ความคิดเห็นที่ 1 Part 2 รักนี้จะสุขหรือทุกข์ 2/12/2008 มาถึงยิมตอน 6 โมง ก็เหมือนทุกๆวัน มาเร็วเท่าไหร่ ก็จะได้มองเค้านานมากเท่านั้น เล่นจนถึง 2 ทุ่มครึ่ง สุดท้ายเค้าก็มาจนได้ เป็นเหมือนกันมั้ยครับ เวลารอคนที่เราอยากเจอแล้วได้เจอ มันมีความสุขมากเลยนะ ถึงมันจะนานแค่ไหนก็ตาม..... วันนี้เค้าใส่กางเกงสีเทา เสื้อยืดสีครีม เดินเข้ามากับท่าเดินแบบเด็กๆเหมือนเดิม เค้ามาเมื่อไหร่ผมไม่รู้หรอก ตอนนั้นผมกำลังเล่นไหล่ที่เครื่องกลางยิมชั้นล่าง เค้าก็มานั่งตรงข้ามกับเครื่องที่ผมเล่นพอดี วันนี้เค้าเล่นหัวไหล่ เล่นฟรีเวท ผมก็ได้แต่ขอบคุณในใจ ขอบคุณอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้วันนี้ผมได้มองเค้าแบบชัดเจนอีกครั้ง แต่เหตุการณก็เข้าสู่สภาวะปกติ คือ ผมได้แต่มองกับมองเค้า ทั้งๆที่ผมกับเค้าหันหน้าตรงกัน แต่ผมก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของเค้าเลย วันนี้ไม่มีสักครั้งที่เค้ามองมา ไม่มีเลย แต่ก็ดีแล้วแหละมันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกเสมอ แค่วันนั้นมันเป็นแค่ความบังเอิญแค่นั้นเองที่เค้ามองกลับมา แต่วันนี้ทุกอย่างก็เหมือนวันแรก ที่ผมแอบมองเค้าอยู่ข้างเดียวเสมอ วันนี้ผมมีเวลามองเค้านานมากๆ เพราะเพื่อนเราคนนั้นยังไม่มา เค้ากำลังเล่นอยู่คนเดียว.....น่ารักดีนะ วันนี้เค้ารับโทรศัพท์ค่อนข้างบ่อย แฟนรึเปล่า? ภาวนาในใจว่า อย่าเพิ่งมีเลย ขอมองนานๆก่อน สักพักเพื่อนผมที่เป็นบัดดี้ของเค้าก็มา ทักทายกับผมสักพักนึงเพื่อนเราก็รีบเดินไปหาเค้าคนนั้น เค้าเล่นกันไปคุยกันไปเสมอ รู้มั้ยในใจผมก็อยากเกิดเป็นเพื่อนคนนี้นะ เพราะจะได้อยู่ใกล้ๆเค้า ได้เป็นเพื่อนกับเค้า แค่ได้เป็นเพื่อนก็ดีใจมากแล้วล่ะ ผมนั่งมองเค้าเล่นด้วยกัน คุยกันไปเล่นกันไป ประมาณชั่วโมงนึง .....รู้สึกสงสารตัวเอง อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาดื้อๆ คิดในใจว่าทำไมผมทำได้แค่นี้นะ ผมทำได้แค่นี้จริงๆหรอ ถามตัวเองอยู่หลายรอบ สุดท้ายก็เลยเดินเค้าไปในห้องล็อกเกอร์ เก็บของเพื่อจะกลับบ้าน พอเดินออกมาก็พยายามที่จะไม่มองไปที่เค้า แต่ก็แอบบอกเค้าในใจว่า... “วันนี้เราคงไม่ได้อยู่ส่งนายกลับบ้านนะ เรากลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” พอเดินออกมาจากฟิตเนสร้องไห้เฉยเลย ถามตัวเองว่าเป็นอะไรมากรึป่าว รีบเช็ดน้ำตา เช็ดไปหัวเราะไป ตกลงจะเศร้าหรือจะบ้า เศร้ามั้ย...ก็เศร้านิดนึง แต่ทำไงได้ล่ะ ....เออ...ที่เรามองเค้าทุกวันเนี้ยมีอย่างนึงที่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ คือ ผมก็ไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นเหมือนเรารึเปล่า และถ้าเค้าเป็น เค้ากับเพื่อนเราจะเป็นแฟนกันรึเปล่า ถ้าวันนึงผมรู้ว่าเค้าเป็นแฟนกัน ผมคงจะไม่เขียนถึงเค้าอีกแล้วล่ะ เพราะถ้าแอบมองเค้าต่อไปถ้าเพื่อนเรารู้เค้าก็คงรู้สึกไม่ดี คงเก็บเค้าไว้ในใจแค่นี้ แล้วก็อยู่กับตัวเองต่อไปเหมือนเดิม ถึงปากซอยนั่งวินเข้าบ้าน เฮ้อ...วันนี้เค้าทำผมหนาวกว่าทุกๆวันเลยครับ ไม่หรอก....จริงๆแล้วผมทำผมเองแหละ ก่อนหลับตานอนผมถามตัวเองว่า ....มีความสุขมั้ยวันนี้?....คำตอบก็คือ ภาพสุดท้ายก่อนหลับตาก็ยังเป็นเค้าอยู่ดีนั้นแหละ 8/12/2008 วันนี้มาสาย มาถึงก็สองทุ่มครึ่ง แต่แปลกที่ใจไม่ได้กระวนกระวายเหมือนทุกๆวัน อาจเป็นเพราะคงเริ่มชินแล้วมั้ง เบิร์นชั้นบนแค่สิบห้านาทีก็รีบลงมา เพราะนัดพี่ที่รู้จักกันไว้ว่าวันนี้เราจะเล่นด้วยกัน วันนี้ผมมีเพื่อนเล่นด้วยแต่มันก็ยังเหงาอยู่ดี แต่มันก็เหงามาหลายปีแล้วล่ะ ลงมาได้สักพักก็มีคนคนนึงทำให้ความเหงาของผมหายไป วันนี้วันจันทร์เป็นวันแรกของสัปดาห์ผมไม่ได้คาดหวังว่าเค้าจะมาหรอก แต่เค้าก็มาจนได้ วันนี้เค้าใส่เสื้อสีขาว กางเกงสีน้ำตาลอ่อน บนเสื้อสีขาวของเค้ามีข้อความสีแดงเขียนไว้ว่า Kick me ผมก็คิดเล่นๆว่าหน้าตาแบบนี้ใครจะ Kick ได้ลง ผมว่า Hug me น่าจะเหมาะกว่า วันนี้เค้าน่ารักมาก มาก เวลาที่เค้าใส่เสื้อสีขาวแล้วมันทำให้เค้าน่ามองมากขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย วันนี้ผมมองเค้าได้ไม่สะดวกนักเพราะผมมีเพื่อนมาเล่นด้วย แต่มันก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดใจเลย วันนี้เค้าก็เล่นกับเพื่อนเราตามปกติเหมือนทุกๆวัน จริงๆแล้ววันนี้มันก็ไม่มีอะไรพิเศษที่มันน่าตื่นเต้นหรอก เหตุการณ์ทุกอย่างยังคงปกติ คือผมก็ได้แต่มองเค้า มอง มอง มอง และเค้าก็ไม่ได้มองกลับมาที่ผมเลยซักครั้ง เพียงแต่วันนี้เค้าน่ารักกว่าทุกๆวันแค่นั้นเอง ซักพักเพื่อนเราที่เป็นบัดดี้เค้าก็ขึ้นไปชั้นบน ปล่อยเค้าเล่นหน้าท้องอยู่คนเดียว แล้วพี่เราก็ชวนเราไปเล่นหน้าอกอยู่ใกล้ๆเค้า เดินไปถึงใจมันสั่นๆ เค้าเล่นหน้าท้องอยู่ข้างหลังเราเอง อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมแค่นี้เอง ผมอยู่ใกล้เค้า แต่เค้าอยู่ไกลผมมากซะเหลือเกิน ทุกครั้งที่มองเค้าเหมือนเค้ายิ่งห่างผมมากเข้าไปทุกที........ซักพักเค้าก็เดินเข้าไปเก็บข้าวของในล็อกเกอร์ แล้วเดินออกมากับท่าเดินแบบเด็กๆเหมือนเดิม นี่แหละสิ่งที่ผมรออยู่ “กลับบ้านดีดีนะ” แล้วเค้าก็เดินผ่านผมไปโดยที่ไม่มองมาที่ผมเลย แต่ยังไงผมก็มีความสุขอยู่ดี ก็ใจมันบอกว่าอย่างนั้น วันนี้มีเรื่องขำๆอยู่เรื่องนึง เป็นเรื่องที่ผมคุยกับพี่ชายที่เป็นบัดดี้ผมในวันนี้ ในระหว่างที่เราเล่นกัน ทุกครั้งที่มีคนน่ารักเดินผ่านพี่เค้าจะสะกิดให้มอง คนนี้น่ารักนะ คนนี้บุคลิกดีนะ พี่ชอบแบบนี้ ผมก็ชอบแบบนั้น งั้นเรามาจัดTop5กัน ในฟิตเนสนี้ ใครน่าจะติด Top5คนน่ารักที่สุด พี่เค้าบอกว่าคนนี้ คนนี้ คนนั้น คนโน้น .......แต่ในใจผมมีไม่ถึง5คนหรอกครับ มีแค่คนคนเดียว คนนี้แหละ เค้ากลับได้สักพักผมก็ชวนพี่ชายกลับ ถึงปากซอยนั่งวินมอเตอร์ไซด์เข้าบ้าน อากาศหนาว แต่ใจมันอุ่นๆแฮะ และมันยิ่งอุ่นขึ้นเมื่อทุกครั้งที่ผมนึกถึงเค้า จากคุณ : Diary - [ 5 เม.ย. 52 03:55:14 A:58.64.106.253 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Part 3 วันที่รอคอย 27/1/09 50 วันแล้วครับที่ไม่ได้เจอเค้า เพราะผมกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด กลับไปพักหัวใจ กลับไปอยู่กับตัวเองซักพัก รู้สึกว่าเหมือนชีวิตมันขาดอะไรไปเหมือนกันนะครับ เพราะการแอบมองเค้ามันก็กลายเป็นส่วนนึงของกิจวัตรประจำวันเข้าไปแล้ว ช่วงที่ผ่านมาเค้าอาจจะไปเที่ยว ไปพักผ่อนช่วงปีใหม่ ไม่แน่ตอนนี้เค้าอาจจะกำลังมีความสุขอยู่ก็ได้ เพราะตอนนี้เป็นช่วงเวลาของความสุข..... แต่เชื่อไหมว่าที่ผ่านมาที่ผมไม่ได้เจอเค้า ผมไม่ได้กระวนกระวายใจเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะผมคิดว่าถ้าผมกระวนกระวายใจนั่นก็คือ ผมเป็นทุกข์ และใจของผมมันก็บอกว่าคนคนนี้ทำให้มีความสุขไม่ใช่หรอ เพราะฉะนั้นก็จงสุขใจซะเถิด ความสุขอยู่ที่ใจเราเองใช่ไหมครับ.....วันนี้เป็นวันแรกหลังจากที่หายไปนาน ผมก็เล่นตามปกติกับพี่ชายที่เป็นบัดดี้ผมเป็นประจำ ไม่ได้เจอเค้านานมากจนไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอ ผมกำลังเล่นหน้าอกกับพี่ชายอยู่ หันไปมองนาฬิกา อ้อ 2 ทุ่มพอดี หันไปทางขวามือ แล้วผมก็เจอของขวัญปีใหม่ของผมจนได้ เค้าใส่เสื้อสีเหลืองออกน้ำตาล กางเกงสีน้ำตาลอ่อน รองเท้าผ้าใบสีขาว ผมยืนหน้าแดง ตัวแดง เพราะเลือดมันสูบฉีดไปด้วยความสุข เพราะไม่คิดว่าจะเจอเค้าวันนี้ เค้าก็เล่นกับเพื่อนของเราคนเดิมเช่นเคย แต่วันนี้เค้าเล่นกันสามคน บอกตรงๆจิตใจผมไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลยครับ คอยมองเค้าตลอดเวลา ทุกครั้งที่มองเค้ามันมีความสุขอย่างที่บอกไม่ถูก ผมไม่ได้มีความรู้สึกอยากจะคุยกับเค้าแม้แต่นิดเดียว ทำไมก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะผมคิดว่าแค่นี้มันคงมากพอแล้ว ผมสุขใจนะบอกตรงๆ วินาทีที่รอคอย เล่นหน้าอกได้สักพัก เค้าคนนั้นกับเพื่อนผมก็เดินมาทางผม ผมคิดว่าก็คงจะมาเล่นเครื่องเล่นแถวๆนี้มั้งครับ แอบดีใจเล็กๆ แต่ไม่ใช่แฮะ เค้าเดินมาที่ผมกับพี่ชาย เค้ากำลังเดินเข้ามา ใกล้เค้ามาเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาอีก จนมาหยุดอยู่ข้างๆผม แล้วเค้าก็พูดขึ้นมาว่า สวัสดีครับพี่.... พร้อมยกมือไหว้ นั่น...เป็นคำพูดที่เค้าทักทายพี่ชายผม หัวใจผมตกลงไปอยู่ที่พื้น หน้าชา ตัวชา...... อ้าว รู้จักกันด้วยหรอ ผมคิดในใจ หน้าผมซีดไปหมดเลยครับ ไม่รู้จะทำตัวยังไง ก็เลยหันไปคุยกับเพื่อนผมที่มากับเค้า เค้าคุยกับพี่ชายผมได้สักพัก แล้วก็ไปเล่นหน้าอกอยู่ข้างหลังผมพร้อมกับเพื่อนของผมคนนั้น 5 นาทีผ่านไปยังคงมีอย่างนึงที่ยังเหมือนเดิม คือผมไม่ได้อยู่ในสายตาของเค้าเลยแม้แต่นิดเดียว แม้ว่าเราจะอยู่ห่างกันแค่ก้าวเดียวก็ตาม และแปลกที่พี่ชายผมกับเพื่อนผมก็ไม่ได้แนะนำผมให้รู้จักกับเค้าเลย แต่ผมว่ามันก็ดีแล้วล่ะครับ แบบนี้แหละดีแล้ว เพราะถ้าได้คุยกัน ผมคงทำตัวไม่ถูก คงทำเรื่องเปิ่นๆและเก็บอาการไม่อยู่..... มีครั้งนึงตอนที่ผมอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด พี่ชายบัดดี้ผม เคยโทรศัพท์เล่าให้ฟังว่าช่วงที่ผมไม่มา พี่เค้าเล่นกับเพื่อนของผมที่เล่นกับเค้าคนนั้นประจำ และเพื่อนอีกคนที่ชื่อ อ.... คนนี้นี่เองหรอ เค้าคือคนที่เราแอบมองทุกวันนั่นเอง ผมรู้จักชื่อเค้าโดยที่ไม่รู้ตัวจริงๆหรอ ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย แต่พี่ชายผมก็ไม่รู้นะว่าผมแอบชอบเค้าอยู่ ช่วงที่เค้ากับเพื่อนผมเล่นหน้าอกกันอยู่ ผมกำลังเซฟให้พี่ชายและยืนหันหลังให้เค้า และเค้าเองก็กำลังเซฟให้เพื่อนผมโดยที่ยืนหันหลังให้ผมเช่นกัน เรายืนหันหลังให้กันและกัน ผมรู้ว่ามันแค่ก้าวเดียวเท่านั้นเองครับที่เรายืนห่างกัน แต่มันเป็นก้าวเดียวที่ไกลซะเหลือเกิน ซักพักเค้ากับเพื่อนเราก็ย้ายไปเล่นเครื่องอื่น ผมแอบยิ้มเมื่อเห็นท่าเดินแบบเด็กๆของเค้าที่ผมไม่ได้เห็นซะนานเหลือเกิน ผมมีความสุขมากเลยครับ ไม่ได้คาดหวังหรอกนะครับว่าซักวันนึงผมกับเค้าจะได้คุยกัน ถ้าวันนึงได้คุยกันจริงๆมันคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมอย่างหนึ่งก็ว่าได้ วันนี้ผมไม่รู้ว่าเค้ากลับตอนไหน เพราะมัวแต่คุยกับพี่ชายอยู่ รู้แค่ว่า 4 ทุ่มก็ไม่เจอเค้าแล้ว ผมไม่ได้ส่งเค้ากลับบ้านเลย แต่พรุ่งนี้ก็ยังมี จริงไหมครับ จริงๆแล้ววันนี้เค้าก็แค่ขยับเข้ามาใกล้ผมอีกนิด แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราใกล้กันมาก ความห่างมันยังมากอยู่ดี มากซะจนไม่อยากที่จะเดินต่อไปอีกแล้วครับ อยากหยุดยืนอยู่แค่ตรงนี้ หยุด และยืนมองเค้าต่อไปแค่นั้นก็พอ ผมจะมองเค้าจนกว่าเค้าจะลับตาไป จนกว่าจะไม่ได้เห็นเค้าอีก ไม่ว่าอะไรก็ตาม วันนี้อย่างที่ผมบอกมีอย่างหนึ่งที่ยังคงเหมือนเดิม คือผมไม่ได้อยู่ในสายตาของเค้าเลย แต่วันนี้มีสิ่งดีๆที่มันได้เกิดขึ้น อย่างแรกผมได้ยืนอยู่ใกล้เค้ามากที่สุดเท่าที่เคยได้ใกล้ อย่างที่สองผมได้รู้จักชื่อเค้า นาย อ... ช่วงนี้อากาศเริ่มอุ่นขึ้นมาแล้ว เหมือนหัวใจของผมเช่นกันที่มันกำลังอุ่นขึ้นทุกๆวันเพราะเค้า สุดท้ายก่อนนั่งวินมอเตอร์ไซด์เข้าบ้าน ผมบอกตัวเองเล่นๆว่า ของขวัญปีใหม่ปีนี้ของผมมาช้ากว่าทุกๆปี แต่เค้าก็มาจนได้ ใช่ไหมครับ จากคุณ : Diary - [ 5 เม.ย. 52 03:55:51 A:58.64.106.253 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Part 4 การเติมเต็มของหัวใจ 28/1/09 วันนี้ผมมาถึงยิมตอน 2 ทุ่ม กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า รู้สึกปวดท้อง..ก็เลยเดินไปเข้าห้องน้ำ พอทำธุระเสร็จเปิดประตูออกมา มีคนคนนึงกำลังยืนฉี่อยู่ครับ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมครับว่าเป็นใคร แค่เห็นข้างหลังผมก็รู้แล้ว วันนี้นายอ..ใส่เสื้อสีฟ้า กางเกงสีน้ำตาลอ่อน แล้วรองเท้าเค้าสีอะไรครับ ผมลืมสังเกตเพราะกำลังยืนตะลึงอยู่ครับ.... พอตั้งสติได้ก็รีบเดินไปล้างหน้า เพราะรู้สึกว่าเค้ากำลังจะหันมา ผมไม่กล้าสบตาน่ะครับ เพราะตอนนั้นในห้องน้ำมีแค่ผมกับเค้า 2 คนเท่านั้น พอเดินไปล้างหน้า ผมก็เจอเพื่อนของผมที่เป็นบัดดี้เค้ากำลังยืนอยู่ที่กระจก ผมก็ทักทายกับเค้าปกติ..... 5 วินาทีผ่านไปเค้าคนนั้นก็มายืนอยู่ข้างๆผม และเค้าก็พูดขึ้นมาว่าวันนี้พี่...(พี่ที่เป็นบัดดี้ผม)มารึเปล่าเค้ามีขนมมาฝาก และนั่น..ก็เป็นคำพูดของเค้าที่พูดกับเพื่อนผมครับ เอาแล้วสิ จะทำไงเนี้ย มือไม้ แขนขาจะวางไว้ที่ไหนดีล่ะ โอ้ย!ทำตัวไม่ถูก เค้าไม่ได้คุยกับเรา เค้าคุยกับเพื่อนเรา ทำไงดีครับ รู้จักกันก็ไม่รู้จัก ผมก็เลยบอกเพื่อนผมว่า “เราไปก่อนนะ เจอกันข้างนอกนะ” พอผมเดินลับตาทั้ง 2 คนนั้นได้ ผมก็เลยถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ พร้อมกับคิดในใจว่า “เฮ้อ! รอดตายแล้วเรา” พอเดินออกมาข้างนอกก็เจอพี่ชายบัดดี้ผมนั่งรอผมอยู่ เราหยุดคุยกันที่เครื่องเล่นหน้าอก หน้าทางเข้าห้องน้ำพอดีครับ แค่ยืนอยู่หน้าทางเข้าห้องน้ำผมก็ใจแป้วแล้วครับ ผมคิดว่า วันนี้ผมคงไม่รอดแน่ สักพักสิ่งที่ผมคิดไว้มันก็เกิดขึ้นครับ เค้าเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนเรา ทันใดนั้นพี่ชายผมก็เรียกพวกเค้าทั้ง 2 คนมาคุยกัน เหงื่อผมแทบแตกพลั้ก พอเดินมาถึงเค้าก็พูดกับพี่ชายผมว่า สวัสดีครับพี่... ผมเอาขนมที่ร้านผมมาฝากครับ พร้อมยื่นกล่องขนมให้พี่ชายผม แล้วเค้าก็ยืนคุยกันอยู่สามคน แล้วผมล่ะครับ ก็ยิ้มสิครับ ยิ้ม ยิ้มสยาม เอามือ เอาแขน เอาขาวางไว้ตรงไหนดีครับ อะ!จับที่บาร์แล้วกันครับ สักพักเพื่อนผมก็หันมาคุยกับผมบ้าง พร้อมกับบอกว่า “เพื่อนเราเปิดร้านขนมที่สยามพารากอน” แล้วพี่ชายผมก็ยื่นกล่องขนมของเค้าคนนั้นมาให้ผมชิม ผมลังเล แต่ก็หยิบมันขึ้นมากินพร้อมกับมองหน้าเค้า เค้าก็ยิ้มให้ครับเป็นมารยาท ผมเข้าใจดี แล้วผมก็ยิ้มตอบ ขนมของเค้าเป็นเผือกอบแห้งหรือมันอบแห้งอะไรสักอย่างครับ ผมไม่แน่ใจ แต่ขนมอร่อยมากเพราะคนที่เอามาให้ น่ารักครับ ถ้าขนมชิ้นนี้เค้าตั้งใจเอามาฝากผม มันคงเป็นขนมที่อร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยทานมาเลยล่ะครับ แต่แค่การเผื่อแผ่ของพี่ชายผม ก็ทำให้ผมสุขใจมากที่สุดแล้วครับ พอทานขนมของเค้าได้สักพัก ผมก็เลยพูดกับเค้าว่า “ทำเองหรอครับ หมายถึง ขายเองหรอครับ” อ้าว! ไอ้.... ตู ตู ตูทำอะไรลงไป คิดในใจ สติ สตัง ไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลย “ขายเองหรอครับ” คำถามนี้คิดได้ไง ไม่เข้าใจตัวเองเลย...แล้วเค้าก็ตอบกลับมาว่า “อ๋อ ก็ไปช่วยๆเพื่อนบ้างนะครับ ก็หุ้นกันหลายคน” แล้วเค้าก็ยิ้ม โอ้ย! มายิ้มให้ผมทำไม ผมจะตายอยู่แล้ว น่ารักมากครับ ยิ่งได้คุยด้วย ได้เห็นเค้ายิ้ม ผมแทบตายตรงนั้นเลย สักพักเค้าก็หันไปคุยกับพี่ชายเราต่อ ผมก็ยืนมองเค้าคุยกัน พร้อมกับแอบอมยิ้มเล็กๆ แล้วเค้าก็หันมาเจอพอดี แล้วเค้าก็ยิ้มให้ผมอีกที แล้วก็เดินจากไปพร้อมกับเพื่อนเรา.....และท่าเดินแบบเด็กของเค้าที่วันนี้ผมก็ได้เห็นแล้วครับ พอเค้าเดินจากไป ผมกับพี่ชายก็ทานขนมต่อ ผมก็เลยพูดกับพี่ชายผมว่า ขนมผมขอหมดได้ไหมครับพี่ อร่อยดี พี่เค้าก็หัวเราะ ผมแค่อยากเก็บไว้น่ะครับ คงไม่ทาน อยากเก็บกลับมาด้วย ก็ของของเค้าผมก็อยากเก็บไว้หมดแหละครับ วันนี้บอกตามตรง จิตใจผมไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลยครับ ไม่เป็นอันออกกำลังกายเลย จนพี่ชายผมถามว่าวันนี้เป็นอะไร ทำไมใจลอยจัง มีสมาธิหน่อยสิ ผมก็เลยบอกพี่ชายผมไปว่า “ผมกำลังมีความรักพี่” แล้วพี่ชายผมก็หัวเราะ ผมรู้ว่าพี่ชายผมคิดว่าผมพูดเล่นครับ แต่นั่นคือความจริงที่ออกมาจากใจผมในตอนนั้น พี่ชายผมบอกว่า วันนี้เค้าคงกลับบ้านก่อนเพราะมานานแล้ว แล้วก็เหนื่อยด้วย สามทุ่มครึ่งพี่ชายผมก็ขอตัวกลับ ปล่อยผมเล่นหน้าแขนอยู่คนเดียว คราวนี้ผมก็กลับมาทำหน้าที่ของผมตามปกติครับ ก็คือการแอบมองเจ้าของร้านขนม สักพักเพื่อนผมก็เดินมาหาผมพร้อมกับถามผมว่าใช้เวทตัวนี้ไหม ผมก็ตอบไปว่าไม่ได้ใช้ เพื่อนผมก็เลยขอเล่นเวทตัวนี้ ผมก็เลยบอกว่าเล่นตรงนี้ก็ได้เดี๋ยวผมขยับให้ สักพักนาย อ.. ก็เดินมาเล่นเวทตัวนี้กับเพื่อนผม แต่....ก็ไม่ได้มองมาที่ผมเลย มันยังคงเหมือนเดิมครับ ผมยังอยู่นอกสายตาของเค้าเสมอ .....สักพักเค้าก็ขอตัวเพื่อนเรากลับก่อน ผมแอบได้ยิน และก็รู้ทันทีว่าตัวเองต้องทำอะไร เค้ากำลังเดินเข้าไปห้องแต่งตัว แล้วผมก็มองเค้าผ่านกระจก จนเค้าเดินลับตาไป พร้อมกับบอกเค้าในใจว่า “เดินทางกลับบ้านดีๆนะครับเจ้าของร้านขนม “ ผมกับเพื่อนเล่นด้วยกันสักพักก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แต่...พอผมกลับถึงบ้าน พี่ชายที่เป็นบัดดี้ผมก็โทรมา เราก็คุยกันตามปกติ คุยเรื่องคนในฟิตเนสที่พี่เค้าเคยคบ แต่ไม่เกี่ยวไรกับนายอ.. หรอกครับ ผมก็เลยทำให้มันเกี่ยว โดยการถามพี่ชายไปว่าพี่..ครับ คนที่เอาขนมให้พี่ทานวันนี้น่ะครับ คนนี้ใช่ไหมครับที่ชื่อ อ.. พี่เค้าก็ตอบว่า อ๋อคนนี้แหละ แล้วเค้าก็เล่าเรื่องของนาย อ.. ให้ฟังว่า น้องเค้าเปิดร้านขายขนมที่สยามพารากอน เรียนจบวิศวะจุฬา เป็นลีดจุฬา ที่บ้านประกอบธุรกิจ ฐานะดีมากๆ หมายถึงรวยมากๆเลยครับ เฮ้ออออออออออออ.........นายอ..น่ารักมากๆแต่ขอแค่เป็นคนธรรมดาได้ไหมครับ...........ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ชายเล่าให้ฟังเกี่ยวกับนาย อ.. มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกห่างเค้ามากเข้าไปอีก ผมโดนพี่เค้าดูดพลังไปเยอะเลย พอฟังจบมันให้ความรู้สึกเจียมตัวอย่างบอกไม่ถูก ทำไมหรอครับ ก็เพราะ ผมเป็นคนต่างจังหวัด จบมหาวิทยาลัยต่างจังหวัด ผมเปิดร้านขายเสื้อผ้าที่สวนจตุจักร ที่บ้านฐานะเกือบปานกลาง และหน้าตาก็ไม่ได้เสี้ยวนึงของเค้าเลย เพื่อนๆครับ ผมกำลังแหงนหน้ามองเครื่องบินอยู่ใช่ไหม เดี๋ยวๆ ก่อนไปนอน ผมอยากจะบอกว่าผมภูมิใจนะ ในสิ่งที่ผมเป็น ไม่ได้ดูถูกตัวเองหรอกครับ แต่ผมแค่อยากจะบอกว่า ผมเข้าใจมาตรฐานของสังคมไทยเราดีครับ ผมคงหยุดอยู่แค่นี้ คิดว่าซักวัน สิ่งที่ดีที่สุดของผมคือการที่อาจจะได้เป็นเพื่อนของเค้าแค่นั้นก็พอ แค่ได้เป็นเสี้ยวหนึ่งในชีวิตเค้าแค่นั้นก็พอ แค่นี้ความสุขของผมก็ได้รับการเติมเต็มแล้วครับ ผมสุขใจนะ สุขใจเสมอ สุขใจทุกครั้ง ที่ได้แค่มอง ผมรู้ครับ...ว่าวันนี้จริงๆแล้วทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเสมอ ก่อนหลับตานอนผมนึกถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นในวันนี้ แล้วถามตัวเองอีกครั้งว่า วันนี้นายมีความสุขไหม ผมตอบได้เลยครับว่า สุขที่สุดเลยครับ ฝันดีนะครับทุกๆคน ไม่ว่าคุณกำลังจะแอบรู้สึกดีดีกับใครอยู่ก็ตาม จากคุณ : Diary - [ 5 เม.ย. 52 03:56:27 A:58.64.106.253 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Part 5 อีกหนึ่งก้าวที่เราได้ใกล้กัน 2/2/09 เสื้อสีเทา กางเกงสีม่วงอ่อน รองเท้าสีขาว ท่าเดินแบบเด็กๆ กำลังเดินเข้ามาที่ผมกับพี่ชาย ผมรู้ดีครับว่าเค้าจะเข้ามาทักพี่ชายผม และมันก็เป็นเช่นนั้น “สวัสดีพี่...” พอพูดจบเค้าก็หันมาที่ผมแล้วพูดขึ้นมาว่า “สวัสดีครับ” ผมอึ้งไป 3 วินาที พอตั้งสติได้ผมก็รีบตอบเค้ากลับไปว่า “สวัสดีครับ” พร้อมพยักหน้า.....................ผม ผม ผม ผม ผม ผม ผม ผม ผม ผม ฝันไปหรือเปล่าครับ ขอบคุณนายอ..มากๆครับ ที่อย่างน้อยผมก็เคยได้อยู่ในสายตาของเค้าแล้ว ผมแอบอมยิ้มด้วยความปลื้มใจและสุขใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้นโดยที่ไม่ได้คาดหวังมาก่อน ขอบคุณนะ ผมรู้ดีครับว่าการทักทายของเค้าเมื่อวินาทีที่ผ่านมา มันเป็นเพียงแค่การทักทายตามมารยาทเท่านั้น แต่เค้าจะรู้ไหมว่ามันทำให้คนคนหนึ่ง อมยิ้ม ได้ตลอดทั้งคืนเวลาที่นึกถึงเหตุการณ์นี้ วินาทีที่แค่ผ่านเลยไปสำหรับเค้า แต่มันจะเป็นวินาทีที่จะอยู่กับผมตลอดไป จริงๆนะ ผมจะจำวันนี้ไว้ วันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2552 วันแรกที่เราได้ทักทายกัน วันแรกที่ผมได้อยู่ในสายตาของเค้า จะโดยความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจของเค้าก็ตามแต่ แต่มันมีค่าสำหรับคนที่เค้าไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อคนนี้มากๆ วันนี้นายอ..ก็มากับเพื่อนเราคนเดิม แต่วันนี้มีเพื่อนเค้าเพิ่มมาหนึ่งคน เค้าเล่นหน้าแขนกันที่กลางยิม โดยที่ผมเล่นหน้าท้องกับพี่ชายโดยใช้เครื่อง นั่งหันหน้าไปที่เค้า อยู่ไกลจากพวกเค้าพอสมควรครับ และเค้าก็ยืนหันหลังให้ผม ดีครับ แบบนี้ผมจะได้มองโดยที่เค้าไม่ทันสังเกต แต่วันนี้เพื่อนผมที่เป็นบัดดี้เค้ามองมาที่ผมกับพี่ชายค่อนข้างบ่อยมากเลยครับ แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับผมเท่าใดนัก เพราะผมแอบมองเค้าโดยมองผ่านกระจก โชคดีของผมเหลือเกิน ที่ฟิตเนสที่นี่ติดกระจกบานใหญ่เกือบทุกๆด้าน ภาพที่ผมเห็นไม่แตกต่างกันเลยครับ ภาพสะท้อนที่ผมมองเห็นในกระจกยังเป็นเค้าที่น่ารักเหมือนเดิม น่ากอดเหมือนเดิม โดยเฉพาะเวลาที่เค้ายิ้ม ความสุขที่ผมได้รับในวันนี้จึงมีค่าเท่ากับทุกๆวันที่ผ่านมาครับ ผมไม่รู้ว่าระหว่างเค้ากับผม เราจะเดินเข้ามาใกล้กันมากเท่าไหร่ แต่ผมแค่อยากจะบอกเค้าว่าผมไม่เคยคิดที่จะเข้าไปนั่งในใจเค้าเลยแม้แต่นิดเดียว ผมขอแค่ยืนอยู่ตรงนี้ และมองไปที่เค้า และเห็นเค้าในแบบเดิมๆที่เค้าเป็นทุกๆวันก็พอแล้วครับ วันนี้ผมรีบกลับบ้านเพราะลืมเอาข้าวให้หมาของผมกิน สามทุ่มครึ่งผมหันไปมองเค้า พร้อมกับลาเค้าในใจว่า “นายอ..วันนี้ผมกลับก่อนนะ คงไม่ได้อยู่ส่งนายกลับบ้าน เจอกันพรุ่งนี้ กลับบ้านดีดีนะครับ” วันนี้ถึงตัวผมจะกลับก่อน แต่ใจผมก็ยังคงอยู่ในยิมนี้ อยู่กับเค้า ไม่ไปไหน จะอยู่ ตลอดไปครับ ถึงแม้ว่าตอนที่เค้ากลับ เค้าจะไม่ได้เอาหัวใจของผมกลับไปด้วยก็ตาม Part 6 กล้าที่จะเริ่ม 4/2/09 วันนี้นายอ..ใส่เสื้อสีฟ้า กางเกงสีเทา รองเท้าสี..อะไร อ้าว! ผมลืม บกพร่องต่อหน้าที่ได้ไงครับเนี้ย... เค้ากับเพื่อนผมกำลังเล่นกันอยู่ ผมมาถึงทีหลัง พอเดินออกมาจากห้องล็อกเกอร์ ก็เจอเลยครับ ผมก็เดินเข้าไปทักเพื่อนผม แล้วหันไปทักนายอ..ว่า “สวัสดีครับ” เค้าก็ยิ้มรับ น่ารักมากๆเลยครับ บอกได้คำเดียวว่า น่ารักจริงๆโดยเฉพาะเวลาที่เค้ายิ้ม ผมสุขใจอย่างบอกไม่ถูก แล้วผมก็ถามเพื่อนผมว่า เห็นพี่..ไหม (พี่ชายบัดดี้ผม) แล้วนายอ..ก็เลยชี้ไปที่กลางห้อง ผมแอบยิ้มด้วยความสุขใจ แล้วรีบเดินไปหาพี่ชายผม เดินไป ยิ้มไป เคยเป็นแบบนี้กันบ้างไหมครับ วันนี้มีน้องนายแบบโฆษณามาเล่นด้วยครับ เป็นน้องที่รู้จักกับพี่ชายผมครับ หน้าตาหล่อเลยครับ หุ่นดีมากๆ ทุกอย่างดูดีไปหมด ...แต่ไม่ต้องกลัวว่าผมจะเขวนะครับ ผมไม่เขวแน่นอน เพราะผมรู้ดีว่า ใจของผมอยู่ที่ไหน ยังคงมั่นคงในความรู้สึกของตัวเองเสมอ ผมก็ทำหน้าที่ของผมเหมือนทุกวัน คือ แอบมองเจ้าของร้านขนม มองแบบตรงๆบ้าง มองผ่านกระจกบ้าง แอบเดินเฉียดๆบ้าง วันนี้ผมเป็นอะไรไม่รู้ รู้สึกว่าไม่ตื่นเต้น เหมือนทุกๆวัน ก็อาจเป็นเพราะผมไม่ได้อยู่ในสายตาของเค้าจนชิน เลยกล้าที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ แค่อยากสัมผัสไออุ่น แค่นั้นเองครับ เล่นด้วยกันสักพัก ผม พี่ชาย และน้องนายแบบ ก็แยกย้ายกัน ต่างคนต่างเล่นเครื่องที่ตัวเองอยากจะเล่น โดยที่ผมแยกออกมาเล่นหลังแขนที่เครื่องกลางยิม สักพักนายอ..ก็เดินมากับเพื่อนใหม่ของเค้า มาเล่นเครื่องข้างๆผมเลยครับ ตื่นเต้นไหม ดีใจมากกว่าครับ ได้อยู่ใกล้นายอ..อีกแล้ว แค่ 1 ฟุตเองครับ คิดดูสิครับว่าใกล้มากแค่ไหน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็เหมือนทุกๆวันครับ เพื่อนๆก็คงจะเดาออก คือ ผมก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของเค้าเลย ทั้งๆที่เราก็ได้ทักทายกันเมื่อตอนเข้ามาแล้ว แต่เค้าก็ไม่ได้หันมาทักทาย หรือยิ้มให้ผมอีกเลย ผมก็ไม่ได้เศร้าหรือเสียใจอะไรก็อย่างที่บอก มันชินครับ และก็ไม่ได้คาดหวังอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งแว้ปเข้ามาในความคิดของผม หลังจากที่ได้อ่านคอมเมนต์ของเพื่อนๆในบอร์ด Palm “ทำไมไม่ลองคุยกับเค้าก่อนล่ะ” ด้วยแรงบันดาลใจจากคอมเมนต์ของเพื่อนๆ และในขณะที่เค้ากำลังเซฟให้เพื่อนเค้าอยู่ผมก็หันไปถามเค้าว่า “เป็นไงครับ ร้านขนมที่พารากอน ขายดีไหม” นายอ...: ขายดีครับ ผม: มีสาขาเดียวหรอครับ นายอ...: ก็มีทำส่งที่..... (ผมจำไม่ได้ครับ จริงๆแล้วผมไม่ได้ใจจดใจจ่อกับสิ่งที่เราคุยกันหรอกครับ ตอนนั้นใจผมมันสั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูก คราวนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของจริงครับ) ผม: ทำเองเลยหรอครับ นายอ..: ใช่ครับ ผม: เก่งจัง (ตอบแบบสั้นๆ ห้วนๆ โอ้ย! คิดได้ไงประโยคนี้ ผมคุมสติไม่อยู่จริงๆครับ คิดในใจว่า คิดถูก คิดผิดเนี้ยที่เป็นฝ่ายเริ่มคุยกับเค้า) ผม: แล้วนายชื่อไร เรายังไม่รู้จักชื่อนายเลย (ผมแอบอมยิ้มเพราะผมรู้อยู่แล้วว่าเค้าชื่อ อ.. แต่ที่ถาม ก็แค่อยากให้เรารู้จักกันอย่างเป็นทางการครับ) นายอ..: เราชื่อ อ.. ครับ ผม: เราชื่อ ท.. นะ แล้วเค้าก็แนะนำให้ผมรู้จักกับเพื่อนเค้า ซึ่งผมก็ค่อนข้างคุ้นๆหน้ามากเหมือนกัน เพื่อนเค้าชื่อจ... คุยกันไป คุยกันมา ปรากฏว่า เพื่อนเค้า เป็นเพื่อนของเพื่อนผมซะอย่างงั้น ผมจำได้ว่าเพื่อนเค้าคนนี้เคยไปเที่ยวที่ต่างจังหวัดบ้านผม ช่วงสงกรานต์ เมื่อประมาณ 8 ปีที่แล้ว ตอนนั้นเรายังเรียนอยู่ ม.5 กันอยู่เลยครับ ผมเพิ่งเข้าใจว่า คำว่าโลกมันกลมก็คราวนี้ล่ะครับ พร้อมกับถามตัวเองในใจว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง ณ ขณะนี้ มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมครับ ใช่ครับ มันคือเรื่องจริง.....สักพักพอนายอ.. เห็นผมกับเพื่อนเค้าคุยกันอย่างเมามัน แล้วนายอ..ก็เดินไปเล่นเครื่องอื่น โดยที่ไม่บอกไม่กล่าว ในใจผมอยากจะบอกเค้าว่า จริงๆแล้วผมอยากคุยกับนายมากกว่านะนายอ.. อย่าเพิ่งไปได้ไหม ยืนอยู่กับผมตรงนี้ก่อน วันนี้ถามว่า ผมมีความหวังขึ้นมาไหม ตอบได้เลยว่า ไม่เลยครับ เพราะไม่ได้หวังอะไรตั้งแต่แรกแล้ว แค่ได้คุย ได้เป็นเพื่อน แค่นี้ผมว่ามันก็มากพอแล้วนะครับ เพราะเค้าน่ารัก และดูดีจนเกินไปที่ผมจะคิดมากไปกว่านั้น มันรู้สึกละอายใจ และรู้แน่ๆอยู่แล้วว่า เค้าต้องปฏิเสธผมแน่นอน จริงๆนะ ผมไม่ได้คิดไปเอง ถ้าเพื่อนๆอยู่ในสถานการณ์แบบผม คิดว่าเพื่อนๆคงจะเข้าใจ...ผมอยากเป็นเพื่อนกับเค้า อยากคุยกับเค้าทุกวันๆ อยากเห็นเค้าทุกๆวัน อยากเก็บเค้าไว้มองนานๆ และจะเก็บท่าเดินแบบเด็กๆของเค้าไว้ในใจตลอดไป แค่นั้น....ก็พอ วันนี้ตัวผมกลับก่อน ปล่อยให้ใจของผมดูแลเค้าอยู่ที่นี่ พร้อมกับบอกเค้าในใจว่า “วันนี้ขับรถกลับบ้าน ดีดี นะครับ เจ้าของร้านขนม” แล้วพรุ่งนี้ผมจะกลับมาเอาหัวใจของผมที่เค้าทิ้งไว้ที่นี่เหมือนเดิม... ฝันดีนะครับทุกๆคน จากคุณ : Diary - [ 5 เม.ย. 52 03:57:04 A:58.64.106.253 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Part 7 อย่าทำกับผมแบบนี้เลย 5/2/09 จะเป็นไปได้ไหมครับ ที่คนที่เคยทักกัน และเคยคุยกันบ้างแล้ว พอเจอกันอีกครั้ง จะทำเป็นไม่รู้จัก ทำเป็นมองไม่เห็น ทั้งๆที่ยืนห่างกันแค่ก้าวเดียว แต่เชื่อไหมว่ามันก็เป็นไปแล้วครับสำหรับผม วันนี้พอมาถึงก็กำลังเห็นเพื่อนเรายืนคุยกับเค้าอยู่ แค่เห็นก็สุขใจแล้วครับ ความสุขใจก็เลยดลบันดาลให้ผมเดินเข้าไป ว่าจะไปทักเพื่อน รวมทั้งเค้าด้วย ขณะที่ผมเดินเข้าไปอย่างมีความสุข พอใกล้จะถึง เค้าก็มองมาที่ผม และในขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยคำทักทาย ทันใดนั้น เค้าก็เดินหนีไปทางอื่นเฉยเลย ปล่อยให้ผมยืนคุยกับเพื่อนอยู่สองคน หน้าผม ตัวผม มือผม ขาผม ชาไปหมดเลยครับ พอทักทายเพื่อนเสร็จผมก็เดินไปเล่นหน้าอกคนเดียวเพราะวันนี้พี่ชายผมไม่มา ยิ่งพอมาเจอแบบนี้ยิ่งเหงาไปใหญ่ วันนี้เค้าก็เดินผ่านผมหลายครั้งมากครับ บางครั้งห่างกันแค่ก้าวเดียวไม่ถึงฟุตด้วยซ้ำ บางครั้งหน้าก็แทบจะชนกัน แต่ก็ไม่มีคำทักทายใดๆหลุดจากปากของเค้าเลยแม้แต่คำเดียวครับ ตอนแรกผมก็ว่าจะเอ่ยทักทายเค้าก่อน แต่พอเจอเค้าทำเป็นมองไม่เห็น ผมก็เลยไม่กล้า มันให้ความรู้สึกเจียมตัวอย่างบอกไม่ถูก บางที(ในความคิดของผม) ช่วงก่อนที่เราจะได้คุยกัน ช่วงที่แอบมองเค้าอยู่บ่อยๆ(ก็ทุกช่วงนั้นแหละ) และในครั้งที่เค้ามองกลับมา เค้าอาจจะรู้ก็ได้ครับว่า ผมแอบชอบเค้าอยู่ เค้าก็เลยอาจจะรู้สึกรำคาญ หรือด้วยความรังเกียจ หรืออะไรก็แล้วแต่ ผมแค่อยากจะบอกเค้าในใจว่า อย่ารำคาญ หรือรังเกียจผมเลย เพราะผมไม่ได้มีเจตนาที่จะเข้ามาจีบเค้าเลย แค่อยากคุยด้วย อยากเป็นเพื่อน อยากอยู่ใกล้ๆ แค่นั้นเองครับ หรือมันมากไปรึเปล่าครับเพื่อนๆ สิ่งที่ผมเป็นอยู่ เพราะผมก็ไม่รู้ตัวหรอก สติก็ไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลยครับเวลาที่ได้เห็นเค้า ตอนนี้ผมบอกได้เลยครับว่า..แค่ได้คุย ได้เป็นเพื่อน ผมก็คงจะไม่หวังแล้ว คงกลับมายืนในจุดเดิม ทำหน้าที่เดิม คือ แค่แอบมอง รอเค้าเอ่ยคำทักทายจนสงสารตัวเอง ก็เลยตัดสินใจกลับบ้าน เสียใจไหมที่วันนี้ท่าทีที่เค้ามีต่อเรามันเป็นแบบนี้ ....ไม่เสียใจเลยครับ เพราะ เหตุการณ์นี้มันเคยเกิดขึ้นกับผมซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า จนชิน ผมไม่เคยสมหวังในรักเลย มิหนำซ้ำคนที่เรารู้สึกดีดีด้วยกลับมาเกลียดเราซะอย่างงั้น คงไม่มีอะไรทรมานมากไปกว่านี้แล้ว ถามว่าวันพรุ่งนี้จะยังคงแอบมองเค้าต่อไปไหม? ....คำตอบ...ก็ยังคงซื่อสัตย์ในหัวใจตัวเองเสมอ เพียงแต่คงไม่กล้าเข้าไปคุยกับเค้าอีกแล้วครับ เพราะกลัวว่าเค้าจะก้าวถอยห่างเราไปมากกว่านี้ ผมกลับมายืนที่เดิมดีกว่า ถึงจะห่างกันมาก แต่เค้ายังอยู่ที่เดิมแค่นั้นก็พอแล้วครับ....ไม่น่าเชื่อนะครับว่าเมื่อวานเรายังคุยกันอยู่เลย.....อย่ารังเกียจผมเลยนะครับ นายอ.. วันนี้ก่อนหลับตานอนถามตัวเองว่า...วันนี้เค้าใส่เสื้อสีอะไร กางเกงสีอะไร รองเท้าล่ะ ลืมได้ไงครับเนี้ย ....ฝันดีนะครับ ไม่ว่านายจะฝันถึงใครอยู่ก็ตาม Part 8 วาเลนไทน์ของผม 14/2/09 ปีนี้วันวาเลนไทน์ตรงกับวันเสาร์ครับ ปกติวันนี้ผมจะพักเพราะเล่นมา 5 วันแล้ว ที่สำคัญต้องขายของที่สวนจตุจักรด้วย ก็เลยอยากพักผ่อน พอปิดร้านรู้สึกว่าวันนี้อยากเจอเจ้าของร้านขนม อยากเจอแบบไม่มีเหตุผล และวันนี้ผมก็ไม่ได้ดอกกุหลาบสักดอกเลย แต่ก็ไม่ได้มา 26 วาเลนไทน์แล้วครับ มีแต่เป็นฝ่ายให้.... ปีนี้ก็เลยอยากให้ของขวัญตัวเองในวันพิเศษ วันแห่งความรัก .......งั้นไปฟิตเนสกันดีกว่า พอมาถึงฟิตเนส สิ่งแรกที่ผมเห็น ก็คือ หัวใจของผมยังคงถูกทิ้งไว้ที่นี่ อยู่ที่เดิมเสมอ ....วันนี้นายอ..ไม่มาหรอกครับ และผมก็ไม่ได้เสียใจ เพราะไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอหรอก “แค่อยากเจอแต่ไม่ได้คาดหวังว่าเค้าจะมา” งงไหม กลับไปคิดกันดีดีนะครับ แค่ผมอยากมานั่งในที่ที่เค้าเคยนั่ง ยืนในที่ที่เค้าเคยยืน ใช้เครื่องเล่นที่เค้าเคยใช้ มันสัมผัสได้ถึงไออุ่นของเค้า จริงๆนะ ถ้าคุณเคยมีความรัก โดยเฉพาะแอบรักใครข้างเดียว คุณจะเข้าใจ นี่แหละครับ ของขวัญที่ผมให้ตัวเองในวันวาเลนไทน์อันว่างเปล่า เพื่อนๆครับ ผมก็แน่ใจเหมือนกันครับว่าจะเขียนถึงเค้าได้นานแค่ไหน เพราะทุกๆครั้ง ผมก็จะเขียนแต่เรื่องเดิมๆ การแอบมองแบบเดิมๆ ซึ่งตัวผมไม่มีวันเบื่อหรอกครับ แต่กลัวเพื่อนๆที่คอยอ่านจะเบื่อ และรำคาญใจกันเปล่าๆ แต่ที่นี่เป็นที่เดียวที่ผมสามารถจะฝันถึงเค้าได้ บอกความรู้สึกในใจแก่เค้าได้ ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้ยินก็ตาม ขอให้ทุกคนมีความสุขในรักนะครับ ถึงรักนั้นจะเป็นรักข้างเดียว ก็จงรักอย่างมีความสุข จากคุณ : Diary - [ 5 เม.ย. 52 03:57:36 A:58.64.106.253 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Part 9 ของฝากที่ไม่มีราคาของผม วันหนึ่งที่ผมจำไม่ได้/2/08 หลายวันแล้วครับที่ไม่ได้เขียนถึง ก็เพราะทุกอย่างมันเหมือนเดิมทุกวัน เหตุการณ์เดิมๆ เกิดขึ้นทุกๆวัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันดีขึ้นมาหน่อยตรงที่ เวลาที่เราเจอกัน เราจะพยักหน้าทักทายกันว่า “สวัสดีครับ” แล้วก็ตามด้วยรอยยิ้มที่น่ารักของเค้าเสมอ เป็นรอยยิ้มที่ผมเก็บมันกลับบ้านทุกๆวัน แต่ทุกครั้งผมจะเป็นฝ่ายทักเค้าก่อนเสมอ ก็แค่ทักทายนะครับ ผมไม่ได้พยายามหาเรื่องคุยกับเค้าเลยครับ เพราะทุกครั้งที่เราทักทายกันเสร็จเค้าก็จะรีบเดินหนีเสมอ และนั่น...ผมก็รู้ตัวดีว่าทำไม แต่มีอยู่วันนึง ผมก็กำลังเล่นหน้าท้องอยู่ ก็เห็นเค้าแล้วล่ะครับ มากันสามสี่คนเหมือนเดิม ส่วนผมเล่นคนเดียวครับ ก็ไม่ได้หวังเลยนะว่าจะได้คุยกับเค้าอีก เพราะท่าทางเค้าดูจะprotectตัวเองซะเหลือเกิน ก็แหม น่ารักแบบนี้ ผมเชื่อว่า คนคงมองกันทั้งฟิตเนส และผมก็เป็นหนึ่งในหลายๆคนที่แอบมองเค้า เค้าคงเบื่อกับการที่ต้องถูกมองอยู่บ่อยๆ ผมก็ได้แต่หวังในใจว่า เค้าคงไม่รู้หรอกว่าผมก็เป็นคนหนึ่งที่แอบมองเค้าอยู่เสมอ เค้าน่ารักมากจริงๆนะครับ เชื่อผมสิ และน่ารักที่สุดเวลาที่เค้ายิ้มครับ...นอกเรื่องเยอะเลยครับ...สักพักเค้าก็เดินมาทางผม พร้อมยิ้มให้ ผมก็เลยทักเค้าไปว่า “สวัสดีครับ เป็นไง ขนมขายดีไหมครับ” นายอ..: ช่วงนี้ก็ไม่เท่าไหร่ครับ ผม: ขายที่พารากอนที่เดียวหรอครับ นายอ..: ก็มีส่งที่ร้าน Lemon Green ตามปั้มน้ำมันด้วยครับ (ถ้าผมจำไม่ผิดเพราะความตื่นเต้น) ผม: แล้วยี่ห้ออะไรครับ เผื่อวันหลังไปอุดหนุน นายอ.: ยี่ห้อ Geen Day (อันนี้ผมจำแม่นมากครับ) พูดจบ...เค้าก็หันไปคุยกับเพื่อนผู้หญิงคนนึง แล้วก็เดินจากไป คือ...จริงๆแล้ว เค้าคงตั้งใจเดินมาคุยกับเพื่อนผู้หญิงน่ะครับ เผอิญเพื่อนเค้าเล่นอยู่ข้างๆผมพอดี ไอ้ผมก็ดีใจซะยกใหญ่.....นึกว่าเค้าตั้งใจเดินมาคุยกับเรา...ดีใจหมดเลยครับ พอตั้งสติใคร่ครวญดีดี ก็พบว่า...มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ที่เค้าจะตั้งใจเดินเข้ามาเพื่อมาเพียงแค่ทักทายผม เพราะไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เค้าจะทักทายผมก่อน ถึงแม้ว่าเราจะยืนห่างกันแค่ก้าวเดียวก็ตาม...และนั่น ผมก็รู้ตัวดีเสมอ 23/2/08 วันนี้ผมเอาเสื้อที่ร้านไปด้วยหลายๆตัว ตั้งใจว่าจะเอาไปแจกเพื่อนๆที่ฟิตเนส รวมทั้งเค้าด้วย แต่เสื้อของเค้าผมตั้งใจเลือกเป็นพิเศษ ผมเลือกเสื้อสีชมพูอ่อน เพราะผมคิดว่ามันเข้ากับเค้ามากที่สุด เพราะเค้าเป็นคนที่ขาวมากๆครับ สีชมพูอ่อน น่าจะเหมาะสุด ไม่ได้มีความหมายแฝงอะไรหรอกนะครับ คิดแค่ว่าเหมาะกับเค้ามากกว่า เสื้อที่ร้านผมเป็นเสื้อยืดสีล้วนธรรมดาครับ ไม่ได้มีราคามากมายอะไร ขายตัวละร้อย แต่ผมแค่อยากให้น่ะครับ เพราะผมก็เคยให้เพื่อนๆในฟิตเนสไปหลายคนเหมือนกัน แต่ยังไม่เคยให้เค้าเลย เค้ามากันสามคนครับ หลังจากทักทายกันเสร็จ ก็แอบมองเค้าอยู่ 1 ชั่วโมง พอถึงเวลากลับ ผมก็เดินเข้าไปบอกเพื่อนผมที่เล่นกับเค้าว่า “วันนี้เอาเสื้อที่ร้านมาฝากด้วย เดี๋ยวฝากไว้ให้ไอ้จ.. ด้วยนะ (เพื่อนในกลุ่มของเค้าที่ไม่มา) แล้วผมก็เดินไปเก็บของในห้องล็อกเกอร์ พอเสร็จก็เดินออกมา พร้อมถือเสื้อที่จะให้เค้าออกมาด้วย แล้วก็เดินเข้าไปหาเค้าซึ่งกำลังเล่นเครื่องหน้าแขนกันอยู่ เดินไปถึงผมก็ยื่นเสื้อให้เพื่อนผมก่อน เพื่อนผมเค้าก็ชอบบอกว่าใส่สบายดี อีกมือหนึ่งของผมก็กุมเสื้อที่เตรียมจะให้เค้าไว้ พร้อมชำเลืองมองไปที่เค้า เห็นเค้ายืนยิ้มๆอยู่ ผมก็เลยยื่นเสื้อให้เค้าสองตัว ตัวหนึ่งสีชมพูอ่อนที่ผมตั้งใจจะให้เค้า ส่วนอีกตัวนึงสีเทาที่ผมจะให้เพื่อนอีกคน... ทำไมไม่ยื่นสีชมพูอ่อนให้เค้าตัวเดียวล่ะ?... เพราะผมแค่อยากรู้ว่า ใจเราจะตรงกันรึเปล่า แล้วเค้าก็ให้คำตอบผมในทันทีทันใดว่า ไม่ครับ เค้าหยิบเสื้อสีเทา พร้อมกับพูดว่า “อุ้ย จริงๆหรอครับ ขอบคุณนะครับ ผมมองหาเสื้อแบบนี้มานานแล้ว เดี๋ยววันหลังขอซื้อนะครับ” ท่าทางเค้าดูงงๆมากครับ คงแปลกใจที่แค่คนทักทายกัน ทำไมถึงเอาเสื้อมาฝากด้วย อันนี้ผมก็ลืมคิดไปจริงๆครับ แต่ก็ช่างเถอะ เชื่อว่าเค้าคงไม่คิดมากเหมือนผมหรอก รักมาก ก็คิดมาก จริงไหมครับ หลังจากที่แอบผิดหวังเล็กๆกับการเลือกเสื้อของเค้า แต่แค่ได้ยินสิ่งที่เค้าพูดกับผมเท่านั้นแหละ ผมแทบหลุดยิ้มออกไปด้วยความดีใจ แต่ก็ตั้งสติได้ครับ...คุยกันได้สักพักผมก็เลยขอตัวเพื่อนๆกลับ...และก็ไม่ลืมที่จะบอกลาเค้าในใจว่า “ขับรถกลับบ้านดีดีนะครับ เจ้าของร้านขนม แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” ผมเดินออกจากฟิตเนสพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขกว่าทุกๆวัน วันนี้มีเสื้อด้อยราคาตัวหนึ่งจากคนธรรมดาคนนึง ได้มอบให้กับคนพิเศษคนนึง คนที่วาดฝันว่าสักวันจะได้อยู่ใกล้ๆ แต่รู้ว่าไม่มีวันที่จะทำได้ เลยทำได้แค่ส่งเสื้อไว้คอยดูแล หวังแค่ว่าวันที่เค้าหนาวเค้าอาจจะหยิบเสื้อตัวนี้ขึ้นมาใส่บ้าง ถึงแม้ว่าวันนึง เสื้อตัวนี้จะกลายไปเป็นผ้าขี้ริ้วในบ้านของเค้าก็ไม่เสียใจ เพราะมันได้ทำตามหัวใจของมันแล้ว...ฝันดีนะครับ Part 10 เสื้อด้อยราคาตัวนั้นของผม 24/02/08 วันนี้เค้าไม่มาครับ แต่ผมก็ยังคงมีชีวิตอยู่ 25/02/08 วันนี้ก่อนออกจากบ้าน เชื่อในใจว่ายังไงวันนี้นายอ..ต้องมาแน่ๆครับ ก็หัวใจมันบอกว่าอย่างนั้น แต่ทำไมมันกระวนกระวายใจล่ะครับวันนี้ เอ้า! นั่งสงบสติอารมณ์ในรถก่อนสักพัก หายใจเข้าลึกๆ นายอ.. หายใจออก นายอ.. อ้าาาา!...คงไม่ใช่แล้วมั้งครับ แบบนี้ยิ่งฟุ้งซ่านเข้าไปใหญ่ วันนี้นัดกับพี่ชายบัดดี้ผมเหมือนเดิมครับ เดินเข้ามาก็เห็นเค้าเลยครับ แล้วความสุขก็เข้ามาแทนที่ความกระวนกระวายใจที่มีอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปทักเค้าหรอกนะครับ เพราะไม่อยากรบกวนเวลา เห็นเค้ากับเพื่อนเราตั้งใจเล่นกันอยู่ เก็บของในห้องล็อกเกอร์เสร็จ ก็ออกไปเล่นไหล่กับพี่ชายอยู่ด้านหลังยิม และก็ยังไม่ลืมทำตามหัวใจของตัวเองครับ ยังคอยแอบมองด้วยความเป็นห่วงเสมอ...ห่วงอะไรหรอครับ...ห่วงเค้าหรอ...ห่วงตัวเองดีกว่าไหม...ช่วงที่เล่นไหล่กับพี่ชาย มีอยู่ช่วงหนึ่งผมรอพี่ชายเล่นอยู่ ก็กวาดสายตามองไปรอบๆฟิตเนส และสุดท้ายสายตาเจ้ากรรมของผมก็ไปหยุดอยู่ที่เค้าจนได้ เหมือนโดนสะกดให้ต้องหยุดและยืนมอง ในใจก็พูดกับเค้าว่า “วันนี้นายน่ารักเหมือนเดิมนะ” ในขณะที่ผมกำลังถูกสะกดอยู่นั้น เค้าก็หันขวับมองมาที่ผม...แล้วเค้าก็ยิ้มให้ พร้อมโบกมือทักทาย เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากเลยครับ เร็วจนผมหลบตาเค้าไม่ทัน พอตั้งสติได้ ผมจึงรีบยิ้มพร้อมโบกมือทักทายเค้าเช่นกัน เพื่อแก้เขิน ....แย่แล้ว!..เค้าจะรู้ไหมครับเพื่อนๆ ผมไม่อยากให้เค้ารู้เลย กลัวว่า เค้าจะไม่คุยกับผม ผมจะทำยังไงดี......แต่ก็ช่างมันเถอะ..ผมเชื่อว่า เค้าคงไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว เราชอบเค้า เราก็เลยมักจะคิดแทนคนที่เราชอบเสมอ ดีนะ! ที่ประสบการณ์ช่วยสอนผมไว้ วันนี้ผมได้เห็นครบทุกอย่างเลยครับ ไม่ว่าจะเป็น รอยยิ้มที่น่ารักเหมือนเดิม และท่าเดินแบบเด็กๆที่ขาดไม่ได้.......1 ชั่วโมงผ่านไป เพื่อนผมที่เล่นกับเค้าก็เดินมาด้วยกัน เดินมาทางผมกับพี่ชายด้วย ผมแอบมองด้วยความสงสัย แต่ก็คงจะเข้ามาทักทายกันตามปกติ เค้าเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใจผมก็เริ่มสั่นๆ.....ยิ่งเข้ามาใกล้ เค้าก็ทำผมแทบหยุดหายใจ.................. .............................ก็เสื้อตัวนั้น........เสื้อด้อยราคาสีเทาที่ผมให้เค้า....เค้าใส่มันมา...ผมรีบหันหลังกลับทันทีเพราะแน่นหน้าอก...รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้เพราะความปลื้มใจ และไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นภาพนี้อยู่ตรงหน้า มันเหมือนฝันจริงๆครับ...ความสุขมันล้นจนแน่นหน้าอก จนแทบยืนไม่อยู่...พอตั้งสติได้ เพื่อนเรากับเค้าก็มาถึงพอดี..ผมก็เลยรีบหันหน้าไป...ภาพแรกที่เห็น เค้ายืนยิ้มแบบเด็กๆ ผมก็ยิ้มให้เค้าตอบ คือ ตอนนั้นขาผมแทบจะยืนไม่อยู่แล้วครับ แล้วเพื่อนผมก็พูดกับผมว่า...เพื่อนเราเค้าชอบเสื้อแบบนี้มากเลย ก็เลยจะขอออเดอร์ จะได้ไหม ผมก็บอกเค้าไปว่า ได้สิครับ ไม่ต้องซื้อหรอก เดี๋ยวผมเอามาฝากบ่อยๆ ราคามันถูกมาก ไม่เป็นไรหรอกครับ(ในใจผมก็คิดว่า เปลี่ยนเป็นเอามาฝากทุกวันจะได้ไหม) นายอ..: ไม่เป็นไรหรอกผมขอซื้อดีกว่า ขั้นต่ำต้องซื้อกี่ตัวครับ ถ้าจะซื้อหลายๆสี ผม: ตัวเดียวก็ได้ครับ ไม่เป็นไรหรอก นายอ..: จริงหรอครับ (พร้อมกับรอยยิ้ม ที่ยิ่งทำให้ผมแทบหมดแรง) เรายืนคุยกัน 4 คน พี่ชายผมคุยกับเพื่อนอีกคน ผมยืนคุยกับเค้าเรื่องเสื้อ ซึ่งเชื่อไหมว่า ผมจำได้แค่นี้จริงๆครับ เพราะ ณ ขณะนั้น สมองผมมันไม่ทำงาน ปล่อยให้หัวใจของผมทำงานแบบเกินพิกัด....ผมไม่รู้ว่าเพื่อนผมกับเค้าเดินจากไปตอนไหน...รู้แค่ว่าพอเค้าเดินจากไป ผมแทบนั่งลงไปกับพิ้นเลย....แล้วผมก็รีบเรียกหัวใจตัวเองกลับคืนมา ก่อนที่มันจะลอยตามเค้าไป...ผมตั้งสติไม่ได้จริงๆครับ ก็เลยปล่อยพี่ชายเล่นไปคนเดียวก่อน นี่เป็นครั้งแรกในห้วงเวลาแห่งความทรงจำที่ดีที่สุด ที่เราได้คุยกันนานที่สุด มันไม่กี่นาทีหรอกครับ แต่สำหรับผม ตอนนี้ผมยังรู้สึกว่าเพิ่งได้คุยกับเค้าไปหมาดๆ เสียงเค้า ตาเค้า รอยยิ้มของเค้า และเสื้อสีเทาของผมตัวนั้นที่เค้าใส่มา....ยังคงวนเวียนอยู่ในใจผมตลอดเวลา....วันนี้ผมจะข่มตานอนได้ไหมครับ ก่อนกลับ ผมลืมที่เราคุยกันหมดเลย เลยเดินเข้าไปถามเค้าว่า อยากได้เสื้อสีอะไรบ้าง เค้าอยากได้สีเทา สีดำ สีขาว และสีเทาแบบที่เค้าใส่อยู่ สีละ 2 ตัว.....ครับผม ผมก็เลยบอกเค้าไปว่าเดี๋ยวอาทิตย์หน้าเอามาให้ แล้วผมก็เข้าไปเก็บของในล็อกเกอร์เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน..... จริงๆแล้ววันนี้เค้าก็ยังคงทิ้งหัวใจของผมไว้ที่นี่เหมือนทุกๆวันนั่นแหละครับ และผมก็ไม่ลืมที่จะเก็บมันกลับบ้านเสมอ...แต่วันนี้เค้าได้เอาส่วนหนึ่งของหัวใจผมกลับไปด้วย สิ่งที่แทนความรู้สึกดีดีทั้งหมดของผม สิ่งที่ไม่ได้มีค่า มีราคา มากมายอะไร...เสื้อสีเทาตัวนั้น...ผมไม่ลืมที่จะลาเค้าในใจเหมือนเดิม กับคำเดิมๆว่า “ขับรถกลับบ้านดีดีนะครับ เจ้าของร้านขนม แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” และผมก็ได้กระซิบบอกกับเจ้าเสื้อสีเทาตัวขี้เหร่ตัวนี้ว่า ฝากดูแลคนน่ารักคนนี้ด้วยนะ.... ขอบคุณนะนายอ..ที่ทำให้เสื้อตัวนี้มันมีค่า....สำหรับผม.... จากคุณ : Diary - [ 5 เม.ย. 52 03:58:10 A:58.64.106.253 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Part 11 สัมผัสแรกของเค้า เพื่อนๆครับ อย่าได้คาดหวังกับไดอารี่ของผมเลยครับ ผมเชื่อว่าหลายๆคนคงหวังว่าเรื่องของผมจะต้องจบลงด้วยความสมหวัง มันไม่ใช่เลยครับ มันไม่ใช่นิยาย มันไม่ใช่ละครที่ผมแต่งขึ้น แต่มัน คือ เรื่องจริงทั้งหมด ผมได้บอกเจตนาของผมตั้งแต่แรกแล้วว่า ผมไม่ได้คาดหวังอะไรเลยจากเค้า แค่อยากแบ่งปันประสบการณ์ และความรู้สึกดีดีที่เราแอบมีให้ใคร ซึ่งผมเชื่อเหลือเกินว่า นานมาแล้วที่ทุกๆคนต้องเคยตกอยู่ในห้วงความรู้สึกแบบเดียวกันนี้ แต่หลายคนผิดหวัง จนไม่มีความหวังเหลือในหัวใจอีกแล้ว และสุดท้ายก็เลือกที่จะไม่เชื่อในรัก เชื่อไหมผมก็ไม่เคยสมหวังในรักสักครั้งเลยครับ แต่ผมยังคงเชื่อว่า เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม คนข้างบนเค้าจะส่งคนที่ใช่มาให้เราเอง แต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ เค้าเพียงแค่ทดสอบความอดทน ความแน่วแน่ของเราเท่านั้น แค่คนที่ใช่เพียงแค่คนเดียว มันมีค่ามากกว่าความเจ็บปวดที่ผ่านมาของเราหลายร้อยครั้ง เมื่อวันนั้นมาถึงความเจ็บปวดที่ผ่านมาจะมีค่าแค่น้อยนิดสำหรับเรา ก็เพราะเค้าได้มายืนอยู่ข้างๆเราแล้วไงครับ ผมรู้ดี รู้เสมอว่า คนนี้ นายอ.. คงไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับผม ไม่ใช่ ไม่ใช่สิครับ...ผมไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเค้า...เพราะผมไม่เคยสัมผัสได้ถึงหัวใจของเค้าเลย ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร ก็ต้องดูแลหัวใจตัวเองต่อไป 2/03/09 วันนี้ขนเสื้อที่ร้านมาเกือบยี่สิบตัว มาให้เพื่อนๆที่ฝากซื้อครับ และหนึ่งในนั้นคือเจ้าของร้านขนม เจ้าของร้านขนมสั่งเสื้อกับผม 8 ตัว สีขาว สีดำ สีเทาเข้ม สีเทาอ่อนแบบวันแรกที่ผมเอามาให้เค้า ทั้งหมดก็สีละ 2 ตัว...เสื้อ 8 ตัวนี้...ก่อนที่ผมจะเอามาให้เค้า ผมดูแลเป็นพิเศษ เก็บไว้ข้างๆตัวเสมอ ตอนนอนก็วางไว้ข้างเตียง เพราะก่อนที่มันจะถึงมือของเค้า ผมอยากจะใส่ความรู้สึกดีดีลงไปในเสื้อ 8 ตัวนี้ ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ วันนี้ผมใส่เสื้อสีเดียวกับที่เคยให้เค้าในวันแรก พร้อมสะพายเป้ใบใหญ่เข้าไปในฟิตเนส ในเป้ใบนี้มีความรักมาฝากบางคน แต่เค้าไม่รู้หรอก ช่วงที่เดินเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องล็อกเกอร์ กวาดสายตาไปรอบๆ ก็เห็นคนน่ารักคนนั้นแล้วครับ สุขใจจัง.....พอเดินออกมาจากห้องล็อกเกอร์เพื่อนผมที่เป็นบัดดี้เค้า ก็เดินสวนมาพอดี ผมก็เลยชวนเค้าไปเอาเสื้อในห้องล็อกเกอร์....และผมก็ฝากเสื้อของนายอ..ไว้กับเพื่อนคนนี้ด้วย แต่ของคนอื่นๆในกลุ่มของเค้า เพื่อนผมบอกให้เก็บไว้ ไว้ให้ผมให้เองดีกว่า....วันนี้ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เสื้อนายอ..เองกับมือหรอกนะครับ เพราะรู้ว่ายังไงเค้าก็ต้องใส่เสื้อของผมอยู่ดี ก็เลยฝากเพื่อนไปให้ การที่เค้าใส่เสื้อของผม ผมว่ามันรู้สึกดีกว่า และอบอุ่นกว่า การที่ผมได้ให้เสื้อเค้าเองกับมือเสียอีก...พอเดินออกจากห้องล็อกเกอร์ ผมก็เดินตรงไปที่เค้า พร้อมพยักหน้าทักทาย แล้วบอกเค้าไปว่า ผมฝากเสื้อไว้กับเพื่อนพี่แล้วนะครับ มีสีขาว ดำ เทา และก็แบบเสื้อตัวนี้ที่ผมใส่อยู่ สีละ2 ตัว รวมเป็น 8 ตัว นายอ..: ขอบคุณมากเลยนะครับ พร้อมกับยื่นมือมาจับที่ไหล่ผม นั่น...คือสัมผัสแรกจากเค้าที่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก นายอ..: เป็นไงบ้างครับ ขายดีไหม ผม: ช่วงนี้ก็ไม่เท่าไหร่ครับ เงียบๆ นายอ..: ถ้ามีแบบใหม่ๆออกมาก็อย่าลืมบอกกันนะครับ จะได้ไปอุดหนุน ผม..: ก็มีแต่แบบเดิมๆแหละครับ แต่จะเปลี่ยนแค่สีไปเรื่อยๆครับ นายอ..: หรอครับ (พร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารักเหมือนเดิม) ผม..: งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ (เพราะใจเริ่มสั่นๆแล้วและไม่อยากรบกวนเวลาเล่นของเค้า) แล้วก็เดินจากเค้ามาด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นแบบคิดไปเอง แล้วผมก็เอามือจับที่ไหล่ตัวเองตรงที่เค้าเพิ่งจับ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก และอยากหยุดช่วงวินาทีนั้นไปนานๆ ผมรู้ว่าเค้าไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกครับ มันเป็นความอบอุ่นจากใจผมเอง แล้วผมก็มาทำหน้าที่เดิมๆของตัวเองเหมือนทุกๆวัน ที่เพื่อนๆก็คงอาจจะเบื่อแล้ว แต่ผมยังไม่เบื่อเลยนะ วันนี้ผมเล่นคนเดียวก็เลยแอบมองเค้าได้ถนัดหน่อย...พอถึงเวลากลับผมก็เข้าไปเก็บของที่ห้องล็อกเกอร์ แล้วเดินออกมาพร้อมกับเสื้อเพื่อจะเอาไปให้เพื่อนของเค้าอีกคนที่เล่นด้วยกัน เพื่อนเค้าคนนี้สั่งผมตั้ง 5 ตัว ผมก็เดินไปที่เพื่อนของเค้า พร้อมยื่นเสื้อให้ ทันใดนั้นนายอ..ก็เดินเข้ามา พร้อมยื่นเงิน 120 บาทให้ผม แล้วเค้าก็พูดกับผมว่า อะ นี่เป็นค่าเสื้ออีก 2 ตัวที่เพิ่มมา (ผมคิดเงินกับเพื่อนเค้าที่ฝากเสื้อไว้ให้.. แค่ 6 ตัวครับ โดยที่ไม่ได้บอกเพื่อนเค้า เพราะตั้งใจจะแอบให้นายอ..เป็นพิเศษ แต่เพื่อนคนอื่นผมไม่แถมนะ เลยไม่ได้บอก กลัวเพื่อนน้อยใจ ) ผม: ไม่เป็นไรครับ ผมแถมให้ นายอ.: ไม่เป็นไรครับ เอาไปเถอะ เดี๋ยววันหลังจะไปอุดหนุน ผม: ก็เดี๋ยว..ผมเอามาให้ที่ฟิตเนสก็ได้ครับ ไม่ต้องลำบากไปที่ร้านหรอก ที่นี่น่าจะสะดวกกว่า นายอ..: จะดีหรอครับ ผม: ไม่เป็นไรครับ “ผมตั้งใจจะเอามาให้อยู่แล้ว” งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ นายอ..: ครับผม ขอบคุณมากๆนะครับ (พร้อมกับยื่นมือมาจับที่ไหล่ผมอีกเช่นเคย) สัมผัสที่สองของเค้า ก็ยังคงทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นเช่นเคย ผมเดินออกจากฟิตเนสพร้อมความรู้สึกสุขใจ สุขใจกับความน่ารักของคนคนนี้ และสุขใจกับความเข็มแข็งของตัวเองที่การแอบรักข้างเดียวครั้งนี้ของผม ไม่ได้ทำให้ผมเป็นทุกข์เลย วันนี้มีเสื้ออีก 8 ตัวจากผมที่จะคอยดูแลเค้า เป็นเสื้อ 8 ตัวที่ผมแอบอิจฉาเล็กๆ เพราะมันเกิดมาช่างโชคดีซะเหลือเกิน โชคดีที่ได้โอบกอดคนที่น่ารักอย่างนายอ.. ความจริงผมไม่ได้อยากจะขายเสื้อให้เค้าเลยครับ ผมอยากจะบอกเค้าว่า ผมเอามาฝากนายทุกๆวันก็ยังได้เลยครับ และนายก็ไม่จำเป็นต้องมารักผม ไม่จำเป็นต้องรู้สึกดีดีกับผม ขอแค่นายมาฟิตเนสที่นี่ทุกๆวัน ให้เราได้เห็นนายทุกๆวัน ขอแค่เวลาที่นายมองมาที่เราแล้วนายยิ้มให้เรา...แค่นั้นก็พอ... Part 12 แค่เราสองคน กับเสื้อที่แสนจะโชคดี 3/3/09 วันนี้มาสายครับเกือบสามทุ่ม ก็เพราะไม่ได้รีบร้อนอะไร คิดว่ายังไงก็เจออยู่แล้วล่ะ พอมาถึงยิมก็เอาของเข้าไปเก็บ เดินออกมาก็เห็นเค้าเล่นกันอยู่สามคน เลยเดินเข้าไปทักเพื่อนเรา แล้วเค้าก็ยกมือให้ผมพร้อมกับรอยยิ้มที่ละลายหัวใจผมเหมือนเดิม....อ้าว!..นั่นเสื้อผมที่เอามาให้เค้าเมื่อวานนิครับ เค้าใส่มันมาด้วย เค้าใส่สีเทาเข้มมา...รู้สึกดีจังเลยครับเวลาเห็นเค้าพร้อมกันกับเสื้อของเรา...เสื้อที่แสนจะโชคดีตัวนั้น...วันนี้แค่เริ่มต้นออกกำลังกายก็มีความสุขแล้ว ช่วงที่สนทนากันอยู่ ผมพูดกับเค้าไปว่า จริงๆแล้วผมไม่ได้ตั้งใจจะเอามาขายเพื่อนเลยนะครับ ตั้งใจจะเอามาฝากมากกว่า นายอ..: ไม่เป็นไรหรอกครับ ของซื้อของขาย เดี๋ยววันหลังไปอุดหนุน เพื่อนผม: นี่ไงอ..ก็เอาสารเคมีมาขายเค้าคืนสิ แล้วทุกคนก็หัวเราะ..แล้วผมก็ขอตัวไปออกกำลังกายคนเดียว...จริงๆแล้วพี่ชายผมเคยเล่าให้ฟังว่า นอกจากเป็นเจ้าของร้านขนมแล้ว เค้ายังทำธุรกิจนำเข้าสารเคมีที่ใช้ในห้องแล็ปด้วย ผมค่อนข้างรู้เรื่องเค้าเยอะพอสมควรเพราะเคยสอบถามกับพี่ชายบัดดี้ผมอยู่หลายครั้งเหมือนกัน แต่ก็ถามแบบเนียนๆนะครับ ถามเรื่องของเพื่อนคนอื่นๆก่อนแล้วสุดท้ายค่อยจบที่เรื่องของเค้า เนียนไหมครับ เพราะถ้าถามตรงๆพี่เค้าต้องสงสัยแน่นอน เล่นถึงประมาณ 4 ทุ่มเพื่อนผมก็เดินมาลาผมบอกว่าจะกลับแล้ว แล้วก็เดินจากผมไป ปล่อยให้นายอ..เล่นหน้าท้องที่เครื่องอยู่คนเดียว ตอนนี้ก็เหลือแค่เราสองคนแล้วครับ เค้าเล่นอยู่คนเดียว เล่นไปคุยโทรศัพท์ไป คุยนานมากๆเลยครับ ท่าทางคงจะคุยอยู่กับคนพิเศษของเค้า...แต่ผมไม่เศร้าหรอกนะครับ เพราะจุดประสงค์หลักของผมก็คือ แค่ปลื้มความน่ารัก และแอบมองเค้าเท่านั้นเอง พอเค้าคุยโทรศัพท์เสร็จผมก็เลยเดินเข้าไปเล่นเครื่องข้างๆ บอกตรงๆไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปใกล้ๆเพื่อคุยกับเค้าหรอกนะครับ แค่อยากมองให้ชัดๆเพื่อซึมซับความน่ารักของเค้าก่อนกลับเฉยๆ และในขณะที่กำลังปรับเครื่องเล่นอยู่นั้น พอเงยหน้าขึ้นเค้าก็มายืนอยู่ตรงหน้าผม พร้อมรอยยิ้มประจำตัวของเค้า แล้วเราก็พูดขึ้นพร้อมกันว่า “ยังไม่กลับหรอครับ” (นี่เป็นครั้งแรกที่เราใจตรงกัน....อะ..คิดไปเองอีกละ) ผม: ผมเพิ่งมาตอนสามทุ่มเองครับ เป็นไงครับเสื้อใส่สบายดีไหม นายอ..: ใส่สบายมากเลยครับ แบบว่าใช่เลย (ถ้าคำว่า ใช่เลย หมายถึงคนที่เอาเสื้อมาให้ก็คงดีนะ) เดี๋ยววันหลัง พี่ไปอุดหนุนที่ร้าน ผม: ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ เดี๋ยวผมเอามาให้ฟรีอาทิตย์ละตัว (อ้าว ที่เตี้ยมกันไว้บอกว่าวันละตัวไม่ใช่หรือ) นายอ..: (หัวเราะ) ไม่เป็นไรครับ พี่อุดหนุนดีกว่า ผม: แล้วพี่เดินสวนด้วยหรอครับ นายอ..: ก็นานๆครั้งไปบ้างน่ะครับ ผม: บ้านพี่ไม่ได้อยู่แถวนั้นใช่ไหมครับ นายอ..: .ใช่ครับ พี่อยู่ทองหล่อ (ทองหล่อ ย่านคนรวย และผู้ดีเก่า เฮ้อออออออออ ให้ความรู้สึกเจียมตัวได้ดีทีเดียวครับ อีกหนึ่งคุณสมบัติของเค้าที่ทำให้ผมรู้สึกห่างมากกว่าเดิมเข้าไปอีก) ผม: เอออออออออ แล้วร้านขนมเป็นไงบ้างครับ (ร้านขนมอีกแล้วครับท่าน....นะ ) นายอ.: ก็เรื่อยๆครับ ก็ช่วยเพื่อนบ้าง ช่วงนี้ก็เอาไปเสนอขายหลายๆที่ ผม: หุ้นกับเพื่อนหรอครับ นายอ..: ใช่ครับ ผม: เห็นเพื่อนบอกว่า พี่นำเข้าพวกสารเคมีด้วยหรอครับ นายอ..: ใช่ครับ ผม: เป็นสารเคมีแบบไหนหรอครับ (ยุ่งเรื่องของเค้าอีก) นายอ..: ก็สารเคมีพวก...เออ จบสายวิทย์มารึเปล่าครับ ผม.: เปล่าครับ จบ Marketing พี่จบวิศวะใช่ไหมครับ (อ้าว! ไอ้นี่เค้ายังไม่ได้บอกเลยว่าจบอะไรมา เอ๋อ อีกแล้ว เค้าจะงงไหม ว่าผมรู้เรื่องเค้าได้ยังไง) นายอ..: ทำหน้างงๆ ใช่ครับ ก็เป็นสารเคมีพวกที่ใช้ในการทดลองในห้องแล็ปน่ะครับ ผม: อันนี้พี่ทำคนเดียวเลยหรอครับ นายอ.: .ใช่แล้วครับ.........(ผมจำไม่ได้).......... เดี๋ยวพี่ต้องขอตัวกลับแล้วนะครับ ผม: ครับพี่ เจอกันพรุ่งนี้ครับ (พร้อมกับบอกลาเค้าในใจเหมือนเดิม) สวัสดีครับพร้อมยกมือไหว้พี่เค้า นายอ..: สวัสดีครับ (พร้อมรับไหว้ และตามด้วยรอยยิ้มที่สะกดผมเหมือนเดิม) นี่เป็นครั้งแรกที่เราคุยกันเพียงแค่สองคนตามลำพัง ผมเชื่อว่า ถ้าใครได้อยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ก็คงอยากหยุดเวลา ณ ขณะนี้ไว้ให้นานที่สุด....แล้วเค้าก็เดินจากผมเข้าไปในห้องล็อกเกอร์...และแน่นอนครับ ท่าเดินแบบเด็กๆที่ผมมองจนลับตาไป เล่นหน้าท้องได้สักพัก ผมก็เข้าไปเก็บของในห้องล็อกเกอร์ เดินผ่านล็อกเกอร์ที่เค้าใช้อยู่ประจำ(อ้าววว รู้อีกว่าล็อกเกอร์ไหน) ก็เห็นรองเท้าเค้าวางไว้อยู่หน้าหน้าล็อกเกอร์ รู้ในทันทีว่ายังไม่กลับ คงอาบน้ำอยู่ ในใจก็คิดว่า รอเค้าอาบน้ำเสร็จแล้วเดินไปส่งเค้าจะดีไหม? คำตอบที่ให้กับตัวเองก็คือ สำหรับวันนี้ ผมพอแล้วครับ ความสุขมันพอเพียงแล้ว เดี๋ยวเค้าจะรำคาญเอา เก็บของเสร็จก็เดินผ่านล็อกเกอร์เค้าอีกรอบ เป็นทางผ่านอยู่แล้วนะครับ ไม่ได้ตั้งใจขนาดนั้น พอเดินผ่านก็เห็นเค้านุ่งผ้าเช็ดตัวยืนหันหลังอยู่ กำลังใส่กางเกง เค้าเป็นคนที่ผิวดีมากๆครับ หุ่นนี่คงไม่ต้องพูดถึงเลย หุ่นน่ากอดมาก ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นกับเค้าเลยนะครับ สาบานได้ มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกแบบว่า อยากกอดมาก อยากกอดแน่นๆ แล้วผมก็เอามือไปแตะที่หลังเค้า พร้อมกับพูดว่า กลับแล้วครับพี่ นายอ.: ครับ ท.. โชคดีครับ (เค้าจำชื่อผมได้ด้วย ไม่น่าเชื่อเลย) แล้วผมก็เดินชนคนนั้นคนนี้ แบบว่าทำตัวไม่ถูก สติเตลิด แล้วก็รีบเดินออกจากฟิตเนส ด้วยความสุขล้น เฮ้อออ...........น่ารักมากครับ น่ารักจริงๆ จากคุณ : Diary - [ 5 เม.ย. 52 03:58:46 A:58.64.106.253 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Part 13 ผมทำอะไรผิดหรอครับเจ้าของร้านขนม 4/3/09 วันนี้ผมเศร้านิดหน่อยครับ เพราะความสุขที่ได้รับมันไม่พอเพียง หรือผมอาจจะโลภมากไปแล้วก็ได้ ก็เพราะวันนี้ เค้าก็มาปกติครับ แต่เราไม่ได้คุยกันเลยสักคำ เค้าก็เห็นผม ผมก็เห็นเค้า เรายกมือทักทายกัน แค่นั้นจบ ...พูดเล่นครับ มาฟังรายละเอียดกันดีกว่า เรื่องมีอยู่ว่า วันนี้เค้ากับเพื่อนก็เล่นหน้าอกกันอยู่ ผมมาถึงก็เดินเข้าไปคุยกับเพื่อน และก็พยายามยิ้มให้เค้า แต่เค้าไม่มองมาที่ผมเลย ตั้งหน้าตั้งตาเล่นอย่างเดียว ทั้งที่ผมก็คุยกับเพื่อนอยู่ใกล้ๆเค้า แบบหน้าจะชนกันเลยครับ จะหันมาทักกันซักคำก็ไม่มีเลย รอเค้าทักอยู่พักใหญ่จนหมดหวัง เลยขอตัวเพื่อนไปเล่นเครื่องอื่น.....ผมทำอะไรผิดหรอครับ สักพักเค้าก็เดินมาเติมน้ำที่เครื่องกดน้ำคนเดียว ซึ่งเครื่องก็อยู่ใกล้ผมพอดี ผมก็เลยตัดสินใจเดินเข้าไปหาเค้า เพื่อแค่จะไปทักทายแค่นั้นจริงๆครับ ขณะที่เดินไป เค้าก็หันมาที่ผมแล้วยิ้มให้ ผมเลยยกมือไหว้เค้า คือ ลืมบอกไปว่า ผมรู้ว่าเค้าอายุมากกว่าผม เค้าอายุ 28 (รู้ไปหมดดดดด แล้วเค้ารู้อะไรเกี่ยวกับนายบ้างฮะ) ผม 26 ครับ ก็เลยต้องยกมือไหว้ตามธรรมเนียม พอผมยกมือไหว้เท่านั้นแหละ เค้าก็รีบเดินหนีไปชั่งน้ำหนักทันที ทั้งๆที่ผมก็กำลังจะเดินเข้าไปคุยด้วย เดินหนีเฉยเลย ผมถามตัวเองว่า วันนี้ผมทำอะไรผิดไปรึเปล่าครับ หรือว่าเค้าอาจจะรำคาญผมแล้วก็เป็นไปได้ เมื่อวานยังคุยกันดีดีอยู่เลยนะพี่อ.. ผมก็เลยทำทีไปกดน้ำทั้งๆที่น้ำก็มีอยู่เต็มขวด แบบว่าหน้าแตกครับ เลยหาอะไรทำแก้เขิน ก่อนกลับ เพื่อนผมที่เป็นบัดดี้เค้ามาชวนผมไปทานข้าวด้วย ผมก็เลยแอบดีใจ คิดว่าเค้าต้องไปแน่ๆ ก็เลยตอบตกลง แต่.....เพื่อนๆคงรู้คำตอบนะครับ ว่าเค้าไม่ได้ไป เฮ้ออออ เศร้ากำลังสอง สรุปไปกันแค่สามคน มีเพื่อนคนนี้ น้องนายแบบ แล้วก็ผม แต่ก็ไม่เป็นไร ไปกับเพื่อนคนนี้สนุกอยู่แล้ว เพราะเค้าเป็นคนตลกมากๆครับ เค้าน่าจะทำให้ผมหายเศร้าได้บ้าง แอบเศร้าเล็กๆครับ แต่ก็แอบดีใจที่อย่างน้อย วันนี้เค้าก็ใส่เสื้อของผมมาอีกแล้ว ใส่มาสองวันติดกันเลยครับ วันนี้เค้าใส่สีเทาอ่อน นับตั้งแต่วันแรกที่เค้าซื้อเสื้อผมไป เค้าใส่เสื้อผมมาฟิตเนสตลอดเลยครับ ท่าทางเค้าคงชอบมันมาก อิจฉาเสื้อล่ะสิ ถ้าเค้าชอบผมแบบที่ชอบเสื้อบ้างก็คงดีนะครับ แต่ไม่เป็นไร ในความเศร้าก็ยังมีความสุขแอบซ่อนอยู่ในใจเราเองเสมอ นั่นแหละครับที่ผมอยากจะบอกเพื่อนๆ ความสุขสร้างได้ด้วยตัวเราเองเสมอ ไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานการณ์ที่ควรจะเป็นทุกข์ก็ตาม เหมือนในหนังเรื่อง Life is Beautiful ไงครับ ก่อนนอนผมแอบลุ้นในใจว่า พรุ่งนี้เค้าจะใส่เสื้อผมมาอีกรึเปล่า นี่แหละครับ ความสุขเล็กๆของผม กับคนน่ารักคนนี้ Part 14 เสื้อตัวใหม่กับเราสองคน 9/3/09 เสื้อสีขาวที่แสนจะโชคดีของผม กับคนน่ารักคนนั้น 10/3/09 เสื้อสีดำที่แสนจะโชคดีของผม กับคนน่ารักคนนั้น 11/3/09 วันนี้เค้าไม่มาครับ แต่ผมก็ยังคงมีชีวิตอยู่ 12/3/09 เสื้อสีเทาที่แสนจะโชคดีของผม กับคนน่ารักคนเดิม ......อาทิตย์นี้ผมมีความสุขมากกกกกเลยครับ ก็เพราะทุกครั้งที่เค้ามาฟิตเนส เค้าจะใส่เสื้อของผมมาเสมอ เค้าใส่มันมาทุกวันเลยครับ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเค้าจะชอบมันมากขนาดนี้ แค่นี้ผมก็ปลื้มใจจะแย่อยู่แล้ว รู้สึกเหมือนเราได้อยู่กับเค้าตลอดเวลาเลยครับ มันสุขใจจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลยจริงๆ ความจริงแล้วอาทิตย์นี้ผมตั้งใจเตรียมเสื้อไว้ให้เค้า 2 ตัวครับ ผมพกเสื้อสองตัวนี้มาฟิตเนสทุกๆวัน ถ้ามีโอกาสก็จะให้เค้า วันนี้เป็นวันพฤหัส พรุ่งนี้ผมรู้ว่าเค้าไม่มาแน่นอน เพราะเค้าจะพักทุกวันศุกร์ ก็เลยตั้งใจว่า วันนี้ไม่ว่ายังไงก็จะเอาเสื้อให้เค้าให้ได้....และแล้วสี่ทุ่มเพื่อนของเราทุกๆคนก็กลับหมด เหลือแค่เรา 2 คน ตอนนั้นผมกำลังเล่นหน้าท้องอยู่ที่เครื่อง เค้าก็กำลังเดินคุยโทรศัพท์อยู่ คุยนานมากเลยครับ เดินไปคุยไป ไอ้เราก็ไม่มีกะจิตกะใจจะเล่นแล้ว เพราะอยากเข้าไปคุยด้วยใจจะขาด ก็เลยรอจนเค้าคุยโทรศัพท์เสร็จ พอคุยเสร็จเค้าก็มาเล่นหน้าท้องเครื่องข้างๆผม แต่ก็ไม่ได้หันมาทักทายผมเลย ผมก็เลยใจแป้วๆ คิดอยู่หลายรอบว่าควรจะเข้าไปคุยกับพี่เค้าดีไหม...เลยนึกขึ้นได้ว่า ผมจะรอให้เสื้อสองตัวนั้นถูกทิ้งไม่ได้ เพราะเจ้าของของมันก็อยู่ข้างๆผมนี่แล้ว....ผมก็เลยเดินเข้าไปนั่งที่เครื่องเล่นข้างๆที่พี่เค้ากำลังเล่นอยู่ แล้วเค้าก็หยุดเล่น แล้วหันมายิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มรับ พร้อมพูดกับเค้าไปว่า โทษนะครับพี่อ.. จะกลับตอนไหนหรอครับ นายอ..: ก็ประมาณสี่ทุ่มครึ่งครับ เล่นตัวสุดท้ายแล้ว ผม: มาทุกวันเลยนะครับ นายอ..: ก็ต้องมาครับ อยากจะลดพุง ผม..: อ้าว! พี่มีพุงด้วยหรอครับ (ผมขอดูได้ไหม ผมคิดในใจนะ) นายอ..: มีสิครับ ผม: เออออ คือ วันนี้ผมมีเสื้อมาฝากพี่ด้วย 2 ตัว นายอ.: จริงหรอครับ (พร้อมใบหน้าที่เหมือนกับว่าเค้าจะดีใจ.......รึเปล่า) ผม: ครับ...ก็ผมเห็นพี่ชอบใส่ก็เลยเอามาฝากครับ แล้วพี่จะกลับตอนไหน นายอ..: ก็...เดี๋ยวก็กลับแล้วครับ แล้วท...จะกลับรึยังครับ จะอาบน้ำก่อนรึเปล่า ผม: ก็จะกลับแล้วครับ เล่นครบทุกตัวแล้ว คงไม่อาบครับ นายอ..: งั้น...เราเข้าไปเอาเสื้อกัน แล้วผมกับเค้าก็เดินเข้าไปในห้องล็อกเกอร์กันสองคน ตอนนี้ความสุขมันมากล้นจนทำให้ผมใจสั่นๆเพราะกลัวทำอะไรเปิ่นๆออกไปอีก ระหว่างที่เดินเข้าไปผมก็แตะที่ไหล่พี่เค้าพร้อมกับพูดว่า ก็เวลาสั่งเสื้อหลายๆตัว เค้าก็จะแถมให้น่ะครับ ก็เลยคิดว่าเอามาฝากเพื่อนๆจะดีกว่า(ข้ออ้าง) นายอ..: (หัวเราะ) แหม..เอามาขายก็ได้ครับไม่เป็นไร ผม: ก็ไม่เป็นไรครับเห็นพี่ชอบใส่ พี่จะได้เป็นพรีเซนเตอร์ให้ร้านผมด้วย นานๆทีจะมีคนชอบ(เสื้อนะ) นายอ..: (หัวเราะ) พอไปถึงล็อกเกอร์ มือไม้ผมก็สั่นไปหมด ไม่คิดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบใกล้ชิดมากขนาดนี้ ไขกุญแจก็ผิดดอกกว่าจะไขออก คือมันเป็นความรู้สึกแบบว่า คนที่เราอยากกอดมากๆยืนอยู่ข้างๆเรา แต่เราก็ต้องคอยข่มใจด้วยความเจียมตัว มันยากนะครับกับการปิดบังความรู้สึกดีดีที่มันมีมากล้นของเรา เหมือนหัวใจมันอยากจะออกมาเต้นข้างนอกเอาเสียให้ได้ แล้วผมก็หยิบเสื้อที่แสนจะโชคดีอีก 2 ตัวยื่นให้เค้าพร้อมกับพูดไปว่า พี่ชอบสีนี้ใช่ไหม (สีเขียวหัวเป็ด เพราะเป็นสีที่ผมเคยใส่ไปและผมจำได้ว่าเค้าเคยบอกว่าสีนี้สวย) นายอ..: ใช่ครับ โห..ขอบคุณมากมากเลยนะครับ พี่เกรงใจมากเลย ขอให้ร้านขายดีดีนะ ผม: สาธุ...ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ ผมตั้งใจเอามาให้พี่อยู่แล้ว นายอ..(ยิ้ม) ขอบคุณมากนะ งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ ผม: ครับพี่ โชคดีครับ และแอบลาเค้าในใจเช่นเคย รอยยิ้มนั้นของเค้าผมเก็บกลับบ้านมาด้วยนะ เก็บมาฝันทั้งคืน ความรู้สึกผมตอนนี้ มันไม่ใช่ความรู้สึก ที่มีความหวังเลยนะครับ มันเป็นความรู้สึกดีใจ มีความสุขที่ได้คุย ได้เห็นหน้า ได้อยู่ใกล้ๆ ได้มองตา และรอยยิ้มของเค้า แค่นั้นจริงๆที่ผมต้องการ วันนี้ผมได้ครบทุกอย่างแล้ว และรู้ตัวดีว่า หวังมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วครับ จากคุณ : Diary - [ 5 เม.ย. 52 03:59:20 A:58.64.106.253 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Part 15 ตอนสุดท้ายที่มาเร็วเสียเหลือเกิน 16/03/09 หลังจากที่อาทิตย์ที่แล้วให้เสื้อเค้าไปอีก 2 ตัว วันนี้ก็แอบลุ้นในใจว่าเค้าจะใส่มันมาไหม.....ไม่ครับ เค้าไม่ได้ใส่มันมา แล้ววันนี้เราก็ทักกันแค่ “สวัสดีครับ ยังไม่กลับหรอครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ โชคดีครับ” แค่นั้นจริงๆครับ.....หรือเค้าอาจจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเค้าแล้วก็ได้ ท่าทีเลยเปลี่ยนไป .(ก็คนเค้าไม่ได้คิดอะไร) พรุ่งนี้ ผมภาวนาให้ไม่เป็นอย่างที่ผมคิด 17/03/09 แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดครับ เค้าไม่ได้ใส่มันมา แล้วตอนที่เล่นเราก็ไม่ได้คุยกันเลย แค่โบกมือให้กัน แม้ว่าตอนที่เพื่อนๆกลับกันหมดแล้วและก็เหลือเราแค่สองคน แล้วเราก็เล่นอยู่ใกล้กันๆด้วย แต่เค้าก็ไม่หันมาทักทายผมเลย ไม่เลยครับ ซักพักเค้าก็เดินไปใช้เครื่องอื่น แล้วผมก็ตัดใจเข้าไปเก็บของเพื่อจะกลับบ้าน เดินออกมาเห็นเค้ากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ ใจหนึ่งบอกให้เดินผ่านไปเฉยๆ อีกใจนึงบอกให้หยุดคุยกับเค้าก่อน.....ผมเชื่ออีกใจนึง แล้วพูดขึ้นมาว่า เฮ้ กลับแล้วครับพี่ นายอ..: ครับโชคดีครับ ไปไหนต่อรึเปล่า (แซว) ผม: ก็กลับบ้านเลยครับพี่ นายอ..: ครับ โชคดีครับ เจอกัน รู้สึกแปลบๆ เหมือนเค้าจะรู้แล้วจริงๆครับเพื่อนๆ เฮ้ออออออออ เพื่อนๆคิดเหมือนกันกับผมไหม สัปดาห์นี้เค้าไม่ได้ใส่เสื้อผมมาเลยสักวัน คงกลัวผมคิดมาก....ไม่เลยครับ ไม่ได้คิดมากเลย แค่ปลื้มที่เค้าชอบเสื้อของเราแค่นั้นเอง ไม่ได้คิดเลยว่า เค้าจะแคร์ความรู้สึกผมโดยการใส่เสื้อของเรามา (คิดได้เนาะ) นั่งทบทวนเรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นตั้งแต่ที่เราได้รู้จักกัน เอาเป็นว่า...จริงๆแล้วผมเข้าใจแล้วว่าเค้าจะสื่ออะไร มันคือ “การปฏิเสธอย่างสุภาพ” ซึ่งผู้ถูกปฏิเสธ ควรจะรู้และตระหนักได้เอง เพราะถ้าเราอยากจะเก็บความรู้สึกดีดีนี้ไว้เหมือนเดิม ควรจะก้าวถอยออกมาหนึ่งก้าว เพราะเค้าทำให้เรารู้ว่าเราก้าวเข้าไปมากไปแล้ว ลิมิตเค้ามีให้เท่านี้ ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมครับเพื่อนๆ เพราะผมก็เคยเป็นทั้งฝ่ายถูกปฏิเสธ และเคยปฏิเสธความรู้สึกดีดีจากคนอื่นด้วยวิธีนี้เช่นกัน ผมเข้าใจทั้งสองความรู้สึกนี้เป็นอย่างดีทีเดียว มันยากนะครับที่เรารู้สึกดีดีกับใคร และเพียงแค่พยายามเข้าไปคุย ก็ไม่อาจปกปิดความรู้สึกของเราที่มีต่อเค้าได้ อยากเข้าไปคุย อยากเข้าไปอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่อยากให้เค้ารับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงที่เราเก็บไว้ข้างใน มีใครไหมที่ทำได้เนียนมากๆจนเค้ารับรู้ไม่ได้เลย ผมอยากทำได้แบบนี้บ้างจัง คงต้องก้าวออกมาแล้วใช่ไหมครับ...ใช่ครับ...เพราะไม่อยากให้เค้ารำคาญใจ ไม่อยากให้อะไรมันเปลี่ยนไป อยากให้มันคงเดิมเหมือนวันแรกที่เราได้รู้จักกัน คือ แค่ผมรู้สึกดีดีกับเค้าข้างเดียวก็พอ ดีกว่าที่เรารู้จักกันแล้ว ทำให้เค้าต้องก้าวไปไกลจากผมมากกว่าเดิม ทั้งๆที่มันก็ไกลมากพออยู่แล้ว “ไม่ใกล้แต่ขอแค่ไม่ไกลไปจากเดิม” แค่นั้นก็พอ เอาล่ะครับ คงต้องร่ำลากันแล้ว คงต้องบอกลาเพื่อนๆแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องกลับมารักตัวเองมากกว่าเดิม...ระหว่างผมกับเค้า ก็คือ ผมก็ยังคงมาที่นี่ตามปกติทุกวัน ต้องเห็นคนน่ารักคนนี้ทุกๆวัน แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องเปลี่ยนไป คือ ผมต้องกลับไปยืนที่จุดเดิม เหมือนวันแรกที่ได้รู้จักกัน ทำหน้าที่เดิม คือ แอบมองเจ้าของร้านขนม แล้วค่อยๆรักษาใจตัวเอง ค่อยบอกหัวใจตัวเอง ให้รักเค้าให้น้อยลง น้อยลงทุกวัน .....ทำได้ไหม ทำได้สิครับ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนมันกลายเป็นเรื่องง่าย....ก็ไม่ง่ายหรอกครับ แต่ต้องทำ เพราะถึงเวลาที่จะต้องรักษาใจของตัวเองแล้ว ความรักที่ไม่สูญเปล่า คือ การรักตัวเอง ต่อไปนี้เวลาที่ผมมองไปที่เค้า ผมก็จะนึกถึง ร้านขนม กับเสื้อหลายๆตัวที่แสนจะโชคดี ที่ตอนนี้อาจจะเป็นผ้าขี้ริ้วในห้องครัวของเค้า (คงไม่แย่ขนาดนั้นมั้ง) อ้อ..แล้วก็ท่าเดินแบบเด็กๆ ที่ผมเก็บกลับบ้านมาทุกๆวัน และจะยังคงเก็บมาอยู่เสมอ และ และ และ ก็ถึงเวลาที่จะต้องเฉลยกับเพื่อนๆแล้วล่ะครับ ว่า “เค้าไม่ได้เป็นเกย์” ผมรู้มาตลอดเลยครับ ตั้งแต่แรกเลยที่รู้จักกัน เพราะเคยถามพี่ชายกับเพื่อนที่เป็นบัดดี้เค้า แต่ทำไงได้ละ ก็เชื่อว่าทุกคนก็คงทราบดีว่า สิ่งที่ห้ามยากที่สุดในโลกนี้ก็คือ การห้ามใจตัวเอง ผมโง่ไหมที่รู้ทั้งรู้ แต่ผมเชื่อในใจอยู่อย่างหนึ่งว่า ถ้าเค้าเป็น ยังไงผมก็ไม่มีวันอยู่ในสายตาของเค้าอยู่ดี อย่างที่บอก ผมกับเค้าเราต่างกันคนละขั้ว ไม่ว่าจะเป็น หน้าตาไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ไม่ได้เสี้ยว ร้านขนมที่พารากอน กับร้านเสื้อที่จตุจักร ครอบครัวทำธุรกิจนำเข้าสารเคมี กับครอบครัวข้าราชการต่างจังหวัด วิศวกรรมศาสตร์ จุฬา กับวิทยาการจัดการ ม.ขอนแก่น ลีดจุฬา กับกองเชียร์ที่นั่งหน้าแบ๊วอยู่บนสแตน (55555555555คิดได้ไง) บ้านที่ทองหล่อ กับบ้านมือสองย่านรัชดา เฮ้อออออออออ แต่ไม่ต้องห่วงครับ เครื่องบินลำนี้กำลังจะบินผ่านผมไปแล้ว และผมก็แหงนมองด้วยความสุขใจเสมอ และก็ภูมิใจถึงแม้ว่าจะทำได้แค่ยืนมองอยู่ข้างล่างก็ตาม มีความสุขนะ จริงๆ ตอนนี้เค้าก็รู้แล้ว ผมได้แต่ภาวนาอยู่อย่างเดียว คือ ไม่อยากให้เค้ารำคาญผมจนกลายเป็นเกลียดไปเลย และการที่ผมถอยกลับมายืนอยู่ที่เดิม คงจะช่วยยับยั้งความรู้สึกนั้นไม่ให้เกิดขึ้นกับเค้าก็เป็นได้ สำหรับคนที่กำลังแอบชอบ หรือแอบรักใครอยู่ อย่าเพิ่งท้อนะครับ เหตุการณ์นี้ใช่ว่าจะเกิดขึ้นกับทุกๆคน ผมอาจจะทำบุญมาน้อย 555555 เดือนหน้าก็จะครบ 1 ปีแล้วที่แอบชอบเค้า แต่กล้าแชร์ให้เพื่อนๆอ่านเมื่อไม่นานนี้เอง นึกย้อนเวลาไปก็ไม่เคยเสียใจเลยครับ เพราะสิ่งที่ได้มามันคุ้มค่าเสียเหลือเกิน ได้รู้จัก ได้คุยด้วย ได้เป็นเพื่อน ได้อยู่ใกล้ๆ ได้เอาเสื้อมาฝาก เค้ายิ้มให้ เรายิ้มตอบ ความสุขเล็กๆที่ยาวนานของผม ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆรึเปล่า วันนึงเค้าอาจจะเกลียดขี้หน้าผมก็เป็นได้ แต่ตอนนี้ความสุขผมมันพอเพียงแล้ว ไม่ไขว่ขว้ามากไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่ก้าวไปข้างหน้า แต่จะถอยกลับมายืนที่จุดเดิม เพื่อได้ทำหน้าที่เดิมๆ...ขอบคุณมากๆนะครับ...พี่อ และต้องขอโทษพี่ด้วยที่บอกให้รู้ และบางครั้งสิ่งที่ผมทำอาจจะทำให้พี่รู้สึกรำคาญใจบ้าง แต่ผมก็ไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีกับพี่ และไม่ได้ต้องการอะไรจากพี่เลยจริงๆ ไม่รู้ว่าเจอกันครั้งหน้าพี่จะคุยกับผมรึเปล่า แต่ผมก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่ก้าวมากไปกว่านี้แล้วครับ สัญญาว่าจะรบกวนพี่ให้น้อยลงครับ ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ...แล้วพรุ่งนี้เจอกัน...........................รึเปล่า ****************************** และการบอกลาที่ทุกคนเกือบจะไม่ได้รับรู้ 23/03/09 4 ทุ่ม เก็บของกลับบ้าน เดินผ่านล็อกเกอร์พี่เค้า เลยเดินเข้าไปสะกิดพร้อมกับยื่น.......ไดอารี่ส่วนที่เขียนถึงพี่เค้าทั้ง 15 part พร้อมกับซีดีเพลงที่ผมไรท์เอง ซึ่งมันประกอบไปด้วยเพลง รักเธอข้างเดียว – เคน นอกสายตา - แคทลียา อิงลิช ปาฏิหาริย์ที่รอคอย – แคลอรี่ บลา บลา คนไกลไกล - เจนนิเฟอร์ คิ้ม แอบมีเธอ – ลิฟท์ ออย เพื่อน – พั้น ช่างไม่รู้เลย – บอย พีชเมคเกอร์ กลัวเธอรู้ – ตอง รักเธอแต่เธอไม่รู้ – หนุ่มเสก รักใน C Major – ชัยรัตน์ ฝืน-Lipta สักวันหนึ่ง - มาริสา สุโกศล เสียงที่ไม่ได้ยิน - Sound Walker ความลับ – Puase มุม - Playground ไม่รู้ – พลอย คนไม่พิเศษ – โต๋ ฝากไว้ในใจเธอ – 3DC รักใน C Major – โต๋ และเสื้อตัวสุดท้ายที่ผมจะให้เค้า พี่เค้าทำหน้างงๆ แล้วก็พูดว่า ซีดีเพลงหรอ พี่เกรงใจมากเลยครับ ขอบคุณนะครับ ผม: ไม่เป็นไรครับพี่ ผมอยากให้ ไม่ได้มีเจตนาอะไร งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พี่อ: โชคดีครับ พร้อมกับใบหน้าที่งงงวย ผม: โชคดีครับ แล้วผมก็เดินออกจากฟิตเนส แน่นอนครับ ผมร้องไห้ไม่หยุดเลย ผลพวงจากการหลอกตัวเองว่าการแอบรักครั้งนี้มันคือความสุขแต่จริงๆแล้ว....ไม่เลยครับ และคงจะไม่มาที่สุขุมวิทนี้อีกหลายเดือนทีเดียว แต่ผมสัญญากับตัวเองว่าจะกลับมา...เมื่อหายดีแล้ว...ช่วงนี้ก็ให้หัวใจได้พักเหนื่อยสักพัก.......และจะกลับมาเมื่อรักจู่โจมอีกครั้ง ไม่แน่ตอนหน้า ผมอาจจะตั้งชื่อไดอารี่ของผมว่า...แล้วรักก็เข้ามากวนใจอีกครั้ง เหตุเกิดที่รัชดา...ไม่ล่ะ...พอละ...ขอรักตัวเองแป๊บนึง.. ขอบคุณมากๆครับสำหรับกำลังใจและความรู้สึกดีดีที่คอยให้กันเสมอมาไม่ว่าจะเป็น คุณสุขุมวิทแมน Sakon Lonelyman POP ก๋วย Snap Baby หนุ่ม Fanfic Paris สน Davidbody Badboy อ้อน คนมีปานที่เอว รวมถึงทุกๆคนที่แวะเข้ามาทักทายกัน และต้องขอโทษเพื่อนๆด้วยนะครับที่ตอนจบมันไม่ได้สมหวังอย่างที่ทุกคนคิด เพราะนี่ไม่ใช่ละคร มันคือ ชีวิตจริงของผม.....สัญญานะว่าจะกลับมาอีกครั้ง...โชคดีครับทุกๆคน ไม่ว่าคุณจะแอบรักใครอยู่ก็ตาม.... จากคุณ : Diary - [ 5 เม.ย. 52 03:59:56 A:58.64.106.253 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอค่อยๆอ่านนะคะ ดูมีรายละเอียดมากมาย เพิ่งเริ่มอ่านถึง คห. 2 ค่ะ   ตัวหนังสือติดกันไปหน่อย ทำให้อ่านได้ช้าลง แต่ดูเรื่องราวน่าสนใจจนต้องติดตามอ่านให้จบ แล้วจะเข้ามาเมนท์นะคะ ถ้าหากเป็นเรื่องจริง.. ขอให้กำลังใจคุณ Diary ค่ะ จากคุณ : จุดตานิด - [ 5 เม.ย. 52 10:57:41 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านจบแล้วค่ะ ชอบทุกตอน ทั้งที่เรื่องก็วนเวียนอยู่ในฟิตเนสแต่ก็ตามอ่านตามลุ้นนะคะ ว่าจะได้เล่นเครื่องใกล้ๆกันไหม ชอบหลายประโยคค่ะ เช่น "..แต่วันนี้เป็นวันที่ผมชอบเค้า ชอบเพราะอะไร ผมไม่มีเหตุผล ความรักเป็นสิ่งเดียวในโลกที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยเหตุและผล .." "..เค้าจะรู้ไหม ว่าตลอดเวลาที่เค้าอยู่ในฟิตเนสที่นี่ มีคนคนนึงคอยมองเค้าอยู่ห่างๆ .." "..แต่ในใจผมมีไม่ถึง5คนหรอกครับ มีแค่คนคนเดียว คนนี้แหละ.." ".. แล้วผมก็เจอของขวัญปีใหม่ของผมจนได้ .." "..แค่ผมอยากมานั่งในที่ที่เค้าเคยนั่ง ยืนในที่ที่เค้าเคยยืน ใช้เครื่องเล่นที่เค้าเคยใช้ มันสัมผัสได้ถึงไออุ่นของเค้า จริงๆนะ ถ้าคุณเคยมีความรัก โดยเฉพาะแอบรักใครข้างเดียว คุณจะเข้าใจ นี่แหละครับ ของขวัญที่ผมให้ตัวเองในวันวาเลนไทน์อันว่างเปล่า .." "..รอเค้าเอ่ยคำทักทายจนสงสารตัวเอง ก็เลยตัดสินใจกลับบ้าน .." "..แล้วผมก็เดินชนคนนั้นคนนี้ แบบว่าทำตัวไม่ถูก สติเตลิด .." และอีกหลายประโยคนะคะ แต่ย้อนขึ้นไปแล้วหาไม่เจอ ที่ตกใจคือ ท่าทีของคุณอ.ก็ยังไม่ชัดเจนนัก แต่ถ้าได้รับไดอารี่และซีดี.ก็คงจะรู้ทันที และหากจงใจให้เขารู้ ทำไมด่วนตัดสินใจ(เอาเอง)ว่าจะไม่ไปที่สุขุมวิทอีก เอาละ เหตุการณ์นี้ก็แก้ไขไม่ได้แล้ว(ถ้าเป็นเรื่องจริง) ถ้าคุณ ท เจ้าของเรื่องคิดว่าการแอบรักก็มีความสุขแล้ว และไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับตอบแทน ก็ไม่น่ารีบถอนตัวเลยค่ะ หรือกลัวว่าเมื่อคุณ อ อ่านไดอารี่และแสดงท่าทางหมางเมินคุณจะทนไม่ได้ คือเสียดายไงคะ บางคนแอบรัก บางคนถูกแอบรัก...เป็นปีๆ.... ความรู้สึกนี้แม้จะหนีไปไหนมันก็คงตามคุณไปอยู่ดี แล้วจะรีบหนีไปก่อนทำไมคะ เล่นที่เดิม  แอบเติมพลังด้วยความรู้สึกมั่นคงดังเดิม ถ้าคิดว่ามีความสุขที่ได้แอบรักน่ะค่ะ จากคุณ : จุดตานิด - [ 5 เม.ย. 52 12:14:03 ]

ความคิดเห็นที่ 12 วิทยาการจัดการ มข.ใครว่าไม่หรู รุธ เดอะสตาร์ ก็จบที่นั่นไม่ใช่เหรอ ความรักมีสมหวังผิดหวัง เป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็แอบลุ้นให้คุณท สมหวังเหมือนกันนะเนี่ย สู้ ๆ ค่ะ :-) จากคุณ : ตติตา (ตติตา) - [ 5 เม.ย. 52 15:58:57 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอให้โชคดีเรื่องความรักนะครับ ใครได้คุณเป็นแฟนคงโชคดีทีเดียวครับ จากคุณ : LuPangBig - [ วันจักรี 05:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ วันจักรี 11:23:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอเป็นกำลังใจ ให้ด้วยคนนะคะ อ่านเรื่องของคุณแล้ว ขอบอกว่าชื่นชมคุณมากนะคะ ที่อย่างน้อยคุณก็กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองให้เค้าได้รับรู้ คุณทำดีที่สุดแล้ว เชื่อว่าสักวันคุณจะพบรักแท้ กับคนที่คุณรักเค้าและเค้าก็รักคุณเช่นกัน ขอให้โชคดีกับความรักนะคะ จากคุณ : ตะวันดับแสง - [ วันจักรี 17:11:54 A:222.123.31.208 X: ]