชาออกโดยไม่รอให้หงเฉียงเดินมาถึงตัว แล้วดื่มน้ำชาเย็นจัดในถ้วยรวดเดียวหมดถ้วย ม่อหรานเพิ่งจะอุ้มพิณขึ้นมา คิดจะเข้าไปห้ามก็สายเสียแล้ว เวลานั้นอยู่ในช่วงเหมันต์ที่อากาศหนาวจัด น้ำชาในถ้วยเย็นเฉียบไม่ผิดอะไรกับน้ำแข็ง ส่วนตัวพิงถิง นับตั้งแต่คืนที่เกิดเหตุเปลี่ยนแปลงขึ้นกับวังจิ้งอานหวาง นางก็ต้องเผชิญมรสุมโหมกระหน่ำระลอกแล้วระลอกเล่าจนร่างกายอ่อนแอลงไปมาก เมื่อมาเทน้ำชาเย็นเฉียบแทบจะเป็นน้ำแข็งลงคอไปในรวดเดียวเช่นนี้ จึงรู้สึกเหมือนทั่วทั้งอกแข็งทื่ออย่างฉับพลัน แม้แต่จะพูดก็ยังพูดไม่ออกไปอึดใจใหญ่ หงเฉียงเห็นสีหน้าของหญิงสาวผิดปกติ ก็พูดอย่างร้อนใจ “ดูสิเจ้าคะ ถูกความเย็นเล่นงานเข้าให้แล้ว” ขณะที่ลนลานจะไปหาน้ำร้อน ก็ถูกหญิงสาวยื่นมือไปรั้งเอาไว้ พูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไรหรอก แค่สำลักนิดหน่อยเท่านั้น” เงยหน้าขึ้นเห็นม่อหรานยังคงยืนโอบพิณยืนอยู่ที่เดิม จึงถามว่า “ทำไมถึงยังยืนอยู่อีกเล่า? รีบกลับไปเถิด ขืนมัวชักช้า ประเดี๋ยวฝ่าบาทก็จะกริ้วอีกหรอก” ม่อหรานเอ่ยรับ แล้วโอบพิณเดินออกจากประตูห้องไป แต่ชายหนุ่มไม่ได้เดินไปยังห้องหนังสือ เขาเลี้ยวซ้ายตรงสุดปลายระเบียงสองครั้ง ก็มาถึงด้านหลังของผนังห้องพิงถิงพอดี ฉูเป่ยเจี๋ยหุ้มกายด้วยเสื้อคลุมขนเตียว(๓)ยืนสีหน้าเครียดคล้ำอยู่ ณ ที่นี้ “ฝ่าบาท นำพิณกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ฉูเป่ยเจี๋ยเหลือบมองพิณ ขมวดคิ้วถามว่า “นางเป็นอย่างไรบ้าง?” “หน้าซีดเล็กน้อยพ่ะย่ะค่ะ” “เหลวไหลสิ้นดี!” สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยยิ่งเคร่งเครียด “หากอยากจะแก้เบื่อ ดีดเพลงที่ฟังแล้วสบายใจสั้นๆก็ได้ ทำไมถึงไปเลือกดีดเพลงที่หนักอึ้งเปลืองพลังสมาธิพวกนั้น” กล่าวยังไม่ทันจบคำก็แค่นเสียงออกมาหนักๆ ฟังถึงตรงนี้ม่อหรานจึงค่อยทราบว่า คำ “เหลวไหลสิ้นดี” ของผู้เป็นนายไม่ได้ว่าตัวเขา แต่ว่าพิงถิงต่างหาก จึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นได้ยินผู้เป็นนายสั่งว่า “ไปหาหมอมาตรวจอาการนางซะ” “พ่ะย่ะค่ะ” ม่อหรานก้มศีรษะรับบัญชา ฉูเป่ยเจี๋ยดูจะอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก คิ้วขมวดมุ่น “น้ำชาเย็นเฉียบถ้วยใหญ่ขนาดนั้นกรอกพรวดลงไป ใครจะไปทนไหว? เจ้าไปบอกหงเฉียงว่าให้นางปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง ห้ามทำพลาดซ้ำอีก” ม่อหรานเอ่ยรับ แล้วเงยหน้าขึ้นลอบมองสีหน้าของผู้เป็นนาย ก็เห็นว่ายังคงมีมรสุมตั้งเค้าดำทะมึนอยู่เหมือนเดิม ...ขอเพียงเป็นเรื่องของป๋ายพิงถิง อารมณ์ของหวางเยี่ยเป็นได้แปรปรวน จับทางไม่ถูกไปเสียทุกครั้งสิน่า... <>::<>::<> เสียงพิณอันไพเราะดั่งเสียงสวรรค์ดังขึ้นเพียงพักเดียว ก็ไม่ได้ยินอีก ตกบ่าย ฉูเป่ยเจี๋ยก็กลับไปที่ห้องหนังสือเช่นเคย ความจริงชายหนุ่มไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือเป็นส่วนใหญ่แต่อย่างใด ตรงกันข้าม เขากลับมักจะไปเดินเล่นบริเวณด้านหลังห้องของพิงถิงอยู่เนืองๆ สะสางงานราชการเป็นแค่คำโกหกเท่านั้น ก็ตัวเขาในตอนนี้ยังจะไปมีงานราชการอะไรให้สะสางได้? ไม้ที่ใช้สร้างเรือนเร้นกายบางกว่าไม้ที่ใช้สร้างวังเจิ้นเป่ยหวาง จึงเก็บเสียงเอาไว้ไม่อยู่ หากพิงถิงร้องเพลง แม้จะร้องแค่เบาๆ เสียงเพลงก็สามารถเล็ดลอดจากภายในห้องผ่านมาถึงด้านนอกผนัง ให้ฉูเป่ยเจี๋ยได้ฟังจนเคลิบเคลิ้มดั่งลุ่มหลงมึนเมา แม้จะเคลิบเคลิ้มดั่งลุ่มหลงมึนเมา หากมิได้ลุ่มหลงมึนเมาจริงๆอย่างเด็ดขาด เพราะถ้าลุ่มหลงและมึนเมาจริงๆแล้ว เขาควรจะอ้อมผ่านผนังนี้ ก้าวเข้าไปในห้องของพิงถิงอย่างไม่มีการลังเล แล้วโอบกอดนางผู้ร้องเพลงนั้นกระชับแน่นแนบอกอย่างรักใคร่ทะนุถนอม แต่เขาไม่ได้ทำ เขาเพียงแค่ยืนที่ด้านหลังของผนัง ฟังเสียงเพลงที่เหมือนปราศจากความทุกข์กังวลของนาง ฟังนางคุยกับหงเฉียง คุยกับสายลม คุยกับต้นหญ้า คุยกับดอกไม้ที่ยังไม่ผลิบาน แปดเดือน...เวลาแปดเดือนที่ทรมานและยาวนานที่สุดในชีวิตของเขา เมื่อนานมาแล้ว เขาเคยรับปากว่าจะเด็ดดอกไม้ปักผมให้นางในยามวสันต์ที่ดอกไม้ผลิบาน วสันต์...เมื่อไรจะมาเยือน? <>::<>::<> คืนนี้ฉูเป่ยเจี๋ยเข้ามาในห้องของพิงถิงเช่นเคย ยังคงแข็งขืนครอบครองอยู่เช่นเดิม ยังคงเย็นชาไม่หวั่นไหวอยู่ดังเดิม ท่ามกลางความมืดภายในห้อง พิงถิงมองท้องฟ้าที่นอกหน้าต่าง ค่ำคืนซึ่งไม่มีดาวแม้แต่ดวงเดียว ทั้งหนาวเหน็บและอ้างว้าง หญิงสาวเอ่ยเบาๆ “ฝ่าบาทเพคะ พรุ่งนี้ หิมะคงจะตกกระมัง?” ฉูเป่ยเจี๋ยกอดนางไว้ เหมือนได้หลับไปแล้ว นางทราบดีว่าเขายังไม่หลับ เขาทราบดีว่านางรู้ว่าเขายังไม่หลับ นอกจากความเย็นชา เขาก็ไม่ทราบว่าควรจะลงโทษหญิงสาวในอ้อมแขนอย่างไร และไม่ทราบว่าควรจะลงโทษตัวเองอย่างไร “พรุ่งนี้...เป็นวันเกิดของหม่อมฉัน” นางเอ่ยถามที่ริมโสตของชายหนุ่ม “ฝ่าบาทจะอยู่เป็นเพื่อนหม่อมฉันได้ไหมเพคะ? พรุ่งนี้หิมะจะตก ให้หม่อมฉันได้ดีดพิณให้ฝ่าบาทฟัง ชมหิมะเป็นเพื่อนฝ่าบาท......” ฉูเป่ยเจี๋ยสุดจะทนต่อไปได้ไหว จึงลืมตาขึ้น กอดร่างบางโดยแรงจนได้ยินนางร้องอุทานอย่างตกใจ ...ไม่ต้องพูดแล้ว อย่าได้พูดอีกเลย!... ...วันเกิดแล้วอย่างไรเล่า?... ...พิงถิง...ข้าได้แต่รักเจ้าในความมืดเช่นนี้เท่านั้น เพราะในภพมนุษย์และภพวิญญาณอันกว้างใหญ่ มีพี่ชายที่ข้าเคารพรักอย่างยิ่งกับวิญญาณของบุตรชายที่ตายไปของเขาอยู่... <>::<>::<> ฉูเป่ยเจี๋ยจากไปในยามอรุณรุ่ง พิงถิงมองเงาหลังของชายหนุ่ม แล้วเม้มปากไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว ท้องฟ้าเปลี่ยนจากสีเทาเป็นขาวสว่าง หลังความสว่างเพียงครู่สั้นๆ ก็เป็นความอึมครึมอีกครั้ง เมฆดำทะมึนปกคลุมดวงตะวัน พุ่งตัวลงกดทับสู่ผืนภพอย่างหนักอึ้ง กระไอหนาวเหน็บแผ่คุกคาม “ฮ่า...หิมะจะตกแล้วกระมังเจ้าคะ?” หงเฉียงพ่นลมหายใจออกทางปาก พิงถิงนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง ยื่นมือออกไป แล้วเบือนหน้ามา “ดูสิ” ที่กลางฝ่ามือของหญิงสาวคือปุยหิมะบางๆปุยหนึ่ง “หิมะตกแล้ว” ตอนแรกเป็นปุยหิมะที่ทั้งเล็กและบาง ต่อมาเมื่อสายลมพัดกระหน่ำแรงกว่าเดิม ปุยหิมะที่ถูกหอบพัดปลิวตลบฟ้ากลายเป็นปุยใหญ่ขนาดขนห่านทั้งสิ้น ท้องฟ้าอึมครึม ราวกับเบื่อหน่ายชิงชังดวงตะวันเสียแล้ว จึงคิดจะขับไล่ให้ไปอยู่เบื้องหลังม่านเมฆดำทะมึนชั่วนิจนิรันดร์ _________________________________ ๓. เตียว (diao) ชื่อสากลคือ Martes เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็ก ลำตัวเพรียวยาว ขาสั้น หูสั้นเป็นรูปสามเหลี่ยม หางค่อนข้างยาว น้ำหนักเพียง 1-2 kg. มีหลายสีตามแต่สายพันธุ์ เช่น สีขาวล้วน สีน้ำตาล สีเทาปนดำ หน้าตาคล้ายกับตัววีเซิล (Weasel) มาก เป็นสัตว์ที่ขนล้ำค่ามีราคาแพง จากคุณ : Linmou - [ 15 มี.ค. 52 10:28:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทรายในนาฬิกาทรายค่อยๆร่วงพรูลงทีละเล็กละน้อย พิงถิงลอบนับอย่างเงียบงัน วันนี้เป็นวันเกิดของนาง เวลานี้ได้ผ่านพ้นไปอย่างสูญเปล่าแล้วสามชั่วยาม นางถือกำเนิดในวันที่หิมะตกหนักทั่วผืนฟ้า นี่เป็นแค่การคาดเดาของนางเท่านั้น อันที่จริง...เป็นเพียงแค่การคาดเดาของพระชายาต่างหาก แท้จริงแล้วป๋ายพิงถิงถือกำเนิดในวันใด คำถามนี้เกรงว่าคงจะมีแต่พ่อแม่ซึ่งไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเท่านั้นที่สามารถให้คำตอบได้ นางจำได้ว่า วันที่พระชายาพานางกลับมาที่วัง พระชายาได้เอ่ยชมว่า “ฉลาดเฉียบแหลมดั่งหิมะน้ำแข็ง(๔) ต้องเป็นเด็กหญิงที่เกิดในวันหิมะตกหนักแน่แท้” พระชายาได้เลือกวันซึ่งมีหิมะตกวันหนึ่งมาเป็นวันเกิดของนาง หญิงสาวชอบหิมะ ทุกปีเมื่อถึงวันเกิดของนาง ในวังจะคึกคักครึกครื้นอย่างมาก โดยเหอเสียมักจะลากตัวเหล่าคุณชายสูงศักดิ์แห่งกุยเล่อมาประลองสุรากัน ซึ่งองค์ชายเหอซู่ก็อยู่ในกลุ่มนี้ด้วย เมื่อบรรดาหนุ่มน้อยต่างดื่มจนเริ่มจะมึนๆ ก็จะพากันยุว่า “พิงถิง ดีดพิณ รีบดีดพิณเร็วเข้า! พิงถิง ดีดสักเพลงนะ” ตงจั๋วชอบหาเรื่องยิ่งกว่าใคร โดยมักจะไปนำพิณมาพร้อมสรรพอยู่แต่แรก วางลง แล้วลากพิงถิงเข้ามา พิงถิงหัวเราะพลางค้อมเอวคำนับ งอนิ้วดีด ก่อนเริ่มดีด ทุกคนต่างส่งเสียงเอะอะมะเทิ่ง แต่ครั้นเสียงพิณดังขึ้น เสียงเอะอะก็จะเงียบลงอย่างรวดเร็ว ทุกคนบ้างพิงบ้างยืน ฟังเสียงเพลงไปพลางชมหิมะไปพลาง เมื่อเพลงหนึ่งจบลง จะได้ยินเสียงปรบมือเบาๆมีจังหวะจะโคนแตกต่างจากคนอื่นๆดังมาจากด้านหลัง นางจะหันกลับไปร้องโพล่งเสียงดังอย่างยินดีว่า “หยางเฟิ่ง ห้ามแอบอู้เชียวนะ ข้าเป็นเจ้าของวันเกิด เจ้าฟังข้าดีดไปหนึ่งเพลง ก็ต้องตอบแทนมาสิบเพลงด้วย” พิงถิงยิ้มออกมาอย่างเผลอไผล แล้วหุบยิ้มอย่างเลื่อนลอย ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย เรื่องราวในหล้าเปลี่ยนผันสิ้น ความอ้างว้างเดียวดายในยามนี้ ผู้คนทั่วหล้าล้วนไม่จำเป็นต้องสนใจ แต่ฉูเป่ยเจี๋ยมิอาจไม่สนใจ เขาไม่ควรไม่แยแส หญิงสาวมองนาฬิกาทรายอีกครั้ง เวลาผ่านไปทีละเล็กละน้อย ผู้ที่อยากพบหน้ายังไม่มา... แปดเดือน...นางอดทนต่อความเย็นชาทั้งปวงมาแปดเดือน ยิ้มละไมต้อนรับ พูดด้วยอย่างอ่อนหวาน เหตุใดจึงไม่มีสิ่งใดตอบแทนกลับมาเลยแม้แต่น้อย? ชั่วพริบตานั้นนางท้อใจเหลือเกิน ความทุกข์ตรมในแปดเดือนที่ผ่านมาค่อยๆกดทับลงใส่...ไม่มีที่ให้ระบาย “หงเฉียง” หงเฉียงก้าวเข้ามาจากประตูด้านข้าง เอ่ยถามว่า “กูเหนี่ยงมีอะไรจะสั่งหรือเจ้าคะ?” พิงถิงก้มหน้าลง พินิจมองนิ้วเรียวยาวของตัวเอง “ไปหาหวางเยี่ย” หญิงสาวเอ่ยออกมาทีละคำๆ “ข้าอยากจะขอยืมพิณ” พิณถูกยืมมาอย่างรวดเร็ว ม่อหรานเป็นคนประคองถือมาด้วยตัวเอง เมื่อวางพิณลงแล้ว ชายหนุ่มกล่าวกับพิงถิงว่า “หากกูเหนี่ยงจะดีดพิณ ก็ดีดเพลงเบาๆแก้เบื่อเถิดขอรับ อย่าไปดีดเพลงที่เปลืองสมาธิมากเกินไปเลย” “หวางเยี่ยเล่า?” “หวางเยี่ย......” ม่อหรานหลบตาหญิงสาว “กำลังสะสางงานอยู่ในห้องหนังสือขอรับ” “วันนี้หวางเยี่ยยุ่งหรือไม่?” ม่อหรานนิ่งเงียบอยู่นาน ค่อยตอบออกมาสั้นๆว่า “ยุ่งขอรับ” พิงถิงพยักหน้า “ทราบแล้ว พิณนี้ ข้าจะคืนให้แน่นอน” หลังจากบอกให้ม่อหรานออกไปแล้ว หงเฉียงก็จุดกำยาน แต่หญิงสาวเอ่ยห้ามขึ้นว่า “ไม่ต้อง ข้าจะจุดเอง” นางถือธูปกำยาน จุดจนติดไฟด้วยตัวเอง แล้วยกน้ำมาเอง จุ่มมือลงไปล้างอย่างตั้งใจ ค่อยๆเช็ดจนแห้ง นั่งลงตรงหน้าพิณ ลำตัวตั้งตรง ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มบางเบา นิ้วเรียวดุจลำเทียนทั้งสิบวางอยู่บนพิณ ดีดลองเสียงไป 2-3 ครั้ง กระแสเสียงก็เปลี่ยนแปลง กลายเป็นเสียงสูงลิบสั่นสะท้าน ดังสนั่นจนน่าตระหนก ประหนึ่งเสียงคมอาวุธฝีเท้าม้าภายในนั้นพากันบุกทะลวงหมายเข่นฆ่าออกมาก็ไม่ปาน ทั่วทั้งห้องเปลี่ยนเป็นเงียบสงัดในบัดดล พิงถิงหุบยิ้ม สีหน้าเคร่งขรึม นิ้วทั้งสิบพรมดีดอย่างรวดเร็ว ชั่วขณะนั้นเสียงฆ่าฟันดังกระหึ่มไปทั่วทิศ เสียงม้าศึกแผดร้องก้อง เสียงกลองศึกรัวกระหน่ำโดยพร้อมเพรียง เสียงโห่ร้องอื้ออึงสนั่นฟ้า หงเฉียงฟังจนใบหน้าซีดขาว มือขยุ้มหน้าอกแน่น หมดสิ้นเรี่ยวแรงจะขยับตัว จะไปโทษฉูเป่ยเจี๋ยไม่ได้ เพราะนางหาเรื่องเอง... นางเองที่ไปดักรถม้าของฉูเป่ยเจี๋ย...นางเองที่พูดว่า “คำสาบานยังคงอยู่ ให้พิงถิงได้ติดตามฝ่าบาทไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว นับแต่นี้มีเกียรติหรือเหยียดหยามสุดแท้แต่ฝ่าบาท เป็นหรือตายก็สุดแท้แต่ฝ่าบาท” นางยื่นมือออกไป ฉูเป่ยเจี๋ยกุมเอาไว้ นับแต่นั้นมามีเกียรติ เหยียดหยาม เป็นตาย ก็มิใช่ของนางอีกต่อไป หากแต่เป็นของเขา นางหลงนึกว่านางทนได้ แปดเดือน...คืนวสันต์(๕)ที่เลือดหยดหยาดทุกราตรี และเงาหลังที่ไร้เยื่อใยทุกรุ่งสาง นางทนมาแล้วถึงแปดเดือน แต่แล้วความอดทนกลับมาพังทลายลงในวันที่คาดหวังความอ่อนโยนแม้เพียงน้อยนิดอย่างที่สุดนี้ ทั้งหมดล้วนสามารถทนได้ ขอเพียงมีคำพูดประโยคเดียว สายตา หรือกระทั่งการบอกความนัยโดยไร้ร่องรอยของฉูเป่ยเจี๋ย น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง... เสียงพิณค่อยๆเบาลง ราวกับการสู้รบได้มาถึงช่วงปลาย ม้าที่บังเอิญรอดตายส่งเสียงร้องอย่างรันทดอยู่ท่ามกลางสนามรบที่หยาดโลหิตกระเซ็นซ่าน เปลวเพลิงเผาผลาญผืนธงที่ล้มลงดังเปรี๊ยะปร๊ะ ล้วนเป็นเสียงเพลงอันโศกสลดทั้งสิ้น หน้าผากหญิงสาวมีหยาดเหงื่อเล็กละเอียดผุดซึมอย่างแน่นหนา ทว่าไม่ยอมหยุดมือ นางฝืนใจทรงกาย ยังไม่ทันได้ดีดเสียงสุดท้ายไม่กี่เสียงให้จบ ลำตัวก็ส่ายโงนเงนเบาๆ ทำท่าจะล้มฟุบลง หงเฉียงถูกเสียงพิณสะกดจนตกตะลึงจังงัง ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใด เงาคนเงาหนึ่งก็พลันพุ่งพรวดเข้ามาในห้อง มือหนึ่งยื่นออกพยุงร่างพิงถิงเอาไว้ ส่วนอีกมือกดลงบนสายพิณ เสียงพิณหยุดชะงักอย่างฉับพลัน พิงถิงรู้สึกว่ามีคนช่วยพยุงแผ่นหลังเอาไว้ ก็นึกยินดี ครั้นหันหน้าไปมอง ประกายพร่างพราวในดวงตาก็ดับแสงลงทันที เม้มปากพูดว่า “ปล่อยมือ” หญิงสาวพยายามดิ้นรนลุกขึ้นยืน พริบตานั้นฟ้าดินพลิกตลบโดยพลัน นางฝืนกล้ำกลืนไม่ยอมปริปาก ลอบยืนหยัดมั่นคง ม่อหรานรีบปล่อยมือ กล่าวเสียงเรียบ “หวางเยี่ยกำลังสะสางงานอยู่ในห้องหนังสือ เสียงพิณของกูเหนี่ยง...หนวกหูเกินไปขอรับ” สีหน้าหญิงสาวทอแววอ่อนล้า คลี่ยิ้มขื่น “ถ้าเช่นนั้นก็ต้องขออภัยอย่างยิ่งจริงๆ” ม่อหรานพูดต่อว่า “หวางเยี่ยบอกว่า พิณนี้แค่ให้กูเหนี่ยงยืมเท่านั้น ในเมื่อกูเหนี่ยงได้ดีดไปแล้วหลายเพลง ตอนนี้ก็ควรจะเก็บกลับไปได้แล้วขอรับ” “ม่อหราน ข้าอยากพบหวางเยี่ย” ม่อหรานทำท่าลังเล ราวกับกำลังฟังเสียงความเคลื่อนไหวจากรอบด้าน หลังจากนิ่งรออยู่ครู่หนึ่ง จึงค่อยกัดฟันกล่าวว่า “หวางเยี่ยยุ่งมาก คืนนี้ย่อมจะมาหาเองขอรับ” “ข้ามีเรื่องสำคัญมากอยากจะพูดกับเขา” หญิงสาวเอ่ยออกมาทีละคำอย่างจงใจ “ความเข้าใจผิดทั้งหมด ข้าจะอธิบายให้เขาเข้าใจ” ม่อหรานนิ่งรออยู่ชั่วครู่อีกครั้ง รอบด้านไร้เสียงใดๆ คราวนี้แม้แต่ชายหนุ่มเองยังอดผิดหวังเล็กน้อยไม่ได้ และได้แต่ถอนหายใจเอ่ยตอบซ้ำว่า “หวางเยี่ย.....จะมาหาคืนนี้ขอรับ” หญิงสาวมองม่อหรานอย่างเย็นชา ม่อหรานกลัวการสบสายตากับนางอย่างมาก จึงหลบสายตามองไปทางอื่น พิงถิงกล่าวเบาๆ “เจ้านำพิณกลับไปเถิด ฝากขอบคุณหวางเยี่ยให้ข้าด้วย” หญิงสาวประคองร่างเอาไว้ไม่อยู่ ต้องจับเก้าอี้พยุงตัวค่อยๆนั่งลง ม่อหรานอุ้มพิณขึ้นมา ก้าวถอยออกไป แล้วเลี้ยวไปยังด้านหลังห้อง __________________________ ๔. ฉลาดเฉียบแหลมดั่งหิมะน้ำแข็ง (ปิงเสว่ชงหมิง : bingxuecongming) หมายถึง ฉลาดเฉียบแหลม หัวไวเรียนรู้เร็ว และไหวพริบดีอย่างมาก เป็นความฉลาดอย่างใสซื่อแต่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคน ไม่ใช่ฉลาดแกมโกงคิดคดเอาเปรียบผู้อื่น ๕. คืนวสันต์ (ชุนเซียว : chunxiao) เป็นสำนวนจีน หมายถึงการร่วมอภิรมย์ จากคุณ : Linmou - [ 15 มี.ค. 52 10:29:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉูเป่ยเจี๋ยไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือ ชายหนุ่มยืนอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ ร่างแข็งแกร่งดุจเหล็กไหลเหมือนไม่รู้สึกถึงลมหิมะรอบๆกายแม้แต่น้อย “ฝ่าบาท เก็บพิณกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ม่อหรานยื่นพิณออกไปให้ บนตัวพิณมีปุยหิมะติดอยู่เล็กน้อย เมื่อปรากฏแก่สายตาฉูเป่ยเจี๋ย กลับให้ความรู้สึกบาดตาสะท้านขวัญนัก เขานึกเสียใจอย่างยิ่ง เขาไม่ควรให้พิณไป ยิ่งไม่ควรฟังเสียงพิณ เพลงที่พิงถิงดีดเมื่อครู่ได้วนเวียนอยู่ในใจของเขาไม่ยอมจางหาย เป็นเหมือนมีดกรีดแทงใส่หัวใจ แล่เนื้อเขาออกมาทีละชิ้นๆ เมื่อฟังไปถึงบทเพลงรันทดกำสรวลเพลงสุดท้าย ความคิดมุ่งหน้าไปอย่างห้าวหาญ ยอมหักไม่ยอมงอที่แฝงอยู่ในเสียงเพลงทำเอาชายหนุ่มตื่นตระหนกจนแทบจะหลั่งเหงื่อเย็นเยียบโซมกาย หากไม่ใช่เพราะยังเหลือสติอยู่ใยหนึ่ง เขาคงไม่สั่งให้ม่อหรานเข้าไปในห้อง แต่จะโถมเข้าไปอุ้มนางออกจากพิณนั้นด้วยตัวเอง แล้วเตือนนางอย่างดุดันว่าห้าม...ห้ามไม่ให้ดีดเพลงแบบนี้อีก นางเบื่อโลกแล้ว เป็นหรือตายไม่สำคัญ หวังเพียงได้ดื่มเลือดอย่างสมใจในสมรภูมิ นักรบผู้ห้าวหาญรันทดที่ปาดคอปลิดชีพตน ความคิดเช่นนี้จะเป็นของใครก็ได้ทั้งสิ้น แต่จะเป็นของนางไม่ได้เด็ดขาด จะเป็นความคิดของผู้หญิงของเขาไม่ได้เด็ดขาด เขาแค้นนางถึงเพียงนั้น แต่กลับไม่อาจทนสูญเสียนางไปได้ ม่อหรานมิอาจไม่ถามว่า “ฝ่าบาทไม่คิดจะไปพบป๋ายกูเหนี่ยงสักหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ? ป๋ายกูเหนี่ยงบอกว่า......” นัยน์ตาคมกริบดุจกระบี่ของผู้เป็นนายเบนจากตัวพิณมาที่หน้าของม่อหรานในทันใด ทิ่มแทงจนม่อหรานสะดุ้งทั้งตัว ม่อหรานรีบก้มหน้าลงทันควัน “สู่เซี่ยสมควรตาย” สายลมคลั่งกรีดก้องอยู่ในโสต แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกถึงความหนาวเหน็บชวนสะท้านยิ่งเสียกว่าหิมะ เนิ่นนาน...จึงค่อยได้ยินเสียงแผ่วหนักของฉูเป่ยเจี๋ย “เจ้าไปเถอะ” <>::<>::<> หลังจากกลับไปที่ห้องหนังสือ ฉูเป่ยเจี๋ยก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย แม้แต่อาหารกลางวันก็ไม่รับประทาน วันนี้ม่อหรานรู้สึกเสียวสันหลังวะวาบอย่างไรชอบกล ชายหนุ่มยืนรออย่างกระสับกระส่ายอยู่ในห้องโถงด้านข้างของเรือน(๖)เป็นเวลาสองชั่วยาม หงเฉียงก็หิ้วกล่องใส่สำรับอาหารมาหาถึงที่อีกครั้งจริงๆ และพูดอย่างกลัดกลุ้มว่า “จะทำยังไงดีเจ้าคะ? ป๋ายกูเหนี่ยงไม่ยอมทานข้าวเสียแล้ว” นางเปิดกล่องออก แล้วนำอาหารภายในออกมาวางทีละอย่างๆ มีเนื้อสัตว์สองอย่าง ผักสองอย่าง หัวไชเท้าดองจานเล็กอีกหนึ่งจาน และข้าวสวยสีขาวดั่งหิมะ ล้วนแต่เหมือนกับว่าไม่ได้ถูกแตะต้องมาก่อน “หนูปี้(๗)น่ะอ้อนวอนแล้วอ้อนวอนอีกตั้งเป็นนานสองนาน นางก็ยังทำเหมือนนั่งนับเมล็ดข้าวอย่างนั้นล่ะเจ้าค่ะ เขี่ยๆแค่ไม่กี่เมล็ดก็วางตะเกียบ บอกว่าอิ่มแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เกิดนางหิวจนล้มป่วยขึ้นมา หวางเยี่ยมิถลกหนังหนูปี้หรอกหรือเจ้าคะ?” “ถลกหนังใคร?” หน้าประตูห้องหนังสือปรากฏเงาร่างสูงใหญ่มืดทะมึนขึ้น หงเฉียงตะลึง หันกายกลับไปมอง แล้วรีบก้มหน้าลง “หวางเยี่ย......” สายตาฉูเป่ยเจี๋ยเลื่อนลงจับยังกล่องสำรับอาหารที่วางแยกออกจากกันอยู่บนโต๊ะ “ของนางรึ?” “พ่ะย่ะค่ะ” ม่อหรานเอ่ย หงเฉียงกล่าวรายงานอย่างระมัดระวัง “เมื่อเช้าป๋ายกูเหนี่ยงทานข้าวต้มไปแค่ครึ่งถ้วยเล็กเท่านั้นเพคะ ส่วนตอนเที่ยงนางแทบจะไม่แตะอาหารบนโต๊ะเลย ข้าเห็นว่าเป็นแบบนี้จะไม่เข้าที จึงมาบอกให้ท่านแม่ทัพฉู่ทราบเพคะ” สายตาเคร่งเครียดของฉูเป่ยเจี๋ยพุ่งตรงไปที่นาง “ระยะนี้เป็นแบบนี้ตลอดรึ?” “ตั้งแต่เข้าหน้าหนาวก็ไม่ค่อยเจริญอาหารแล้วเพคะ ไม่กี่วันนี้ก็ทานน้อยลงทุกที แต่เมื่อคืนนี้อยู่ๆก็ดีขึ้นมาหน่อย ที่ทานก็มีผักดองกับข้าวหนึ่งถ้วยเต็มๆเพคะ” ม่อหรานเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ จึงกล่าวเบาๆที่ข้างกายเจ้านายว่า “เมื่อคืนนี้ ฝ่าบาทสั่งให้สู่เซี่ยแบ่งผักดองที่ทางวังหลวงส่งมาไปให้ป๋ายกูเหนี่ยงเล็กน้อย ดูท่าทาง......” เมื่อได้ฟัง ฉูเป่ยเจี๋ยจึงสั่งหงเฉียงว่า “ผักดองเมื่อคืนนี้ยังมีอยู่ เจ้านำไปให้นางอีกหน่อยก็แล้วกัน” การที่หงเฉียงถูกเลือกมารับใช้พิงถิง ย่อมหมายความว่านางเป็นคนฉลาดเปี่ยมไหวพริบ แต่เมื่อได้เห็นท่าทางทรงอำนาจน่าครั่นคร้ามอันสยบขวัญของฉูเป่ยเจี๋ย น้ำเสียงก็อดสั่นสะท้านอย่างสุดระงับไม่ได้ กล่าวตอบเบาๆว่า “กราบทูลฝ่าบาท เดิมทีหนูปี้ก็คิดว่าป๋ายกูเหนี่ยงชอบทานผักดองนั่นเหมือนกันเพคะ วันนี้จึงเตรียมเอาไว้ในกล่องใส่สำรับอาหารด้วย แต่ไม่มีประโยชน์เลยสักนิดเพคะ นางไม่แม้แต่จะแตะเสียด้วยซ้ำ ก็บอกว่าอิ่มเสียแล้ว” ฉูเป่ยเจี๋ยมองอาหารที่เปลี่ยนเป็นเย็นชืดด้วยสายตาเย็นเยียบ “รู้แล้ว เจ้าออกไปเถิด” หลังจากหงเฉียงออกไปแล้ว ชายหนุ่มจึงหันมาทางม่อหราน ถามเสียงเรียบ “เจ้าคิดว่าอย่างไร?” “หา?” ม่อหรานถูกถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ครั้นมองสีหน้าเจ้านายอย่างละเอียด ก็ทราบว่าเวลานี้ตนจะทำอะไรผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว จึงได้แต่เอ่ยรับเฉยๆโดยไม่แฝงนัยใดๆทั้งสิ้น ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวราวพึมพำกับตัวเอง “นางทนไม่ไหวแล้ว ใช่หรือไม่?” “ฝ่าบาท......” ม่อหรานยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกผู้เป็นนายตวาดตัดบทกลางคัน “ไม่ต้องพูดแล้ว!” ชายหนุ่มหันกายกลับทันควัน สองมือไพล่หลัง ไหล่สั่นสะท้านไม่ยอมหยุด ไม่ทราบเป็นเพราะพลุ่งพล่านหรือกราดเกรี้ยว เนิ่นนานให้หลังจึงค่อยสงบลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกันเถิด ไปดูนางกัน” เมื่อทั้งสองเดินไปถึงเรือนที่พิงถิงพักอยู่ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างในพอดี “ป๋ายกูเหนี่ยง จ้ายเซี่ยได้รับบัญชาจากหวางเยี่ย จึงต้องรายงานผลต่อหวางเยี่ยนะขอรับ ไม่ว่ากูเหนี่ยงจะป่วยหรือไม่ ก็ให้จ้ายเซี่ยจับชีพจรดูสักหน่อยเถิดขอรับ จ้ายเซี่ยจะได้ไปรายงานกับหวางเยี่ยได้” “เจ้าไปเข้าเฝ้าหวางเยี่ย แล้วบอกไปว่าข้าไม่ได้ป่วย” คิ้วเข้มของฉูเป่ยเจี๋ยขมวดแนบแน่นทันที แหวกเปิดม่านประตู(๘)ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง หยุดยืนยังริมหน้าต่าง ชายหนุ่มเป็นคนร่างสูงใหญ่ เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าต่างเช่นนี้ จึงบดบังแสงตะวันที่สาดส่องเข้าสู่ห้องไปกว่าครึ่งในบัดดล กลายเป็นเงาทะมึนขนาดใหญ่ ทั่วทั้งห้องเปลี่ยนเป็นเงียบสงัดในพริบตา พิงถิงสวมเสื้อเนื้อหนานอนเอนกายอยู่บนเตียง บนตัวห่มผ้าไหมกำมะหยี่สีเขียวอ่อนที่แผ่เต็มเตียง คาดว่านางเพิ่งจะตื่นจากงีบกลางวัน  หมอก็เข้ามาพบพอดี จึงยังไม่ทันได้หวีผมใหม่ ผมดำขลับครึ่งหนึ่งแผ่สยายอยู่ข้างกาย ขับเน้นดวงหน้าขาวเนียนและนัยน์ตาดำขลับกอปรเป็นอีกรูปลักษณ์อันงามแปลกตา หญิงสาวนึกไม่ถึงว่าฉูเป่ยเจี๋ยจะเข้ามาอย่างกะทันหัน เพียงรู้สึกถึงลมหนาวที่หอบพัดมาจากนอกประตูจนอากาศภายในห้องเย็นวูบลง จึงเงยหน้าขึ้นโดยพลัน และสานสบกับนัยน์ตาลุกโรจน์ของชายหนุ่มเข้าให้พอดี บัดดลนั้นหัวใจนางพลันโลดแรง เรี่ยวแรงเหือดหายสิ้น สายตาของทั้งสองสบประสานราวถูกดึงดูดเข้าด้วยกันโดยไม่อาจเบนออกห่างจากกันและกันได้ ฉูเป่ยเจี๋ยมาหานางด้วยความโกรธเกรี้ยว  แต่เพียงถูกนางชายตามองมา ความคิดชายหนุ่มก็มีอันปั่นป่วนสับสนอย่างระงับไม่อยู่ทันที จึงรีบข่มสติให้เยือกเย็น โบกมือให้คนอื่นที่รอบกาย “ออกไปให้หมด” หงเฉียง ม่อหราน และหมอ ถอยออกไปจากห้องจนเกลี้ยงเกลาในพริบตา ภายในห้องอันกว้างใหญ่หลงเหลือเพียงคนทั้งสองที่สายตายังคงไม่แม้แต่จะเบนห่างออกจากกัน ฉูเป่ยเจี๋ยยืนค้ำศีรษะ จ้องมองหญิงสาวเขม็งอยู่อึดใจใหญ่ เห็นสีหน้าของนางซีดขาว อ่อนแอไม่อาจต้านแรงลม ก็ให้หงุดหงิดกระวนกระวายอยู่ในใจ ยิ่งเมื่อนึกถึงสภาพลำคอระหงเผยรำไรของนางในยามนี้ต้องมาถูกหมอเห็นเข้า ไฟโทสะก็ยิ่งลุกฮือโหม ชายหนุ่มยิ่งเดือดดาล น้ำเสียงก็ยิ่งราบเรียบ เอ่ยถามนางว่า “เจ้าไม่ใช่คนไร้เหตุผลเอาแต่ใจ ที่ทำตัวเหลวไหลเช่นนี้เพื่อการใดกัน?” ไม่เอ่ยถามยังพอทำเนา เมื่อคำถามนี้ถามออกไป พิงถิงก็ก้มหน้าลง หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะช้อนดวงตาสุกสกาวขึ้นยิ้มละไมให้ชายหนุ่ม “ฝ่าบาทมาแล้ว เป้าหมายของพิงถิงมิใช่บรรลุแล้วดอกหรือเพคะ?” แม้นางจะมิใช่หญิงงามเลิศล้ำ ดวงตาสุกสกาวเย้ายวนใจคู่นั้นกลับไม่มีผู้ใดเทียบเทียมได้ ประกอบกับรอยยิ้มอันงดงาม เผยให้เห็นลักยิ้มบุ๋มลึกน่าเอ็นดูบนสองข้างแก้ม ส่งผลให้หัวใจของฉูเป่ยเจี๋ยถึงกับกระตุกวูบโดยแรง _____________________________ ๖. บ้านเรือนของคนจีนที่มีฐานะ การปลูกเรือนแต่ละหลังมักจะมีลักษณะเป็นรูปทรงเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ในแต่ละเรือนอาจจะมีห้องเดียวหรือหลายห้อง ห้องหนังสือที่ฉูเป่ยเจี๋ยนั่งทำงานคือห้องใหญ่ ส่วนฉูม่อหรานนั่งรอคำสั่งจากเจ้านายอยู่ใน “ห้องข้าง” ที่อยู่ติดกันซึ่งในที่นี้มีลักษณะเป็นห้องโถง ๗. หนูปี้ (nubi) แปลว่า “ทาสหญิง” เป็นคำเรียกแทนตัวเองของสาวใช้ในบ้านและนางกำนัลในวัง ๘. ในฤดูหนาว ม่านประตูจะถูกเปลี่ยนเป็นผืนหนาหนักเหมือนผ้านวมเพื่อให้สามารถป้องกันทั้งความหนาวและลมหนาวที่พัดแรงมากได้ แสงจึงไม่สามารถผ่านเข้ามาในห้องจากทางประตู ได้แต่ผ่านเข้ามาจากทางหน้าต่าง จากคุณ : Linmou - [ 15 มี.ค. 52 10:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชายหนุ่มก้าวไปข้างหน้าอีกครึ่งก้าว ให้ทั่วทั้งร่างบางอยู่เบื้องใต้สายตาจนหมดสิ้น แล้วก้มหน้าลงพินิจมองสตรีบนเตียง สายตากระหายเลือดไร้ปรานีในสมรภูมิเปล่งประกายเย็นชา ตลอดร่างแผ่รังสีแห่งอำนาจเย็นเยียบสยบขวัญครอบคลุมทั่วทั้งร่างของหญิงสาว “จนป่านนี้แล้ว...เจ้ายังคิดจะเล่นลูกไม้ไร้สาระพวกนี้ต่อหน้าข้าอีกรึ?” พิงถิงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มแน่วนิ่ง เอ่ยเบาๆ “ฝ่าบาทคิดผิดอย่างใหญ่หลวงแล้วเพคะ วิธีเหล่านี้จะเป็นแค่ ‘ลูกไม้ไร้สาระ’ ได้อย่างไร? การที่สามารถทำให้ฝ่าบาทอยู่กับพิงถิงได้แม้เพียงชั่วครู่ สำหรับพิงถิงแล้ว ถือเป็นความสุขที่ต่อให้นำแก้วแหวนอันล้ำค่าทั้งหมดในโลกนี้มากองอยู่ตรงหน้า ก็ไม่ยอมแลกด้วยอย่างเด็ดขาดเพคะ” คำพูดนี้ดั่งยอดฝีมือแสดงกระบวนท่า จู่โจมฉูเป่ยเจี๋ยอย่างกะทันหันชนิดตั้งตัวไม่ทัน เดิมทีชายหนุ่มคิดจะชักเท้าผละจากไป มาบัดนี้มีหรือยังจะหักใจทำเช่นนั้นได้ จึงถูกมือบางออกแรงดึงจนเผลอตัวนั่งลงตรงขอบเตียง เรือนร่างอ่อนนุ่มของหญิงสาวเป็นฝ่ายเคลื่อนเข้ามาแนบชิด สองมือโอบรอบคอชายหนุ่มเอาไว้แน่น ฉูเป่ยเจี๋ยแค้นที่นางสังหารหลานชายทั้งสองของเขาและมากเล่ห์อุบาย จึงเคยสาบานต่อฟ้าว่าจะไม่มอบความอ่อนโยนให้แก่นางอีกแม้เพียงเศษเสี้ยว แต่ยามนี้ร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นซุกอยู่แนบอก ชายหนุ่มมีหรือจะหักใจผลักนางออกไปได้ เขาได้แต่ปล่อยให้นางกอดเช่นนี้ขณะที่เอ่ยถามเสียงหนัก “เจ้าบอกว่าอยากพบข้า จะอธิบายเรื่องใดให้ข้าเข้าใจทั้งหมด?” “สายไปแล้วเพคะ” “สายไปแล้ว?” พิงถิงกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น เอ่ยเบาๆ “เดิมทีหม่อมฉันคิดจะบอก แต่ฝ่าบาทได้พลาดโอกาสไปแล้ว พิงถิงหรือจะเป็นผู้ที่เพียรอ้อนวอนขอให้ใครมาฟังตัวเองพูดล้างมลทิน? ชั่วชีวิตนี้หม่อมฉันจะไม่กล่าวความจริงของเรื่องราวใดต่อฝ่าบาทอีกแล้ว ฝ่าบาทอยากจะเข้าใจหม่อมฉันผิด ก็จงเข้าใจหม่อมฉันผิดไปเถิด” ฉูเป่ยเจี๋ยลุกพรวดขึ้นยืนทันควัน สะบัดร่างบางลงที่ริมเตียง กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว “นี่เจ้ายังไม่ยอมสำนึกผิด ยังคิดจะวางแผนเล่นลูกไม้อีกรึ?” จบคำก็หันกายเดินผละจากไปทันที “หยุดก่อนเพคะ!” พิงถิงร้องตะโกนออกมาทันควัน ทำให้ชายหนุ่มมิอาจไม่ชะงักเท้า “พิงถิงคิดตกแล้วเพคะ” น้ำเสียงหญิงสาวยังคงนุ่มนวลดุจเดิม ทว่ากระแสเสียงกลับค่อยๆเย็นชาลง “ในเมื่อเวลาแปดเดือนที่สู้อุตส่าห์อดทนไม่สามารถทำให้ฝ่าบาทหวนกลับมารักพิงถิงได้ใหม่ เช่นนั้นพิงถิงยังจะฝืนรั้งอยู่ที่นี่ไปไย” ฉูเป่ยเจี๋ยหันขวับมาทั้งตัว กล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าอย่าหมายคิดหนี” “ไม่เพคะ” พิงถิงยิ้มบางๆ “หม่อมฉันจะฆ่าตัวตาย” ฉูเป่ยเจี๋ยแค่นยิ้มหยัน “ใช้ความตายข่มขู่ เป็นวิธีการที่อ่อนหัดที่สุด” พิงถิงเอ่ยต่อไปโดยไม่สนใจรอยยิ้มหยันของชายหนุ่ม “หม่อมฉันจะยอมมีชีวิตอยู่แต่โดยดีก็ต่อเมื่อฝ่าบาทมาอยู่กับหม่อมฉันตลอดเวลาเท่านั้น” ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวอย่างดุดัน “อยู่ในเงื้อมมือข้า คิดจะตายไม่งายดายปานนั้น” แววตามุ่งมั่นไร้ที่เปรียบประสานสบนัยน์ตาดุดันลุกโรจน์ของชายหนุ่มอย่างไม่ระย่อแม้แต่น้อย เอ่ยเบาๆ “หากคนผู้หนึ่งตั้งใจจริงที่จะฆ่าตัวตาย ไม่ว่าผู้ใดก็ขัดขวางไม่ได้เพคะ” ฉูเป่ยเจี๋ยแหวกม่านประตูเปิดออกโดยแรง ลมหิมะตลบฟ้าโถมทะลักเข้ามาโดยพลัน “ม่อหราน!” “พ่ะย่ะค่ะ!” ม่อหรานรีบวิ่งเข้ามาหา “เฝ้านาง...” ปลายนิ้วชี้ไปยังเงาร่างบอบบางภายในห้อง “...เอาไว้ให้ดีๆ หากเกิดเรื่องใดแม้แต่น้อยนิด เปิ่นหวางจะเอาเรื่องเจ้า!” <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 15 มี.ค. 52 10:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอาแล้วไง ดูถูกพิงถิงซะแล้ว คิดหรือว่าม่อหรานจะเอาอยู่ จากคุณ : scottie - [ 19 มี.ค. 52 00:37:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นั่นสิ ม่อหรานกับพิงถิง มือคนละชั้นกันเลย ^^" จากคุณ : Linmou - [ 22 มี.ค. 52 09:20:27 ]