ความคิดเห็นที่ 1 9. “โอ๊ะโอละเน้อ น้ำตก ปูแซบ ยำ ช่วยตอกช่วยย้ำความรักพ่อยอดพธู เผ็ดจังเลย อ๊ะเฮ้ย เผ็ดจังเลย โอ้ความรักเอย แหมมันช่างเผ็ดน่าดู” วณิชชักคิ้วมาผูกพร้อมกันนั้นก็หันไปตามเสียงเพลงและพบว่าเจ้าของลูกคอได้จังหวะนั้นคือทราย สาวน้อยในร้านที่วันนี้ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษขนาดร้องเพลงซะเสียงดัง ยังไม่ทันได้ถามว่าสาวเจ้าอยู่ในอารมณ์ไหนถึงได้จงใจโชว์เสียงขนาดนั้น สายตาก็มองเห็นลูกค้ากลุ่มที่กำลังจะเดินเข้ามา เหมือนว่าเขาจะรู้ความหมายขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อวีหันไปยิ้มกับปริย ได้ยินเสียงกระซิบของชายหนุ่มที่ดูว่าจงใจ “แบบนี้เขาเรียกหัวกะไดไม่แห้งไงล่ะ” “จะนินทากรุณาไปพูดไกล ๆ ได้ยินเต็มสองรูหูแบบนี้ เดี๋ยวพ่อทุบด้วยสาก” วณิชบอกอย่างฉุน ๆ แต่อีกฝ่ายยิ่งหัวเราะหนักแล้วเผ่นไปทำงานให้ไกลรัศมีมือชายหนุ่ม เวลาของการทำงานหมุนไปอีกสักพัก ก่อนที่คนเริ่มซาวณิชกำลังจะพาตัวเองไปบนกล่องน้ำแข็งอย่างเคยก็เป็นอันได้ต้องชะงักและหยุดกริยาเมื่อวรรณวดีเดินเข้ามาหาและแจ้งจุดประสงค์ที่ชวนให้ตกใจไม่น้อย “หมายความว่าจะเหมาร้านพี่ไปทั้งหมดสำหรับงานนี้นะเหรอ” วณิชตั้งคำถามเสียงสูงเมื่อวรณวดีชี้แจงเรื่องราวและกำหนดการคร่าว ๆ ให้เขาฟัง ระหว่างที่สองสาวซึ่งอีกคนคือรุ้งรวีมานั่งคุยกันที่โต๊ะโดยมีปริยอีกคนมาร่วมฟังและตัดสินใจ “ใช่ค่ะ สถานที่มีเรียบร้อย จำนวนคนคร่าว ๆ ตามนี้ เรื่องของที่ต้องใช้ก็แล้วแต่พี่ได้เลย หรือต้องการอะไรเพิ่มก็บอกได้ค่ะ” หญิงสาวอธิบายอย่างละเอียดพร้อมส่งเอกสารให้ดูประกอบ วณิชมองนิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง “พี่ก็ไม่ได้เกี่ยงอะไรหรอกนะ แต่ถ้าเหมาไปหมดแล้วลูกค้าที่ร้านล่ะ วันไหนนะวันศุกร์ใช่ไหม คนค่อนข้างเยอะด้วย” เขาบอกช้า ๆ “ก็แบ่งไปสิ เอ็งไปข้าไป ให้พี่นีอยู่ จะยุ่งก็ช่วงเที่ยง ๆ ข้าว่าพอไหวอยู่นะ” ปริยเสริมขึ้น “ค่ะ อีกอย่างที่เราจะเหมาไปก็แค่ช่วงเที่ยง รวมเวลาเตรียมของเก็บของไม่น่าเกินสามชั่วโมง” ชายหนุ่มยังนิ่งอยู่วรรณวดีจึงพูดต่อ “ตอนแรกเลยที่วรรณเสนอส้มตำยังไม่ทันคิดหรอกค่ะว่าจะเป็นร้านพี่ แต่เพื่อน ๆ น่ะพากันลงความเห็นให้เป็นร้านพี่เพราะก็เคยกินกันมาบ้างแล้ว ไก่ร้านพี่อร่อยนะคะ” หญิงสาวหยอดเรียกรอยยิ้มจาง ๆ บนหน้าชายหนุ่มส่วนปริยฉีกยิ้มแฉ่ง “สรุปว่าปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมเนี่ย ยอกันขนาดนี้” หนุ่มหล่อบอกยิ้ม ๆ ทำเอาวรรณวดีหัวเราะคิก ส่วนรุ้งรวีอมยิ้มเขิน ๆ “เดี๋ยวพี่คุยกับน้องในร้านก่อนนะ ถ้าเขาไม่ลำบากอะไรก็โอเค” “พี่จะบอกเราได้เมื่อไรคะ พรุ่งนี้ได้ไหม คือวรรณต้องสรุปในที่ประชุมน่ะค่ะ จะได้ประสานงานกับพวกอาคารและเตรียมการเนิ่น ๆ” วรรณวดีพูดยืดยาว วณิชนึกเอ็นดูในความคล่องแคล่วและการพูดจาของเธอ เขาตอบว่าพรุ่งนี้ คนฟังพยักหน้ารับ “ขอบคุณนะคะที่ช่วย” “ไม่ได้ช่วยครับ จ้าง จ่ายเงินด้วย” ปริยแทรกขึ้นมาเรียกเสียงหัวเราะและวงค้อนจากวรรณวดีเล็ก ๆ สองสาวกำลังจะบอกลา หนึ่งในนั้นก็นึกขึ้นได้เมื่อเห็นสายตาแป๋วแหววจากเพื่อนรัก “เอ้อ พี่คะ วรรณรบกวนขอเบอร์พี่หน่อยได้ไหมจะได้ไว้ติดต่อกันค่ะ บางทีถ้ายุ่ง ๆ อาจจะไม่ได้มาคุยเองน่ะค่ะ” เธอพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็ว ชั่วขณะหนึ่งที่วณิชลังเลใจและหวั่นเกรงอย่างไม่มีเหตุผลว่านี่อาจเป็นการก้าวข้ามไปในโลกที่เขาหลีกหนีมา แต่แล้วความรู้สึกนั้นก็หายไปฉับพลัน เหมือนท้าทายหรือลองของก็ไม่อาจจะรู้ แต่วณิชก็บอกเลขหมายของเขาให้วรรณวดี หญิงสาวบันทึกเบอร์และกดโทรออกให้เลขหมายของเธอปรากฎที่โทรศัพท์ชายหนุ่ม เธอบอกขอบคุณและทำท่าจะเดินไป “อ้าวของพี่ล่ะ ไม่ขอด้วยเหรอ” ปริยบอกขึ้นมา ทำหน้าตาฉงนฉงายเหมือนว่าวรรณวดีทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง หญิงสาวทำหน้าไม่ถูกแต่แล้วก็หัวเราะออกมา “แหม ถ้าอยากแจกเบอร์ขนาดนั้นทีหลังแปะหน้าร้านเลยสิคะ” เธอพูดแต่มือก็กดตัวเลขตามที่ชายหนุ่มบอก “พี่ไม่ได้อยากแจกทุกคนนี่นา นี่ก็ไม่เคยให้ใครเลยนะนอกจากน้องวรรณเนี่ย” ปริยพูดพลางหลิ่วตา “อ้วก! ขอบคุณจะพยายามเชื่อค่ะ” หญิงสาวสวนกลับ อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจ “ขอบคุณนะคะ” รุ้งรวีพึ่งพูดออกมาเป็นครั้งแรก เธอทอดยิ้มน้อย ๆ ให้วณิช ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มรับ เริ่มรู้สึกว่าความปั่นป่วนที่เคยมีหายไปแล้ว อาจเพราะเคยชิน แต่ความกังวลแทนที่เข้ามา แม้ว่าจะมองสองสาวจนลับสายตาไปแล้วก็ตาม “แล้วจู่ ๆ เธอก็มาบอกว่ารักฉัน เธอบอกแค่นั้นเล่นเอาฉันสั่นไปทั้งตัว อุ๊แม่เจ้าโว้ย หัวใจมันเต้นรัว กล้า ๆ กลัว ๆ ฉันพูดไม่ออกเลยซักคำ หน้าแด้ง แดง เป็นลูกตำลึง เพราะดันมาซึ้งอยู่ในร้านส้มตำ” ทรายร้องเพลงขึ้นมาอีก วณิชหันขวับก่อนที่เจ้าตัวกับปริยจะวิ่งหายไปหลังร้านอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจ โทรศัพท์ของวรรณวดีดังขึ้นขัดจังหวะสนทนา ก่อนที่เธอจะรับก็หันออกให้รุ้งรวีใด้เห็นชื่อที่แสดงเจ้าของ หญิงสาวร้องกรี๊ด เจ้าของเครื่องต้องยกนิ้วทำสัญญาณให้เงียบเมื่อหลายคนหันมา “ใจเย็นไว้ก่อนที่รัก เขาอาจปฏิเสธก็ได้นะ” รุ้งรวีหน้าเหี่ยว วรรณวดีหัวเราะคิกพูดต่อ “ล้อเล่นไปงั้นแหล่ะ ร้อยเดียวไม่เอาสักบาท ตกลงแน่นอน” เธอพูดแล้วกดรับสาย พูดอยู่สักพักพร้อมรอยยิ้มชูสองนิ้วให้คนฟัง รุ้งรวียิ้มกว้าง “ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยววรรณนัดพี่อีกทีเรื่องดูสถานที่กับต้องซื้อของนะคะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ” “รักวรรณจังเลย” รุ้งรวีกระโดดกอดเพื่อนรักด้วยสีหน้าบานแฉ่ง “ดีใจออกนอกหน้าไปแล้วย่ะหล่อน อย่าลืมสัญญาด้วยล่ะ ข้าวฟรี 1 อาทิตย์กับของ 1 ชิ้น” รุ้งรวียังยิ้มอยู่ “ไม่ลืมหรอกน่า สำหรับเพื่อนที่แสนดี อยากได้อะไรล่ะ” วรรณวดีไม่ทันตอบ แต่สายตาเหลือบไปเห็นบุหลันเดินผ่านมาพอดี “อยากได้กระเป๋า โค้ช* แบบคนอื่นเขาบ้างได้ไหม” พูดพลางหลิ่วตาให้คนถามมองเห็นว่าตนเองหมายความถึงใคร รุ้งรวีหันมองแว่บหนึ่ง “ไม่ได้หรอก วรรณไม่เหมาะกับโค้ช ยี่ห้อนั้นแก่จะตาย ดูเหมาะกับผู้หญิงออฟฟิศมากกว่า อย่างวรรณเดี๋ยวรุ้งซื้อกระเป๋าสตางค์ของร็อกซี่ให้แล้วกันนะ” เธอรับลูกอย่างรู้กัน ไม่ต้องรอให้ขึ้นป้ายบอกบุหลันก็รู้ว่าตนถูกแดกดัน สายตาที่ปรายมาตั้งใจกระทบโดยตรง หญิงสาวไม่อย่างต่อปากจึงได้แต่สะบัดหน้าเดินหนีไปอย่างหงุดหงิด ทิ้งให้สองสาวหัวเราะคิกคักอย่างสมใจทั้งเรื่องงานและความรู้สึกเป็นผู้ชนะในเกมส์ (มีต่อค่ะ...) จากคุณ : BabyRed - [ 20 มี.ค. 52 10:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) วรรณวดีตกลงกับวณิชว่าจะไปซื้อของใช้ที่จำเป็นในวันอาทิตย์ ดังนั้นเพื่อการเตรียมพร้อมเธอจึงพาเขาไปดูสถานที่ที่จะใช้และชี้แจงอำนวยความสะดวกเรื่องน้ำไฟได้อย่างครบครัน ปริยตามติดมาด้วย แต่เป้าหมายเรื่องงานของเขาเป็นเรื่องรอง ชายหนุ่มยิ้มกริ่มพร้อมทำเสียงตื่นเต้นไปตลอดทางจนวณิชต้องหามามองด้วยสายตาดุ ๆ สายตาของนักศึกษาผู้หญิงส่วนใหญ่ที่จำชายหนุ่มได้รวมทั้งรู้จักวรรณวดีมองตามกันและกระซิบกระซาบบางคนก็แซวเธอออกนอกหน้า ทั้งหมดนั่นไม่ได้ทำให้วณิชรู้สึกหวั่นไหวอะไร กระทั่ง... บริเวณที่จะใช้เป็นห้องเลี้ยงนั้นมีบุหลันยืนอยู่ด้วย เธอหันมาเห็นตอนที่วณิชกับวรรณวดีและรุ้งรวีเดินดูสถานที่พอดี หญิงสาวกำลังคุยอยู่กับเพื่อนอีกคนดูเหมือนกำลังวางแผนเรื่องการจัดวาง ชายหนุ่มเห็นดวงตาวาว ๆ นั้นมองมา ก่อนที่เธอจะละมือจากงานเอาดื้อ ๆ  แล้วคว้ากระเป๋าเดินออกไป วณิชมองตามนึกสงสัยว่าเจ้าตัวไม่พอใจอะไร บุหลันทิ้งตัวลงนั่งที่ม้าหิน คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างขุ่นเคือง ทั้งหงุดหงิดทั้งหมั่นไส้อย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อสักครู่พึ่งจะวางสายจากณัฐชัย โต้คารมกันยกใหญ่เรื่องที่เธอปฏิเสธนัดเขา บุหลันปฏิเสธชายหนุ่มเป็นหนที่ 3 ในรอบสองสัปดาห์แล้ว ยกข้ออ้างเรื่องกิจกรรมมาบังหน้า กระนั้นณัฐชัยยังไม่ยอมแพ้ต่อรองว่าเขาจะมารอจนกว่าเธอจะทำงานเสร็จ บุหลันเลยแว้ดเข้าให้ “เดือนไม่ใช่นักโทษนะต้องมาคอยเฝ้า คุณก็ไปทำงานของคุณสิ ว่างเมื่อไรค่อยมาเจอกัน” แล้วเธอก็กดวางสายก่อนที่เขาจะโวยอะไรได้มากกว่านั้น ถึงกระนั้นบุหลันก็พอเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้อยู่บ้าง ณัฐชัยหวังผลประโยชน์ในตัวเธอที่ตลอดมาได้แค่สัมผัสเพียงเล็กน้อย หญิงสาวรู้ดีว่าอีกไม่นานเขาจะเริ่มรู้ว่าเธอให้ถึงขนาดนั้นไม่ได้ ซึ่งก่อนนั้นเธอจำเป็นต้องตัดรอนเขาไปเสียก่อน เช่นที่เคยทำมา สำหรับณัฐชัยดูไม่ง่าย แต่ท้ายสุดก็คงไม่แตกต่างกัน แม้จะเสียดายที่ได้จากเขาเพียงเท่านี้ แต่ก็ต้องจำใจ อีกอย่างตอนนี้มีเรื่องที่กวนใจเธอเหลือเกิน บุหลันคาดการณ์ผิดไปมากสำหรับรุ้งรวี ยัยคุณหนูสวยใสไร้สติคนนี้ไม่น่ามีชั้นเชิงใด ๆ ในสมองได้เลย แต่แขนขาของเธอจริง ๆ ดันอยู่ที่วรรณวดี ในวันที่เธอกระแทกประโยคนั้นไปให้ กลับกลายเป็นยัยนางสนมผู้นี้ตอบโต้กลับมาได้อย่างเจ็บแสบ นอกจากนั้น ยังตามติดเจ้าหญิงของตนรวมทั้งยังอุตส่าห์หว่านล้อมเจ้าผู้ชายคนนั้นให้เข้ามาอยู่ในอาณัติจนได้ แล้วทำไมเธอต้องไม่พอใจด้วย หญิงสาวถามตัวเอง เธอไม่ได้ชอบตาพ่อค้านั่น... ตอบไปแล้วก็ต้องตกใจที่ปลายเสียงตนเองแผ่วเบาเหลือเกิน บุหลันสะบัดหน้าแรง ๆ ลุกขึ้นยืน เธอก็แค่หมั่นไส้ยัยคุณหนูนั่นเท่านั้น แค่อยากแกล้งให้โกรธเล่น ๆ ไม่เกี่ยวกับผู้ชายคนไหน ไม่เกี่ยวกับดวงตาคมคู่นั้นด้วย ไม่เกี่ยวกันเลย... “คุณ” วณิชชะงักมือกับเสียงเรียกและก็ต้องนิ่งไปทั้งตัวเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่าบุคคลที่เรียกเป็นใคร เธอเอียงคอนิด ๆ สีหน้าไม่ออกอารมณ์ขณะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ “รุ้งรวีฝากมาให้” ชายหนุ่มยังไม่ทันพูดอะไร ปริยซึ่งเดินมาจากไหนไม่รู้เป็นฝ่ายรับไปอย่างรวดเร็ว “อะไรหรือครับ อ๋อ รายละเอียดเรื่องงาน เอ๊ะ อันนี้น้องวรรณเอามาให้แล้วนี่ครับ” พูดพลางยืนให้วณิชดู เขาพยักหน้า บุหลันเลิกคิ้วสูง สีหน้างุนงง ท่าทางเก้อไม่ใช้น้อย “อะ อ้อเหรอ ไม่รู้เหมือนกัน เห็นรุ้งรวีเอามาให้ก็นึกว่าจะฝากให้คุณ เอ่อ...” รอยเขินแตะที่ใบหน้าสวย หญิงสาวขยับมือกับสายกระเป๋าถือซึ่งคล้องอยู่ที่ไหล่กลบเกลื่อน “ไม่เป็นไร เอาไว้อีกชุดก็ได้ครับ เผื่อทำหายณิชมันขี้ลืม” ปริยยิ้มแฉ่ง ส่งผลให้คนที่ถูกพูดถึงหันขวับมามองตาขุ่น ๆ ที่ถูกยกไปเป็นข้ออ้างปลอบใจหญิงสาวของอีกฝ่าย บุหลันชะงักไปเล็กน้อย จู่ ๆ ดวงตาก็ส่องประกายวิบวับ “งั้นขอคืนดีกว่า ชุดเดียวก็พอ เดี๋ยวพวกคุณจะเอาไปรองอะไรซะหมด” เธอพูดแล้วเอื้อมมือมาหยิบไปจากมือปริย ชายหนุ่มทำท่างง “รองอะไร หมายถึงพวกไก่นะหรือครับ โอ้ย ผมรู้นะครับว่าเอกสารอะไรสำคัญ อะไรใช้ได้ ไม่หลับหูหลับตาขายของหรอกครับ” ประโยคนั้นของคนพูดแพรวพราวทั้งรอยยิ้มและประกายตาเชิงประชดประชัน บุหลันเหลือบมอง “ก็พอเข้าใจค่ะ แต่ที่ว่ารองน่ะ ไม่ได้หมายถึงอาหาร แต่เป็นน้ำลายคุณต่างหาก มันไหลย้อยเป็นทางเชียวค่ะเวลาสาว ๆ มาซื้อของน่ะ คุณพี่เป้” หญิงสาวกระแทกเสียงแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มอ้าปากค้าง ก่อนที่จะมีเสียงระเบิดหัวเราะดังขึ้นพร้อมกันถึงสองคนคือวณิชกับสาลินี  คนถูกย้อนปากทำเสียงจึ๊กจั๊กฮึดฮัด แต่ก็เสียหน้าอยู่ไม่กี่วินาที รอยยิ้มแบบท้าทายก็ปรากฎขึ้นบนสีหน้าของชายหนุ่ม ปริยเหยียดมุมปากแล้วพยักหน้ากับตัวเองเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง ที่วณิชรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย ............................................................ วันอาทิตย์ อากาศเหนือบ้านไม้หลังนั้นสดใสควรค่ายามเช้าวันหยุด ลมเย็นพัดเอื่อยเสมือนเบาแรงให้แก่ช่วงเวลาพักผ่อนของผู้คน สมาชิกภายในบ้านสองในสี่ยังเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง มีเพียงวณิชเท่านั้นที่เคลื่อนไหวเบา ๆ อยู่หน้าโทรทัศน์ข้างตัวมีกาแฟกับหนังสือพิมพ์ ส่วนที่จอก็ปรากฎภาพการ์ตูนช่วงเช้าที่เต็มไปด้วยสีสันและเสียงสดใส แม้ว่าจะได้หยุดพักผ่อนแค่หนึ่งวันเท่านั้นสำหรับสัปดาห์ แต่ชายหนุ่มก็ตื่นเช้าจนเคยชิน เขาชอบอากาศตอนเช้า และการ์ตูนพวกนี้ มันเติมความสุขให้ชีวิตและคลายปมความเครียดที่อาจสั่งสมมาหลายวันได้ไม่รู้ตัว ประตูห้องน้ำเปิดออกอีกครั้งที่เท่าไรวณิชก็จำไม่ได้ แต่สิ่งที่รับรู้คือ ปริยเดินออกมาในสภาพอิดโรย ทำเอาคนนั่งอยู่ถึงกับลุกยืน “เฮ้ย เป็นอะไรมากหรือเปล่า เห็นเอ็งเข้า ๆ ออก ๆ หลายรอบแล้ว” คนถูกเรียกไม่ตอบทันใด เขาทรุดลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกแถวนั้นแล้วถอนใจอย่างหมดแรง “ท้องเสียว่ะ แย่เลย” คนฟังมองแล้วบอก “ข้าไปซื้อยาให้” พูดพลางจะก้าวออกไปแต่ปริยค้าน “ไม่ต้องหรอก ข้าว่าอีกสักพักคงดีขึ้นเมื่อกี้ข้าชงเกลือแร่กินไปแล้วว่ะ” อีกฝ่ายพยักหน้าช้า ๆ แต่เห็นสีหน้าซีดเซียวของเพื่อนรักแล้วอดห่วงไม่ได้ “ไม่เป็นไรแน่นะ” ปริยรับคำ “แต่...” วณิชหันมา “ที่นัดกับน้องพวกนั้นวันนี้ข้าว่าคงไปไม่ได้ว่ะ ไม่มีแรงเลย” “อ้าว ทำยังไงล่ะเนี่ย โทรไปบอกเขาหรือยังล่ะ” เหมือนว่ามีความโกรธเคืองอยู่ในแววตาปริยจาง ๆ แต่ชายหนุ่มไม่ทันคิดอะไรอีกฝ่ายก็พูดขึ้นก่อน “ยังเลยว่ะ เออ ข้าก็ลืมไป” ปริยพูดพลางจะหยิบโทรศัพท์ ครั้นแล้วก็หันมามองวณิชตรง ๆ “แต่ถ้าไม่ซื้อวันนี้ก็ไม่มีเวลาแล้วนี่นา” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน แต่ไม่ทันไรก็ทำหน้าบูดเบี้ยวแล้วผลุบเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว จนวณิชแทบจับต้นชนปลายไม่ถูก ระหว่างที่รอเพื่อนรักทำธุระเขาก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่า วันนี้ปริยนัดกันสองสาวเพื่อไปซื้อของใช้ที่จำเป็นสำหรับงานของพวกเขาในวันศุกร์ที่จะถึงนี้ และตัวเขาโบ้ยให้ปริยไปแทนเมื่อเจ้าตัวเสนอตัวจนออกนอกหน้าเสียขนาดนั้น รวมทั้งตัววณิชเองที่รู้สึกคล้ายว่าอยากจะเลี่ยง ๆ การพบหน้าปะตากับแม่สาวน้อยตุ๊กตานั่นอย่างบอกไม่ถูก ประกายตาบอกชัดเจนถึงความสนใจ ซ้ำปริยยังเห็นดีเห็นงามเปิดทางคะยั้นคะยอเสียเหลือเกิน วณิชยิ้มออกมา ถ้ามองในแง่ความหวังดีจากเพื่อนก็เป็นสิ่งที่พอรับได้ แต่หัวใจต้องการอีกหรือเปล่านั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แววตาคม ๆ จากใครบางคนแทรกเข้ามา “ติ๊ดดดดดดดดดดดด” เสียงโทรศัพท์ของปริยร้องอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มหันมองเจ้าตัวยังอยู่ในห้องน้ำ ขณะที่กำลังจะเดินไปหยิบเพื่อรับสายแทนเจ้าของเครื่องก็โผล่พรวดขึ้นฉวยไปก่อนที่เขาจะทำอะไร “ครับน้องวรรณ” เสียงปริยแหบสากจนน่าตกใจ เขาเล่าสาเหตุ จากนั้นก็นิ่งไปดุจพยายามใช้ความคิดสักพักก็ตัดบท “แล้วพี่จะรีบโทรบอก ไม่เกินห้านาที” คนฟังมองไปด้วยสายตาเป็นคำถาม ปริยชิงตอบ “น้องเขาออกจากบ้านมาแล้วว่ะ ข้าเองก็...เอาไงดีวะ” ท่าทางเขาพะว้าพะวงอย่างน่าหนักใจ “เออ ข้าไปเองก็ได้” วณิชบอก อีกฝ่ายมองเหมือนไม่เชื่อสายตา ดูเขาตกใจเกินความจริงไปสักนิด “ก็เดี๋ยวข้าไปให้ เอ็งไม่สบายนี่ ซื้อของแค่นี้เอง อีกอย่างมันก็งานข้าเหมือนกันนะ” “ข้ายังไม่ว่าอะไรเลย” ทางนั้นพึมพัม “ก็เอ็งมองข้าอย่างกับข้าผิดเสียเต็มประตู” วณิชบอกเสียงเขาขุ่นเล็กน้อยแต่ก็ทำดังคำบอกตัวเอง เขาเก็บแก้วกาแฟไปวางไว้หลังบ้านก่อนกึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นไปบนห้องชั้นสอง ปริยมองตามไป (อีกนิดค่ะ...) จากคุณ : BabyRed - [ 20 มี.ค. 52 11:03:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (อิอิ...) “มีอะไรอีกล่ะ” วณิชหันมาทักขณะเปิดตู้เสื้อผ้าเมื่อเห็นว่ามีผู้มาเยือนยืนอยู่หน้าห้อง “ข้าลืมไป ต้องเอาเบอร์โทรศัพท์น้องวรรณให้เอ็งน่ะสิ โทรศัพท์อยู่ไหน” พูดพลางก้าวข้ามห้องเข้ามาทิ้งตัวบนเตียงเมื่อเห็นเครื่องมือสื่อสารของเพื่อนรัก จัดแจงกดบันทึกเบอร์ให้เสร็จสรรพโดยที่วณิชยังไม่ทันพูดอะไร “เขาจะรอที่รถไฟฟ้านะ” ปริยบอกเหมือนเป็นการเร่งวณิชไปในตัว ชายหนุ่มพยักหน้ารับหงึกหงักแล้วรีบจัดแจงตัวเอง ปริยแอบอมยิ้มเมื่อเห็นวณิชคว้าเสื้อสีน้ำเงินเข้มที่นาน ๆ ทีเจ้าตัวจะใส่ทีเพราะซื้อมาในราคาสูงอยู่กว่าของใช้ปกติของเขา ซ้ำยังสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวซึ่งเขาจะใส่เฉพาะยามเดินทางไกลเท่านั้น รู้งานเหมือนกันนี่ ในที่สุดก็เรียบร้อย วณิชเดินออกจากบ้าน ไม่ทันไรปริยก็พุ่งตัวเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วไม่เหลือท่าทางอิดโรยเช่นคนเกิดอาการท้องเสียติดต่อกันเลยสักนิด ชายหนุ่มกดโทรศัพท์ “น้องวรรณเหรอครับ ณิชออกไปแล้วนะครับ ที่เหลือน้องวรรณก็จัดการต่อได้เลยครับ” จบตอน 9 ค่ะ .................................................................... *กระเป๋า coach เพลง มนต์รักส้มตำ : ดวงตา คงทอง จากคุณ : BabyRed - [ 20 มี.ค. 52 11:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันก่อนคุณ ดาด๊าดา ขอปีกบนทอด หมดอ้ะค่ะ - _ - ขายดีจริง ๆ เสิร์ฟ หมูทอดพริกไทยดำก่อนนะคะ โอกาสหน้าจะเก็บไว้ให้เลย จากคุณ : BabyRed - [ 20 มี.ค. 52 11:14:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปิดท้ายด้วย ส้มตำรุ้งรวี (ตำไทยสีหวาน ๆ) ยังไม่ได้เสิร์ฟเลย ลองดูนะคะ ปล. ขอบคุณรูปสวย ๆ จากเพื่อนรักเบบี้เรดเอง จากคุณ : BabyRed - [ 20 มี.ค. 52 11:17:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 งืมๆๆ เดาต่อไม่ถูกเลย จากคุณ : Mnemosyne - [ 20 มี.ค. 52 11:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ช่างเหมาะเจาะ ตะกี้เพิ่งกินตำป่าก์มา อิอิ ต่อด้วยหมูทอดพริไทยดำ  ซู้ดยอดดด ว่าแต่..วณิชชอบบุหลันจริงเหรอ ??? จากคุณ : ดาด๊าดา (Hey VEE) - [ 20 มี.ค. 52 13:21:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สั่งของร้านอาหาร ทำไมต้องไปช่วยซื้อของด้วยล่ะ จากคุณ : scottie - [ 20 มี.ค. 52 23:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แปลก ๆ ทำไมเราอ่านไปแล้ว สงสาร บุหลัน แปลก ๆ น่ะ อ่านสนุกดีค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุก ๆ แซ่บ ๆ นะค่ะ ^^ จากคุณ : ตัวป่วน (GunOey) - [ 25 มี.ค. 52 17:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาตามอ่านนะคะ กลับบ้านไปหลายวัน ไปวางแผนกันตอนไหนนะเนี่ยยย สงสัยทางโทรศัพท์ อ่านตอนแรกๆ รู้สึกไม่ค่อยดีกับรุ้งนิดๆแล้วนะ เหอะๆ จะชอบใครในเรื่องนี้บ้างมั๊ยเนี่ยยย แต่งดีค่ะ ไม่เพ้อฝันมากดี มองความเป็นจริงดี ทุกคนก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นน จะตามอ่านต่อเรื่อยๆนะค้าาา จากคุณ : OhHOhAe (เด็กสรรพสน) - [ 30 มี.ค. 52 00:20:11 ]