บทนำ
สวัสดีครับ ผม ชื่อมีนา เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาของบทนำ ผมอยากจะอธิบายเรืองนี้โดยสั้นๆ ละกัน แต่ก่อนอื่น ขอฝากข้อความใว้หนึ่งข้อความว่า การที่เราเป็นผู้รู้ทุกสิ่งนั้น จะทำให้เราแก่ ลง เอาละเรามาเข้าเรื่องกันเลยนะ เรื่องนี้เป็น เรืองสั้น ที่ เกียวกับพ่อคนหนึ่ง ที่อยู่ในวัยชรา หรือที่เรียกว่า เป็นคนที่ใกล้จะใช้ชีวิตได้สมบูรแบบแล้วนั่นเอง พ่อคนนี้มีความสำคัญยังไงกับเรื่องสั้นเรืองนี้นะหรือ ถ้าถามว่าสำคัญมั้ย อันนี้สำคัญแน่นอน เพราะเรืองสั้นทั้งหมดในเรืองนี้นั้น เป็นการใช้ชีวิต ของพ่อคนนี้มาตลอดทั้งเรื่อง จึงทำให้ดูเหมือนกับว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้ กลายเป็น ชีวประวัติ ของคนๆ หนึ่ง ไปเลย ถ้าใครไม่ชอบแนวนี้ขอแนะนำว่า โยนทิ้งไปเลย เพราะผมคิดว่า ถ้าใครไม่ชอบอ่านหนั่งสือแนวนี้ แล้วละก็ มันก็คงกลายเป็นหนังสือที่น่าเบื่อมากมายเลยหละ เผลอๆ อ่าจจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อที่สุดในโลกเลยก็ได้ 555+
เรื่องนี้จะดำเนินไปด้วย พ่อที่เล่าเรื่องของตัวเองให้ลูกฟัง โดยจะย้อนไปตั่งแต่วัย เด็ก จนเข้าวันรุ่น แล้วก็วัยทำงาน จนกระทั้งวัยที่มีครอบครัว จากนั้นก็เข้าสุ้วัยกลางคน จนมาถึง ปัจจุบัน และเรื่องนี้จะดำเนินไปด้วย ประโยคที่ว่า พ่อ ตามหาสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต มา ตลอดชีวิต แต่สุดท้ายพ่อกลับเจอมัน ตอนที่พ่อใกล้จะใช้ชีวิตได้สมบูรแบบแล้ว
แต่ผมมีอะไรบางสิ่งที่แทรกใว้ในเรื่องนี้ เพราะเรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวของคนๆ หนึ่ง แต่สิ่งที่ผมตั้งใจจะให้เป็นนั้น ไม่ใช้การบอกเล่าชีวิต ของชายแก่คนนี้เลย แต่เป้นการเข้าใจชีวิต ในความหมายของตัวเองขึ้นเรื่อยๆ เพราะความเปลี่ยนแปลง ไปสู่วัยต่างๆ และการปรับตัวให้อยู่บนโลกที่มีแต่ความรู้สึกมากมาย เพื่อให้ตัวเองรับต่อความรู้สึกแบบนั้นให้ใหว ... และสุดท้ายขอขอบคุณผู้ที่ทนอ่านจนจบนะครับ





ช่วงก่อนสุดท้าย : จุดสีดำกับฉากสีขาว
หยวน ชายชราวัย 75 ปี ที่ป่วยเป็นโรคมะเร็ง และเบาหวาน แทรกซ้อน เนื่องจาก การสูบบุหรี่ และชอบกินหวานมาตั่งแต่สมัยยังเด็ก แม้จะป่วยเป็นโรคเหล่านี้ แต่ หยวน ก็ยัง ไม่เลิกสูบบุหรี่ และกินหวานอยู่ดี ทั้งๆ ที่ลูก คอยห้ามอยู่เสมอ แต่ลูกก็คือลูก ละนะ พ่อเข้าใจว่า ห่วงพ่อ แต่ ก็คงจะห่วงได้แค่คำพูด เรื่องนี้หยวนเข้าใจดี และไม่ได้ คิดหรือแคร์กับเรื่องนี้เลย เพราะเป็นแค่เรื่อง ธรรมดา ที่เราพบเจอ ทุกวัน ว่า ลูกบางคนห่วงพ่อแม่ที่แก่ชราแล้วจิงๆ แต่ลูกบางคน ห่วงพ่อแม่ แค่เพือให้ มรดกเป็นชื่อตัวเอง เท่านั้น หยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี และหยวนก็ รู้ว่าลูกหวงเค้าเพราะ อย่างที่ สอง มีแต่ลูกคนโตเท่านั้นที่ห่วงเค้าจิง อาจเป็นเพราะการเลียงดูในวัยเด็กที่ไม่เหมือนกัน หยวนนั้นคิดอยู่อย่างเดียว ในทุกวันที่ใช้ชีวิตอยู่ในช่วงท้ายๆ คือ อยากจะไปอยู่กับ ภรรยาที่ล่วงลับไปแล้ว เมื่อ3 ปี ก่อน เพราะเป็นมะเรงปอด ที่เกิดจากตัวเค้าเอง แต่หยวนก็อยากจะอยู่เพื่อสั่งสอนลูก ทั้ง สามคนให้รักใคร่สามัคคีกัน ก่อนที่ตัวเองจะจากไป จากโลกใบนี้ แต่หยวนก็รู้ทั้งรู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะ คนที่มีครอบครัวแล้ว บางครอบครัวจะกลายเป้นคนที่ เห็นแต่ครอบครัวตัวเองอย่างเดียว จนคนเหล่านั้นได้ลืมไปว่า ตัว เอง นั้น โตมากับอะไรหรือผูก พันมากับอะไร หยวนคิดว่า ถึงแม้ไม่สามารถทำให้ได้ดังที่ตังเองหวังใว้ แต่ลูกสามคน อาจจะไม่มีใครลำบากอีกแล้ว เพราะทุกคนนั้น ถึงฝังไปกันหมดแล้ว เหลือแต่หยวน ที่กลายเป้นเรือที่ผุพัง แล้วก็คงจะจมไปในทะเลสักวัน นึง แต่อย่างน้อยเรือลำนี้ ได้ทำหน้าที่ ได้ดีที่สุดแล้ว และเรื่อลำนี้ ก็เข้าใจเส้นทางได้ทั้งหมดแล้ว หยวนเข้าใจความหมายของชีวิต ในช่วงสุดท้ายของชีวิต บางคนคิดว่า ใช้เวลามากไปบางคนคิดว่า ใกล้จะตายอยู่แล้ว เข้าใจไปแล้วไง ช้วยอะไรได้ แต่ก็ยังมีบางคนที่ใช้เวลาทั้งชีวิตตามหาความหมายของมัน จนสุดท้ายตัวเองได้ตายไปแล้ว ก็ยังไม่เข้าใจอะไรเลย อาจจะมีคนบอกว่า จะตามหาไปทำใม เพื่ออะไร ช้วยอะไรได้ ถ้าเจอแล้วจะยังไง แล้วไงต่อ ไม่น่าสนใจเหรอ ก็จิงนะ ผมว่ามันก็จิง อันนี้ผมก็ไม่ค้าน แต่เห็นด้วยเลยหละ แต่ คำถามนี้ไม่ใช้เหรอ ที่คนทั้งโลกตามหากันนะ ว่า ชีวิตคืออะไร เกิดมาทำใม อยู่ไปเพื่ออะไร และคำตอบมันก้แสนจะมากมายเหลือเกิน และคำตอบของคนบางคนก็มีมาก คำตอบเปลียนไปตามกาลเวลา คำตอบเปลียนไปตามการใช้ชีวิต แต่ ก็ นะ เอาเป็นว่า หยวนเข้าใจแล้ว ตอนใกล้ ตายด้วย และในวาระสุดท้ายนั้น หยวนนอนอยู่ที่ห้องรับแขก ของบ้าน ที่ได้เลียงดูลูกทั้ง สามมา เพียงแต่ว่าตอนนี้มันต่างออกไปคือ ลูกทั้งสามคนของหยวนนั้น ได้ปลูกบ้านอยู่เองกันหมดแล้ว บ้านหลังนี้ จึงมีหยวนอยู่คนเดียวในตอนนี้ แต่ก้ยังดี ที่ ในวันนี้ ที่ห้องรับแขก ในเวลานี้ คนในครอบครัวหยวนอยู่ครบ ขาดเพียงแต่ แม่ของลูกทั้งสาม ที่ จากไปแล้ว และหยวนก็บอกกับลูกไป ประโยคนึงว่า จากนี้ไม่นาน พ่อคงจากไปแล้ว และต่อไปขอให้ลูก ๆ ใช้ชีวิตด้วยการตัดสินใจที่แน่นอน พ่อก็ คงมีความสุข พ่อ ตามหาสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต มา ตลอดชีวิต แต่สุดท้ายพ่อกลับเจอมัน ตอนที่พ่อใกล้จะใช้ชีวิตได้สมบูรแบบแล้ว และสิ่งที่พ่อจะเล่าให้ลูกๆ ฟังก่อนที่พ่อจะจากไปนั้น คือคำตอบของชีวิตพ่อ


และชีวิตของหยวนในวัยเด็กก็เริมขึ้น เมื่อหยวนลืมตาขึ้นบนโลกใบนี้

ช่วงที่หนึ่ง : ครั้งแรกของการลืมตากับโลกใบใหม่
หยวนเป็น เด็ก ที่เกิดในจังหวัดนครสวรรค์ และหยวนก็เป็น ลูกคนที่สาม ซึ่งเป็นคนสุดท้ายด้วย หยวนเกิดมาในครอบครัวคนไทยเชื้อสายจีน ในความคิดของทุกคนนั้น คนจีนอยากได้ลูกผู้ชาย และเป็นลูกคนสุดท้ายด้วย ใครๆ จึงคิดกันว่า คงเป็นลูกคนที่พ่อแม่รักที่สุด แต่สิ่งที่เกิดกับเด็กชายคนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย หยวนถูกทิ้งใว้ที่ ร.พ. ตั่งแต่ตอนที่เกิดมาแล้ว จนสุดท้าย ถ้า ยาย ไม่รับไปเลี้ยง ก็คงจะอยู่ใน บ้านของ เด็กกำพร้า ในวันที่หยวนอายุเท่านั้น เป็นเพียงแค่เด็กธรรมดาที่ ใส่ใจกับเฉพาะบางเรื่องเท่านั้น เช่น อาหารที่ชอบ และเรื่องของเล่น แต่ทั้งนั้น หยวนก็ไม่ได้เป็นเด็กที่มีของเล่น หรืองของกินที่ชอบอย่างเด็กคนอื่นเลย เพราะหยวนต้องย้ายมาอยู่กับยาย ในบ้านเช่า ส่วนยายนั้นมีอาชีพเป็นหมอดู ที่ มีที่ทำงานอยู่ใน โรงเรียน ที่หยวนเรียนอยู่ในสมัยอนุบาล นั่นเอง มีรายได้ที่ไม่มากนัก พอจ่ายค่าเช่าบ้านกับเลี้ยงหลานไปวันๆ ทั้งๆที่พ่อแม่ของหยวนนั้น มีฐานะที่รำรวยมาก แบบที่ว่า เป็น คนที่มีชื่อพอที่ มีคนรู้จักมากมายในนครสวรรค์เลยละ แต่สุดท้ายลูกคนเล็ก กลับต้องมาอาศัยอยู่กับ ยายแก่หมอดู ที่ลำพังก้ยังเอาชีวิตตัวเองคนเดียวแทบไม่รอดเลย แต่ ถ้าถามว่าชีวิตในช่วงนั้นของหยวนมีความสุขมั้ย...ขอตอบว่าชีวิตในช่วงนั้นของหยวนเป็นช่วงที่หยวนมีความสุขมากที่สุดในชีวิตเลยละ เป็นช่วงแห่งการทรงจำของการเริมต้น ของชีวิตใหม่ เหตุการณ์ดูเหมือนจะดีขึ้น ทุกๆ อย่างแล้ว สุดท้าย ที่บ้านพ่อกับแม่ ก็ ตามตัวหยวนกลับไปอยู่ด้วย และให้ยายของหยวน ไปเลี้ยงดูหยวนด้วยที่บ้าน และอะไรๆ ก็ดูจะดีขึ้นอีกแล้ว แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่คิดอีกแล้ว เพราะหยวนนั้นไม่ได้โตมากับพี่น้อง มันจึงเป็นความที่เข้ากันไม่ได้ และต้องทนใช้ชีวิตแบบที่ไม่มีเพือนมาโดยตลอด แต่ขอดีของที่บ้านนี้คือ พ่อกับแม่มักจะสอนว่า ทำดีได้ดี ทำชัวได้ชัว สอนเรื่องนรก สวรรค์ แต่ถึงจะสอนยังไง หยวนไม่เคย เชื่องเรื่องนี้เลย จนถึงปัจจุบัน หยวนเป็นคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่อง โชคชะตา หรือ เวร กรรม และ การขอพร เพราะอย่างนี้ ตลอดชีวิตของหยวน จึงไม่เคยขอพรอะไรเลย ไม่เคยเชื่อเรื่องการทำนาย ทั้งๆ ที่ ยายของหยวนเองเป้น หมอดู จากนั้นชีวิตของหยวนและความคิดได้ดำเนินไปในทางที่แตกต่างจากพี่น้องมาโดยตลอด กลายเป้นลูกคนสุดท้ายที่ไม่ได้ความเลย เพราะสัมยเด็กนั้น เราคิดกันว่าคุณค่าหรือความสามารถ ของเด็กนั้นอยู่ที่การเรียน แต่หยวนเป้นคนที่ไม่ได้ความเลย กับเรื่องเรียน หรือว่า ตลอดชีวิตการเรียนของหยวน “ห่วย” มาตลอดเลย ชีวิตก็เลยถูกเหยียบยำจากคนที่เรียกให้เรากลับมาอยู่กับ เค้า เพียงอายุแค่ 5 ขวบ หยวนเริงรู้สึกว่าความแคนมันเป็นอย่างนี้รึเปล่านะ และนั่นก็เป็นเหตุการณ์แรกที่หยวน เริ่มสะสมมันมาตลอด จากชีวิตครอบครัว เวลาผ่านไปได้ไม่นานหลังจากนั้น หยวนยังจำได้ดีว่า ในคืนวันนั้นหยวนเห้นพ่อของหยวนเองไล่ยายออกจากบ้านตอนประมาณ เกือบเที้ยงคืนแล้ว และหยวนก็จำได้ดีว่า ยายนั้นเก็บเสื้อผ้าของตัวเองกับของหยวน เข้ากล่อง เปล่าที่อาจจะเป้นกล่องที่วี แล้วมัดด้วยเชือก ปอสีแดง จากนั้นยายก้พาหยวนเดินออกจากบ้าน ไปกลางดึกกลับไปที่บ้านเช่า เพื่อเช่าต่อ หยวนไม่เข้าใจว่า เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง เค้าทะเลาะอะไรกัน ทำใมถึงต้องทำกันถึงขนาดนี้ ไม่สงสารคนแก่บ้างเลยหรือ แล้ว ฉันที่เป้นลูกของเค้าละ ไม่ห่วงบ้างเลยหรือไง หยวนเองยังจำได้เลย ว่า เมือสี่วันก่อนหน้าที่จะเกิดเรืองนี้ขึ้น คุณครูถามหยวนว่า แม่ชื่ออะไร หยวนตอบไม่ได้ จึงกลับมาถามยายที่บ้าน และหยวนก้ยังจำได้เลยว่า หยวน ท่อง ชื่อแม่กับชื่อพ่อใว้ตลอดเวลาเลยเพือให้จำชื่อเค้าสองคนนั้นได้ แล้วคืนนี้ตอนนี้ละเดินออกจากบ้านมาไกลเท่าไหรแล้วก้ไม่รู้ รถโดยสารก้ไม่มี นี้ก็เกือบจะ เช้าแล้ว เดินมาทั้งคืนแล้ว ทำใมเค้าถึงทำกับเราแบบนี้ เราไม่น่าไปให้ความสำคัญกับเค้าเหล่านั้นเลย ... ทั้งหมดนี้คือความคิดของหยวนในตอนนั้น และตอนนั้น หยวนอยู่ประมาณ อนุบาท สอง ตอนปลายได้มั้ง ถ้า หยวนจำไม่ผิดจะตอนไหนก้ช่าเถอะ เอาเป็นว่า ขอเล่าให้ลูกฟังก่อนแล้วกัน
เวลาได้ผ่านไปพอสมควร หยวนได้รู้รู้จักคนๆ นึง ที่ หยวนรู้สึกว่า นี้เหรอ น้องของแม่นะ นั่นคือน้าของหยวนน้าของหยวนจะอยู่กับเพือนของเค้าคนนึงตลอกเวลา แต่ยายบอกกับหยวนว่า เค้าเป้นเพือนกัน หยวนก้เข้าใจแบบนั้น ยังไม่จบนะครับ ได้แค่ 2% ของเรื่องก่อนละกัน ง่วงแล้ว สนใจ แอ็ดเข้ามาคุยกันได้ที่ overseer.f@hotma.... ละกันนะครับไม่ขอพิมเต็ม อิอิ

จากคุณ : stardomothy - [ 2 เม.ย. 52 22:07:15 A:118.172.187.113 X: ]