" . . . กต . . . " ชายชรา เรียกเธอ แทบทันที
เพียงแค่เดิน เข้ามาที่ ประตูนั่น

" . . . ไปกะนาย วินัย ใช่ไหม ทั้งวัน . . ."

มรกต เชิดหน้าพลัน ไม่หวั่นสะท้าน


" . . . ค่ะ . . . กตไป กะพี่ วินัยมา
 เขาอุตส่าห์ เอารถ มาส่งถึงบ้าน . . .
 ไม่เป็นไร ใช่ไหมคะ หรือจะรำคาญ . . ."

" . . . ลุงแค่ยิน เสียงรถผ่าน ไม่ว่ากระไร . . . "

. . . . . . . . . . . .



. . . . . ก็ตอนกลับ บ้านไป หมั่นไส้นายอนรรจ
มรกต นึกข้องขัด แต่ช่วยไม่ได้
ก็พอดี ได้พบ พี่วินัย
เป็นเพื่อนเก่า นั่นไง ในโรงเรียน

เขาจำได้ มาทักเรา หนุ่มเจ้าเสน่ห์
มาดยังเท่ ถึงหลายปี ไม่มีเปลี่ยน
ยิ่งทึ่งมาก ดีจัง ยังพากเพียร
กำลังเรียน ปริญญาโท โก้จริง จริง

พอได้คุย กันจัง ความหลังทั้งหลาย
ก็ผุดพราย หัวเราะกัน มันส์อย่างยิ่ง
แล้ว จู่ จู่ คิดอะไร ใจหายจริง
เขานั่งนิ่ง แล้วหันมา สบตาเรา

บอกว่า " . . . ดีใจ ได้เจอกัน
พี่ยังมั่น ถึงความ รู้สึกเก่า เก่า
คุณไม่เคย รู้หรอก จักบอกเรา
พี่รักคุณ เต็มเข้า ทั้งหัวใจ . . . "

. . . ก็คนนะ กำลังจะ จมน้ำตาย
เหลือแค่ฟาง เส้นสุดท้าย ต้องคว้าไว้
ใจสับสน . . . แต่คิดว่า . . . จะลองดูใจ

" . . . กตรักพี่ บ้างไหม  . . . " วินัย เร่งเร้า


ด้วยสับสน ในจิต คิดไม่ออก
เลยหลุดปาก ไปบอก ต่อหน้าเขา
ว่า " . . . ค่ะ . . . " ส่งเพียง สำเนียง เบา เบา
พี่วินัย ยิ้มให้เรา เท่านั้นเอง . . .


. . . . . . . . . . . .



มรกต สลัดห้วง ความคำนึง
วูบคิดถึง ใครอีกหนา . . . ที่ . . . เสภาเก่ง
แล้วฝืนใจ ถามลุงไป ไม่หวั่นเกรง

" . . . ลุงว่าพี่ วินัยเอง เป็นไงคะ . . . "  


ที่กล้าคุย เพราะวินัย เคยมาบ้าน
เคยไหว้ลุง เคยกราบกราน อย่างแจ้งจะ
ลุงเงียบไป ครู่หนึ่ง ตรึงวาทะ
แล้วค่อยบอก เธอว่า " . . . นะ . . . ก็ดี . . . "

. . . มรกต ที่ตั้งใจ อย่างหมายมาด
กลับผิดคาด เปนอย่างไร ได้เล่านี่
จึงฝืนใจ ยิ้ม งาม งาม แล้วถามอีกที

" . . . แล้วกับพี่ อนรรจละคะ . . . ลุงว่าอย่างไร . . . "


พอถามไป ก็กลั้นใจ ฟังคำตอบ

" . . . ไม่รู้สิ . . . " ลุงกลับมอบ ปริศนาให้

ขณะกำลัง งงงัน ไม่ทันไร
ลุงก็เอ่ย บทใหม่ ที่สนทนา


" . . . เออ . . . เจ้ากต  เมื่อไม่นาน ผ่านมานี้
 พูดถึง อนรรจ อีกที ที่มาหา
 เมื่อแกกลับ มาใหม่ ใหม่ ได้เจรจา . . ."

มรกต พยักหน้า ส่ง ส่งไป


เขาจะพูด อย่างไร ไม่สนใจหรอก
เพราะฉันบอก ว่านายหนา . . . น่าหมั่นไส้
แต่ก็อด ถามไม่ได้  " . . . คะ . . . แล้วไง . . . "

ก็ . . . เลิกสนใจ . . . เอ๊ย . . . ไม่เคย . . . ไม่เคยแล . . .


ลุงพูดต่อ ด้วยเสียง สำเนียงเรื่อย เรื่อย
ฟังเฉื่อยเฉื่อย ว่าอย่างไร ไม่เชื่อแน่

" . . . อนรรจมากราบ แล้วบอก ลุงว่า . . . เ ข า รั ก เ เ ก . . . "

แล้วชายแก่ ก็เข้าห้องไป มิได้นำพา . . .


มรกต อ้าปากค้าง อย่างเกินคาด
สิ่งประหลาด มหัศจรรย์ พลันตรงหน้า
ในที่สุด จึงหมดแรง แกร่งกายา
แลทรุดลง ตรงหน้า ธรณี

. . . โธ่เอ๋ย . . . อนรรจ . . .
ถ้าคุณบอก ฉัน ชัด ชัด กว่านี้นี่
คุณช้าไป แค่เวลา เสี้ยวนาที

. . . พลาดครั้งนี้ . . . นิดเดียว . . . นิดเดียว . . . จริง จริง . . .

แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 52 21:20:58

แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 52 21:20:56

แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 52 18:36:31

แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 52 18:31:55

จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 28 มี.ค. 52 18:15:38 ]