ณ สถานที่ ประกวด เสภาขลัง
มรกต อุตส่าห์ฟัง นั่งนิ่งนิ่ง
เพียงผ่าน โสตประสาทไป ไม่ประวิง
แต่เหลือทน จริง จริง เสียง เสภา
ในสมอง เธอยังก้อง ด้วยเสียง วินัย
อีกอึงอล ล้นหัวใจ กับเสียงต่อหน้า
มันสับสน แลบีบคั้น เกินกลั้นน้ำตา
เสมือนมา ตอกย้ำ ทำร้ายกัน
มรกต ยกมือป้าย น้ำตาผ่าน ผ่าน
จะทรมาน กันไป จนถึงไหนนั่น
แล้วจึง ตัดสินใจ ในเร็วพลัน
ค่อย ค่อย ยัน ตัวลุกขึ้น ฝืนใจเดิน
กล่าวขอโทษ คนข้าง ข้าง อย่างรีบร้อน
เกาะเก้าอี้ ออกมาก่อน ข้อนขัดเขิน
เส้นประสาท เขม็งเกลียว เจียวเหลือเกิน
ถ้านั่งเพลิน อาจขาดผึง ในหนึ่งเสี้ยวใจ
แต่ก่อนจะ ออกประตู หูสดับ
ในวรรครับ กลอนสุดท้าย จำได้ใช่ไหม . . .
" . . . อย่าโศกนัก เลยเจ้า จะเศร้าไป . . .
ดวงใจ . . . พี่ไม่ลืม . . . คำสัญญา . . ."
มรกต นิ่งขึง ตระลึงเพียง
จนสุดเสียง แผ่วนุ่ม ทุ้มต่ำพร่า
จนเอื้อนหาย วับไป ในพริบตา
เสียงปรบมือ งามสง่า มากึกก้อง . . .
เธอเพิ่งรู้ ว่าวิญญาณ ของการขับลำ
ซึ้งใจจำ แสนอบอุ่น คลายขุ่นข้อง
แต่ขวยเขิน ม่านหัวใจ ในครรลอง
เมื่อเหลือบมอง บนเวที เห็นพี่ อนรรจ . . .
" . . . ไม่มีหรอก . . . สัญญา . . . คงสาแก่ใจ . . . "
เธอครุ่นคิด ขวางหัวใจ ให้ข้องขัด
แล้วสาวเท้า เดินออกไป ไม่เหลียวลัด
ทั้งแก้มสี ชมพูจัด ด้วย . . . คราบน้ำตา . . .
. . . . . . .
แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 52 23:06:47
แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 52 23:03:05
แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 52 23:03:03
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
1 เม.ย. 52 18:17:28
]
สายใจ - สาย . . . เสภา ( ฉบับคำกลอน ) บทที่ ๑๖
