ความคิดเห็นที่ 1 พนักงานสาวในชุดสูทกางเกงสีเทาที่กำลังนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ในห้องโถงของสำนักงาน เดินออกมาต้อนรับ เมื่อเห็นหนุ่มสาวที่เดินเข้ามา “ไม่ทราบมาติดต่อเรื่องอะไรคะ” หล่อนถามอย่างกิริยาดี นลอึกอัก หากพิมดาตอบเรียบ ๆ ว่า “ดิฉันต้องการพบเจ้าของบ้านหลังนี้ค่ะ” “เจ้าของบ้าน...เจ้าของบริษัทน่ะหรือคะ” หล่อนทวนอย่างสงสัย “เจ้าของที่นี่น่ะค่ะ” “เอ ! งั้นเชิญคุณไปนั่งรอที่โซฟาก่อนดีกว่า เดี๋ยวดิฉันจะเข้าไปถามผู้จัดการให้” แล้วหล่อนก็เดินเข้า ไปในห้องด้านใน นลหันไปมองพิมดาอย่างประหลาดใจ “น้องหนูแสดงตัวตอนกลางวันได้ด้วยหรือ” “ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ” หล่อนตอบยิ้ม ๆ ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มร่างท้วมสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นและกางเกงแสล็คสีดำก็เดินออกมาจากข้างในตรงไปที่ ชายหนุ่มกับเด็กสาวที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขก “ขอโทษครับ เห็นพนักงานเข้าไปบอกผมว่ามีคนต้องการพบเจ้าของบริษัท ฯ” เขาถามด้วยน้ำเสียงตื่นๆ ขณะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง “ไม่ใช่เจ้าของบริษัทค่ะ แต่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้” พิมดาย้ำ “อ๋อ ! เจ้าของบริษัทกับเจ้าของบ้าน เป็นคนเดียวกันครับ” เขาตอบยิ้ม ๆ ก่อนพูดต่อไปว่า “แต่พวกคุณคงต้องรอสักครู่ เพราะปรกติ ท่านจะเข้ามาประมาณ 9 โมงเช้า” แล้วเขาก็พลิกนาฬิกาข้อ มือขึ้นดู “อีกประมาณ 15 นาทีก็จะถึงแล้วครับ เดี๋ยวผมจะบอกให้พนักงานประชาสัมพันธ์เรียนท่านให้” เขาเดินไปที่หญิงสาวที่เคาน์เตอร์ก่อนกลับเข้าไปข้างในพร้อมกัน ครู่เดียว หญิงสาวคนนั้นก็เดินถือถาด กาแฟออกมา “รับกาแฟกันก่อนนะคะ”  หล่อนเสริฟแล้วเข้าไปเก็บถาดข้างใน ก่อนกลับมานั่งที่หลังเคาน์เตอร์ดังเดิม ครู่ใหญ่ รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูรุ่นล่าสุดสีงาช้างก็แล่นเข้ามาจอดที่ด้านหน้าของเรือนสำนักงาน ครู่เดียว สตรีคน หนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ ...หล่อนมีวัยประมาณ 35 ปี แต่ยังสามารถรักษารูปทรงได้งดงาม ผิวขาว ในชุดกางเกงขายาวสีเทาและ เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว หิ้วกระเป๋าถือสีดำไว้ในมือ... หล่อนหันมามองผู้ที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขกแว่บหนึ่ง ก่อนจะแวะเข้าหารีเซฟชั่นที่เคาน์เตอร์ พูดคุยกันครู่หนึ่งก็ เดินเข้ามาที่โซฟา ถามขึ้นด้วยเสียงแปลกใจว่า “พวกคุณต้องการพบฉันหรือคะ ?” พิมดามองหน้าหล่อนอย่างงง ๆ “คุณเป็นเจ้าของที่นี่หรือ” “ใช่ค่ะ” หล่อนตอบแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวว่าง “มีอะไรหรือคะ” “คุณซื้อบ้านหลังนี้มาจากใครคะ” หล่อนถามรัวเร็ว “ไม่ได้ซื้อจากใครค่ะ เพราะบ้านหลังนี้เป็นมรดกของคุณแม่ฉัน ตั้งแต่สมัยคุณตาคุณยาย” “เป็นไปไม่ได้” พิมดาพึมพำ หล่อนมองเด็กสาวอย่างพิจารณา “ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุณ” “เอ้อ !” นลขัดจังหวะหลังจากเงียบฟังมานาน “คุณบอกว่า บ้านหลังนี้เป็นมรดกตั้งแต่สมัยคุณตาคุณยาย ไม่ทราบว่าท่านชื่ออะไรครับ ขอโทษด้วยที่ถาม เพราะเราต้องการทราบข้อมูลจริง ๆ” หล่อนเปลี่ยนสายตาไปจับที่เขา “คุณตาวิศาลกับคุณยายกิริยาค่ะ” “คุณพูดไม่จริง”พิมดาขัดขึ้นทันควัน “บ้านหลังนี้เป็นของคุณตาวิศาลกับคุณยายพิมพาต่างหาก” “น้องหนู” นลปรามพิมดา มองไปที่อีกฝ่ายอย่างเกรงใจแต่ดูเหมือนหล่อนจะไม่โกรธ นอกจากความ แปลกใจ “คุณรู้ได้อย่างไร ถูกแล้ว คุณยายพิมพาเป็นภรรยาคนแรกของคุณตาและเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้” “แล้วคุณเป็นใคร ชื่ออะไร”   “ฉันชื่อ กชกมล” พิมดาเบิกตากว้าง “น้าอร กชอร เป็นอะไรกับคุณ” หากหล่อนยังไม่ทันตอบ รีเซฟชั่นสาวเดินเข้ามาหาอย่างนอบน้อมก่อน พูดขึ้นว่า “คุณฮาร์ทคะ มีโทรศัพท์จากคุณสมศักดิ์ค่ะ จะรับเลยหรือเปล่า” “เอ่อ อย่าเพิ่งเลย บอกเขาว่าฉันกำลังยุ่งอยู่ เดี๋ยวจะโทรกลับไปเอง” หล่อนตอบแล้วจึงหันมาทางเด็กสาว อีกครั้งหนึ่ง “คุณกชอรเป็นคุณแม่ของฉันเอง คุณรู้จักท่านด้วยหรือ” พิมดารู้สึกเหมือนตัวเองจะช็อค ! “แล้วไม่ทราบว่า ตอนนี้คุณภาคภูมิกับคุณพัชยาอยู่ที่ไหนครับ” นลป้อนคำถามแทน “คุณลุงกับคุณป้าเสียชีวิตไปหมดแล้วค่ะ” “อะไรนะ !! ไม่จริง !!” พิมดาร้องเสียงสั่น หล่อนลุกเดินออกไปข้างนอกทันที “น้องคนนั้นเป็นอะไรไปหรือเปล่า” กชกมลขมวดคิ้ว “เธอคงตกใจน่ะครับ เพราะเธอรู้จักกับทั้งสองท่านดี” นลพูดกลบเกลื่อน “เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะเพราะคุณป้าท่านเสียชีวิตเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ส่วนคุณลุงก็ไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่คุณป้า เสีย...ฉันว่า อายุของน้องคนนั้นไม่น่าถึงยี่สิบด้วยซ้ำ” นลแทบจนแต้ม แต่ก็พยายามต่อไป “ คือเธอเป็นลูกหลานของเพื่อนเก่าของทั้งสองท่านน่ะครับ เอ้อ ! ไม่ทราบท่านทั้งสองเสียชีวิตเพราะ อะไรครับ” เขารีบถามต่อ “คุณลุงเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งเมื่อสองปีที่แล้วที่อเมริกา...ส่วนคุณป้าเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตกเขา” นลถอนใจยาวอย่างสลดใจ “แล้วคุณกชอร...คุณแม่ของคุณยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าครับ” “ยังมีชีวิตอยู่ค่ะ แต่ก็อายุมากแล้ว” “ท่านพักอยู่ที่ไหนครับ...คือคุณตาของผมฝากให้หาที่อยู่ให้ เผื่อท่านจะไปเยี่ยมบ้าง” “ได้ค่ะ ฉันจะเขียนแผนที่กับเบอร์โทรศัพท์ให้คุณ” หล่อนตอบ “ฉันก็อยากให้เพื่อนเก่าของคุณแม่ไป เยี่ยมบ้างเพราะท่านดูซึมเศร้าตั้งแต่เป็นโรค...ท่านเป็นอัมพาตครึ่งตัวค่ะ นอนแซ่วอยู่แต่บนเตียง” เมื่อนลเดินออกไปที่รถ เขาพบเด็กสาวนั่งเหม่อลอยอยู่ที่เบาะรถ นัยน์ตาแดงช้ำเหมือนผ่านการร้องไห้มา อย่างหนัก “น้องหนู” เขาถอนใจยาวแล้วยกมือลูบหลังหล่อนอย่างปลอบใจ แล้วก็ต้องชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงความ อบอุ่นของร่างกายแทนที่จะทะลุตัวของหล่อนเหมือนเดิม...ราวกับว่าหล่อนมีเลือดเนื้อเหมือนเช่นคนปรกติธรรมดาทั่วไป “พี่นล” หล่อนโผเข้าหาซบลงที่หน้าอกเขาแล้วร้องไห้อย่างขวัญเสียเต็มที นลปล่อยให้หล่อนร้องไห้ตาม สบาย พักใหญ่ หล่อนจึงเงยหน้าขึ้นมา “พี่นลช่วยบอกหนูหน่อยได้ไหมคะ...ว่าปัจจุบัน พ.ศ.อะไร” ******************* จากคุณ : คุณคาโอริจัง - [ 19 มี.ค. 52 12:11:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นลขับรถไปตามถนนโดยมีเด็กสาวนั่งซ้อนท้ายอยู่ข้างหลัง หล่อนไม่ไยดีที่จะกลับเข้าไปซ่อนตัวในแจกันอีก แล้ว บอกกับเขาว่า “ช่างเถอะค่ะพี่นล หนูก็ไม่รู้ว่าจะซ่อนตัวเพื่ออะไรอีก ในเมื่อกาลเวลานี้ หนูก็ไม่มีทั้งคุณพ่อคุณแม่แล้ว” หล่อนบอกกับเขาซึม ๆ “อย่าพูดอย่างนั้นซิ น้องหนูยังมีพี่อยู่นะ” นลปลอบใจ “จริงหรือคะ”  เสียงแรกบอกถึงความยินดี แต่คำพูดต่อมากลับเศร้าลง “แต่หนูไม่ใช่คน มันจะมี ประโยชน์อะไรล่ะคะ” “แต่น้องหนูสามารถแปลงตัวเป็นคนได้นี่” “บางขณะ...บางเวลาเท่านั้นแหละค่ะพี่นล แต่ไม่ใช่ตลอดไป” หล่อนถอนใจยาวก่อนจะเงียบไปพักใหญ่ นลอดเป็นห่วงไม่ได้ เขาใช้มือข้างหนึ่งของตัวเองตบเบา ๆ ที่หลังมือของหล่อนที่กอดเอวเขาอยู่  “ยังโอ เคอยู่ไหม ?” “ค่ะ พี่นลรู้ไหมคะว่าหนูเกิดวันที่เท่าไหร่ ” หล่อนพูดต่อด้วยเสียงเรื่อย ๆ   “...วันที่ 6 มิถุนายน 2513 เชียวนะคะ...แล้วก็ตายในวันที่ 13 กันยายน 2530...ถ้า วันนี้หนูยังมีชีวิตอยู่ ก็คงอายุเกือบ 40 แล้ว เป็นรุ่นน้า รุ่นอาของพี่นลได้เลย” หล่อนยิ้มแค่น ๆ “หนูไม่เข้าใจจริง ๆ  ว่าทำไมตัวเองถึงเพิ่งมารู้สึกตัวเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ทั้ง ๆ ที่กาลเวลามันผ่านไปตั้ง 20 ปี แล้ว พี่นลเห็นห้างสรรพสินค้าข้างหน้านั้นไหมคะ รู้ไหมว่าเมื่อยี่สิบปีก่อนมันเคยเป็นอะไร ?” นลมองไปที่ห้างใหญ่ด้านหน้าที่แออัดไปด้วยผู้คนและรถรา “ไม่รู้ซิ” “ทุ่งนาไงคะ เลยไปหน่อยเป็นบ้านไม้เล็ก ๆ สองสามหลัง...พี่นลคะ” “ครับ” “ช่วยพาหนูไปหาน้าอรด้วย” นลอึ้งไปครู่ ก่อนพูดว่า “น้องหนู...ยังไง ๆ คุณพ่อคุณแม่ก็เสียชีวิตไปหมดแล้ว พี่ไม่อยากให้น้องหนูไป ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเก่า ๆ อีก” “ไม่ค่ะพี่นล” นัยน์ตาของเด็กสาววาวโรจน์   “สิ่งร้าย ๆ ในชีวิตของหนูเกิดมาก็เพราะน้าอร...น้าอรคนเดียวเท่านั้น” หล่อนเน้น “เพราะฉะนั้น...น้าอรจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบค่ะ !!” บ้านที่นลพามาตามที่อยู่ที่กชกมลเขียนให้ เป็นบ้านทรงสเปนหลังใหญ่ในเนื้อที่ประมาณ 2 ไร่ ที่ค่อนข้าง เก่าและทรุดโทรม “ลูกสาวเป็นเดคคอเรทเสียเปล่า ทำไมปล่อยให้บ้านโทรมขนาดนี้” นลส่ายศีรษะ แล้วหันมาทางพิมดา “ น้องหนูรู้จักบ้านหลังนี้บ้างหรือเปล่า” “รู้จักซิคะ พี่นล” หล่อนยิ้มฝืน ๆ “บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณพ่อค่ะ” นลกดกริ่ง สักครู่ก็มีเด็กสาวร่างท้วมคนหนึ่งเดินออกมาด้วยหน้าตาหงิกงอ “มาหาใคร อุ๊ย !” หล่อนเปลี่ยนเสียงทันทีเมื่อเห็นหน้าตานลถนัด ๆ หูตาแพรวพราวขึ้นมา “มาหาใคร หรือคะ” “คุณกชอร” พิมดาตอบแทนด้วยเสียงเรียบ ๆ ทำให้เจ้าหล่อนค้อนพูดด้วยเสียงสะบัด ๆ ว่า “คุณยายไม่อยู่ ไปหาหมอที่โรงพยาบาล จะให้บอกคุณยายไหม ว่ามาหา” “ไม่ต้อง ขอบใจ” พิมดาตอบ ทำให้เจ้าหล่อนสะบัดหน้าพรืดเดินกลับเข้าไปในบ้าน “เรากลับกันก่อนเถอะน้องหนู เอาไว้ค่อยมาใหม่” แล้วนลก็เดินไปที่รถ หากพิมดายังยืนเฉย จนเขามองอ ย่างสงสัย “ขึ้นรถซิ” “พี่นลไปเถอะค่ะ หนูจะรอน้าอรที่นี่เอง” “อะไรนะ ?” “พี่นลกลับไปเถอะค่ะ” เสียงบอกเรียบ ๆ “ไม่” เขาส่ายศีรษะอย่างแข็งแรง “อย่าลืมนะ ว่ายมทูตจะมาเอาตัวน้องหนูไปเมื่อไหร่ก็ได้” “ช่างเถอะค่ะ หนูไม่แคร์อีกต่อไปแล้ว” “แต่พี่ไม่ยอมให้น้องหนูไปไหนหรอก” นลเดินลงจากรถ มาจับแขนหล่อนแน่น “พี่นลคะ” พิมดามองหน้าเขาแล้วยิ้มนิด ๆ “ขอให้หนูจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยก่อน แล้วหนูจะกลับมา หาพี่นล” “แต่...” “หนูสัญญาค่ะ” แล้วร่างของหล่อนก็เลือนหายไป เหลือแต่เพียงแสงระยิบระยับที่ค่อย ๆ จางลง... นลยกสองมือขึ้นกุมศีรษะ เขายืนงงอยู่ครู่หนึ่งอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี... “ไอ้ชิต ! เอ็งนี่นั่งเหม่ออยู่ได้” วินมอเตอร์ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาตบศีรษะเด็กหนุ่มร่างผอมที่นั่งอ้าปาก ค้าง ตามองไปเบื้องหน้า จนหน้าคว่ำคะมำไปข้างหน้า “พี่ยิ้ม ฉันเห็นผี” เจ้าชิตเงยหน้าขึ้นมาระล่ำระลัก “ผีอะไรวะ กลางวันแสก ๆ เดี๋ยวข้าก็บ้องหัวอีกทีหรอก” ยิ้ม เงื้อมืออีกรอบ “พี่ยิ้มมองไปนั่นซิ” พูดพลางชี้มือไปยังบ้านทรงสเปนหลังเก่า ๆ ที่อยู่ตรงข้าม ด้านหน้าประตูมีชายหนุ่ม ร่างสูงขาวคนหนึ่งเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์แล้วสตาร์ทเครื่อง ขี่ออกไปอย่างรวดเร็ว “ฮาเลย์สวยดี ทำไมวะ” “ไม่ใช่เรื่องรถซะหน่อย” เจ้าชิตเกาศีรษะแกรก ๆ “แต่เมื่อกี้ ฉันเห็นไอ้หนุ่มคนขี่นั่นมันคุยกับผี” “ตาฝาด เลอะเทอะจริงเอ็ง” “ไม่ฝาดน่ะพี่ เห็นคุยกันอยู่ดี ๆ ผีผู้หญิงมันก็หายตัวแว๊บไปเลย” “ไอ้นี่ถ้าจะเพี้ยน” พูดพลางชี้ไปที่ลูกค้าที่เดินเข้ามาในศาลาวินมอเตอร์ไซด์ “ไป ๆ ถึงคิวเอ็งแล้ว” ******************* จากคุณ : คุณคาโอริจัง - [ 19 มี.ค. 52 12:11:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รถตู้สีขาวของโรงพยาบาลแล่นผ่านเข้ามาในรั้วบ้านทรงสเปน แล้วจอดนิ่งที่โรงรถ พร้อมกันนั้นประตูก็ถูก เปิดออก บุรุษพยาบาลสองคนช่วยกันยกเปลคนเจ็บลงมา เพื่อขึ้นไปส่งที่ห้องนอนชั้นบน ครู่ใหญ่กว่าจะยกเปลเปล่าลงมา แล้วก็ ขึ้นรถขับออกไป โดยมีเด็กรับใช้สาวร่างท้วมเดินมาปิดประตู... ในห้องนอนนี้ เต็มไปด้วยตู้เก็บของที่วางเรียงรายรอบห้อง โต๊ะหัวเตียงเก่าจนไม้ถลอกวางขวดยาจนเต็มพื้นที่ กลิ่นยาปนกลิ่นอับ ๆ กระจายเต็มห้องที่เปิดแอร์คอนดิชั่นเบา ๆ เตียงใหญ่ที่ตั้งอยู่มีหญิงชราร่างผอมผมขาวโพลนทั้งศีรษะ ในชุดเสื้อขาวกระโปรงบานสีดำเพื่อสะดวกแก่ การทำความสะอาด เพราะหล่อนมีขาลีบเล็กทั้งสองข้างจนไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ นัยน์ตาของหล่อนเหม่อลอย ไม่ สนใจแม้เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ก่อนจะถูกเปิดเข้ามา “คุณยาย กินยา” เด็กสาวร่างท้วมหน้างอพูดห้วน ๆ ขณะที่เดินเข้ามาพร้อมถาดยาในมือ หล่อนวางถาดไว้ที่โต๊ะหัวเตียง หยิบ ถ้วยใส่ยาพร้อมแก้วน้ำดื่มยื่นส่งให้ หากหญิงชรายังเฉยเมยไม่สนใจ “เอ๊ะ ! คุณยายนี่...ทำไมไม่ยอมกินยาล่ะ” หล่อนแหว “หนูไม่มีเวลานักหรอกนะ งานการก็ยังไม่ ได้ทำอีกบานตะเกียง” ใบหน้าเหี่ยวย่นหันขวับมาทันที “นังส้ม ข้ายังไม่อยากกิน” “ป่วยแต่ไม่ยอมกินยา...แล้วเมื่อไหร่คุณยายจะหายไม่ทราบ” น้ำเสียงนั้นก้าวร้าว “ออกไปนะ” เสียงสั่นเครือตวาดลั่น ส้มกระแทกถ้วยยาลงบนถาดอย่างกระฟัดกระเฟียด “ตามใจ ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน” แล้วก็สะบัดหน้า เดินออกจากห้องไป “ป่วยขนาดนี้ ทำไมไม่ยอมกินยาล่ะคะ น้าอร” เสียงหวานใสหากเย็นยะเยือกดังอยู่ที่ปลายเตียง ทำให้หญิงชราเพ่งสายตาผ่านแสงสว่างมัว ๆ ภายในห้องไป ที่เจ้าของเสียง แล้วนัยน์ตาทั้งสองข้างก็เบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจ “แกหรือ ยายหนู” “ใช่ ฉันเอง” พิมดาเดินเหมือนลอยเข้ามาที่ข้างเตียง “ฉันสะกดวิญญาณแกไปแล้วนี่ ทำไมแกยังออกมาได้อีก” เสียงสั่นเทิ้มลนลาน “น้าอรนี่เอง ที่เป็นคนสะกดวิญญาณฉันไว้” หล่อนถอนใจยาว “ออกไปเดี๋ยวนี้” หญิงชราร่างผอมบนเตียงพยายามถอยหนี แต่ก็เป็นไปไม่ได้ในเมื่อส่วนล่างนั้นขยับไม่ได้ ตะโกนขึ้นมา “นังส้ม ช่วยข้าด้วย” “เด็กส้มเดินออกไปคุยที่ร้านค้าแล้ว คงอีกนานกว่าจะกลับมา” “แกต้องการอะไรจากฉัน” “ชีวิตน้าอรล่ะมัง” แล้วทันใดนั้น !! ร่างนั้นก็พลันเปลี่ยนไป....คอระหงหักเอียงจนชิดไหล่มีเลือดสีคล้ำทะลักออกมา เป็นลิ่ม ๆ ...ผิวกายปรากฏรอยสีม่วงช้ำเหมือนผิวของศพที่เริ่มเน่า นัยน์ตาลุกโชนสีเลือด... “อย่า...อย่าทำฉัน..กลัวแล้ว ๆ ” หญิงชราหลับตาส่ายหน้าไปมา “น้าอร...ฆ่าฉันแล้ว ทำไมต้องสะกดวิญญาณฉันด้วย” “ฉัน...ป้องกันไม่ให้แกตามมาแก้แค้นฉัน” เสียงขาดเป็นห้วง ๆ “กลัวด้วยหรือ” ริมฝีปากซีดเขียวยิ้มหยัน “น้าผิดไปแล้ว อโหสิให้น้าเถอะ ยายหนู” “ไม่ง่ายไปหน่อยหรือคะ...บอกมา นอกจากฉันกับพี่คิดแล้ว น้าอรยังฆ่าคุณแม่ด้วยใช่ไหม” เสียงใส เกรี้ยวกราด “เปล่า ฉันไม่ได้ฆ่าแม่แก...แม่แกมันเสียสติวิ่งตกเขาไปเอง” “แล้วทำไมคุณแม่ถึงเสียสติ” “ฉันไม่รู้...ฉันไม่รู้” “เพราะน้าอรให้คุณแม่กินเม็ดมะเขือบ้าใช่ไหม” หญิงชราอึ้ง “คุณแม่ตายที่ไหน” หล่อนถามด้วยเสียงที่เยียบเย็นขึ้น “บ้าน...บ้านบนดอยที่เชียงราย” เสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “น้าอรทำพิธีสะกดวิญญาณคุณแม่ด้วยหรือเปล่า” “...” “บอกมาเดี๋ยวนี้ !!” “ใช่” ใบหน้าของหล่อนสลดลง  “ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ทำไมน้าอรถึงเกลียดคุณแม่ขนาดนี้” ฉับพลัน !! น้ำตาใส ๆ ก็ไหลออกมาผ่านแก้มอันเหี่ยวย่นของหญิงชรา นัยน์ตาขุ่นมัวของหล่อนมองเหม่อ ไปไกล  “ฉันก็ไม่ได้ต้องการเป็นคนเลวหรอกยายหนู...ทุกอย่างมันคงไม่เกิดขึ้น ถ้าพ่อแกเลือกแต่งงานกับฉันแทนที่จะ เป็นแม่แก ฉันจะเล่าเรื่องราวของฉันให้แกฟัง ******************* จากคุณ : คุณคาโอริจัง - [ 19 มี.ค. 52 12:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว กำลังสนุกเลย มาต่อเร็วๆนะค่ะ จากคุณ : witanee - [ 19 มี.ค. 52 14:01:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านแปดตอนรวด ไม่ค่อยเจอพล็อตเรื่องแบบนี่เท่าไร น่าติดตามค่ะ จากคุณ : Hey VEE - [ 20 มี.ค. 52 13:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต่อแย้วจร้าาาา คุณ witanee ... อิอิ ขอบคุณนะคะ ติดตามต่อไปนะคะ ... คริ คริ คริ จากคุณ : คุณคาโอริจัง - [ 20 มี.ค. 52 18:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งั้นต้องไปช่วยแม่ต่อ จากคุณ : scottie - [ 20 มี.ค. 52 22:12:15 ]