ความคิดเห็นที่ 1 นั่นสิครับ เพิ่งได้รู้นะเนี่ย จากคุณ : X RoBiN - [ 20 มี.ค. 52 15:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เอ่อ... จะว่ายังไงดี กฎหมายนี้เขาเป็นแบบนี้กันทั้งโลกค่ะ พอลิขสิทธิ์หมดการคุ้มครองหลังจากเจ้าของผลงานหมดอายุขัยไปแล้ว 50 ปี โดยหลักกฎหมายถือว่างานสร้างสรรค์ชิ้นนั้นเป็นมรดกตกทอดต่อคนรุ่นต่อไป (เรียกง่ายๆ ว่าเป็นมรดกทางปัญญา)ที่เป็นแบบอย่างไว้ให้กับคนรุ่นหลัง ไม่ใช่ว่ากฎหมายมันไม่ได้เรื่องหรอกค่ะ แต่เป็นการสนับสนุนให้เกิดการเรียนรู้ ในระยะยาวกันมากกว่า ^ ^'' จากคุณ : waidhaya - [ 20 มี.ค. 52 15:36:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ระยะ 50 ปี ก็แทบจะเรียกว่าชั่วอายุคนอีกรุ่นนึงได้เลยนะคะ แปลว่าลูกหลานจะมีสิทธิ์ในผลประโยชน์ของงานชิ้นนั้นได้นานพอสมควร ในมุมมองของคนไม่รู้กฏหมายแถมไม่ได้เป็นนักเขียนด้วย ผลงานที่เมื่อคนเขียนตายไปแล้ว 50 ปีแล้วยังมีคนนำมาเผยแพร่อยู่ แสดงว่าต้องมีคุณค่าและมีประโยชน์กับคนทั่วไปมากๆด้วย ซึ่งถ้ามองในแง่ของประโยชน์หรือคุณค่าของตัวงาน ก็พอจะเข้าใจกฏหมายข้อนี้อยู่บ้างนะคะ จากคุณ : จริง - [ 20 มี.ค. 52 15:49:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ที่แมวน้ำกับพี่จริงพูดถูกต้องแล้วค่ะ พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 มีมาตรฐานเดียวกันกับ TRIPS (The Agreement on Trade Related Aspects of Intellectual Property Rights) ซึ่งประเทศไทยเป็นภาคีสมาชิกอยู่ เช่นเดียวกับอังกฤษ อเมริกา เยอรมัน ฯลฯ Article 12 Term of Protection http://www.wto.org/english/tratop_e/trips_e/t_agm3_e.htm Whenever the term of protection of a work, other than a photographic work or a work of applied art, is calculated on a basis other than the life of a natural person, such term shall be no less than 50 years from the end of the calendar year of authorized publication, or, failing such authorized publication within 50 years from the making of the work, 50 years from the end of the calendar year of making. พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ส่วนที่ 4 อายุแห่งการคุ้มครองลิขสิทธิ์ มาตรา 19 ภายใต้บังคับมาตรา 21 และมาตรา 22 ลิขสิทธิ์ตาม พระราชบัญญัตินี้ให้มีอยู่ตลอดอายุของผู้สร้างสรรค์ และมีอยู่ต่อไปอีกเป็นเวลาห้าสิบปี นับแต่ผู้สร้างสรรค์ถึงแก่ความตาย จากกรณีตัวอย่าง คุณ ป. อินทรปาลิตเสียชีวิตเมื่อปี 2511 ยังเสียชีวิตไปไม่ถึงห้าสิบปี ตอนนี้ลูกหลานของท่านเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ในงานประพันธ์ของท่าน การจะนำผลงานของท่านไปตีพิมพ์เผยแพร่ต้องขออนุญาตจาก ลูกหลานของท่านซึ่งเป็นผู้ทรงลิขสิทธิ์ เมื่อพ้นห้าสิบปีไปแล้ว งานของท่านถือเป็นสมบัติสาธารณะ ไม่ใช่สมบัติของสำนักพิมพ์ใดสำนักพิมพ์หนึ่งที่นำงานของท่านมาพิมพ์ใหม่ เพราะ พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ได้บัญญัติเอาไว้ชัดเจนแล้วใน มาตรา 26 มาตรา 26 การนำงานอันมีลิขสิทธิ์ออกทำการโฆษณาภายหลัง จากที่อายุแห่งการคุ้มครองลิขสิทธิ์สิ้นสุดลง ไม่ก่อให้เกิดลิขสิทธิ์ในงานนั้น ๆ ขึ้นใหม่ เพราะฉะนั้นจะไม่มีสำนักพิมพ์ไหนที่ยึดเอางานดังกล่าวเป็นของตัวเอง แล้วผูกขาดการแสวงหาประโยชน์จากงานประพันธ์นั้นได้เลย เหตุที่กำหนดระยะเวลาเอาไว้เช่นนี้ โดยไม่ให้งานนั้นมีลิขสิทธิ์ไปตลอดกาล เพราะถ้าลิขสิทธิ์ยาวนานเกินไป คนรุ่นหลังจะไม่มีโอกาสได้ใช้ประโยชน์ จะไม่มีทางมีเว็บไซต์ที่นำเอางานที่เป็นสมบัติสาธารณะมาเผยแพร่ ให้นักอ่าน หรือคนที่สนใจงานประพันธ์ดาวน์โหลดไปอ่านได้ฟรี ๆ คนที่ไม่มีเงินซื้อหนังสือแพง ๆ ก็จะไม่มีโอกาสได้อ่านงานคลาสสิกดี ๆ ไม่มีการนำวรรณกรรมดั้งเดิมไปต่อยอด ไปตีความเพื่อสร้างงานใหม่ออกมา สำหรับตัวเอง มันไม่ใช่ 'แค่' ห้าสิบปีนะคะ แต่เป็น 'ตั้ง' ห้าสิบปี สมมุติว่า นาย ก. เขียนนิยายแล้วตายตอนอายุ 60 ลิขสิทธิ์ตกทอดเป็นมรดกให้ นาย ข. ซึ่งอายุ 30 นาย ข. เป็นผู้ครอบครองลิขสิทธิ์ไปอีก 50 ปี คือ ใช้ได้จนอายุ 80 คนคนหนึ่งจะอยู่ถึงขนาดนั้นไหมหรือเปล่ายังไม่รู้เลย = =' หรือต่อให้ นาย ข. อายุขวบเดียวตอนได้มรดก เขาก็ยังสามารถหาประโยชน์ได้จากงานนั้นอีกหลายสิบปี อย่างน้อย ๆ นับจากบรรลุนิติภาวะที่อายุ 20 ก็ยังมีเวลาอีกตั้ง 30 ปี (อันนี้ เป็นการพูดโดยไม่ได้เอาเรื่องผู้จัดการมรดกมาคิดด้วยนะคะ) ประมาณนี้แหละค่ะ แก้ไขเพราะใส่โค้ดผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 52 16:07:46 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 20 มี.ค. 52 16:05:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณค่ะคุณแมวน้ำ คุณจริง คุณส้ม อธิบายเข้าใจกระจ่างแจ้งดีแล้วค่ะ หากเป็นประโยชน์แด่สาธารณชนก็แล้วไปค่ะ แอบเข้าใจว่าสนพไหนเอาไปตีพิมพ์ก่อนเป็นรายแรกก็ยึดลิขสิทธิ์ไปได้เลย แบบนี้ค่อยรับได้หน่อยค่ะ ส่วนห้าสิบปีไม่นานหรอกค่ะ โอเค ชีวิตคนๆหนึ่งก็นึกอยากมีมรดกที่เกิดจากพลังสมองส่งต่อให้ ลูกหลานของตัวเองได้ภูมิใจเหมือนกัน โดยเฉพาะพวกนักเขียนไส้แห้งทั้งหลาย แรกๆครอบครัวอาจมองว่าทำอะไรไร้สาระ แต่ถ้าภายหลังงานของเขาทำเงินให้กับคนรุ่นหลังได้ ค่าของเขาในสายตาลูกหลานก็คงเปลี่ยนไป จะว่ายึดติดก็คงใช่ค่ะ แต่โลกมันเป็นแบบนี้นี่คะ จากคุณ : annie (หมูอมโรค) - [ 20 มี.ค. 52 17:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ต้องเข้าใจก่อนว่าโลกนี้มันไม่ได้มีด้านเดียวหรอกค่ะคุณแอนนี่ เข้าใจว่าคุณแอนนี่เป็นห่วงนักเขียน/ครอบครัวเจ้าของลิขสิทธิ์ (ในที่นี้หมาย ถึงผู้ประพันธ์งานอันมีลิขสิทธิ์ทั้งหลาย) แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง เจ้าของลิขสิทธิ์มันไม่ได้หมายถึงผู้ประพันธ์อย่าง เดียวหรอกค่ะ ยกตัวอย่างง่ายๆ ว่า หากกรณีที่สำนักพิมพ์ หรือค่ายเพลง ค่ายหนัง เป็นเจ้าของ ลิขสิทธิ์ในผลงานนั้นๆ แล้วปรากฏว่ากฎหมายกำหนดให้ความเป็นผู้ทรงลิขสิทธิ์ สามารถเป็นได้ตลอดกาลจนกว่าโลกจะล่มสลาย เช่นนี้แล้ว ผลของมันจะกลาย เป็นว่างานประพันธ์ชิ้นนั้นไม่สามารถเผยแพร่ และทำประโยชน์ในฐานะทรัพย์สิน สาธารณะ อย่างที่ส้มว่าไว้ ซึ่งหากสถานศึกษา คนทั่วไป จะนำงานดังกล่าวไป ศึกษาก็ต้องมีการขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ หรืออาจจะต้องมีการจ่ายค่า licensing กันวุ่ยวายใหญ่โต จนพานทำให้คนไม่อยากสนใจผลงานนั้น ซึ่งไม่ เป็นผลดีต่อมนุษยชาติรุ่นหลังๆ เลย ป.ล. การตีความกฎหมายนั้น เอาตามความเข้าใจของตัวเองอย่างเดียวไม่ได้นะคะ ไม่อย่างนั้นถ้าทุกคนตีความเอาตามที่ตัวเองเชื่อหมดก็คงไม่ดี หามาตรฐานอะไร ไม่ได้เลย การอ่านกฎหมายนอกจากอ่านทีละมาตราแล้ว ยังต้องดูภาพรวมในหมวดนั้น ๆ ด้วย เพราะหลายมาตรามีความเชื่อมโยงกัน และกว่ากฎหมายจะผ่านออกมาได้ ผู้บัญญัติ ก็พิจารณารอบคอบมาแล้วระดับหนึ่งแล้ว ซึ่งโดยหลักทั่วๆ ไปกฎหมายจะเน้นการคุ้มครองประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ ส่วนตนของใครคนใดคนหนึ่งเป็นพิเศษ ^ ^ จากคุณ : waidhaya - [ 20 มี.ค. 52 17:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^^^ ขอบคุณค่ะ เข้าใจแล้ว ลืมคิดถึงแง่ที่พูดมาจริงด้วยค่ะ มารู้จักนักกฏหมายห้องนี้แล้วทำให้รู้ตัวว่าไม่มีปัญญาเรียนกฏหมายแน่นอน ทีแรกมีคนชวนให้ไปลงเรียนไว้ประดับความรู้ ไม่ให้โดนเอาเปรียบ แต่เห็นจะไม่รอดแน่เลยค่ะ ขาดคุณสมบัติหลายประการเลย แค่อ่านมาตราที่คุณส้มยกมาให้ยังขี้เกียจอ่านเลย นิสัยก็ jumpy ใจร้อน ไม่ละเอียดรอบคอบ ไม่ชอบกฏเกณฑ์ ไม่เหมาะ ไม่เหมาะ ยกให้เป็นเรื่องของมืออาชีพเขาไปดีกว่าเนอะ ขอบคุณสาวๆนักกฏหมายแถวนี้อีกทีนะคะ ปล ขอโทษที่รีบโวยวายนะคะ นักกฏหมายรีบเข้ามาชี้แจงใหญ่เลย จากคุณ : annie (หมูอมโรค) - [ 20 มี.ค. 52 18:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 "แรกๆครอบครัวอาจมองว่าทำอะไรไร้สาระ" ทุกวันนี้ทุกคนในครอบครัวก็ยังคิดว่าผมไร้สาระอยู่ดี แต่ผมก็ยังเขียนไปเรื่อยๆ และบางทีแอบคิดเหมือนกันว่า ตัวเองไร้สาระอย่างที่ถูกว่าจริง..วันๆ นั่งปั้นอากาศเป็นตัว... ดีน ครับ..... จากคุณ : ดาเรน - [ 22 มี.ค. 52 16:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาคุยไม่ทัน มาแอบดูเจ๋ยๆ อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 มี.ค. 52 13:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามคุณพีท มาแอบดูเหมือนกันค่ะ อุอุ จากคุณ : ร้อยคำ คณาความ - [ 23 มี.ค. 52 19:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาเก็บความรู้ค่ะ จากคุณ : หนูยี - [ 25 มี.ค. 52 08:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ความรู้เข้มข้นดีครับ เคยได้ยินผ่าน ๆ หูมาบ้าง พึ่งมาได้อ่านจริง ๆ ก็วันนี้แหละ จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 30 มี.ค. 52 20:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มีเรื่องขำๆเกี่ยวกับกม.ลิขสิทธิ์มาเล่าให้ฟังค่ะ คือ มีคนหัวหมอ อ่านกม.ลิขสิทธิ์เจอว่า ลิขสิทธิ์ มีอายุห้าสิบปี ตามมาตรานี้ มาตรา ๒๑ ลิขสิทธิ์ในงานภาพถ่าย โสตทัศนวัสดุ ภาพยนตร์ สิ่งบันทึกเสียงหรืองานแพร่เสียงแพร่ภาพให้มีอายุห้าสิบปีนับแต่ได้สร้างสรรค์งานนั้นขึ้น แต่ถ้าได้มีการโฆษณางานนั้นในระหว่างระยะเวลาดังกล่าว ให้ลิขสิทธิ์มีอายุห้าสิบปีนับแต่ได้มีการโฆษณาเป็นครั้งแรก พอดีกับที่ ดิสนีย์แลนด์ จัดงานฉลอง 50 ปี มิคกี้เมาส์ ท่านก็เกิดพุทธิไอเดียว่า งั้นมิคกี้เมาส์ ก็ไม่ติดลิขสิทธิ์แล้วสิ ว่าแล้วท่านก็จัดการปั๊มขายสินค้า ติดรูปมิคกี้เป็นการใหญ่ ฟังๆดู มันก็ไม่ผิดอะไร ใช่มั้ยคะ? เพราะมิคกี้เมาส์เป็นการ์ตูนเคลื่อนไหว ก็ต้องเป็นงานแพร่เสียงแพร่ภาพตามมาตรานี้สิ แต่แน่นอนว่า กฎหมาย มัันไม่ง่ายอย่างที่คิด ที่จริงแล้ว มิคกี้เมาส์ยังมีลิขสิทธิ์อยู่ เพราะ Design หรือแบบร่างตัวละครมิคกี้เมาส์ ได้รับการคุ้มครองตามมาตรา 19 ด้วย ดังนั้น เมื่อวอลท์ ดิสนีย์ ผู้ออกแบบ ยังเสียชีวิตไม่ถึงห้าสิบปี มิคกี้เมาส์ จึงยังมีลิขสิทธิ์อยู่แน่นอนค่ะ คดีนี้สอนให้รู้ว่า อ่านกฎหมาย ต้องอ่านดีๆนะคะ อย่าตีความเอาเอง (รายละเอียดของคดีอาจมีผิดเพี้ยนบ้าง เพราะเขียนจากความทรงจำตอนไปฝึกงานค่ะ ไม่มีเอกสารให้อ้างอิงถึงอยู่ด้วยเลย) จากคุณ : หนมจีน - [ 2 เม.ย. 52 11:38:33 A:58.34.76.79 X: TicketID:063710 ]