ความคิดเห็นที่ 1 จุ้ยจวี๋ฝากตัวเป็นศิษย์ของหมอเทวดาฮั่วอวี่หนานแห่งตงหลิน นางสืบทอดความรู้ของอาจารย์มาได้ประมาณ 7-8 ส่วนแล้ว การที่ฉูเป่ยเจี๋ยเรียกตัวนางมาอย่างเร่งด่วนสุดชีวิตนี้ ม่อหรานมีหรือจะไม่เข้าใจว่าเป็นด้วยเหตุใด ชายหนุ่มจึงรีบหันกายเดินกลับไปตามทางเดิมพลางบอกว่า “เราเดินไปพลางคุยกันไปพลางเถอะ” ม่อหรานเร่งจ้ำเท้านำทางมุ่งหน้าไปยังเรือนพักของพิงถิงพลางกล่าวเบาๆ “ไม่ได้ทานอะไรมาสองวันแล้ว แม้แต่น้ำก็ไม่ยอมแตะ เดิมทีร่างกายก็อ่อนแออยู่แล้ว ตอนกลางคืนไอเบาๆตลอดไม่ได้หยุด......” “ชู่” จุ้ยจวี๋โบกมือเป็นความหมายให้ม่อหรานเงียบเสียง เดินไปที่หน้าเรือน ชะโงกหน้าเข้าไปดูภายในประตูอย่างเงียบเชียบ แล้วหันกลับมา คิ้วเรียวทั้งสองขมวดเข้าหากันบางๆ “คนนี้หรือ?” “ทำไมรึ?” “ท่าจะไม่ได้การน่ะสิ” ด้านนอกเรือนมีเสียงฝีเท้าย่ำลงบนพื้นหิมะดังมา ต้าเหนียง(๒)จากในครัวถือกล่องใส่สำรับอาหารหนักอึ้งเดินเข้ามาในเขตเรือน หงเฉียงรีบร้อนเดินออกมาจากในห้องข้าง ถูสองมือที่เปียกชื้นเล็กน้อยกับข้างเอวพลางตรงเข้าไปรับหน้า “มาส่งข้าวแล้วหรือ?” รับกล่องสำรับมาไว้ในมือพลางถามว่า “กับแกล้มสำหรับทานเล่นของกุยเล่อ 2-3 จานที่หวางเยี่ยสั่งเอาไว้ทำเสร็จหมดแล้วหรือ?” “ทำเสร็จแล้วล่ะ โฮ้ย! กว่าจะทำกับแกล้มไม่กี่จานพวกนี้เสร็จน่ะนะ ในครัวโกลาหลอลหม่านกับยกใหญ่เลยเชียวละ มาให้เตรียมกับแกล้มของกุยเล่อในเวลาสั้นๆในที่แบบนี้ มันง่ายดายเสียที่ไหนกันเล่า?” ต้าเหนียงหันไปมองทางด้านตัวเรือน แล้วถามเบาๆ “ตอนนี้ข้างในนั้นเป็นยังไงบ้าง?” เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ หงเฉียงก็หน้าสลดทันที “ยังจะเป็นยังไงได้? ข้าน่ะร้อนใจจะตายอยู่แล้ว แต่นางนี่สิสบายใจเฉิบเชียว ข้าจะบอกให้นะ ดูจากเจตนาของหวางเยี่ยแล้ว หากนางเป็นอะไรไปละก็......” นิ้วมือชี้ไปทางตัวเรือน “อย่าว่าแต่ข้าเลย ชีวิตของพวกท่านที่อยู่ในครัวเองก็ยากจะรอดได้หมือนกัน!” ต้าเหนียงหน้าถอดสีทันที “กล่องสำรับอาหารนี้ มอบให้ข้าเถอะนะ” ใบหน้าแปลกหน้าโผล่พรวดมาจากด้านหลังของทั้งสองอย่างกะทันหัน หงเฉียงสะดุ้งโหยง เอามือกุมหน้าอกหันขวับไปมองด้านหลังทันที หากยังไม่ทันได้เอ่ยปาก จุ้ยจวี๋ก็ชิงฉวยกล่องสำรับอาหารหนักอึ้งในมือของนางไปเสียก่อน “หวางเยี่ยมีบัญชา นับแต่บัดนี้ไป ให้ข้าเป็นคนดูแลป๋ายกูเหนี่ยง ส่วนหงเฉียงก็อยู่ที่นี่ต่อไป ช่วยสอนข้าให้คุ้นกับการปรนนิบัติทั้งหมดในนี้ ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าจุ้ยจวี๋ก็ได้” แม้หงเฉียงจะทั้งตกใจและประหลาดใจ แต่นางก็นึกอยากให้มีใครสักคนมาทำหน้าที่ตรงนี้แทนตนจนเนื้อเต้นอยู่แล้ว จึงพยักหน้ากล่าวรับว่า “ทราบแล้ว” ต้าเหนียงรีบพูดว่า “ในครัวยังมีงานรออยู่ ข้ากลับไปล่ะนะ กล่องสำรับไม่จำเป็นต้องเอากลับไปส่งที่ครัว อีกประเดี๋ยวข้าจะมาเอากลับไปเอง ให้วางเอาไว้บนโต๊ะในห้องข้างก็พอ” จบคำก็เดินย่ำพื้นหิมะหนาเตอะย้อนกลับไปตามทางเดิม ม่อหรานเดินเข้ามาหา “รีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียหมด” จุ้ยจวี๋ผงกศีรษะ มาถึงเบื้องหน้าห้องใหญ่ของเรือน มือหนึ่งหิ้วกล่องสำรับอาหาร มือหนึ่งทำท่าจะแหวกเปิดม่านประตู ครั้นหันศีรษะไป ก็พบว่าหงเฉียงเดินตามหลังมาด้วย จึงพูดเบาๆ “เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้ามา เรื่องนี้ข้าจะรับมือเอง” หงเฉียงทราบดีว่าพิงถิงรั้นมากแค่ไหน เมื่อเห็นจุ้ยจวี๋ทำท่ามั่นอกมั่นใจขนาดนี้ ก็คิดว่าอีกฝ่ายคงไม่เคยรับทราบความสามารถในการไม่หวั่นไหวไปกับคำอ้อนวอนใดๆของพิงถิงมาก่อนเป็นแน่ และไม่สะดวกใจจะกล่าวอะไรมากความ จึงเพียงแค่เหลือบมองจุ้ยจวี๋ พยักหน้า จากนั้นเดินเข้าห้องข้างไป จุ้ยจวี๋แหวกเปิดม่านประตู ก้าวเข้าไปยืนที่หน้าประตู นางยืนนิ่งเงียบพิจารณาพิงถิงที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนตั่งโดยยังไม่ขยับเท้าก้าวเข้าไปหาก่อน ครู่ใหญ่ให้หลังจึงค่อยย่างเท้าเดินไปถึงหน้าโต๊ะ เปิดกล่องสำรับอาหารออก หยิบอาหารข้างในซึ่งยังคงมีไอร้อนกรุ่นลอยขึ้นออกมาทีละจานๆ เนื้อสัตว์สองจาน ผักสองจาน น้ำแกงเห็ดหูหนูเนื้อไก่ฉีกฝอยหนึ่งถ้วย ข้าวต้มซึ่งต้มเป็นเวลานานหนึ่งถ้วย แล้วยังมีกับแกล้มสำหรับทานเล่นของกุยเล่อต่างหากอีกสี่อย่าง อาหารทั้งสิบอย่างวางอยู่ด้วยกัน ที่แดงก็แดงสดใส ที่เขียวก็เขียวขจี ถึงพร้อมทั้งสีสันและกลิ่นรส ชวนน้ำลายสอเป็นที่ยิ่ง จุ้ยจวี๋นำจานอาหารออกมาวางเรียงราย แล้วเดินไปที่ข้างตั่ง นั่งลงอย่างระมัดระวัง “หนูปี้จุ้ยจวี๋ ได้รับบัญชาจากหวางเยี่ยให้มาปรนนิบัติป๋ายกูเหนี่ยงโดยเฉพาะเจ้าค่ะ” พิงถิงยังคงก้มหน้าอ่านหนังสือ ลำคอระหงก้มลงน้อยๆ ผิวเนื้อขาวสะอาดเนียนละเอียด ดูแล้วเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก “หนูปี้ทราบดีว่าคำพูดเกลี้ยกล่อมที่พอจะพูดได้ หงเฉียงต่างก็พูดไปจนหมดแล้ว และต่อให้บนโต๊ะนั้นคืออาหารทิพย์ กูเหนี่ยงก็ไม่เกิดความคิดอยากจะทานแม้สักนิดเป็นแน่” จุ้ยจวี๋คลี่ยิ้มบางอย่างเจ้าเล่ห์ “เจตนาของกูเหนี่ยง ก็แค่อยากจะให้หวางเยี่ยมาอยู่ข้างกายเท่านั้น แต่ด้วยนิสัยของหวางเยี่ย หากไม่ถึงขั้นหมดทางเลือก มีหรือจะยอมอ่อนข้อทำตามนี้ได้? จากที่หนูปี้เห็น หากถึงเวลาที่หมดทางเลือกเข้าจริงๆ ต่อให้หวางเยี่ยยอมมา ร่างกายของกูเหนี่ยงก็คงจะทนไม่ไหวเสียแล้ว มัวแต่ลองใจกันไปลองใจกันมาอยู่แบบนี้ มีแต่จะเอาชีวิตของตัวเองไปทิ้งเสียเปล่าๆปลี้ๆ ทั้งยังจะทำให้หวางเยี่ยต้องโศกเศร้าเสียใจไปชั่วชีวิตเสียอีก กูเหนี่ยงเป็นคนฉลาด เหตุใดจึงทำเรื่องที่ไม่ฉลาดเอาเสียเลยเช่นนี้เล่าเจ้าคะ?” ในที่สุดสายตาของพิงถิงก็เบนจากหนังสือกวาดมามองจุ้ยจวี๋อย่างนุ่มนวล จุ้ยจวี๋เห็นนางเริ่มหวั่นไหวใจ ก็เขยิบเข้าไปใกล้อีกนิด ลดเสียงเบาลงพูดว่า “ความรักที่กูเหนี่ยงมีต่อหวางเยี่ยลึกล้ำถึงเพียงนี้ จะหักใจตัดช่องน้อยตายจากไปเพียงลำพัง ทิ้งหวางเยี่ยเอาไว้ผู้เดียวได้อย่างไร? ต้องรักษาร่างกายให้แข็งแรงเข้าไว้สิเจ้าคะ วันหน้าถึงจะรับความรักใคร่เอาใจจากหวางเยี่ยได้ หนูปี้มียาตำรับลับประจำตระกูลอยู่นี่ขวดหนึ่ง ทานลงไปหนึ่งเม็ดจะสามารถทดแทนอาหารและน้ำดื่มได้สามวัน ส่วนอาหารบนโต๊ะนั่น กูเหนี่ยงไม่จำเป็นต้องไปสนใจ ให้ยกกลับออกไปในสภาพเดิมแบบนั้นแหละเจ้าค่ะ เมื่อเป็นเช่นนี้ แค่ไม่เกิน 2-3 วัน หวางเยี่ยจะต้องปวดใจจนทนไม่ไหวและมาหากูเหนี่ยงเองอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” นางล้วงขวดกระเบื้องเคลือบขนาดเล็กทำอย่างประณีตขวดหนึ่งออกจากในอกเสื้อมาแกว่งไปมาตรงหน้าพิงถิง “แผนนี้เทพไทไม่รู้ภูตผีไม่เห็น เหมาะแก่การสืบหยั่งความรักที่หวางเยี่ยมีต่อกูเหนี่ยงมากที่สุด ทั้งยังไม่ทำร้ายร่างกายตัวเองอีกด้วย กูเหนี่ยงคิดว่าอย่างไรเจ้าคะ?” ม่อหรานแอบหลบอยู่ด้านหลังประตู โสตประสาทของชายหนุ่มเหนือกว่าคนทั่วไปอยู่ขั้นหนึ่ง จึงได้ยินเนื้อหาที่จุ้ยจวี๋กระซิบบอกเสีย 7-8 ส่วน และถึงกับโห่ร้องในใจทันทีว่าร้ายกาจมาก จู่โจมศัตรูมิสู้จู่โจมจิตใจ ยาขวดนี้ถือเป็นเหยื่อล่อที่ดีที่สุดพอดี หากยานี้สามารถล่อให้พิงถิงเกิดความคิดอยากจะมีชีวิตอยู่ละก็ จะเหมือนกับสามารถเจาะรูบนกำแพงอันแน่นหนาไร้ช่องโหว่ได้ แล้วเรื่องหลังจากนั้นก็จะจัดการง่ายดายขึ้นมาก ตลอดเวลาที่นิ่งฟัง สายตาของพิงถิงทอประกายนุ่มนวล ใสกระจ่างดั่งน้ำค้าง นางนิ่งมองจุ้ยจวี๋อยู่เนิ่นนาน แล้วพลันเอ่ยถามว่า “เจ้าได้กลิ่นหอมของหิมะหรือไม่?” ไม่ได้กินดื่มมาหลายวัน ส่งผลให้เสียงของนางแหบพร่าเล็กน้อย แต่กลับแฝงเสน่ห์รัดรึงใจอย่างประหลาดไปอีกแบบ จุ้ยจวี๋ตกตะลึง ไม่ทราบจะเอ่ยตอบว่าอย่างไรดี พิงถิงเบือนหน้ากลับไปอย่างแช่มช้า สายตาทอดมองไปยังท้องฟ้าซึ่งหิมะเพิ่งจะหยุดตก ดวงอาทิตย์กำลังพยายามเยี่ยมใบหน้าสีแดงซีดออกมาจากเบื้องหลังม่านเมฆ หญิงสาวเหยียดคลายคิ้วเรียวงาม กล่าวเนิบๆ “ผู้ซึ่งจิตใจไร้ฟุ้งซ่านเท่านั้นที่สามารถได้กลิ่นหอมของหิมะ หากเอาแต่ทุกข์ระทมตรอมตรมอยู่ทั้งวัน เป็นกับตายจะต่างกันที่ตรงไหน? ข้าได้ค้นพบวิธีคลี่คลายปมความตายนี้แล้ว เจ้าจงไปบอกหวางเยี่ยเถิดว่า ชั่วชีวิตของพิงถิงไม่เคยไร้ทุกข์กังวลถึงเพียงนี้มาก่อน” จุ้ยจวี๋นิ่งตะลึงอยู่อึดใจใหญ่ ค่อยเก็บขวดใบเล็กกลับเข้าไปในอกเสื้ออย่างกระดากกระเดื่อง แล้วลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก เมื่อก้าวออกจากประตู เงยหน้าขึ้น ก็พบกับม่อหรานที่มีสีหน้าตะลึงลานและจนแต้มเช่นเดียวกัน นางกัดริมฝีปาก กล่าวว่า “ไม่มีวิธีอื่นแล้ว มีแต่ต้องให้หวางเยี่ยมาด้วยตัวเองเท่านั้น” ม่อหรานถอนหายใจอย่างจนหนทาง “พูดอย่างกับง่ายนักอย่างนั้นล่ะ กลัวว่าหวางเยี่ยจะเกลี้ยกล่อมยากยิ่งกว่านางเสียอีกน่ะสิ ข้ากลัวก็แต่รอจนหวางเยี่ยเปลี่ยนใจ ทางนี้มีหวังได้ทรุดหนักจนหมดทางเยียวยาไปแล้ว ถึงตอนนั้นเจ้ากับข้าจะแบกรับโทษทัณฑ์นี้อย่างไรไหว?” ความรักของหญิงชายช่างน่ากลัวเสียนี่กระไร กระทั่งผู้ซึ่งเปรื่องปราดเช่นหวางเยี่ยยังถลำลึกจนไม่อาจถอนตัวได้ บุพเพสันนิวาสประหนึ่งกรรมบันดาลนี้ อาจเป็นเพราะทั้งสองฝ่ายต่างเฉลียวฉลาดเกินไปก็เป็นได้ ถึงได้ก่อให้เกิดคลื่นลมมรสุมขึ้นมากมาย จุ้ยจวี๋กลับกล่าวว่า “ในเมื่อจนปัญญาจะเกลี้ยกล่อมทางนี้ ก็ต้องไปลองจากทางโน้นดูนั่นแหละ คอยดูฝีมือข้าเถอะ” จบคำก็ทิ้งม่อหรานเอาไว้ แล้วเดินไปยังห้องหนังสือเพียงลำพัง <>::<>::<> ___________________________________ ๒. ต้าเหนียง (daniang) คำเรียกเรียกสตรีวัยกลางคนอย่างให้เกียรติ จากคุณ : Linmou - [ 22 มี.ค. 52 09:18:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉูเป่ยเจี๋ยกำลังนั่งหมุนถ้วยชาในมือเล่นอยู่ในห้องหนังสือ จวบจนน้ำชาในถ้วยเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบ ก็ยังไม่ได้ดื่มเลยสักคำ ทันใดนั้นชายหนุ่มได้ยินที่นอกประตูมีคนพูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท จุ้ยจวี๋ขอเข้าเฝ้าเพคะ” ร่างสูงลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทันควัน แล้วจึงรู้สึกตัวว่าออกจะร้อนรนมากเกินไป จึงนั่งลงดังเดิมอย่างแช่มช้า วางถ้วยชากลับลงบนโต๊ะ เอ่ยเสียงหนัก “เข้ามา” จุ้ยจวี๋เดินเข้ามาในห้องหนังสือ ถวายบังคมให้ชายหนุ่ม “กราบทูลฝ่าบาท จุ้ยจวี๋ได้พบป๋ายกูเหนี่ยงแล้วเพคะ” “ยังไม่ยอมทานอาหารอยู่รึ?” “เพคะ” “ร่างกายเป็นอย่างไร?” “ดูจากสีหน้าของนาง อ่อนแอมากเพคะ” “อืมม์” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยรับแล้วเอ่ยถามเสียงทุ้มหนัก “เจ้าไม่ได้ตรวจชีพจรนาง?” “มิได้เพคะ” “ไม่ได้ให้นางทานยา?” “มิได้เพคะ” “ไม่ได้ฝังเข็มให้นาง?” “มิได้เพคะ” ฉูเป่ยเจี๋ยแค่นยิ้มเย็น “ซือฝุของเจ้าชมว่าเจ้าเฉลียวฉลาดมากไหวพริบ ถนัดคาดเดาความคิดของคนไข้ แม้แต่ไข้ใจยังมือไปถึงไข้ขจัด ในเมื่อไม่ต้องจับชีพจรทานยาฝังเข็ม แสดงว่ามีวิธีอื่นที่ช่วยรักษานางได้อยู่แล้ว?” “เพคะ” จุ้ยจวี๋กล่าวตอบอย่างนอบน้อม “จุ้ยจวี๋มีวิธีที่ช่วยนางได้แล้วจริงๆ” “อ้อ?” ประกายแหลมคมวาบขึ้นในดวงตาฉูเป่ยเจี๋ย “ไหนลองพูดมาซิว่าเจ้าคิดจะช่วยนางอย่างไร?” จุ้ยจวี๋นิ่งคิดอย่างละเอียดอยู่ชั่วครู่ แล้วรีบพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “หากฝ่าบาทยืนกรานที่จะไม่ไปเยี่ยมป๋ายกูเหนี่ยง วิธีที่จุ้ยจวี๋จะสามารถช่วยป๋ายกูเหนี่ยงได้มากที่สุด ก็คือผสมยาพิษชั้นดีให้นาง เพื่อให้นางจากโลกนี้ไปอย่างไม่ต้องทรมานเพคะ” หญิงสาวเว้นจังหวะ ถอนหายใจ “คนอื่นนั้นเกลี้ยกล่อมป๋ายกูเหนี่ยงไม่ได้ผลหรอกเพคะ หม่อมฉันแค่ฟังที่นางพูดออกมา ก็ทราบแล้วว่านางไม่ได้กำลังคิดจะขู่หรือวางแผนลวงอะไรทั้งสิ้น หากแต่นางกำลังรอคอยการตัดสินใจของฝ่าบาทอย่างผ่อนคลาย ไม่ได้ทุกข์กังวลเลยจริงๆ ผู้เป็นหมอเปรียบเสมือนใจพ่อแม่ ในเมื่อทราบแน่แก่ใจว่าไม่อาจเยียวยา จุ้ยจวี๋มิสู้ให้ความรวบรัดแก่นางเพคะ” ลมหายใจฉูเป่ยเจี๋ยชะงักทันควัน มือกำเป็นหมัดแน่นแล้วคลายออก คลายออกแล้วค่อยๆกำเป็นหมัดแน่นอีกครั้ง ถามเบาๆ “นางพูดว่าอะไร?” “นางถามจุ้ยจวี๋ว่า ‘ได้กลิ่นหอมของหิมะหรือไม่’ ” หญิงสาวทำหน้าหวนนึก “นางบอกว่า ‘ผู้ซึ่งจิตใจไร้ฟุ้งซ่านเท่านั้นที่สามารถได้กลิ่นหอมของหิมะ’ เพคะ” ฉูเป่ยเจี๋ยลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทันควันดั่งถูกสายฟ้าฟาด เนิ่นนาน...จึงค่อยถามอย่างลืมตัว “นางพูดกับเจ้าอย่างนี้จริงๆรึ?” “ฝ่าบาทเพคะ หากฝ่าบาทตัดใจได้ ก็ปล่อยให้นางจากไปเถิดเพคะ” คำพูดออกจากปากยังไม่ทันขาดคำ ฉูเป่ยเจี๋ยก็ได้กวาดมือแหวกม่านประตูหนาหนักเปิดออกเสียแล้ว สายลมหนาวเหน็บเสียดกระดูกหอบม้วนเข้ามา พัดจนภาพหมึกดำสั่นไหวดังพึ่บพั่บ จุ้ยจวี๋มองเงาหลังที่ผลุนผลันจากไปของฉูเป่ยเจี๋ย แล้วคลี่ยิ้มบางเอ่ยออกมาว่า “ซือฝุเอยซือฝุ ข้าไม่ได้พูดผิดไปเลยใช่ไหมเจ้าคะ คนที่ป่วยน่ะคือหวางเยี่ยต่างหาก” <>::<>::<> ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ชั่วพริบตาที่นัยน์ตามองเห็นพิงถิง ฉูเป่ยเจี๋ยแทบจะขยับตัวไม่ได้ในทันที ชายหนุ่มเคยคาดเดาไปสารพัดแบบ แต่เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่า...พิงถิงจะรอการมาถึงของเขาในสภาพนี้ นางยังคงนอนเอนๆอยู่บนตั่งเช่นเดิม กายท่อนบนพิงหมอน ศีรษะอิงแนบอยู่กับหมอนอย่างแผ่วเบา เผยให้เห็นใบหน้านุ่มนวลครึ่งดวง ผ้าห่มขนสัตว์ผืนหนาสีม่วงเข้มที่แผ่เต็มตลอดทั้งเตียงร่นลงมาถึงเอว ยิ่งขับเน้นให้เห็นถึงความอ่อนแอไม่อาจต้านแรงลม หนังสือเปิดค้างอยู่ครึ่งหนึ่ง วางกางคว่ำอยู่ข้างมือ ทั้งหมดดูประดุจภาพวาดอันเงียบสงบและงามล้ำเป็นเอกในโลกหล้า ไม่อาจมองเห็นนัยน์ตาดำขลับใสกระจ่าง เนื่องจากนางได้หลับตาลง ขนตาดำสนิทงอนยาวแผ่ทาบบนดวงหน้าอย่างอ่อนน้อม รอยยิ้มสงบนิ่งผ่อนคลายผุดพรายบนริมฝีปากที่แห้งผากจนปริแตก ชั่วพริบตานั้น ในใจของฉูเป่ยเจี๋ยมีความคิดเพียงอย่างเดียว พิงถิงจากไปแล้ว... นางไม่อยู่แล้ว...ได้จากไปทั้งรอยยิ้ม... ผืนฟ้าแผ่นดินปริแยกเป็นรอยร่องนับอนันต์ ดั่งสัตว์ร้ายอ้าปากมโหฬารสีแดงฉาน กลืนกินฤดูกาลทั้งสี่ลงสู่ท้องจนหมดสิ้น ทุกสิ่งไม่คงอยู่อีกต่อไป ดอกไม้แห่งวสันต์ จันทร์แห่งสารท แมลงแห่งคิมหันต์ หิมะแห่งเหมันต์ ล้วนสูญสิ้นสีสัน นางสะกิดสายพิณแผ่วจาง ชม้ายมองอย่างสงบนิ่ง ได้สูญสิ้นไปตลอดกาล ได้สูญสิ้นไปตลอดกาล... ฉูเป่ยเจี๋ยตกตะลึงจังงัง ร่างโงนเงนเหมือนจะล้ม ม่อหรานก้าวพรวดเข้าไปหาทันที พยุงแขนผู้เป็นนายไว้ แต่ถูกผลักออกในทันใด หงเฉียงก้าวเข้ามาในห้องจังหวะนี้พอดี ครั้นได้เห็นฉูเป่ยเจี๋ย นางก็ทั้งตกใจและยินดี รีบโถมเข้าไปที่ตั่งซึ่งพิงถิงนอนอยู่ กล่าวอย่างอ่อนโยน “กูเหนี่ยง...ป๋ายกูเหนี่ยง! หวางเยี่ยมาเยี่ยมท่านแล้วเจ้าค่ะ กูเหนี่ยงอย่ามัวแต่หลับสิเจ้าคะ หวางเยี่ยมาแล้วนะ!” นางเขย่าพิงถิงเบาๆ ฉูเป่ยเจี๋ยนิ่งมอง ดวงตาของหญิงสาวค่อยๆขยับแผ่วเบา ดวงตาใสกระจ่างคู่นั้น ค่อยๆลืมขึ้นอย่างแช่มช้า...ทีละน้อย... ดวงตาคู่นั้นเก็บสีสันทั้งมวลในโลกนี้เอาไว้ ยามเมื่อมันค่อยๆลืมขึ้น แสงสว่างก็สาดส่องออกมาจากภายใน ยิ่งลืมตากว้างขึ้นเท่าใด สีสันซึ่งถูกมันเก็บกักเอาไว้ก็แผ่กระจายออกมาจนหมดสิ้น ผ้าห่ม ตั่งนอน หมอนอิง หนังสือที่ข้างมือเรียวบาง แม้กระทั่งสีเลือดบนใบหน้าของหงเฉียง ทั้งหมดล้วนฟื้นฟูจากสีซีดขาวกลับสู่สภาพเดิมก่อนหน้านี้ ราวกับว่ารอบกายของพิงถิงปกคลุมด้วยวงรัศมีอ่อนจาง จนไม่อาจเพ่งมองตรงๆได้ ในที่สุดฉูเป่ยเจี๋ยก็หาแขนขาของตัวเองพบอีกครั้ง สมองของชายหนุ่มว่างเปล่า สายตามองเห็นเพียงแสงสว่างซึ่งสาดส่องมาจากเบื้องหน้า เคราะห์ดีที่ขามีความคิดของมันเอง จึงนำพาร่างของชายหนุ่มเดินไปจนถึงโต๊ะ ถือถ้วยน้ำแกงเห็ดหูหนูฯขึ้นมา แล้วนั่งลงที่ริมตั่ง ม่อหรานกับหงเฉียงถอยออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบได้ ฉูเป่ยเจี๋ยถือน้ำแกง พิงถิงลืมตามอง สายตาของทั้งสองสบประสานกันอย่างไม่ปิดบัง “ฝ่าบาท......” “ต้องตายให้ได้งั้นหรือ?” “ฝ่าบาทอยากให้พิงถิงมีชีวิตอยู่หรือเพคะ?” ชายหนุ่มเม้มริมฝีปาก นิ่งมองถ้วยน้ำแกงในมืออย่างเงียบงัน “วางใจเถิดเพคะ คำพูดที่ฝ่าบาทไม่อยากเอ่ย พิงถิงจะไม่บังคับให้ฝ่าบาทเอ่ยออกมาอย่างแน่นอน” หญิงสาวพยายามขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง “หม่อมฉันจะทานเองเพคะ” “ไม่ต้อง” ความคิดยังไม่ทันผุดขึ้น มือชายหนุ่มชิงกดลงยังไหล่ผอมบางเสียก่อนแล้ว ทำให้หญิงสาวต้องเอนกายกลับลงบนเตียงดังเดิมอย่างต้านแรงไม่อยู่ “ข้าจะป้อนเอง” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยเสียงหนัก หยิบช้อนขึ้นมา ตักน้ำแกงอย่างระมัดระวัง ส่งมาที่ปากตัวเองแล้วเป่าเบาๆ ก่อนจะพบว่าน้ำแกงไม่ร้อนพอ คิ้วเข้มจึงขมวดฉับ หันศีรษะไปหมายร้องเรียกผู้รับใช้ “ไม่เป็นไรเพคะ” เสียงอ่อนละมุนดังขึ้น ฉูเป่ยเจี๋ยเบือนหน้ากลับมา รอยปริแตกเพราะขาดน้ำบนริมฝีปากงามได้รูป เหมือนรอยแผลที่กรีดใส่หัวใจของชายหนุ่ม “ไม่ได้ ต้องเปลี่ยนเป็นร้อนๆ” ชายหนุ่มตะเบ็งเสียง “ส่งคนไปที่ครัวเดี๋ยวนี้ ให้ทำกับข้าวทั้งโต๊ะมาใหม่” น้ำเสียงหนักแน่นไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสให้ทักท้วง นอกประตูมีคนขานรับ แล้วรีบวิ่งไปถ่ายทอดคำสั่ง ชายหนุ่มวางน้ำแกงเย็นชืดในมือลง สายตายังคงไม่สามารถเบนห่างจากริมฝีปากขาวซีดของหญิงสาว ปลายนิ้วเปี่ยมพลังยื่นออกไปหา ใช้ท้องนิ้วหยาบกร้านลูบไล้รอยปริแตกเล็กบางอย่างแผ่วเบา “ปริแล้ว......” ชายหนุ่มกระซิบพึมพำ โน้มเข้าไปหาอย่างอดใจไม่อยู่ ลิ้นร้อนผ่าวกวาดผ่านริมฝีปากของหญิงสาว ให้ความชุ่มชื้นแก่รอยแผลที่แห้งผาก “อุ๊ย!” หญิงสาวร้องอุทานเบาๆอย่างเผลอตัว สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกถูกจู่โจมทลายลงในที่สุด ทั้งตกใจและขัดเขิน เมินหน้าหนีไปอีกทาง แต่ถูกชายหนุ่มใช้มือบังคับอย่างนุ่มนวลทว่าหนักแน่นให้เบือนกลับมาดังเดิม “ไม่ใช่ว่าเป็นหรือตายสุดแท้แต่ข้า มีเกียรติหรือเหยียดหยามสุดแท้แต่ข้าหรอกหรือ?” ชายหนุ่มถามเสียงต่ำ จากคุณ : Linmou - [ 22 มี.ค. 52 09:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จุมพิตอหังการ ดุดันดุจฝูงราชสีห์แห่งตงหลินที่ตัวเขานำทัพ จู่โจมเข้าหาอย่างหนักแน่นไม่ลังเล ไม่อาจยับยั้งความอหังการนี้ได้ ดั่งดอกไม้อันบอบบางปลิดปลิวจากปลายก้าน สุดแต่ลมบูรพา(๓)จักย่ำยี หญิงสาวหอบหายใจระรัว นิ้วมือเรียวยาวอันไร้เรี่ยวแรงงอตัวยันอยู่บนอกเสื้อของชายหนุ่ม ไม่ทราบคิดหมายผลักออก หรือยึดเอาไว้ให้แน่นหนายิ่งกว่าเดิม นอกหน้าต่างหิมะเหน็บหนาวหนาเกินฉื่อ ดวงหน้าของหญิงสาวกลับร้อนจัดจนพร่าพราย พยายามลืมตาขึ้น มองประกายในดวงตาของฉูเป่ยเจี๋ยให้ถนัดชัดเจน “หวางเยี่ย น้ำแกงร้อนๆมาแล้วเพคะ......” ที่มาไม่ได้มีเพียงน้ำแกงร้อนๆ กล่องสำรับอาหารสี่ชั้นหนักอึ้ง อบอวลไปด้วยไอร้อน หางตาหงเฉียงกับจุ้ยจวี๋แอบมองอายวสันต์(๔)ภายในห้อง แล้วต่างหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหูด้วยกันทั้งคู่ กัดริมฝีปาก ช่วยกันจัดวางอาหารลงบนโต๊ะมือเป็นระวิง พวกในครัวเองก็เก่งกาจไม่ใช่เล่น เวลาเพียงครู่สั้นๆยังสามารถปรุงอาหารออกมาได้มากมายถึงเพียงนี้ เนื้อสัตว์สองจานผักสองจานวางอยู่ใจกลางโต๊ะ อาหารทานเล่นสารพัดสีวางอยู่สี่ด้านดั่งดาวล้อมเดือน แดงส้มเหลืองม่วง สีสันสดใส บนน้ำแกงเม็ดบัวหมูแผ่นรมควัน(๕)มีต้นหอมซอยสีเขียวมรกตลอยฟ่อง ในฤดูหนาวแบบนี้ ยากนักที่พวกในครัวยังอุตส่าห์หามาได้ จุ้ยจวี๋ถือถ้วยน้ำแกงเดินเข้ามาหา ก้มหน้าเป่าอย่างระมัดระวัง ใช้ช้อนตักแล้วยื่นส่งไปตรงหน้าพิงถิง “ป๋ายกูเหนี่ยง หวางเยี่ยมาแล้ว กูเหนี่ยงก็ทานเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ” “ทานสิ” ฉูเป่ยเจี๋ยเสริม พิงถิงไม่ยอมอ้าปาก เอาแต่นิ่งเงียบ น้ำแกงใสหอมกรุ่นเหมือนไม่มีความเย้ายวนใดๆแม้แต่น้อยในสายตานาง หลังหักหาญจุมพิต ความพลุ่งพล่านของฉูเป่ยเจี๋ยค่อยผ่อนคลายลงเล็กน้อย จึงคลายมือปล่อยร่างบางในอ้อมแขนอย่างไม่เข้าใจ คิ้วเข้มขมวดมุ่น “เจ้ายังจะเรียกร้องเงื่อนไขใดอีก?” พิงถิงเม้มปาก ในดวงตาแฝงประกายเย็นชา มองมายังชายหนุ่มอย่างหม่นเศร้า ฉูเป่ยเจี๋ยนั่งอยู่ริมตั่ง ครั้นถูกนางมองมาด้วยสายตาเช่นนี้ ก็รู้สึกเหมือนทั่วทั้งสรรพางค์ถูกสายตาของนางร้อยรัดเอาไว้ชั้นแล้วชั้นเล่า แม้ไม่เจ็บปวดไม่อ่อนเปลี้ย แต่กลับรับมือยากอย่างเหลือเกิน แต่เขามีหรือจะยอมให้นางทำตัวเหลวไหลได้คืบจะเอาศอกได้? ชายหนุ่มรวบรวมพลังไว้ที่สองตา จ้องมองกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ประกายตาค่อยๆแข็งกล้าขึ้นทีละน้อย ชายหนุ่มแข็งกล้าขึ้นหนึ่งส่วน นางก็อ่อนลงหนึ่งส่วน และน่าใจอ่อนสงสารขึ้นสิบส่วน ในความน่าใจอ่อนสงสาร กลับแฝงประกายเด็ดเดี่ยวดื้อรั้นถึงสิบสองส่วน ยิ่งเด็ดเดี่ยวดื้อรั้น ยิ่งชวนให้อยากจะถนอมปลอบโยน ฉูเป่ยเจี๋ยใจอ่อนยวบทันที มิอาจไม่ถอนหายใจ ยามสองฝ่ายตั้งประจัน ที่แท้ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าใช่ว่าจะเป็นฝ่ายชนะ มิน่าเล่าเรือนอันอบอุ่น จึงมักเป็นสุสานของวีรชน(๖) “อ้าปาก” ฉูเป่ยเจี๋ยจำใจต้องรับถ้วยน้ำแกงมาจากมือของจุ้ยจวี๋อย่างหมดทางเลือก คำพูดสองคำเพิ่งดังขึ้น ดวงหน้าที่เริ่มปรากฏประกายหม่นหมองของพิงถิงก็คลี่ยิ้มหวานอย่างยินดีในบัดดล มุมปากทั้งสองโค้งขึ้นเล็กน้อย ความงดงามเย้ายวนไร้ที่สุดได้มารวมกันอยู่อย่างเต็มเปี่ยมในพริบตา ฉูเป่ยเจี๋ยถูกรอยยิ้มของนางกระชากใจอย่างรุนแรง มือที่ถือกระบี่หนักอึ้งจนชินชาถึงกับสั่นสะท้านไปชั่ววูบ น้ำแกงร้อนสองหยดกระเซ็นลงบนผ้าห่มขนสัตว์ผืนหนาสีม่วงเข้ม “ทานดีๆล่ะ” ชายหนุ่มกำชับเสียงหนัก ส่วนลึกในดวงตาของพิงถิงแฝงรอยยิ้ม อ้าปากอย่างว่าง่าย กลืนน้ำแกงร้อนลงไป เม็ดบัวหวานสดชื่น หมูแผ่นรมควันก็หอมกรุ่น “ต้องเป่าอีกหน่อย” หญิงสาวเอ่ยขึ้นกะทันหัน “หือ?” “ต้องเป่าอีกหน่อยเพคะ” รอยยิ้มคลี่ขยายกว้างกว่าเดิม ลักยิ้มสองข้างแก้มผุดขึ้นอย่างขัดเขิน “มันจะลวกปาก” ฉูเป่ยเจี๋ยผู้บัญชาการกองทัพนับหมื่นแสน ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีวันที่เกิดอาการสิ้นแรงแบบนี้ได้ น้ำเสียงดั่งสกุณาขับขาน เพียงไม่กี่คำที่เอื้อนเอ่ย ทำเอาเขาต้องทิ้งอาวุธและชุดเกราะ ยอมปล่อยให้นางได้คืบเอาศอกแต่โดยดี ชายหนุ่มก้มหน้าอย่างแข็งทื่อ เป่าจนน้ำแกงในช้อนเย็นลง จากนั้นจึงยื่นไปให้ถึงปากของหญิงสาวอย่างเก้ๆกังๆ พิงถิงอ้าปากอย่างว่าง่าย ทานน้ำแกงเม็ดบัวฯอันโอชารสลงไปแล้ว หญิงสาวก็อิงกายกับหมอน หัวเราะเบาๆ “นี่เป็นน้ำแกงที่อร่อยที่สุดที่หม่อมฉันเคยทานเลยเทียวเพคะ ฝ่าบาทว่าจริงไหม?” ฉูเป่ยเจี๋ยหน้าบึ้ง “เปิ่นหวางจะไปรู้ได้อย่างไร?” พิงถิงเห็นชายหนุ่มทำสีหน้าเย็นชา ก็ยิ่งนึกอยากจะหัวเราะ จึงปล่อยคิกออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ครั้นเห็นดวงตาฉูเป่ยเจี๋ยแลบประกายโทสะ นิ้วเรียวดุจลำเทียนก็แย่งช้อนในมือแข็งแรงมา ตักน้ำแกงเต็มช้อน ค่อยๆยื่นไปให้ถึงปากของชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง ฉูเป่ยเจี๋ยมองนาง นัยน์ตาของหญิงสาวใสกระจ่างเทียบเทียมน้ำพุใสกลางคีรี ไม่มีแม้เศษเสี้ยวสิ่งเจือปน จ้องมองจนหัวใจของชายหนุ่มระทึกหวั่นไหวสุดจะระงับ ราวกับว่าหากเขาไม่อ้าปากรับน้ำแกงช้อนนี้ จะกลายเป็นการทรยศต่อฟ้าดิน ทำให้นางต้องผิดหวังโดยไม่สมควรอย่างยิ่งกระนั้น น่าแค้นนัก! น่าโมโหนัก! ชายหนุ่มเม้มปากแน่น แต่แล้วเหมือนกับเปลี่ยนใจกะทันหัน นัยน์ตาพยัคฆ์วาบประกายเด็ดเดี่ยวเช่นยามเตรียมเข้าแลกชีวิตในสมรภูมิ อ้าปากขึ้นทันควัน อมน้ำแกงเต็มช้อนเข้าสู่ปาก แล้วเอนกายไปข้างหน้าอย่างไม่ยอมให้ขัดขืน มือหนึ่งถือถ้วยน้ำแกงเอาไว้อย่างมั่นคง อีกมือหนึ่งกดไหล่หญิงสาวเอาไว้ ริมฝีปากแนบริมฝีปาก สิ่งที่ส่งผ่านมา นอกจากน้ำแกง ยังมีความแข็งกร้าว เด็ดขาด ทรงอำนาจ และอหังการของฉูเป่ยเจี๋ย แล้วจะให้ไม่หวานล้ำดั่งน้ำผึ้งรวงได้อย่างไร? แพขนตาหญิงสาวสั่นระริก พริ้มตาลง แขนเรียวบางทั้งคู่โอบไหล่กว้างหนาของชายหนุ่ม กัดฟันกล่าวเบาๆ “นับแต่วันนี้ไป หากฝ่าบาทใจร้ายกับพิงถิงหนึ่งส่วน พิงถิงจะใจร้ายกับตัวเองหนึ่งร้อยส่วน ถึงอย่างไรก็แค่ชีวิตเดียวนี้ ย่ำยีทิ้งไปเสียก็ดี จะได้สิ้นสุดกันเสียที” ฉูเป่ยเจี๋ยที่โอบร่างอ่อนนุ่มอยู่แนบอกได้ยินเข้าถึงกับตัวแข็งทื่อ เค้นเสียงอย่างกราดเกรี้ยว “เจ้าจะขู่เปิ่นหวางอีกสักกี่ครั้งกัน?” “หนึ่งร้อยครั้งก็ไม่พอ หนึ่งพันครั้งก็ไม่พอ” เสียงแผ่วเบาราวกระซิบเอ่ยตอบอย่างไม่พรั่นพรึง ไฟโทสะลุกฮือโหมในบัดดล ชายหนุ่มยืดกายขึ้น แต่กลับถูกแขนบอบบางทั้งคู่รัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ครั้นก้มหน้าลงมอง ร่างน้อยในอ้อมแขนยามนี้น้ำตาได้ไหลอาบหน้าเสียแล้ว มุกน้ำตาทอทาบอยู่บนผิวหน้าขาวใสเนียนละเอียดดั่งหยกน้ำแข็ง เหมือนจะหยดหยาด ฟันซี่เล็กๆขาวสะอาดกัดลงบนริมฝีปาก ไม่ยอมให้ผู้ใดได้ยินเสียงสะอื้น นัยน์ตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำไม่หวั่นเกรงสายตากร้าวกระด้าง ในเสียงกลั้นสะอื้น คิดจะเอ่ยกลับหยุดยั้ง แฝงความเด็ดเดี่ยวอยู่รำไร ไฟโทสะที่ลุกฮือโหม...ประหนึ่งยอดเหล็กกล้าศตหลอม ได้อ่อนแปรผันร้อยรัดดัชนี(๗)ไปในชั่วพริบตานี้เอง... “น่าแค้นนัก! น่าชังนัก!” ชายหนุ่มกอดนางแน่นอย่างดุดัน อยากจะรัดร่างบางให้ฝังลึกเข้ามาในกายอย่างเหลือเกิน “ป๋ายพิงถิงที่น่าแค้น ป๋ายพิงถิงที่น่าชัง......” <>::<>::<> ดวงอาทิตย์หลบเร้นหลังม่านเมฆ เกล็ดหิมะเล็กละเอียดร่วงโปรยปราย ไม่เป็นไร ด้วยในห้องไออุ่นได้อบอวล แม้เป็นเหมันต์ กลับแฝงความนุ่มนวลแห่งวสันต์ หงเฉียงแอบมองมาจากด้านหลังม่าน ใบหน้าแดงเรื่อ แล้วขมวดคิ้วมุ่น “ไปๆมาๆจนถึงตอนนี้ กระทั่งน้ำแกงก็ยังทานไม่หมดถ้วยเลย แล้วนี่จะทำยังไงกันดี?” จุ้ยจวี๋ยิ้มบางๆ “ร่างกายของป๋ายกูเหนี่ยง มีคนเขาคอยกังวลให้อยู่แล้วหรอกน่า เจ้าจะห่วงไปไย? มามา ฉวยโอกาสที่หิมะกำลังตกดี พวกเรารีบไปปั้นมนุษย์หิมะที่ลานกันดีกว่า” เลิกสนใจคนทั้งสองที่กำลังเชยชิดสนิทแนบอยู่ภายในห้อง รักแค้นเคล้าปะปน สายตาทอดมองไปยังด้านนอกลานที่มีแต่สีขาวสะอาดตลอดทั่วทั้งขุนเขาลำเนาไพร ...ซือฝุเอยซือฝุ หวางเยี่ยได้หลงรักหญิงที่น่าปวดศีรษะอย่างยิ่งเข้าให้เสียแล้ว... <>::<>::<>::<>::<>::<> ๓. ลมบูรพา คือ ลมตะวันออกเฉียงใต้ที่พัดมาในช่วงฤดูใบไม้ผลิ เป็นสายลมที่เป็นตัวแทนของความอบอุ่นอ่อนโยน ตรงกันข้ามกับ “ลมอุดร” หรือ “ลมเหนือ” ที่พัดมาในฤดูหนาว เป็นตัวแทนของความโหดเหี้ยมเย็นชา ๔. กลิ่นอายสวันต์ (ชุนกวง : chunguang) หมายถึง การเล้าโลมกัน ๕. หมูแผ่นรมควัน คือ หมูแฮม ๖. เรือนอันอบอุ่น คือสุสานวีรชน (เวินโหรวเซียง ซื่ออิงสยงจ่ง : wenrou xiang shi yingxiong zhong) หมายถึง ผู้ชายที่เข้มแข็งองอาจ (วีรบุรุษ) สุดท้ายมักต้องจบชีวิตลงเพราะมารยาหญิง ที่มาของวลีนี้มาจากบทกวี “อายเสิ่นหยาง” (กำสรวลเสิ่นหยาง) ของหม่าจวินอู่ (Majunwu : พ.ศ. 2425 - 2482) ซึ่งกล่าวถึงกาวเหว่ย (Gaowei) โฮ่วจู่ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ฉีเหนือ (เป่ยฉี : พ.ศ. 1093 - 1120) ที่มัวแต่ลุ่มหลงเอาใจหญิงงาม “เสี่ยวเหลียน” ในระหว่างการทำศึกจนทำให้กองทัพต้องพ่ายแพ้ ประเทศล่มสลาย ๗. ยอดเหล็กกล้าศตหลอม อ่อนแปรผันร้อยรัดดัชนี (ป่ายเลี่ยนกาง ฮั่วเหวยร่าวจื่อโหรว : bailiangang huaweiraozhirou) หมายถึงเหล็กกล้าที่ผ่านการหลอมมานับครั้งไม่ถ้วนจนแข็งแกร่งสุดเปรียบปาน มีอันอ่อนตัวจนสามารถนำมาวนรัดรอบนิ้วได้ กลายเป็นเศษขยะที่ไร้ค่าไป เป็นข้อความสุดท้ายในบทกวีซึ่งประพันธ์โดย หลิวคุน (Liukun) แม่ทัพใหญ่คนสุดท้ายแห่งราชวงศ์จิ้นตะวันตก (ซีจิ้น : Xijin : พ.ศ. 808 – 860) เดิมทีหมายถึงบุรุษเหล็กที่มีปณิธานแก่กล้าถูกปัจจัยอันน่าท้อแท้กัดกร่อนปณิธานจนดับมอด เช่น แม่ทัพที่มีใจจะสู้ศึกปราบศัตรูที่รุกราน แต่ฮ่องเต้กลับขี้ขลาด สั่งให้ยอมแพ้ เป็นต้น ภายหลังเปลี่ยนเป็นหมายถึงบุรุษใจแข็งที่มีอันต้องใจอ่อนให้แก่หญิงที่ตนรัก <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 22 มี.ค. 52 09:19:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นึกว่าหมูแผ่นรมควันคือหมูกรอบ อิอิ ยกนี้พิงถิงชนะ คิกๆ จากคุณ : scottie - [ 22 มี.ค. 52 14:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 5555555555 การวัดใจหนนี้ก็ขึ้นอยู่กับฉูเป่ยเจี๋ยด้วยแหละค่ะว่ารักมากแค่ไหน ^^ จากคุณ : Linmou - [ 29 มี.ค. 52 17:30:35 ]