ความคิดเห็นที่ 1 สิ้นเสียงร้อง โฮโครุได้แต่หลับตา สองมือกำแน่นยกขึ้นแนบหน้าของตน ร่างเล็กนั่งย่อตัวลงกับพื้นอย่างหวาดกลัว “โฮโครุซัง ใจเย็นๆครับ ผมเอง โฮโครุซัง” เสียงทุ้มนุ่มที่โฮโครุคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยได้ยินที่ไหนดังขึ้นใกล้ๆ เธอค่อยๆเหลือบตาขึ้นมองไปยังต้นเสียง สิ่งแรกที่เธอเห็นคือดวงตาคู่เดียวกับที่เธอเห็นในความมืด เพียงแต่ตอนนี้มันไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่เธอฟุ้งซ่านไปเองเมื่อครู่ นัยน์ตาคมสีน้ำเงินที่กำลังจ้องมองเธออยู่ดูราบเรียบ สงบนิ่ง เหมือนผิวหน้าของทะเลสาบที่สะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายยามค่ำคืน โฮโครุไม่รู้ว่าเธอเผลอจ้องมองนัยน์ตาตรงหน้าอยู่นานเพียงใด เธอรู้สึกเหมือนร่างกายถูกโอบล้อมไปด้วยผืนน้ำ เย็นเยียบ แต่กลับทำให้เธอสงบใจได้ “โฮโครุซัง” เสียงเรียกชื่อเธอนั้นฟังดูนุ่มนวลแต่ก็หนักแน่น โฮโครุสะดุ้ง ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าคือใคร และสิ่งต่อมาที่เธอรู้ก็คือเธอได้ทำเรื่องน่าอายต่อหน้าเขาเพิ่มขึ้นอีกเรื่องเสียแล้ว ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องมาเห็นแต่เรื่องแย่ๆของเธอนะ โฮโครุคิดได้เท่านี้ก็ลุกขึ้นยืนทันที สายตาเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของชายหนุ่มที่มองตอบมาและลุกขึ้นยืนเช่นกัน อย่ามาจ้องกันแบบนี้ได้มั้ย ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขณะก้าวห่างออกไปด้านหลังช้าๆ ภาพของตัวเองที่โวยวายกรีดร้องเสียลั่นบ้านเมื่อครู่เพราะนึกว่าเขาเป็นผีที่โผล่มาหลอกเธอยิ่งตอกย้ำให้โฮโครุรู้สึกทั้งโกรธและอับอายระคนกันไป เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า โดยเฉพาะที่ดวงตาทั้งสอง พอกันที น่าอับอายเกินไปแล้ว โฮโครุตั้งใจจะวิ่งผ่านร่างสูงไปที่บันไดตอนที่เขาเรียกเธอไว้อีกครั้ง “โฮโครุซัง” เจ้าของชื่อชะงักแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง เธอยังคงยืนกำมือแน่นพลางก้มหน้ามองพรมสีเข้มใต้เท้า แน่ใจว่าอีกฝ่ายคงกำลังมองเธออยู่เป็นแน่ “มันไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอกนะครับ” คำพูดที่ออกจากปากของคนที่เธออยากจะวิ่งหนีไปเหลือเกินกลับทำให้เธอเผลอตัวเงยหน้าขึ้น “อย่าร้องไห้สิครับ โฮโครุซัง” โฮโครุหันกลับมามองคนตัวโตช้าๆ ใบหน้าแดงก่ำที่นองไปด้วยน้ำตามีสีหน้าประหลาดใจ “กลัวผีไม่เห็นจะน่าอายตรงไหน ผมผิดเองที่ทำให้โฮโครุซังตกใจ ผมขอโทษนะครับ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กตรงหน้าช้าๆอย่างระมัดระวังราวกับกำลังเข้าหาสัตว์ตัวเล็กที่ตื่นกลัวง่าย “คุณยังไม่ได้ทำอะไรที่น่าอายเลยสักนิดเดียว เพราะฉะนั้น เลิกร้องไห้ได้แล้ว นะครับ โฮโครุซัง” อะไรบางอย่างในสีหน้าและน้ำเสียงของเขาทำให้เธอคิดว่าสิ่งที่เขาพูดหมายรวมถึงเรื่องอื่นๆที่เธอทำลงไปด้วย ไม่ใช่เพียงแค่เหตุการณ์เมื่อครู่เท่านั้น นัยน์ตาคมที่เป็นประกายอยู่เสมอคู่นี้ดูเหมือนจะเข้าใจความคิดของเธออย่างทะลุปรุโปร่ง แต่เพราะรอยยิ้มอ่อนโยนราวกับจะยืนยันคำพูดนั้น โฮโครุรู้สึกว่าเขาไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำหรือเยาะเย้ยเธอแต่หมายความตามนั้นจริงๆ โฮโครุที่กำลังปาดน้ำตามองใบหน้าคมคายนั้นนิ่งก่อนจะเอ่ยปากออกมาในที่สุด “ขอโทษนะคะที่วันนี้ฉันทำอะไรแปลกๆเยอะแยะไปหมด จริงๆแล้วฉัน...เอ่อ...ไม่ได้เป็นคนแปลกๆหรอกนะคะ” เสียงหัวเราะเบาๆที่เธอได้ยินเป็นครั้งแรกดังขึ้น นัยน์ตาแวววาวเหมือนหินสีจับจ้องที่ใบหน้าของเธอพลางยิ้มเย็น “ฝืนตัวเองให้ทำอะไรน่ะ มันเหนื่อยนะครับโฮโครุซัง” โฮโครุชะงักกับคำพูดของชิสึ เธออ้าปากจะพูดอะไรออกมาแต่สุดท้ายก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง “เอ่อ...ฉัน...ขอตัวก่อนนะคะ” โฮโครุพูดพลางหันหลังกลับไปที่บันได “ราตรีสวัสดิ์อีกครั้งครับ” ใบหน้าคมภายใต้เรือนผมสีเข้มยังคงมีรอยยิ้มเช่นเคย นัยน์ตาคมเปล่งประกายล้อแสงไฟเป็นสีน้ำเงินเข้มยามชายหนุ่มมองมาที่เธอ “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ร่างเล็กในชุดนอนกระต่ายพูดโดยไม่หันกลับมามองก่อนรีบวิ่งขึ้นบันไดกลับไป ........................................................ “เมื่อคืนไม่ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆกันมั่งรึไง” โฮโครุพูดขึ้นลอยๆอย่างไม่สบอารมณ์ขณะตักซีเรียลในชามใส่ปาก คำพูดของเธอทำให้ทั้งยูกิโกะที่กำลังรินน้ำส้มใส่แก้วให้โคฮาคุ และสาวน้อยผมม้าเต่อที่กำลังกัดขนมปังปิ้งคำโตหันมามองเป็นตาเดียวกัน “ไม่นี่ เมื่อคืนนอนหลับสบายชะมัดเลย แถมฝันดีอีกต่างหาก” โคฮาคุพูดพลางยิ้มกว้าง ก่อนจะกัดขนมปังอีกคำ “แม่ได้ยินอะไรแว่วๆนะ แต่พอปิดเพลงดูก็ไม่เห็นมีอะไร ทำไมเหรอโฮโครุ” แม่ถาม “เปล่า หนูคงหูฝาด ไม่มีอะไรหรอก” ถ้าขโมยขึ้นบ้านมีหวังถูกฆ่าตายยกครัวแหง “เฮอะ” โฮโครุถอนหายใจ มองแม่และน้องที่กลับไปทำกิจวัตรประจำวันของตนต่อ ตอนนี้เองที่เธอสังเกตว่าน้องสาวไม่ได้ใส่ชุดอยู่บ้านเหมือนที่ควรจะเป็น แต่โคฮาคุกลับอยู่ในชุดใหม่สีดำสลับชมพูวิบวับที่เธอเพิ่งไปซื้อเป็นเพื่อนมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน “จะไปไหนเหรอวันนี้” สาวน้อยผมม้าเต่อที่วันนี้ผมยาวด้านหลังถูกมัดขึ้นเป็นซาลาเปาลูกเล็กเงยหน้าจากจานที่ถูกกวาดเรียบจนสะอาดเหมือนใหม่ขึ้นมองพี่สาว “นัดไปเที่ยวกับคุมิจังไงพี่” “ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เดี๋ยวนี้บ้านนี้ทำอะไรไม่บอกกันแล้วเหรอ แล้วนั่น...” โคฮาคุเพิ่งหันไปเห็นกระเป๋าสีลูกกวาดของน้องสาววางอยู่ข้างๆโต๊ะอาหาร “ไปกี่วันเนี่ย ค้างด้วยเหรอ แล้ว...” “ไปสามวัน กลับวันอังคารไง ขอแม่แล้ว แถมบอกพี่แล้วด้วยเมื่อคืนตอนกินข้าวไง อย่าบอกนะว่าไม่ได้ฟังอีกแล้ว โอ๊ย พี่” โฮโครุฟังน้องสาวบ่น ทำท่าจะเถียงแต่ก็เงียบไปเพราะก็รู้ตัวดีว่าเมื่อคืนเธอไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยเท่าใดนัก จะว่าไปแล้วตั้งแต่ตื่นมาเธอก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนต้นเหตุเลยนี่นา “แม่ แล้วลูกชายแม่ไปไหนซะแล้วล่ะ อย่าบอกนะว่าป่านนี้ยังไม่ตื่นอีก” เธอประชด นึกถึงคำพูดที่เหมือนจะเข้าใจเธอไปเสียทุกเรื่องกับนัยน์ตาทะลุทะลวงนั่นแล้วรู้สึกทั้งหงุดหงิดทั้งอับอายขึ้นมา “ใครว่า ชิสึคุงเขาตื่นก่อนพวกหนูอีก เห็นบอกจะออกไปซื้อของใช้คงกลับมาตอนเย็นเลย ไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อ จริงสิ พูดถึงข้าวเย็น วันนี้โฮโครุเอาอาหารในตู้เย็นอุ่นทานไปก่อนนะ แม่คงจะกลับดึกหน่อย ช่วงนี้ใกล้จะปิดคอลเล็คชั่นแล้ว ทุกคนกำลังยุ่งเลย” โฮโครุรับคำก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานซีเรียลตรงหน้าต่อไป นึกดีใจที่วันนี้บ้านคงเงียบสงบเหมาะแก่การอ่านหนังสือสอบวิชาสุดท้ายเป็นแน่ ........................................................ จากคุณ : ZiLlaGrIm (ZiLlaGrIm) - [ 19 มี.ค. 52 14:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นดังแว่วมาให้ได้ยิน สาวน้อยในชุดนอนเปิดไมโครเวฟหยิบชามกระเบื้องออกมาอย่างทุลักทุเล ก่อนจะกึ่งกระแทกกึ่งโยนชามที่ว่าลงบนเคาน์เตอร์เตรียมอาหาร ในโลกนี้คงจะมีแต่เธอที่รู้สึกว่าการอุ่นอาหารด้วยไมโครเวฟยังยากเกินไป โฮโครุคิดในใจพลางถอดถุงมือจับของร้อนเก็บที่เดิม เพราะวันนี้ไม่มีคนร่วมโต๊ะด้วย โฮโครุจึงถือวิสาสะย้ายห้องอาหารมาไว้ในห้องนั่งเล่นแทน บนโต๊ะกระจกหน้าโทรทัศน์จึงเต็มไปด้วยถุงขนมคบเคี้ยวหลากชนิด ร่างเล็กเอนกายพิงโซฟาตัวใหญ่เอกขเนกดูโทรทัศน์อย่างสบายอารมณ์ แม้วันจันทร์จะต้องสอบอีกวิชาหนึ่ง แต่เมื่ออ่านหนังสือเตรียมสอบเรียบร้อยแล้วสำหรับโฮโครุก็เหมือนกับเสร็จสิ้นไปแล้วเกือบทั้งหมด โฮโครุละสายตาจากพระเอกที่กำลังขับรถสปอร์ตสีแดงหนีผู้ร้ายขึ้นเหลือบมองนาฬิกา สองทุ่มแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ผู้เป็นแม่โทรเข้าบ้านก็คือเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว โฮโครุลุกขึ้นนั่งตัวตรงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ไร้สายบนโต๊ะข้างโซฟา “ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก” “อะไรกัน” โฮโครุถอนหายใจก่อนกดตัดสาย เป็นเรื่องปกติที่บางครั้งยูกิโกะจะยุ่งอยู่กับงานจนไม่มีเวลามารับโทรศัพท์ แต่ปิดเครื่องเลยแบบนี้คงไม่ใช่สาเหตุอื่นนอกจากแบ็ตหมด ในโทรทัศน์ตอนนี้พระเอกกำลังเตะต่อยผู้ร้ายอย่างคล่องแคล่วก่อนจะวิ่งสุดแรงเพื่อหนีแรงระเบิด แต่โฮโครุกลับไม่ได้รับรู้ถึงความตื่นเต้นเร้าใจที่ตามองอยู่เลย ในหัวของเธอเริ่มนึกถึงห้องและทางเดินมืดๆ และเสียงแปลกๆนอกห้องที่เหมือนจะดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ เวลาอย่างนี้ถ้ามีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อนก็ดี ใครก็ได้ คิดได้แค่นี้ภาพของชายหนุ่มนัยน์ตาคมคนหนึ่งผุดขึ้นมาในความคิดของเธอ ไม่ล่ะ ถ้าเป็นเขาอยู่ด้วยคงอึดอัดไปกันใหญ่ เมื่อเริ่มคิดฟุ้งซ่าน โฮโครุจึงเปลี่ยนมาใช้วิธีเพิ่มเสียงโทรทัศน์ให้ดังขึ้นแล้วกอดหมอนใบโตแน่นพลางยกขาขึ้นนั่งซุกตัวกับโซฟา ห้องนั่งเล่นตอนนี้เหมือนอยู่ในสนามรบ ทั้งเสียงร้องเสียงระเบิดดังลั่นไปหมด แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอใจชื้นขึ้นได้บ้าง เวลาผ่านไปอีกพักหนึ่ง โฮโครุที่นั่งมองภาพในโทรทัศน์อย่างไม่ได้ใส่ใจมากนักเริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่เธอเผลอสัปหงกไปกับหมอนใบโตที่เธอกอดอยู่ โฮโครุสะดุ้งลืมตาโพลง ก่อนจะดูเวลาอีกครั้ง แล้วก็ต้องแปลกใจที่เพิ่งผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เธอรู้สึกเหมือนเธอนั่งดูตาพระเอกกล้ามโตคนนี้มาสักสองหรือสามชั่วโมงแล้วเสียอีก โฮโครุที่ตัดสินใจว่าจะขึ้นไปนอนบนห้องกำลังจะกดรีโมทปิดโทรทัศน์ตอนที่เธอสังเกตเห็นว่าเสียงโทรทัศน์ถูกหรี่ลงจนแทบไม่ได้ยิน หรือเธอจะเผลอนั่งทับรีโมทโดยไม่รู้ตัว ไม่สิ เธอคงหรี่เสียงเองตอนหลับๆตื่นๆเมื่อครู่ โฮโครุคิดในใจก่อนปิดโทรทัศน์ ตอนนี้เองที่เธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแว่วมาจากด้านนอก เสียงน้ำนี่นา โฮโครุใจหายวาบเมื่อเงี่ยหูฟังให้ดีอีกครั้ง เสียงน้ำแน่ๆ เธอมั่นใจ เสียงเหมือนใครเปิดน้ำทิ้งไว้ในครัว ตั้งแต่ครอบครัวเธออยู่บ้านหลังนี้มาสิบกว่าปีก็ไม่เคยมีใครได้ยินหรือเห็นอะไรแปลกๆ มีแต่เธอที่ขี้กลัวไปบ้างและมักจะจินตนาการไปเองต่างๆนานา สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันนี้ท่าทางเรื่องที่เธอคิดฟุ้งซ่านไปจะกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาเสียแล้ว โฮโครุเดินไปยืนข้างประตูเงียบๆ สองมือกอดหมอนแนบอกแน่น ในหัว ภาพจากหนังสยองขวัญที่เคยดูมาตั้งแต่เล็กจนโตผสมปนเปกับจินตนาการบรรเจิดของเธออย่างห้ามไม่ได้ โฮโครุค่อยๆแง้มประตูห้องนั่งเล่นออกอย่างเบามือที่สุด เสียงน้ำไหลยังคงแว่วมาให้ได้ยินอย่างต่อเนื่อง ร่างเล็กที่ยังคงกอดหมอนไว้กับตัวกลืนน้ำลายพลางก้าวเท้าอย่างยากลำบากไปยังต้นเสียง โฮโครุอยากจะร้องไห้เมื่อเห็นแสงไฟสลัวส่องออกมาจากประตูครัว สองความคิดขัดแย้งกันอย่างดุเดือดในใจว่าจะหันหลังกลับแล้ววิ่งขึ้นไปหลบในห้องนอนหรือจะกลับไปหลบในห้องนั่งเล่นที่ใกล้กว่าแทน ระหว่างที่เธอกำลังใช้ความคิดอย่างเอาเป็นเอาตายนั้น โฮโครุก็ถึงกับตัวแข็งทื่อเมื่อเสียงน้ำที่ไหลมาตลอดจนถึงเมื่อครู่หยุดลงในทันที เสียงที่ดังขึ้นแทนคือเสียงฝีเท้าเบาๆ เสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา สาวน้อยผมยาวก้าวถอยหลังทันทีตามสัญชาตญาณ น้ำตาเอ่อขึ้นมาที่ขอบตาอย่างไม่รู้ตัว โฮโครุกัดปากตนไว้พลางซุกใบหน้าครึ่งล่างลงกับหมอน สายตายังคงจับจ้องนิ่งที่ประตูครัว ก่อนที่เธอจะทันทำอะไรไปมากกว่านั้น เงาดำสูงใหญ่ก็ผลุบออกมาจากในครัวอย่างรวดเร็ว “โฮโครุ...” ได้ยินแค่นั้นเจ้าของชื่อก็กรีดร้องสุดเสียงพร้อมขว้างหมอนใบโตในมือเข้าใส่เงาที่ว่าเต็มแรง “...ซัง” หมอนนุ่มปะทะเข้ากับใบหน้าของร่างสูงก่อนจะลื่นตกลงมาในอ้อมแขนเรียวยาว อีกแล้ว เอาอีกแล้ว โฮโครุนึกอยากร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ ไม่ใช่เพราะความกลัวแต่เพราะความอับอายที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในระยะเวลาสั้นๆไม่ถึงสองวัน “ตื่นแล้วเหรอครับ” ใบหน้าคมที่แสงสลัวในครัวส่องกระทบแม้จะดูประหลาดใจแต่ยังคงมีรอยยิ้มเย็นให้เธอเช่นเคย ชิสึเดินมาใกล้ก่อนส่งหมอนคืนให้เธอ โฮโครุรับมาแล้วรีบใช้มันปิดบังใบหน้าที่แดงก่ำไม่แพ้กัน ไม่อยากเห็นนัยน์ตาสีเข้มที่เธอแน่ใจว่ากำลังฉายแววขบขันกับสิ่งที่เกิดขึ้น ........................................................ หลังจากเสียงขอโทษอุบอิบอู้อี้ดังมาจากหลังหมอนใบโต โฮโครุก็ไม่ยอมโผล่หน้าออกมาอีกเลย ต่างจากอีกฝ่ายที่นั่งดูโทรทัศน์อย่างผ่อนคลาย เธอคิดจะวิ่งหนีขึ้นห้องไป แต่จากมุมที่เขานั่ง ยังไงเธอก็ต้องผ่านเขาไปเสียก่อน สิ่งที่ทำได้ตอนนี้เลยมีแต่การนั่งลงเงียบๆในมุมที่ไกลจากเขาที่สุด “โฮโครุซัง ระวังหายใจไม่ออกนะครับ” ในที่สุดชายหนุ่มก็พูดขึ้น ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างเล็กในชุดนอนที่ตั้งหน้าตั้งตาซ่อนอยู่หลังหมอนสีแดงเลือดหมู และอยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต “วางหมอนลงเถอะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่มองหน้าคุณ” เสียงนุ่มบอกมาจากอีกฝั่ง โฮโครุครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายหมอนสีแดงใบโตก็ค่อยๆลดระดับลงจนใบหน้าเนียนโผล่พ้นมาให้เห็นครึ่งหนึ่ง อย่างน้อยเขาก็รักษาคำพูด โฮโครุคิดเมื่อเห็นร่างสูงยังคงหันหน้าไปทางโทรทัศน์ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเขาเห็นไปหมดแล้วทั้งใบหน้านองน้ำตาและใบหน้าแดงก่ำของเธอ คิดแล้วโฮโครุก็เผลอถอนหายใจออกมา “เหนื่อยเหรอครับ” โฮโครุที่กำลังคิดอะไรอยู่ชะงักเมื่ออยู่ๆชายหนุ่มก็พูดอะไรขึ้นมา “อะไร...นะคะ” เธอถาม “อย่าฝืนตัวเองเพราะผมเลยนะครับ โฮโครุซัง” เหมือนถูกจี้ใจดำ โฮโครุลุกขึ้นยืนในทันที หมอนนุ่มที่ถูกใช้เป็นเครื่องกำบังมาจนถึงตอนนี้ถูกขว้างกลับไปนอนนิ่งที่โซฟา ร่างเล็กกำมือแน่น จ้องใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงไม่หันมาที่เธอ “เหนื่อยอะไร ฝืนอะไรกัน คุณจะมาเข้าใจได้ยังไงว่าฉันคิดอะไรอยู่” อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไป โฮโครุลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปจนหมด ทั้งเรื่องที่ว่าเขาคนนี้เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ และเรื่องที่เขายังเป็นแขกของบ้านนี้อีกด้วย ตอนนี้เธอคิดแต่อยากจะอาละวาดใส่คนน่าโมโหคนนี้ ในที่สุดร่างสูงใหญ่ก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ ใบหน้าคมคายยังคงราบเรียบปราศจากความขุ่นเคืองใดๆที่โฮโครุคาดว่าจะได้เห็น ดวงตาคมกริบที่ลึกล้ำเหมือนทะเลสาบมองใบหน้าเธอนิ่ง เป็นครั้งแรกที่ร่างเล็กจ้องตอบนัยน์ตาสีเข้มคู่นี้อย่างกราดเกรี้ยว แต่ก็เหมือนเอาไฟไปโยนใส่น้ำ ความโกรธของเธอดูจะทำอะไรเขาไม่ได้แม้แต่น้อย “ถูกอย่างที่คุณว่าครับ ผมไม่รู้สักนิดว่าโฮโครุซังคิดอะไรอยู่” พูดจบชิสึก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาที่เธอ โฮโครุจะก้าวถอยหลังไปแต่ก็ติดอยู่ที่ว่าโซฟาตัวโตขวางทางอยู่ เธอจึงเสียหลักล้มลงนั่งเสียตรงนั้น “เพราะฉะนั้น บอกผมสิครับว่าคุณคิดยังไง รู้สึกยังไง” โฮโครุเอนหลังชิดโซฟา พยายามหดตัวถอยห่างให้มากที่สุดเมื่อร่างสูงใหญ่ก้มลงมาใกล้เธอ แขนแข็งแรงทั้งสองของเขายันที่พักแขนสองข้างปิดทางหนีเธอไว้อย่างสมบูรณ์ เมื่อเห็นอย่างนี้ความโกรธเกรี้ยวเมื่อครู่ก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นความหวาดกลัวแทน “อย่ากลัวครับ โฮโครุซัง แค่พูดแล้วก็ทำสิ่งที่คุณต้องการเท่านั้น” เสียงทุ้มนุ่มที่ได้ยินใกล้เกินไปจนโฮโครุต้องกลั้นหายใจ แต่เพราะความดื้อรั้นทำให้เธอไม่ยอมหลบสายตาคู่สวย “ถอย...” “ว่าไงครับโฮโครุซัง” ชิสึยิ้มเย็น มือข้างหนึ่งยกขึ้นช้าๆ โฮโครุเหลือบมองตามมือข้างนั้น จนเมื่อมือเรียวเกือบจะแนบลงที่แก้ม ความอดทนของเธอจึงมาถึงจุดสิ้นสุด “ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงตะโกนดังขึ้นในจังหวะเดียวกับที่สาวผมยาวในชุดนอนใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักร่างสูงใหญ่ออกไปจากตน แม้ขนาดตัวและเรี่ยวแรงจะสู้เขาไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขาออกไปพ้นตัวเธอ โฮโครุที่เห็นชิสึเซไปออกวิ่งไปนอกห้องนั่งเล่นทันที “โล่งแล้วใช่มั้ยครับ โฮโครุซัง” โฮโครุกำลังจะผ่านประตูออกไปแต่ก็ต้องหันกลับมามอง ชิสึยังคงยืนกอดอกอยู่ที่เดิม อะไรในใบหน้าสงบนิ่งนั่นทำให้โฮโครุเข้าใจในที่สุด อย่าบอกนะว่า... “มีอะไรอยากบอกผมอีกรึเปล่าครับ” นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเกือบดำเป็นประกายยามเขาส่งยิ้มให้เธอ โฮโครุไม่รู้ว่าอะไรในตัวผู้ชายคนนี้ที่ทำให้เธอเผลอแสดงตัวตนของเธอออกมาต่อหน้าเขาทุกครั้งที่พบกัน แต่ที่เธอรู้แน่ๆคือเขาประสบความสำเร็จในการต้อนเธอให้จนมุมและยั่วโมโหเธออย่างที่คนที่เพิ่งพบกันเพียงสองวันคนอื่นไม่เคยทำได้ “คุณนี่มัน...” โฮโครุกำมือแน่น ใบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีดำบึ้งตึงจนแทบจะแยกเขียวใส่อีกฝ่าย เธอร้องออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเป็นฝ่ายถอยกลับไปที่ห้องเสียเอง ........................................................ จบตอน 2 แล้ว ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอคำแนะนำติชมด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 52 14:40:26 จากคุณ : ZiLlaGrIm (ZiLlaGrIm) - [ 19 มี.ค. 52 14:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ 20 มี.ค. 52 22:22:59 ]