ความคิดเห็นที่ 1 ๘. เอื้ออารีพาหลาน ๆ กลับเข้าบ้าน ก็พอดีกับที่ ‘ครัวคุณลี’ เก็บร้านกันเรียบร้อยหมดแล้ว  เด็ก ๆ พนักงานในร้านทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน  เหลือลีนั่งคิดบัญชีอยู่ตรงหน้าแคชเชียร์    ขนม ขนุนเห็นแม่ก็วิ่งโร่เข้าใส่ ร้องทักทาย คุยกันเสียงดังโขมงโฉงเฉง    ขณะที่เอื้ออารีขอตัวแยกกลับขึ้นห้องก่อน  ...ไม่รู้ว่าเจ้าขนมจะรายงานเหตุการณ์วันนี้ให้แม่ฟังว่าอย่างไรบ้าง!  รู้แต่ว่าเธอเหนื่อยเหลือเกินวันนี้ ขึ้นบ้านเอนหลังพักผ่อน จนได้เวลาอาหารเย็น หญิงสาวก็ลงมาสมทบที่โต๊ะอาหารกับทุกคน  เป็นไปตามคาดว่าเจ้าขนมรายงานเหตุการณ์เมื่อเช้าให้แม่ฟังจริง ๆ  แล้วลีก็ไม่ใช่คนที่เก็บอารมณ์ความรู้สึก  หล่อนรู้อะไร ก็ต้องพูดออกมาเดี๋ยวนั้น ทะลุกลางปล้องขึ้นมากลางวงอาหาร “ต๊าย!   จริงรึเปล่าเนี่ยแน๋ว”  หล่อนทำหน้าอึกอัก บอกไม่ถูก  ไม่รู้ว่าควรจะขอบใจในความหวังดีของน้องสะใภ้ หรือพาเด็ก ๆ ไปเช็คประสาทหูว่ายังเป็นปรกติดีอยู่หรือเปล่ากันแน่! เอื้ออารีผงกหัวหงึกหงัก  “ไม่มีอะไรมากหรอก...”  เธอพยายามพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ “ก็เห็นเจ้าขนมว่ายายป้านั่นด่าฉอด ๆ เป็นชุด ๆ  อาแน๋วเถียงไม่ทันเลย” เอื้ออารีหน้าหุบลงไปนิดหนึ่ง  เจ้าขนมเอาอามาขายเสียหมด ....แต่เธอไม่อยากโทษหลานหรอก ยังไงเด็กก็เป็นเด็กที่มักพูดอะไรออกมาตรง ๆ อย่างที่เห็น ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม  หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นมาใหม่ให้เป็นปรกติที่สุด “โอ้ย  พวกแม่ค้าปากตลาด ดีแต่ด่าฉอด ๆ เสียงดัง แต่ไม่มีเหตุผลหรอก  ใครจะไปเถียงมันได้ล่ะ ด่าอะไรเดี๋ยวก็เข้าตัวเขาเองนั่นแหละ  อย่าไปสนใจเลย  แต่อย่างน้อยก็ให้เขารู้ว่ามาทำแบบนี้กับหลานเรา...เราไม่ชอบ  คราวหลังจะได้สำเหนียกบ้างว่าถ้าทำกับลูกหลานคนอื่นหยั่งงี้อีก อาจโดนเอาเรื่องกลับยิ่งกว่าที่โดนจากเราก็ได้”  ทำเสียงฮึดเข้มเข้าไว้ จะได้ไม่รู้สึกเสียฟอร์ม และอย่างน้อยก็ให้รู้สึกว่าที่ตนทำไปมิได้เปล่าประโยชน์   “หือม  คราวหลังมาบอกแม่นะ หรือไม่ก็ให้พ่อไปจัดการซะเลย  ปากคอเราะร้ายแบบนี้”  ลีทำท่าฮึดฮัดตามขึ้นมา “เฮอะ ๆๆ ถ้าให้พ่อจัดการเหรอ  พ่อก็จะจับยายป้านั่นเลาะฟันทั้งปากเลยนะเซ้...”   อิ่มบุญพูดหน้าตาย  ทำเอาเด็ก ๆ หัวเราะขำชอบใจ  ท่าทางคงช่วยให้ลืมเลือนเรื่อง ‘งี่เง่า’ นี่ลงไปได้ไม่น้อยเลยทีเดียว   “จะค้าจะขายอะไรต้องพูดเพราะ ๆ ดี ๆ ไว้ก่อน  ไม่งั้นละหาความเจริญก้าวหน้าไม่ได้”  มารดาเปรยออกมาบ้าง หลังจากนั่งฟังคนโน้นคนนี้อยู่เงียบ ๆ   “บางทีคนเขาไม่ได้ติดใจผลิตภัณฑ์ข้าวของในร้านเท่าไหร่หรอก  แต่ติดใจคนขาย เลยมาได้บ่อย ๆ เพราะมีความสุขความสบายใจที่จะซื้อของกับเขา  แม้นแต่ขายแพงกว่าเขาหน่อย เขาก็ยินดีจะจ่ายให้ ดีกว่าไปร้านที่มันพูดจาไม่เข้าหู  จริงมั้ยล่ะ” “แต่ถ้าราคาเท่า ๆ กัน  แต่ร้านนึงให้บริการดีกว่าอีกร้านนึง   คนเขาก็ต้องเลือกเข้าร้านที่บริการดีกว่าแหง ๆ ใช่ปะ  ยิ่งถ้าขายถูกกว่าด้วย แล้วยังบริการดีกว่าด้วย  คิดว่าเขาจะเลือกเข้าร้านไหนกันล่ะเด็ก ๆ”   อิ่มบุญหันไปยิ้มแต้ถามลูก ๆ “ของถูกและดีไม่มีในโลก”   ขนมประกาศก้องขึ้นมา “ว่าไงนะ!”   ผู้เป็นพ่อถลึงตาโต มองหน้าทะเล้นเด๋อด๋าของเจ้าลูกชาย “ก็ของถูกและดีไม่มีในโลกไงพ่อ....ธ่อ ใคร ๆ เขาก็รู้ทั้งน้านนน..”  ขนมย้ำเสียงดังฟังชัดยิ่งกว่าเก่า คราวนี้มีเสียงระเบิดหัวเราะขึ้นรอบ ๆ โต๊ะ  เจ้าขนมยิ้มหัวไปรอบ ๆ ราวกับวีรบุรุษโมเสสที่ลงจากเขามาประกาศบัญญัติสิบประการให้โลกได้รับรู้ไว้ “เออ ใช่...ก็จริงนะ...”   อิ่มบุญผงกหัวหงึกหงัก เพ่งที่หน้าหนุ่มน้อยจอมซน  “...พ่อนักเศรษฐศาสตร์น้อย  ข้าวในจานนั่นน่ะ กวาดซะให้หมด  รู้มั้ยนั่นน่ะของดีและแพง...อย่าให้เหลือ  ข้าวยิ่งขึ้นราคาอยู่” คราวนี้หนุ่มน้อยหน้าหุบลงทันที  เขี่ยข้าวในจานไปมาเหมือนซังกะตาย   มีขนุนหัวเราะตัวโยกอยู่ข้างพี่ชาย ....เมื่อใครสักคนในครอบครัวมีเรื่องต้องทุกข์ร้อนใจ  สิ่งสำคัญก็คือสมาชิกคนอื่น ๆ ต้องช่วยกันปัดเป่าบรรเทาให้เขาผ่านพ้นมันไปให้ได้ ...เอื้ออารีไม่เคยคิดว่าเรื่องของหลาน ๆ เป็นเรื่องเล็กจิ๊บจ้อยของเด็ก ๆ เลย   แม้นว่าให้ต้องรู้สึกเสียฟอร์มและเจ็บใจจี๊ดตอนที่ถูกยายป้าคู่แฝดสยองนั่นรุม   แต่เมื่อมาอยู่ตรงนี้ เธอกลับรู้สึกดีขึ้นที่ได้เห็นว่าทุกคนในครอบครัวมีความคิดเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน   ที่สำคัญมันช่วยให้ความรู้สึกไม่ดีที่มากระทบใจเด็ก ๆ ได้ลบเลือนลงไป...ไม่ติดค้างสะสมจนกลายเป็นปมอยู่ในใจไปตลอดกาล...     “อ้าว อิ่มแล้วเหรอแน๋ว!”   มารดาถามขึ้น เมื่อเห็นเอื้ออารีรวบช้อนส้อม  ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มตาม  ขณะที่ข้าวในจานยังไม่หมดเหลืออยู่เกือบค่อน   “ค่ะ...”   เธอยังคงกินอะไรไม่ค่อยลงสักเท่าไหร่ช่วงอาทิตย์สองอาทิตย์ที่ผ่านมา  แม้นจะฝืนได้บ้างไม่ได้บ้างบางครั้ง  ทว่าเย็นนี้ดูเหมือนกระเพาะจะกลับมาปวดแสบปวดร้อน อาหารไม่ค่อยย่อยสักเท่าไหร่อีก...   ....แล้วตัวเธอเองเล่า...จะให้ใครมาช่วยลบเลือนความรู้สึกกระทบกระเทือนใจเธอที่ผ่านมาได้บ้างรึเปล่าหนอ! “แม๊  ไอ้เราก็เพิ่งสอนหลานไปหยก ๆ”    อิ่มบุญหลิ่วตามายังจานข้าวน้องสาว   “รู้สึกเหมือนว่าเราจะผอมลงนะแน๋ว...”   ลีผสมโรง พลอยให้ทุกคนมองตามมายังเธอเป็นตาเดียวกัน  เหมือนว่าทุกคนเพิ่งจะสังเกตเธอเห็นงั้นแหละ   “เป็นอะไร  อย่าบอกนะว่า....” “เปล่า ๆๆ  กับข้าวฝีมือพี่ลีกับป้าศรีอร่อยเหมือนเดิมทุกอย่าง เพียงแต่...” “...อย่าบอกนะว่ากำลังลดความอ้วน  มีอะไรให้ลดอีกล่ะเรา”  ลีทำเสียงปรามนิด ๆ “เอ่อ...” เสียงโทรศัพท์ตรงโถงนั่งเล่นดังขัดจังหวะขึ้นพอดี   เอื้ออารีรีบบอก “เดี๋ยวแน๋วรับเองค่ะ”  ระฆังช่วยชีวิตแท้ ๆ  เอื้ออารีรีบยกจานข้าวไปไว้ที่อ่างล้าง  แล้วก็โผไปยังโทรศัพท์ตรงมุมนั่งเล่น “ยายแน๋วรึเปล่านั่น  เป็นไงบ้าง!”   เสียงรัวเร็วแบบคนคล่องปรื๋อแล่นมาจากปลายสาย “หา”   คนรับปรับโสตประสาทหูอยู่ครู่หนึ่งก็ร้องถามกลับ  “พี่นิ้งเหรอ!” “ช่าย....เป็นไงเรา  ได้ข่าวว่าเลิกกับแฟนแล้วเหรอ!” . . . แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 52 22:06:11 จากคุณ : นาท-วริน - [ 17 มี.ค. 52 22:00:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อะไรนะ!”   เอื้ออารีร้องขึ้นมาใหม่   “พี่ไปรู้มาได้ไง!”   คราวนี้กระซิบกระซาบ พลางเหลือบไปทางโต๊ะอาหารซึ่งคนอื่น ๆ ยังนั่งกันอยู่ครบแถมยังมองตาสลอนมาที่เธอแวบหนึ่ง “แน่ะ  แสดงว่าจริงล่ะสิใช่ปะ  เฮ้อ...พี่ก็บอกแล้วว่าผู้ชายไทยไม่ไหวสักคน  ไม่มีซะล่ะคำว่าสุภาพบุรุษ   หาความซื่อสัตย์ก็ไม่ได้” “พี่นิ้ง...ชู่ว์”  หญิงสาวทำเสียงปรามที่ปลายสาย บอกเบา ๆ ว่า   “เดี๋ยวถือสายไว้แป๊บนึง แน๋วจะวิ่งขึ้นไปรับข้างบน”  ว่าแล้วคนพูดก็ค่อย ๆ วางหูโทรศัพท์ลง ก่อนจะวิ่งโหย่ง ๆ ขึ้นไปที่ชั้นสอง  มีโทรศัพท์พ่วงอีกเครื่องที่โถงนั่งเล่นชั้นบน  ค่อยเป็นส่วนตัวหน่อย เอื้ออารีหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมา คราวนี้พูดได้โล่งขึ้น “พี่นิ้ง  ไหนพูดมาซิ  รู้เรื่องแน๋วได้ยังไง!”   “แหม...ไม่ต้องมีใครบอกหรอก แค่นี้ก็เดาได้ ...แล้วจริงรึเปล่าล่ะ!” “ไม่จริง...เอ้ย  ไม่ใช่ต้องมีใครบอกแน่ ๆ....”  หญิงสาวถอนหายใจแรง ๆ  ยังไม่ยอมรับตรง ๆ  รอจนปลายสายเอ่ยปากขึ้นมาใหม่ “..ก็เมื่อวานพี่โทรมาคุยกับแม่  เห็นเขาบอกว่าจักรโทรมาบ้าน จะคุยกับเรา แม่เขาก็แปลกใจว่าทำไมไม่โทรเข้ามือถือเอาเอง  ทางโน้นก็อึก ๆ อัก ๆ บอกว่าเราไม่ยอมรับสายเขา...” เอื้ออารีสะอึก ....วันจักรนะเหรอ  เธอไม่อยากนึกถึง ไม่อยากได้ยินชื่อนี้อีกเลย  กำลังจะลืมไปแล้วเชียว... แล้วแม่รู้ระแคะระคายเรื่องนี้แค่ไหนแล้วล่ะ  ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่มีแก่ใจจะยอมรับกับใครได้เลยว่า เธอถูกทรยศหักหลังจากแฟนหนุ่มที่คบหากันมายาวนาน  ผู้ที่เคยเชื่อมั่นนักหนาว่าเขาจะไม่เป็นอื่นได้เลย นอกจากรักเธอคนเดียว  แล้วเป็นไงล่ะ! ...มันทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองพ่ายแพ้ และมีข้อบกพร่องอันเลวร้ายประทับอยู่บนหน้าผากให้ใคร ๆ ได้เห็นกันอย่างทั่วถึง  แฟนถึงได้มีทรยศหักหลังเอายังไงล่ะ!  ทำไม ๆๆๆ..ทำไมคนอื่นเขาถึงไม่คิดบ้างว่าก็เพราะผู้ชายมันไม่ดีเห็นแก่ตัว ไม่มีความละอายแก่ใจ ไม่มีความละอายต่อความผิดบาปบ้างล่ะ  เอ๊ะ...แล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่าคนอื่นเขาคิดกันยังไง!   ไม่รู้ล่ะ ...ยังไงเธอก็ไม่ใช่คนหน้าไม่มียางอาย หรือใจด้านหนาแบบใครบางคนนี่นา ...ใครบางคนที่เป็นผู้หญิงเหมือน ๆ กันกับเธอ และทำร้ายลูกผู้หญิงด้วยกัน... ถึงจะทนกับสายตาและเสียงซุบซิบนินทาลับหลังได้ง่าย ๆ !! “ฮึ!”  เอื้ออารีสะบัดน้ำเสียงใส่โทรศัพท์   “ช่างหัวมัน มันจะไปตายหรือหัวหกก้นขวิดที่ไหนก็ช่างมัน!”   โอบอ้อมฟังเงียบ ๆ เอื้ออารีกำลังมีอารมณ์  หล่อนจึงไม่ได้ออกความเห็นอะไรตรงนี้มากนัก  ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่ได้สนใจอะไรเรื่องนี้อีกเลยด้วยซ้ำ  เมื่อหล่อนเข้าเรื่องใหม่ทันทีไม่มีเสียเวลา ตามนิสัยกระชับฉับไวไม่เยิ่นเย้อของหล่อน   “นี่  พี่จะบอกอะไรให้ ช่วยส่งรูปถ่ายหน้าตรง หน้าข้าง  ทุกรูปแบบทุกระยะใกล้ไกล ของเรามาให้พี่ทางอีเมล์หน่อย  หลาย ๆ รูปได้ก็ยิ่งดี ด่วนจี๋เลย  พี่ต้องการรูปถ่ายของเรามาก  ส่งมาตอนนี้ได้เลยยิ่งดี พี่จะรอรับ” “อะไรนะ...”   คราวนี้เอื้ออารีย์งงเต้ก  สีหน้าประหลาดใจขึ้นมา “เอารูปถ่ายของแน๋ว  เอาไปทำอะไร!”  หญิงสาวคาดคั้น “เอาเหอะน่า  ส่งมาเหอะ  ยิ่งมากยิ่งดี  หลาย ๆ อิริยาบถจะได้เห็นรูปร่างหน้าตาถนัดชัดเจนว่าเป็นคนบุคลิกแบบไหน!” “ไม่เข้าใจ  เพื่อ...” “เอ่อ...  ก้อ...คืองี้  พี่จะส่งให้เพื่อนของแฟนพี่ทางนี้ดู  เพื่อนของแฟนพี่คนนี้เป็นคนดีนะแน๋ว การงานก็ดี  แล้วก็เขายังไม่มีแฟน  เขาชอบคนไทย  อยากได้แฟนเป็นคนไทย...แม่ม่ายลูกติดก็ไม่เกี่ยง”   โอบอ้อมไม่อ้อมค้อม เอื้ออารีย์ชะงักกึก   “แน๋วไม่ได้เป็นแม่ม่ายลูกติด!”   “เออ รู้แล้วน่า แค่พูดให้ฟังเฉย ๆ  คนนี้เขาเป็นเพื่อนของเฮนริคมานานแล้ว  นิสัยใช้ได้เลยนะ  ทำงานธนาคารเงินเดือนดี คงไม่ลำบากอะไรที่จะเลี้ยงดูใครอีกสักคน  อีกอย่างถ้าแน๋วย้ายมาอยู่ที่นี่ ก็จะได้เป็นเพื่อนกันกับพี่  เวลามีอะไรเราก็ยังไปมาหาสู่มาปรึกษากันได้  พี่ก็ไม่เหงาอีก...”    โอบอ้อมยังสาธยายต่อ   แต่หัวของเอื้ออารีย์กำลังหมุนติ้ว ๆ  เหมือนเครื่องคอมพิวเตอร์กำลังคำนวณประมวลผลออกมาว่าจะเป็นอย่างไร โอบอ้อม...พี่สาวคนเดียวของเธอ อุตส่าห์โทรทางไกลมาจากต่างแดน และกำลังจะหาแฟนใหม่ให้กับเธองั้นหรือ!...แฟนใหม่...เป็นฝรั่ง  เธอกำลังจะถูกจับคู่กับฝรั่ง  ได้แฟนเป็นฝรั่งงั้นหรือ! ....เธอจะมีชีวิตใหม่ในต่างแดน  เป็นสะใภ้คู่ขวัญกันกับโอบอ้อมพี่สาว  แล้วมีลูกออกมาเป็นลูกครึ่งหน้าตาน่ารักน่าชัง  พูดภาษาไทยอ้อแอ้ ๆ ไม่ชัดตามสมัย  แต่พูดภาษาฝรั่งคล่องปรื๋อ  ส่วนเธอก็จะกลายเป็นแม่บ้านไทยเมียฝรั่ง   วัน ๆ คงต้องใส่เสื้อหนาวอยู่ในบ้าน ปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดบ้าน เช็ดกระจกหน้าต่างจนใสแวววาว แล้วก็ไปรับลูกกลับจากโรงเรียน มาทำกับข้าว รอรับสามีกลับบ้านอีกคน  เอ่อ... แต่เธอยังไม่รู้เลยนี่นาว่าเพื่อนเฮนริคเป็นคนยังไง รูปร่างหน้าตายังไงก็ยังไม่เคยเห็น  แล้วจู่ ๆ แค่เขียนอีเมล์คุยกันแล้วคิดว่าจะรักกันได้ง่าย ๆ เลยงั้นหรือ... “พี่นิ้ง...แน๋ว...แน๋ว..”   .... พูดหยั่งกะว่าทางนั้นรับเธอเป็นแฟนแล้วงั้นแหละ  อะไร ๆ มันยังไม่ทันสรุปสักหน่อย  ทำไมโอบอ้อมถึงได้คิดอะไรง่ายดายไปเสียหมด   “เอิ่ม...  แน๋วยังไม่รู้สิ พี่”  เอื้ออารีถอนหายใจเบา ๆ “เอางี้  พี่จะให้ลุคเค้าเขียนเมล์ไปคุยกับแน๋วก่อนก็แล้วกัน  แล้วก็ให้ทางนี้ส่งรูปไปให้แน๋วดูด้วยว่าหน้าตาเขาเป็นไงถูกใจมั้ย  ทางนี้เขาก็บอกว่าอยากจะเห็นหน้าค่าตาของแน๋วก่อน   พี่ก็บอกว่าให้ดูพี่สาวก่อนสิยะ ...สวยมั้ย  ถ้าพี่สวยไง น้องก็สวยยังงั้นแหละ  เพียงแต่ว่าเอ๊าะกว่าเรานี้ดนึง”   หล่อนหัวเราะคิกคักต่อท้าย  ก่อนจะวางสายจากกันหลังจากนั้นไม่นาน เอื้ออารีได้แต่มองโทรศัพท์นิ่ง  และนาน  ....ชีวิตใหม่ แฟนใหม่ ...ในต่างแดน...งั้นหรือ!   เธอยังไม่ได้คิดอะไรเรื่องพวกนี้แม้นแต่น้อย  เธอเพิ่งเลิกกับวันจักรได้ไม่กี่อาทิตย์เลยด้วยซ้ำ  ยังหวังว่า...ว่า เฮ้อ ...ไม่เอา ไม่อยากนึกถึงมันอีก... แต่เธอกำลังก้มลงมองที่โทรศัพท์ใหม่ และคิดว่าจะยกมันขึ้นมา หมุนไปที่หมายเลข.... แล้วเอื้ออารีก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาจริง ๆ กดหมายเลขที่ปลายทาง ทว่ายังไม่ทันครบหลัก  หญิงสาวก็อึกอัก และกดสายทิ้งในที่สุด... ไม่...ไม่มีวัน เธอจะไม่มีวันย้อนกลับไปคิดถึงวันจักรอีก.     ********************************* แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 52 22:55:53 จากคุณ : นาท-วริน - [ 17 มี.ค. 52 22:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ๙. เอื้ออารีวิ่งโหย่ง ๆ ลงจากบันไดชั้นบน หอบเอกสารแฟ้มงานติดมือลงมาเตรียมตัวออกไปทำงานเช้าวันจันทร์  ทำสีหน้าเป็นปรกติเมื่อทักมารดาสั้น ๆ ตรงโต๊ะกินข้าว ทว่าไม่ยอมสบตาด้วยตรง ๆ นัก  ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่หญิงสาวปลีกตัวอยู่แต่บนห้อง ขณะที่ทุกคนพากันไปเที่ยวข้างนอกรวมถึงมารดาที่ติดไปกับครอบครัวของอิ่มบุญด้วย เธอยังไม่พร้อมจะตอบคำถามทุกคนในบ้าน  ...ทว่าดูเหมือนไม่เห็นจะมีใครผิดสังเกตว่ารู้เรื่องของเธอเข้าแล้ว  มารดาแค่เปรยถามสั้น ๆ ขึ้นมา   “ไม่กินข้าวก่อนรึ!” เอื้ออารีแค่หยิบน้ำผลไม้กล่องนึงออกจากตู้เย็น  แล้วก็เดินมาใส่รองเท้าที่หน้าประตู “ไม่เป็นไรค่ะ สายแล้ว เดี๋ยวไปหาอะไรกินเอาแถวที่ทำงาน” นาฬิกาบอกเวลาเก้าโมงกว่าแล้ว เอื้ออารีก้าวสวบ ๆ ต่อไปยังลานจอดรถหน้าบ้าน  ลีชะโงกหน้าออกมาดูจากครัวหลังร้านหล่อนเข้าพอดี “ออกไปทำงานแล้วรึ!”  หล่อนร้องทักขึ้น “ค่ะ” “เออช่าย....พรุ่งนี้เช้าช่วยไปส่งเด็ก ๆ ที่โรงเรียนให้หน่อยได้มั้ยแน๋ว  พอดีว่าพรุ่งนี้นอยเขาต้องไปเข้าเวรแต่เช้าน่ะ” “อ๋อ  ได้สิคะ”  เอื้ออารีใช้เวลาคิดไม่นานนักก็รับคำ   ลีเลยยิ้มบอกขอบอกขอบใจออกมา ก่อนจะหันกลับเข้าไปในครัวอย่างเก่า ...ไม่มีวี่แววผิดปรกติอะไร บางทีอาจจะไม่มีใครคิดว่าเรื่องที่เธอเลิกกับวันจักรเป็นเรื่องใหญ่เลยก็ได้! แต่เมื่อไปถึงสำนักพิมพ์นี่สิ  มีคนหนึ่งที่ไม่เคยคลายความสนใจเรื่องระหว่างเธอและวันจักรเลยแม้นแต่น้อย   เจ้าหล่อนตรงแน่วมาที่โต๊ะเอื้ออารีทันทีที่หล่อนเริ่มอยากจะหาเรื่องบริหารปาก “พี่แน๋วรู้มั้ย  เพื่อนปอมันทำอยู่ที่สำนักพิมพ์ใหม่ของพี่แหวว มันมาเล่าให้ฟังว่าหนังสือเล่มแรกของพี่แหววใกล้ออกมาเป็นรูปเล่มแล้ว...สวยมากด้วย”   ว่าแล้ว หล่อนก็หยิบโพยกระดาษสองสามแผ่นที่ติดมือมาด้วย ยื่นให้ดู “เนี่ยะ มันพรินต์ตัวอย่างภาพข้างในออกมาให้ดูด้วย   บอกว่าพี่จักรเป็นช่างภาพหลัก  แล้วพี่แหววยังวานให้เพื่อนที่เป็นสไตลิสท์หนังสือ cuisine มาช่วยดูเรื่ององค์ประกอบรูปให้ด้วย ประสาคนชอบของฟรีของพี่แกนั่นน่ะ...”     อยากจะหัวเราะประโยคเหน็บแนมตอนท้ายของปอสา  แต่เอื้ออารีก็หัวเราะไม่ออก แค่ให้เหลือบตาไปดูที่ภาพดังว่า  หญิงสาวก็กระอักกระอ่วนใจเหลือทนแล้ว “ฮื่อ  ก็ดี...สวยดี”    เอื้ออารีแค่เหลือบมองดูเป็นพิธี   “ดูสิ ปกก็ถ่ายใหม่  เปลี่ยนสไตล์ไปเลยจากของเดิมที่เคยถ่ายไว้กับเรา”   ภาพหน้าปกใหม่เห็นชัดว่าพี่แหววเปลี่ยนไปจริง ๆ  เจ้าหล่อนไม่ได้โพกศีรษะด้วยผ้าคลุมนิตติ้งลายดอกไม้สีชมพู พร้อมด้วยมือข้างหนึ่งถือตะหลิว เอียงคอยิ้มหวานบ๊องแบ๊วอีกต่อไป   ทว่าหล่อนไว้ผมทรงหน้าม้าเต่อฝรั่งเศส ด้านหลังปล่อยยาวเป็นทรงสวอนแค่บ่า  นั่งเอามือประสานกันบนโต๊ะ ช้อนสายตากลม ๆ โต ๆ ของเจ้าหล่อนขึ้นมองกล้องพร้อมด้วยรอยอมยิ้มน้อย ๆ แบบลึกลับพิศวงปนเชิญชวน ราวกับภาพเขียนโมนาลิซ่าของดาวินชี  แต่เป็นโมนาลิซ่ายุคใหม่ที่เชิญชวนให้เข้าไปค้นหาภายในเล่ม  บนโต๊ะตรงหน้าหล่อน เป็นอาหารจานเด่นโตจัดแต่งไว้อย่างงดงามน่ารับประทาน มีผักสลัดสีเขียวเหลืองแดงสลับสีสะสวยระบายอยู่ที่ขอบจาน   และยังมีอาหารอีกหลากหลายอย่างวางอยู่รอบ ๆ โต๊ะ ซึ่งครบทั้งดอกไม้ เทียนหอม และผ้าเช็ดปากขลิบด้วยลายลูกไม้เนื้อละเอียด กับลายเดียวกับผ้าห่อชุดช้อนส้อม ไม่...ไม่ๆๆ  เธอไม่ได้อยากจะสนใจเลยแม้นแต่นิด  แต่สายตามันทำไมถึงได้เห็นละเอียดลออขนาดนั้นนะ  นั่นคงเป็นฝีมือถ่ายภาพของวันจักรด้วยนะสิ ใจเอื้ออารีหดเล็กเหลือนิดเดียว  ความรู้สึกหดหู่กลับมาอีก  แผลที่กำลังได้รับการเยียวยาและเริ่มจะตกสะเก็ด ถูกแกะเป็นแผลขึ้นมาใหม่... วันจักรไม่เคยถ่ายรูปเธอได้แบบนั้นเลย!   หญิงสาวรีบเบือนหน้ากลับมาที่งาน  เสียงปอสายังเจื้อยแจ้วสาธยายต่อไป ไม่ได้สนใจว่าเอื้ออารีอยากจะฟังหรือไม่ “ท่าทางสไตล์ลิสท์จะเก่งนะพี่  ดูมีเทสต์กว่าตอนถ่ายไว้กับเราอีก...”  หล่อนหัวเราะคิกคำพูดของตัวเอง   “เอาเข้าจริง ๆ  พี่แกก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก ปอว่าอาศัยพรีเซ็นต์เก่งจับแพะชนแกะ  จับโน่นผสมนี่ให้ออกมาเป็นของตัวเอง...” “แฮ่ม.... วันนี้หัวเขียวซุบซิบเรื่องอะไรอีกล่ะคุณนายปอ  ประเดี๋ยวก็ส่งไปทำข่าวแทนพิสูจน์อักษรซะเลยนิ่”     เสียงบก.คำรพตรงใกล้เข้ามาที่โต๊ะเอื้ออารี  ปอสารีบขยับตัวออกมา   “งั้นขอทำข่าวซอกแซกใต้เตียงดาราแบบซ้อแปดก็แล้วกันนะคะพี่รพ”  ปากหล่อนยังไวพอ  แต่ก็ไม่ทันได้หยิบกระดาษพวกนั้นขึ้นจากโต๊ะของรุ่นพี่สาว  บก.คำรพเลยได้โอกาสมองไปยังแผ่นกระดาษพวกนั้นแวบหนึ่ง  ทว่าสีหน้าเขากลับนิ่งเฉยสนิท ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา  รอจนปอสาโกยกระดาษพวกนั้นขึ้นมาจากโต๊ะของเอื้ออารี  แล้วก็ผละไป   “เอ้านี่...”    บก.คำรพวางเอกสารปึกหนึ่งพร้อมหนังสือภาษาต่างประเทศอีกสองสามเล่มลงบนโต๊ะเอื้ออารี  “ลองติดต่อลิขสิทธิ์สองสามเล่มนี้ที  แล้วก็หาคนแปล น่าจะเป็น..พลอยใส แจ่มจริยวัตร หรือไม่ก็มณฑาทิพย์ ทรงศรี หรือคิดว่าน่าจะเป็นใคร ก็ลองดูที”   “ค่ะ” “ง่า...แล้วเป็นไงเมนูทรงเครื่อง บายเอื้ออารี มาม่าไข่เจียว ไข่เจียวมาม่า ได้กี่สูตรแล้วล่ะ!”   มีเสียงคิกคักเบา ๆ ในลำคอ “ประมาณยี่สิบสองสูตร”   เอื้ออารีทำหน้าตาย   “มีแม่หมอบอกว่าจะได้เป็น bestseller แห่งปี  ฐานที่สามารถต่อยอดไข่กับมาม่าได้อย่างสร้างสรรค์หลากหลายรูปแบบ  จะทุ่มทุนให้มั้ยล่ะคะ ” “เออ  รู้สึกแม่หมอจะบอกต่ออีกนะว่าทำหนังสือแปลต่อไปนั่นแหละดีแล้ว”   บก.คำรพหัวร่อเอิ๊กอ๊ากลงลูกคอ  ก่อนเดินผละไปอีกคน   เอื้ออารีหันขวับกลับมาตั้งต้นทำงานใหม่   พิมพ์ข้อความลงบนหน้าจอคอมพ์ฯได้แค่ไม่กี่คำ  หญิงสาวก็หมดสมาธิ  เปลี่ยนไปคลิ๊กดูอย่างอื่นบนหน้าจอ  อ่านข่าวโน่นนี่  ดูโปรแกรมหนังบ้าง  แล้วก็คลิ๊กไปที่อีเมล์  วันนี้ยังไม่ได้เช็คเมล์เลย  มีจดหมายเข้ามาหลายฉบับเช่นเคย ค่อย ๆ ไล่อ่านหัวจดหมายไปเรื่อย ๆ  ถ้าไม่เป็นนักเขียน นักแปลในสังกัด หรือว่าฟอร์เวิร์ดเมล์ต่าง ๆ นานา ก็จะเป็นต้นฉบับที่เสนอกันเข้ามาไม่น้อย   กระทั่งเอื้ออารีมาสะดุดอยู่ที่หัวจดหมายฉบับหนึ่ง .... ‘Hello, getting to know you’  ....ชื่อคนส่งก็ไม่คุ้น เอื้ออารีย์คลิ๊กเข้าไปในจดหมายนั้น  เขียนมาสั้น ๆ ว่า Hello, My name is Luk.  I know you from your sister  and she has introduced me to write to you.  Please send me your photos  quickly,  so I can first consider how you look like. Thanks, Luk” รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าเอื้ออารีในตอนแรก  เธอว่ามันน่าขำ...เอ...หรือควรจะภาคภูมิใจดี  อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกนะยะ  มีหนุ่มตาน้ำข้าวจากต่างแดนมาสนใจ หญิงสาวกลับไปอ่านทวนข้อความใหม่อีกสามสี่รอบ  รอยยิ้มเธอก็พลันหุบลง ...อีตาบ้าเอ้ย เห็นเราเป็นอะไรวะ  ขอพิจารณาจากรูปภาพก่อน แล้วค่อยว่ากันว่าจะคุยด้วยหรือไม่...งั้นหรือ!   ฉันไม่ได้ขอร้องให้แกมาเลือกฉันเป็นแฟนเลยนะยะ  แล้วทำไมฉันถึงต้องดี๊ด๊าส่งรูปตัวเองไปให้คุณแกพิจารณาดูก่อนล่ะ  เกิดเห็นหน้าแล้วบอกว่าไม่อยากคุยต่อด้วยล่ะ!  เรื่องอะไร เสียเซ็ลฟ์น่าดู...แค่ตอนนี้ก็เสียเซ็ลฟ์จะแย่อยู่แล้ว แต่...เดี๋ยวก่อน  มีไฟล์แนบมาด้วย  หรือว่านายลุคจะส่งรูปตัวเองมาให้เราดูก่อน  ลองคลิ๊กเข้าไปดู  ถ้าเกิดตาลุคนี่หล่อเหลาเข้าขั้น  เธออาจจะเปลี่ยนใจ ยอมลดศักดิ์ศรีลงบ้างก็ได้ เพื่อ...เพื่อ..เพื่ออะไรล่ะ  ก็..ดีกว่าอยู่เปล่า ๆ ล่ะน่า...   คลิ๊กเข้าไปดูที่ไฟล์แนบแล้ว  กลายเป็นรูปโลโก้บ้าบออะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ดูไม่รู้เรื่องเลย  เฮ้อ...อุตส่าห์ลุ้น เอื้ออารีรีบพิมพ์ตอบกลับไปเป็นภาษาอังกฤษ ใจความว่า “สวัสดีค่ะ, ก่อนอื่นต้องขอโทษแทนพี่สาวดิฉันด้วย  ที่ดิฉันอาจจะทำให้คุณผิดหวัง  เนื่องจากตอนนี้ดิฉันมีความสุขดีกับชีวิตโสดอันแสนอิสระเสรี  และดิฉันก็ยังไม่คิดถึงเรื่องความรักครั้งใหม่แต่อย่างใด ยังไงก็แล้วแต่ ดิฉันไม่รังเกียจ  หากว่าคุณจะส่งรูปของคุณมาให้ดิฉันดูบ้าง  ขอบคุณค่ะ.” ฮ่า ฮ่า ฮ่า... เอื้ออารียิ้มให้ตัวเอง  อ่านทวนอีกรอบ แล้วก็คลิ๊กส่ง ‘...อย่างน้อยก็ยังมีคนสนใจฉันบ้างล่ะน่า  ฉันไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอก  ยังมีคนอื่นมาเสนอตัวให้ถึงที่  แถมของนอกซะด้วย  ดูสิถ้าวันจักรรู้เข้าจะว่าอย่างไร!’   รอยยิ้มเหยียด ปนเก้อ ๆ เกร็ง ๆ ปรากฎอยู่บนใบหน้าของเอื้ออารี. ................................................................... แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 52 15:32:24 จากคุณ : นาท-วริน - [ 17 มี.ค. 52 22:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . . “ยายนี่ถ้าจะโรคจิต...”  ดลใจส่ายหัวดิก  “เห็นเรื่องทุกข์ของเขาเป็นเรื่องสนุกของตัว  เราว่านะ...หลังจากนี้ ตัวต้องตั้งรับให้ดีแล้วล่ะแน๋ว” “ทำไงล่ะ...”   เอื้ออารีเสยผมขึ้นไปลวก ๆ หน้าตายังเซ็ง ๆ บอกไม่ถูก “ใครพูดถึงอะไรเรื่องพี่จักรอีก  เธอก็รีบบอกว่าขอตัวก่อนนะคะ พอดีจะไปทำโน่นนี่ก็ว่าไป  ไม่ต้องไปรับรู้ ไม่ต้องไปรับฟัง ฟังแล้วก็ปวดหัวเปล่า ๆ  ไม่มีประโยชน์อะไรเล้ย...พูดแบบนี้เพื่ออะไร เพื่อสนุกปากที่ได้เห็นคนอื่นมีทุกข์กว่าตัวใช่มั้ย!” เอื้ออารีถอนหายใจออกมาเบา ๆ  เธอไม่รู้จะหันหน้าคุยกับใครได้ดีที่สุดยามนี้นอกจากดลใจ  ดังนั้นเมื่อเธอยกหูโทรศัพท์ขึ้นหาเพื่อน  บอกด้วยน้ำเสียงเอื่อย ๆ อ่อย ๆ ว่า ‘มากินข้าวด้วยกันหน่อยมั้ยเย็นนี้’   ทั้ง ๆ ที่เพิ่งพบกันไปหยก ๆ เมื่อเสาร์ที่ผ่านมา   ทว่าดลใจได้ยินน้ำเสียงอีกฝ่ายก็พอจะเข้าใจ  หล่อนรับคำเพื่อมาเป็นเพื่อนอีกฝ่าย  โชคดีด้วยว่างานยุ่ง ๆ ของหล่อนตอนนี้เริ่มซาลงไปบ้างแล้ว ‘ฉันรำคาญยายปอสา ต้องเจอกันทุกวันด้วย’   เอื้ออารีระบายออกมาให้ฟังทันทีที่ได้พบหน้ากัน ภายในศูนย์อาหารอันสวยหรูโอ่อ่าเต็มไปด้วยร้านอาหารชั้นเลิศมากมายของห้างสรรพสินค้าทันสมัยใหญ่โตแห่งหนึ่งกลางเมือง  จุดนัดพบที่ทั้งคู่เห็นว่านอกจากสะดวกในการนั่งรถไฟฟ้ามาพบกันแล้ว บรรยากาศอันคึกคักกระฉับกระเฉงศูนย์รวมของเหล่าบรรดาคนกรุงแต่งตัวสวย ๆ หล่อ ๆ อาจช่วยให้มนุษย์เงินเดือนอย่างทั้งสองสาวรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้างหลังเลิกงาน “เขาถึงได้บอกว่าเรื่องบางเรื่องไม่รู้เสียบ้างก็จะดีกับตัวเราเอง  ปิดหูปิดตาซะบ้าง  ถ้ายังแหลมเข้ามาอีกละก้อ บอกไปเลยว่าไม่อยากรู้ไม่อยากฟัง”   ดลใจทำเสียงเฉียบขาด  แล้วก็เทศนากัณฑ์ต่อยาวเหยียด     “....คนพวกเนี้ยปากติดกรรม เรื่องดี ๆ สบายใจ ไม่รู้จักพูด  ดีแต่พูดเรื่องให้คนอื่นทุกข์ใจ  เราจะมาทนนั่งอุเบกขาแบบบื้อ ๆ ไม่ได้นะ  ...เรื่องบางเรื่องเราก็ต้องรู้จักเอาตัวรอด ดึงตัวเองให้หลุดพ้นมาจากความทุกข์ร้อน ไม่ใช่ใครพูดอะไรก็นั่งนิ่งเฉยเป็นนางเอกอยู่นั่น” เอื้ออารีหัวเราะพรวดออกมา  “อุเบกขาแบบบื้อ ๆ!” “ช่ายนะสิ... เราจะมาทนนิ่งเฉยกับเรื่องที่ทำให้ทุกข์กายไม่สบายใจอยู่ไม่ด้ายยย  เขาเรียกว่าอุเบกขาแบบบื้อ ๆ ไง”   “ฮึ ...แต่ฉันไม่ได้ทำตัวเป็นนางเอกนะยะ” “เออ รู้แล้วน่า แค่พูดให้ฟัง  เราก็กลัวตัวเองจะอ่อนไหว เจอพวกผู้หวังดีแต่ประสงค์ร้ายแบบนี้จะตามไม่ทัน ...ไม่ได้หรอก สังคมมนุษย์เรามีทั้งคนที่เห็นใจ กับพวกที่ชอบเหยียบย่ำซ้ำเติม  แน๋วจะไปหวั่นไหวมากไม่ได้  นี่แจ๊ดพูดแรงไปรึเปล่า ...แต่แจ๊ดเป็นห่วงแน๋วนะ  อยากให้แน๋วสบายใจขึ้นไว ๆ  ก็เพราะว่าเราซี้กัน แจ๊ดถึงกล้าพูด แล้วก็คอยพูดอยู่บ่อย ๆ” เอื้ออารีผงกหัวหงึกหงัก  “แน๋วเข้าใจ  ๆ ที่ตัวเองพูด ...ดีซะอีกจะได้ช่วยเตือนสติ   แน๋วคง...ต้องผ่านพ้นตรงนี้ไปให้ได้  เพียงแต่...ขอเวลา...”   น้ำเสียงหญิงสาวขาดห้วงลง  ก่อนจะนั่งเงียบ นิ่งขึง  ครู่หนึ่งก็ค่อย ๆ สลัดเอาความรู้สึกซึมเซาออกไป  คว้าเอาแก้วน้ำผลไม้ปั่นบนโต๊ะมาคนหลอดเล่นไปพลาง ดูดเอาความหอมหวานเย็นชุ่มฉ่ำลงสู่ลำคอที่แห้งผากไปด้วย  เธอกับดลใจเลือกร้านอาหารฝรั่งแบบคันทรี่ ที่พลุกพล่านน้อยกว่าร้านอื่น ๆ ในแถบเดียวกัน  มีเบาะนุ่มนิ่มนั่งสบายเข้ามุมเป็นส่วนตัวอยู่มุมหนึ่ง   แล้วก็สั่งเสต็กทะเลจานใหญ่มาแบ่งกัน  อาหารทะเลที่นี่สดใหม่และรสชาติอร่อยจัดจ้านไม่เลวเลยทีเดียว   รอบ ๆ บริเวณศูนย์การค้าอันขวักไขว่หลังเลิกงานแทน  ผู้คนต่างแวะเวียนมาสังสรรค์ ทำภารกิจของตัว ไม่มีใครสนใจใคร  ...ในเมืองหลวงอันใหญ่โตโอ่อ่า และผู้คนมากมายแออัดแทบทุกตรอกซอกถนน  แต่ผู้คนกลับรู้สึกอ้างว้างห่างเหินอยู่ลึก ๆ ข้างใน   ท่ามกลางฝูงชนเรากลับรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายได้อย่างง่าย ๆ...   ...ชั่วแวบหนึ่ง สายตาของเอื้ออารีก็เหลือบแลไปเห็นภาพของคนคู่หนึ่ง  ...ชายหนุ่มหุ่นสูง ขาว มาดอาร์ติส หนวดเคราเริ่มขึ้นหร๋อมแหร๋มรุงรัง ผมยาวปรกไหล่รวบแบบยุ่ง ๆ  กระนั้นก็ยังเห็นเค้าหน้าคมสัน แบบคนหน้าตาดีไม่คลาย   กับหญิงสาวรูปร่างเล็กกะทัดรัด รวบผมหางม้าซึ่งกวัดไกวตามจังหวะเดินแบบเริงร่า ด้านหน้าไว้ม้าเต่อฝรั่งเศส สวมชุดกระโปรงสุ่มแบบลอร่า แอชลีย์กลางกรุง... วันจักร กับคุณแหวว.... เอื้ออารีเพ่งมองชัด ๆ ให้แน่ใจอีกครั้ง   ใช่จริง ๆ ด้วย  ทั้งคู่กำลัง...กำลังเดินช็อปปิ้งอยู่ด้วยกันหรือไงนี่แหละ เพราะวันจักรกำลังเข็นรถเข็นออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตชั้นเดียวกันนี้   มีคุณแหววเดินต๊อกแต๊ก ๆ อยู่ข้าง ๆ คอยคุยโน่นนี่คลอเคลียกันไป  มีรอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าของทั้งคู่  ....กระนั้นแล้ว ในรอยยิ้มของวันจักรกลับมิได้ฉายประกายออกมาด้วยในแววตา  เหมือนยิ้มแกน ๆ ไปเช่นนั้นเอง  ขณะที่ฝ่ายหญิงผู้แก่อาวุโสกว่าดูเหมือนจะสดใส เฉิดฉาย “อะไรเหรอแน๋ว!”   ดลใจเอะใจ เหลียวมองตามยังที่เพื่อนมอง “อาฮ้า!”   หล่อนร้องขึ้น  ขณะที่เอื้ออารีรีบกระถดเข้าไปชิดกับเสาที่มุมเบาะ  หลุบหน้าลง “ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากเจอ...”  น้ำเสียงหญิงสาวสะบัดนิด ๆ “มากับใครอ่ะ!”    ดลใจเองก็พลอยก้มหน้าลงมากระซิบกระซาบถาม  หล่อนรู้ดีว่าไม่ควรจะทักกับวันจักรในสถานการณ์เช่นนี้ “คนเนี้ยแหละชื่อพี่แหวว...”  เอื้ออารีแค่นเสียง “อ๋อ... ยายป้าแอ๊บแบ๊วเนี่ยเหรอ!”   เอื้ออารีหัวร่อคิกออกมา  “ปากร้ายนะเรา”     “ที่บอกว่าจะออกหนังสือคนนี่เนี่ยนะเหรอ  มาทำไรกันเนี่ย!” “ไม่รู้สิ  คงมาช้อปปิ้งซื้อของไปทำสูตรสะเด็ดของป้าแหววกระมัง!”  เอื้ออารีทำเสียงเหน็บ  ทำเอาดลใจหัวเราะพรวดออกมาบ้าง “อะไร...ม้ากระทืบโรง หรือพลังช้างสาน“ คราวนี้สองสาวพากันหัวร่อจนตัวโยก  ก่อนที่ทั้งคู่จะยืดคอขึ้นมาใหม่  คราวนี้เห็นด้านหลังของหนุ่มสาวสองคนนั้นค่อย ๆ เดินห่างออกไป  มีร่างเล็ก ๆ ของฝ่ายหญิงในชุดกระโปรงสุ่มระบายลูกไม้ เดินนำหน้าชายหนุ่มซึ่งเข็นรถเข็นมีของอยู่เกือบเต็มรถตามต้อย ๆ จนปะปนไปกับฝูงคนข้างหน้า “ไม่น่าเชื่อเลยว่านี่คือผู้ชายที่เราเคยรัก!”  เอื้ออารีทำเสียงทอดถอนออกมา “มามะ...กินกุ้งนี่ดีกว่า เห็นมั้ยตัวโต๊โต”   ดลใจรีบเปลี่ยนเรื่อง   “เฮ้ย ลืมไปตัวแพ้กุ้งนี่นา  งั้นเอานี่ก็ได้หอยแมลงภู่นิวซีแลนด์ หยั่งกะเพิ่งขึ้นมาจากทะเล”   หล่อนใช้ส้อมจิ้มหอยแมลงภู่ตัวโต สีส้มสดเนื้อแน่นตึงใส่จานเพื่อน  ส่วนตัวเองจิ้มเอากุ้งตัวใหญ่ใส่จาน   “เห็นมะ...ในทะเลไม่ได้มีกุ้งหอยปูปลาแค่อย่างละตัวซะเมื่อไหร่....”   ดลใจหมุนส้อมไปรอบ ๆ เหนือจานของหล่อน   เอื้ออารีหัวเราะกิ๊กไม่ใช่เพราะว่าท่าทางของเพื่อน แต่เพราะคำพูดของหล่อนต่างหาก “เออ ใช่มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง...”   เอื้ออารีเล่าถึงเรื่องที่โอบอ้อมพี่สาวจะแนะนำฝรั่งให้เธอสักคน ทันทีที่รู้ว่าน้องสาวเพิ่งอกหักเลิกกับแฟน   พอฟังจบคราวนี้ดลใจขำกิ๊กชอบใจออกมาบ้าง   “เห็นมะ...”  หล่อนว่า “...แต่ใครจะมีอารมณ์หาแฟนใหม่ปุบปับได้ล่ะ  คนนะไม่ใช่คอมพิวเตอร์ จะได้กดรีสตาร์ทใหม่ได้เดี๋ยวนั้น” “ก็เข้าใจอ่ะนะ  ของอย่างนี้...จะไปฝืนมากหรือไขว่คว้านักก็ไม่ดี   ความรัก...เมื่อถึงเวลา วันนึงมันก็จะมาของมันเอง”   พูดประโยคหลัง แววตาของดลใจก็เป็นประกายระยิบระยับขึ้นมาในอากาศ จนเอื้ออารีอดอมยิ้มไปกับหล่อนด้วยไม่ได้ “แล้วก็...การแก้แค้นคนที่ทำเราเจ็บที่ดีที่สุด  ก็คือการทำตัวเองให้สูงขึ้น ...ดีขึ้น!”  หล่อนยกแก้วน้ำขึ้นมาตรงหน้าเอื้ออารี   “เย้!”   เสียงชนแก้วกันของสองสาว พร้อมแววตาที่อ่อนลงของเอื้ออารี.     ********************************** แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 52 22:37:10 จากคุณ : นาท-วริน - [ 17 มี.ค. 52 22:35:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ********ขอให้อร่อย และมีความสุขในการอ่านทุกท่านค่ะ******* Link ตอนเก่า ๆ อารัมภบท-ตอนที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7540823/W7540823.html ตอนที่ ๒-๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7560777/W7560777.html ตอนที่ ๔-๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7586868/W7586868.html ตอนที่ ๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7612373/W7612373.html จากคุณ : นาท-วริน - [ 17 มี.ค. 52 22:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สู้ๆนะนางเอก จากคุณ : OhHOhAe (เด็กสรรพสน) - [ 17 มี.ค. 52 22:54:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วเมื่อไหร่พระเอกจะได้แสดงบทบาทล่ะคะ? นางเอกแพ้กุ้งเหมือนอิฉันเลย ^^ จากคุณ : ชญาลี - [ 17 มี.ค. 52 22:57:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 I like this อุเบกขาแบบบื้อ ๆ! 555555555 nice I'll use it when I have chance . จากคุณ : Tyra - [ 17 มี.ค. 52 23:02:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อไหร่พระ-นางจะเจอกันคะ จากคุณ : ดาด๊าดา (Hey VEE) - [ 18 มี.ค. 52 15:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นักแปลชื่อคุ้นๆนะคะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน :) จากคุณ : มณฑารัตน์ - [ 19 มี.ค. 52 01:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie - [ 19 มี.ค. 52 23:31:56 ]