ความคิดเห็นที่ 1 มณีเทวา นามนี้ท่านได้แต่ใดมา.... ทิพเกสร       สรัสจันทร               โมกราชินี                     นิมมานรดี                     สร้อยสุวรรณา                                ดุสิตา                                      มณีเทวา มิได้มีสิ่งไรผิดนะคะ  แต่สะดุดใจในชื่อ เลยคลิกเข้ามาดูน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 52 00:04:54 จากคุณ : SONG982 - [ 23 มี.ค. 52 00:03:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มณีเทวา(2) “หนูแดงๆๆ วันนี้มีประชุมที่บริษัทไม่ใช่เหรอลูก ตื่นได้แล้วจ๊ะ” สิ้นเสียงปลุกอันคุ้นเคย สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ประพิมประพายคล้ายเจ้าของเสียงเรียกก็ลืมตาตื่น มือฉวยได้นาฬิกาบนหัวเตียงเหลือบดูเวลาแล้วใจหายวาบ รีบผุดลุกขึ้นจากที่นอนอันอ่อนนุ่ม ไม่ทันจะได้สนทนาใดๆกับผู้เป็นแม่ เธอก็หายเข้าไปในห้องน้ำ โดยมีหญิงสูงวัยยืนมองแล้วส่ายหน้าน้อยๆด้วยความเอ็นดู.. ... “ฮัลโหล เจนเหรอ เจนจ๋า เจนอยู่ที่บริษัทแล้วใช่ไหม ช่วยหยิบเอกสารสีชมพูบนชั้นเข้าไปในห้องประชุมด้วยนะ....หนูแดงกำลังจะถึงบริษัทแล้ว ไม่เกิน 15 นาที .. จ๊ะ.. แล้วเจอกันนะ” สิ้นเสียงสั่งเพื่อนสาว หญิงสาวในชุดทำงานเรียบหรูก็เหยียบคันเร่งพาวอลโว่คันงามฝ่าการจราจรอันวุ่นวายของเช้าวันศุกร์ในเมืองกรุงเพื่อไปให้ทันประชุม เธอรู้สึกหัวเสียเป็นกำลังด้วยยังโมโหตัวเองไม่หายที่ตื่นสายในวันสำคัญที่สุดวันหนึ่งในตำแหน่งหน้าที่การงานของเธอ ...เธอกำลังนึกทบทวนถึงโปรเจ็คงานต่างๆที่ต้องนำเสนอลูกค้า แต่ก็ยังมิวายติดใจกับความฝันอันแสนพิลึกพิลั่นเมื่อคืน ระคนกับนึกขอบอกขอบใจเพื่อนสาวที่แสนดีอย่าง เจน หรือ เวฬุรีย์ เพื่อนสนิทที่สุดที่เรียนชั้นเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลจนกระทั่งจบจากมหาวิทยาลัยและเข้าทำงานในบริษัทโฆษณาเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาจนทุกวันนี้ ************************************************ “เอาเถอะน่า หนูแดง คิดอะไรไปตอนนี้ก็คงไม่ทำให้อะไรดีขึ้นหรอก เจนเข้าใจว่าหนูแดงพยายามเต็มที่แล้วนะ เอกสารที่หายไปน่ะ มันคงตกหล่นไปตอนที่เจนถือมา ยังไงก็ถือว่าเป็นความผิดของเจนด้วยนะ” หญิงสาวร่างระหงค่อนไปทางผอมบาง ดวงตาคมกริบ ใบหน้าเรียวงามกำลังปลอบใจเพื่อนสาวผู้กำลังผิดหวัง ทั้งสองเดินออกมาจากห้องประชุมด้วยความรู้สึกที่ย่ำแย่ เจนคว้ามือหนูแดงไปบีบเบาๆ พร้อมทั้งยิ้มเชิงปลอบใจให้เพื่อนรัก หนูแดงเงยหน้าที่ซีดเผือด น้ำตารื้นขอบตาขึ้นมองเพื่อน.. ในใจคิดว่ามันคงเป็นความบกพร่องของเธอเอง.. เอกสารสำคัญแผ่นนั้นคงพลัดตกหายไปตอนที่เธอเตรียมมันเมื่อวันก่อน...หากยังมัวมาเศร้าโศกจะยิ่งทำให้เจนรู้สึกผิดตามไปด้วย ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วจะมานั่งคิดอะไรตอนนี้ก็คงไม่เกิดประโยชน์อันใด “เจนอย่าพูดอย่างนั้นเลย หนูแดงคงเผลอทำมันหายไปเองแหละ...ยังไงก็ยินดีกับเจนด้วยแล้วกันนะที่ได้งานของลูกค้าไป” ปากเอ่ยตรงกับใจว่าไม่เคลือบแคลงติดใจอะไร แต่ความรู้สึกของคนทำงานคงห้ามกันได้ยาก กว่าที่งานชิ้นนี้จะสำเร็จได้เธอต้องทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ มันสมองสติปัญญาไปเท่าไร...นี่หากไม่ได้เพื่อนสาวคอยปลอบใจเธอคงรู้สึกแย่กว่านี้อีกโขทีเดียว “นี่ถ้าหากไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เจนว่าลูกค้าต้องเลือกโปรเจ็คของหนูแดงแน่นอน ยังไงคราวหน้าเจนว่า หนูแดงต้องไม่พลาดแน่จ้ะ” สาวร่างบางหยอดคำหวานระคนปลอบใจให้เพื่อนอีกคำรบ หวังจะให้เธอรู้สึกดีขึ้น ยังไง ปัทมารัตน์ ..หรือหนูแดงก็เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ “ ตื๊ดๆ..ๆ...ๆ..ๆ” ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะพูดอะไรต่อเสียงสัญญาณเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หนูแดงเหลือบมองที่หน้าจอ พลันแววตาที่โศกเศร้าเมื่อครู่ก็ฉายแววแห่งความสุขขึ้นมาวูบหนึ่ง...เขาคงโทรมาถามข่าวดีจากเธอแน่นอน “ ฮัลโหล หนูแดงครับเป็นไงบ้าง เย็นนี้เราไปเลี้ยงฉลองกันที่ไหนดี ร้านเดิมเป็นไง พี่ว่าบรรยากาศดีนะ” เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มลึกแสดงความยินดีล่วงหน้าโดยที่ยังไม่ทราบความจริงที่เกิดขึ้น “ เอ่อ.... พี่กรค่ะ หนูแดงไม่ได้งานของลูกค้าค่ะ” หนูแดงตอบหนุ่มคนรักไปด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ฝ่ายโน้นเงียบไปครูหนึ่ง.. อาจจะกำลังคิดหาคำพูดมาปลอบใจอยู่ “ อืม..เหรอจ๊ะ ไม่เป็นไรนะคนเก่ง พี่ว่าหนูแดงทำดีที่สุดแล้ว ยังไงเย็นนี้ไปทานข้าวกับพี่ถือเป็นการเลี้ยงปลอบใจนะครับ” สิ้นเสียงสนทนาหนูแดงก็โบกมือร่ำลาเพื่อนสนิทตรงหน้าห้องทำงาน อย่างน้อยที่สุดในยามที่เธอผิดหวังพ่ายแพ้ก็ยังมีเพื่อนและคนรักที่รักและหวังดีกับเธออย่างจริงใจเป็นที่พึ่ง หาไม่เช่นนั้นแล้วเธอเองคงยืนหยัดอยู่ในโลกนี้ได้อย่างยากลำบากกว่านี้เป็นแน่...หนูแดงนึกขอบใจคนสำคัญทั้งสองอย่างเต็มตื้น.หนึ่งคือเวฬุรีย์..ส่วนอีกหนึ่งนั้นคือ ลัญจกร นักโบราณคดีหนุ่มคนรักของเธอ จากคุณ : พิจิตรเลขา - [ 23 มี.ค. 52 08:33:46 A:61.7.169.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผนังทุกด้านของมหาวิหารมีคบเพลิงอันโชติช่วงชัชวาลเป็นเครื่องให้แสงสว่าง ภายในสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของกำยานและเครื่องสักการบูชานานา ผนังทุกด้านประดับประดาด้วยพลอยหลากสีสอดรับสลับลายเป็นช่อช้อยพรายพร่าง ยามต้องแสงสว่างแห่งชวาลาอันเรียงรายอยู่ตามเสาหิน ก็ส่องประกายพราวพร้อยประหนึ่งดารากรอันส่องแสงสุกสกาวยามราตรีกาลอันมืดมิดในฤดูหนาวก็มิปาน สตรีทั้งสามเร่งฝีเท้าผ่านวิหารส่วนหน้าเข้าไปยังห้องโถงกลางอันเป็นสถานที่สถิตแห่งองค์มหาเทพ “ตรีโลจนา” เทวรูปอันทรงมหิทธานุภาพแห่งมหานคร ตามรายทางทั้งสองฝั่งทางเดินปรากฏเทวรูปนับร้อยองค์ ที่ตั้งตระหง่านเรียงรายดุจเทวสภาอันทรงสิทธิ์ และสิ่งที่สร้างความงามวิจิตรพิสดารให้แก่เทวรูปเหล่านั้น คือบรรดาอัญมณีแลรัตนชาติอลังการที่ส่องแสงแวววาวระยิบระยับจับตา หลากสีสันวรรรณะที่ประดับประดาอยู่ตามพัสตราภรณ์แห่งมหาเทพทั้งหลาย แต่ความงดงามเหล่านี้หาได้สร้างความตื่นตะลึงให้กับผู้มาเยือนทั้งสามไม่ เสมือนหนึ่งว่ารัตนชาติเหล่านี้เป็นเพียงเศษกรวดทรายตามริมโตรกธารที่มีอยู่ดาษดื่นก็มิปาน ภายในโถงชั้นในของมหาวิหารเงียบสงบปราศจากสรรพสำเนียงใดๆ สตรีทั้งสามชะลอฝีเท้าลงเมื่อเข้าใกล้เขตชั้นในของเทวสถาน ทั้งหมดหยุดยืนสงบอยู่หน้าองค์เทวประติมานาม “ตรีโลจนา” เทวรูปศิลาศักดิ์สิทธิ์วิจิตรลักษณาการแห่งโชติรัตนาปุระ เทวลักษณะอันงดงามอ่อนช้อยหากแต่ทรงไว้ซึ่งอำนาจปรากฏอยู่เบื้องหน้า พระเนตรอันงดงามเปี่ยมด้วยแววแห่งเมตตาธรรมปรากฏบนดวงพระพักตร์อิ่มเอิบ พัสตราภรณ์อันเรียบง่ายแต่สง่างาม ในพระหัตถ์เบื้องขวากุมพระสุวรรณเกาทัณฑ์ แลในพระหัตถ์ซ้ายทรงไว้ซึ่งพระจันทร์ แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคืออัญมณีสีแดงเพลิง วิบวามยามต้องแสงชวาลาตรงกลางพระนลาฏซึ่งเป็นเสมือนดวงตาที่สามแห่งองค์มหาเทพ อันเป็นที่มาแห่งนาม “ตรีโลจนา” ทั้งสามนางน้อมกายลงทำคารวะแด่องค์เทวรูปอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่ “กรพินทุวดี”จะเอื้อนเอ่ยวาจา “ นี่ข้ากำลังทำผิดต่อองค์มหาเทพหรือเปล่า....นิโลบล ข้ารู้สึกว่าข้ากำลังจะกระทำการทุรยศต่อโชติรัตนาปุระและพระบิดา” พระนางเจ้าในชุดสีแดงผินพระพักตร์น้อยๆไปถามนางในอาภรณ์สีคราม คู่สนทนาอีกฝ่ายก้มหน้าลงก่อนจะตอบพระนางเธอ “พระนางทรงตัดสินพระทัยเองเถิดเพคะ แต่หากจะถามหม่อมฉันแล้ว... นี่คงเป็นการลบหลู่มหาเทพอย่างยิ่ง” สิ้นเสียงตอบของนางในอาภรณ์ครามอ่อน พระนางเธอยิ่งมีสีพระพักตร์ที่ซีดสลดลงมิทันจะได้กล่าวอันใด สาวงามในชุดสีเขียวอ่อนกลับทูลท้วงขึ้น “แล้วชีวิตของท่านชุษณะเล่าเพคะ อันว่าบุคคลผู้มีบุญคุณต่อเรานั้น ควรหรือที่จะดูดายเฝ้ามองหายนะให้บังเกิดขึ้นแก่เขาผู้นั้นโดยเรามิทำสิ่งใดเลย” “นั่นก็จริงของเจ้านะ ไวฑูริยา ชุษณะเป็นเสมือนดวงใจและดวงตาแห่งข้า อีกทั้งเขายังเคยช่วยชีวิตข้าไว้จากจอมโจรชั่วร้าย” เหมือนใช้ความเงียบเป็นเครื่องช่วยตัดสินใจ พระนางเธอถอนพระทัยครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดทรงเงยพระพักตร์ขึ้นแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงทรงพลัง อย่างผู้ตัดสินใจเด็ดขาด “ไพฑูริยา เจ้าจงทำตามประสงค์ของแม่เฒ่าจัณฑีเถิด เราตัดสินใจแล้ว” สิ้นพระสุรเสียงนางในอาภรณ์เขียวกระหยิ่มยิ้มน้อยๆ พร้อมรับประสงค์แห่งมหารานี ..... “นิโลบล เปิดกล่อง แล้วส่งกริชมาให้ข้า” สิ้นเสียงสั่ง นางผู้ถือกล่องทองคำหันหน้ามาสบตากับพระนางกรพินทุวดี ดวงตาของนางมีประกายอ้อนวอนและหวาดหวั่น แววตาแสดงให้เห็นถึงความกังวลใจอย่างแจ่มชัด เจ้าของนามไวฑูริยาเห็นท่าจะช้ามิควรการ พลันด้วยวิสาสะนางเปิดฝากล่องหยิบกริชทองคำขึ้นมากระชับมือ ฉับพลันนางย่างกรายเข้าสู่เบื้องหน้าแห่งองค์เทวศิลา ก้มศีรษะแสดงอาการแห่งการขอขมาองค์มหาเทวะ หากแต่สิ่งที่นางกระทำหลังจากนั้นเล่า แม้จักทดแทนโทษผิดนั้นด้วยชีวิตนับพันหน ก็คงมิอาจทดแทนความผิดอันมหันต์นั้นได้หมดสิ้น นางในแพรพรรณชั้นเลิศสีเขียวไม้ไผ่เข้ายืนประชิดองค์มหาเทวศิลา เป้าหมายแห่งนางคือรัตนชาติสีแดงเพลิงอันเป็นดวงตาที่สามแห่งมหาเทพ เมื่อได้จังหวะเหมาะนางใช้กริชทองคำในมือทาบลงหว่างพระนลาฏแล้วบรรจงกดปลายกริชลงสกัดเอาดวงมณีจากองค์ตรีโลจนา “เปรี้ยง!” พลันที่ดวงมณีหลุดลงจากพระนลาฏ เสียงอสนีบาตก็ดังอุโฆษสะท้านสะเทือนกึกก้องไปทั่วมณฑล พื้นธรณีสั่นไหวครึกครืนดั่งมีมือมารมาจับพลิก ดวงหฤทัยแห่งพระนางกรพินทุวดีเต้นริกริกระรัวมิเป็นส่ำ หนึ่งคือตกพระทัยเสียงกัมปนาทแห่งสายฟ้าฟาด แต่หนึ่งนั้นกลับรู้สึกหวาดหวิวใจ ด้วยเหตุที่ปรากฏเป็นเสมือนลางร้ายแห่งการกระทำอันทุรยศของนางต่อมหาเทพและโชติรัตนาปุระ “เรารีบไปเถิดเพคะ องค์หญิง หากชักช้าจะเสียการ แม่เฒ่าจัณฑีคงคอยท่าอยู่” ไวฑูริยาคนกล้ากล่าวเตือน นางมิได้มีท่าทีหวาดหวั่นต่อเหตุใดๆอันปรากฏเลยสักน้อยนิด ดวงตามีแววอิ่มเอมดั่งได้ของรักอันพึงประสงค์ยิ่งมาครอบครอง นางส่งดวงมณีในมือให้นิโลบลเก็บไว้ในกล่องทองคำ และก่อนจะย่างเยื้องลงจากฐานเทวรูป นางไว้สอดมือเข้าไปในพัสตราภรณ์ของตนพร้อมกับหยิบดวงมณีขึ้นมาดวงหนึ่ง รูปลักษณะแห่งดวงมณีนั้นช่างมีรูปทรงสัณฐานแลสีสันประหนึ่งดวงมณีแห่งพระนลาฏขององค์มหาเทวะที่นางได้สกัดไปเมื่อสักครู่หนึ่งมิปานกัน นางได้นำมณีจำลองดวงนั้นใส่เข้าแทนที่ดวงตาที่สามแห่งมหาเทพ หากมองอย่างผาดเผิน ก็ดูประหนึ่งว่ามิได้มีสิ่งใดบังเกิดขึ้นแก่องค์ศิลาเทพแม้แต่น้อย จากคุณ : พิจิตรเลขา - [ 24 มี.ค. 52 17:21:32 A:61.7.183.154 X: ]