ท้องฟ้า..สดใส..สีฟ้าสวย
อากาศเย็น..สบาย
ลมโชย เอื่อย ๆ
บรรยากาศรอบตัวสงบเงียบ
วันสบาย ๆ อย่างที่ควรจะยิ้มกับตัวเอง
วันที่ควรจะขอบคุณพระเจ้า ที่ให้ เราได้มีโอกาส
อยู่ในที่ดีๆ สวยงาม สงบสุข อย่างที่หลายคนใฝ่หา
แต่ใจฉันกลับ รู้สึกว่าง เปล่า
รู้สึกเหมือนมีรู ขนาดใหญ่อยู่ในหัวใจ
หายใจเข้า ก็เจ็บ
หายใจออก ก็ปวด
เงียบเหงา จนสุดจะทน
ความรู้สึก ที่มีแค่เพียงตัวเอง ที่จะเยียวยาได้
วันคืนเหล่านี้ ผ่านมา แล้วผ่านไป
บ่อยครั้งเหมือนกับเป็นเพื่อนสนิท
เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
ฉัน เบื่อหน่าย กับวังวนเหล่านี้
ความรู้สึกขาด ที่ไม่สามารถ แก้ไขได้
คนคนหนึ่งที่ เหลียวมองรอบตัว เหมือนไม่มีใคร
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์โทร ผู้คนมากมาย
แต่ไม่มีใครให้โทรหาสักคน
ไม่มี ใครจะเข้าใจ เลยสักคน
เพื่อนฝูงมากมาย
รู้ว่า รัก รู้ว่า ห่วงใย
แต่ เรื่องเดิม ๆ ก็น่าเบื่อ เกินกว่า ที่เพื่อนคนนึง
จะนำพามาให้เพื่อนอีกคนนึง ต้องรำคาญใจได้ บ่อยๆ
มีคนบอกว่า ไม่มีใครเศร้า และเหงาจนตายได้ สักคน
ฉันว่า คงไม่จริง สักเท่าไหร่
ความเหงา กัดกร่อน จิตวิญญาณ และชีวิต ของผู้คนมานักต่อนัก
หลายคนละทิ้งชีวิตไป เพียงเพราะไม่เห็นทางแก้ไข
มองฟ้า ไม่เป็นสีฟ้า
สายลมเย็น ไม่ได้ หล่อเลี้ยงใจ กลับทำให้เหน็บหนาว
ฉัน ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวเอง จะทน อยู่ได้อีกนานสักเท่าไหร่
จากคุณ :
laughingbug 
- [
25 มี.ค. 52 05:16:03
]
ความเหงา
