หน้าที่
หมวดครับ พวกมันต้องการข้าวครับ ลูกน้องของผมส่งเสียงบอกมาแต่ไกล มันเป็นความต้องการของพวกโจรที่ปล้นธนาคารและจับเจ้าหน้าที่ธนาคารเป็นตัวประกัน ผมอาสาเป็นคนไปส่งด้วยตัวเอง เพราะมันเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของตำรวจอย่างผม การปลอมตัวเป็นคนส่งข้าวจึงเกิดขึ้นแต่ด้วยความปลอดภัย จึงมีการปิดบังหน้า เผื่อพวกโจรอาจจำได้ว่าผมเป็นตำรวจ ผมพร้อมแล้วครับ ผมเดินตรงไปยังประตูด้านข้างของธนาคาร เพื่อเข้าไปในธนาคาร
หมวดครับ ภรรยาหมวดโทรมาครับ เสียงตะโกนไล่ตามหลังผมมา บอกเธอไปว่าผมกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ ผมตอบกลับไปอย่างไม่พอใจที่ภรรยาของผมโทรเข้ามาในตอนนี้ แต่ ภรรยาท่านบอกว่า มีเรื่องด่วนนะครับ ผมเดินกลับไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มาถามว่ามีอะไร เธอบอกว่า นัท ลูกชายคนเดียวของผม ที่เอาแต่ทำตัวเกเรไปวันๆ ไม่ทำตัวให้สมกับที่เป็นลูกตำรวจ ไม่กลับบ้านมาสามวันแล้ว ผมจึงบอกไปว่ามันคงไปทำเลวที่ไหนสักที่แหละ ภรรยาของผมตอบสวนกลับมาด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า ใช่ แล้วคุณไม่อยากรู้เหรอ ว่าลูกไปทำเลวที่ไหน ไม่ แล้วตอนนี้ผมกำลังทำหน้าที่ของตำรวจอยู่ คุณก็ควรจะทำหน้าที่ของภรรยาที่ดีเช่นกัน ผมตอบไปพร้อมกดวางสายแล้วส่งให้เจ้าหน้าที่ แล้วจึงเดินมุ่งหน้าเข้าไปยังธนาคาร ภายในธนาคาร เต็มไปด้วยของที่ถูกค้นกระจาย มีโจรอยู่สามคน พร้อมตัวประกันที่เป็นเจ้าหน้าที่ของธนาคารอีกสองมคน ที่ถูกต้อนไปอยู่มุมหนึ่งของธนาคาร อ้าว มาแล้วเหรอ ปิดหน้าด้วย กลัวเหรอว่ะ หนึ่งในพวกมันพูดขึ้น เมื่อมันรับข้าวจากผม มันก็สั่งให้ผมไปนั่งรวมกับตัวประกัน พวกมันนั่งกินข้าวสองคน ส่วนอีกคนก็ยืนจ่อปืนมาที่ผมและตัวประกัน เพื่อไม่ให้พวกผมหนี ระหว่างที่มันนั่งกินข้าว หนึ่งในนั้นก็ตะโกนถามคนที่เอาปืนจ่อพวกผมว่า ไอ่นัท พ่อแกเป็นตำรวจ กูว่าเค้าต้องช่วยแกแหละ แกเป็นลูกเค้านิ พ่อไม่ช่วยกูหรอก แค่ดูแล เอาใจใส่กู ถามว่ากูสบายดีไหม พ่อยังไม่เคยทำเลย กูมันก็แค่ไอ่ลูกเลวๆในสายตาพ่อเท่านั้นแหละ ชีวิตพ่อ มีแค่หน้าที่ หน้าที่และก้อ หน้าที่ ผมชาไปทั้งหัวใจ โจรที่เอาปืนจ่อหน้าผมอยู่คือลูกชายของผม ถ้ามันรู้ว่าเบื้องหลังผ้าคลุมหน้านี้ คือคนที่ไม่เคยเอาใจใส่มันเลย มันจะยิงผมเลยรึเปล่านะ ผมสับสนไปหมด ระหว่างนั้นผมแอบเอาเศษกระดาษที่หล่นอยู่บนพื้น เขียนบางอย่างลงไป แล้วกำไว้แน่น
โคลม! เสียงประตูดังขึ้น ตำรวจบุกเข้ามา เสียงปืนดังระงม เสียงกรีดร้องดังลั่น โจรสองคนถูกยิงไปแล้ว เหลือแต่ลูกชายของผมที่คว้าผมมาเป็นตัวประกัน ทางตำรวจมาส่งสัญญาณให้ผมหลบเพราะพวกเขากำลังจะยิงโจร ซึ่งก็คือลูกชายของผมเอง ช่วงลมหายใจเดียวที่การส่งสัญญาณเสร็จ ผมตัดสินใจหันหลังเข้ากอดลูกชายของผมเพื่อรับกระสุนแทน มันเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย ช่วงลมหายใจสุดท้ายของผม ผมบอกออกไปด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า ไม่เป็นไรนะ พ่อขอโทษ เสียงปืนสงบลง แต่คราบเลือดและความรู้สึกบางอย่าง ยังคลุ้งกระจาย... ที่ห้องพบญาติเรือนจำกลาง ไม่เป็นไรนะ แม่กำลังหาทางช่วยอยู่ แม่ครับ พ่อ.... นัทพูดพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งออกมาอย่างไม่ขาดสาย แม่จัดการเรื่องงานศพพ่อเรียบร้อยแล้วล่ะ เธอตอบด้วยเสียงสั่นเครือพร้อมกับหยิบกระดาษที่เปื้อนเลือดออกมาส่งให้ลูก นัทเปิดอ่าน กระดาษใบนั้นเขียนว่า นัท พ่อทำหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจมาด้วยดีตลอด แต่หน้าที่ที่พ่อลืมไป คือ หน้าที่ของพ่อที่ดี พ่อรักแกนะ ไม่ว่าแกจะดีหรือเลวแกก็คือลูกของพ่อ ดูแลแม่ด้วยนะ
แล้วคุณล่ะ ทำหน้าที่ของคุณดีพอหรือยัง...
ช่วยติชมด้วยครับ
จากคุณ :
หัวโต
- [
2 เม.ย. 52 23:04:32
A:161.246.243.181 X:161.246.1.37
]
หน้าที่
