บรรยากาศรอบๆ บ้านตอนนี้ มืดครึ้ม อึมครึม และหนาวเย็นกว่าช่วงเช้า เมฆฝนก้อนใหญ่ที่เห็นลอยต่ำๆ นั่น ค่อยๆ กลั่นตัวเองและรินละอองน้ำให้พร่างพรมลงมากระทบต้นไม้ใบหญ้า ส่งให้อุณหภูมิยิ่งเย็นเยียบกว่าเดิม... แต่จะมีที่ไหนหรือ ที่หนาวเย็นเท่ากับความรู้สึกในหัวใจดวงน้อยของกิ่งแก้ว เด็กหญิงที่มีแววตาช่างฝัน หากก็แฝงรอยเศร้าตลอดเวลา

เด็กหญิงละสายตาจากสายฝนที่พรมลงบนหลังคาบ้านตรงข้าม แล้วมองดูภาพที่ดำเนินอยู่ใต้หลังคานั้นอย่างสนอกสนใจ

คู่ สามีภรรยาจูงมือเด็กหญิงตัวน้อยออกมายืนที่ด้านนอกประตู สีหน้าท่าทางบอกให้รู้ว่าผิดหวังที่ฝนตก สักพักฝ่ายสามีก็รับร่มจากแม่บ้าน แล้วกางออกส่งให้ภรรยาถือ ส่วนเขาหันไปอุ้มเด็กหญิงไว้ในอ้อมแขน แล้วทั้งหมดนั้น ก็ค่อยๆประคองกันวิ่งออกไป... ทิ้งเพียงความหม่นเศร้าไว้ในความรู้สึกของกิ่งแก้ว ...'เมื่อไร...แม่จะมารับแก้วบ้าง'

วันนั้นฝนก็ตกอย่างวันนี้ กิ่งแก้วจำได้ ใครคนหนึ่งพาเธอมาที่นี่เมื่อหลายปีก่อน เขาบอกให้รอ เดี๋ยวแม่จะมารับ จากนั้นเขาก็รีบผละไปอย่างเร่งร้อน กิ่งแก้วไม่เข้าใจ เธอจึงเพียงรอให้แม่มารับ...

แต่แม่ไม่เคยมา... กิ่งแก้วจำหน้าแม่ไม่ได้ด้วยซ้ำ

เวลา ผ่านไป กิ่งแก้วค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับทุกคนได้ ที่นี่กินอาณาบริเวณกว้างใหญ่ มีบ้านลักษณะคล้ายๆ กันนี้หลายหลัง ตรงสุดสนามฟากโน้น เป็นบ้านเด็กชาย ส่วนบ้านตรงข้ามที่เธอแอบมองอยู่ทุกวันนี่ ก็เป็นบ้านเด็กหญิง แน่นอน...บ้านที่เธออยู่นี่ก็เป็นบ้านเด็กหญิงเช่นกัน บ้านแต่ละหลังมีแม่อยู่หลายคน แต่ไม่ว่าจะมีจำนวนของแม่มากเพียงใด กิ่งแก้วก็รู้สึกได้ตลอดเวลาว่า เธอยังต้องการแม่เสมอ... และ 'แม่' ที่นี่ ไม่เคยมีอย่างพอเพียงสำหรับความต้องการของเด็กทุกคน

ในจำนวนแม่ ทั้งหมด กิ่งแก้วรักแม่กวางมากที่สุด แม่กวางใจดี ร้องเพลงเพราะ เล่านินทานเก่ง แต่ทั้งหมดนั้น กิ่งแก้วชอบรอยยิ้มของแม่กวางมากที่สุด แม่กวางยิ้มสวยมาก และแน่ล่ะ เด็กที่ไหนก็คงไม่สำคัญสำหรับแม่กวางเท่ากับกิ่งแก้ว กิ่งแก้วรู้สึกอย่างนั้น ทำไมน่ะหรือ ? ก็ทันทีที่แม่กวางมาถึงบ้าน แม่กวางมักจะเข้ามาหากิ่งแก้วก่อนใครๆ และมีขนมอร่อยๆ ติดมือมาให้เสมอ

"แม่กวางอยู่ที่ไหนจ๊ะ ?" กิ่งแก้วเคยถามแม่กวางในวันหนึ่ง
"อืม...อยู่ไกลจ้ะ ขับรถนานเลยกว่าจะมาถึงนี่น่ะ"
"เก๊าะ...แม่กวางก็ย้ายมาอยู่ที่นี่สิ"
"อืม..." แม่กวางคิด พลางเอียงหน้าสวยนั้นไปด้วย
"แม่ กวางคงอยู่นี่ไม่ได้หรอกจ้ะ...แม่กวางธุระเยอะ" แม่กวางตอบในที่สุด เธอไม่เคยมีแผนที่จะ้ค้างอยู่ที่นี่ แค่มาให้ได้ทุกวัน...ก็น่าจะเพียงพอแล้ว

คำตอบที่ได้รับนั้นทำให้ กิ่งแก้วสลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ความเศร้ายังไม่ทันได้ทำร้ายกิ่งแก้วหรอก เพราะหลังจากนั้นเป็นต้นมา แม่กวางก็แทบจะเป็นเงาตามตัวของกิ่งแก้วก็ว่าได้ แต่แม่คนอื่นๆ ก็มักขอให้แม่กวางไปดูแลเด็กๆ ที่บ้านอื่นด้วย กิ่งแก้วไม่ชอบเลย...อยากให้แม่กวางอยู่ที่บ้านนี้มากกว่า

หลายเดือน มานี้ แม่กวางไม่ได้มาหากิ่งแก้วอีกเลย แม่กวางลืมกิ่งแก้วไปแล้วใช่ไหมนะ ? เหมือนแม่แท้ๆ ของกิ่งแก้วเองที่หลงลืมและไม่เคยคิดถึงกิ่งแก้ว คิดแค่นั้นกิ่งแก้วก็ยิ่งรู้สึกเศร้าและเหงา ราวกับทั้งโลกได้ลืมไปแล้วว่า...ยังมีเด็กหญิงที่ชื่อกิ่งแก้ว อยู่ตรงนี้ ที่นี่...อีกคน

กิ่งแก้วเคยถามแม่พลอย คนดูแลเด็กๆ ที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุด เป็นผู้ใหญ่กว่าแม่กวางเสียอีก แม่พลอยบอกว่า แม่กวางกลับไปเรียนหนังสือ คงไม่ได้กลับมาอีกแล้ว วันนั้นกิ่งแก้วร้องไห้ และไม่ยอมทานข้าวทานยา และเพียงไม่กี่วันหลังจากนั้น กิ่งแก้วก็เริ่มป่วย ...'แม่กวางจะรู้ไหมนะ ว่ากิ่งแก้วคิดถึงแม่กวางเหลือเกิน...'
"แม่ กวาง กับลูกแก้วไง..." กิ่งแก้วจำได้ แม่กวางเคยพูดแบบนั้น นั่นทำให้กิ่งแก้วดีใจที่ชื่อของแม่กวางกับกิ่งแก้วคล้องกันพอดี แต่นี่...ไม่มีแม่กวางกับลูกแก้วแล้วนี่นะ...

กิ่งแก้วป่วยมากขึ้น เรื่อยๆ กระทั่งแม่พลอยต้องบอกแกมบังคับว่า ถ้ากิ่งแก้วยังไม่ยอมทานข้าวทานยาแบบนี้ กิ่งแก้วจะไม่ได้เจอแม่กวางอีก กิ่งแก้วจำได้ ตอนที่แม่กวางอยู่ แม่กวางคอยกำชับเสมอ
"แก้วต้องทานข้าว ทานยา แล้วก็ต้องแข็งแรงนะ แล้วแม่กวางจะมาหาบ่อยๆ"
นั่น แหละ กิ่งแก้วเลยต้องพยายามทานข้าวและยาให้ตรงเวลา แม่กวางจะได้มาหาบ่อยๆ และตอนนี้ กิ่งแก้วหายดีแล้ว แต่ว่า...แม่กวางก็ยังไม่มา

สายฝนยังคงซัดสาดลงมาอย่างต่อเนื่อง

ครอบ ครัวนั้นหายลับไปจากสายตาของกิ่งแก้วแล้ว... ป่านนี้คงขึ้นรถและขับออกไป...ออกไปเพื่อกลายเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์และมี ความสุข ณ ที่ไหนสักแห่ง...ข้างนอกนั่น

เหลือแต่กิ่งแก้วกับ เพื่อนๆ ที่นี่... ที่ยังต้องรอต่อไป รอว่าสักวันจะมีใครมารับไปเลี้ยง.. ไม่รังเกียจเด็กๆ อย่างกิ่งแก้ว เหมือนที่แม่แท้ๆ รังเกียจ...ไม่มีใครต้องการสักคนเดียว





"กวาง แกเปลี่ยนไปเยอะนะ อะไรจะขนาดนี้เนี่ย" โบว์ เพื่อนสาวของกวางถามขึ้นขณะนั่งในร้านไอศกรีมด้วยกัน กวางละสายตาจากสายฝนที่สาดเม็ดกระทบผนังกระจกอย่างเกรี้ยวกราด หันมามองหน้าโบว์ และตอบอย่างเลื่อนลอย
"ขอโทษจริงๆ นะแก ฉันรู้สึกผิดน่ะ" กวางพูดทั้งน้ำตาเริ่มคลอหน่วย
"แก...ที่ผ่านมา ฉัน...น่าจะทำได้มากกว่านั้น ถ้าไม่มัวแต่ห่วงเที่ยวนะ..."
"อะไรกัน แกนี่ คิดมากว่ะ แกทำดีที่สุดแล้วเว้ย..." โบว์พยายามนึกคำปลอบเพื่อน แล้วก็นึกได้ว่า...จริงๆ แล้ว กวางกำลังคิดอะไร
"นี่แกอย่าบอกนะว่าแกจะลดเลิกอบายมุขจริงๆ น่ะ ฉันไม่อยากเชื่อจริงๆ" โบว์รู้สึกเบื่อขึ้นมาตะหงิดๆ แล้วบ่นยาวเรื่องที่กวางไปเป็นอาสาสมัครที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่ง หนึ่งแล้วก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

อันที่จริง เรื่องนี้มันเริ่มขึ้นจากการท้าพนันในกลุ่มของพวกเธอเองนี่แหละ ใครจะไปเชื่อว่ากวาง สาวเปรี้ยวซ่าสุดแสบคนนี้ จะกล้ารับคำท้าแล้วก็เข้าไปทำงานที่นั่นจริงๆ ในช่วงปิดเทอม แต่ก็นั่นแหละ เธอเลยต้องเสียเงินพนันไปตั้ง 3 พันเชียว ช่างเถอะ เงินนั่นเล็กน้อย แต่ที่เสียเพื่อนเที่ยวคนนี้นี่สิ ต่อไปใครจะออกถลาร่อนตอนกลางคืนกับเธออีกล่ะ คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครเปรี้ยวซ่าได้เท่ายัยกวางสักคน หลังๆ มานี่ โบว์ไม่รู้สึกสนุกเลยสักนิดเพราะยัยกวางไม่ไปด้วยนี่แหละ

โบว์ต้อง หยุดบ่นไว้ชั่วคราวเมื่อน้องพนักงานเข้ามาเสิร์ฟน้ำ แก้วน้ำใบแรกถูกวางบนโต๊ะ กวางปรายตามองตาม แต่แล้วจังหวะที่น้องพนักงานวางแก้วใบที่สองนั่นเอง ถาดในมือก็สะกิดให้แก้วใบแรกร่วงลงจากโต๊ะ กวางรีบยื่นมืออกไปรับตามสัญชาตญาณ แต่สายไปเสียแล้ว แก้วใบนั้นหล่นกระทบพื้นดังเปรื่อง มันแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย.... กวางตกใจ... แล้วทำนบน้ำตาก็พังคลืน... เธอนั่งร้องไห้ตรงนั้นเอง





"อะไร นะคะพี่พลอย ?!?" กวางปากคอสั่น น้ำตาเริ่มไหลนองหน้าอย่างสุดกลั้น เธอถามพลอย หรือแม่พลอย เจ้าหน้าที่ที่ดูแลเด็กกำพร้าที่นี่
"กวาง...ทำใจดีๆ นะ...หนูแก้วเสียแล้วจริงๆ" พลอยค่อยๆ ปลอบ
"เป็นไปได้ยังไง แก้วยังแข็งแรง..."
"มันกระทันหันพี่รู้ แต่โรคเอดส์นี่...กวางก็รู้นี่ว่าคนป่วยน่ะ มีโรคแทรกซ้อนได้ง่ายๆ แล้วเด็ก...ร่างกายเขาไม่ได้แข็งแรงอยู่แล้ว"

นั่น คือบทสนทนาที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้... กวางกลับเข้าไปที่บ้านเด็กกำพร้า เพียงเพื่อจะพบว่า เด็กน้อยตาใสแป๋ว ฉลาดเฉลียว และคอยซักถามเรื่องนั้นนี้กับเธอ เด็กที่มีความฝันมาตลอดว่าวันหนึ่ง จะมีพ่อแม่บุญธรรมใจดีมารับเธอไปเลี้ยง แล้วเธอก็จะมีโอกาสได้มีพ่อแม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่ถูกรับออกไปก่อนหน้านี้... แต่แน่นอน.. สำหรับกิ่งแก้วแล้ว ความฝันนั้นเป็นไปไม่ได้แม้แต่นิดเดียว กวางรู้อยู่แล้ว แต่ใครเลยจะกล้าบอกหนูน้อยที่อยู่ได้ด้วยความฝันแบบนั้น ใครเลยจะกล้าบอก เพียงหวังให้หนูน้อยได้มีชีวิตและเติบโตขึ้นในแต่ละปี นั่นก็ยากนักหนาแล้ว

กวางนึกถึงครั้งนั้น...เมื่อลูกแก้วขอให้เธอทำงานและนอนค้างที่บ้าน เด็กกำพร้าแห่งนี้ เธอกลับปฏิเสธ เพียงเพราะเธอยังติดสบาย และอยากพบปะสังสรรค์กับเืพื่อนๆ ในบางค่ำคืนเท่าั้นั้นเอง... ไม่สิ...แท้จริงแล้วเธอเพียงมาที่นี่เพื่อเอาชนะำคำท้าของเพื่อนเท่านั้น เอง!! และในขณะที่เธอกำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับเืพื่อนๆ อยู่นั่น ลูกแก้วกำลังทรมานทุรนทุรายเพราะโรคร้ายกัดกินทีละนิด-ทีละนิด ส่วนหัวใจนั้นหรือ ? เธอเดาได้ไม่ยากเลย...ลูกแก้วคงคิดถึงเธอ เช่นเดียวกับที่เธอคิดถึงลูกแก้ว เพียงแต่ เธอช่างเขลามากนักที่มัวแต่คิดว่า เดี๋ยวค่อยเข้ามาหาก็ได้ เดี๋ยวค่อยมาก็ได้...

แต่สายเกินไปแล้ว.. ไม่มีทางย้อนเวลากลับมาเพื่อมอบความสุขให้ลูกแก้วได้อีกแล้ว ทั้งที่นั่นคือความสุขในบั้นปลายของชีวิตเล็กๆ ชีวิตที่ยังไม่ทันได้เริ่มต้นเสพสุขใดๆ อย่างเธอด้วยซ้ำไป !!

ลูกแก้วของแม่กวาง...เด็กน้อยบริสุทธิ์คนนั้น....เสียชีวิตไปแล้ว...
เสียชีวิตตามลำพัง...อย่างเงียบเหงาและเดียวดาย...

มีเพียงประโยคนั้นที่สะท้อนกลับไปกลับมาในห้วงสำนึกของกวาง และตามติดมาด้วยคำถามเจื้อยแจ้ว ที่เธอ...ยังไม่เคยได้ตอบแม้แต่ครั้งเดียว

"แม่กวาง...ถ้าแม่กวางเรียนจบแล้ว แม่กวางมารับลูกแก้วไปเป็นลูกได้ไหมจ๊ะ ?"

แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 52 07:39:49

จากคุณ : Prim - Primrose - [ 18 มี.ค. 52 07:33:49 ]