ความคิดเห็นที่ 1 มิลินท์รอคอยการเลิกงานด้วยความรู้สึกแปลกๆ คล้ายว่าเธอกำลังนับถอยหลังรอเวลาในการทดสอบความจริงใจของอชิระ ทำให้เมื่อใกล้เวลาเลิกงาน เธอก็พลอยทอดสายตามองไปนอกร้าน ตรงที่ที่เขาเคยยืนอยู่บ่อยครั้ง “มองหาใครเหรอจ๊ะมิลินท์” วราพรถาม เธอสังเกตเห็นลูกจ้างสาวใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างไรชอบกล และเมื่อเห็นบ่อยครั้งเข้าจนผิดสังเกต เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย มิลินท์หันหน้ามาทางอีกฝ่าย และยิ้มเก้อๆ “เอ้อ ก็...เปล่าหรอกค่ะ ป้าพร คือ...คือวันนี้ เพื่อนจะมารับกลับหอพักน่ะค่ะ” “อ้อ” เจ้าของร้านพยักหน้า “ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องลำบากขึ้นรถเมล์” วราพรรู้ความเป็นอยู่ของมิลินท์แบบคร่าวๆ และเธอก็เห็นใจที่มิลินท์เป็นแม่ที่ต้องอุ้มท้องลูกตามลำพัง ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่รังเกียจที่จะรับมิลินท์ ผู้มีอัธยาศัยดี หากแจ้งต่อเธอตอนสมัครงานว่ากำลังตั้งท้อง และเธอก็คิดว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิด เพราะมิลินท์ก็ขยันขันแข็งแม้จะแพ้ท้องหรือตั้งครรภ์ใหญ่โต เธอพยายามช่วยมิลินท์เท่าที่จะช่วยได้ โดยไม่ทำให้ตัวเองลำบากหรือต้องรู้สึกอิหลักอิเหลื่อ อย่างการอนุญาตให้มิลินท์เลี้ยงลูกในร้านของเธอได้ ทั้งที่มันอาจไม่สมควร และสร้างความรำคาญให้ลูกค้า แต่เธอคิดว่าเรื่องแบบนี้พอจะหยวนกันได้ เช่นเดียวกับที่มิลินท์ยอมลาคลอดน้อยกว่าที่ควรเพื่อจะได้มาช่วยงานที่ร้านเร็วขึ้น คล้ายเป็นการต่างคนต่างตอบแทนนั่นเอง “แล้วช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง” เธอถาม มองท้องของมิลินท์ที่โตขึ้นมาก และอย่างรวดเร็ว เมื่อเปรียบเทียบกับตอนที่มิลินท์มีอายุครรภ์ห้าเดือน “ก็ต้วมเตี้ยมกว่าเดิมค่ะ ป้าพร มันหนักมันล้าไปหมด แล้วก็เพลียด้วย” มิลินท์ตอบ มือลูบท้องด้วยความเคยชิน “ป้าว่าหนูดูเหนื่อยๆ” วราพรสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ตาของอีกฝ่าย “ดูเหมือนคนนอนไม่ค่อยหลับ” เธอเป็นสาวโสดทึนทึก ไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยตั้งครรภ์ และแทบไม่คุ้นกับคนตั้งครรภ์ เนื่องจากเธอเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง และแม้เธอจะเคยเห็นญาติๆ บางคนตั้งครรภ์ แต่เธอก็ไม่ได้ไปคลุกคลีตีโมงกับพวกเขา และแน่นอนว่าเธอคงจะไม่บ้าหาความรู้ด้วยการหาหนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์มาอ่านด้วย เธอก็เลยไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับคนท้องสักเท่าไหร่ จะว่าไปเธอได้สัมผัสประสบการณ์คนท้องมาจากมิลินท์มากที่สุดแล้วกระมัง เพราะพวกเธอเห็นหน้ากันแทบทุกวัน ยกเว้นวันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุดของมิลินท์ มิลินท์ยิ้มเพลียๆ “นอนไม่ค่อยหลับจริงๆ ล่ะค่ะ” “อ้าว ทำไมกัน” วราพรอุทาน “ยายหนูไม่ยอมนอนค่ะ” “หือ ว่ายังไงนะ” วราพรย่นคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของมิลินท์เท่าไหร่นัก...เด็กที่อยู่ในท้อง นอนไม่เป็นเวล่ำเวลาหรอกหรือ “ก็ตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำบ้าง พลิกตัวบ้าง เลยนอนไม่ค่อยปะติดปะต่อกันน่ะค่ะ” มิลินท์ตอบอย่างไม่เดือดร้อน แม้บางครั้งการนอนไม่เต็มอิ่มจะทำให้เธอหงุดหงิดไปบ้าง แต่เมื่อได้สัมผัสท้อง และได้รับการต้อนรับจากลูกแล้ว เธอก็นับล่วงไปถึงวันที่เธอจะได้เห็นหน้าแกและทำให้เธอคลายความเหนื่อยล้าไปได้บ้าง “ป้าฟังแล้วเหนื่อยแทน” วราพรส่ายศีรษะ สีหน้าแสดงความนับถือต่อความอดทนของอีกฝ่าย ในใจคิดว่าตัวเองตัดสินใจถูกที่อยู่เย็นเป็นโสดอย่างนี้ “ถึงจะเหนื่อย แต่ก็คุ้มนะคะ” มิลินท์ยังคงยิ้มอยู่ในหน้า ถ้าให้เธอพูดถึงลูก เธอก็พูดได้ไม่รู้เบื่อ “มิลินท์รู้สึกผูกพันกับลูกตั้งแต่ยังไม่ได้เห็นหน้าแกเลยล่ะค่ะ” วราพรพยักหน้า แม้จะไม่เข้าค่อยเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่อย่างแท้จริง แต่เธอก็พอจะเข้าใจความหมายของคำพูดมิลินท์ “อีกสองเดือนเองสินะ” มานับๆ ดู มิลินท์ก็ทำงานกับเธอได้ราวห้าเดือนแล้ว “ค่ะ เวลา...ผ่านไปเร็วเหลือเกิน” มิลินท์ลดเสียงลงเป็นโทนต่ำ ความหดหู่แอบแฝงอยู่ในน้ำเสียง เธอกำลังคิดถึงวันคืนที่ผันผ่าน เหตุการณ์ในอดีต ความเข้าใจผิดของอชิระ ความใจร้ายของเขา ความเผลอไผลชั่วครั้งชั่วคราวของเธอ ที่ส่งผลให้เธอต้องตั้งครรภ์ลูกคนนี้ วราพรไม่ได้สำเนียกถึงความผิดปรกติใดๆ เนื่องจากมิลินท์ค่อนข้างเก็บกดอารมณ์ได้มิดเม้น เธอจึงยังคงพูดเกี่ยวกับเรื่องลูกเหมือนเดิม ทว่าต่างวาระกัน   “แล้วนี่คิดชื่อให้ยายหนูได้หรือยัง” มิลินท์ส่ายหน้า “ยังเลยค่ะ” เธอเคย...เคยเลือกชื่อลูกจากหนังสือตั้งชื่อบุตรไว้เหมือนกัน เธอเลือกได้หลายชื่อที่เข้าตา อย่างเช่น รมณี ที่แปลว่าสตรีที่น่าพึงพอใจ ซึ่งตั้งคู่กับชื่อเล่นว่ามณี หรือชื่อกวินสุดา ที่แปลว่าลูกสาวผู้งดงาม โดยมีชื่อเล่นเรียบๆ ว่าสุดา แต่ไปๆ มาๆ เธอก็มักจะวนกลับไปที่ชื่อปลาย อชิรญา ที่ได้ต้นความคิดมาจากทั้งชื่อเล่นและชื่อจริงของอชิระ พ่อชื่อต้น ลูกชื่อปลาย...คล้ายดังการเริ่มต้น หากจบสิ้นสุดปลาย พ่อชื่ออชิระ ลูกสาวชื่ออชิรญา...ผูกพันเข้าหากันด้วยชื่อ ตลกจริงมิลินท์ เธอเพ้อหาสวรรค์วิมานอะไรของเธอ...หญิงสาวเตือนตัวเองเมื่อกำลังเพ้อพกไปไกล ช่างน่าสมเพชที่เธอคิดถึงเขา ทั้งที่เขาไม่เคยคิดถึงเธอเลย จนกระทั่งรู้เรื่องลูกจากพิภพ เขาถึงได้ทำทีออกมาแสดงความรับผิดชอบ โดยที่ตอนแรกยังมาถากถางเธอ ว่าเธอไม่ได้ตั้งท้องลูกของเขา แล้วทำไมเธอจะต้องตั้งชื่อลูกตามเขาด้วย ด้วยเหตุนี้ มิลินท์จึงเอาแต่เรียกลูกว่ายายหนู และละทิ้งรายชื่อเด็กที่เคยจดไว้ในสมุดโน้ต ไม่หวนกลับไปตัดสินใจเลือกสักที เธอยังมีเวลาอีกสองเดือน ก่อนจะกลับไปคิดถึงมันอีกครั้งตามความจำเป็น “เอ นั่นใช่เพื่อนของมิลินท์ที่บอกว่าจะมารับหรือเปล่า” วราพรทักขึ้นมา เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นๆ กำลังยืนจดๆ จ้องๆ เหมือนกำลังรอคอยใครบางคนอยู่ด้านนอกของร้าน มิลินท์หันไปมอง ก่อนจะเม้มปากอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นอชิระ...เขามาจริงๆ แต่นั่นก็ยังไม่ดีพอที่จะพิสูจน์ความตั้งใจของเขา มันอาจเป็นเพียงความตั้งใจเพียงเสี้ยวหนึ่ง หากเธอต้องการมันทั้งหมด “ค่ะ” เธอตอบวราพร และชักไม่อยากจะให้เขามารับเธอเสียแล้ว วราพรมองนาฬิกาข้อมือยี่ห้อดังราคาเรือนแสนที่สวม และเห็นว่าอีกสิบห้านาทีจะถึงเวลาเลิกงาน “มิลินท์กลับไปเลยก็ได้นะ ประเดี๋ยวก็ปิดร้านแล้ว” เธอบอกอย่างใจดี หากมิลินท์ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะ ‘ใจดี’ กับคนข้างนอก เธอจึงบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าพร รออีกสิบห้านาทีเอง” อชิระคงจะไม่ลงไปแดดิ้นตายเพียงเพราะทนรอเธอสิบห้านาทีไม่ได้หรอก “ไม่ต้องรอเป็นเพื่อนป้าหรอก วันนี้คงจะไม่มีลูกค้าแล้วล่ะ” แม้จะพูดแบบนี้ แต่ความจริงมันก็ไม่แน่นอนเสมอไป บางครั้งลูกค้านึกอยากจะเข้าร้านตอนก่อนเวลาปิดร้านนิดหน่อยก็มีถมเถ แถมส่วนใหญ่ยังเป็นลูกค้าที่ซื้อของจริงๆ ไม่ได้เข้ามาดูอย่างเดียวเสียด้วย แต่วราพรก็ไม่ซีเรียสที่จะดูแลลูกค้าคนเดียว ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยทำแบบนั้นสักหน่อย “อย่าเลยค่ะป้าพร มิลินท์เกรงใจ” “ไม่ต้องเกรงใจป้าน่า กลับบ้านไปพักเถอะนะ” “ป้าพรอย่าตามใจมิลินท์มากเลยค่ะ เดี๋ยวจะเคยตัว” “ป้าเชื่อว่ามิลินท์ไม่เคยตัวง่ายๆ หรอก” ถึงจะเพิ่งรู้จักมิลินท์ได้ไม่นาน วราพรก็ค่อนข้างแน่ใจว่าเนื้อแท้นิสัยของมิลินท์เป็นยังไง เธอมักดูคนไม่ค่อยผิด “ถึงมิลินท์จะไม่เคยตัว แต่เขาจะเคยตัวนะคะ” ผู้ที่ไม่ยอมอ่อนใจบุ้ยใบ้ไปยังชายหนุ่มนอกร้านซึ่งกลายเป็นหัวข้อสนทนาโดยไม่รู้ตัว “อ้อ” วราพรร้องอ๋อ เริ่มจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง...นี่แสดงว่ามันอาจจะไม่ใช่วันแรกและวันเดียวที่ผู้ชายคนนี้จะมารับมิลินท์ใช่ไหม ฟังน้ำเสียงของวราพร มิลินท์ก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร ความจริงเธอไม่ได้อยากให้วราพรตีความเช่นนั้นหรอกนะ แต่เธอก็ไม่แก้ไขอะไร “งั้นก็ตามใจจ้ะ” วราพรพยักหน้า ไม่ขัดอีกต่อไป แม้จะเริ่มสงสัยว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมจึงมารอรับมิลินท์ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นหลายเดือน เขาคนนี้ไม่เคยปรากฎตัวอยู่ในสารบบคนรู้จักของมิลินท์เลย อืม...จะว่าไปเธอไม่เคยได้ยินมิลินท์เอ่ยถึงเพื่อนสักคน ยกเว้นผู้ชายคนนี้ เขาเป็นคนแรก แต่...แต่ไม่ใช่ครั้งแรก อ้อ เธอก็ว่าแล้วว่าทำไมจึงรู้สึกคุ้นหน้าเขา เธอเคยเห็นเขาเมื่อหลายวันก่อน เหมือนว่าเขามาดักรอมิลินท์ก่อนเข้าทำงานอย่างไรนี่แหละ เขาเป็นใครกัน...สมองของวราพรเต็มไปด้วยความสงสัยที่คาดเดาได้ เขาเป็นพ่อของเด็กในท้องมิลินท์ใช่ไหม :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 52 09:22:09 จากคุณ : มิถุนายน - [ 22 มี.ค. 52 01:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พอเอาเข้าจริงๆ ผ่านไปแป๊บๆ ก็ครบสิบห้านาทีและถึงเวลาเลิกงาน มิลินท์บอกลาวราพร ก่อนจะทิ้งเจ้านายไว้แต่เบื้องหลัง เธอเห็นอชิระยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอหยุดชะงักเมื่อเขาจ้องเขม็งก่อนจะก้าวตามมาประชิดตัวเธอราวกับกลัวว่าเธอจะหนีเมื่อเห็นเขา “ฉันถือให้” เขาไม่ยิ้ม ไม่ทักทาย หากแบมือขอกระเป๋าจากเธออย่างไร้พิธีรีตรอง มิลินท์ขี้เกียจจะขัดขืนกับเขาในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เธอจึงยื่นกระเป๋าให้เขา...เขายังคงติดการออกคำสั่งไม่วางวาย เธอสังเกตเห็นมันในน้ำเสียงของเขา “เจ้าของร้านนี่แอบเขี้ยวเหมือนกันนะ เล่นปล่อยเธอเสียงตรงเวลาเผง” เขาอดที่จะบ่นไม่ได้ เขานึกว่าเจ้าของร้านวราจะใจดีกับคนท้องอย่างมิลินท์สักนิด “ป้าพรก็ทำถูกต้องแล้วนี่คะ” มิลินท์เอ่ยเสียงค่อนข้างแข็ง เนื่องจากยังคงอารมณ์เสียกับตัวเองที่ไปคิดถึงอชิระเกือบตลอดเวลา จึงเอาความหงุดหงิดทั้งหลายแหล่มาลงกับเขาเสียเลย “ร้านปิดห้าโมง จะให้กลับก่อนเวลาได้ยังไง” “แต่เธอกำลังท้อง” “แล้วยังไงคะ ก็แค่ท้อง คนท้องก็ทำงานได้” เธอเถียง แม้จะอยากบอกว่าบางครั้งคนท้องทำงานนั้นเหนื่อยง่ายกว่าคนปรกติ แต่ความโอเวอร์ของอชิระ ณ ขณะนี้กำลังจะทำให้เธออดรนทนไม่ได้ “เขาน่าจะหยวนให้เธอบ้าง” “หย่อนมาตรฐาน” เธอค่อนเสียงเล็กเสียงน้อย อชิระอึ้ง เพราะไม่คิดว่าเธอจะเอาคำพูดที่เขาชอบใช้ติติงเวลาเห็นใครปล่อยปละละเลยกฎเกณฑ์ต่างๆ มาโยนใส่หน้าเขาโครมเบ้อเริ่ม “มิลินท์เป็นลูกจ้างนะคะ ไม่ใช่เจ้าของร้าน จะได้ทำอะไรสบายๆ ได้ ขนาดว่าเป็นเจ้าของร้านยังทำตัวให้สบายไม่ได้เลย คุณต้นเองก็เป็นถึงลูกเจ้าของบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่ คุณต้นน่าจะเข้าใจนะคะ” เธอพูดฉอดๆ จนคนที่เป็นฝ่ายเริ่มเรื่องได้แต่งุนงงกับอารมณ์ของเธอ ให้ตายสิ มิลินท์ วันนี้เธอเป็นอะไรของเธอ...อชิระไม่เคยเห็นเธอทำกิริยาค่อนแคะประชดประชันแถมแดกดันใส่เขามาก่อน เขาเคยเห็นเธอโกรธเขา เมื่อตอนที่เขาพูดจาไม่ดีใส่เธอ แต่ก็เธอไม่เคยพูดจาไม่น่ารักระคายหูเช่นนี้เลย เอ หรือว่าเธอจะโกรธที่เขาว่าเจ้านายของเธอ...อืม รึอาจจะเป็นฮอร์โมนคนท้องพลุ่งพล่านก็ได้...เอ๊ะ แต่ที่เขาอ่านบทความมา คนท้องส่วนใหญ่จะขี้น้อยใจไม่ใช่เรอะ หรือว่าเขาจะอ่านตกหล่นตรงไหน...หากเขาไม่มีโอกาสได้ถามไถ่ความในใจสักนิด เพราะมิลินท์ยังคงพูดใส่เขาไฟแลบ “หรือว่าคุณไม่ชอบมารอ” เธอย้อน คิ้วเลิกขึ้นน้อยๆ อย่างหาเรื่อง “ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมารอหรอกค่ะ ความจริงมิลินท์ไม่ได้อยากจะให้คุณต้นมาลำบากรับมิลินท์ถึงที่ทำงานแล้วพาไปส่งที่หอพักเลยด้วยซ้ำ” เธอบอกเสียงห้วน ไม่แคร์กับการที่เขาทำความดีเล็กๆ น้อยๆ ต่อ ‘ลูก’ ในท้องของเธอ “เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันก็แค่...แค่...” ตอนแรกอชิระว่าจะเถียงกลับไม่ยอมแพ้ แต่เมื่อเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ ของเธอ เขาก็ยกสองมือขึ้น คล้ายจะลุขออภัย “ฉันขอโทษ ฉันขี้บ่นไปเอง” เขาพูดเสียงอ่อน มิลินท์ได้แค่ปรายตามองเขาราวกับจะบอกว่า ดีแล้วที่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด อชิระเงียบมาตลอดทางที่พาเธอเดินลงไปยังลานจอดรถชั้นใต้ดิน ตอนแรกเขากะว่าจะให้เธอรออยู่ด้านบนข้างหน้าโรงแรม แล้วเขาจะขับรถขึ้นมารับ แต่เขาก็กลัวว่าเธอจะแอบหนีไป ทิ้งให้เขาขับรถขึ้นมาข้างบนเก้อ เขาก็เลยพาเธอลงมาด้วยกัน เขารู้ว่าเขาไม่ควรทำแบบนี้ เขาไม่ควรไม่ไว้ใจเธอ หรือไม่ควรทำให้คนท้องลำบาก แต่เขาอดไม่ได้จริงๆ โชคดีที่ทางเดินระหว่างลิฟต์ซองจอดรถของเขาอยู่ห่างกันไม่มาก ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องรู้สึกผิดต่อเธอเป็นแน่ พวกเขาเดินเคียงคู่ไปด้วยกัน อชิระดูตลกมาเพราะเขาคอยเดินตามเธออยู่ไม่ห่างและเฝ้ามองเธออย่างพิทักษ์ระวัง แน่นอนว่ามันอาจจะดูน่ารักในสายตาของคนนอก หากมิลินท์กลับรำคาญใจเสียเต็มประดา “คุณต้น เดินดีๆ ได้ไหมคะ” ที่สุด เธอก็ทนไม่ไหว หันไปบอกเขาด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญ และสีหน้าที่เหลือทน “มิลินท์แค่ท้อง ไม่ได้พิการ ไม่ได้เจ็บป่วย ไม่ได้กำลังจะตาย แล้วก็ไม่ได้เดินไม่ไหวด้วย” อชิระหน้าเสียเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดออกไปด้วยความหวังดี “ฉันกลัวเธอหกล้ม” เขาไม่เคยโดนตำหนิเรื่องการเดินเลย จะว่าไป เขาก็ไม่เคยสนใจใครอย่างเช่นที่เขากำลังกระทำกับมิลินท์ “มิลินท์รู้ว่าคุณห่วงลูก” เธอเน้นเสียงหนักกระแทกท้ายประโยค คล้ายจะประชดเขา “แต่ถ้ามิลินท์จะหกล้มจริงๆ มิลินท์ก็คงจะหกล้มเพราะคุณนี่แหละค่ะ มัน...เกะกะนะคะ” เขาเกะกะเธอจริงๆ นั่นแหละ เธอพาลจะพลาดกระแทกแขนขายาวๆ ของเขาหลายครั้ง ทำเอาเธอหงุดหงิดไปหมด ที่นอกจากจะต้องเดินอืดอาดอุ้ยอ้ายแล้วยังต้องคอยมาพะวักพะวงกับเขาด้วย คราวนี้อชิระหน้าตึงไปเลย เขาไม่คิดว่าความหวังดีของเขาจะกลายเป็น ‘เกะกะ’ “ขอโทษด้วย” เขากล่าวคอแข็ง ความน้อยใจและไม่เข้าใจผุดขึ้นมาน้อยๆ “มิลินท์อยู่คนเดียว ไม่มีคุณมาตั้งเจ็ดเดือน ยังสบายดี ฉะนั้นตอนนี้คุณก็ไม่ต้องห่วงมิลินท์ให้มากนักหรอก เดินเหมือนปรกติเถอะนะคะ ทำแบบนี้ มิลินท์จะพลอยหกล้มเข้าจริงๆ” น้ำเสียงของเธออ่อนลง แต่สีหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม อชิระได้แค่พยักหน้าน้อยๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็แอบเกลียดคำพูดที่ว่าเธออยู่ได้สบายดีเข้าไส้ มันราวกับว่าเขาไม่มีความสำคัญต่อเธอเลยสักนิด และมันก็กระแทกหัวใจของเขาพิลึก เขากดรีโมตปลดล็อกประตูรถเมื่อเกือบจะถึงตัวรถยนต์ เขาไม่ทันได้เปิดประตูให้เธอ เพราะเธอเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถก่อน เธอนั่งที่เบาะตอนหลัง! “ทำไมไม่นั่งข้างหน้า” อชิระชะโงกหน้าเข้าไปในรถ สองมือของเขาเท้าอยู่ระหว่างบานประตูและหลังคารถ สายตามองไปยังมิลินท์ที่นั่งหน้าเฉยพิงเบาะด้านหลังอย่างสบายใจเฉิบ “นั่งข้างหน้าอึดอัดค่ะ คุณต้นไม่เห็นหรือคะท้องมิลินท์ใหญ่ขนาดไหน แล้วขามิลินท์ก็บวมจนแข็งไปหมดด้วย ที่นั่งตอนหน้าดูท่าทางจะนั่งไม่สบายเลย” ฮึ เขาจะมาเข้าใจจิตใจคนท้องได้ยังไง ลองมาเป็นเธอดูสิ แล้วจะรู้ว่ามันทรมาน เธออึดอัด รู้สึกอ้วนและอืดอาด แถมนิ้วมือ นิ้วเท้า แข้งขาก็บวมฉึ่งเพราะฮอร์โมนไปหมด และยิ่งต้องมานั่งฟังเสียงเจ้ากี้เจ้าการของอชิระ เธอก็ยิ่งหงุดหงิดงุ่นง่านใจ คนซึ่งกำลังจะแย้งว่า ‘เขาไม่ใช่คนขับรถ’ ถึงกับหุบปากฉับ แถมยังโทษตัวเองที่ลืมไปว่าเธออาจจะรู้สึกอึดอัดกับการซุกนั่งในที่นั่งตอนหน้า จนลืมนึกไปเลยว่าตอนโดยสารรถเมล์ มิลินท์ก็ลำบากกว่านี้มาก แต่เธอก็ยังทนได้   “ครับ ครับ” อชิระขานรับปลกๆ อย่างยอมรับในที ขณะก้าวขึ้นไปนั่งยังเบาะหน้า ทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้มิลินท์ มิลินท์ซึ่งเสมองไปนอกหน้าต่างได้แต่ยิ้มเหยียดที่มุมปากน้อยๆ ดีใจจัง มีคุณต้นมาเป็นคนขับรถกิตติมศักดิ์ให้...อารมณ์ที่บูดมาตั้งแต่แรกเห็นเขาเริ่มดีขึ้นเป็นลำดับ จะว่าไป เธอก็ ‘ใส่’ อชิระเยอะเกินไป...เอ ไม่เกินไปหรอก ก่อนหน้าเขาทำร้ายเธอด้วยคำพูดแรงๆ ตั้งเยอะ จนเธอแทบจะกระอักเลือดตาย ดังนั้นโดนเธอย้อนนิดย้อนหน่อย ผิวหนาๆ ด้านๆ ของเขาคงจะไม่สึกหรอหรอกน่า ชายหนุ่มพารถยนต์เคลื่อนออกจากซองจอด รถยนต์ขับเคลื่อนอย่างนุ่มนวลไปตามทางลาด นำไปตามทางสู่ลานพักรถด้านนอกโรงแรม เขาเหลือบมองหญิงสาวผ่านทางกระจกมองหลัง และเห็นเธอมองเหม่อออกไปด้านนอก กำลังสุขสงบกับโลกส่วนตัวของเธอ เขาปล่อยให้เธอนั่งเงียบๆ จนกระทั่งพวกเขาออกจากโรงแรมมาครู่หนึ่ง เขาจึงเริ่มกระบวนการทำลายความเงียบ “เอ่อ...” เขาเกือบจะถามออกไปว่า ‘หิวหรือยัง’ แต่ก็เปลี่ยนใจเปลี่ยนคำถามใหม่ เนื่องจากกลัวว่าเธอจะบอกยังไม่หิว และบอกให้ส่งเธอกลับบ้านไปเลย “เดี๋ยวเราจะไปกินข้าวเย็นกันก่อนนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเป็นคำขอกึ่งคำสั่ง มิลินท์หันหน้ากลับมามองตรงๆ ดวงตาสีน้ำตาลของเธอสบเข้ากับดวงตาสีดำของเขาผ่านทางกระจกมองหลัง “งั้นหรือคะ” “กินข้าวให้อิ่มท้องทั้งแม่ลูกก่อน แล้วฉันค่อยไปส่งเธอที่หอพักนะ” เขาเอาลูกมาพูดอ้าง หวังจะให้เธอนึกถึงลูกมากกว่าตัวเธอเอง โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขากำลังสร้างความน้อยเนื้อต่ำใจแก่เธอ ประมาณว่าเขาสนใจลูกมากกว่าเธอ และความเสียใจในหัวใจของเธอก็แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ หญิงสาวมองกระจาซึ่งสะท้อนภาพดวงตาสีดำเข้มของเขาด้วยความเฉยเมยปนตัดพ้อ หากอชิระมองไม่เห็น เพราะสายตาของเขากำลังเลื่อนไปจับที่กระจกหน้ารถ เมื่อไฟเขียวของไฟสัญญาณจราจรเริ่มทำงาน เธอไม่ได้ตอบเขา และเขาก็ไม่ได้ถาม มิลินท์ไม่ได้ตอบ เพราะเชื่อว่ายังไงเขาก็ต้องหว่านล้อม...บังคับให้เธอไปกับเขาจนได้ ฝ่ายอชิระนั้น เขาไม่กล้าถาม เพราะกลัวเธอจะปฏิเสธเขาหน้าหงายชนิดที่เขาทำอะไรไม่ถูกเหมือนเมื่อกี้ ดังนั้นเขาจึงเงียบปากไว้ และพาเธอไปยังจุดหมายที่เขาได้บอกกล่าวเธอไปก่อนหน้า และเขาก็เชื่อว่าการไม่โต้แย้ง การไม่ปริปากใดๆ ของเธอ ถือเป็นคำตกลง จบคืนปรารถนา บทที่ 7 :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: จากคุณ : มิถุนายน - [ 22 มี.ค. 52 01:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หวัดดีค่ะ มาเพิ่มตอนให้นะคะ แม้จะดูน้อยๆ แค่คาดว่าในบทนี้ หลายคนน่าจะชอบใจนะคะ ขำอชิระ...ฮี่ๆ โดนมิลินท์แกล้ง ตามประสาคนท้องที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อชิระเลยโดนวีนแหลกทั้งที่ตอนแรกมิลินท์ยังอารมณ์เฉยๆ แต่ไปๆ มาๆ กลับรำคาญอชิระหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปหมด แต่ก็สมควรหรอกค่ะ อชิระเองก็จุกจิกจนน่ารำคาญเหมือนกัน แล้วเจอกันบทหน้าค่ะ รอดูว่าอชิระจะพามิลินท์ไปไหน มิถุนา Busaba401@hotmail.com http://mithuna.bloggang.com จากคุณ : มิถุนายน - [ 22 มี.ค. 52 01:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คืนปรารถนา ตอนเก่าๆ ณ พันทิป (ถ้าลิงค์เสีย ตามไปอ่านในบล็อกได้ค่ะ โดยเมลมาขอพาสเวิร์ดก่อนนะคะ) บทที่ 1 – 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7550441/W7550441.html บทที่ 3 – 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7573325/W7573325.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7607699/W7607699.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7630080/W7630080.html จากคุณ : มิถุนายน - [ 22 มี.ค. 52 01:37:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบกระทู้ Get only me   - ขอบคุณมากๆ ค่า river (ริเวอร์)   - ฮี่ๆ งั้นอ่านบทที่ 7 จะต้องยิ่งอมยิ้มค่ะ Mnemosyne  - เพราะว่ายังโกรธเรื่องที่เข้าใจผิดอยู่ยังไงล่ะคะ ก็เลยพาลไม่อยากจะยุ่งกับมิลินท์ จริงๆ ถ้าไม่มีเรื่องลูก เส้นทางของสองคนคงจะไม่ได้บรรจบกันแน่ๆ ค่ะ Halimeda Lover    - หวัดดีค่า ว้าวววว ดีใจจัง อชิระเริ่มมีคนชอบนิดๆ แล้ว (แค่นิดๆ เอง) super_nerd (Super Nerd)  - 555 งั้นบทที่ 7 น่าจะสมใจ...นิดๆ แล้วกระมังคะ goldensun  - ฮี่ๆ ก็ในกรุงเทพฯ นี่คะ ตอนแต่งนี้ นึกถึงตัวเองสมัยปุเลงๆ ขึ้นรถเมล์เลย มาคิดๆ ดูก็ไม่ได้ขึ้นรถเมล์นานมากๆ เหมือนกันนะคะ แต่ว่านึกถึงทีไร ส่วนใหญ่ก็จะบรรยากาศแบบนี้ทุกทีเลย tato_jang   - หวัดดีค่า อ่านรวดเดียวเลยนะคะ อชิระเหมือนจะดี...แบบกึ่งๆ นะคะ เพราะจะว่าไปก็ยังไม่ยอมรับว่าตัวเองอยากทำดีกับมิลินท์ เอาแต่บอกว่าคิดถึงลูกๆ มิลินท์ก็เลยน้อยใจเลย ส่วนบทนี้...คงจะเห็นแล้วนะคะว่ามิลินท์ของเราไม่ได้ใจอ่อนเท่าไหร่เลย ลูนาติก   - บางทีเวลาได้ยินข่าวเด็กๆ นี่ อย่าว่าแต่คุณพ่อเลยนะคะ คนรอบข้างก็แอบเห่อเหมือนกัน (พอดีมิถุนากำลังจะมีหลานเพิ่มอีกคนค่ะ) ข้าวขาว (ข้าวขาว)  - ฮี่ๆ ก็หวังว่าจะรวบได้ขนาดนั้นค่ะ ไม่กล้าฟันธงฉับๆ เพราะยังมีปมเรื่องซุบซิบที่รั่วออกไปจนเป็นเหตุให้อชิระเข้าใจมิลินท์ผิดให้แก้ไขด้วย แต่คิดว่าไม่น่าจะเกินยี่สิบตอนค่ะ ขอบคุณมากๆ สำหรับกำลังใจนะคะ แล้วเจอกันค่ะ Wild Monkey   - 55 แนะนำดี ชอบจังเลย ป.ล. แต่เดี๋ยวโดนถีบจริง อาจจะเป็นชอบก็ได้นะ คิดว่าลูกรัก 55 scottie   - ช่ายค่ะ เห็นด้วยเลย ไม่น่าไว้ใจจริงๆ จากคุณ : มิถุนายน - [ 22 มี.ค. 52 01:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านต่อค่ะ อยากให้อชิระอบอุ่นกว่านี้สักนิดน้า ^_^ จากคุณ : Halimeda Lover - [ 22 มี.ค. 52 07:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โดนมิลินท์เอาคืน อย่าลืมทบต้นด้วยนะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 22 มี.ค. 52 11:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แหมแค่นี้ยังน้อยไป จะมาง้อต้องพิสุจน์ตัวเองนะคุณต้น จากคุณ : Mnemosyne - [ 22 มี.ค. 52 13:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อิอิ สะใจ แต่คนท้องก็น่าจะนั่งหลังจริงๆ แหละ ไม่งั้นต้องคาดเข็มขัด จากคุณ : scottie - [ 22 มี.ค. 52 13:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ต้องให้ง้อเยอะๆซะให้เข็ด จากคุณ : mamyo - [ 22 มี.ค. 52 19:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอามาลงให้อ่านอีกไวๆ นะคะ เพิ่งจะเริ่มอ่านเมื่อวานบทที่ 1 รวดเดียวถึงบทที่ 6 ดีใจมากๆ ที่คุณมิถุนาเอามาลงบทที่ 7 วันนี้ไม่งั้นคงขาดใจตายเป็นแน่ รู้สึกชอบงานเขียนของคุณมากๆ ค่ะ ทั้งภาษาก็สวยและเนื้อหารู้สึกว่าอ่านแล้วไม่ขาดตอนเลย เวลาอ่านแล้วมันคล้อยตามเรื่องไปซะจริงๆ เป็นมืออาชีพจริงๆ ค่ะ ขอบพระคุณมากๆ นะคะที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่าน แล้วจะตามอ่านเรื่องอื่นๆ ด้วย จากคุณ : puniapa - [ 22 มี.ค. 52 21:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คนท้องนั่งข้างหลังอ่ะถูกแล้ว...ข้างหน้ามันอึดอัด รุ่นพี่ที่ทำงาน...ท้องอยู่แต่ต้องขับรถ ตาหนูดันยื่นไปช่วยแม่ขับด้วย อึดอัดแทน แต่งวดนี้...ประชดได้รางวัลที่ 1 จากคุณ : Wild Monkey - [ 22 มี.ค. 52 22:08:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากให้มิลินท์แกล้งเยอะๆเลยค่ะ พระเอกใจร้ายขนาดนี้ แต่จะว่าไปก็เริ่มดูน่ารักแล้วนะคะ จากคุณ : n margenta - [ 23 มี.ค. 52 10:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดีค่ะ อย่าเพิ่งไว้ใจคุณต้นไวนัก เพราะเค้าเองก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าคิดยังไงกับมิลินทร์ เอาให้รู้ตัวก่อนแล้วค่อยมาคุยกันใหม่ คิดถึงแต่ลูก แต่ลืมแม่เราก็ไม่ยอมนะ จากคุณ : tato_jang - [ 23 มี.ค. 52 13:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 :) จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 23 มี.ค. 52 15:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^_^ ตามมาอ่านค่ะ จากคุณ : Ingmar - [ 23 มี.ค. 52 18:19:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อืมมม ดีค่ะดี แกล้งอีกๆ ชอบๆ จากคุณ : Super_nerd (Super Nerd) - [ 23 มี.ค. 52 21:00:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จะอดทน ดีกับมิลินทร์ได้ตลอดรึเปล่า จะได้เห็นน้ำใจพ่อจริงๆ ก็คราวนี้แหละ เจ็ดเดือน ท้องสาว บวมขนาดนี้ อาการดูเป็นแม่ไม่แข็งแรงเลยนะคะ จากคุณ : goldensun - [ 23 มี.ค. 52 22:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอบกระทู้ และ... บทที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7671379/W7671379.html จากคุณ : มิถุนายน - [ 26 มี.ค. 52 23:54:19 ]