ความคิดเห็นที่ 1 หลังผ่านวันเวลาแปดเดือนที่ถูกเย็นชาใส่ พิงถิงก็ได้เสพสุขกับการรักใคร่เอาใจจากฉูเป่ยเจี๋ยอย่างเต็มที่ นางรักท่าทีไม่เต็มใจ แต่มิอาจไม่จำใจต้องทำของฉูเป่ยเจี๋ยยิ่งนัก และรักเวลาที่เขาทำหน้าบึ้งตวาดเอ็ดนางจับใจ ฉูเป่ยเจี๋ยยอมลดศักดิ์ศรีลงมาต้มข้าวต้มให้นางด้วยตัวเอง ป้อนอาหารให้นาง ยอมทิ้งงานราชการทั้งหมดมาชมตะวันขึ้นและตก ดาวเคลื่อนเดือนคล้อยเป็นเพื่อนนาง ความปรารถนามากมายของนางได้บรรลุ ได้อิงแอบในอ้อมอกเขา ฟังเสียงสายฟ้า ชมหิมะเหมันต์ ให้ชายหนุ่มเด็ดดอกเหมยที่งามที่สุดในลานหน้าเรือนมาเสียบมวยผมให้นาง ทั้งหมดช่างงามพร้อมดั่งความฝัน ความฝันที่ล่องลอยอยู่เหนือเงาทะมึนสีดำจาง ทั้งพิงถิงและฉูเป่ยเจี๋ยต่างจงใจปล่อยให้ตัวเองมองข้ามเงาทะมึนที่ไม่อาจมองข้ามไปได้นั้น “พิงถิงเคยกระทำเรื่องที่โง่เขลาอย่างมาก” “อ้อ?” ฉูเป่ยเจี๋ยกังวลแต่ว่าอากาศยามค่ำหนาวเกินไป แต่ก็ต้านทานหญิงสาวที่ร่ำร้องอยากจะชมดาวไม่ได้ จึงจำต้องเปิดหน้าต่าง กอดนางเอาไว้แน่น ส่วนปากถามไปว่า “ตัวอย่างเช่น?” “ตัวอย่างเช่น......” เอ่ยได้เพียงครึ่งเดียว หญิงสาวก็หุบปากจิ้มลิ้มลง นัยน์ตาใสกระจ่างมองชายหนุ่มอย่างเหม่อลอย แล้วยิ้มเหมือนเยาะตัวเอง “หม่อมฉันเคยมีความคิดที่โง่เขลาอย่างมากต่อฝ่าบาท” ฉูเป่ยเจี๋ยก้มหน้าลงพินิจมองนาง “โง่เขลาเพียงใด?” สายตาหม่นเศร้าของหญิงสาวเบนไปจับยังดวงจันทร์ซึ่งถูกยอดไม้บดบังรำไรเสียครึ่งหนึ่ง นิ่งเงียบไปเนิ่นนาน ค่อยกล่าวว่า “โง่เขลาถึงขั้นคิดว่า ไม่ว่าเรื่องราวในโลกหล้าจะร้อยเปลี่ยนพันแปรไปเช่นไร ฝ่าบาทก็จะไม่คลายรักเดิมที่มีต่อหม่อมฉัน” จบคำ รอยยิ้มขมขื่นก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากงามได้รูป เอ่ยเบาๆ “ป๋ายพิงถิงผู้เปรื่องปราด ป๋ายพิงถิงผู้โง่เขลา ป๋ายพิงถิงผู้ดีงาม ป๋ายพิงถิงผู้โหดเหี้ยม......ล้วนแต่เป็นป๋ายพิงถิงที่ได้รับความรักใคร่จากฝ่าบาทหรือไม่เพคะ?” สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยไร้ความรู้สึก ส่วนลึกของนัยน์ตากลับค่อยๆเข้มขึ้น “อย่าพูดอีกเลย” ยื่นมือออกไปปิดหน้าต่าง ปิดกั้นแสงดาวรัศมีจันทร์เอาไว้ที่เบื้องนอก แล้วกดร่างของหญิงสาวบังคับอย่างอ่อนโยนให้นอนลงบนเบาะนุ่มของเตียง “อากาศหนาวนัก รีบนอนเสียเถิด” ปลดคลายตัวเสื้อของหญิงสาวอย่างคล่องแคล่ว ถอดเสื้อตัวนอกอันหนาหนักออก เผยให้เห็นตัวเอี๊ยม(๑)ผ้าไหมสีขาวชั้นใน ฉูเป่ยเจี๋ยตวัดมือ ใช้ผ้าห่มห่อตัวหญิงสาวเอาไว้จนโผล่ให้เห็นแต่ใบหน้า ส่วนตัวเองก็ถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมุดตามเข้ามาในโปงผ้าห่ม โอบเอวบางเอาไว้ ให้หญิงสาวแนบใบหน้าด้านข้างเข้ากับแผ่นอกของเขา “ฝ่าบาท......” “ว่าง่ายๆนอนซะ อย่ามัวคิดฟุ้งซ่าน” ชายหนุ่มเป่าลม ดับตะเกียงดวงสุดท้ายภายในห้อง ในความมืด นัยน์ตาสุกสว่างทอประกายเฉลียวฉลาดสองคู่ ต่างเคลือบประกายทุกข์ตรมอยู่เจือจาง มิได้พริ้มหลับลง ทั้งสองต่างอิงแอบแนบสนิท ฟังเสียงหัวใจเต้น เสียงสายเลือดสูบฉีดของอีกฝ่าย “แค่ก......แค่กแค่ก......” “เป็นอะไรไ ป?” ร่างแข็งแกร่งทรงพลังขยับไหว มือลูบจอนผมของหญิงสาว “ไม่......แค่กๆๆๆ......” พิงถิงเอามือปิดปาก “ดูท่าทางยาที่เจ้าเขียนใบสั่งเองจะใช้ไม่ได้เสียแล้ว ดื่มไปเป็นหลายครั้ง กลับไอหนักยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เรียกจุ้ยจวี๋มาตรวจให้จะดีกว่า ถึงเจ้าไม่เชื่อฝีมือของหมอพวกนั้น ก็อย่าให้ถึงขั้นไม่เชื่อใจแม้แต่ฝีมือศิษย์ของฮั่วอวี่หนานเลย” ชายหนุ่มเอ่ยพลางลุกขึ้นนั่งบนเตียง ทำท่าจะตะโกนเรียกจุ้ยจวี๋ พิงถิงลุกขึ้นนั่งตามอย่างเนิบช้า เอ่ยทัดทานว่า “จะตรวจก็ไม่เห็นจำเป็นต้องรีบตรวจเดี๋ยวนี้ก็ได้นี่เพคะ ให้ตรวจพรุ่งนี้ก็ไม่ต่างกันไม่ใช่หรือ? ขืนให้มาตรวจกันวุ่นวายตอนนี้ หม่อมฉันจะยิ่งนอนไม่หลับเข้าไปใหญ่” ฉูเป่ยเจี๋ยเพ่งมองดวงหน้านางอย่างพินิจ พบว่ามีแววง่วงงุนอยู่เล็กน้อยจริงๆ จึงพยักหน้า แล้วโอบนางลงนอนอีกครั้ง ออกคำสั่งว่า “ตอนนี้ต้องนอนให้หลับล่ะ ห้ามไม่ให้คิดอะไรวุ่นวายอีก” ถ่านไฟใต้ฝาตาข่ายของเตาผิง(๒)เผาไหม้ดังเปรี๊ยะปร๊ะ พิงถิงเอ่ยรับเบาๆ หลับตาลงนอนอย่างว่าง่าย <>::<>::<> เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น จุ้ยจวี๋ถูกเรียกตัวมาแต่เช้า เมื่อก้าวเข้าไปในห้อง บนตั่งนอนซึ่งปกติพิงถิงชอบนอนเอนๆอยู่มากที่สุดกลับไม่มีใครนอนอยู่ ขณะที่ยืนงงอยู่กลางห้อง ก็ได้ยินเสียงฉูเป่ยเจี๋ยเรียกเสียงหนักดังมาจากด้านในว่า “พวกเราอยู่ในห้องด้านใน” จุ้ยจวี๋ก้าวเข้าไปตามที่บอก ฉูเป่ยเจี๋ยตื่นนอนแล้ว สวมเสื้อผ้ามิดชิดเรียบร้อย บนหน้าผากมีเหงื่อบางๆผุดซึม เหมือนเพิ่งจะกลับมาจากการฝึกซ้อม ส่วนพิงถิงยังคงนอนอยู่บนเตียง ครั้นเห็นจุ้ยจวี๋เข้ามา หญิงสาวก็เลื่อนผ้าห่มลงทำท่าจะลุกขึ้นนั่ง แต่กลับถูกฉูเป่ยเจี๋ยยื่นแขนออกมารั้งเอาไว้พลางเอ็ดอย่างไม่พอใจ “เมื่อคืนนี้จะเรียกนางมา เจ้าก็ดื้อไม่ยอมให้เรียกมา ตอนนี้ป่วยเสียอย่างนี้แล้ว ยังจะขยับตัวตามใจชอบอีกรึ? ว่าง่ายๆนอนลงไปซะ ให้จุ้ยจวี๋ช่วยตรวจชีพจรให้” จุ้ยจวี๋ก้าวเข้าไปใกล้ นั่งลงตรงขอบเตียง ยิ้มบางๆให้พิงถิง “ป๋ายกูเหนี่ยงโปรดวางใจเถิด ซือฝุบอกว่าข้าเรียนรู้จากท่านได้มากพอสมควรแล้วล่ะเจ้าค่ะ” ยื่นมือเข้าไปใต้ผ้าห่มอันอบอุ่น แล้วจับข้อมือของพิงถิงเบาๆให้ออกมาพ้นจากผ้าห่ม ขณะจะตรวจชีพจรอย่างตั้งใจ ลมหนาวก็พลันพัดจากประตูทางด้านหลังชอนไชเข้าสู่ลำคออย่างกะทันหัน ม่านประตูถูกแหวกเปิดออกโดยพลัน ม่อหรานปรากฏกายขึ้นที่ด้านนอกประตู กล่าวเสียงเครียด “ฝ่าบาท สารลับจากวังหลวงพ่ะย่ะค่ะ” คิ้วเข้มของฉูเป่ยเจี๋ยเลิกขึ้น “สารลับจากวังหลวง?” “สารลับลายพระหัตถ์ของต้าหวางพ่ะย่ะค่ะ” สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยเปลี่ยนเป็นจริงจังในบัดดล ยืดเอวตรง สั่งม่อหรานว่า “ไปที่ห้องหนังสือ” หลังออกเดินไปได้สองก้าว ก็หันกลับมาสั่งจุ้ยจวี๋ว่า “ตรวจชีพจรดูให้ดีๆล่ะ เวลาใช้ยาให้ระวังหน่อย ค่อยๆรักษาให้หายขาด พื้นฐานร่างกายของนางไม่ค่อยแข็งแรงนัก อย่าใช้ยาที่แรงเกินไปละ” จบคำก็ก้าวยาวๆจากไปอย่างเร่งร้อน <>::<>::<> สองนายบ่าวเดินตามกันเข้าไปในห้องหนังสือ หลังจากก้าวผ่านประตูเข้าไป ม่อหรานก็หันหลังปิดประตูลง แล้วนำจดหมายในแขนเสื้อออกมา ฉูเป่ยเจี๋ยรับจดหมายไป ดูตราประทับราชวงศ์บนจดหมาย บนซองเขียนตัวอักษรขนาดเล็กอยู่ไม่กี่ตัว ...เป่ยเจี๋ยเปิดซองด้วยตัวเอง เป็นตัวอักษรลายมือของตงหลินหวาง...พี่ชายเพียงคนเดียวของเขาจริงๆ สังหรณ์ร้ายผุดขึ้นในใจของชายหนุ่มทันที เนื่องจากเหตุการณ์องค์ชายน้อยทั้งสองถูกพิษเสียชีวิต เขาจึงถูกบีบให้ต้องนำทัพก่อการกบฏอันส่งผลกระทบรุนแรงขึ้นในเมืองหลวง แล้วอำลาจากตงหลินหวางมาอย่างหม่นหมอง หลังจากผ่านเหตุเปลี่ยนแปลงในครั้งนั้นแล้ว หากไม่ใช่เพราะสุดวิสัยอย่างยิ่งจริงๆ ตงหลินหวางไม่มีทางส่งสารที่เขียนขึ้นด้วยตัวเองมาให้เขาอย่างเด็ดขาด ฉูเป่ยเจี๋ยเกิดจากมารดาคนเดียวกับตงหลินหวาง สองพี่น้องสนิทสนมกันมากมาแต่เด็ก คนหนึ่งเป็นกษัตริย์ตัดสินนโยบาย อีกคนใจภักดิ์นำทัพปกปักแผ่นดิน ต่างรักใคร่ปรองดองกันอย่างยิ่ง ในตอนนั้นฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวคำสาบานสละอำนาจเข้าเร้นกายด้วยความกราดเกรี้ยวและเสียใจ แต่อย่างไรสายเลือดก็ยังเชื่อมประสานใจอยู่ดี เมื่อเห็นสารด่วนจากพี่ชาย เขามีหรือจะไม่นึกเป็นห่วงเสด็จพี่ซึ่งอยู่ไกลออกไปถึงเมืองหลวง? ชายหนุ่มฉีกเปิดปากซอง นำจดหมายข้างในออกมาคลี่ แล้วอ่านอย่างตั้งใจ จดหมายไม่ได้ยาวอะไร และเขียนด้วยลายมือของตงหลินหวางทั้งสิ้น ไม่ได้ให้ใครอื่นช่วยเขียนแทนแม้แต่ตัวเดียว ยิ่งอ่านไปถึงตอนท้าย สีหน้าชายหนุ่มก็ยิ่งเคร่งเครียด จนม่อหรานเห็นแล้วอดหวั่นใจไม่ได้ กลั้นหายใจรอคอย ฉูเป่ยเจี๋ยอ่านจดหมายหมดทั้งฉบับ แล้วเอามือไพล่หลังหันหลังให้ เนิ่นนานค่อยกล่าวว่า “อวิ๋นฉางกับเป่ยม่อรวมตัวกันเป็นกองทัพพันธมิตร ยกทัพสามแสนมาประชิดชายแดนของตงหลินเรา” ม่อหรานติดตามผู้เป็นนายผ่านความเป็นตายในสมรภูมิมานานปี จึงทราบกระจ่างเป็นอย่างดีถึงกำลังทหารของทั้งสี่แคว้น เมื่อหนึ่งปีก่อนตงหลินเพิ่งจะทำสงครามครั้งใหญ่กับเป่ยม่อ กำลังทหารของเป่ยม่อไม่ได้แข็งแกร่งมากมายอะไรนัก ตรงกันข้าม อวิ๋นฉางซึ่งเอาแต่เป็นเต่าหดหัวต่างหากที่สะสมกำลังมาเนิ่นนาน หลังจากฟังที่ผู้เป็นนายกล่าว ชายหนุ่มก็นิ่งคิดชั่วแล่น ก่อนจะถามว่า “อวิ๋นฉางส่งแม่ทัพคนใดนำทัพมาหรือพ่ะย่ะค่ะ?” แม้สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยจะเคร่งเครียด ก็ยังคงมองม่อหรานอย่างพอใจ เอ่ยชมว่า “ม่อหรานถามได้ตรงจุดอย่างยิ่ง ก้าวหน้าขึ้นมากนี่” นัยน์ตาวาบประกายแหลมคม เปล่งเสียงเอ่ยนามหนึ่งออกมา “เหอเสีย” __________________________________ ๑. เอี๊ยมนี้เป็นชุดชั้นในของผู้หญิงจีนสมัยโบราณ ลักษณะคล้ายตัวเอี๊ยมที่ผูกให้เด็กทารกที่มักปรากฏตามภาพจีน ๒. เตาผิงของคนจีนโบราณ จะเป็นเตาเคลื่อนที่ขนาดพอๆ กับเตาถ่านสำหรับทำอาหารในครัวเรือนทั่วไป ซึ่งจะสามารถยกไปไหนมาไหนได้ และมีฝาตาข่ายเหล็กปิดที่ด้านบนเพื่อป้องกันสะเก็ดถ่านไปปะทุออกมา จากคุณ : Linmou - [ 29 มี.ค. 52 17:32:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เหอเสีย?” ม่อหรานพอจะเดาได้สองส่วนอยู่ก่อนแล้ว แต่ครั้นได้ยินคำตอบของผู้เป็นนาย ก็ยังคงอดขมวดคิ้วไม่ได้ “คนผู้นี้ทั้งฝีมือรบและกลอุบายต่างสูงล้ำ ในตงหลินเราเกรงว่ามีแต่ฝ่าบาทเท่านั้นที่งัดข้อกับเขาได้ เฮอะ...ในที่สุดอวิ๋นฉางก็อดใจไว้ไม่อยู่เริ่มเคลื่อนไหวพระชามาดาจนได้ ว่าแต่ทางด้านป๋ายกูเหนี่ยง......” “พิงถิงไม่ได้รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ย “นางไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องใดๆกับเรื่องพวกนี้อีก” ม่อหรานพยักหน้าเห็นพ้อง “เป็นเช่นนั้นจริงๆพ่ะย่ะค่ะ” ความคิดย้อนกลับมายังเรื่องของกองทัพ กล่าวอย่างลังเล “กองทัพพันธมิตรอวิ๋นฉางกับเป่ยม่อประกาศว่ามีจำนวนสามแสน จากที่ม่อหรานดู ความเป็นจริงน่าจะแค่แสนห้าหมื่นนายเป็นอย่างมาก ด้วยกำลังทหารในปัจจุบันของตงหลินเรา หากให้ฝ่าบาทนำทัพทั้งหมด บวกกับเหล่าแม่ทัพชั้นเลิศที่กาลก่อนเคยติดตามฝ่าบาท ก็มากพอที่จะต้านทานทัพศัตรูได้อยู่พ่ะย่ะค่ะ” ฉูเป่ยเจี๋ยทอดสายตามองไปไกล ดวงหน้าคมสันสง่างามคลี่ยิ้มขื่น “นึกถึงในวันวานที่ตงหลินเราบุกเหนือทะลวงใต้ มีแต่ยกทัพไปประชิดคุกคามชายแดนแคว้นอื่น ไหนเลยคาดคิดว่าจะมีวันที่ถูกแคว้นอื่นยกทัพมาประชิดชายแดน? ศึกเป่ยม่อในตอนนั้น การที่ไม่สามารถตีเมืองหลวงของเป่ยม่อให้แตกได้ จนส่งผลให้เป่ยม่อมีกำลังไปรวมตัวกับอวิ๋นฉางเป็นกองทัพผสม มาย้อนมองดูในตอนนี้แล้ว ถือเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงของเปิ่นหวางโดยแท้” ศึกเป่ยม่อถูกป๋ายพิงถิงทำลาย ความเป็นไปของเหตุการณ์ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ม่อหรานทราบเบื้องหลังของเรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง ป๋ายพิงถิงคือจุดตายของฉูเป่ยเจี๋ย ม่อหรานทราบเรื่องนี้ดีกว่าใคร เมื่อคำพูดนี้หลุดจากปากของผู้เป็นนาย ม่อหรานจึงหุบปากเงียบทันทีอย่างรู้อยู่โดยไม่ยอมเอ่ยปากตอบกลับ สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยดูลึกล้ำสุดหยั่งคาด ทำให้ไม่อาจที่จะมองเห็นวี่แววความคิดอ่านใดๆ บรรยากาศอันหนักอึ้งชวนอึดอัดอบอวลอยู่ภายในห้องจนทำเอาหายใจลำบาก ม่อหรานนิ่งรออย่างทรมานอยู่เนิ่นนาน จนจำต้องแข็งใจออกปากเปลี่ยนเรื่องว่า “เวลานี้ทัพศัตรูรุกคืบเข้ามาทุกย่างก้าว อีกฝ่ายคือเหอเสีย ยอดขุนพลแห่งยุค หากไม่ได้ฝ่าบาทบัญชาการ เกรงว่าทัพตงหลินของเราคงต้านทานไม่ได้นานนัก ฝ่าบาทจะกลับม่อเอินไปเตรียมรับศึกเดี๋ยวนี้เลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” เงาหลังสูงใหญ่ของผู้เป็นนายเหยียดตรงอย่างเด็ดเดี่ยว แผ่รัศมีองอาจเหี้ยมหาญชวนระย่อเช่นยามอยู่ในสมรภูมิอยู่รางๆ แค่นยิ้มอย่างเย็นชา “แม้จะกล่าวว่าเร้นกาย แต่ในเมื่อแคว้นกำลังประสบภัย เหอเสียรังแกที่ตงหลินเราไร้ผู้ประจัญ เปิ่นหวางจะงอมือดูอยู่เฉยๆกระไรได้? ข้าจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้” ม่อหรานตะลึง ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใด ฉูเป่ยเจี๋ยก็หันกายมากล่าวว่า “เปิ่นหวางจะขี่ม้ามุ่งหน้าสู่เมืองหลวงไปพบเสด็จพี่เพียงลำพัง” “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ?” ฉูเป่ยเจี๋ยโบกมือห้าม แล้วสั่งว่า “ในสนามรบมีเปิ่นหวางก็เพียงพอแล้ว ส่วนเจ้าจงนำเหล่าองครักษ์คนสนิทเฝ้าคุ้มครองอยู่ที่นี่” น้ำเสียงสะดุดเล็กน้อย ตามองไปยังแสงอรุณเบื้องบูรพาที่นอกหน้าต่าง กล่าวอย่างเย็นชา “พระเชษฐนี(๓)ยังคงคุมแค้นเรื่องหลานชายทั้งสองอยู่ตลอด จึงส่งคนมาลอบจับตาดูที่นี่ รอโอกาสทำร้ายพิงถิง เจ้าคงรู้กระมังว่าควรจะรับมือเช่นไร” ม่อหรานเอ่ยรับว่า “สู่เซี่ยส่งคนไปจับตาดูพวกเขาแต่แรกแล้วเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ พวกนั้นท่าร่างฝีมือล้วนดีเลิศทั้งสิ้น แต่มีจำนวนไม่มากนัก ด้วยจำนวนและฝีมือต่อสู้ของเหล่าองครักษ์ที่เหลืออยู่ในที่นี้ สามารถรับมือพวกนั้นได้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ สู่เซี่ยเพียงแต่กังวลอยู่บ้างว่า หากฝ่าบาทไปแล้ว หวางโฮ่วตัดสินใจสังหารป๋ายกูเหนี่ยง โดยสั่งเคลื่อนทัพมาละก็......” “นางจะไปมีปัญญาสั่งกองทัพจากที่ใดของตงหลินมาบุกโจมตีที่พักของข้าฉูเป่ยเจี๋ยได้รึ?” น้ำเสียงทุ้มต่ำหนักแน่นของฉูเป่ยเจี๋ยเต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง “และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เปิ่นหวางต้องการให้เจ้ารั้งอยู่เช่นกัน ขอเพียงเจ้าเป็นตัวแทนของเปิ่นหวางยืนขวางอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ ยังจะมีแม่ทัพคนใดอาจหาญเคลื่อนไหวโดยพลการได้?” เป็นดังที่ชายหนุ่มกล่าวจริงๆ เพราะในบรรดากองทัพทั้งหมดของตงหลิน มีผู้ใดบ้างที่ไม่เคารพฉูเป่ยเจี๋ยประดุจเทพจากสวรรค์ ม่อหรานคือคนสนิทอันดับหนึ่งของฉูเป่ยเจี๋ย จึงถือเป็นตัวแทนของฉูเป่ยเจี๋ยได้ดีที่สุด ฉูเป่ยเจี๋ยเงยหน้าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ราวกับยังคงกำลังใคร่ครวญเรื่องใดอยู่ สายตากวาดผ่านกระบี่ที่แขวนอยู่บนผนังชั่วแล่น ก่อนจะเดินตรงเข้าไป หยิบกระบี่ซึ่งไม่เคยห่างจากกายยามอยู่ในสมรภูมิเล่มนี้ลงมาวางไว้บนฝ่ามือ แล้วลูบเบาๆ <>::<>::<> ณ ห้องชั้นในของเรือนตะวันตก ประกายตระหนกระคนประหลาดใจผุดขึ้นในดวงตาของจุ้ยจวี๋ จุ้ยจวี๋รั้งนิ้วทั้งสามที่แตะอยู่บนข้อมือของพิงถิงกลับคืนมา นัยน์ตาสุกใสมองหน้าพิงถิงด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม พิงถิงอมยิ้ม รอยยิ้มหวานล้ำจนยากยิ่งจะสลาย พยักหน้าน้อยๆ จุ้ยจวี๋สูดหายใจลึก ก่อนจะถามเบาๆ “ท่านรู้ตัวตั้งแต่เมื่อใด?” “พอเริ่มสงสัย ก็ลองจับชีพจรดูเอง” “มิน่าเล่าถึงได้ไม่ยอมให้พวกหมอตรวจชีพจร......” จุ้ยจวี๋มองนางอย่างครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจ “กูเหนี่ยงก็ออกจะเหลวไหลเกินไปแล้วนะเจ้าคะ ทั้งที่ทราบดีว่าตัวเองมีครรภ์ แล้วยังจะทำตัวดื้อไม่ยอมดื่มไม่ยอมทานแบบนั้นอีก นี่ถ้าหากหวางเยี่ยทำใจเหี้ยมไม่ยอมสนใจขึ้นมาจริงๆละก็ มิเท่ากับทำร้ายถึงสองชีวิตหรอกหรือเจ้าคะ?” จบคำก็ส่ายศีรษะอย่างไม่เห็นด้วย ก่อนจะถามต่อว่า “หวางเยี่ยทราบหรือยังเจ้าคะ?” ท่าทีสง่าเปิดเผยเป็นตัวของตัวเองเสมอมาของพิงถิงปรากฏอาการขัดเขินซึ่งน้อยครั้งจะได้เห็นขึ้นจางๆทันที เอ่ยถามจุ้ยจวี๋เสียงอ่อน “ให้ข้าได้บอกเขาด้วยตัวเองได้หรือไม่?” จุ้ยจวี๋นิ่งคิด แล้วพยักหน้า “ได้เจ้าค่ะ แต่ข้าขอบอกเอาไว้ก่อนนะเจ้าคะว่ากูเหนี่ยงน่ะย่ำยีร่างกายของตัวเองมามากพอแล้ว นับแต่นี้ไปจะต้องเริ่มบำรุงให้ดีๆเสียที ทั้งเรื่องเคลื่อนไหวและอาหาร ต้องเชื่อฟังที่ข้าสั่งทุกอย่าง ห้ามไม่ให้ตากหิมะดีดพิณ ตากลมหนาวชมดาวอีกนะเจ้าคะ ถ้าไม่ยอมฟังที่ข้าพูดละก็ ข้าจะเชิญหวางเยี่ยมา ให้หวางเยี่ยมัดขาของท่านไว้ ไม่ให้ทำแม้แต่จะลงจากเตียงเลยเชียว” หญิงสาวยิ่งพูดยิ่งจริงจังจนพิงถิงอดไม่ได้ต้องหัวเราะออกมา เอ่ยเสียงนุ่ม “เข้าใจแล้วล่ะ พิงถิงทราบแล้วว่าก่อนหน้านี้ทำผิดไปแล้ว” เสียงของหญิงสาวอ่อนหวานน่าฟัง ท่าทางงามสง่าผ่อนคลาย เพียงคลี่ยิ้มเบาบาง เรียวคิ้วหางตาก็งดงามขึ้นถึงสิบเท่าในบัดดล จนเมื่อตกแก่สายตาของผู้อื่น ต่างดูแล้วรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก จุ้ยจวี๋ถูกนางพูดเสียงอ่อนเสียงหวานอ้อนเข้าให้ ก็ใจอ่อนพูดตำหนิต่อไม่ออก ได้แต่กุมข้อมือเล็กบางของหญิงสาวพร้อมกับส่ายหน้าอย่างจนแต้ม นางลอบทอดถอนอยู่ในใจ เพิ่งจะได้ทราบก็ตอนนี้เองว่ายอดพธูแห่งหล้าที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร บุคลิกและจิตใจเช่นนี้ หากไม่อยู่ชิดใกล้ยังพอทำเนา เมื่อไรที่ได้อยู่ชิดใกล้ จะมีผู้ใดสามารถต้านทานความโดดเด่นสง่างามมีเอกลักษณ์ ความคิดจิตใจสลับซับซ้อนทว่าอ่อนโยน แปรผันนับร้อยพันของนางได้ ทั้งนึกยินดีและเป็นกังวลแทนฉูเป่ยเจี๋ยเสียจริง ระหว่างที่ถอนหายใจ ก็เหลือบไปเห็นฉูเป่ยเจี๋ยเดินเข้ามาในห้อง จุ้ยจวี๋รีบลุกขึ้นยืนทันควัน “หวางเยี่ยมาแล้วหรือเพคะ” “ตรวจชีพจรเสร็จหรือยัง?” ฉูเป่ยเจี๋ยถาม “อาการป่วยเป็นอย่างไรบ้าง?” จุ้ยจวี๋ชำเลืองมองพิงถิงแวบหนึ่ง แล้วตอบว่า “ไม่ได้เป็นอะไรมากเพคะ เพียงแต่ต้องพักผ่อนบำรุงให้ดีๆ จุ้ยจวี๋ขอตัวไปสั่งปรุงยาก่อนนะเพคะ” จบคำก็ก้าวออกจากประตูไปเพื่อเปิดโอกาสให้พิงถิงได้อยู่กับชายหนุ่มตามลำพัง พิงถิงเอนกายพิงพนักเตียง ระลอกในดวงตาไหวระริกตามการเคลื่อนไหวของฉูเป่ยเจี๋ย ครั้นเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ ก็คลี่ยิ้มกว้างด้วยความยินดียิ่งกว่าปกติ เป็นฝ่ายกระตุกแขนเสื้อฉูเป่ยเจี๋ยพร้อมกับกล่าวว่า “ฝ่าบาทเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆหน่อยเพคะ พิงถิงมีอะไรจะบอก” ฉูเป่ยเจี๋ยนั่งลง สายตาของหญิงสาวเลื่อนลงไปจับยังกระบี่ในมือของชายหนุ่ม ถามอย่างประหลาดใจ “ฝ่าบาทจะไปซ้อมต่อสู้หรือเพคะ? เหตุใดจึงถือกระบี่มาด้วยเล่า?” “เปิ่นหวางต้องเร่งเดินทางกลับไปเมืองหลวงเดี๋ยวนี้” ฉูเป่ยเจี๋ยพินิจมองหญิงซึ่งงดงามที่สุดในใจของเขาอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะมอบกระบี่ในมือให้แก่นาง “เจ้าคงจะยังจำกระบี่เล่มนี้ได้กระมัง? กระบี่คู่ข้างเอวของเปิ่นหวาง หลีหุนซึ่งเป็นหนึ่งในนี้ ได้มอบให้เหอเสียไปในฐานะวัตถุพยานเมื่อตอนทำสัญญาว่าจะไม่รุกรานกุยเล่อเป็นเวลาห้าปี กระบี่เสินเวยเล่มนี้เป็นกระบี่คู่ของหลีหุน” เมื่อพิงถิงได้ยินชายหนุ่มบอกว่าจะจากไป ประกายปราโมทย์ซึ่งเดิมประดับอยู่บนใบหน้าก็สาบสูญสิ้น รับกระบี่อันหนักอึ้งมา ก้มหน้าจ้องมองลวดลายงามประณีตบนฝักกระบี่ นิ่งเงียบงันไม่เอ่ยคำ ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวต่อว่า “ที่นี่เป็นที่เปลี่ยวร้าง ข้าจะทิ้งม่อหรานกับพวกองครักษ์คนสนิทเอาไว้คุ้มครองเจ้า ถ้าหาก...ถ้าหากที่นี่เกิดเรื่องใดที่ข้าคาดคิดไม่ถึงขึ้น เจ้าจงส่งคนนำกระบี่เล่มนี้เร่งขี่ม้าตรงไปยังค่ายทหารมังกรพยัคฆ์ซึ่งอยู่ห่างออกไปทางใต้ยี่สิบหลี่ ไปขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพใหญ่เฉินโหมวของที่นั่น เขาจำกระบี่ของข้าได้” หลังจากสั่งเสียจบ เห็นหญิงสาวมีสีหน้าหมองเศร้า ก็อดไม่ได้ต้องยกมือขึ้น ใช้ฝ่ามือหยาบกร้านลูบลูกผมบนหน้าผากของนางจนเรียบ “ทำไมถึงไม่พูดอะไรเล่า?” หญิงสาววางกระบี่เสินเวยไว้บนหัวเตียง แล้วค่อยๆเอนกายเข้าไปแนบชิดแผงอกกว้าง สูดหายใจลึกราวกับคิดจะดูดรับพลังมาสู่ตัวกระนั้น เนิ่นนานพักใหญ่ จึงค่อยถามเบาๆ “ฝ่าบาทจะไปออกศึกหรือเพคะ? ผู้ใดกันที่กล้าหาญชาญชัยถึงเพียงนี้ ถึงกับขวัญกล้ามารุกรานตงหลิน?” เมื่อรู้สึกว่าตัวของฉูเป่ยเจี๋ยเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อเล็กน้อย พิงถิงก็รีบยื่นฝ่ามือขาวผุดผ่องไปปิดปากของชายหนุ่มเบาๆ แหงนหน้าขึ้นกล่าวว่า “ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องอธิบายให้พิงถิงทราบดอกเพคะ เวลานี้ภายในใจของพิงถิงนั้น นอกจากฝ่าบาทแล้ว พิงถิงก็ไม่คิดจะมีความกังวลอื่นใดอีก” ฉูเป่ยเจี๋ยเห็นนางน่าเวทนาถึงเพียงนี้ จึงกอดนางเอาไว้แน่นอย่างยั้งใจไว้ไม่อยู่ ถามเสียงหนัก “ไหนว่ามีเรื่องจะบอกข้าไม่ใช่หรือ?” พิงถิงนิ่งมองชายหนุ่มอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ยถามว่า “พิงถิงผ่านวันเกิดของตัวเองอย่างเดียวดายมาแล้ว ในวันเกิดของฝ่าบาท เราสองคนจะอยู่ด้วยกันได้หรือไม่เพคะ?” ฉูเป่ยเจี๋ยเกิดในวันหกค่ำเดือนอ้าย(๔) ตอนนี้เหลือเวลาอีกเพียงสิบห้าวันเท่านั้น หากคิดจะรีบกลับมาให้ทันจริงๆ เร่งขี่ม้าไปกลับ ก็จะรั้งอยู่ในเมืองหลวงได้แค่ไม่เกินสี่วัน เวลานี้ยังไม่ทราบสถานการณ์รบที่ชายแดนกระจ่างดีนัก ฉูเป่ยเจี๋ยจึงไม่กล้ายืนยันให้แน่ชัดเช่นกันว่าจะสามารถปลีกตัวจากวังหลวงภายในเวลาเพียงสี่วันได้หรือไม่ ชายหนุ่มไม่อยากที่จะปิดบังนาง จึงนิ่งเงียบไม่เอ่ยตอบ _______________________________ ๓. พระเชษฐนี (หวางส่าว : wangsao) แปลว่า พี่สะใภ้ ๔. ตามปฏิทินจันทรคติของจีน ใน 1 ปีจะมี 12 เดือน เดือนใหญ่จะมี 30 วัน เดือนเล็กจะมี 29 วัน เวลาเรียกแต่ละวันก็จะเรียกว่า 1 ค่ำ 2 ค่ำ ไปจนถึง 28 ค่ำ 29 ค่ำ 30 ค่ำ โดยไม่มีการแบ่งเป็นข้างขึ้นข้างแรมแบบปฏิทินจันทรคติของไทย ใน 1 ปี ปฏิทินจันทรคติของจีนจะมี 354-355 วัน (ในแต่ละปีจะมีการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ว่าเดือนไหนเป็นเดือนใหญ่และเดือนไหนเป็นเดือนเล็กโดยไม่มีกำหนดแน่นอนตายตัว) เนื่องจากระบบปฏิทินจันทรคติแบบนี้สืบทอดมาจากยุคราชวงศ์เซี่ย (ราชวงศ์แรกสุดของจีน) ดังนั้นจึงมักเรียกระบบปฏิทินแบบนี้ว่า “เซี่ยลี่”(Xiali) จากคุณ : Linmou - [ 29 มี.ค. 52 17:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พิงถิงไม่ถือสาแต่อย่างใด นัยน์ตาแฝงประกายยิ้มละไมอย่างอบอุ่น เงยหน้าขึ้นกล่าวว่า “ฝ่าบาทเป็นผู้มีพรสวรรค์ด้านการเป็นแม่ทัพมาแต่กำเนิด จากที่นี่ไปถึงม่อเอิน ใช้เวลาไปกลับสิบเอ็ดวันก็เพียงพอแล้ว เวลาสี่วันมากพอที่จะให้ฝ่าบาทรับมอบอำนาจคุมทัพที่ต้าหวางจะประทานให้ด้วยพระหัตถ์ พิงถิงไม่โลภมากดอกเพคะ เพียงหวังให้ฝ่าบาทกลับมาพบหน้าพิงถิงก่อนที่จะนำทัพออกสู่สมรภูมิเท่านั้น พิงถิงอยากจะบอกเรื่องที่สำคัญอย่างมากเรื่องหนึ่งต่อฝ่าบาทในวันเกิดของฝ่าบาทเพคะ” หัวใจฉูเป่ยเจี๋ยไหววูบ ถามว่า “เรื่องสำคัญใดหรือ? บอกข้าในตอนนี้เลยไม่ได้หรือ?” นัยน์ตาดำขลับของพิงถิงทอประกายเด็ดเดี่ยวดื้อรั้นอยู่จางๆ ส่ายศีรษะกล่าวว่า “เป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมากเพคะ ต้องเลือกบอกในวันที่ยากจะลืมเลือนได้เท่านั้น” ฉูเป่ยเจี๋ยยังคิดจะถามต่อ ม่อหรานก็ก้าวยาวๆเข้ามาในห้องเสียก่อน รายงานว่า “ฝ่าบาท ทั้งหมดเตรียมพร้อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ” จบคำก็เหลือบมองสภาพการณ์ภายในห้อง ถามเบาๆ “จะออกเดินทางสายกว่านี้สักหน่อยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” “ไม่ต้อง ออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลย” ฉูเป่ยเจี๋ยคลายมือปล่อยพิงถิง จัดร่างหญิงสาวให้พิงหมอน มองเรือนผมดำขลับแผ่สยายงามพิสุทธิ์ ดวงหน้าเด็ดเดี่ยวคมสันก็วูบไหวด้วยใจอ่อน เอ่ยปากออกไปในที่สุด “ข้าจะพยายามรีบกลับมา” ชายหนุ่มเพ่งมองดวงตาสุกสกาวที่ทอประกายพร่างพราวด้วยความยินดีสุดเปรียบปรานในทันทีที่ได้ยินคำตอบของเขาอย่างลึกซึ้งอยู่ชั่วครู่สั้นๆ ก่อนจะหันกายไปอย่างเด็ดเดี่ยว ก้าวออกจากประตูเรือน ม้าชั้นเลิศที่สุดซึ่งได้รับการป้อนอาหารจนอิ่มหนำกำลังย่ำเท้าดังกุบกับอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ ฉูเป่ยเจี๋ยพลิกกายขึ้นหลังม้า นัยน์ตาพยัคฆ์กวาดมองมายังม่อหราน ม่อหรานกัดฟันกรอด พยักหน้าให้ผู้เป็นนายอย่างหนักหน่วง ฉูเป่ยเจี๋ยเห็นดังนี้จึงค่อยรั้งสายตากลับ หันไปกล่าวเสียงก้องกังวานต่อเหล่าองครักษ์คนสนิทที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู “เมื่อเปิ่นหวางไปถึงวังหลวงและได้รับราชโองการจากต้าหวางแล้ว จะรีบกลับมาสมทบกับพวกเจ้า จากนั้นจึงค่อยไปรับช่วงอำนาจคุมทัพที่ชายแดน เจ้าหนูทั้งหลาย จงเฝ้าที่นี่เอาไว้ให้ดีๆละ อย่าให้เกิดข้อผิดพลาดใดขึ้นได้เชียวนะ!” เหล่าองครักษ์ล้วนแต่เป็นมือเก่าที่ผ่านการประหัตประหารฆ่าฟันในสมรภูมิมาอย่างโชกโชนทั้งสิ้น เมื่อได้ยินว่ามีทัพศัตรูรุกมาประชิดชายแดนแคว้นของพวกตน ก็พากันเลือดลมเดือดพล่านอยู่ก่อนแล้ว ครั้นฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวคำพูดนี้ออกมา ความฮึกหาญของแต่ละคนจึงพลันประดัง โห่ร้องรับดังกระหึ่มก้อง ฉูเป่ยเจี๋ยคลี่ยิ้มบาง เงื้อแส้ขึ้นทันควัน อาชาที่ขี่ปล่อยฝีเท้าห้อตะบึงจากไปราวเหินบินอยู่เหนือหิมะที่สุมหนา เงาหลังเปี่ยมความหยิ่งผยองอหังการยิ่งทวีความแกร่งกร้าวใต้สายตาที่เลือนห่างไกล <>::<>::<> พิงถิงอยู่ในห้อง นั่งกอดผ้าห่มอยู่เงียบๆ เมื่อได้ยินเสียงโห่ร้องแว่วมาแต่ไกลจากด้านนอก คิ้วเรียวก็ขยับเล็กน้อย ทราบว่าฉูเป่ยเจี๋ยได้ออกเดินทางจากไปแล้ว ในใจจึงพลันวูบโหวง “หวางเยี่ยทราบหรือยังเจ้าคะ?” หญิงสาวเงยหน้า จึงค่อยพบว่าจุ้ยจวี๋เข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบได้ “วันหกค่ำเดือนอ้ายเป็นวันเกิดของเขา รอให้เขากลับมาในวันนั้น ข้าจะบอกเขา” จุ้ยจวี๋ไม่เข้าใจ กล่าวอย่างร้อนรนเล็กน้อย “กูเหนี่ยงบอกหวางเยี่ยไปตามตรงก็สิ้นเรื่องนี่เจ้าคะ ทำไมต้องถ่วงเวลาไปจนถึงหกค่ำเดือนอ้ายด้วย? เฮ้อ...ทำไมคนที่ยิ่งฉลาด ถึงได้ยิ่งชอบเล่นอมพะนำกันในเวลาแบบนี้นักนะ? ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป จากไม่มีเรื่องอะไรมันจะกลายเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาได้นะเจ้าคะ” พิงถิงขมวดคิ้ว แล้วส่ายหน้า กล่าวอย่างครุ่นคิดว่า “ไม่ทราบเพราะอะไร ตอนที่หวางเยี่ยบอกว่าต้องรีบออกเดินทางกลับม่อเอินเดี๋ยวนี้ ข้าก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที กลัวว่าทางด้านม่อเอินจะเกิดเรื่องร้ายแรงน่าหวาดหวั่นใดขึ้น ในช่วงเวลาคับขันสำคัญ หวางเยี่ยอาจต้องการการตัดสินใจที่เด็ดขาด ดังนั้นยิ่งมีเรื่องที่ต้องพะวงถึงน้อยลงเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น เพราะเหตุนี้อย่าเพิ่งให้หวางเยี่ยทราบเรื่องที่ข้าตั้งครรภ์ไปสักระยะจะดีกว่า เขาจะได้ไม่ต้องคิดมากเป็นกังวล” จุ้ยจวี๋จ้องมองพิงถิงอย่างตื่นตะลึงเล็กน้อย น้ำเสียงค่อยอ่อนลง “ม่อหรานเคยบอกว่ากูเหนี่ยงมีพรสวรรค์ด้านวางแผนรบในกระโจมจากพันหลี่ ฟังจากน้ำเสียงของกูเหนี่ยง แสดงว่าพอจะจับเค้าเงื่อนอะไรบางอย่างได้ใช่หรือไม่เจ้าคะ?” “จะไปจับเค้าเงื่อนอะไรได้เล่า?” พิงถิงยิ้มเฝื่อนๆ “ก็ข้าไม่ได้ทราบข่าวคราวภายนอกมาเนิ่นนานเต็มทีแล้ว” จดหมายฉบับสุดท้ายของหยางเฟิ่งบอกนางเพียงว่าเจ๋ออิ่นได้เข้าเร้นกายแล้ว ไม่ได้บอกอะไรนอกเหนือไปจากนี้ บางทีหยางเฟิ่งอาจไม่ต้องการให้ตัวนางที่อ่อนล้าทั้งกายและใจต้องเข้าไปข้องเกี่ยวกับการแย่งชิงอำนาจผลประโยชน์อันน่าชังเหล่านั้นอีกต่อไปกระมัง ตงหลินเคยก่อสงครามใหญ่กับกุยเล่อและเป่ยม่อมาแล้ว ทหารของทั้งสามฝ่ายต่างได้รับความเสียหายด้วยกันทั้งสิ้น จนถึงตอนนี้ แคว้นที่มีกำลังมากพอจะท้าทายตงหลินได้ เกรงว่าจะมีแต่อวิ๋นฉางที่วางตัวอยู่นอกภาวะสงครามมาโดยตลอดเท่านั้น เพียงแต่...เหตุใดอวิ๋นฉางจึงเปลี่ยนจากนโยบายเน้นรับไม่เน้นรุกที่ดำเนินมาโดยตลอด หาญกล้ามาคุกคามตงหลินซึ่งได้ชื่อว่ามีกองทัพที่แข็งแกร่งอย่างมากกันเล่า? หญิงสาวหันกลับไปมองจุ้ยจวี๋ หว่างคิ้วแผ่ซ่านรอยยิ้มอันอ่อนโยน “ไม่ต้องกังวลดอก ไม่ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนแปลงไปเช่นไร มีอยู่สองประการที่ข้ากล้ามั่นใจ” จุ้ยจวี๋ได้ยินกระแสเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าแฝงอยู่ในน้ำเสียงอันนุ่มนวลของนาง จึงอดถามไม่ได้ว่า “สองประการใดหรือเจ้าคะ?” “ประการแรก ไม่ว่าศัตรูที่ตงหลินต้องเผชิญหน้าจะแข็งแกร่งเพียงใด หวางเยี่ยล้วนสามารถเอาชนะได้ทั้งสิ้น” ประการนี้จุ้ยจวี๋ย่อมเห็นด้วยเต็มที่ จึงพยักหน้าพูดว่าใช่ แล้วถามต่อว่า “แล้วประการที่สองเล่าเจ้าคะ?” “ประการที่สองหรือ?” ประกายในดวงตาของพิงถิงไหววาบ ทอแสงภาคภูมิใจอยู่เลือนราง “ไม่ว่าหวางเยี่ยจะอยู่ที่ใด ขอเพียงข้ามีภัย หวางเยี่ยจะต้องกลับมาถึงข้างกายข้าทันเวลาอย่างแน่นอน” จุ้ยจวี๋ตกตะลึง หญิงสาวผู้เฉลียวฉลาดยากรับมือนางนี้ได้ทดสอบหวางเยี่ยครั้งแล้วครั้งเล่า ไหนเลยจะคาดว่าเมื่อมาถึงยามนี้ นางจะมีความมั่นใจในความรักของหวางเยี่ยอย่างเปี่ยมล้นถึงเพียงนี้ได้? พิงถิงไม่เห็นพ้องกับสีหน้าตกตะลึงของจุ้ยจวี๋ ดวงหน้าหญิงสาวปรากฏรอยลักยิ้มตื้นๆสองรอย ยืดเอวบิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้าน “มีเรื่องที่รับประกันได้สองประการนี้ เรื่องอื่นๆมีหรือยังจะต้องให้ข้าไปกังวล? จุ้ยจวี๋เอ๋ย เจ้าจงดูแลหนูน้อยในท้องของข้าให้ดีๆเถิด เพราะรอจนหวางเยี่ยกลับมา ข้าคิดจะบอกข่าวดีนี้แก่เขาด้วยปากตัวเองในสภาพอ้วนท้วนแข็งแรงละ” จุ้ยจวี๋เอ่ยรับ แล้วออกจากประตูไปดูยาที่กำลังเคี่ยวให้พิงถิง เมื่อไปถึงลานหน้าเรือน ก็เจอะกับม่อหรานที่เพิ่งกลับมาจากไปส่งฉูเป่ยเจี๋ยพอดี ม่อหรานพูดว่า “หวางเยี่ยออกเดินทางไปแล้ว ทำไมสีหน้าของเจ้าถึงดูแปลกๆแบบนั้นเล่า? ป๋ายกูเหนี่ยงเกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?” สีหน้าชายหนุ่มออกจะประหวั่นอยู่เล็กน้อย จุ้ยจวี๋ส่ายหน้า นิ่งคิดอย่างจริงจังอยู่ชั่วครู่ ค่อยทำสีหน้าเคลิ้มฝันอันเป็นสีหน้าเฉพาะของเด็กสาว ถอนหายใจเบาๆ “จนตอนนี้ข้าถึงได้เข้าใจว่า การที่สตรีหาบุรุษซึ่งเป็นเนื้อคู่พบ เป็นเรื่องที่ชวนให้สบายใจและวางใจได้มากเพียงใด” ถอนหายใจติดต่อกันหลายเฮือกอย่างทั้งเจ็บปวดและอิจฉา ก่อนจะทิ้งม่อหรานที่มองมาด้วยสีหน้าพิลึกพิลั่นเอาไว้ เดินไปดูยาที่เคี่ยวอยู่เพียงลำพัง <>::<>::<> เมื่อฉูเป่ยเจี๋ยเร่งขี่ม้าออกเดินทาง ละแวกใกล้เคียงเรือนเร้นกายก็มีนกพิราบสื่อสารท่าทางแข็งแรงสองตัวพุ่งโถมขึ้นสู่ฟ้า กระพือปีกบินจากไปอย่างรวดเร็ว ยอดขุนพลเรืองนามสะท้านสี่แคว้นผู้นี้ แม้ได้เข้าเร้นกายในภูไพรแล้วก็ตาม คนรอบข้างมีหรือจะยอมมองข้ามการมีตัวตนของเขา ภายในวังหลวงตงหลิน หวางโฮ่วแห่งตงหลินผู้เคร่งขรึมงามสง่าน่าเกรงขามเยื้องย่างเนิบช้าผ่านโถงทางเดินกลางซึ่งยาวกว่าร้อยก้าว ด้านหลังมีนางกำนัลประจำตัวสี่นางติดตามมาด้วย หวางโฮ่วชะงักเท้าลงเบื้องหน้าบานประตูไม้ดูสง่าเคร่งขรึม โบกมือไล่ให้เหล่านางกำนัลถอยออกไป ก่อนจะก้าวเข้าสู่บานประตูเพียงลำพัง “ต้าหวางเพคะ” ค่อยๆนั่งลงตรงหน้าเตียงของตงหลินหวาง พินิจมองสีหน้าของสวามี แล้วจึงถามอย่างห่วงใย “เสวยยาเม็ดที่ท่านหมอเทวดาฮั่วสั่งให้คนเร่งขี่ม้านำมาให้แล้ว ต้าหวางค่อยรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมเพคะ?” ตงหลินหวางเค้นรอยยิ้มปลอบใจออกมาบางๆ กุมมือหวางโฮ่วเอาไว้ “ทำให้หวางโฮ่วต้องกังวลแล้ว” สายตาเบนไปจับยังประตูห้องซึ่งว่างเปล่าไร้ผู้คน “มีข่าวของเป่ยเจี๋ยหรือไม่?” “เพิ่งได้รับแจ้งข่าวมาเมื่อครู่ ว่าเจิ้นเป่ยหวางได้ออกเดินทางแล้ว และจะมาถึงม่อเอินในอีกไม่นานเพคะ” หวางโฮ่วรายงานข่าวสารที่ได้รับแจ้งมาทั้งหมดออกไปตามตรง “เขาออกเดินทางเพียงลำพังโดยไม่ได้พาลูกน้องคนใดติดตามมาด้วย เฉินเชี่ยได้สั่งให้ท่านอัครเสนาบดีออกคำสั่งลงไปแล้วเพคะว่าให้เหล่าขุนนางประจำเมืองที่อยู่ตามรายทางคอยให้การดูแลต้อนรับอย่างระมัดระวัง” นิ่งเงียบไปเล็กน้อย ใบหน้าก้มต่ำลง “เจิ้นเป่ยหวาง......ทิ้งป๋ายพิงถิงเอาไว้ที่นั่นจริงๆ” “เขาไม่อยากให้เจ้าและข้าต้องปวดใจ จึงไม่ยอมให้ป๋ายพิงถิงมาปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าและข้า ถึงได้ยอมทนเจ็บทิ้งผู้หญิงของตัวเองเอาไว้” ตงหลินหวางไอออกมาโดยแรงสองครั้ง ใบหน้าซีดขาวซ่านสีแดงเรื่ออย่างผิดปกติ นัยน์ตาหม่นแสงลง “ทั้งหมดเตรียมพร้อมสรรพแล้วหรือไม่?” หวางโฮ่วพยักหน้า แล้วจึงถอนหายใจอย่างจนใจ ปลอบโยนเสียงนุ่ม “ต้าหวางอย่าได้ตำหนิตัวเองไปเลยเพคะ เพื่อแคว้นของเรา คนในราชวงศ์มีสิ่งใดที่ไม่อาจเสียสละได้กันเพคะ?” แม้จะกล่าวเช่นนี้ บนดวงหน้าเคร่งขรึมไม่เคยเผยความรู้สึกกลับทอประกายหม่นเศร้าอย่างเผลอตัว ตงหลินทำศึกใหญ่กับกุยเล่อและเป่ยม่อ กำลังทหารได้มีการสูญเสียไม่ใช่น้อย การที่ฉูเป่ยเจี๋ยก่อกบฏขึ้นในเมืองหลวงแล้วเข้าเร้นกายในป่าเขา ยิ่งก่อความสะท้านสะเทือนให้แก่แคว้นตงหลินอันเคยแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะฉูเป่ยเจี๋ยตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วและเด็ดขาด สละทิ้งอำนาจคุมทัพเข้าเร้นกายโดยสิ้นเชิงละก็ ยังไม่ทราบด้วยซ้ำว่าตงหลินจะแตกแยกไปจนถึงขั้นใด แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ การที่ฉูเป่ยเจี๋ยละทิ้งอำนาจคุมทัพเข้าเร้นกาย ก็ยังคงสร้างความระส่ำระสายอย่างหนักให้แก่กำลังขวัญของทหารตงหลินอยู่ดี จากคุณ : Linmou - [ 29 มี.ค. 52 17:33:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ช่วงเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งปี อิทธิพลอำนาจของสี่แคว้นเกิดการแปรผัน แคว้นที่เริ่มเผยประกายคมกล้าออกมารำไร ก็คือแคว้นอวิ๋นฉางซึ่งได้พระชามาดาหมาดๆค่อยๆเข้ากุมอำนาจกองทัพ ทัพผสมอวิ๋นฉางและเป่ยม่อซึ่งบุกมากะทันหันในครั้งนี้ รี้พลสามแสนนายมุ่งตรงมาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ ทำเอาแคว้นตงหลินซึ่งเคยอหังการไปทั่วทิศถึงกับมือไม้ปั่นป่วน เกิดจิตพรั่นพรึงขึ้นมาเลยทีเดียว ในเวลานี้เอง สารลับซึ่งเขียนด้วยลายมือของเหอเสียกลับถูกส่งมาถึงมือของหวางโฮ่วแห่งตงหลินผ่านทางวิธีลับ กองทัพสามแสนบุกประชิดชายแดน เพียงเพราะต้องการตัวสตรีผู้เดียว สตรีเพียงผู้เดียวเท่านั้น ต้องการเพียงแค่...ป๋ายพิงถิง สตรีซึ่งทำให้บุตรน้อยทั้งสองของพวกเขาต้องตาย สตรีซึ่งฉูเป่ยเจี๋ยแค้นถึงขีดสุดและรักถึงขีดสุด กลับเป็นดาวช่วยชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของตงหลินในยามนี้ แล้วจะให้ไม่ทราบควรจะหัวเราะหรือร้องไห้อย่างไรได้? แล้วจะให้ไม่รู้สึกยากยิ่งจะทำใจยอมรับอย่างไรได้? เรื่องพิสดารเกินความคาดหมายเช่นนี้ กลับเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอนอย่างไม่เป็นที่กังขา เพราะบนจดหมายลายมือของเหอเสียได้ประทับตราราชลัญจกรแห่งแคว้นอวิ๋นฉางอย่างเด่นชัด ทั้งยังมีตราประทับประจำตัวขององค์หญิงเย่าเทียนแห่งอวิ๋นฉางพร้อมด้วยลงนามลายมือ ตงหลินหวางเรียกตัวเหล่าขุนนางผู้ใหญ่อันเป็นที่ไว้วางใจมาประชุมหารือที่หน้าเตียงซึ่งเขานอนป่วยอยู่ “เจิ้นเป่ยหวางไม่มีทางยอมเห็นด้วยกับการมอบตัวป๋ายพิงถิงไปให้เป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ” “น้องข้าจะรบชนะศึกนี้ให้แก่พวกเรา” “ต้าหวางพ่ะย่ะค่ะ” อัครเสนาบดีเฒ่าฉู่จ้ายหรานคุกเข่าลงหมอบกับพื้น กราบทูลอย่างตรงไปตรงมาและปวดร้าว “ด้วยกำลังทหารของศัตรู ต่อให้เจิ้นเป่ยหวางสามารถรบชนะ ก็ต้องกลายเป็นสมรภูมิเลือดอยู่ดี ทหารของตงหลินเราจะต้องล้มตายเป็นจำนวนเหลือคณานับนะพ่ะย่ะค่ะ” ตงหลินหวางกวาดตามองเหล่าขุนนางเฒ่าซึ่งติดตามตนมานานปี ไม่เอ่ยอะไรอีก ชีวิตหนุ่มแน่นจำนวนมากมายถึงเพียงนั้น ชีวิตของทวยราษฎร์ซึ่งพวกเขาราชวงศ์ตงหลินปกปัก...เพื่อสตรีเพียงคนเดียว ต่อให้สตรีคนนั้นคือสตรีที่ฉูเป่ยเจี๋ยรัก ก็ไม่คู่ควร... หากฉูเป่ยเจี๋ยยังคงเป็นเจิ้นเป่ยหวางแห่งตงหลิน ก็ควรจะทราบเช่นกันว่า...ไม่คู่ควร “หวางโฮ่ว......” ตงหลินหวางเรียกตัวมเหสีของตนซึ่งซูบผอมลงไปไม่ใช่น้อยมาที่ตำหนักบรรทมในยามดึกสงัด นิ่งมองสีหน้าเคร่งขรึมสูงสง่าระคนเด็ดเดี่ยวของมเหสีแห่งตนอยู่เนิ่นนาน ตงหลินหวางค่อยถอนหายใจแผ่วเบา “กั่วเหรินทราบดีว่า หวางโฮ่ววางกำลังคนดักซุ่มเอาไว้ละแวกเรือนเร้นกายของเป่ยเจี๋ยอยู่ตลอดหมายล้างแค้นที่ลูกถูกฆ่า” สีหน้าหวางโฮ่วไร้ระลอกหวั่นไหว กล่าวอย่างเปิดเผย “ถูกแล้วเพคะ” “แต่หวางโฮ่วก็ไม่ได้ออกคำสั่งให้ลงมือเลย” หวางโฮ่วหัวเราะหยันตัวเอง แววตาหม่นหมอง “ก็นั่นคือสตรีซึ่งเจิ้นเป่ยหวางรักมากที่สุดนี่เพคะ หากเฉินเชี่ยลงมือเข้าจริงๆ ความรักผูกพันในความเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดระหว่างต้าหวางกับเจิ้นเป่ยหวาง จะไม่สามารถรั้งกลับคืนมาได้อีก เขา...เขาไม่เพียงแต่เป็นพระอนุชาแท้ๆของต้าหวางเท่านั้น หากยังเป็นเจิ้นเป่ยหวางผู้พิทักษ์แผ่นดินตงหลินอีกด้วย เป็นปราการอันมั่นคงที่ไม่มีทางถูกจู่โจมพังทลายของตงหลินเรา ต่อให้เฉินเชี่ยเขลามากเพียงใด ก็ไม่มีทางทำลายเสาหลักของแคว้นทิ้งเพียงเพื่อความรู้สึกของตัวเองดอกเพคะ” ตงหลินหวางอภิเษกสมรสเป็นสามีภรรยากับนางมานานปี ทราบว่านางคิดถึงบุตรทั้งสองซึ่งตายจาก ก็ปวดใจดั่งมีดกรีดเฉือน ฉวยมืออ่อนนุ่มของนางมากุมแน่นในฝ่ามือของตน “จิตใจของหวางโฮ่ว กั่วเหรินทราบดี” ฉูเป่ยเจี๋ย อนุชาแท้ๆของเขา แม่ทัพใหญ่ผู้เก่งกาจห้าวหาญที่สุดในตงหลิน เจิ้นเป่ยหวางผู้เรืองนามสะท้านสี่แคว้น ไยจึงยกโทษให้สตรีซึ่งใช้พิษสังหารรัชทายาทวัยเยาว์ทั้งสองของตงหลินได้? หวางโฮ่วเมินหน้าหนี สะกดกลั้นประกายน้ำตาในดวงตา ถามอย่างเคร่งขรึม “เหอเสียได้ทำตามคำสัตย์ที่ให้ไว้ ถอยทัพออกห่างไปจากชายแดนสามสิบหลี่ รอคอยข่าวจากทางเรา ต้าหวางได้ตัดสินพระทัยหรือยังเพคะ?” ตงหลินหวางหลับตาลงใคร่ครวญอยู่เนิ่นนาน ในที่สุดจึงเอ่ยปากกล่าวเสียงหนัก “ส่งผู้ที่ไว้ใจได้ออกไป ประสานกับกองทัพของเหอเสียมุ่งหน้าสู่เรือนเร้นกายของเป่ยเจี๋ย นำตัวป๋ายพิงถิงจากไป ทางด้านม่อเอินนี้ ไม่ว่าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนใด ก็ต้องรั้งน้องข้าเอาไว้ในวังหลวงจนกว่าป๋ายพิงถิงจะถูกรับตัวไปให้จงได้” สารลับลายพระหัตถ์ของตงหลินหวาง...ถูกส่งไปถึงมือของฉูเป่ยเจี๋ยซึ่งกำลังจมดิ่งอยู่ในความรักของป๋ายพิงถิงภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เอง...ล่อลวงฉูเป่ยเจี๋ยซึ่งไม่อาจลืมเลือนภาระหน้าที่สำคัญที่มีต่อชาติบ้านเมืองให้ไปจากข้างกายของป๋ายพิงถิงเช่นนี้เอง... ฉูเป่ยเจี๋ยได้ออกเดินทาง คลุมดาวห่มจันทร์ สะบัดแส้มุ่งหน้าสู่เมืองหลวงม่อเอิน ชายหนุ่มไม่ทราบว่า...ทุกย่างก้าวที่ฝีเท้าม้าของเขาเหยียบย่างไป ล้วนย่ำอยู่บนหัวใจของเหล่าผู้อยู่ในวังหลวงซึ่งทราบเบื้องลึกของเรื่องนี้ ย่ำอยู่บนหัวใจของพี่ชายคนเดียวของเขา...ตงหลินหวาง ในตำหนักบรรทม หลงเหลือเพียงลำพังสองคน หวางโฮ่วมองดวงหน้าซูบเซียวลงทุกวันด้วยอาการป่วยของสวามี ในที่สุดก็เอ่ยคำถามซึ่งเหล่าขุนนางใหญ่คนสนิทต่างไม่กล้าเอ่ยถามออกมาต่อหน้าตงหลินหวาง “เมื่อทัพศัตรูที่ชายแดนถอยจากไปแล้ว และเจิ้นเป่ยหวางได้ทราบว่าป๋ายพิงถิงซึ่งอยู่ที่เรือนเร้นกายถูกคนของเหอเสียจับตัวไป พวกเราจะอธิบายกับเจิ้นเป่ยหวางอย่างไรดีเพคะ?” สีหน้าตงหลินหวางซีดเผือดไร้สีเลือด ในความหม่นหมองตรอมตรม กลับยังคงมีแข็งกร้าวเด็ดเดี่ยวเหมือนกับฉูเป่ยเจี๋ยไม่มีผิดเพี้ยน เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเชื่อมั่นหยิ่งผยองอันผู้เป็นราชาเท่านั้นจักมีได้ “ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ขอเพียงเขายังคงเป็นน้องชายของกั่วเหริน ขอเพียงเขายังคงเป็นเจิ้นเป่ยหวางแห่งตงหลิน ขอเพียงในตัวเขายังคงมีสายเลือดอันร้อนระอุของราชวงศ์ตงหลินไหลเวียนอยู่แม้เพียงน้อยนิด เขาก็ควรจะเข้าใจว่ายามเผชิญหน้ากับเรื่องใหญ่ของชาติบ้านเมือง เขาควรจะรักษาสิ่งใดและเสียสละสิ่งใด” คนในราชวงศ์...ต้องละทิ้งความคิดส่วนตัว และเชื่อมชาติบ้านเมืองเข้าด้วยกันกับตัวเอง ต่อให้เป็นสตรีที่รักใคร่มากเพียงใด ก็ไม่อาจเทียบได้แม้ผืนดินอันแห้งแล้งผืนหนึ่งของตงหลิน ดังเช่นความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตรของตงหลินหวาง ก็ไม่อาจระบายออกด้วยการสูญเสียเจิ้นเป่ยหวางแห่งตงหลินไปเช่นเดียวกัน ฉูเป่ยเจี๋ย...อนุชาเพียงคนเดียวของเขา เจิ้นเป่ยหวางผู้เป็นสัญลักษณ์แห่งตงหลินในสนามรบเสมอมา ไม่ควรที่จะลืมเรื่องนี้ไปตลอดกาล <>::<>::<> ฉูเป่ยเจี๋ยเร่งเดินทางทั้งวันคืนด้วยเลือดที่ร้อนระอุ ป๋ายพิงถิงผ่อนคลายสบายใจ ร้องเพลงในเรือนพัก ทั้งสองไม่ทราบว่า...ชีวิตที่ไม่แก่งแย่งชิงดีกับใคร...มิใช่ชีวิตซึ่งคนเช่นเขาทั้งสองจะมีได้ แหฟ้าตาข่ายดินซึ่งถูกถักทอขึ้นด้วยอำนาจ สงคราม กลอุบาย ตลอดจนความผูกพันทางสายเลือด ได้ถูกวางดักเอาไว้เรียบร้อยแล้ว... <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 29 มี.ค. 52 17:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อุตส่าห์แอบเชียร์เหอเสียให้เป็นพระเอกตอนแรก ไม่คิดว่าจะร้ายเพียงนี้ ฮึ กำลังคิดอยู่ว่าเมื่อไหร่จะท้องเลยค่ะ จากคุณ : scottie - [ 29 มี.ค. 52 19:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหอเสียก็ก้าวจมลึกลงไปทีละก้าวแหละค่ะ มองเห็นพัฒนาการที่ทำให้ใจร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ ได้อย่างชัดเจน จุดเริ่มต้นก็ตอนที่บีบให้พิงถิงต้องจากไปนั่นแหละ จากคุณ : Linmou - [ 30 มี.ค. 52 05:23:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถึงร้ายแค่ไหน แต่หนมจีนก็ยังสงสารเหอเสียหมดใจอยู่ดี Y^Y หนมจีนเข้ามาสารภาพค่ะ พี่หลินโหม่ว กลับเมืองไทยคราวที่แล้ว ไปตามเก็บทั้งสามเล่มมาเรียบร้อย แต่พอกลับมานี่ ก็ยังตามมาอ่านในกระทู้อีกรอบอยู่ดี ^^V จากคุณ : หนมจีน - [ 30 มี.ค. 52 18:32:30 A:58.37.200.242 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ลืม... หนมจีนแว่วๆมาว่า ศึกจอมขมังเวทย์ มีความคืบหน้าใช่มั้ยคะ? ถ้ายังไง รบกวนพี่หลินโหม่วกระซิบบอกข่าวดีกันในกระทู้นี้ด้วยได้มั้ยเอ่ย แบบว่า หนมจีนไม่อยากพลาดน่ะค่ะ ขอบคุณพี่หลินโหม่วค่ะ จากคุณ : หนมจีน - [ 30 มี.ค. 52 18:38:15 A:58.37.200.242 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ความคืบหน้าศึกจอมขมังเวทก็...เริ่มเปิดให้สั่งซื้อเล่ม 1-3 อีกครั้งตั้งแต่วันที่ 1 เม.ย. เป็นต้นไป หลังจากที่มุดหัวอยู่แต่กับการแปลจอมนางฯจนไม่ว่างไปไปรษณีย์ จึงปิดการสั่งซื้อไประยะหนึ่ง (บ้านอยู่ห่างไปรษณีย์ราวๆ 3 กิโลเมตร ขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าเปลวแดดไป-กลับทีก็ 6 กิโลเมตร แถมยังต้องมาแพคของเองหมด มันเลยขี้เกียจเปิดให้สั่งซื้อไปพักหนึ่งน่ะสิ เพราะมีค่าแปลเลี้ยงตัวแล้วนี่ - -" ) ส่วนเล่ม 4-6 ยังไม่ได้เริ่มรีไรท์เลยค่ะ แหะๆ...เอาไว้แปลพิภพพญามังกร นิยายเรื่องที่จะแปลต่อจากจอมนางฯจบก่อน (กะตะลุยแปลให้จบภายใน 2 เดือน) แล้วจะหันมารีไรท์ศึกจอมขมังเวทยาวไปจนสิ้นปี (ซึ่งจำเป็นต้องได้ค่าแปลพิภพฯมายาไส้ในช่วงที่รีไรท์หมังเวทฯอยู่แล้ว จริงไหมล่ะ?) แต่ไปลงชื่อสั่งจองเล่ม 4-6 ล่วงหน้าได้ในกระทู้นี้ค่ะ (ถ้าเคยลงชื่อไปแล้วก็ไม่ต้งลงซ้ำนะ ^^" ) http://www.sorcererwar.com/topic_read.php?topic_id=59&forum_id=14 เอาไว้หนังสือจัดหน้าเสร็จพร้อมพิมพ์แล้วพี่ค่อยแจ้งให้ทุกคนที่ลงชื่อทราบอีกครั้งเพื่อรวบรวมเงินค่าพิมพ์ และจะพิมพ์ตามจำนวนผู้ที่สั่งจองเท่านั้นค่ะ ไม่มีพิมพ์ครั้งถัดไป เพราะไม่ว่างจัดการสั่งพิมพ์ เพราะคิวงานแปลมันเบียดมาก ยาวไปถึงอีก 5-6 ปีให้หลังโน่น - -" จากคุณ : Linmou - [ 30 มี.ค. 52 20:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณค่ะ ยังไงหนมจีนก็รออ่านเสมอค่ะ (แต่แอบใจแป้วตอนเห็นว่าติวเต็มอีกห้าหกปี แบบนี้... นกไฟก็ึคงต้องรอคู่ไปอีกนานสิคะ แง~) จากคุณ : หนมจีน - [ 31 มี.ค. 52 07:54:27 A:58.37.203.125 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ที่ว่าคิวเต็มไปอีก ๕-๖ ปีน่ะ หมายถึง พี่ต้องรีบเคลียร์ศึกจอมขมังเวทให้เสร็จภายในสิ้นปีนี้ยังไงล่ะน้องหนมจีน ^^" จากคุณ : Linmou - [ 1 เม.ย. 52 14:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ เย้!!!! รวมภาคสองด้วยใช่มั้ยคะ? *ลุ้นเต็มที่ แอบเมาท์ค่ะ หนมจีนเอาเมราสให้คุณแม่อ่าน หลังจากนั้น พองานหนังสือทีไร หนมจีนจะโดนดุว่า ทำไมไม่ซื้อเล่มต่อซักทีล่ะ ^^a จากคุณ : หนมจีน - [ 2 เม.ย. 52 11:47:36 A:58.34.76.79 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รวมภาคสองด้วยใช่มั้ยคะ? <<< มากไปน้อง มากไป แค่ศึกฯยังไม่ชัวร์เลยว่าจะเร่งให้จบทันหรือเปล่า v_v" การพิมพ์หนังสือขายในไทยปัญหามันเยอะ ถึงต้องวางมือมาทำงานแปลก่อน ก่อนที่จะอดตายนี่ไง ^^" จากคุณ : Linmou - [ 10 เม.ย. 52 20:46:52 ]