ความคิดเห็นที่ 1 ในปี ๒๕๑๙ ประเทศลาวเพิ่งเปลี่ยนการปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์ลาว ซึ่งสนับสนุนโดย เวียดนามสามารถล้มล้างรัฐบาลได้ในปี ๒๕๑๘ ราษฎรไทยที่ลงไปหาปลาในลำน้ำโขงมันจะถูกรบกวนจากทหารฝ่ายตรงข้ามยิงเอา เมื่อพวกเราไป ชาวบ้านจะดีใจมาก จะลงหาปลาทันที โดยขอให้ทหารไทย ตั้งรถจิ๊ปสิงห์ทะเลทรายหันกระบอกปืนไปด้านประเทศลาว ถ้าทหารลาวยิงชาวประมงเมื่อไหร่ เราจะยิงสวนทันที เรามั่นใจในประสิทธิภาพอาวุธเพราะเป็นปืนกล M.๖๐ ระยะยิงไกลหวังผลและรุนแรงกว่าปืนเล็กยาวประจำกาย ของทหารในการคุ้มกันชาวประมงก็ไม่เคยมีเหตุการณ์ได้ยิงต่อสู้กัน ชาวบ้านหาปลามาได้ก็แบ่งให้เราบ้างเป็นอาหารมื้อต่อไปเท่านั้น เรียกว่าน้ำใจไม่ใช่ค่าคุ้มครอง ส่วนการดักจับหรือตรวจค้นผู้กระทำผิดกฎหมายโดยเฉพาะพวกขนกัญชา ไม่ประสบผลสำเร็จเลย เราก็ทราบดีอยู่แล้วว่าสิ่งเหล่านี้ทำเป็นกระบวนการ การจะได้สุ่มจุดตรวจโดยไม่มีข่าวสารมาก่อนจะไม่พบอะไรเลย เป็นแต่เพียงป้องปรามให้กระทำยากขึ้นเท่านั้น ในการป้องกันประเทศนั้นเกิดเหตุการณ์เรือ นปข. ถูกโจมตี เมื่อปี ๒๕๒๐ ที่ดอนสังคี ที่เกิดวีรบุรุษ นปข. ขึ้น หมวดลาดตะเวนที่ ๑ ซึ่งตั้งอยู่ที่ อำเภอ สังคม จังหวัด หนองคาย ได้ส่งรถถังคุ้มกันไป ๑ คัน อีก ๑ คันชำรุด ไปไม่ได้ (๑ หมวดมี ๒ คัน) ยิงกระสุนปืนใหญ่ไป ๑ นัด ปืนขัดข้องเคลื่อนรถถังหลบจากที่ตั้งยิง เนื่องจากริมฝั่งเป็นที่โล่งไม่มีกำบัง ฝ่ายตรงข้ามยิงสวนด้วยปืนไร้แรงสะท้อนถอยหลัง (ปรส.) มา ๑ นัดตกลงที่ตั้งยิงรถถังพอดี ถ้าไม่เคลื่อนย้ายหลบออกไปก่อนคงจะมีการสูญเสีย เรียกให้โก้หรูว่า มีการรบ โดยใช้รถถังเป็นครั้งแรกของประเทศไทยก็ได้ จะถามว่าการนำกองลาดตะเวนขึ้นปราบปราม ผกค. และป้องกันประเทศ ในยุคนั้นเหมาะสมและคุ้มค่าหรือไม่ มาคิดอย่างรอบคอบในปัจจุบันนี้ ไม่คุ้มค่าเลย อาวุธและยุทโธปกรณ์ โดยเฉพาะยานพาหนะชำรุดใช้งานไม่ได้มีเปอร์เซ็นต์สูงมาก และค่าใช้จ่ายก็มากด้วย เป็นยุคเริ่มแรกในการจัดกำลังปราบปรามและป้องกันประเทศ ผู้บังคับบัญชาและฝ่ายเสนาธิการที่วางแผนจัดกำลังมากเอาไว้ก่อน คงคิดว่าเหลือดีกว่าขาด งบประมาณป้องกันประเทศสำหรับทหาร รัฐบาลมีให้อย่างเพียงพอ จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:28:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในวันหนึ่งซึ่งจำวันไม่ได้แล้วปลายเดือนเมษายน ๒๕๒๐ รองผู้บังคับศูนย์เฝ้าตรวจชายแดนที่ ๒๐๒ พันตรี ประสิทธิ์ อิ่มวิทยา นิคเนม เสธเหยิน นามเรียกขานทางวิทยุ จังโก้ เป็นหนึ่งในอัศวินของ กรมทหารราบเฉพาะกิจที่ ๒๓ (ฉก.ร. ๒๓) ( http://www.rta.mi.th/22230u/other/we%20were%20solders.html ) ซึ่งขึ้นปราบปรามผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ มีที่ตั้งกองบังคับการกรมอยู่ที่ อำเภอสว่างแดนดิน จังหวัดสกลนคร เป็นที่กล่าวขานกันว่า มีอัศวินอยู่ ๓ คน คือ เสธเหยิน เสธเรวัต (พล.อ. เรวัต บุญทับ ผช.ผบ.ทบ ในปัจจุบัน) เสธสนั่น (พลโท สนั่น มะเริงสิทธิ์ มทภ. ๒ ในปัจจุบัน) ได้ขับรถเข้ามาในฐาน กองบังคับการลาดตะเวนฯ ที่บ้านนาพระชัย ผู้เขียนทำการแทนผู้บังคับกอง ท่านบอกว่า พี่ต้องการนักรบ เพื่อไปรบเพื่อชาติ (จึงมาเป็นชื่อเรื่อง นักรบทีมชาติ) ต้องเป็นผู้ที่มุ่งมั่น เสียสละ กล้าหาญ มี ความสามารถ ขอ ๑ ทีม ๑๒ คน โดยน้องเป็นหัวหน้า เรื่องรบทัพจับศึกเป็นชีวิตจิตใจและวิญญาณของทหารอยู่แล้ว ผมก็รับปากแต่ต้องขออนุมัติจากผู้บังคับบัญชาเสียก่อน จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พันตรี ประสิทธิ์ อิ่มวิทยา จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทีมผม ๑๒ คน เป็น นายทหาร ๑ นาย, นายสิบ ๗ นาย และ พลทหาร ๔ นาย นั่งรถจิ๊ปกลางไปรายงานตัว ที่ บ้านห้วยทราย อำเภอ บึงกาฬ จังหวัด หนองคาย ห่างจากที่ตั้งบ้านนาพระชัยเกือบ ๒๐๐ กิโลเมตร ใน ๑ พฤษภาคม ๒๕๒๐ ก่อนที่พวกเราเดินทางมา ๑๐ วัน ทหารราบ ทหารปืนใหญ่ และตำรวจตะเวนชายแดน ได้เข้ามาตั้งฐานที่บ้านห้วยทรายก่อนแล้ว เพื่อกวาดล้าง ผกค. ที่หลบหนีจากการกวาดล้างที่ ภูสิงห์ และบ้านนาทราย (รอยต่อ จังหวัดหนองคาย, จังหวัดนครพนม ห่างจากบ้านห้วยทรายไปทางตะวันออก วัดตามแผนที่ประมาณ ๓๐-๔๐ กิโลเมตร) และในวันที่ ๒๗ เมษายน ๒๕๒๐ เวลาประมาณ ๑๑๐๐ นาฬิกา ผกค. ได้ซุ่มโจมตีรถเสบียงขนาด ๒ ๑/๒ คัน ของ ร้อย.ร.๒๓๑๓ ซึ่งเดินทางไปส่งเสบียงให้กับหมวด ร.ที่บ้านนาแวง ห่างจากหมู่บ้านถ้ำเจริญเพียง ๕๐๐ เมตร ผกค.ประมาณ ๔๐ คน ได้ซุ่มโจมตีทำให้ฝ่ายเราเสียชีวิต ๔ คนในจุดถูกซุ่ม อีก ๒ คน หลบหนีรอดไปได้ ในรถมีชาวบ้านอาศัยรถเสบียงของทหารเดินทางไปด้วย ปรากฏว่าแม่ซึ่งมีลูกน้อยในอ้อมอกเสียชีวิตไปด้วยอีก ๑ เหลือเพียงลูกน้อยร้องไห้จ้าอยู่ในอ้อมอก ผกค. ยังได้เผาสะพานเส้นทางแยกจากบ้านพรสวรรค์ไปยังบ้านห้วยทราย รัฐบาลต้องมาทำสะพานทางเบี่ยงให้ ใช้เวลาก่อสร้างถึง ๒ สัปดาห์ จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อ มีหน่วยทหารเข้ามาตั้งภายในหมู่บ้าน ชาวบ้านพอใจมาก แต่เดิมนั้น ชาวบ้านเป็นแนวร่วม เพราะ ผู้ที่เข้าป่าไปร่วมอุดมการณ์นั้นเป็นญาติพี่น้อง เมื่อข่ายงานของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย(พคท.) ขยายออกไป ทหารปลดแอกแห่งประเทศไทย (ทปท.) รวบรวมมาจากหลายพื้นที่ ไม่ใช่ญาติพี่น้องของชาวบ้านอีกต่อไป กำลังเหล่านี้ก็จะมาหาข่าว ฝากซื้อเสบียงหรือทำกิจกรรมต่างๆของ พคท. ข่มขู่ สร้างอิทธิพล ประกอบกับชาวบ้านเริ่มเข้าใจสิ่งที่ถูกต้องบ้างแล้ว จากการประชาสัมพันธ์และปฏิบัติการจิตวิทยาทุกรูปแบบของรัฐบาลไทยในสมัยนั้น ชาวบ้านเมื่อมีอาหารโดยเฉพาะผักสด มักจะติดไม้ติดมือมาให้ทหารเสมอมิได้ขาด และที่ตั้งของพวกเราด้านทิศตะวันตกติดอยู่กับวัด ชาวบ้านที่มาทำบุญทุกเช้า เมื่อกลับจากวัดข้าวที่เหลือก็แบ่งให้เราได้รับส่วนบุญไปด้วย ในชนบทของอีสานจะมีบ่อน้ำ ส่วนใหญ่จะแยกเป็นบ่อน้ำดื่มและบ่อน้ำใช้ ที่บ่อน้ำตอนเย็นจะเป็นที่รวมของชาวบ้าน หลังจากที่ไปไร่ไปนามาทั้งวันแล้ว ตอนเย็นจะมาตักน้ำไปใช้อุปโภคบริโภค ฉะนั้นริมบ่อน้ำใช้ในตอนเย็นจะเป็นแหล่งชุมนุมของหนุ่มสาวในหมู่บ้าน แรงงานที่ตักน้ำจะมีหนุ่มชาวบ้านมาตักน้ำส่วนน้อย ส่วนใหญ่จะมอบหน้าที่ให้สาวๆก็ได้โอกาสของทหารหนุ่มได้ไปช่วยเหลือชาวบ้าน ตักน้ำ พัฒนาสัมพันธ์ระหว่างชาวบ้านกับทหารให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 การตั้งฐานปฏิบัติการในการปราบปราม ผกค. ยุทธวิธีที่ใช้กันอยู่ คือ ตั้งฐานเป็นวงรอบหรือวงกลม เขตรับ ผิดชอบให้ระบบนาฬิกา ใช้เข็มทิศเป็นหลัก (อากาศยานใช้ทิศทางในการเคลื่อนที่เป็นหลัก) หน่วยใหญ่รับผิดชอบมาก หน่อยเล็กรับผิดชอบน้อยลงตามส่วน อันดับแรกคือการตั้งฐานปฏิบัติการณ์ คือ การถากถางพื้นที่ยิง ที่วางตัว(ที่พัก) และระบบป้องกัน คือ การทำป้อมค่าย-ขุดคู การวางขอบเขตการยิงของแต่ละคน การยิงคุ้มครองป้องกันจากอาวุธสนับสนุน เครื่องยิงลูกระเบิด ปืนใหญ่ เครื่องบิน ต้องวางแผนตามลำดับชั้น รวมทั้งต้องทำที่กำบังศีรษะจากการยิงอาวุธวิถีโค้งจากข้าศึกด้วย ที่นอนนั้นเราต้องยกร่องขึ้นมาให้เหมือนกับร่องผัก กว้างประมาณ ๑.๕ เมตร ยาวประมาณ ๒ เมตร ตั้งเต็นท์คลุมลงไปพื้นลอยให้ลมพัดผ่านด้านล่าง มีผงโรยกันมด แมลง ก็โรยไว้ ใครกลัวงูกลัวตะขาบหามะนาววางไว้หลายจุด เนื่องจากเป็นพื้นที่กลางป่า และใกล้แม่น้ำโขง ประกอบกับพื้นที่ในฐานปฏิบัติงานฝนตกชุมมาก จากอิทธิพลที่กล่าวมาแล้ว ร่องแนวรอบที่นอนต้องขุดร่องต่อไปลงยังคูป้องกัน ฝนตกชุกจนบางครั้งน้ำขังเต็มคูสูงประมาณหน้าอกไม่ต้องไปอาบที่บ่อ ตักน้ำจากคูป้องกันอาบ ยังสงสัยอยู่ว่าหากมีข้าศึกเข้าตี แล้วต้องลงคูซึ่งน้ำเต็มคงจะสนุกพิลึก ที่ประกอบอาหารใช้ขุดจอมปลวกเป็นเตาใช้ฟืนมีปล่องควัน ที่นั่งรับประทานอาหารหาท่อนไม้ในพื้นที่มาทำเป็นโต๊ะม้านั่งยาว ที่นั่งพักผ่อน กลิ้งท่อนไม้ที่ล้มอยู่ตัดเป็นท่อนๆ ที่พอเหมาะเล็กๆ ทำม้านั่งที่ใหญ่หน่อย ทำเป็นโต๊ะรับแขกเก๋ได้อีกแบบ ตามสายตาของนักรบที่อยู่ชายแดน สิ่งหนึ่งที่สำคัญไม่เป็นรองใคร คือ ห้องส้วม จะใช้ป่าข้างฐานก็ไม่ได้ เพราะไม่ถูกสุขลักษณะ และไม่ปลอดภัยอยู่ไกล ไม่ได้เพราะนี่เป็นจุดอ่อนอีกจุดหนึ่งที่ศัตรูอาจมาสอย ร่วงไปได้ พวกเราจึงทำส้วมซึมทำแบบง่ายๆ ขุดหลุมเข้าเอาไม้เล็กๆ มาพาดซื้อหัวส้วมมา 1 อัน วางลงไปกลางหลุมเสร็จแล้ว ผ้าพลาสติกคลุมไม้รองกันดินหล่น และขนดินมาทับลงบนผ้าพลาสติกผิวหน้า ถากหญ้ามาเป็นแผ่นมาปูลงไป นุ่มกว่าพรมเป็นไหนๆ ฝาด้านข้างปักเสาเข้าไป 4 ต้น ผ้าพลาสติกกันฝนที่มีคลุมรอบทั้ง 4 ด้าน ด้านหน้าทางเข้าทำประตูเล็กๆ ปิดเปิดได้กว้างพอคนเดินผ่านได้ หลังคาเปิดรับอากาศบริสุทธิ์เต็มที่ ผู้ที่จะใช้บริการก็มีผ้าขาวม้าหรือผ้าเช็ดตัว วางพาดไว้หน้าประตูเมื่อทำภารกิจ เพื่อแจ้งเตือนว่ามีคนจับจองใช้บริการอยู่นะ ในตอนกลางคืนถ้าใช้บริการต้องบอกเวรที่รักษาการณ์ให้ทราบด้วย เพื่อช่วยรักษาความปลอดภัยให้ และป้องกันการเข้าใจผิดยิงพวกเดียวกันเองเข้าให้ จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เริ่มทำงานมาถึงนอนได้คืนเดียว รุ่งขึ้นเตรียมออกทำงานพิสูจน์ทราบพื้นที่ค้นหา และกวาดล้าง ผกค.ที่มาซุ่มโจมตีฝ่ายเราเสียชีวิตรัศมีรอบฐานปฏิบัติการประมาณ 6 กิโลเมตร บริเวณห้วยอีเจิน บ้านโคกสว่าง บ้านนาแวง บ้านถ้ำเจริญ นักรบพวกเราหน้าใหม่ทั้งนั้น ส่วนใหญ่เป็นนักรบบนยานยนต์ เปลี่ยนมารบเดินดิน ขลุกขลักพอใช้ อุปกรณ์ทุกอย่างต้องจำกัดให้พอดี น้ำหนักให้น้อยที่สุด ครั้งแรกวางแผนทำงาน 5 วัน อาหารต้องเข้าไปซื้อของแห้งจากตลาดอำเภอบึงกาฬ ไม่พ้นปลาเค็ม กุนเชียง ไส้กรอก จะขาดไม่ได้ คือ พริกป่น นำพริกแห้งมาคั่วตำให้แหลกห่อใส่ถุงพลาสติกขวดน้ำปลาห่อมัดอย่างดี ถ้าหกหรือแตกแล้ว กลิ่นจะรบกวนมาก เวลา 21.00 ออกเดินทางมีกำลังพล 18 คน ประกอบด้วย ผบ.ฉก. 1 นาย (พ.ต.ประสิทธิ์) ทีมของพวกเรา 6 นาย ทหารราบ หมวดป้องกันฐานปืนใหญ่ 4 นาย และทีมสิงห์ดง 7 นาย โดยเฉพาะทีมสิงห์ดงนี้เป็นกลุ่ม ผกค.กลับใจออกมาร่วมรบและปราบปราม ผกค.ที่หลงผิดอยู่ในป่าที่ยังไม่ออกมามอบตัว ในยุคนั้นไม่ได้เรียกว่า ผู้ร่วมพัฒนาชาติไทย ผู้ที่ออกมามอบตัวจัดกำลังได้ 3 ชุด ชุดละประมาณ 8 คน นำกำลังทหารฝ่ายรัฐบาลเข้ากวาดล้าง ผกค.ตามพื้นที่ต่างๆ ได้ผลมาก ชุดที่มาร่วมปฏิบัติงานกับทีมของพวกเรา ชื่อทีมว่า สิงห์ดง มี สหายชมภู หรือ นายสนอง (จำนามสกุลไม่ได้) เป็นหัวหน้าทีม สหายชมภูนี้ เคยเป็นหัวหน้าเขตงานในพื้นที่ดงสีชมภูนี้ เคยพาพลพรรคเข้าโจมตีหน่วยพัฒนาเคลื่อนที่ ที่บ้านดอนหญ้านาง กิ่งอำเภอพรเจริญ จังหวัดหนองคายในขณะนั้น และยังสังหารหัวหน้าหน่วยยศพันเอกด้วย เมื่อรู้ตัวว่าหลงผิดไปแล้วออกมามอบตัว และอาสาทำงานรับใช้ชาติแก้ตัวค้นหาทำลายฐานปฏิบัติการ ต้องบาดเจ็บและเสียชีวิตไปหลายคน เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เราปราบปราม ผกค.สำเร็จ ถ้าฝ่ายรัฐบาลไม่ให้อภัยกลุ่มคนเหล่านี้ ไม่ให้โอกาสกลับตัวกลับใจนำไปดำเนินคดีตามกฎหมาย ก็ไม่ทราบว่าในการเข้าปราบปราม ผกค.ฝ่ายเราจะสูญเสียกำลังพลไปอีกมากเพียงใด จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นอกจากสัมภาระประจำกาย อาหาร อาวุธปืน M16 ประจำตัวแต่ละบุคคลแล้วพวกเรายังต้องช่วยแบก กับระเบิด, M72, วิทยุ, กระสุน 1 อัตรามูลฐาน 140 นัด น้ำหนักบนบ่าบนหลังหนักอึ้งไม่เคยฝึกมาก่อน เนื่องจากเป็นทหารรบด้วยยานยนต์ ออกเดินครั้งแรกก็เบาพอแบกหรือสะพายหลังได้ เดินไปได้ซักชั่วโมงเริ่มสำแดงผล ปวดไหล่ ปวดหลัง เวลาหยุดพักเพื่อสำรวจเส้นทางกันที ความสุขเล็กๆน้อยๆก็ได้จากการเอาเป้หลังไปพิงกับต้นไม้ ดันไปให้ต้นไม้รับน้ำหนักไว้ ปลดกระติกน้ำออกมากลั้วคออึกหนึ่ง จะตะกรุมตระกรามดื่มแบบอยู่บ้านไม่ได้ ในป่าในเขาจะหาแหล่งน้ำยาก นอกจากลำห้วย ซึ่งน้ำขังเป็นแอ่งๆ นอกจากจะกลิ่นใบไม้ที่หมักหมม อยู่ไม่ทราบว่าเชื้อโรคอะไรอยู่บ้าง การเข้าไปตักที่บ่อน้ำใกล้หมู่บ้านย่อมทำให้เปิดเผยตัวเอง ในหมู่บ้านแต่ละบ้านจะต้องมีแกนบ้าน ซึ่งเป็นสายให้ฝ่ายตรงข้าม ข่าวของเราก็จะเล็ดลอดไปสู่ ผกค.ในป่าจะเป็นอันตราย ถ้าพวกเรากำลังน้อยกว่า ผกค.จะมาซุ่มโจมตี จะแอบรบกวนในระหว่างการเดินลาดตระเวน หรือแอบวางระเบิดกับระเบิดดักตามเส้นทางที่คาดว่าพวกเราจะลาดตระเวนผ่าน การทำงานซุ่มครั้งแรกของเราจึงมุ่งไปที่แหล่งน้ำมีบ่อน้ำอยู่แห่งหนึ่งอยู่ ข้างห้วยอีเจิน ประมาณ 24.00 น. เราเดินทางถึงที่หมายทำการสำรวจร่องรอยแล้วไม่มีสิ่งใดเป็นสิ่งบอกเหตุว่ามี ผกค.มาเคลื่อนไหวอยู่บริเวณนี้จึงเบนเข็มไปซุ่มตามเส้นทางเดินในป่า ซึ่งชุดสิงห์ดงทราบอย่างดี ผกค.ที่เดินในป่าก็มีเส้นทางเดินเช่นเดียวกัน ช้างป่าที่เดินเป็นทางเดินที่เราเรียกด่านช้าง นักเดินป่านิยมเดินตามเส้นทางนี้ เพราะช้างได้ลุยป่าเป็นทางไว้แล้ว เส้นทางของหนูซึ่งหากินในป่าจะทำเส้นทางเดินเป็นรอยชัดเจน พรานดักหนูจะนำกับดักไปดักตามเส้นทางนั้น หรือง่ายที่สุดเส้นทางเดินลัดสนามหญ้าที่คนเดินลัดสนามใช้ ก็จะเป็นทางเดินเห็นเด่นชัดเช่นกัน เส้นทางเดินในป่าของผกค.ก็เช่นเดียวกันต้องเดินเป็นช่องทาง เพราะสะดวก หากเดินตัดป่าจะเสียเวลามาก และยากลำบากต่อการเคลื่อนย้ายบางครั้งจะหลงทางเอาด้วย ไม่มีร่องรอยการใช้เส้นทางเดินมาหลายวันแล้ว คืนนั้นต้องหยุดพัก จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 0130 น. ตั้งฐานกลางทุ่งนา นอนหันศีรษะเข้าหากันปลายเท้าหันออกด้านนอก เป็นวงรอบจัดเวรยามเสร็จนอนพักผ่อน นอนทั้งชุดเดินทาง เป้หลังที่หนักอึ้งจะกลายเป็นหมอนหนุนอย่างดี ใครบรรทุกข้าวสารด้วยจะนอนหนุนนิ่ม ปืน M16 อยู่แนบอก หันปากกระบอกปืนไปทางปลายเท้า ลุกขึ้นมาสามารถยิงได้ทันที รองเท้าไม่ต้องถอดไม่ต้องเกรงว่าจะนอนไม่หลับ ทันทีที่ทิ้งตัวลงนอน ก็แทบจะหลับแล้ว 0400 ตื่น เดินเคลื่อนย้ายต่อไป หาแหล่งน้ำเพื่อหุงข้าว มาเจอบ่อเล็กๆ ตักน้ำใส่หม้อข้าวได้ 10 หม้อข้าวน้ำก็หมด รีบหุงข้าวและกินอย่างลวกๆ ในระหว่างทำกิจกรรมนี้ ต้องส่งคนออกไประวังป้องกันรอบข้าง เรียกว่า ยามคอยเหตุ จุดอ่อนของนักรบอย่างหนึ่งก็คือ การประกอบหุงหาอาหารและการรวมหัวกินกันเป็นกลุ่ม เพราะความสามัคคีหนึ่ง และความจำกัดของอาหารหนึ่ง เผลอเมื่อใด ฝ่ายตรงข้ามส่องล้มหงายทันที ข้าวสารที่เตรียมมา 5 วัน ดูจากการกินแล้วอยู่ได้สิบห้าวัน เกณฑ์ที่คิดกันในที่ตั้งปกติ 1 มื้อ/1หม้อ/2 คน พอออกปฏิบัติงานจริงๆ ความเหนื่อยทำให้เรากิน 1มื้อ /1หม้อ6 คน ลดลงไป 3 เท่า ออกเดินทางต่อ พอสายๆ น้ำในกระติกเริ่มร่อยหรอ มาสะดุดตาพื้นที่อยู่แห่งหนึ่ง เป็นสัญชาตญาณของนักรบ ยิ่งชุดสิงห์ดงยิ่งไม่ต้องห่วง เพราะทำกิจกรรมอยู่ในป่ามาหลายปี คาดว่าเป็นฐานปฏิบัติการของ ผกค. จึงทำการตรวจสอบพิกัดขอปืนใหญ่ยิงลงไปห้านัดแล้วเข้าพิสูจน์ทราบ เป็นฐานปฏิบัติการผกค. ซึ่งตั้งอยู่ในทำเลที่ได้เปรียบมาก อยู่บนยอดเนินเล็กๆ ขุดคูล้อมไว้ ผู้ที่จะผ่านเข้ามาต้องผ่านลำห้วย(ยังไม่มีน้ำ) นับว่าเสียเปรียบอย่างมาก ดีแต่ว่า ผกค.ได้ย้ายฐานปฏิบัติการไปแล้วประมาณ 7 วัน คาดว่าหลังจากซุ่มโจมตี รถเสบียงของฝ่ายเราแล้ว คิดว่าทหารต้องเข้ากวาดล้างแน่ จึงถอนตัวทิ้งฐานปฏิบัติการไปเสียก่อน จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:51:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากสำรวจฐานปฏิบัติการอย่างระมัดระวังแล้ว เพราะกลัวว่า ผกค.จะวางทุ่นระเบิดไว้ พวกเราเดินลาดตระเวนต่อไป จุดหมายต่อไปคือ บ้านโคกสว่าง เกือบเที่ยงจัดตั้งฐานลอย ระบบป้องกัน แสวงประโยชน์จากในภูมิประเทศส่วนใหญ่จะอยู่ตามเส้นทางลาดตะเวน การหุงหาอาหารนั้นปกติจะประกอบอาหารหม้อเดียวแล้วกินทั้งวัน ในคราวนี้จำกัดเรื่องน้ำหุงข้าว จึงต้องประกอบมื้อเที่ยงอีก เจอโอ่งน้ำดินของชาวบ้านอยู่ที่ขนำในไร่ จึงให้ชุดสิงห์ดง ๒ คน ซึ่งลักษณะรูปร่างจะคล้ายคนในท้องถิ่นหน่อย ปลอมตัวเป็นชาวบ้านแบกโอ่งดิน ไปตักน้ำที่บ่อน้ำมาได้ครึ่งโอ่ง แบ่งหุงข้าวบ้าง ดื่มบ้าง ซึ่งยังไม่พออยู่ดี ได้กินน้ำคนละอึกสองอึก ตั้งแต่บ่ายโมงถึงเย็นแดดร้อนมาก ร่มไม้ไม่ช่วยเท่าไหร่ เหงื่อซึมออกมาจะมีแมลงตระกูลผึ้ง(ตัวมิ้ม) มาไต่ตอมเราเพื่อเอาน้ำจากเหงื่อของเรา นี่แหล่ะน่ารำคาญมาก จะทุบหรือตีแบบยุงก็ไม่ได้ เพราะจะปล่อยเหล็กไนได้ อาศัยไล่ปัดเอา ขนาดง่วงยังนอนหลับไม่ได้เลย ตกเย็นก็ยังอยู่ที่เดิม นำข้าวที่เหลือมื้อกลางวันนั่นแหล่ะมาฝืนกลืนลงคอที่แห้งผาก จากการค้นหาร่องรอยของ ผกค. ถ้าพบฐานปฏิบัติการจะเข้าตี ปรากฏว่า ผกค. ได้เคลื่อนย้าย ออกจากพื้นที่ไปแล้ว ยังมีที่บ้านโคกสว่าง สายเคยมารายงานว่ามี ผกค. เข้ามาหาเสบียงบ่อย เป้าหมายของเราก็เป็นการซุ่มโจมตีพวกหาเสบียงความเสี่ยงจะน้อยกว่าการเข้าตี ฐานปฏิบัติการ ผกค. ในพื้นที่นี้ตามข่าวว่าร่ำรวยพอสมควร เพราะได้ค่าคุ้มครองจากการทำไม้ในยุคนั้น ยังไม่มีนโยบายปิดป่า ผู้ทำไม้และ ผกค. จึงมีผลประโยชน์ร่วมกัน ผู้ทำไม้ต้องสนับสุนนเงินเสบียงแก่ ผกค. เพื่อความปลอดภัย และทำให้ธุรกิจสำเร็จ ผลประโยชน์ไม่เข้าใครออกใคร ยังคิดว่าถ้าเราเป็นพ่อค้าไม้ในภาวะนั้น คงยังปฏิบัติเช่นกัน จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พวกเราเริ่มออกเดินทางเมื่อตะวันตกดิน ลัดเลาะชายป่าเข้ามาหมู่บ้านจุดแรกคือบ่อน้ำ ลำคอทุกคนแห้งผาก จนแทบจะเป็นผุยผง เดินทางร่วมชั่วโมงอย่างเร่งรีบ กระหายน้ำอยู่แล้ว ต้องผลัดเปลี่ยนไปตักน้ำและดื่มน้ำคราว ละ๒คน ถึงคราวเราแล้วก็กินให้สมอยาก ๒ กระติกติดต่อ น่าจะลิตรกว่าๆ ชื่นช่ำไปทั่วร่างกาย ถึงกับหนาวสั่นขึ้นมาทันทีชุดสิงห์ดงเรียกสายมาตรวจสอบถาม ปรากฏว่า ผกค. ไม่เคลื่อนไหวในหมู่บ้านมา ๕ วันแล้วเมื่อได้ทราบว่า ผกค. ได้หลบออกจากพื้นที่ไปแล้ว เราควรเปิดเผยเข้าไปพบกับชาวบ้านให้ขวัญกำลังใจกับชาวบ้าน ที่มีทหารรัฐบาลเดินลาดตะเวนมาถามข่าว ให้ความปลอดภัย เดินเข้าไปใจกลางจัตุรัส บ้านโคกสว่าง ผบ.ฉก. นั่งลงกลางสี่แยกจัตรัสจัดกำลังส่วนหนึ่ง ไปให้ความคุ้มครองกับกำลังส่วนใหญ่ มีมีอะไรจะพูดคุยกันสนุกไปมากกว่าเหล้าขวา(เหล้า ๔๐ ดีกรี) เป็นเหล้าชั้นยอดของชาวบ้านป่า เช่นเดียวกับแม่โขงของชาวเมืองถูกเปิดออก พร้อมกับยาดองเหล้าเป็นแผ่น ตราเสือ ๑๑ ตัว ถูกกรอกเข้าไปในขวด สีเหล้าจะเปลี่ยนจากใสเป็นตาตั๊กแตนเป็นสีแดงมัวๆ คนละกรึ๊บละกรั๊บ ชาวบ้านขนกระติบข้าวเหนียวที่เหลือจากกินมื้อเย็นออกมาวาง เสบียงของเราที่ตุนมาเอาออกมาเผามาย่าง จิ้มแจ่ว อร่อยดีแท้ ๕ ทุ่มกว่า ชาวบ้านเริ่มทยอยกันไปนอน เราก็ต้องถอยไปพักผ่อนเช่นกันไม่มีสถานที่ใดดี เท่าวัด มีกองไม้ ท่อนไม้ที่พระนำมาเตรียมไว้เลื่อยเป็นฝากุฏิ ช่างเหมาะดีแท้วางตัวเป็นวงรอบ จัดเวรยาม หลับพักผ่อนไปสบายอีกวันหนึ่ง จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 14:56:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รุ่งเช้าเคลื่อนย้ายกำลังไปยังหมู่บ้านนาแวง ที่นี้มีทหารราบอยู่ ๑ หมวด นัดชาวบ้านประชุมเวลา ๐๗๐๐ มีชาวบ้านมาร่วมด้วยประมาณ ๑๐๐ คน ผู้บังคับหน่วยของเรา เสธจังโก้ เป็นผู้ที่มีความสามารถมาก ขณะนั้นท่านมียศแค่พันตรี ได้ทำงานทั้งการเมือง ทั้งการทหาร เป็นที่ยอมรับนับถือของข้าราชการ พลเรือนในพื้นที่มาก ตลอดจนถึงพ่อเมืองหนองคายในขณะนั้นคือ ท่านผู้ว่า ชำนาญ พจนา ยังยอมรับ ด้านการทหารเป็นที่กล่าวขานแม้แต่ ผกค. ยังกลัวพอทราบว่า เสธจังโก้ นำกำลังเข้ามาปราบปราม ผกค.ยังต้องทิ้งฐานออกนอกพื้นที่ไปหมด นี่เป็นเรื่องจริง ผู้เขียนยืนยันได้ รับราชการมาจนถึงปัจจุบัน เป็นผู้อำนวยการกอง ผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านประสบการณ์ มาก็มาก ให้ไปปฏิบัติงานเดี๋ยวนี้ คงไม่ได้ครึ่งหนึ่งของท่าน ย้อนไปถึง เสธจังโก้ คนนี้ ชาวบ้านพอทราบว่าเสธจังโก้มา หอบลูกจูงหลานมา เขาอยากพบตัวจริง เพราะได้ยินกิติศัพท์ในความเก่งกล้ามานาน แล้ว เสธจังโก้ มีเทคนิคการพูดโน้มน้าวจิตใจ ชาวบ้านทั้งสนุกสนาน ได้หัวเราะ ได้ความรู้ ท่านได้พูดถึงภัยคอมมิวนิสต์ ยกตัวอย่างประเทศลาว ซึ่งต้องสูญเสีย ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ คนในชาติต้องอพยพแผ่นดินเข้ามาอยู่ประเทศไทยอย่างมากมาย ท่านได้แนะนำเรื่องการเกษตรเปรียบทุกวันนี้ ก็คือไร่นาสวนผสม และชักชวนให้ชาวบ้านเข้ารับการฝึกอบรมไทย อาสาป้องกันตนเอง (ทสป.) ซึ่งปัจจุบันเรียกว่า ไทยอาสาป้องกันชาติ (ทสปช.) ชาวบ้านพอใจมากถึงกับตะโกน สู้ๆๆ ขึ้นพร้อมกัน ผู้เขียนยืนยังขนลุกซู่เลย ออกจากบ้านนาแวงเดินกลับตามทางรถยนต์สู่หมู่บ้านถ้ำเจริญ ก่อนเข้าหมู่บ้านประมาณ ๕๐๐ เมตร ถึงจุดที่รถเสบียงถูกซุ่มโจมตี มีเศษผ้า เศษอาหาร เศษกระจกเกลื่อนไปหมด ผู้เขียนได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ มาสัมผัสจมูก อาหารมื้อเที่ยงร่วมกินกับชาวบ้านเช่นเดิม ชาวบ้านนำข้าวเหนียวมาคนละกระติบ พวกเรางัดเสบียงกระป๋อง ไส้กรอก กุนเชียง ปลาเค็มออกมาสมทบเป็นกับข้าว บ่ายกลับเข้าฐานปฏิบัติการบ้านห้วยทราย อาบน้ำชำระร่างกาย รีบรับประทานอาหารเย็นมุดเข้าเต็นท์ หลับเป็นตายเพราะเพลียมาก ตื่นเช้าความสดชื่นกลับคืนมาได้พูดคุยถึงการออกปฏิบัติงานครั้งแรก เราต้องแก้ไขอีกหลายอย่าง เสบียงมากเกินความจำเป็น ภาชนะใช่น้ำต้องเพิ่มให้มีมากกว่าปกติ อดข้าวพออดได้ อดน้ำนี่ทรมานร่างกายมาก ข้างฐานปฏิบัติการ สนามหญ้าหน้าโรงเรียนที่นี่จะเป็นแหล่ง ชุมนุมอีกที่หนึ่งในตอนเย็นมาเล่น ฟุตบอลกัน ทั้งทหาร ทั้งวัยรุ่นชาวบ้าน นอกจากนี้ยังมีสนามตะกร้อด้วย นอกจากสนุกสนานได้ออกกำลังกายมีสมรรถภาพแข็งแรงแล้ว ยังได้ทำความคุ้นเคย และสร้างความรัก ความสามัคคีระหว่างทหารกับชาวบ้านอีกด้วย จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:06:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทหารที่ออกปฏิบัติงานสนามทางการแจกจ่ายเบี้ยเลี้ยงให้ในอัตราที่ต่างกัน นายสิบประมาณ ๒๐ บาท นายทหารประมาณ ๓๐ กว่าบาท นายทหารในหนึ่งเดือนจะได้เกือบพันบาท ขณะนั้นเงินเดือน ร้อยโทประมาณ ๑,๓๐๐ บาท เท่านั้น หลังจากหักค่าประกอบเลี้ยงแล้วยังเหลือเงินไว้ใช้จ่ายอีก สมัยก่อนการ โอนเงิน ถอนเงิน ฝากเงินข้ามธนาคารยังจำกัดมาก ทั้งธนาคารสาขาก็ไม่มีในอำเภอ ทุรกันดารชายแดนเช่นกัน ตู้ ATM ยังไม่รู้จัก การรับเบี้ยเลี้ยงต้องกลับไปรับที่หน่วยบังคับบัญชา ที่ บ้านนาพระชัย อำเภอบ้านแพง จังหวัดนครพนม เนื่องจากการเดินทางลำบาก ใน๑เดือนจะไปรับครั้งหนึ่ง เบี้ยเลี้ยงปกติจ่าย ๑๐วัน/ครั้ง ๑เดือนจ่าย๓ครั้งทุกวันที่ ๕, ๑๕ และ ๒๕ ของเดือน เมื่อได้รับเบี้ยเลี้ยงวันใด อาหารของพวกเราจะเพิ่มพิเศษขึ้น อาจจะมีต้มข่าไก่ ลาบเป็ด ซึ่งหาได้ง่ายในพื้นที่ เหล้า ๔๐ ดีกรี ยาดองเสือ ๑๑ ตัว เป็นอาหารพิเศษในมื้อเย็น เมื่อมีเงินแล้วก็อยากเข้าไปสำรวจภูมิประเทศในตัวตัวอำเภอบึงกาฬเพื่อเป็น ข้อมูลรวมทั้งตุนเสบียงอาหารด้วย ในหมู่บ้านร้านของชำมีของจำกัด และราคาแพงกว่าปกติมาก เนื่องจากความยากลำบากในการเดินทาง ผมพร้อมด้วยลูกน้องอีก ๑ คน แปลงกายเป็นพลเรือนนั่งรถ ๒ แถวในหมู่บ้านสู่อำเภอบึงกาฬ ระยะทาง ๓๐ กิโลเมตร ผ่านสะพานที่ถูกเผาต้องเดินข้ามและไปต่อรถที่ฝั่งตรงข้าม ขาไปไม่เท่าไหร่ ขากลับหิ้วของพะรุงพะรังปีนตลิ่งสูงชัน จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:09:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อำเภอบึงกาฬเป็นเมืองติดชายแดน ทิศเหนือติดแม่น้ำโขง ซึ่งขวางกั้นประเทศลาวไว้ เป็นชุมทางรถยนต์ ทิศตะวันออกเป็นถนนลูกรังไปจังหวัดนครพนม ๑๗๐ กิโลเมตร ทิศใต้ไปอำเภอพังโคน ๑๒๖ กิโลเมตร ทิศตะวันตกไปจังหวัดหนองคาย ๑๓๐ กิโลเมตร ถนนจากบึงกาฬไปจังหวัดหนองคายเป็นทางราดยางถนนชั้น ๒ ส่วนอีก ๒ เส้นทางเป็นทางลูกรัง ราษฎรที่บึงกาฬ จึงนิยมไปทำธุระในเมืองติดต่อค้าขาย ที่ตัวจังหวัดหนองคายมากกว่า เนื่องจากเดินทางสะดวกด้านเหนือนั้นมีแม่น้ำปากชันไหลลงมาบรรจบกับแม่น้ำโขง ลึกเข้าไปเป็นเมืองปากชันต้นกำเนิดเพลงกุหลาบปากชัน ผู้เขียนได้แต่มองดูว่า มีสาวๆลงมาอาบน้ำรึเปล่า จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:10:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้ปากชันช่างเงียบเหงาเหลือเกิน บึงกาฬแม้จะเป็นเมืองที่อยู่ไกลสุดกู่ แต่ภายในเมืองผู้คนเข้ามาซื้อขายคึกคัก ร้านอาหารมีคนไปอุดหนุนคับคั่ง โรงเรียนเป็นตึกใหญ่และสวยงาม มีหน่วยศูนย์ปฏิบัติการพิเศษที่ ๒๑ (ศปศ.๒๑) ตั้งอยู่ในตัวอำเภอ การปฏิบัติงานของหน่วย ศปศ. คล้ายกับการปฏิบัติงานของหน่วย พัฒนาการเคลื่อนที่ (นพค.) ในปัจจุบัน การสัญจรจากหมู่บ้านเข้าสู่อำเภอของชาวชนบท จะมีรถจากหมู่บ้านออกมาแต่เช้า และรอรับกลับ บ่ายโมงหรือบ่ายสองโมง รถจะกลับเข้าหมู่บ้าน ถ้าไม่ทันต้องเหมารถรับจ้างแพงมากไม่ค่อยจะมีรถ และบางครั้งเจ้าของรถไม่อยากจะไป เพราะพื้นที่อันตราย ต้องรีบซื้อของแล้วนั่งรถกลับเข้าฐานปฏิบัติการ แน่นอนว่ามื้อนั้นพวกเรามีของสดรับประทาน ในยุคนั้นการเก็บอาหารยังไม่มีตู้เย็น ที่ฐานปฏิบัติการไม่มีไฟฟ้าใช้ต้องใช้ตะเกียงหรือเทียนไข การถนอมอาหารใช้การตากแห้งเป็นหลัก อาหารในหมู่บ้านเนื่องจากเป็นชนบท ชาวบ้านเลี้ยงเป็ดไก่ ไม่ได้เป็นอุตสาหกรรม เลี้ยงกันไว้เป็นอาหาร ไว้รับรองแขก เมื่อทหารเข้ามา ความต้องการมีมากขึ้น ของขาดแคลนและราคาก็แพงขึ้น เนื้อสัตว์ หมู วัว ควาย จะมีเฉพาะเมื่อมีงานเทศกาล งานบุญ งานมงคล งานศพ รอบๆฐานปฏิบัติการจะมีลำห้วย พวกเราแปลงเป็นประมงน้ำจืด ใส่เบ็ดวิดปลาซึ่งมีชุกชุมพอสมควร และมีผักในน้ำเป็นอาหาร และเปลี่ยนรดชาดอาหาร จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:12:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไทยอาสาป้องกันตัวเอง(ทสป.) หรือไทยอาสาป้องกันชาติ (ทสปช.) ในปัจจุบันแนวความคิด เช่นเดียวกับลูกเสือชาวบ้าน(ลสชบ.) พลังมวลชนในเมือง ในชนบทพื้นที่ที่มีปัญหาคุกคามจาก พคท. เป็นพื้นที่แย่งชิง เมื่อฝ่ายเราปฏิบัติการจิตวิทยาได้ระดับหนึ่งแล้ว ก็จัดการฝึก จัดตั้ง ทสป. ขึ้นในหมู่บ้าน โดยรวมพลังมวลชนที่มีความรักชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ มาเข้าการอบรมทั้ง การทหาร การเมือง ปลูกฝังแนวความคิดระบอบประชาธิปไตย สร้างความรัก ความสามัคคี ได้จัดการชุมนุมขึ้นในอำเภอบึงกาฬ โดยมีรองแม่ทัพภาคที่ ๒ (พลตรี เยี่ยม อินทรกำแหง) เป็นประธานในพิธี และผู้ว่าราชการจังหวัดหนองคาย (นาย ชำนาญ พจนา) เป็นเกียรติร่วม มี ทสป. ๗ รุ่น ๑๙ หมู่บ้านจาก ๔ อำเภอ เป็นชาย ๒,๒๐๐ คน หญิง ๘๗๔ คน รวมพลัง ทสป. ทั้งสิ้น ๓,๐๗๔ คน เสียงเพลงวันนี้ยินดีที่มาพบกันกระหึ่มที่โรงเรียนบ้านนาสวรรค์ ซึ่งเป็นกองอำนวยการฝึก ประธานได้กล่าวสรุปความว่า หน้าที่ป้องกันบ้านเมืองเป็นของคนไทยทุกคน จะรอทหาร ตำรวจไม่ได้ กำลังของเรามีน้อย พลังประชาชนเป็นกำลังที่สำคัญที่สุด นอกจากนี้ยังได้กล่าวถึงความพร้อมเพรียง ความเข้มแข็ง ความเสียสละของทุกคนที่เสียสละเวลาทำมาหากินมาฝึกและร่วมชุมนุมครั้งนี้ และ ทสป.ทุกรุ่นได้เดินสวนสนามผ่านประธานที่มีปืนลูกซองก็แบก มือเปล่าสวนสนามอย่างแข็งขัน หลังจากสวนสนามประธานได้มอบปืนลูกซองให้รุ่นละ ๑๐ กระบอก รวม ๗๐ กระบอกไว้ป้องกันหมู่บ้าน ปืนลูกซองเหล่านี้มวลชนส่วนหลังได้บริจาคทรัพย์ซื้อให้กองทัพภาคที่ ๒ เพื่อมอบให้กับ ทสป.ตามแนวชายแดน และพื้นที่ที่มีเหตุการณ์ไว้ป้องกันตัว ป้องกันหมู่บ้านของ ทสป. เป็นนิมิตหมายดีที่ส่วนหลังผู้มีทรัพย์ ยังนึกถึงคนในชาติ ความเสียสละเช่นนี้ประเทศได้จะล่มสลายเป็นไปได้ยาก จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:15:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ในการฝึกภาคสนามของ ทปส. รุ่นนี้มีผู้เข้าทำการฝึกจำนวน ๓๐๐ นาย ผู้อำนวยการฝึกคือ ผบ.ฉก.๒๐๒ ได้มอบหมายให้ผมนำกำลังลาดตะเวนในพื้นที่จริง ประกอบกำลังจากชุดผม ๖ นาย ตำรวจตะเวนชายแดน และอาสาสมัครจังหวัดรวมแล้วเกือบ ๕๐ คน นำทสป.อีก ๓๐๐ เดินป่า ดงสีชมภู พื้นที่ยังมีการเคลื่อนไหว ของ ผกค.อยู่ แนวลาดตะเวนยาวมากเป็นงูหางยาว ผมอยู่ในชุดนำ ชะล่าใจมากในการลาดตะเวนครั้งนี้ อุ่นใจที่มีพวกมาก ป่าน่าจะตื่นไม่ควรจะมีฝ่ายตรงข้ามเข้ามาตอแยได้ ความคิดผมพลาดไปถนัดในการพักประจำ ชั่วโมงผมไปนั่งห้อยขาอยู่ที่ต้นไม้ล้มหัว ขบวน ปรากฏว่านักรบเราวินัยดีเยี่ยม แม้จะมีจำนวนมากการใช้เสียง แทบไม่มี มี ผกค.จำนวน ๓ คนเดินเข้ามาตามเส้นทางด้านข้างจะชนหัวขบวน คนของเราเห็นก่อนไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็น ทสป. ด้านหลังออกมาเดินรึเปล่า พอตะโกนถามว่าใครเท่านั้น กระสุนอาร์ก้าจากฝ่ายตรงข้ามสาดเข้ามาเป็นชุด ตัวผมเองต้องหงายหลังลงไปคว้าปืนยังไม่ทันเลย ฝ่ายเราโต้ตอบอยู่สัก ๑๐ วินาที เสียงปืนเงียบลง ส่งกำลังเข้าไป พิสูจน์ทราบ เจอแต่รองเท้าแตะหลุดอยู่ ๑ ข้าง เหตุการณ์นี้ทำความตื่นเต้นให้กับนักรบหน้าใหม่ และ ทสป. ที่ออกฝึกด้วย เป็นบทเรียนอย่างดีว่าทีหลังอย่าประมาท ภาษิตนักรบบอกว่าตีบเหยียบป่าตายไปแล้วครึ่งตัว หลังจากนำ ทสป. ฝึกภาคสนามแล้ว ชุมผมก็กลับไปอยู่ฐาน ห้วยทราย ลาดตะเวนค้นหา ผกค.ต่อไปในพื้นที่รับผิดชอบ อยากจะกล่าวถึงอำเภอหนึ่งในพื้นที่รับผิดชอบ คืออำเภอโซ่พิสัย สถาปนาในพื้นที่ก่อนทหารเข้าไปทำงานในพื้นที่เพียง ๑ เดือน ตั้งอยู่กลางป่า เส้นทางเข้าออก ติดต่อโลกภายนอกลำบากมาก ข้าราชการพลเรือน ตำรวจต้องรักสามัคคีกัน อำเภอใดที่อ่อนแอ ผกค.จะรวมกำลัง เข้าตีที่ตั้งที่ว่าการอำเภอ และ สถานีตำรวจ ได้ยินอยู่บ่อยๆ มีข่าวบอกว่า ผกค.จะเข้าตีอำเภอโซ่พิสัย ผบ.ฉก.เมื่อทราบข่าว ท่านบอกว่าต้องตีมันก่อน วางแผนจัดกำลังเพียง ๒๐ คน ท่าน ผบ.ฉก. ๑ ชุดของผม ๘ และทหารราบ ๑๑ คน ไปนอนพักบนที่ว่าการอำเภอ จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ๐๓๐๐ ลุกขึ้นมาหุงข้าว ปรากฏว่าฝนตกทั้งคืน ไม่มีฟืน ข้าวไม่ได้หุง ๐๕๐๐ ออกลาดตะเวนที่คิดว่าที่ไหนมี ผกค. ก็ไปที่นั่น ลากปืนใหญ่เข้ามายิงสนับสนุนอย่างใกล้ชิด ยิงปืนใหญ่ถล่มตามพื้นที่ที่สงสัย และเข้าพิสูจน์ทราบ ปรากฏว่าล้มเหลวทั้งวัน เจอแต่ฐานเก่าของ ผกค. วันนั้นเป็นวันที่เหนื่อยมากอีกวันหนึ่ง เพราะไม่ได้กินข้าวเช้า เดินทั้งวันได้แต่น้ำกลั้วคอ โชคดีที่มีฐาน ผกค. อยู่ฐานหนึ่ง ผมได้แตงกวามา ๑ ลูก กินประทังหิวได้ เมื่อไม่พบ ผกค. ที่จะเข้าตี ตอนเย็นก็ได้ลาดตะเวนออกจากป่ามายังที่ว่าการอำเภอ นายอำเภอและข้าราชการ ขอบอกขอบใจ สบายใจแล้วว่า ผกค. จะไม่เข้าตีตามข่าวลือ ภายหลังเมื่อ ผบ.ฉก. เดินทางเข้าไปทำทะเบียนปืน ลูกซองให้ ทสป. จึงได้รับบริการอย่างดีเยี่ยม มีอยู่วันหนึ่งปลัดอำเภอที่รับทำทะเบียนปืนชวนไปสังสรรค์ต่อ ที่ร้านอาหาร เพิงหมาแหงนหน้าอำเภอ แม่โขงถูกเปิดออก การพูดคุยถูกคอขึ้น ครั้งแรกว่าจะดื่มพอคุยกันเสร็จ ภารกิจ เหล้าเข้าปากความสนุกก็เพิ่มขึ้น ได้ออกจากร้านเพราะร้านปิด ๒๑๐๐ ไปหาทำเลคุยกันใหม่ไปที่บ้านหลัง หนึ่ง ไม่ทราบว่าเป็นบ้านของใคร บ้านหลังนี้ทำให้ข้าพเจ้าทึ่งในโซ่พิสัย คนสวยมีอยู่ทุกแห่งหน ไม่ละเว้นแม้แต่ โซ่พิสัยกลางป่าเช่นนี้ หล่อนผู้เป็นเจ้าของบ้านให้การต้อนรับอย่างดี ไม่ทราบแม้แต่ชื่อ ในบรรยากาศสลัวของแสง ตะเกียง ๒๓๐๐ น่าจะรบกวนเจ้าของบ้านมากเกินไป ผบ.ฉก. และผมเดินทางกลับเข้าฐานปฏิบัติการผ่านพื้นที่ อันตราย กลางวันยังหารถวิ่งยาก นี่เกือบจะ ๒ ยามแล้ว ผบ.ฉก. ไม่ต้องพูดถึง คอพับคออ่อนหลับไปแล้ว มีเพียง คนขับรถที่เพ่งสายตาฝ่าความมืดไปยังเบื้องหน้า นึกถึงสะพานอีกเส้นทางหนึ่งที่ถูกเผาไปแล้ว เหลือเส้นทางนี้เป็น เส้นทางที่จำกัดบีบบังคับมาก พอถึงสะพานข้ามลำห้วยตั้งใจจะลงไปสำรวจความปลอดภัย คิดอยู่ในสมอง ๒-๓ เที่ยว ตัดสินใจขับรถพุ่งผ่านไปถึงฐานปฏิบัติการอย่างปลอดภัยเมื่อ ๒ ยามกว่าๆ จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จากผลการปฏิบัติการทางจิตวิทยาทางอากาศ หรือกระจายเสียงผ่านทางเครื่องบิน ผกค. ผู้หลงผิด ได้ทราบข้อเท็จจริงและได้รับความลำบากจากการเข้าร่วมกับ พคท. จึงหนีจากฐานปฏิบัติการ จากพรรคพวกเข้ามามอบตัวกับเจ้าหน้าที่ สอบถามกับผู้มอบตัวแล้วทราบว่าถูกคาดโทษ ใครเข้ามอบตัวจะถูกตามล่า ยิ่งถ้านำอาวุธออกมาด้วยโทษจะรุนแรงขึ้นอีก มีผู้หลงผิดเข้ามามอบตัว ที่สถานีวิทยุ ๙๐๙ ที่จังหวัดสกลนคร ๓ คนด้วยกัน เป็น ผกค. รุ่นๆอายุประมาณ ๑๗ ๑๘ ปี หนึ่งในจำนวนนั้น เคยอยู่ที่ฐานห้วยบ่อ อยู่จากที่ตั้ง บก.ฉก.ไม่มากนักซึ่งฐานปฏิบัติการนี้ ครั้งก่อนเคยเป็นที่ซ่องสุม ผกค.เป็นร้อย นำกำลังจากฐานนี้ไปเผาสะพานที่โคกกะแซ และนำกำลังไปสมทบกับฐาน ผกค. ที่บ้านนาแวง เข้าซุ่มโจมตีรถ เสบียงของฝ่ายเรา ที่ทำให้เราต้องสูญเสียจ่าสิบเอกไป ๒ นาย พลขับสิบเอก ๑ นาย พลทหาร ๑ นาย บาดเจ็บ สาหัสอีก ๒ นาย รถบรรทุกใหญ่เสียหาย ๑ คัน ผกค.เหล่านี้เมื่อมอบตัวแล้วทางการส่งมาควบคุมอยู่ที่ศูนย์อพยพ จังหวัด หนองคาย เพื่อทำการซักถาม ท่าน ผบ.ฉก.๒๐๒ ดูกระตือรือร้นมากที่จะหาข่าวจาก ผกค.คนนี้ให้ได้ ท่านได้ชวนผมเดินทางมาที่ศูนย์อพยพจังหวัดหนองคาย ตอนบ่ายขอพบเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง เพื่อซักถาม ผกค.ที่เคยอยู่ฐานห้วยบ่อ ผมขอเรียกว่า ไอ้น้อย เพราะตัวเล็ก หน้าขาวซีดๆ คงอยู่ป่าและอมไข้มาเลเรียอยู่ด้วย จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ท่านเทียวไปเทียวมาระหว่างฐานปฏิบัติการห้วยทรายและศูนย์อพยพหนองคาย ๒ ๓ ครั้ง ก็นำไอ้น้อยติดรถเข้ามาที่ฐานปฏิบัติการห้อยทรายด้วย ท่านบอกว่า ไอ้น้อยรู้ที่ซ่อนปืนของ ผกค. ผมกึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อเสียมากกว่า อยากจะเขกกะโหลกไอ้น้อยด้วยที่คิดว่าโกหกแน่ๆ ไอ้น้อยเข้ามางานก็เกิด งานแรกไปเอากระสุนที่มันนำเอาติดตัวออกมาด้วย ส่วนปืนมันไม่กล้าถือออกมา เพราะกลัวจะถูกตามล่าอย่างที่พรรคขู่ไว้ นั่งรถไปยังจุดที่ใกล้เคียงพื้นที่ซ่อน ผมจำชื่อหมู่บ้านไม่ได้ และเดินตัดป่าไปตั้งแต่ตอนสายๆ บ่ายก็พบสายกระสุนปืนอยู่ ๔ ซอง เอากลับมาเป็นเครื่องยืนยันว่า ที่ไอ้น้อยพูดนั้นเป็นความจริง ท่านผบ.ฉก.มั่นใจมากว่าต้องมีอาวุธซ่อนอยู่จริง เพราะเห็นขลุกอยู่กับไอ้น้อย ถามไปถามมาหลายเที่ยว ระดมพลอีกครั้งหนึ่งงานนี้เป็นงานใหญ่ ต้องผ่าเข้าไปในดงใหญ่ของฐาน ผกค. จัดชุดมีของผม ๘ นาย ชุดสิงห์ดง (ผกค. กลับใจ) ๘ นาย และอาสาสมัครจังหวัด(อสจ.) ซึ่งตั้งฐานปฏิบัติการใกล้พื้นที่จะ ค้นอาวุธ ๘ นาย ผบ.ร้อยเป็นนายทหารชั้นประทวนจากหน่วยลาดตะเวนระยะไกลที่ ๓ จังหวัดนครราชสีมา ซึ่งมีที่ตั้งปกติรั้วติดกันกับหน่วยของผม จึงคุ้นเคยกันดี ออกเดินทางตั้งแต่เช้า จัดรูปขบวนแถวตอนเรียงหนึ่ง ใช้ชุดสิงห์ดงนำ ตามด้วยชุดของผม และ อสจ. เดินไปจนเข้าเขตฐานปฏิบัติการของ ผกค. ภายหลังสำรวจ แล้วมีอยู่ด้วยกัน ๕ ฐานปฏิบัติการ ฐานกลางเป็นฐานใหญ่ บรรจุคนได้ประมาณ ๒๐๐ คน อีก ๓ ฐานปฏิบัติการ เป็นฐานหมวด อีก ๑ ฐานปฏิบัติการเป็นฐานหญิงแดง อยู่หลังฐานใหญ่ ซึ่งพื้นที่บังคับเข้าตีทางด้านหลังไม่ได้ ครั้งแรกก็ยังไม่ทราบ พอปืนใหญ่ยิงนำและเข้าสำรวจเจอฐานป้องกันด้านนอกก่อน ไม่มีการปะทะ เพราะ ผกค. ได้อพยพออกจากพื้นที่ไปร่วมเดือนแล้วตั้งแต่ทหารออกปราบปราม จากฐานเล็กมีทางเชื่อมต่อ ไปฐานใหญ่ เมื่อเข้าสู่ฐานใหญ่แล้ว ผมเรียกไอ้น้อยมาสอบถามว่า ซ่อนปืนอยู่ที่ใด มันก็ตอบว่าน่าจะไปทางนี้ เพราะเห็นหัวหน้า ผกค.นำถังแดง ๒๐๐ ลิตร มา ๒ ถังมันเป็นผู้น้อยจึงไม่มีสิทธิ์รับรู้ (ภายหลังระดับหัวหน้า ผกค. ออกมามอบตัว จึงนำเจ้าหน้าที่ไปขุดอาวุธ รับรางวัลเป็นจำนวนมาก) จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:24:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ผมจึงแบ่งเขตรับผิดชอบออกเป็น ๓ พวกให้ออกค้นหา ผมนั่งบัญชาการอยู่ในฐานใหญ่คนเดียวเฝ้าวิทยุ นั่งเคี้ยวมาม่าแห้งผสมไข่ต้มและน้ำเย็นตามไป สักประมาณ ๒๐ ๓๐ นาที ด้านสิงห์ดงตะโกนมาว่า หัวหน้า หัวหน้า เจอแล้ว อารามดีใจผมวิ่งตะลุยเข้าไปยังจุดที่พบอาวุธ ลืมนึกถึงอันตราย ถ้าฝ่ายตรงข้าม วางกับระเบิดไว้มิแย่หรือ นึกขึ้นมาทีไรใจหาย พวกเราช่วยกันขน ช่วยกันแบก มีอาวุธปืนกว่า ๓๐ กระบอก เป็นปืนพก ๑ กระบอกนอกนั้นมี ปสบ.๘๓ HK.๓๓ ประทับตราโล่ของตำรวจ ๑ กระบอก ปืน M.๑๖ และ เซกาเซ กระสุนทุกชนิดหมื่นกว่านัด ซองกระสุนจำนวนมาก คน ๒๔ คนช่วยกันแบกหามออกมา ตัวผมเอง แบก ปสบ. ๒ กระบอก และถอดเสื้อเอาแขนมัดปิดคอเสื้อไว้จะกลายเป็นถุง ใส่ซองกระสุนลงไป ซองกระสุน ผกค. จะแกะเหล็กดันสปริงออกเพื่อให้สปริงคลายตัว และเปลืองพื้นที่มาก เดินแบกกลับมา ไม่เหนื่อยเลย รีบรายงาน ผบ.ฉก. ท่านรีบขับรถมารับ กลับเข้าฐานถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานรวมทั้งชุดที่เข้าทำงานด้วย รุ่งขึ้นท่านนำไปมอบให้กองทัพภาคที่ ๒ ส่วนหน้าที่จังหวัดสกลนครทำการแถลงข่าวประชาสัมพันธ์ แสดงการทำงานของฝ่ายเรา ในปี ๒๐ นั้นถ้าหน่วยใดยึดปืนของ ผกค. ได้ซักกระบอกจะเป็นที่กล่าวขาน ความสามารถไปทั้งกองทัพ เมื่อกลับมาที่ฐานห้วยทราย ไอ้น้อยกลายเป็นเด็กก้นกุฏิของ ผบ.ฉก. ไป ไปไหนเอาติดรถไปด้วย ท่านคงใช้ประสบการณ์หลอกถามไอ้น้อยอีก ใช้เงินค่ารางวัลการมอบอาวุธเข้าล่อ ไอ้น้อยเปิดปากออกมาอีกว่าอาวุธที่เอามายังไม่หมด ผมเข้าใจที่เป็นเช่นนี้ เพราะไอ้น้อยไม่มั่นใจว่า อาวุธที่นำพวกเราไปค้นหามันจะได้รางวัลหรือเปล่า เมื่อเห็นกรรมวิธีแล้วคิดว่าน่าจะได้ความลับเผยออกมา จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมเป็นหัวหน้าทีมจัดกำลังอีก คราวนี้ทีมสิงห์ดงไม่ได้ไปด้วยเพราะติดภารกิจปราบปรามในพื้นที่อื่น คงมีเฉพาะทีมผม ทหารราบป้องกันปืนใหญ่ และ อสจ. รวมทีมประมาณ ๒๐ คนเช่นเดิม เดินเข้าพื้นที่เดิม เดินไปเจอป่าลู่เป็นทาง ถามลูกน้องว่านี่รอยอะไร ลูกน้องตอบว่า ร่องรอยของพวกเราที่เดินลาดตะเวน เมื่อคราวที่แล้ว เดินเข้าเส้นทางเดิมผ่านพื้นที่ที่ชุดสิงห์ดงบอกว่าตรงนี้เคยจัดงานแต่งงาน สหายเมื่อ ๒ ๓ ปีก่อน ก่อนเข้าฐานปฏิบัติการใหญ่มีต้นมะม่วงแก้วลูกดกอยู่ต้นหนึ่ง ผมสังเกตดูแล้ว มะม่วงไม่พร่องไปจากเมื่อคราวที่แล้ว คาดคะเนได้ว่ายังไม่มีผู้ใดเข้ามาที่นี่ ไปกลางฐานใหญ่เช่นเดิม แบ่งทีมค้นหา คราวนี้คว้าน้ำเหลว ไม่เจออาวุธปืนเดินเหนื่อยกลับเข้าฐานห้วยทราย ท่าน ผบ.ฉก. ยังซักถามไอ้น้อยต่อไป ท่านยังมั่นใจว่า ยังมีอาวุธอีก แต่เราค้นหาไม่พบ พักได้สักวันเดียวจัดกำลังเข้าค้นอาวุธอีกแล้ว ฐานเดิมด้วย ผมได้แต่บอก และปลอบผู้ใต้บังคับบัญชาว่า ครั้งสุดท้าย จะไม่ไปอีกแล้ว เพราะการเข้าฐานปฏิบัติการ ผกค. และไปนำอาวุธ ที่ซ่อนไว้ ถือว่าเสียศักดิ์ศรีของนักรบเช่นกัน ไปบ่อยๆกลัวจะพลาด และวันนี้ผมป่วยเนื่องจากปวดฟัน ต้องแข็งใจนำทีมไปยังเส้นทางเดิม ถ้าเปิดเส้นทางใหม่จะไม่คุ้นเคย ทำให้เสียเวลาได้ เมื่อถึงต้นมะม่วงแล้ว ผมยังเข้าไปสังเกตการณ์ใต้ต้นมะม่วงเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงแสดงว่าไม่มีใครเข้ามายุ่งในพื้นที่ ผมมั่นใจมาก เรื่องมะม่วง ไม่ว่านักรบทีมไหนเข้ามาต้องกินทั้งนั้น เพราะเดินลาดตะเวนบุกป่าผ่าดงมาทั้งหิวทั้งเหนื่อย ผมไปนั่งอยู่ตรงฐานปฏิบัติการใหญ่เช่นเดิม เปิดซองมาม่าแห้งผสมไข่ต้ม ตามด้วยน้ำเย็นตามสูตร ตั้งแต่กลับจากชายแดนมา ปี ๒๐ ผมพึ่งจะหันกลับมากินมาม่าเมื่อปี ๔๐ ใช้เวลา ๒๐ ปี คิดดูว่าผมเบื่อมาม่า ซักแค่ไหน จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คราวนี้ผมไม่ได้นั่งอยู่ตามลำพัง ไอ้น้อยตัวดี มาก่อไฟ ก๊อกๆ แก๊กๆ อยู่ใกล้ๆ ต้มมาม่ากิน ที่ต้องมานั่งกินตอนนี้เพราะเราออกตั้งแต่เช้ามืด หลังจากทำภารกิจแล้วต้องออกจากป่าก่อนค่ำ ชุดผมเอาง่ายๆ ไข่ต้มคนละ ๒ ๓ ฟอง มาม่ายัดลงไป กินมาม่าแห้งกินน้ำตามคิดว่าคงไปอืดอยู่เต็มกระเพาะเอง คนอื่นๆเข้าป่าไปค้นหาอาวุธ ไอ้น้อยหลังจากกินมาม่าต้มแล้ว หายไปเมื่อไหร่ไม่ทราบ เกือบ ๑ ชั่วโมง มีเสียง M.๑๖ รัวขึ้น ๑ ชุด ๑๐ กว่านัด ผมหมอบราบลงไป รอดูเหตุการณ์สักครู่ก็ตะโกนถาม มีอะไร เสียงไอ้น้อยตอบมาว่า เจอแล้วครับ ผมเดินตามเสียงไปเจอปืน ๕ กระบอก ชำรุดเป็นส่วนใหญ่ วางเรียงไว้เรียบร้อยมี M.๗๙ และกระสุนอื่นๆอีกจำนวนหนึ่งถังแดงเปิดอยู่ห่างจากจุดฝังครั้งแรกมาก ชุดลาดตระเวนแบกปืนแบกกระสุนกลับฐานปฏิบัติการห้วยทรายไป จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:31:18 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อมาอยู่ในฐานปฏิบัติการห้วยทราย ผมมาดูพฤติกรรมของไอ้น้อยแล้ว ผมว่ายังมีเล่ห์เหลี่ยมหรือปิดบัง สิ่งหนึ่งสิ่งใดไว้ ตอนนี้ไอ้น้อยตาม ผบ.ฉก.ไปฝึก ทสป. ที่ตัวอำเภอไม่อยู่ที่ฐานปฏิบัติการ ผมเล่าให้ลูกชุดฟังว่า อาวุธ กระสุนที่เราเข้าไปขนออกมายังไม่หมดไอ้น้อยมีพิรุธตั้งแต่หยุดต้มมาม่าเป็นแมวใจเย็น ไม่รู้ร้อนรู้หนาว แอบไปค้นอาวุธคนเดียว และเมื่อผมไปพบมันคนแรก ผมสังเกตเล็บมือไอ้น้อยดำเพราะโกยดิน เลยบอกลูกชุดว่า ที่ว่าครั้งสุดท้าย ก็ขอเปลี่ยนมาเป็นครั้งนี้ลุยอีกครั้งหนึ่ง เอาชื่อเสียง ผมเข้าไปขออนุญาต ผบ.ฉก. ที่ตัวอำเภอ และออกปฏิบัติการเหมือนเดิมทุกอย่าง คราวนี้ผมไม่นั่งอยู่กลางฐานใหญ่ เดินค้นหาจุดที่พบอาวุธครั้งสุดท้าย เมื่อพบแล้วสังเกตร่องรอยว่า มีเส้นทางไปทางใดบ้าง หารอบรัศมี ๕๐ ๘๐ เมตรตามเส้นทาง ก็ไปเจอห่อ พลาสติกมัดไว้อย่างดี แกะออกมาเจอปืน M.๑๖ สภาพใช้ได้อีก ๕ กระบอก ผมไม่ได้ถามไอ้น้อยว่ามันซ่อนปืนไว้ ทำไมอีก ตามความเข้าใจผมคิดว่า ไอ้น้อยคิดว่าพวกผมจะยึดปืนของมันไปไม่ส่งเข้าหลวง มันจะชวดเงินรางวัลไป ซ่อนเอาไว้วันดีคืนดีได้โอกาส มันจะมาเอาออกไป จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 นักรบทีมชาติของผมมาถึงวาระสุดท้าย นักรบผู้สามารถบางท่านอาจมองเห็นว่าไม่เห็นมีอะไรเลย ไม่ตื่นเต้น ไม่เร้าใจ ผมเพียงอยากจะเล่าให้คนรุ่นหลังฟัง เพื่อให้ทราบว่าเราได้ทำอะไรกันบ้าง ทุกวันนี้จะไปเดินป่าไล่ยิงกันนั้น ไม่มีแล้วป่าก็หมด ความรู้คนในชาติก็สูงขึ้น จะมาหลอกกันไม่ได้ มีปัญหาเรื่องการปกครองให้ไปสู้กันในรัฐสภา ขอสดุดีนักรบไทยทุกคนที่ได้เสียสละเพื่อชาติ บางคนสละแม้ชีวิต สำหรับผบ.ฉก. ของผม พ.ต. ประสิทธิ อิ่มวิทยา เสธจังโก้ ยังอยู่ในหัวใจของผมอยู่ตลอกเวลา ท่านเสียชีวิตแล้วมีบางคนเสนอทำศาลให้ท่านอยู่ ผมบอกว่า อย่าทำ! ให้ท่านไปอยู่สวรรค์เถอะ ลำบากมามากแล้ว __________ ***** ___________ บันทึกเมื่อ กันยายน ๒๕๔๓ จากคุณ : Gunz_za - [ 19 มี.ค. 52 15:32:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 20 มี.ค. 52 02:11:11 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาอ่านด้วยค่ะ จากคุณ : scottie - [ 20 มี.ค. 52 22:17:03 ]