" . . . อ้าว . . . อนรรจ . . . หายไปไหน มาหลายวัน "
ลุงทักพลัน เมื่อเขาเยี่ยมหน้า มานำเสนอ
" . . . มา. . .เข้ามา . . . คิดถึงจัง มานั่งสิเออ . . . "
แล้วไปเผลอ หายไปไหน อย่างไรเจียว . . ."
อนรรจยก มือไหว้ ด้วยใจอ้างว้าง
จบไหว้ลุง แล้ว นั่งข้าง ข้าง อย่าง เหงาเปลี่ยว
มองแมกไม้ ใหญ่น้อยนั่น กระสันเกลียว
กระหวัดเกี่ยว เขา . . . รัก บ้านนี้ . . . จากที่ . . . หัวใจ . . .
" . . . เออ . . . อนรรจ นี่หาย ไปไหนมาเล่า . . ."
ลุงถามเขา ที่เข้ามา พับขา ใกล้ ใกล้
" . . . ผมไปเที่ยว ทะเลมาครับ เพื่อนจับไป . . . "
. . . ไม่อยากบอก ว่าหลบใคร . . . ไป ทำใจ ตัว
" . . . อ้อ . . .ไปไกล ได้ซ้อม บ้างไหมนั่น . . ."
เขาตอบลุง ไปพลัน พร้อมยิ้มหัว
" . . . อยากให้ถึง วันจริง ยิ่งใจระรัว
ผมไม่กลัว แม้หน้าไหน หากได้ประลอง . . ."
" . . . อย่างนั้นเรอะ . . . คุณ . . ." ลุงตบเข่า อยู่ ฉาวฉาด
" . . .ต้ององอาจ อย่างนี้สิ มิมีสอง
ศิลปะไทย ต้องทำ ตามครรลอง
แต่อย่าทิ้ง พวกพ้อง ประคองกันไป . . .
. . . ลุงแก่แล้ว อาจจะตาย ไม่นานดอก
หากมีศิษย์ ที่เคยบอก วิชาให้
ยังหมั่นเรียน เพียรขลัง ได้ดั่งใจ
ดินกลบร่าง ครูวันใด ไม่ห่วงเลย . . .
. . . ก็มีคุณ ที่ลุงหวัง ฝากฝังอยู่
จักถ่ายทอด วิชาครู ที่รู้เอ่ย
ทุกกระบวน เสภา พร้อง ทางร้องที่เคย
จักเฉลย จนสิ้นความรู้ ครู . . . ให้เธอ . . .
. . . เจ้า มรกต มันก็หวัง สักอย่างไม่ได้
ยังคุณไง ที่ลุงหวัง ฝากฝังเสมอ
ปิดเทอมอีก สองเดือนกว่า มาหมั่นเจอ
เผื่อไผลเผลอ จักแก้ไข ให้รู้ตัว . . .
. . . ค่อยหมั่นฝึก ค่อย ค่อยหมั่น เพียงวันละน้อย
อย่าปลดปล่อย ตระเบ็งเสียง เพียงดังทั่ว
ต้องกล่อมเกลา น้อมเสียง เพียงระรัว
อย่าหวั่นกลัว สมาธิ สติตั้งใจ . . ."
อนรรจก็ ฟังลุงบ้าง ไม่ฟังบ้าง
เฝ้าแต่เหลือบ ชำเลืองข้าง . . . เจ้าหายไปไหน
จึงรวบรวม กำลังชัด แลตัดสินใจ
" . . . คุณลุงอยู่บ้าน คนเดียวฤๅไร ครับ วันนี้ . . ."
" . . . อ๋อ . . . เจ้ากต คู่กัด อนรรจน่ะหรือ
มันมีเพื่อน มายึดยื้อ เมื้อมื้อตะกี้
เสียงเจี๊ยวจ๊าว สาว สาวทั้งก๊ก ตลกดี
แค่อยากเที่ยว มาขอกันที ไปเปนโขยง . . ."
นายอนรรจ กัดฟันรอ หนอคำตอบ . . .
. . .ดังเหมือนลุง ลูบหลังปลอบ หายใจโล่ง
ในใจนึก ภาพฝัน พลันเชื่อมโยง
เธอเล่นโกง . . . ไม่ชวนกัน . . . สักวัน . . . นะเออ . . .
. . . แล้วก็ต้อง หลบตาครู เพราะรู้ผิด
ด้วยสะกิด หฤทัย ที่ไผลเผลอ
เปนไปได้ ถึงอย่างนี้ . . . ฤๅนี่ . . . ละเมอ . . .
ต้องโทษเธอ . . . ที่ทำให้ . . . หัวใจ . . . ฉัน ละลาย . . .
แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 52 21:45:42
แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 52 21:50:40
แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 52 20:18:10
แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 52 20:14:17
แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 52 20:12:47
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
15 มี.ค. 52 20:04:06
]
สายใจ - สาย . . . เสภา ( ฉบับคำกลอน ) บทที่ ๙
