ความคิดเห็นที่ 1 2. ออกตลาด คือภาษาที่เซลล์ใช้ในการออกหาลูกค้า  ซึ่งวันนี้มนตราได้ออกตลาดยี่ปั๊ว-ซาปั๊วเป็นครั้งแรก เธอขับรถให้ล้อหมุนไปเรื่อยๆคล้ายไร้จุดหมายเพราะการออกหาลูกค้าใหม่จะต้องตระเวนไปทั่วทุกซอกมุม โดยมีจุดหมายใหญ่ไว้คร่าวๆ วันแรกของการออกตลาดกับเป้าหมายครั้งใหม่ มนตราเลือกที่จะไปย่านรามอินทรา เพราะปกติแล้วรถสิบล้อจะไม่สามารถเข้ามาวิ่งในเมืองได้ การส่งข้าวเป็นคันรถสิบล้อ ยี่ปั๊วรายใหญ่ๆมักจะเลือกตั้งกิจการที่อยู่แถบชานเมืองเพื่อสะดวกในการขนส่ง ซึ่งแต่ละร้านจะมีรถหกล้อวิ่งเข้าส่งสินค้าภายในเมืองอีกต่อหนึ่ง ไฟทำงานของมนตราขณะนี้ติดๆดับๆไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกในใจของตัวเธอเองที่รู้สึกกล้าๆกลัวๆ ที่จะเข้าไปนำเสนอขายสินค้าในแบบที่เธอไม่เคยชิน จึงแต่ขับรถผ่านไปผ่านมาและเมื่อเจอร้านก็ปลอบตัวเองในใจว่าจดแผนที่ไว้ก่อนค่อยมาขายทีหลัง จนหลายชั่วโมงผ่านไปเธอจดร้านใหญ่ร้านเล็กไว้ในสมุดบันทึกได้หลายร้าน แต่ล้วนเป็นร้านที่เล็งไว้ก่อนทั้งนั้น  มนตรายังทำใจกล้าที่จะลงไปเสนอขายไม่ได้สักร้านเดียว คิดแล้วรู้สึกละเหี่ยเพลียใจยิ่งนัก ดันมาเป็นเซลล์ที่ไม่กล้าขาย สองมือจับพวงมาลัยรถแน่น สายตามองไปข้างหน้าเหมือนพยายามเพ่งหาจุดหมายแต่ก็ยังไม่เจอ ‘ไม่ได้แล้ว เธอต้องสู้ เธอต้องทำให้ได้ อย่ากลัวสิ’ มนตราพยายามปลอบใจตัวเอง แล้วสูดหายใจลึกๆ จริงๆแล้วก่อนออกจากออฟฟิศ กัลยาบอกเธอว่า ‘จะไปกลัวอะไร ก็ขายเหมือนกันนั่นแหละ เธอก็คิดซะว่าเจอจัดซื้อที่มันเขี้ยวๆแล้วกัน แล้วก่อนเข้าร้านนะสูดลมหายใจลึกๆแล้วบอกตัวเองว่า...ตอแ_ลอัพ ตอแ_ลอัพ จากนั้นก็ฉีกยิ้มกว้างๆเดินเข้าไปสวัสดีค่ะงามๆ เท่านั้นเอง’ ตอนนี้มนตราเหมือนหลังชนฝา ยังไงก็ต้องลองเข้าไปเสนอดูสักร้านไม่อย่างนั้นวันพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรเขียนรายงานประจำวันส่งชัยชนะ รายงานประจำวันกับบรรดาพนักงานขายดูเหมือนว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่ชาติไหน การเขียนกระดาษสักแผ่นมันไม่ยากเย็นหรอกแต่มันนึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไร เขียนซ้ำไปซ้ำมา เจอลูกค้าก็คุยกันเรื่องเดิมๆ  พอคิดไม่ออกนานวันเข้าก็ขี้เกียจเขียน จนเลยเถิดไปกระทั่งลืมเขียน  ที่บริษัทของมนตราปรับระบบการเขียนรายงานมาหลายครั้ง จนครั้งล่าสุดเจ้านายใหญ่ให้ส่งในรูปแบบใหม่คือ ทางเมล์ เพราะต้องการทราบความเคลื่อนไหวของลูกค้าทั้งใหม่เก่าทุกวัน ผู้บริหารที่นั่งโต๊ะเซ็นเอกสาร มักจะใช้ประโยชน์จากรายงานประจำวันของพนักงานขาย นอกเหนือจากการเช็คว่า พนักงานคนนั้นทำงานหรือไม่ และหลายครั้งที่ฝ่ายบัญชีได้ตรวจสอบกับการเบิกเงินค่าน้ำมันรถ ค่าโรงแรม ค่าเบี้ยเลี้ยง แม้กระทั่งค่ารถเมล์จากรายงานประจำวันนี่แหละ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 52 20:43:48 จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 4 เม.ย. 52 20:37:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เคยมีอยู่หลายครั้งที่ชัยชนะจับได้ว่าลูกค้าโกงค่าเบี้ยเลี้ยง เช่น จากจังหวัดที่ 1 ไปจังหวัดที่ 2 ไปจังหวัดที่ 3 และขากลับแทนที่พนักงานคนนั้นจะกลับจากจังหวัดที่3 เข้าจังหวัดที่ 1 ทันที พนักงานคนนั้นดันย้อนกลับจังหวัดที่ 2 แล้วเบิกค่าโรงแรมเข้าพัก แล้วค่อยกลับจังหวัดที่1 ชัยชนะต้องเรียกพนักงานคนนั้นเอาใบเบิกไปเขียนใหม่ เพราะหาเหตุผลไม่ได้ว่าเขาจะย้อนกลับไปจังหวัดที่2ทำไม ดังนั้นรายงานประจำวันจึงเปรียบเสมือนกระดาษชี้เป็นชี้ตายของพนักงานขาย หากพรุ่งนี้มนตราไม่ได้ส่งเมล์แจ้งรายงานประจำวันวันนี้ไปให้ชัยชนะ เมื่อชัยชนะไม่มีส่งต่อให้เจ้านายระดับต่อไป ความซวยจะมาเยือนมนตราหัวจรดเท้าแน่นอน หากจะเขียนรายงานต้องมีเรื่องให้เขียน จะโกหกพกลมไปก็ลำบากใจเพราะ เธอเองก็เขียนไม่ถูก อย่างน้อยมันต้องมีไกด์ไลน์บ้าง ต้องเจอของจริงบ้าง ถึงจะเขียนได้รื่นไหล ยังไงวันนี้เธอก็ต้องย้ายตัวเองลงจากรถเก๋งรกๆนี่ไปเสนอข้าว ตราดาวเพชรให้กับร้านไหนสักร้าน หลังจากที่เล็งไปเล็งมาอยู่หลายร้าน มนตราตัดสินใจเลือกร้านหนึ่งที่จริงๆแล้วออกแนวตัดใจเลือกมากกว่า เธอคว้าแฟ้มคู่ใจ และตะกร้าหวายใบสวยที่ซื้อจากงานโอท็อปปีก่อนซึ่งบัดนี้บรรจุข้าวตัวอย่างหลายชนิดถุงๆไว้เต็มตะกร้า ที่กัลยาเคยแซวว่ามองเผินๆคล้ายนักสังคมสงเคราะห์มาเยี่ยมประชาชนตามบ้าน มากกว่าจะเป็นเซลล์ขายข้าว  ยิ่งถ้าทำผมตั้งกระบัง ตีโป่งยีพองๆ อาจจะมีใครยกมือไหว้เพราะนึกว่าเป็นคุณนายผู้ว่าแน่นอน สาวออฟฟิศที่วันๆวิ่งเข้าหาฝ่ายจัดซื้อตามบริษัทต่างๆตลอดจนโรงแรมไปยันโรงงาน  รองเท้าส้นสูงคู่สวยส่วนใหญ่จะสัมผัสแต่พื้นซีเมนต์ปูลาดราบเรียบหรือไม่ก็อิฐบล็อกที่ปูสลับสีแต่งแต้มพื้นสนามให้สวยงาม มาบัดนี้จำต้องมาสัมผัสกับดินลูกรังสีแดงตะปุ่มตะป่ำเพราะถนนอยู่ระหว่างปรับปรุง  หากอยู่ในอารมณ์ปกติมนตราคงจะเปลี่ยนเป็นรองเท้าอีกคู่ที่ไร้ส้น แต่ยามนี้ใจของเธอหมกมุ่นอยู่กับสร้างความมั่นใจ ที่จะเดินเข้าไปในร้านข้างหน้า เธอสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะปิดประตูรถแล้วก้าวเข้าร้านด้วยความเหมือนจะมั่นใจ เหมือนทหารจะโจมตีข้าศึกแต่ยังห่วงเมีย พะว้าพะวงไปหมด “สะ..วัด....เอ่อ  สวัสดีค๊า” คำสุดท้ายเสียงสูงเชิดเรียกความมั่นใจ ยิ่งเห็นเจ้าของร้าน (หรือเปล่า) ออกมาต้อนรับยิ่งทำให้มนตราใจชื้นขึ้น เธอจึงฉีกยิ้มหวานให้หญิงสูงวัยตรงหน้าแต่แล้วความมั่นใจที่พยายามถีบตัวขึ้นสูงกลับหล่นปุลงกองแทบเท้าเมื่อเจ้เจ้าของร้านตอบกลับมาเสียดุๆว่า “อั้วซื้อประกันหมดทั้งบ้านแล้วไม่ต้องมาขาย  เบื่อจริงๆพวกขายประกัน” ไม่พูดเปล่ายังไล่มนตราออกจากร้าน แม้เธอจะพยายาม บอกว่า ไม่ได้มาขายประกัน แต่มาขายข้าว แต่เพราะเสียงหมาร็อตไวเลอร์ในร้านเห่าเสียงดังแข่งกับเสียงแก้ตัวของมนตรา จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง   แถมเจ้ยังตะโกนบอกว่าถ้าไม่ไปจะปล่อยหมามาไล่กัด ประโยคนี้ของเจ้ทำเอามนตรายกมือไหว้ลากลับทันที เพราะเจ้ทำท่าจะปลดโซ่ร็อตไวเลอร์หน้าดุ จริงๆตามที่พูด มนตราจึงวิ่งปรู๊ดออกมาจากร้านทันทีโดยไม่ต้องรอให้ไล่อีก   อารามรีบร้อนรนส้นสูงคู่สวยที่ใส่แล้วมั่นใจของเธอ เกิดอาการประหม่ากับดินลูกรังสะดุดหินก้อนใหญ่เข้าอย่างจัง  พาเอาเจ้าของที่สวมใส่ล้มพับลงไปกองกับดินแดงๆพาฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว  เจ็บแสนเจ็บ แต่ความอายมีมากกว่ามนตรารีบพยุงตัวลุกขึ้น วิ่งกระย่องกระแย่งไปที่รถ แล้วรีบขับออกจากที่ตรงนั้นไปจนฝุ่นตลบฟุ้งตามไปเป็นทาง   คงเพราะขวัญเสียกับเรื่องเมื่อครู่ ทำให้เธอขับรถเตลิดไปตามทางโดยไม่ได้สนใจว่าเธอกำลังจะไปที่ไหน และลืมแม้กระทั่งจะสังเกตสิ่งรอบข้าง รู้แต่ว่าต้องพาตัวเองไปจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุดเป็นพอ จนความเจ็บเริ่มเข้ามาแทนที่ความชา มนตราเหลือบมองดูตามตัวเห็นว่าศอกและหัวเข่ามีเลือดซิบๆเพราะแผลถลอก เธอจึงจอดรถเพื่อซับเลือดและสงบใจกับความตกใจเมื่อครู่ เมื่อจัดการกับร่างกายและใจตัวเองจนเกือบดีแล้ว ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอคิดได้คือ กลับบ้าน แต่หลังจากที่เงยหน้ามองไปรอบๆ ด้านขวาเป็นคูน้ำเล็กๆและป่าหญ้า ด้านซ้ายเป็นทุ่งนาเขียวขจี “อยู่ที่ไหนกันล่ะนี่...โอ้ย...ซวยจริงๆ เจ้นะเจ้บอกว่ามาขายข้าว มาขายข้าว ไม่ได้มาขายประกัน เจ้ก็ไม่ฟังกันบ้างเลย โอย เจ็บชะมัด” แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 52 20:39:57 จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 4 เม.ย. 52 20:38:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อต้องการหาทางกลับบ้าน มนตราจึงลงจากรถเพื่อหาคนถามทาง แต่นานแล้วที่มนตราไม่ได้เห็นทุ่งนาที่สายลมล้อเล่นกับยอดข้าวให้ลู่ไปตามสายลม เธอจึงยังคงนั่งอยู่ในรถ ดับเครื่องแล้วลดกระจกลงเพื่อรับลมเย็นนั้นบ้าง ตั้งแต่เธอย้ายชีวิตอันโดดเดี่ยวหลังจากที่พ่อกับแม่ตายไปมาอยู่ในกล่องสีเหลี่ยมขนาด 30ตารางเมตร 3 ประตู 2 หน้าต่าง วันๆเอาแต่ทำงานออกจากบ้านตอนเช้ากลับถึงบ้านค่ำ พอหัวถึงหมอนก็หลับสนิท รอเวลาตอนเช้าเพื่อจะไปทำงานอีกครั้ง บ้านต่างจังหวัดที่อาศัยมาตั้งแต่เล็กจนโตก็ถูกปิดทิ้งไว้ เพราะเธอไม่รู้จะกลับไปหาใครและรู้สึกเหงาเกินกว่าจะกลับไปอยู่ที่นั่นคนเดียว ช่วงปีสุดท้ายของการเรียน  มนตราได้มีโอกาสทำงาพาร์ทไทม์กับบริษัทไรท์โปรดักส์ โชคดีที่บริษัทเรียกเธอมาใช้งานเรื่อยๆทำให้มีโอกาสเข้าบริษัทบ่อยๆจนเป็นที่รู้จักในแผนกต่างๆเป็นอย่างดี แล้ววันหนึ่งฝ่ายขายก็ชักชวนให้เธอมาทำงานประจำแบบลูกจ้างชั่วคราว ทำให้มนตราไม่ต้องพึ่งพาเงินจากทางบ้านเท่าไหร่นัก และพอเรียนจบ ผู้จัดการทั่วไปก็เสนอขอให้บริษัทบรรจุเธอเป็นพนักงานประจำ ข่าวดีที่มาพร้อมกับข่าวร้ายในเวลาไล่เลี่ยกันนั้น คือพ่อและแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตคาที่ในขณะขับรถไปส่งของ ทั้งที่อีกไม่กี่วัน จะถึงวันที่มนตรารับปริญญาแท้ๆ เมื่อไม่มีพ่อแม่มาคอยยินดีและชื่นชมกับความสำเร็จ มนตราเลยเลือกที่จะไม่เข้ารับปริญญาและกลับมาจัดการงานศพของพ่อแทน มรดกที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้มีเพียงบ้านหลังเล็กๆในไร่สวนผสมที่พ่อและแม่ใช้มันเป็นแหล่งทำรายได้ของบ้านและส่งมนตราเรียนจนจบ กับเงินในบัญชี แสนกว่าบาท ที่มนตราเปลี่ยนมันเป็นรถคันเล็กไว้ใช้ทำงาน   เมื่อใจเย็นลงมนตราหันไปรอบๆแต่ไม่พบบ้านใครที่ให้เดินไปถามทางได้ แต่เธอเห็นเหมือนใครบางคนแวบๆอยู่กลางทุ่งนาโน่น คงเป็นชาวนาแน่ๆ เธอจึงตัดสินใจลงจากรถเพื่อไปถามทางกับคนๆนั้น “พลัก....” เมื่อความซวยยังไม่หมดไปจากมนตรา เธอเปิดประตูรถหวังใจจะรีบวิ่งไปถามทางแต่กลับลงมานั่งพับเพียบลงกับพิ้นถนนอีกครั้งเพราะรองเท้าเจ้ากรรมที่เธอลืมไปแล้วว่าส้นหัก “โอ้ย...อยากจะบ้า...วันซวยอะไรกันนี่ ซวยซ้ำซวยซ้อนจริง” เธอพยายามลุกขึ้นและรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้านิดๆ เธอถอดรองเท้าข้างที่ส้นหักแล้วค่อยๆยันกายขึ้นโดยใช้ตัวรถเก๋งช่วยพยุง เมื่อยืนได้เต็มที่ น้ำตาหยดเล็กๆก็เอ่อล้นอยู่ที่หางตาทั้งสองข้าง  ไม่ใช่เพราะเจ็บ หากเพราะรู้สึกรันทดท้อ และเหงาอย่างไร้สาเหตุ ‘ไม่มีเกลือใช้รองเท้าแล้วกัน ตัวซวยประจำวันนี้ ขอให้ความซวยจงหมดไปเถอะเพี้ยง” ว่าแล้วมนตราก็เหวี่ยงรองเท้าส้นหักไปด้านหลัง แทนการสาดเกลือแบบฝรั่งเพื่อเป็นการระบายความท้อใจกึ่งโมโหตัวเองไปเต็มแรง “โอ้ย......” เสียงห้าวๆทุ้มร้องดังมาจากเบื้องหลัง “อุ้ย ตายแล้ว ขอโทษ ค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่นึกว่า.....” ยังไมทันที่มนตราจะพูดจบ เสียงห้าวๆก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “นี่คุณถ้าคิดจะทิ้งขยะก็ทิ้งให้เป็นที่เป็นทางสิคุณมาทิ้งบนหัวคนแบบนี้ได้ไง เอาของคุณคืนไป” ชายหนุ่มส่งรองเท้าคืนให้ “ขอโทษค่ะ ไม่คิดว่าจะมีใครมาอยู่ข้างหลัง  พอดีตั้งใจจะขว้างความซวย....เอ้อ โมโหน่ะค่ะ  ต้องขอโทษจริงๆนะคะ” มนตราส่งยิ้มแหยๆให้ฝ่ายตรงข้าม “อะไรนะ ขว้างความซวย คุณขว้างมาลงที่หัวผมนี่นะ” ชายหนุ่มแสร้งตีหน้าขรึมๆ ต่อว่า ความจริงเขาเห็นรถของเธอจอดอยู่ตั้งแต่ 200 เมตรโน่นแล้ว คิดว่ารถของเธอเสีย จึงจอดรถเพื่อจะเข้ามาช่วย และทันได้เห็นยัยสาวหัวฟูนี่ล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้นถนน  ก็พอเดาอารมณ์ได้ว่าหญิงสาวตรงหน้าคงอยู่ในอารมณ์โมโหตัวเองแน่ๆ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 52 20:41:04 จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 4 เม.ย. 52 20:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ฉันขอโทษจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่าจะมีใครมาข้างหลัง ...เอ๊ะที่แต่ว่าคุณจะมาทำอะไรฉันหรือเปล่า นี่คุณคงเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวบนทางเปลี่ยวนี่ใช่ไหม คิดจะมาทำอะไรไม่ได้ใช่ไม่ล่ะ ....อย่าเข้ามานะไม่งั้นจะชั้นจะเรียกให้คนช่วย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย “มนตราตะโกนร้องพร้อมถอยหลังตั้งท่าจับรองเท้าที่ได้คืนมาไว้แน่น เพื่อใช้เป็นอาวุธหากอีกฝ่ายจะมาทำอะไร “โธ่คุณ ผมไม่ได้ทำอะไร จะมาช่วยคุณจริง ผมเห็นคุณจอดรถ นึกว่ารถเสียจะมาช่วยแท้ๆ หาเรื่องซวยให้แล้วมั้ยล่ะ” “รถชั้นไม่ได้เสีย คุณไปได้แล้ว ขอบคุณ” “อ้าวรถไม่ได้เสีย ใครจะไปรู้ ก็เห็นจอดรถ ไอ้เราก็ทำตัวเป็นพลเมืองดีมาถาม กลับโดนหาว่ามาปล้ำซะนี่ เอ๊ะหรือคุณเป็นนกต่อ กะจะให้พวกมาปล้นผมใช่มั้ย เมื่อกี้ที่ตะโกนให้คนช่วยน่ะ ส่งซิกกับพวกใช่มั้ย ” พูดแล้วคนพูดก็แกล้งทำท่าจะหันหลังวิ่งกลับรถเอาดื้อๆ “นี่คุณ จะบ้าเรอะ ชั้นแค่ลงจากรถมาถามทางคนที่กลางทุ่งโน่น ชั้นหลงทางก็แค่นั้น” หญิงสาวชี้มือไปยังกลางทุ่ง ตีหน้ายักษ์ใส่ผู้ชายปากมากตรงหน้า เมื่อชายหนุ่มมองตามไปก็พบว่า.... “โธ่คุณนั่นมันหุ่นไล่กา มันคนซะที่ไหนกันเล่า คงบอกทางให้คุณได้หรอก”ชายหนุ่มบอกขำๆ “ใครจะไปรู้ยะ ก็ชั้นสายตาสั้นนี่” หญิงสาวบอกอย่างโมโหเล็กๆ พลางคิดในใจว่า ‘อีตานี่ มาขำอะไรบนความทุกข์ของคนอื่น’ “นี่คุณ เดี๋ยวตรงไปนะถึงถนนใหญ่แล้วหาทางกลับรถ เข้าซอยที่มีวัดอยู่ตรงปากซอยน่ะ  แล้วตรงไปเรื่อยๆ ก็จะเจอถนนรามอินทราแล้ว ไม่ยาก” คนพูดบอกทางสั้นๆงเพื่อให้เข้าใจง่ายๆ แต่เมื่อเห็นคนฟังที่ทำหน้าเหมือนว่าไม่กระจ่างใจเลยสักนิด เขาเลยต้องพูดต่อว่า “เดี๋ยวผมจะเขียนแผนที่ให้แล้วกัน” ชายหนุ่มล้วงซ้ายล้วงขวาในกระเป๋ากางเกง จนพบกระดาษแผ่นเล็ก เขาจึงเขียนแผนที่พลางอธิบายพลาง พร้อมกับสำทับว่า “คุณขับรถตามผมมาแล้วกัน  ถึงทางเลี้ยวเข้าที่มีวัดผมจะกระพริบไฟบอกให้ จากนั้นคุณก็ไปต่อเอง คงไม่ยากแล้วล่ะ เข้าในเมืองคงไม่หลงแล้วมั้ง” “ขอบคุณค่ะ”มนตราเอ่ยขึ้นหลังจากที่ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักตามคำพูดของชายหนุ่ม แล้วนึกในใจว่า ‘ขอให้ผลบุญตอบแทนอย่างสาสมแล้วกันนะยะ” จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 4 เม.ย. 52 20:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7649686/W7649686.html จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 4 เม.ย. 52 20:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต้องไปเจอกันอีกแหงเลย จากคุณ : scottie - [ 5 เม.ย. 52 22:55:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รอดูค่ะว่าทกฤษฏีโลกกลมจะเป็นจริงหรือเปล่า จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 5 เม.ย. 52 22:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 2กว่า-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7752130/W7752130.html จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ วันเถลิงศก (15) 17:45:03 ]